คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : : Prologue :
Prologue
ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนพิเศษอีกวันที่เหล่าพ่อมดแม่มดมารวมตัวกันในปราสาทงามทางตอนเหนือของแถบยุโรปซึ่งห่างไกลจากตัวเมืองหรือแหล่งชุมชุนของมนุษย์เพื่อจัดงานเฉลิมฉลองวันคล้ายวันเกิดครบรอบห้าปีของลูกชายคนเล็กของท่านราชาแห่งโลกเวทมนต์ที่อยู่ภายใต้การปกครอง
ภายในงานถูกประดับตกแต่งด้วยไฟสีเหลืองนวลสว่างไสวไปทั่วทุกสารทิศพร้อมทั้งอาหารชั้นดีกับไวน์รสเลิศให้กับแขกที่มางานได้ริมลองจนเกิดคำชมได้ไม่ขาดปาก ดนตรีถูกบรรเลงขึ้นเบาๆชวนให้บรรยากาศภายในงานเลี้ยงดูมีสีสันไม่จืดชืดจนน่าเบื่อรับกับเสียงพูดคุยของบรรดาแขกภายในงานได้เป็นอย่างดี
คำอวยพรต่างๆถูกเอ่ยขึ้นกับเด็กชายวัยห้าขวบหรือเจ้าภาพของงาน ที่ถูกดูแลอย่างดีไม่ห่างกายจากพี่ชายวัยสิบสอง ทำให้เด็กผู้เป็นพี่ได้แต่ยิ้มรับแล้วขอบคุณแทนเจ้าภาพพร้อมกับจับมือเล็กของน้องชายที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังเพราะหวาดระแวงคนแปลกหน้ามากหน้าหลายตา แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นบรรดาแขกต่างๆที่อยู่ในงานกลับมองว่าเด็กคนนี้ช่างน่ารักเสียจนอดไม่ได้เอื้อมมือไปลูบหัวกลมเล็กแล้วยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู เรียกรอยยิ้มจากผู้เป็นพ่อและแม่ได้เป็นอย่างดีที่กำลังมองดูลูกชายทั้งสองอยู่ห่างๆอย่างไม่คลาดสายตา
เพล้ง!!
จู่ๆกระจกภายในงานที่ปิดกั้นจากภายนอกกลับแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆทำให้บรรดาเหล่าพ่อแม่มดตกใจกับเหตุการณ์นี้รีบก้มตัวหาที่หลบให้ความปลอดภัยแก่ตนเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งราชาและราชินีรีบวิ่งเข้ามาปกป้องลูกชายทั้งสองจากเศษกระจกที่กระเด็นเข้ามา ความสว่างไสวของแสงไฟกระพริบถี่จนมันค่อยๆดับวูบลงเหลือเพียงแต่ความมืดมิด
“ อะวาเดโรซิโอ “
คาถาเวทมนต์ถูกร่ายออกมาพร้อมกับละอองสีเหลืองนวลจากปลายไม้กายสิทธิ์ของผู้เป็นราชาทำให้แสงไฟที่ดับไปค่อยๆส่องสว่างขึ้นมาอีกครั้ง เหล่าพ่อมดแม่มดที่หลบซ่อนสร้างความปลอดภัยให้แก่ตนเองค่อยๆยืนขึ้นแล้วมองไปรอบๆหลังจากแสงสว่างกลับมาอีกครั้ง ราชาและราชินีต่างช่วยกันพยุงลูกรักทั้งสองของตนให้ลุกขึ้นหลังจากใช้ตัวเองเป็นโล่กำบังพร้อมกับสำรวจหาบาดแผลจากตัวของลูกชายทั้งสองด้วยความเป็นห่วง
“ ไม่เป็นไรใช่มั้ยลูกรัก เดอิดาระ.. นารูโตะ “ ผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกชายพร้อมกับเอื้อมมือสัมผัสเข้าที่แก้มนุ่มของลูกทั้งสองคนละข้างก่อนจะคว้ามากอดแนบกาย
“ ฮะ ผมโอเค.. “ ลูกชายคนโตตอบกลับพร้อมกับมือที่ยังคงจับมือเล็กของน้องชายตัวเองไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย
“ หึหึหึ... ฮ่าๆๆ “
เสียงหัวเราะทรงพลังอำนาจคล้ายกับอสูรกายดังกังวานไปทั่วทำให้ทุกคนที่อยู่ภายในปราสาทเริ่มหวาดระแวงมองสำรวจหาแหล่งกำเนิดเสียง แต่กลับไม่พบเจ้าของเสียงอันน่ากลัวที่ว่านอกซะจากสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่เริ่มแผ่กระจายปกคลุมไปทั่ว
“ คุณคะ “ น้ำเสียงกังวลของคุชินะเอ่ยขึ้นให้กับคนรักของตนพร้อมกับเอื้อมมือจับเข้าให้กับมืออุ่นของมินาโตะโดยที่แขนอีกข้างก็ยังคงกอดลูกทั้งสองของตนไว้แนบแน่นไม่ห่างกาย ผู้เป็นพ่อหรือราชาของโลกพ่อมดแม่มดหันมาโอบกอดคนรักกับลูกน้อยพร้อมที่จะใช้ตัวเองเป็นโล่กำบังพลางส่งสายตาสำรวจไปทั่วเพื่อระวังภัยอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น
“ หึหึหึ... พวกเจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก ข้าก็แค่อยากจะมาร่วมอวยพรให้กับลูกชายของพวกเจ้าแค่นั้นเอง “
น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่กังวานดังขึ้นพร้อมกับกลุ่มคนชุดดำที่มายืนอยู่ตรงหน้าด้วยความเร็ว ใบหน้าเจ้าเล่ห์อันขาวซีดรับกับดวงตาคมที่ดุดันมองมายังราชาราชินีและลูกน้อยทั้งสอง ริมฝีปากเรียวซีดยกยิ้มที่มุมปากเหมือนเจอของที่ถูกใจเผยให้เห็นเขี้ยวขาวที่แหลมคมอันน่าสยดสยองก่อนจะสูดสายใจเข้าลึกๆแล้วพ่นระบายออกมาเหมือนเจอกลิ่นของรสชาติอาหารอันโอชะ
“ ลูกพวกเจ้านี่นอกจากจะหน้าตาน่ารักเหมือนพวกเจ้าแล้วยัง.. หอมน่ากินอีกด้วย หึหึหึ.. “ คำพูดหยอกล้อจากหัวหน้าปีศาจเรียกเสียงหัวเราะจากพรรคพวกของตนได้เป็นอย่างดีต่างจากราชาราชินีที่เริ่มมีสีหน้าเป็นกังวลจับลูกทั้งสองของตัวเองให้มาอยู่ด้านหลังเพื่อป้องกันภัยจากปีศาจตรงหน้า
“ ใครเชิญพวกเจ้ามาที่นี่.. “
“ ข้าก็บอกไปแล้ว ข้าก็แค่มาอวยพรแล้วก็อยากเห็นลูกชายคนเล็กของพวกเจ้าก็แค่นั้น.. ไม่ได้คิดเป็นอื่น “
“ พวกเจ้ากลับไปซะ วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดลูกชายข้าข้าไม่อยาก... “
“ หึ.. หึหึ ฮ่ะฮ่ะฮ่าๆๆๆ ช่างน่าขำสิ้นดี ราชาแห่งโลกเวทมนต์อย่างเจ้าถึงขั้นใจเสาะเอื้อนเอ่ยคำพูดใช้วิธีไล่ข้าให้ออกไปทั้งๆที่ปกติเจ้ากลับใช้แต่เวทมนต์ไม่ก็สุนัขรับใช้ของเจ้ากำจัดข้า... อ่อ.. หรือบางทีนี่อาจจะเป็นเพราะลูกชายที่น่ารักทั้งสองของเจ้า วันนี้เห็นว่าเป็นวันคล้ายวันเกิดของลูกชายเจ้าข้าจะยอมลดศักดิ์ทำตามที่เจ้าพูดก็ได้ แต่สักวันข้าจะขย้ำคอลูกของเจ้าให้แหลกคามือเป็นชิ้นๆแล้วส่งไปเป็นของขวัญให้เจ้า ศัตรูของข้าชั่วนิรันดร์.. “
ดวงตาคมสีทับทิมสดจ้องมองไปยังเด็กน้อยทั้งสองฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากอีกครั้งเมื่อสายตาคมค่อยๆเคลื่อนต่ำลงมาที่คอเล็กแล้วจิตนาการถึงรสชาติหวานหอมของเด็กน้อยว่ามันจะนุ่มลิ้นมัดใจเขาได้แค่ไหน..
“ ดาร์กโพ... “
ฟึบ...!
“ เจ้าแน่มาก.. แต่ข้าว่าเจ้าคงลืมอะไรไปอย่างว่าข้าได้ยินแม้กระทั่งเสียงกระซิบที่เจ้ากำลังร่ายเวทย์ใส่ข้าและที่สำคัญข้าไว.. “
ฉึก..!!
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกก... !! ”
เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากต้นคอเพราะถูกเขี้ยวขาวอันแหลมคมฝังลึกลงไปอย่างไม่มีความปราณีก่อนจะสูบเลือดบนต้นคอนั้นอย่างหิวกระหายจนร่างพ่อมดตนนั้นค่อยๆผอมซีดลงเรื่อยๆสร้างความตกใจให้กับบรรดาพ่อมดแม่มดในงานจนต้องถอยห่างออกมาจากบริเวณนั้นไปยืนอยู่ใกล้ๆราชาผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่าใครในโลกเวทมนต์ เพราะคิดว่าราชาจะปกป้องพวกเขาได้ เหล่าแวมไพร์ที่เหลือต่างมองมาที่พวกเขาอย่างหิวกระหายอ้าปากขู่เหมือนเสียงของสัตว์ร้ายที่ออกล่าเหยื่อเผยให้เห็นเขี้ยวใหญ่สร้างความกลัวให้กับบรรดาพ่อมดแม่มดได้เป็นอย่างดี
“ ชิลเพอเฟคคอล.. “
เกราะกำบังสีขาวขนาดใหญ่ค่อยๆกระจายตัวแผ่ขยายออกกว้างหลังจากที่ราชาร่ายคาถาเกราะปกป้องเหล่าพ่อมดแม่มดจากฝูงแวมไพร์ป่าเถื่อนตรงหน้า พร้อมกับชูไม้กายสิทธิ์ขึ้นฟ้าอีกรอบก่อนจะเริ่มร่ายเวทย์ชั้นสูงอันศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถใช้ได้เฉพาะคนในตละกูลราชวงศ์เพียงเท่านั้น
“ ข้าขอเรียกใช้เจ้าผู้ที่อยู่ในฝูงความมืดมิดอันปราศจากความเมตตาในหมู่จันทรา อสูรของข้าเอ๋ย..จงเชื่อฟังในพลังของข้าและปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าข้าเพื่อคุ้มกันข้าจากเหล่าอสูรในยามราตรี ข้า... มินาโตะผู้เป็นนายของเจ้าขอบัญชา ดิแฟลคปีโอ้..! “
ไฟสีน้ำเงินสัญลักษณ์วงล้อแห่งความผูกพันธุ์ในพันธะสัญญาระหว่างเจ้านายผู้บังคับบัญชาและองครักษ์ผู้อยู่ภายใต้ผู้บังคำบัญชาสว่างขึ้นบริเวณพื้นกระเบื้องชั้นดีนอกกรอบเกราะป้องกันหลังร่ายเวทย์เรียกใช้สัตว์อสูร ร่างกายกำยำที่อยู่ในท่านั่งเคารพผู้เป็นนายปรากฏตัวขึ้นในวงล้อเวทย์ก่อนจะค่อยๆยืนขึ้นเผยให้เห็นร่างที่คล้ายมนุษย์หากแต่เวลาต้องแสงจันทร์จะเกิดความระยิบระยับเป็นประกายบนผิวกายเหมือนดั่งเพชรที่สว่างไสวยามต้องแสงอัสดงเรียกความงามและความมีเสน่ห์ให้บรรดาเหล่าพ่อมดแม่มดต่างพากันหลงใหลเว้นเสียแต่ตราประทับของชื่อผู้เป็นนายที่อยู่บนหน้าอก ใบหน้าคมคายหากแต่มีดวงตาคมที่โดดเด่นสีแดงเพลิงพร้อมกับเขี้ยวขาวสวยดูแหลมคมกลับยิ่งเพิ่มความสง่างามสมกับเป็นองครักษ์ประจำตัวของราชาแห่งโลกเวทมนต์ได้อย่างดีเยี่ยม
“ จุ๊ๆ.. ไม่เอาน่าถึงกับเรียกสุนัขรับใช้มาแบบนี้ข้าก็หวั่นเกรงน่ะสิ ที่ข้ามาวันนี้ข้าไม่ได้จะมาสู้รบปะมือกับเจ้าเลยนะ “ แววตาเจ้าเล่ห์ที่เห็นแล้วเป็นต้องขยาดมองมาที่ราชาเหมือนหลอกล้อก่อนจะเหวี่ยงร่างไร้วิญญาณของพ่อมดที่ซูบผอมแห้งเหลือเพียงแต่ผิวหนังที่เหี่ยวย่นลงพื้นอย่างไม่ใยดีไปด้านข้างแล้วค่อยๆใช้ปลายลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองเช็คคราบเลือดที่มุมปาก หลังจากที่เพิ่งรับประทานอาหารในงานเลี้ยงจนหนำใจ
“ เจ้าฆ่าคนของข้า.. “
“ ก็ถ้าคนของเจ้าไม่เจ้าเล่ห์เพทุบายแอบร่ายมนต์จะยิงใส่ข้า !! “ เสียงตะโกนขึ้นอย่างกราดเกรี้ยวพร้อมกับดวงตาคมที่ดุดันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงสดทำให้ไฟเวทมนต์ที่ถูกจุดขึ้นมาใหม่ค่อยๆกระพริบถี่อีกรอบเพราะอารมณ์โกรธของอสูรตรงหน้าก่อนที่มันจะเริ่มสงบลงเป็นปกติอีกครั้ง
“ เอาเป็นว่าข้าขอโทษ “
“ หึ..หึหึฮะฮะฮ่าๆๆ ข้าไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆว่าราชาแห่งโลกเวทมนต์จะยอมลดศักดิ์เอ่ยคำขอโทษให้กับข้าผู้ซึ่งเป็นศัตรูชั่วนิรันดร์ของเจ้าออกมาได้เยี่ยงคนไม่มีศักดิ์ ถ้าข้าเป็นเจ้าข้าจะไม่ยอมลดเกียรติ์อันสูงศักดิ์ของข้ายอมอ่อนข้อให้ศัตรูเยี่ยงเจ้าหรอกนะ มินาโตะ.. หึหึ “
“ .... “
“ เอาเถอะข้าบอกแล้วว่าวันนี้ข้าแค่มาดูหลานผู้ซึ่งเป็นศัตรูของข้า เห็นลูกของท่านหอมเย้ายวนยั่วน้ำลายข้าแล้วข้าค่อยเบาใจหน่อยที่อาหารอันโอชะของข้าจะไม่ทำให้ข้าได้ผิดหวังเวลาลิ้มลอง.. “
“ เจ้า..อย่าหวังว่าจะได้แตะเนื้อต้องตัวลูกข้าแม้แต่ปลายเล็บสกปรกๆนั่น ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน “
“ เหอะ.. อย่างเจ้ามันก็มีดีแค่ขู่แล้วก็เอาสุนัขรับใช้ไร้น้ำยานั่นมาประเคนให้ข้าฆ่ามันเล่นแก้เบื่อเท่านั้นแหละ อา..เห็นทีข้าคงต้องขอตัวกลับไปทานมื้อค่ำของข้าแล้วถึงแม้ว่าท่านจะเลี้ยงอาหารข้าไปแล้วแต่ดูเหมือนว่ารสชาติที่ข้าได้ลิ้มลองมันห่วยสิ้นดี.. ข้าคงต้องกลับไปล้างปากสักหน่อย อ่อ.. ข้าจะบอกอะไรให้อีกอย่างเพื่อตอบแทนอาหารที่เจ้าเลี้ยงข้าไปละกันนะ วันนี้ในอีกสิบสามปีข้างหน้าเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง หากท่านยังอยากให้ลูกตัวน้อยๆที่น่ารักของท่านมีชีวิตรอดจากฝูงหมาป่าต่อไปล่ะก็.. รีบๆฝึกเข้าล่ะก่อนที่ลูกของท่านจะกลายเป็นอาหารของมันแทนที่จะได้เป็นเจ้านาย หึหึหึ.. “
ผู้เป็นหัวหน้าอสูรยามราตรีเอ่ยอย่างหวังดีแต่ดูเหมือนจะเป็นการตอกย้ำความกังวลให้ราชาเป็นกังวลมากขึ้นกว่าเก่าก่อนจะวิ่งหายไปกับฝูงของตัวเองอย่างรวดเร็ว บรรยากาศภายในงานค่อยๆกลับมาเป็นปกติอีกครั้งหากแต่ราชาและราชินีเท่านั้นที่ยังคงไม่คลายความกังวลเพียงสักนิด ทำให้ราชินีก้มลงสวมกอดลูกรักทั้งสองของตนอย่างเป็นห่วงในเหตุการณ์สิบสามปีข้างหน้าที่จะเกิดขึ้น
“ แม่ฮะ.. คนที่ดูน่ากลัวๆคนนั้นเป็นใครเหรอ “ เด็กน้อยผู้เป็นพี่ถามแม่อย่างอดสงสัยไม่ได้ที่เหตุการณ์เมื่อกี้ทำเขากลัวไม่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตากลมที่จ้องมาที่ดวงตาสวยของผู้เป็นแม่อย่างใสซื่อไม่ได้รับรู้ถึงความอันตรายของโลกเวทมนต์และเผ่าพันธุ์อสูรที่คอยออกล่าเหยื่อยามราตรี ผู้เป็นแม่ได้แต่ยิ้มให้ด้วยความเอ็นดูแล้วยกมือทาบเข้าที่แก้มอุ่นนุ่มก่อนจะใช้ปลายนิ้วไล่เกลี่ยลูบเบาๆ
“ นับจากนี้อีกหกปีเดี๋ยวลูกก็จะรู้ทุกอย่างเอง “ ดวงตากลมใสที่จับจ้องผู้เป็นแม่เกิดอาการไม่เข้าใจตามประสาเด็กแต่ก็ยอมเชื่อฟังตามที่แม่บอก
“ ฮะ.. “
“ คาริน.. คาริน “ ราชินีตะโกนเรียกสาวคนสนิทที่กำลังร่ายมนต์เก็บกวาดเศษกระจกให้เรียบร้อยเพื่อไม่ให้บรรดาแขกที่อยู่ในงานต้องบาดเจ็บ ก่อนที่สาวเจ้าจะเปลี่ยนมนต์ให้เศษกระจกเก็บกวาดเองอัตโนมัติก้าวขายาวสวยมาหานายหญิงของตน
“ ค่ะท่าน.. “
“ พาลูกทั้งสองของข้าเข้าไปพักผ่อนในห้องให้เรียบร้อย แล้วก็อย่าลืมร่ายเกราะป้องกันด้วย “
“ ค่ะ.. “ หญิงงามรับคำสั่งของนายหญิงตัวเองหันไปหาเด็กๆแล้วจูงมือเล็กๆทั้งสองคนให้เดินตาม คุชินะมองลูกทั้งสองกับหญิงสาวคนสนิทของตนไปจนสุดสายตาแล้วหันกลับมามองที่คนรักของตนโดยมีองครักษ์อสูรรับใช้ยืนอยู่ข้างกาย
“ เผ่าพันธุ์ของข้าเป็นอสูรในคืนยามราตรีที่จะออกล่าเหยื่อในคืนพระจันทร์เต็มดวงก็จริง แต่มันก็เป็นแค่คืนเดียวที่เราจะมีพลังอำนาจเหนือกว่าวันอื่นๆเป็นพิเศษและข้าคิดว่าลูกเจ้าแข็งแกร่งเหมือนกับเจ้าที่สามารถเอาชนะข้าได้ หากลูกเจ้าทำพันธะสัญญากับเผ่าข้าก็ไม่มีอะไรเป็นต้องกังวลเพราะลูกท่านจะสามารถควบคุมคนของข้าได้แม้กระทั่งยามคืนที่พระจันทร์เต็มดวงเหมือนที่เจ้าทำกับข้า “ ดวงตาคมที่เคยดุดันสีแดงเพลิงในตอนแรกบัดนี้มันกลายเป็นสีรัตติกาลเหมือนคนปกติทั่วไปมองเจ้านายของตนอย่างให้ความหวัง
“ แต่ว่า.. “
“ เจ้ามีเวลาฝึกลูกชายของเจ้าอีกสิบสามปีก่อนที่วันนั้นจะมาถึง ส่วนลูกชายคนโตของเจ้าข้าคิดว่าเขาไม่น่ามีปัญหา หมดหน้าที่ของข้าแล้วข้าต้องการพักผ่อน.. “
“ เดี๋ยวคาคาชิ... “ ยังไม่ทันที่ผู้เป็นนายจะได้เอ่ยจบ ร่างอสูรในคราบมนุษย์ก็หายไปในชั่วพริบตาทิ้งให้ผู้เป็นนายยังหวั่นวิตกไม่หาย
“ ข้ารู้อยู่แล้วว่าอีกสิบสามปีข้างหน้าในวันนี้พระจันทร์จะเต็มดวง แต่ข้าก็อดเป็นห่วงลูกข้าไม่ได้ที่จะต้องเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงเพื่อให้ได้เผ่าพันธุ์เจ้ามาเป็นองครักษ์ในคืนที่พวกเจ้าแข็งแกร่งและมีสัญชาตญาณของนักล่าอย่างเต็มตัว... “
“ ลูกของเราจะต้องทำได้ค่ะ... “ คิชุนะเอื้อมจับฝ่ามืออุ่นให้กำลังใจคลายความกังวลแกผู้เป็นสามี รอยยิ้มหวานที่ส่งมาให้พอบรรเทาความกังวลลงไปได้ถึงแม้มันจะไม่หายไปหมดก็ตาม
“ สิบสามปีหลังจากนี้พ่อเชื่อใจลูกนะ นารูโตะ... “
T A L K
ว้ายย.. คืออะไรแฟนตาซีเหรอ ไม่เอาน่าแค่รักเบาๆกุ๊กกิ๊กข้ามเผ่าพันธุ์เอง อาจจะดูแฟนตาซีจริงเพราะจากตัวละครแต่มันอาจจะไม่ค่อยจะแฟนตาซีต่อสู้อะไรมากมาย(มั้ง -.-) ส่วนมากจะโฟกัสไปที่น้องเกะกับน้องโตะมากกว่า ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกด้วยนะคะ อยากจะบอกว่าเพิ่งจะแต่งแนวนี้เป็นครั้งแรกแม้ว่าจะนานแล้วดองเอาไว้ก็ตาม ว๊ากกกฮ่าๆๆๆ...
เจอกันตอนหน้าจ้ะ J
ความคิดเห็น