[END] Fic Harry Potter [SS&OC] : Alone or Together ?

ตอนที่ 9 : Chapter 9 : Agony

            Chapter 9 : Agony

                        เข้าสู้การแข่งขันภารกิจแรก

            “นายตายแน่พอตเตอร์”

            “พอตเตอร์ห่วยยยย”เสียงโห่ร้องต่าง ๆ นา ๆ ดังลอดลงมาจากอัฒจันทร์ แฮร์รี่เดินออกมาจากประตูก่อนจะกวาดสายตามองหาคนที่เขาหวังจะเห็นมากที่สุดและแน่นอนเขาก็เจอกับเขาคนนั้นก่อนจะฉีกยิ้มออกมาแล้วไม่สนสิ่งรอบข้างอีกเลย....จนกระทั่งเซเวอร์รัสเขม้นตามใส่แฮร์รี่จึงเรียกสติกลับมาได้

            “แอ็กซิโอไฟร์โบลต์!”แฮร์รี่ร่ายคาถาเรียกไม้กวาดของเขาพร้อมกับสอดส่องสายตามองหามังกรตามที่เซเวอร์รัสเคยบอกไว้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป

            เพียงไม่กี่อึดใจหางของเจ้ามังกรก็ฟาดลงมาตัดหน้าแฮร์รี่ ก่อนจะยกหางขึ้นและฟาดลงไปอีกและรอบนี้มันก็โดนแฮร์รี่เข้าจัง ๆ ทำเอาผู้คนที่อยู่บนอัฒจรรย์ต่างพากันอกสั่นขวัญแขวนยกเว้นก็แต่กลุ่มบุคคลปริศนาที่ใส่เสื้อฮูทคลุมไปหน้าที่จ้องมองลงไปยังด้านล่างพร้อมกับเอื้อนเอ่ยพรึมพรำพูดบางอย่างออกมา

            “คุณพี่ชายสัมผัสได้ใช่ไหมคะ”อลิเซียที่ปลอมตัวเข้ามาเพื่อดูการแข่งครั้งนี้ก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่เธอแสนจะคุ้นเคย…

            “อืม....มันคือศาสตร์มืดแต่ไม่รุนแรงเท่าไหร่”เกลเลิร์ตขมวดคิ้วเพราะศาตตร์มืดที่สัมผัสได้มันชั่งน่ารำคาญเหลือเกินจากนั้นเขาก็หันหลังไปมองอัลบัสที่นั่งไม่รู้ร้อนรู้หนาวอย่างเบื่อหน่าย เกลเลิร์ตส่ายหน้าให้อัลบัสเล็กน้อยเพราะชายชรานั่นแสดงละครเก่งยิ่งกว่านักแสดงบางคนเสียอีก!

                        กรรรรรรรรร

            เสียงของมังกรคำรามออกมาอย่างบ้าคลั่งเพราะมันหงุดหงิดไล่งับแฮร์รี่ไม่ทันจากนั้นมันก็พ่นไฟใส่แฮร์รี่ที่ขี่ไม้กวาดวนรอบตัวมันไปมา แฮร์รี่พยายามเอื้อมมือเข้าไปใกล้ไข่ทองคำให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แต่มันก็ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้เลย จนกระทั่งปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับไข่ทองคำ....

                        ติ้ง!!!!!

            จู่ ๆ เจ้ามังกรที่แสนดุร้ายที่พยายามจะทำร้ายแฮร์รี่ก็หยุดการกระทำทั้งหมดลงและล้มตึ้งลงไปนอนกองหมดสภาพอยู่ที่โขดหินด้วยท่าทางอ่อนแรง ทำเอาผู้คนที่ดูเหตุการณ์ต่างพากันตกใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

            แฮร์รี่ที่เรียกสติตัวเองกลับมาได้แล้วก็ขี่วนไม้กวาดกลับไปยังไข่ทองคำและคว้ามันมาไว้ที่อ้อมอกของเขาและบินวนขึ้นไปยังผู้คนที่มองดูเหตุการณ์อย่างงงงวยและสายตาของเขามันก็ต้องไปสะดุดกับกลุ่มบุคคลปริศนาเข้า

            “ชิ๊”แฮร์รี่สะบดออกมาเล็กน้อยก่อนจะบินเข้าไปยังเต้นท์ที่พักเนื่องจากมีเสียงประกาศว่าการแข่งขันได้เสร็จสิ้นแล้วขอให้ผู้เข้าแข่งขันทุกคนไปประชุมกันเพื่อระบุวันแข่งขันต่อไป และเมื่อเสียงประกาศจบลงผู้คนที่เงียบงันก็ส่งเสียงโห่ร้องออกมาดีใจกับแฮร์รี่ที่ทำภารกิจแรกผ่าน....

            แฮร์รี่เดินเข้ามายังหอพักกริฟฟินดอร์อย่างหมดอาลัยตายอยากเพราะเขารู้สึกแปลกกับการแข่งขันที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่กี่ชั่วที่ผ่านมาแทนที่เขาจะแสดงให้ทุกคนได้เห็นว่าเขาได้ไข่ทองคำมาอย่างทนงองอาจแต่เหตุการณ์มันกลับตาลปัตรไปเสียอย่างนั้น เขาไม่อาจยอมรับผลการแข่งขันนี้ได้!

                        ปัง!!!!

            “ยินดีด้วยนะแฮร์รี่”เสียงของนักเรียนกริฟฟินดอร์ต่างโห่ร้องแสดงความยินดีให้กับแฮร์รี่

            “ขอบคุณ”แฮร์รี่พูดจบก็เดินไปหาเพื่อนทั้งสองของเขาทันทีโดยไม่สนใจคนอื่น ๆ

            “ฉันขอไปพักผ่อนก่อนนะวันนี้ฉันเหนื่อยมาก”เพื่อนทั้งสองของแฮร์รี่พยักหน้ารับเนื่องจากพวกเขารู้ว่าแฮร์รี่นั้นฝึกหนักแค่ไหนเพื่อรับมือกับภารกิจนี้แต่มันกลับเป็นภารกิจที่แสนง่ายดายแทบไม่ต้องทำอะไรเลย มันชั่งไม่คุ้มค่ากับเวลาที่เสียไปเลย

                        เข้าสู้การแข่งขันภารกิจที่สอง   

            “นายแน่ใจนะว่านี่มันกินได้”

            “รับรอง”เนวิลล์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจที่สุดเท่าที่เขาเคยพูดมา แฮร์รี่พยักหน้ารับพร้อมกับกล่าวขอบคุณและเดินตรงไปยังสถานที่รวมตัวของผู้เข้าแข่งขัน

            “อึก แครก ๆ นี่มันรสชาติห่วยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมา”แฮร์รี่แทบอยากจะคายหญ้าเงือกปลานั่นออกมาทันทีเมื่อปลายลิ้นของเขาสัมผัสเข้ากับมันแต่ทว่ามู้ดดี้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาได้ยืนมือเข้ามาปิดปากของเขาพร้อมกับทุบหลังเพื่อปลอบประโลมว่ามันจะไม่เป็นอะไร

            “มันไม่ตายหรอกพอตเตอร์กลืนมันเข้าไปซะ”

            “อึก แหวะ”แฮร์รี่ที่กลืนมันเข้าไปแล้วก็หันไปหามู้ดดี้และดูเหมือนเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างเขาก็ไม่ทันจะได้พูดก็โดนมู้ดดี้ผลักให้ลงน้ำไป

            “อย่ามัวชักช้าพอตเตอร์”แฮร์รี่ที่ถูกผลักลงไปในน้ำสัมผัสได้ว่าตัวเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงก่อนจะเริ่มหายใจในน้ำได้ เขาว่ายวนรอบตัวเองสองสามทีแล้วพุ่งขึ้นไปบนน้ำพร้อมกับจ้องมองไปยังมู้ดดี้ที่มีท่าทีเรียบนิ่งแปลกตาไปจากทุกที...

            แฮร์รี่ว่ายตรงไปยังกลุ่มก้อนที่มีสาหร่ายขึ้นรอบ ๆ พร้อมกับสอดส่งสายตาพลางพูดพรึมพรำบางอย่างออกไปราวกับกำลังร่ายคาถา ไม่นานเขาก็มาโผล่ยังสถานที่ที่มีคนถูกจับเอาไว้ แฮร์รี่รีบว่ายเข้าไปหาคนที่ถูกตรึงขาไว้ทันทีพลางกุลีกุจอรีบแก้ปมเชือกที่ผูกไว้กับเท้า

            “อดทนหน่อยนะครับศาตราจารย์”แฮร์รี่ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าอันเย็นเฉียบของเซเวอร์รัสก่อนจะมอบจูบแรกของเขาให้กับเซเวอร์รัส.....

            “เจ้าจะไม่มีวันได้ครองรักกับเขา”แฮร์รี่หันควับไปหาราชินีเงือกที่ว่ายมาใกล้ ๆ

            “ไม่ว่าเจ้าจะพยายามยังไงก็ไม่มีวัน....”แฮร์รี่กดสายตาต่ำจ้องมองไปยังราชินีเงือกด้วยความโกรธเกรี้ยวมือทั้งสองข้างของเขากำมือเข้าหากันแน่น จนกระทั่งราชินีเงือกว่ายออกไปเพาะนางรู้สึกถึงบางอย่างจากตัวเด็กชายผู้รอดชีวิตคนนี้

            เมื่อราชินีเงือกว่ายออกมาจากบริเวณนั้นก็รีบว่ายตรงดิ่งไปยังอีกสถานที่เพื่อนำสารที่นางประสบพบเจอมาไปบอกกล่าวแก่ใครคนหนึ่ง

            “เป็นยังไงบ้าง มันปรากฏออกมาใช่ไหม”อลิเซียเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน

            “เด็กชายผู้รอดชีวิตคนนั้นได้กระทำการบางอย่างที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตของเขาไปแล้ว”เมื่ออลิเซียได้ยินสิ่งที่ราชินีเงือกกล่าวออกมาเธอก็แทบล้มทั้งยืนโชคดีที่พี่ชายของเธอรับเอาไว้

            “เธอทำอะไรลงไปแฮร์รี่......”อลิเซียได้แต่ถอนหายใจพลางเบือนหน้าจ้องลงไปยังใต้ล่างของทะเลสาบ

            “เด็กคนนั้นยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สิ่งที่เขาต้องการ ว่าแต่เจ้าสเนปมีอะไรดีทำไมมีแต่คนชอบและอยากได้นักนะ”

            อลิเซียมองค้อนพี่ชายของเธอทันทีเมื่อเขาพูดจบ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปจากบริเวณนั้นทันทีโดยที่ไม่รอดูผลการแข่งขันเลย ก็แหม่ รู้ ๆ กันอยู่ว่าใครจะชนะจะรอดูไปทำไม ยังไงเด็กนั่นชนะอยู่ดี.....

                        งานเต้นรำ

          “ว้าววววว นายดูดีมากเลยเพื่อน"

            “ขอบใจ”แฮร์รี่เอ่ยขอบคุณรอนก่อนจะเดินลงมายังห้องนั่งเล่นและแน่นอนทุกสายตาล้วนแล้วแต่จับจ้องมาที่เขา!

            “นั่น!!! คู่นายมารออยู่นู่นแล้ว"เฮอร์ไมโอนี่ผายมือไปยังปลายสุดของขอบบันไดซึ่งแน่นอนว่าคู่เต้นรำของแฮร์รี่จะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากเซเวอร์รัส

            เซเวอร์รัสผายมือขวาออกไปเพื่อบอกว่าให้แฮร์รี่เข้างานได้แล้ว แฮร์รี่ค่อย ๆ ก้าวลงบันไดไปด้วยหัวใจที่สั่นไหวแบบที่ไม่เคยสั่นมาก่อนพร้อมกับมือด้านขวาสอดเข้าไปยังกระเป๋ากางเกงด้านขวาแล้วสัมผัสกับอะไรบางอย่างในกระเป๋ากางเกงของเขาอย่างใจเย็น

ทำเอาผู้คนที่อยู่บริเวรนั้นต้องลอบกลืนน้ำลายไปตาม ๆ กัน เนื่องจากใบหน้าที่แสนหวานของเขาที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานแล้วยิ่งเขาเดินด้วยท่วงท่าที่สง่างามนั้นมันก็แทบกินขาดจากคนแถวนั้นแล้วไหนจะคู่เต้นรำที่ดูสง่าไม่แพ้กันของเขาอีก

แฮร์รี่ยื่นมือไปสัมผัสกับเซเวอร์รัสจากนั้นเซเวอร์รัสก็ดึงแฮร์รี่เข้าไปใกล้ ๆ ก่อนจะกระซิบข้างใบหูของแฮร์รี่อย่างแผ่วเบา….

            “ดูดีมากเลยนะวันนี้น่ะ”เซเวอร์รัสพูดจบก็ดึงมือของแฮร์รี่ให้ไปคล้องที่แขนของเขา ทำเอาสาว ๆ หนุ่ม ๆ มองเหตุการณ์นั้นรู้สึกอิจฉาจนตาลุกวาว

            เมื่อดนตรีเริ่มบรรเลงคู่เต้นรำทั้งสี่คู่ก็ได้เต้นเปิดฟอร์กันอย่างสง่างาม

            “อึก”เซเวอร์รัสรู้สึกว่าตัวของเขาเริ่มร้อนแบบแปลก ๆ พร้อมกับสายตาที่กำลังเริ่มพล่ามัวลงจนเขาคุมร่างกายไม่ไหวแล้วเผลอตัวใช้หน้าผากของเขาวางลงไปบนไหล่ของแฮร์รี่เนื่องจากเขามึนหัวมาก

            “ศาตราจารย์ไหวไหมครับ”แฮร์รี่ลอบยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ประคองเซเวอร์รัสออกไปจากฟอร์ทำเอาคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันซุบซิบนินทราถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

            “อ๊ะ ขอโทษค่ะ”

            “ไม่เป็นไรครับ”ในขณะที่แฮร์รี่กำลังพยุงพาเซเวอร์รัสออกไปจากบริเวณงานเขาก็ดันเซไปชนคนที่เดินสวนมาและด้วยความรีบร้อนของเขาก็ทำให้เขาไม่ทันได้สังเกตว่าเขาเดินชนกับใครเข้า

            แฮร์รี่พยุงเซเวอร์รัสมายังห้องพักของเขาอย่างทุลักทุเลเนื่องจากเซเวอร์รัสนั้นเดินเซไปเซมาและไร้เรี่ยวแรงที่จะเดินต่อไปได้จึงทำให้เขาต้องใช้แรงมากขึ้นในการเดินจากห้องโถงกลางลงมายังห้องใต้ดินนี้

            “ค่อย ๆ นะครับ ถึงแล้ว”

            “อืมมมม”เซเวอร์รัสที่พูดไม่เป็นศัพท์นั้นได้หมดแรงจนล้มตัวลงไปนอนบนเตียงทันทีเมื่อถึงห้องนอนของเขา...

            “ยินดีครับ”แฮร์รี่ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะขึ้นไปนั่งทับเซเวอร์ที่นอนไม่ได้สติ

            “ในที่สุดคุณก็จะเป็นของผมสักที”แฮร์รี่พูดจบก็ยื่นใบหน้าเข้าไปกดจูบเบา ๆ ที่ริมฝีปากบางและค่อย ๆ สอดลิ้นเรียวเล็กของเขาเข้าไปเพื่อชิมรสชาติหวานฝาดปะแล่ม ๆ ในโพรงปากอุ่นของเซเวอร์รัส...

                        เข้าสู้การแข่งขันภารกิจที่สาม

          “โชคดีนะแฮร์รี่”อัลบัสพูดกับแฮร์รี่ด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงก่อนจะสวมกอดแฮร์รี่และเขาก็ไม่พลาดที่จะพูดให้กำลังใจและสวมกอดกับนักเรียนอีกคนของเขา

            “ขอบคุณครับ/ขอบคุณครับ”แฮร์รี่พูดจบก็หันหลังกลับไปประจันหน้ากับเขาวงกต

            แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดสนิทพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าเพื่อหวังว่ามันจะสามารถทำให้น้ำตาของเขาหดกลับเข้าไปได้......แต่ไม่เลยน้ำตาเจ้ากรรมกลับยิ่งซึมออกมามากขึ้น

                        ปัง!!!!

            เมื่อเสียงปืนใหญ่สิ้นสุดลงผู้เข้าแข่งขันทั้งสี่ก็เดินเข้าไปยังเขาวงกตเพื่อทำภารกิจสุดท้ายทันที แฮร์รี่เดินเข้าไปในเขาวงกตพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลพรั่งพรูออกมาราวกับสายน้ำที่ไหลทะลักลงมาจากบนภูเขา

                        พรึบ!

            แฮร์รี่โบกมือสะบัดไปด้านซ้ายหนึ่งครั้งโดยไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์?...ก็ทำให้เถาวัลย์ที่หมายจะจับเขาได้เลื้อยกลับเข้าไปที่เดิมของมันและเขาก็ทำแบบนั้นอีกสองสามทีจนเดินมาประจันหน้ากับเซดริกที่วิ่งเหนื่อบหอบหนีบางอย่างมา เซดริกเบิกตากว้างเมื่อเขาพบว่าในตอนนี้แฮร์รี่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม แฮร์รี่ยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะโบกมือผ่านหน้าเซดริกไปหนึ่งที จากนั้นไม่นานเซดริกก็เป็นลมล้มพับลงไป

            “มาสักทีนะ ปล่อยให้ฉันรอตั้งนาน”

            “ก็มาแล้วนี่ไงจะเอาอะไรอีก!”แฮร์รี่วางถ้วยอัคนีที่พื้นพร้อมกับร่างที่หมดสติไปของเซดริกพร้อมกับใส่น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ลงไปในประโยค

            “ทำไมตานายบวมแบบนั้นล่ะ”เสียงเย็น ๆ ของโวลเดอมอร์เอ่ยถามแฮร์รี่ด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงอย่างเต็มเปี่ยม

            “มันไม่เกี่ยวอะไรกับนาย”

            “หึ ชายคนนั้นคงจะปฏิเสธความรักจากนายสินะ”แฮร์รี่หรี่ตาจ้องมองโวลเดอมอร์โดยไม่เกรงกลัวอย่างคาดโทษ ก่อนจะสอดส่องสายตามองไปยังกลุ่มของผู้เสพความตายที่มายืนลายล้อมรอบ ๆ ตัวเขาและโวลเดอมอร์

            “พาเซดริกกลับไปได้แล้ว อ่อ....นี่จดหมาย เ ตื อ น จ า ก โ ว ล เ ด อ ม อ ร์”แฮร์รี่ยื่นจดหมายไปให้กับใครบางคนก่อนจะชักมันกลับมาหลังจากนั้นก็หยิบมืดสั้นออกมาแล้วปาดมันเข้าที่มือของเขาแล้วนำเลือดที่ไหลออกมาหยอดลงไปที่จดหมายราวกับต้องการจะสื่อว่าในตอนนี้แฮร์รี่กำลังตกอยู่ในอันตรายซึ่งโวลเดอมอร์ก็มองด้วยสายตาชื่นชม!?.....

            “ถ้าหากฉันพบว่าเซดริกเป็นอะไรไปแกไม่ตายดีแน่!”แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงที่แสนเย็นชา

            “ครับนายหญิง”มู้ดดี้รับจดหมายจากแฮร์รี่ไปก่อนจะพาร่างที่หมดสติของเซดริกกลับไปโดยอ้างว่าเซดริกได้ยิงพลุขอความช่วยเหลือขึ้นแล้วเขาก็รีบเข้าไปช่วยและทุกอย่างมันก็สายเกินไปเขาไปช้าเกินไป แฮร์รี่โดนโวลเดอมอร์จับตัวไปเขาช่วยไว้ไม่ทันเพราะพวกผู้เสพความตายได้หายตัวไปแล้ว.....

            “กลับคฤหาสน์ของเราได้แล้วสินะ สุดที่รักของฉัน....”โวลเดอมอร์ยื่นมือเพื่อเชื้อเชิญให้แฮร์รี่ยื่นมือมาจับแต่แฮร์รี่ก็ปัดมือของเขาออกไปอย่างไม่ใยดี

            “ถึงแม้ว่าเขาคนนั้นจะยังไม่ได้เป็นของฉันแต่วันข้างหน้าเขาเสร็จฉันแน่!”แฮร์รี่พูดจบก็หายตัวไปในทันที โวลเดอมอร์นิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะกำมือทั้งสองแน่นตัวเขาสั่นเทาเป็นอย่างมาก เส้นเลือดเริ่มปูดโปนทั่วใบหน้าพลางจ้องมองไปยังลูกน้องของเขาที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่และแน่นอนเขาได้ระบายความโกรธออกไปด้วยการร่ายคำสาบพิฆาตใส่ลูกน้องของเขาตายไปคนหนึ่งไม่นานอารมณ์ของเขาก็กลับมาดี

            “ไปสืบมาว่าไอ้คนนั้นมันเป็นใคร! มันบังอาจมาปฏิเสธความรักที่แสนบริสุทธิ์ของสุดที่รักของฉันที่มอบให้มัน! หาตัวมันให้เจอแล้วลากมันมาให้ฉัน”

            “ครับนาย”เหล่าลูกน้องน้อมรับคำสั่งก่อนจะพากันหายตัวไปจากตรงนั้น โวลเดอมอร์เดินตรงไปยังหลุมศพของผู้เป็นพ่อก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

            “ผมรู้เหตุผลแล้วว่าทำไมแม่ถึงทำแบบนั้นกับพ่อ”โวลเดอมอร์พูดจบก็หายตัวไปทันที

            “เหยื่อติดกับแล้วสินะ”อลิเซียเดินออกมาจากมุมมืดมุมหนึ่งก่อนจะยืนกอดอกแสยะยิ้มกว้างออกมา

            “แฮร์รี่เอ่ยแฮร์รี่.....คิดจะทำการใหญ่ต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ไม่ใช่ทำอะไรชุ่ย ๆ แบบนี้นะหนูเอ๋ย”ในตอนนี้นั้นอลิเซียได้ฉีกยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนถ้าหากมีคนมาเห็นล่ะก็ต้องต่างตกใจและตกตะลึงกันบ้างเพราะรอยยิ้มนั่นช่างชั่วร้ายเหลือเกิน......

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

     แง่งงงง ทำไมหนูรี่ของเรากลับไปร่วมมือกับโวลดี้ได้กันนะ แล้ว แล้ว แล้วอลิเซียรู้อะไรน้อถึงได้ไปอยู่ที่นั่นได้กันนนนนนนน รอติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะคะ ฮีๆๆๆๆ (หัวเราะอย่างชั่วร้าย)