ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ประกาศผล : บทนำแห่งการจากลา 5
น้องสาวฮิบาริ เคียวยะ
บทนำ ฮิบาริ นาโอกิ ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้มีกลุ่มเด็กหญิงวัย 11 ปีประมาณ 4 คนยืนคอยใครบางคนอยู่
"ทำไมนากิจังยังไม่มาอีกนะ"
"สงสัยจะโดนพี่ชายห้ามไว้อีกแล้วมั้ง"
"เฮ้อ~ ขอให้นากิจังมาได้ทีเถอะ"
เด็กหญิงกลุ่มนี้กำลังคอย 'นาโอกิ' น้องสาวเพียงคนเดียวของ 'ฮิบาริ เคียวยะ' ที่ทั้งเย็นชาและโหด แต่นาโอกิกลับอบอุ่นและน่ารักสดใสซึ่งต่างจากพี่ชาย และแล้วคนที่เด็กหญิงกลุ่มนี้กำลังรอคอยก็มาถึง
"เฮ้~! รอนานไหม~!"เด็กหญิงผู้มีเกศาสีดำสนิทเมือนพี่ชาย 'นาโอกิ' วิ่งมาที่กลุ่มเด็กหญิงทันที
"พี่ชายยอมให้เธอมาด้วยเหรอเนี่ย"
"แหะๆ เปล่าหรอก..ฉันแอบหนีมาน่ะ"
"หนีมา!! ฉันว่า ถ้าพี่ชายเธอรู้ เธอโดนเทศนาจนหูชาอีกแน่"
"ฉันโดนจนชินแล้วล่ะ เราจะไปไหนกันดีล่ะ"
"มีคาเฟ่เปิดใหม่อยู่แถวๆนี้น่ะ เราไปกัน"ว่าจบเด็กหญิงทั้ง 5 ก็ออกเดินทางไปคาเฟ่แห่งนั้นทันที
ณ คาเฟ่
ในขณะที่เด็กสาวทั้ง 5 กำลังคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่นั้น ก็มีรังสีอัมหิตถูกปล่อยมากระทบพวกเธอจนทำให้ขนลุก
"ระ..รังสีแบบนี้มัน...พะ..พี่ชายเธอไม่เหรอ...นากิจัง"เพื่อนของนาโอกิต่างพากันผวาเมื่อรู้ว่า เคียวยะ พี่ชายของนาโอกิกำลังจ้องมาที่พวกตน
"นากิ กลับบ้าน"ว่าจบผู้เป็นพี่ชายก็ดึงแขนน้องสาวไปทันที
"ดะ..เดี๋ยวสิคะ พี่--!!"
บ้านทรงญี่ปุ่นของตระกูลฮิบาริ
"พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามไปสุมหัวกับยัยพวกนั้นน่ะ"ตอนนี้ผู้เป็นพี่ชายกำลังเทศนา(?)น้องสาวของตนจนจะกลายเป็นเรื่องปรกติที่ทำกันทุกวันอยู่แล้ว
"..."นาโอกิก็ทำได้เพียงแค่ฟังพี่ชาย เพราะเธอไม่อยากทำให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้อีกแล้ว
"นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอห้ามไปอยู่กับยัยสัตว์กินพืชพวกนั้นอีก" แต่เมื่อเคียวยะพูดประโยคนี้ออกมา นาโอกิกลับลุกขึ้นยืนและโต้กลับพี่ชายทันที ซึ่งไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเลยที่เธอเอาแต่ฟังอย่างเดียว
"หนูก็มีหัวใจนะคะ! หนูไม่ใช่ตุ๊กตาที่พี่จะมาบังคับให้ตามทุกอย่างนะ! หนูอยากมีเพื่ิอน...อยากใช้เวลากับเพื่อนๆบ้าง หนูไม่เหมือนพี่นี่คะ ที่อยู่ตัวคนเดียวได้น่ะ!! พี่มันเป็นคนไม่มีหัวใจ! หนูเกลียดพี่ที่สุดเลย!" ว่าจบเด็กหญิงก็วิ่งเข้าไปในห้องและลงกลอนประตูทันที
"นากิ! เฮ้! เปิดประตูให้พี่นะ! นากิ!" เคียวยะก็ทำได้แค่ทุบประตูห้องแต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากคนข้างใน โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้นาโอกิกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมตัวเดินทางไปอยู่กับป้าที่อเมริกา
เช้าวันต่อมา
เคียวยะได้ลองมาเคาะประตูห้องนาโอกิอีกครั้งแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับอยู่ดี จนผู้เป็นพี่ชายต้องเอากุญแจสำรองมาไข แต่พอเขาเปิดประตูออกก็เจอกับ 'ห้องที่ว่างเปล่า' เขาตกใจมากจนรีบตามหา จนได้รู้ว่าตอนนี้นาโอกิอยู่ที่สนามบิน เคียวยะรีบเดินทางไปที่นั่นทันที พอไปถึงเขาก็เดินหาน้องสาวจนทั่วและในที่สุดเขาก็พบ
"นากิ!!"
"พะ..พี่.."แต่ผู้เป็นน้องสาวกลับเดินขึ้นเครื่องไปทันทีที่เห็นเขา ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามวิ่งตามเท่าไหร่แต่ก็ไม่ทันเพราะว่าเครื่องบินได้ออกเดินทางไปอเมริกาเสียแล้ว
"นากิ...พี่ขอโทษ!!!!"
'แต่คำขอโทษของพี่ชายคนนี้ ก็ไม่อาจส่งไปถึงน้องสาวอยู่ดี'
ณ อเมริกา
"เอ๋~ ไปทางไหนกันแน่เนี่ย"ตอนนี้นาโอกิกำลังเดินหาบ้านป้าของเธอ แต่รู้สึกว่าเธอจะหลงเสียแล้ว
"เอ~ หายไปไหนแล้วเนี่ย คลาดสายตาไปจนได้"
"โลลิค่อนซังนี่เดินเร็วจริงๆ"
เด็กหญิงทั้ง 2 นามว่า 'มาซารุ' และ 'ฮิมาวาริ' กำลังตามหา 'ซาคาอิ' ที่พลัดหลงกันอยู่
"เอ่อ..คือว่า..ขอโทษนะคะ พอทราบไหมคะว่าบ้านของคุณ 'คาโนะ' ไปทางไหน"นาโอกิเอ่ยถามเด็กทั้ง 2 ที่ตนเจอ
"อ๋อ~ บ้านคุณคาโนะเหรอ ไปทางนั้นน่ะ~"มาซารุว่าพลางบอกทางให้นาโอกิ หลังจากรู้ทางนาโอกิก็ขอบคุณมาซารุและฮิมาวาริก่อนที่จะเดินไปตามทางที่ได้ยินมา ส่วนเด็กหญิงทั้ง 2 ก็ไปตามหาซาคาอิต่อ
บ้านของคุณคาโนะ
"แหม~ ไม่เจอกันนานนะจ๊ะ ซาคาอิคุง โตเป็นหนุ่มแล้วนี่~"
"หนุ่มอะไรกันล่ะครับ ผมเพิ่งอายุ 16 ปีเอง"
ซาคาอิ ได้พูดคุยกับคุณคาโนะหรือป้าของนาโอกิอย่างสนิทสนม เพราะทั้ง 2 รู้จักกันมานานกว่า 5 ปี และในระหว่างนั้นนาโอกิก็เดินเข้ามาพอดี
"สวัสดีค่ะป้าคาโนะ แล้วนั่น...ใครเหรอคะ?"เด็กหญิงว่าพลางชี้ซาคาอิ
"อ้าว สวัสดีจ้ะ นี่คือ ซาคาอิคุง เป็นคนรู้จักป้าเองจ้ะ"
"อ่า สวัสดีค่ะ ซาคาอิซัง"
"สวัสดี นาโอกิจัง นี่เหรอครับหลานสาวของคุณคาโนะ"
"ใช่แล้วล่ะ จริงสินากิ ป้ามีเรื่องจะบอก คือว่า...ป้าจะฝากหลานให้อยู่กับซาคาอิคุงน่ะ"
"เอ๊~ ทำไมล่ะคะ?!"
"ก็..ป้าไม่ค่อยได้อยู่บ้านน่ะ จะปล่อยหลานไว้คนเดียวก็อันตราย ก็เลยจะให้ไปอยู่กับซาคาอิคุงน่ะ"
"คุณคาโนะจะยกหลานสาวให้ผมเหรอครับ!!"ตอนนี้ซาคาอิที่นั่งฟังมานาน ตาประกายวิ๊งๆทันทีเมื่อรู้ว่านาโอกิจะมาอยู่กับตน
"ไม่ได้ยกให้ แค่จะฝากไว้เฉยๆ อ้อ! แล้วซาคาอิคุงก็ระวังคุกเอาไว้ให้ดีนะ"
"พะ..พูดอะไรแบบนั้นล่ะครับคุณคาโนะ ฮะๆๆ"เมื่อได้ยินคำว่า 'คุก' ซาคาอิถึงกับหน้าซีดเลยทีเดียว
"ก็ได้ค่ะ ขอรบกวนด้วยนะคะ โลลิ-- ซาคาอิซัง"เด็กหญิงพูดด้วยรอยยิ้มแห้งๆเมื่อรู้ว่าตนกำลังจะเรียกคนตรงหน้าว่า 'โลลิค่อน'
"ถ้างั้น เราไปกันเถอะ"ซาคาอิพูดพร้อมถือกระเป๋าให้นาโอกิและไปที่ฐานทัพ
ณ ฐานทัพราฟาเอลโล่
นาโอกิได้พบกับมาซารุและฮิมาวาริ
"อ้าว คนเมื่อกี้นี้หนิ"
"โลลิค่อนซัง คนๆนี้คือสมาชิกใหม่เหรอคะ"มาซารุว่าพลางชี้นาโอกิ
"จะต้องให้ฉันบอกกี่รอบว่าไม่ใช่โลลิค่อน!"
"ก็การกระทำของคุณมันฟ้องนี่คะ ว่าคุณเป็นพวกโลลิค่อน"เด็กสาวนามว่า เทียร์ เดินมาหาพวกมาซารุ
"อ้าว แล้วมิซึกิล่ะ"ฮิมาวาริเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นเพื่อนของตนอีกคน
"หลับอยู่น่ะ"เทียร์ตอบด้วยเสียงเรียบนิ่งและใบหน้าของเธอก็นิ่งเช่นเดียวกัน
หลังจากนั้นทุกคนก็แนะนำตัวให้นาโอกิรู้จัก รวมถึงชวนเธอมาเป็นหนึ่งในราฟาเอลโล่
"มาเฟียเหรอ..."นาโอกิครุ่นคิดอยู่สักพัก "น่าสนุกดีนี่คะ ฉันขอเป็นมาเฟียด้วยคนนะ" เด็กสาวตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม ทุกคนดีใจมากที่ได้พรรคพวกมาเพิ่ม แต่ดูเหมือนว่าคนที่ดีใจที่สุดน่าจะเป็น ซาคาอิ
"ถ้างั้น ขอต้อนรับเข้าสู่ราฟาเอลโล่นะ นากิจัง"ซาคาอิพูดด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น
"ค่ะ แต่ว่าคุณก็เหมือนโลลิค่อนอยู่นะคะ ซาคาอิซัง"ตอนนี้นากิได้ข้ามไปอยู่ฝั่งเดียวกับพวกมาซารุเสียแล้ว
"ฉันไม่ใช่โลลิค่อนนะ!!"
"ฮุๆๆ งั้นเหรอคะ โลลิค่อนซัง~"3 สาวยังคงแกล้งซาคาอิต่อไป เทียร์ก็แอบอมยิ้มให้กับความน่ารักของสมาชิกในแฟมิลี่ของตนแต่ก็พยายามไม่ให้ใครเห็นก่อนจะเดินกลับไปหามิซึกิ
และแล้วนาโอกิก็ได้เข้ามาเป็นมาเฟียของแฟมิลี่นี้ ในฐานะ 'ผู้พิทักษ์เมฆาของราฟาเอลโล่รุ่นที่ 1'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น