คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : My Friendship (Jonghyun)
My Friendship
“มินฮยอนื่นยั”ผมพยายามปลุเพื่อนสนิทที่ำลันอนพาาพาแนไปบนัวผมอยู่ เป็นแบบนี้ทุทีเลย พยายามเอาหมอน้ามาั้น็แล้ว บอเือน่อนนอน็แล้วแ่มินฮยอน็ยัเป็นแบบนี้ทุที แบบนี้มันออะอันรายไปสัหน่อยนะ
“อืมมมม”
“เอาาออ่อนะไปอาบน้ำ”ยัีที่เื่อฟัันบ้า
ระหว่าอาบน้ำ็ทำให้ิไปถึอนแรๆที่สนิทัน ริๆเราไม่ไ้สนิทแ่แรหรอ แ่เพราะวามพอีและบัเอิอสถานาร์มาว่า เพราะอารอนเป็นเพื่อนมินฮยอน และแฟนอารอนเป็นเพื่อนผม บาที็ไปไหนมาไหน้วยัน4นอย่า่วยไม่ไ้ และบารั้็บ่อยึ้นบ่อยึ้น บาน็แวบ้าว่า็บับมินฮยอนะไ้เป็นู่ไปเลย แ่แน่นอนว่าเราปิเสธวามิเห็นพวนั้นไปทุที นหลัๆน็ไม่่อยแวเท่าไหร่ แ่ไม่รู้ว่าิันไปถึไหน่อไหนแล้ว และบารั้ที่อารอนและแฟนไม่ว่า ลายเป็นผมและมินฮยอนที่ไปไหนมาไหน้วยัน นิเป็นนิสัย ็อย่าที่รู้ัน พวเราบัเอิอยู่หอเียวันเมื่อเทอมที่แล้ว และเทอมนี้มินฮยอน็วนให้อยู่้วยัน ผม็ไม่ิว่าารอยู่้วยันะเป็นปัหา นระทั่มาอยู่ริๆ มันัะเป็นปัหาเ้าไปทุทีๆ
มีรั้นึที่ำไ้ี อนนั้นพวเราำลัอยู่ที่ห้อสมุ รวมับเพื่อนอีหลายน
“เหย ทำไมมา้วยันว๊า”เสียหนึ่พูึ้น ทำให้ผมและมินฮยอนหันไปมอ
“ฮั่นเนาะ มีไปรับไปส่ัน้วยหรอ”
“ไม่ใ่ละ ็พัหอเียวัน็มา้วยันิ”ผมเอ่ยแ้
“หูยยย พั้วยัน้วยวะ”
“็้อพั้วยันิ นี่ที่รัู” ห้ะ!!! ไอมินฮยอนมันเป็นนแบบนี้ไ นอะไรมาทัน็ามน้ำับนอื่นไปหม ให้ายสิ
อนนั้นำไ้ว่า เินนะ แ่แสออไม่ไ้ไ ็ไ้แ่หัวเราะแห้ๆามน้ำไป
ถึอนนั้นะไม่ิอะไรมา็เถอะ แ่อนนี้็ไม่เหมือนเิมอีแล้ว
“อาบเสร็แล้วหรอ”พอออาห้อน้ำปุ๊บ็ถามป๊บเลย
“อืม ไปเร็วไปอาบไ้แล้ว”
“โห วันนี้ว่าอยู่เลยอนอน่อนไ้มั้ย”
“ไม่เอา เี๋ยวเปิเทอม็ิเป็นนิสัยพอี”ผมว่าและเินไปสะิให้มินฮยอนลุึ้นมาสัที
“ึแนหน่อยิ”
ผมามใมันลอเลยแหละ ท่าทานิสัยะเอาแ่ใมาเินไปละนะ แ่ทำไไ้ ผม้อยอมมันทุทีเลยนะสิ ผมพยายามะไม่ามใมันละนะ แ่นั่นแหละ เฮ้อออ ผมเอื้อมมือไปึแนมินฮยอน แ่ผมลับถูมินฮยอนึลไปแทน แถมยัเอาแนและามาพาัวผม และล็อัวผมไว้
“อ ห้า นาทีนะเพื่อนรั” เี๋ยวะนอน็นอนไปสิ
“็นอนไปิ ูะไปิน้าวเ้า หิวแล้ว”
“ไม่ อนอนแบนี้”
“ไม่ิ ปล่อยยย”
“นะ ห้า นาที”
“เออ ห้านาทีนะ”
“เย้ ใีัเลยอะ ที่รั”
“ที่รับ้านนนมึสิ”็มันอบทำัวแบบนี้ไ
และสุท้ายปาไปรึ่ั่วโม ห้านาทีบ้าอะไรล่ะ
“ื่นเลย ไปอาบน้ำ”
“โหวว ็ไ้”
พอมันเ้าห้อน้ำไป ผมไ้แ่ถอนหายใอย่าหนัเลย มันทำัวแบบนี้ไ ะให้ผมทำยัไล่ะ และผิที่ผมเอ็ามใมันมาเินไป แถมามใมานานนมันิเป็นนิสัยเนี่ยสิ บาที็พยายามทำใให้ิน แ่บาทีพยายามะเ็บวามรู้สึแล้วนะ แ่มัน็เผลอยิ้มทุทีเลย ยิ่เวลาไม่ไ้ั้ัวยิ่แล้วให่ นี่อนนี้ผมใเ้นเป็นบ้าเลย ริๆเรื่อนี้ไม่มีใรรู้เลยนะ ึ่ผมะให้ใรรู้ไม่ไ้เ็าว่า ผมัะหวั่นไหวับเพื่อนนนี้แล้วสิ ไอเพื่อนั่ว มึ มาทำแบบนี้ับูไม่ไ้นะ ผมอยาะะโนใส่หน้ามันริๆ
“เออ ฮยอนเี๋ยวูออไป้านอนะ”
“ไม่เห็นบอ่อนเลย”
“็ลืมนี่”
“เออ ไปเถอะ”
่วนี้รู้สึว่ามันะมีนุย แ่ปิมัน็ฮออยู่แล้ว ผม็ไม่แปลใเท่าไหร่ แ่นั่นแหละมันไม่ถึับเศร้าหรอ แ่มัน็แอบน้อยใ ถึะไม่มา็เถอะ แ่็วระบอัน่อนไม่ใ่หรอ มินฮยอน็ออไป้านอ ผมทำอะไรีเนี่ย ผ่านมาอาทิย์นึแล้วาวันแร อาทิย์นี้แเนียลับพี่ออูไม่อยู่ น่าะลับบ้าน้วยันทัู้่ ส่วนเอุน็ไม่่อยอยารบวนเท่าไหร่ น้อู่วลอเวลา
“เอุนว่ามั้ย ไป้านอันมั้ย”ผมถามเผื่อน้อะอยา่าเวลา
“พี่ฮยอนหรอ โททีฮะ พอีผมำลัะออไปิน้าวับแม่”
“อ่า ั้นไม่เป็นไร”
ามูเอล็ไม่อยู่ แ่ยัเหลือีฮุนับวานลินนี่นา
“ีฮุน ไปห้าันมั้ย”
“ไปไ้นะพี่ฮยอน อยาื้ออพอี ลอวนวานลินูมั้ย”
“ไ้สิ”
สุท้ายผม ีฮุน วานลิน็มาโผล่ที่ห้านไ้ ส่วนโฮ็อบายเพราะี้เีย แ่ันมาฝาื้ออให้มัน้วย ไอเพื่อนนนี้นี่็ริๆเลย วานลินเลย้อรับหน้าที่นั้นไปโยปริยาย
“ื้อรบแล้วใ่มั้ย”
“ฮะ”
“พี่ฮยอนูหนัันมั้ย”
“เออ็ีนะ นั้นฝาอที่ื้อมาแล้วไปูหนัันีว่า”
พออั๋วเสร็เรียบร้อย เราสามน็มานั่รอเวบาหนัายในโรหนัที่ยัพอมีแสสว่านิหน่อย แสสลัวๆ็ไม่ถึับมืะทีเียว นอื่น็่อยๆทยอยเ้ามาในโรหนั นผมไปสะุาับะนอนที่เินเ้ามา ่อนะนั่ลบนเ้าอี้้านล่าถัาพวเราลไปอีสอแถว มินฮยอนแน่ๆ ผมำไ้ สีเสื้อที่มินฮยอนใส่ออาหอวันนี้ แน่นอนว่าลอารายหนั ผมไม่สามารถโฟัสเนื้อหาในหนัไ้เลย ใผมมีแ่วามอยารู้ว่ามินฮยอนมาับใร ใ่มินฮยอนริๆหรือเปล่า(็อยาให้แน่ใแบบเห็นหน้าะๆเลยนี่นา) แล้วำถามสุท้าย ทำไมมินฮยอนไม่บอผมว่าะมาูหนั
“หนัสนุมาเลยเนอะวานลิน”ีฮุนพูเมื่อหนับและผมพยายามเิน้าที่สุเพื่อรอให้มินฮยอนับนที่มา้วยันหันหน้ามา้านบนอนเินออาโรหนั แ่ว่าสุท้ายผม็ยัไม่รู้แบบแน่ัสัทีว่าใ่มินฮยอนามที่ผมเาไว้มั้ย
ทาเียวที่ะรู้ไ้็ือ
“อ้าว มินฮยอนนนนน”ผมะโนัในระับหนึ่ นนนั้นหันลับมา
“พี่มินฮยอนมาทำอะไรฮะ เอ้ะ ูหนัโรเียวับพวเราเลยนี่นา”ีฮุนเินเ้าไปทัทาย ่อนที่น้าๆมินฮยอนะหันลับมา แน่นอนว่าอีนที่มา้วยือ
“ฮยอนบินมาับมันหรอเนี่ย”
“ใ่เลย เี๋ยวว่าะไปิน้าว่อ”
“เห้ยั้นไม่รบวนละ รีบไปินเถอะ เี๋ยวนะเยอะเอานะ เย็นแล้ว้วย”ผมเอ่ยแนะนำไป
“ฮยอนไป้วยันมั้ย”แน่นอนวามินฮยอนถามลับมา
“ไม่เอาีว่า เี๋ยวพวเราลับละ”ผมอบอย่าปิมา
“บ้ายบายฮะ”วานลินโบมือลา
นี่มันวามรู้สึอะไรเนี่ย ใมันหวิวๆยัไอบล เพราะเรื่อมินฮยอนหรอ ใ่หรอ แล้วผมรู้สึอะไรเนี่ย ผมโนแย่เพื่อนรัไปสินะ หรือผมเ็ที่มันไม่บอผมว่ามันมาเท ทำไมมันไม่บอผมว่ามาับฮยอนบิน แล้วทำไมไม่บอว่าะออาหอมาทำอะไร ผมน้อยใเพื่อนหรอ หรือเพื่อนไม่เห็นวามสำัันแล้ว เราสามนลับมาถึหอ ีฮุนยอเ้าไปมีวานลินามไป้วย ผมไม่รู้ว่าผมพาัวเอมานั่ลที่โฟาอห้อนั่เล่นทำไม สายาอผมับ้อไปที่ทีวี้วยวามว่าเปล่า
“พี่ฮยอนฮะ”
“........”
“พี่ฮยอนฮะ”
“ห้ะ ว่าไวานลิน”
“พี่ฮยอนฮะ ผมมีเรื่ออยาถาม”
“พี่ฮยอนอบพี่มินฮยอนหรอฮะ”
มันเป็นประโยำถามที่สร้าวามรู้สึุในออผมมาเลย วามรู้สึอุ่นๆาอเหลวที่ไหลลาวา สร้าวามใให้ัวเอไม่น้อย นี่ผมร้อไห้หรอ
“พี่...”ผมอบไม่ไ้ว่าผมิอะไร รู้สึอย่าไร
“ไปพัเถอะฮะ พี่เหนื่อยมาทั้วันแล้ว”วานลินเบี่ยประเ็นออไป ึ่ผมรู้สึอบใเป็นอย่ามา
“พี่ไม่รู้ ฮึ.....”ผมัริมฝีปาให้ัวเอระับสิอารม์และเ็บวามรู้สึแปลๆนี่ให้ไ้มาที่สุ
“รีบนอนนะพี่ฮยอน”วานลินลาผมึ้นบันไมาเรื่อยๆและส่ที่ห้อ
“อบในะ วานลิน”
“ฝันีฮะพี่ฮยอน”
ำถามาวานลิน ไม่ไ้ผิอะไรเลย แ่มันอย้ำสิ่ที่ผมพยายามหนีมันมาลอหลายเือนมานี้ พยายาม่อนและเ็บมันเอาไว้ หนีมัน แล้ลืมและไม่สนใมันมาลอ แ่วันนี้มันัะหนีไม่พ้นเ้าไปทุทีแล้ว
ฮึ...พอเถอะฮยอน เ็บมันไว้แบบเิม ีแล้ว อย่าพยายามสร้าวามหวัในใเราเลยว่าะเปิเผยวามรู้สึนั้นออไปแล้วทุอย่าะออมาี มัน้อมีแ่วามผิหวัแน่นอนเลย
ผม้อเ็บมัน่อไป
วามรู้สึที่หนีมาลอ
วามรู้สึที่ว่า ผมอบมินฮยอน เพื่อนสนิทอผมเอ
To be continued....
................................................................................................................................................................
ัวละรสำัอีนโผล่มาแล้ว ฮยอนบินนั่นเอ
เ้บเฟบและอมเม้นัน้วยนะ อบุมานะ ะพยายามมาอัพบ่อยๆให้มาที่สุนะ
ความคิดเห็น