คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : : The Moon 5 :
The Moon 5
กันและกัน
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....!!!!! “
ความเจ็บปวดบริเวณอกด้านซ้ายกำลังทำให้ร่างสูงทรมานแสนสาหัสราวกับกำลังโดนหอกแหลมคมนับพันเล่มปักลงกลางใจ มือสั่นเทาค่อยๆเอื้อมกุมกำมันไว้แน่นหมายจะให้ความเจ็บปวดบรรเทาอาการลง หากแต่ยิ่งกำแน่นเท่าไหร่สลักชื่อเจ้านายบนอกด้านขวากลับยิ่งร้อนขึ้นเรื่อยๆเหมือนเปลวไฟจนมือหนาพองต้องรีบปล่อยในทันที
ความโกลาหลภายในห้องโถงใหญ่หยุดลงเมื่อได้ยินเสียงขู่ร้องคำราม สายตาทุกคู่ล้วนจับจ้องร่างสูงกำลังดิ้นพล่านอย่างคนขาดสติเหมือนกับจะบ้าคลั่งภายในไม่กี่อึดใจข้างหน้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งราชาเผ่าแวร์วูฟและพี่ชายร่วมสายเลือดต่างมองดูร่างสูงด้วยความตกใจ
“ ซาสึเกะ.. “ อิทาจิหลุดเรียกชื่อน้องชายแผ่วเบากับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ดวงตาคมสั่นไหวจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ซาสึเกะกำลังทรมานมือทั้งสองข้างฉีกเสื้อผ้าตัวเองจนขาดวิ่นไม่เหลือชิ้นดีเผยให้เห็นเนื้อหนัง ลายเส้นสวยที่เคยคดไปทั่วลำตัวกลายเป็นเถาวัลย์ยาวออกมาจากลำตัวแกร่งคล้ายกับแส้พร้อมที่จะทำลายผู้คนได้ทุกเวลา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสลักชื่อบนอกด้านซ้ายของร่างสูงกำลังเผาไหม้เหมือนกับถูกโลหะร้อนๆจี้ลงไปบนตัว
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...!! “
“ ซาสึเกะ! “
“ อย่าเข้าไป “ ฟุงะกุยกแขนขึ้นกันลูกชายคนโตเอาไว้ไม่ให้ออกไปจากตรงนี้
“ ท่านพ่อ ท่านทำอะไร!? “
“ หากเจ้าเข้าไปเจ้าอาจไม่รอด “
“ แต่นั่นซาสึเกะ น้องของข้า.. ท่านไม่เห็นเหรอว่าน้องกำลังคลุ้มคลั่ง “
“ เพราะข้าเห็นไงข้าเลยไม่อยากให้เจ้าเข้าไป “
“ แต่ท่านพ่อ น้องกำลังทรมานท่านก็เห็นว่าน้องกำลังเจ็บ!! ข้าไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ท่านคิดอะไร ท่านอาจจะกำลังห่วงข้าหรือเพราะท่านผลักไสไล่ส่งน้องออกจากฝูงของเราไปแล้ว แต่สำหรับข้า.. น้องของข้าก็คือน้องของข้า ต่อให้เขาถูกไล่ออกจากฝูงหรือไม่ได้อยู่ในตละกูล ต่อให้เขาเป็นข้ารับใช้เผ่าเวทย์มนต์ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังเป็นน้องของข้า และข้าไม่มีวันทิ้งน้องของตัวเอง.. “ อิทาจิไม่สนใจคำพูดของผู้เป็นพ่อ ก้าวขาเดินออกไปเพื่อหวังจะช่วยน้องชายให้หายจากความเจ็บปวดในตอนนี้ แต่เพียงแค่เดินออกไปไม่กี่ก้าวร่างสูงเป็นอันต้องหยุดลงทันที
การแปลสภาพของซาสึเกะกำลังเปลี่ยนไป ผิวที่เคยขาวซีดจู่ๆมันกลับถูกพลังบางอย่างกลืนกินจนกลายเป็นสีเทา ดวงตาข้างขวาจากสีแดงฉานกำลังเปลี่ยนกลายเป็นสีม่วงเข้มพร้อมๆกับหยดเลือดที่ไหลรินเหมือนกับว่าบาดแผลของผู้เป็นนายกำลังสะท้อนมาที่ร่างสูงด้วยเช่นกัน
“ นี่มันอะไรกัน.. ข้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย “ เดอิดาระมองซาสึเกะไม่คลาดสายตาโดยมีซาโซริคอยรับฟังอยู่ด้านข้าง แต่ดูเหมือนว่าองครักษ์ของร่างโปร่งก็จะให้คำตอบแก่ผู้เป็นนายไม่ได้เหมือนกัน
“ คุณคะ .. “
“ ใจเย็นๆที่รัก สัตว์อสูรตนนั้นจะไม่ทำร้ายลูกของเราข้าเชื่ออย่างนั้น “ มินาโตะกำชับมือนิ่มของคนรักพลางขมวดคิ้วมุ่นหวังในใจขอให้เป็นไปตามที่พูด ดวงตาคมสีฟ้าจ้องสัตว์อสูรตรงหน้าไม่ละสายตาพยายามนึกตำราต่างๆมากมายที่อ่านมานับพันเล่ม แต่ก็ไม่เคยพบตำราไหนจะกล่าวถึงอสูรรูปร่างหน้าตาแบบนี้ มันเป็นครั้งแรกที่ราชาเวทย์มนต์ก็ไม่สามารถรู้ได้ และที่สำคัญดูจากลักษณะภายนอกสัตว์อสูรตนนี้น่าจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าอสูรใดใดทั้งสิ้น แต่มีเพียงสิ่งที่หนึ่งราชากำลังวิตก
เพราะการอาการคลุ้มคลั่งและเพราะไม่รู้ว่าจะรับมือยังไง
ขอเพียงแค่ยังมีพันธะสัญญาที่เชื่อมกันอยู่อสูรตนนั้นก็คงทำอะไรลูกชายคนเล็กของเขาไม่ได้ แต่ว่า.. หากพันธะสัญญาถูกตัดขาดเพราะเวทย์พันธะสัญญาไม่มีผลกับอสูรใหม่ตนนี้ ลูกชายเขาก็คง..
มินาโตะมองไปยังลูกชายคนเล็กด้วยความเป็นห่วง อยากจะร่ายเวทย์พันธนาการอสูรตรงหน้าแล้วเข้าไปช่วยลูกชายให้ออกจากรัศมีของสัตว์ร้ายที่เขาไม่รู้จัก แต่ด้วยความที่ยังไม่รู้อะไรแน่นอนคนเป็นพ่อจึงไม่กล้าเสี่ยงได้แต่ภาวนาขอให้ลูกชายปลอดภัย
วงแหวนเวทย์สีดำที่ปรากฏขึ้นเองโดยไร้การร่ายเวทย์จากผู้เป็นนายสะท้อนแสงสว่างขึ้นมาจนทุกคนที่อยู่ในห้องโถงใหญ่ยกมือป้องตาตัวเองเอาไว้ เมื่อแสงสว่างนั้นหายไปคนทุกคนต่างกลับมาให้ความสนใจอสูรเบื้องหน้ากันอีกครั้ง
แต่แทนที่จะมีอสูรตนนั้นยืนอยู่กลับกลายเป็นว่ามีแค่ร่างของทายาทคนเล็กนอนอยู่เพียงลำพัง คุชินะก้าวขาเตรียมวิ่งเพื่อหวังไปดูลูกชายตนต้องหยุดชะงักเพราะอสูรยามราตรียังคอยที่จะเล่นงานพวกเขาอยู่
“ ไอ้สัตว์อสูรของลูกชายเจ้ามันหายไปแล้ว หึหึหึ... “ รอยยิ้มเย้ยหยั่นของผีดิบดูดเลือดถูกส่งไปยังคุชินะ มือเย็นเฉียบช้อนคางสวยขึ้นให้มาประจันหน้ากับตน ดวงตาสีแดงของอสูรจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำเงินเข้มก่อนที่ลิ้นยาวน่าสะอิดสะเอียนจะเลียลิ้มฝีปากตัวเองเหมือนกับอยากลองรสชาติอาหารหอมๆตรงหน้าที่ลอยมาแตะจมูก
“ หึ .. “
ผั้วะ..!!
ไม่ต้องรอให้คนรักออกมาปกป้อง ราชินีแห่งโลกเวทย์มนต์จัดการยกกำปั้นซัดเข้าที่หน้าซีดเซียวของอสูรยามราตรีตนนั้นจนล้มกองลงไปกับพื้น
“ เซอคัสแลงดิฟิล..!! “ แสงสีน้ำเงินเข้มออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ทันทีที่คุชินะร่ายเวทย์ไปที่อสูรบนพื้น ไม้กางเขนทั้งห้าลอยค้างอยู่บนอากาศก่อนที่มันจะตกลงมาปักตามแขนและขาทั้งสองข้างตรึงไว้ไม่ให้อสูรขยับไปไหนได้ ตามมาด้วยไม้กางเขนอันสุดท้ายได้ปักลงมากลางหน้าท้องของสัตว์อสูรเรียกความเจ็บปวดได้เป็นอย่างดีจนต้องร้องออกมาอย่างโหยหวน
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก.. ฮึกกก ฮากกกกกกกกกกกก ไอ้พวกเวทย์มนต์ชั้นต่ำข้าจะข้าเจ้า ข้าจะข้าเจ้า ได้ยินมั้ยข้าจะข้าเจ้า!!! “
“ กร๊อก! “
คำพูดแค้นใจเอ่ยออกมาได้ไม่นานต้องหายไปในทันที ร่างกายที่ถูกตรึงเป็นอันต้องเหี่ยวเฉาลงเมื่อถูกใครบางคนเข้ามาทำร้ายอย่างรวดเร็วจนเหลือเพียงแค่ส่วนตัว
มินาโตะและคุชินะตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า ทั้งสองคนมองไปยังซากอสูรเหี่ยวเฉาที่ยังคงถูกตรึงค้างไว้ก่อนจะเปลี่ยนหันไปหาผู้มาใหม่ที่คร่าชีวิตของอสูรยามราตรีไป
กรงเล็บยาวเต็มไปด้วยเลือดหยดไหลลงพื้นหยดแล้วหยดเล่า ร่างที่เขาทั้งสองคนกำลังสงสัยและหวาดกลัวกำลังอยู่ตรงหน้า อสูรตนใหม่ที่ต่างไม่มีใครเคยพบเคยเจอกำลังถือศีรษะของอสูรยามราตรีที่เมื่อก่อนหน้านี้เขากำลังจะจัดการ
ร่างสูงปาชิ้นส่วนด้านบนของอสูรยามราตรีทิ้งไปก่อนจะนำมือที่โชกไปด้วยเลือดของตนยกขึ้นมาชิม เพียงแค่ตวัดลิ้นลงเพื่อชิมรสชาติอาหาร หัวใจที่กำลังเต้นตุบๆก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นเหมือนกับต้องการรสชาตินี้มากขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ
เปลือกตาที่ปิดอยู่เหมือนกับกำลังซึมซับในรสชาติลืมโพลงขึ้นเผยให้เห็นดวงตาคู่คมสองสี
มินาโตะรีบผลักคุชินะให้ไปยืนด้านหลังตนเพื่อป้องกันอันตรายจากร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้ มือหนากำชับไม้กายสิทธิ์แน่น เมื่อไหร่ที่อสูรตรงหน้าจะทำร้ายเขาก็พร้อมจะลงมือทันที
ซาสึเกะหยุดนิ่งอยู่กับที่เมื่อเห็นว่าราชาแห่งโลกเวทย์มนต์ชี้ไม่กายสิทธิ์มาที่ตนเอง ดวงตาคู่คมจ้องนิ่งเข้าที่ดวงตาคมสีฟ้าใสไม่ไหวติงใดๆทั้งสิ้น ในขณะที่อีกฝ่ายก็ไม่ละสายตาไปไหนเช่นกันแต่หัวใจที่กำลังเต้นระรัวพร้อมกับเหงื่อที่ไหลย้อยบ่งบอกว่าราชากำลังหวั่นวิตกอยู่ไม่น้อย
สายตาเฉียบคมของร่างสูงพินิจพิจารณาผู้นำแห่งโลกเวทย์มนต์อยู่ได้ครู่นึงก่อนจะปรายตาหันไปมองผู้เป็นนายตนที่กำลังนอนแน่นิ่งไม่ขยับไปไหน
เปลือกตาบางปิดลงอีกครั้ง ซาสึเกะยืนนิ่งไม่ไหวติงใดใดทั้งสิ้น เสียงเวทย์ เสียงการต่อสู้ เสียงผู้คน เสียงกรีดร้อง สายลมที่พลิ้วไหว กลิ่นคาวเลือด กลิ่นเหม็นเน่าซากศพ การเต้นของหัวใจ ความรู้สึก มิตร ศัตรู ผู้เป็นนาย บ่าวรับใช้ ความรู้สึกประดังประเดต่างๆมากมายล้วนทำให้ร่างสูงสับสน
แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาจะต้องทำเหมือนอยู่ในจิตใต้สำนึกนั่นก็คือการปกป้อง
ร่างสูงเปลี่ยนเป้าหมายจากราชาและราชินีทั้งสองวิ่งเข้าหาและกระโจนใส่ปีศาจดูดเลือดด้วยความไว จนสาวเจ้าคนนึงที่กำลังจะถูกทำร้ายจากสัตว์เลือดเย็นตกใจเพราะจู่ๆปีศาจที่กำลังจะกินตัวเองกลับตายไปต่อหน้าต่อตาด้วยวิธีถูกแยกเป็นชิ้นๆ
ความว่องไวจนสายตาเปล่าจับไม่ทันราวกับร่างสูงหายตัวได้ วิ่งไล่ฆ่าปีศาจเลือดเย็นจนจำนวนที่มีมากเริ่มน้อยลงไปเรื่อยๆในเวลาไม่กี่อึดใจ ซาสึเกะไล่ฆ่าฉีกเลือดเนื้อเหล่าแวมไพร์ไม่เลือกหน้าก่อนจะกินเนื้อหนังจนไม่เหลือซากด้วยความกระหาย ทำให้พ่อมดแม่บางบางรายถึงขั้นหวาดกลัวและหวั่นเกรงไม่กล้าแม้แต่จะร่ายเวทย์ยิงใส่
“ ท่านพ่อ ท่านแม่..!! “ เดอิดาระวิ่งเข้าหาผู้เป็นพ่อและแม่ด้วยความโล่งใจที่บุพการีทั้งสองยังปลอดภัยดี อ้อมกอดแน่นของลูกชายพร้อมทั้งอาการสั่นจากความตื่นกลัวกับเรื่องทีเกิดขึ้นทำให้คุชินะต้องปลอบขวัญโดยไว
“ ไม่เป็นไรลูกรัก ทุกอย่างโอเคดี ซาโซริขอบใจเจ้ามาที่คลุ้มครองลูกของเรา “ ชายหนุ่มยิ้มรับก่อนจะโค้งคำนับทำความเคารพเพื่อแสดงความยินดี
“ ไม่ใช่ข้าคนเดียวที่ปกป้อง แต่ลูกชายของหัวหน้าเผ่าข้าก็ช่วยลูกชายของท่านด้วยเช่นกัน “ ชายหนุ่นพูดพร้อมกับหันไปมองราชาหัวหน้าเผ่าแวร์วูฟและลูกชายคนโตที่เดินเข้ามาสมทบที่หลัง
“ ข้าขอบคุณพวกท่าน “ ราชาแห่งโลกเวทย์มนต์โค้งหัวขอบคุณให้กับผู้ช่วยเหลือลูกชายตน
“ ข้าว่าเราหาที่หลบกันก่อนเถอะ พวกของข้ามีไม่มากพอที่จะปกป้องพวกของท่านไหว อีกอย่างน้องชายข้า.. “ อิทาจิหยุดพูดก่อนจะหันไปมองน้องชายเหมือนเป็นการสื่อคำพูดที่จะบอกออกไป
“ คุณคะ.. นารูโตะ! “
“ ดูเหมือนลูกชายข้าจะทำหน้าที่ได้ดี พวกเจ้าอย่าได้กังวล “ ฟุงะกุรีบบอกให้คุชินะสบายใจ แต่หัวอกของคนเป็นแม่ก็ยังห่วงลูกชายอยู่ดี ยิ่งสัตว์อสูรของลูกชายตัวเองเป็นแบบนั้น ราชินีแห่งโลกเวทย์มนต์ก็ยิ่งเป็นห่วง
“ เจ้าไม่เชื่อใจลูกชายข้า ? “
“ พวกท่านมายืนข้างหลังข้าเถอะ ข้าจะร่ายเวทย์อาคมไม่ให้พวกนั้นเข้ามาทำร้ายเรา “ มินาโตะพูดดักก่อนจะเกิดการโย้แย้งกัน เวลาในตอนนี้ไม่ใช่ที่แต่ละเผ่าจะต้องมาแตกคอ
“ ท่านช่วยคนของท่านเถอะ พวกข้าไม่ใช่มนุษย์ พวกข้าดูแลตัวเองได้ “ อิทาจิพูดก่อนที่สายตาคมจะมองเห็นศัตรูกำลังเข้าไปทำร้ายคนของโลกเวทย์มนต์ ไม่รอช้าชายหนุ่มรีบเข้าไปช่วยโดยพลัน
“ แล้วลูกล่ะคะ ? “
“ ข้าเชื่อใจพวกเขา ลูกเราจะต้องไม่เป็นอะไร “
มินาโตะพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะร่ายเวทย์ออกมา เกราะสีขาวขนาดใหญ่แผ่กระจายเป็นวงกว้างเพื่อให้เหล่าพ่อมดแม่มดได้ปลอดภัยจากสัตว์ร้ายที่กำลังคุกคาม คนทุกคนต่างรีบพากันวิ่งเข้ามาในเกราะป้องกันที่องค์ราชาร่ายไว้ให้หลังจากเอาชีวิตรอดมาจากสัตว์ร้ายได้
“ ห้ามทุกคนออกจากเกราะนี้เป็นอันขาด ใครที่ออกไปจะไม่สามารถเข้ามาในนี้ได้อีกเป็นครั้งที่สอง ข้าไม่สามารถดูแลพวกเจ้าได้อย่างทั่วถึง กรุณาทำตามที่ข้าบอกแล้วพวกท่านจะปลอดภัย “ เหล่าพ่อมดแม่มดพยักหน้าเข้าใจคำสั่งของราชา
งานเลี้ยงที่เคยสวยงามกำลังเป็นสนามรบและการสังเวยอยู่เบื้องหน้าของบรรดาเวทย์มนต์ที่อยู่ภายในเกราะป้องกัน บ้างร่ำไห้ให้กับการตายของคนอันเป็นที่รักหรือคนในครอบครัว บ้างก็แค้นและอยากจะเอาคืนปีศาจไร้หัวใจพวกนั้น บ้างก็ได้แต่ภาวนาขอให้ตัวเองปลอดภัย อาการเสียขวัญของเหล่าพ่อมดแม่มดทำให้คุชินะกลั้นใจพยายามที่จะไม่ร้องไห้หรือแสดงความอ่อนแอออกมาให้คนอื่นได้เห็น
หากผู้นำอ่อนแอ คนอื่นก็จะหมดกำลังใจ
“ ท่านแม่.. “ เดอิดาระเดินเข้ามาสวมกอดผู้เป็นแม่ด้วยความเป็นห่วงพร้อมให้กำลังใจ
“ ข้าเชื่อว่าเราชาวเวทย์มนต์จะไม่เป็นอะไร ท่านก็คิดเหมือนข้าใช่มั้ย ? “
“ อื้ม.. ขอบใจนะเดอิดาระ “ ทั้งสองผละออกจากกันก่อนที่จะหันกลับไมองเหตุการณ์ตรงหน้า
การต่อสู้ของทั้งสองเผ่ายังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ห้องโถงใหญ่ในตอนนี้เปรียบได้กับซากปรักหักพัง ข้าวของพังพินาศไปทั่วไม่เหลือความสวยงามที่เคยมี สองเผ่าพันธุ์ที่กำลังร่วมมือกับอีกหนึ่งเผ่าที่คอยเฝ้าทำลาย
“ ซาโซริ เจ้าออกไปช่วยคนของเราให้ที “
“ เข้าใจแล้ว “ เดอิดาระหันไปสั่งองค์รักษ์แล้วหันไปใช้เวทย์รักษาบาดแผลให้กับคนที่ได้รับบาดเจ็บ มีพ่อมดแม่มดเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆภายในเกราะแห่งนี่ที่องค์ราชาร่ายเวทย์ไว้โดยมีเผ่าแวร์วูฟคอยช่วยเหลืออีกแรง
“ โครมมมมมมมมมมมม..!!! “
เสียงดังโครมใหญ่ทำให้ทุกคนที่อยู่ภายในเกราะต่างหันไปมอง องครักษ์ของลูกชายคนเล็กเดินเข้าไปหาร่างของชายหนุ่มหลังจากโดนเหวี่ยงมาไกลปะทะเข้ากับกำแพงอย่างจัง
หนึ่งในลูกน้องคนสนิทของหัวหน้าเผ่ากำลังโดนเล่นงานจนหมดสภาพ ซาสึเกะยกร่างไร้เรี่ยวแรงตรงหน้าขึ้นมาอย่างสบายๆก่อนจะตวัดมือเข้าที่ใบหน้านั้นอย่างไม่ปราณีฝากรอยกรงเล็บทิ้งไว้จนเป็นแผลลึก ก่อนจะตีแขนเป็นวงกว้างพร้อมที่จะทะลวงร่างไม่ได้สติตรงหน้าในทันที
“ ถ้าเจ้าทำอะไรคนของข้า ข้าก็ไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนายของเจ้า “ โอโอจิมารุพูดขึ้นก่อนที่ซาสึเกะจะจัดการกับลูกน้องตัวเอง ร่างสูงหยุดชะงักก่อนที่จะหันไปมองที่มาของเสียง
วงแหวนสีดำที่ถูกสร้างขึ้นจากร่างสูงไว้เป็นเกราะกำบังให้กับคนตัวเล็กค่อยๆจางลงเรื่อยๆจนมันหายไป นารูโตะได้แต่ดิ้นขลุกขลักไปมาในอ้อมกอดของปีศาจเลือดเย็นแม้จะมองไม่เห็น แต่ความรู้สึกขยะแขยงไม่อยากเข้าใกล้ก็ทำให้เดาได้ไม่อยากว่ากำลังอยู่ในอ้อมอกของใคร
“ ปล่อยข้าเดี๋ยวนะ ไอ้ปีศาจไร้หัวใจ! “
“ หึหึหึ.. ใครกันแน่ที่ไร้หัวใจ ข้าหรือองครักษ์ของเจ้า อ่อ.. จริงสิข้าลืมไปว่าเจ้ามองไม่เห็นถึงไม่รู้ว่าตอนนี้องครักษ์ของเจ้าก็ไม่ได้ไร้หัวใจน้อยไปกว่าข้าหรอกนะ “
“ ไม่ใช่!! ซาสึเกะไม่ได้ไร้หัวใจ อย่าเอาเขาไปเปรียบกับปีศาจอย่างเจ้า ! “
“ หึหึ ฮ่าๆๆๆๆ น่าขันยิ่งนัก เจ้าน่ะไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดดี ข้าเห็นทุกอย่างว่ามันจัดการกับคนของข้ายังไง มันทั้งกัด ทั้งฉีก ทั้งแยกร่างคนของข้าเป็นชิ้นๆ และที่สำคัญ มันกำลังจะทะลวงร่างของลูกน้องคนสนิทข้า!! “
“ ...!? “
‘ โครมมมมมมมม..!! ‘
โอโอจิมารุมองไปยังตนตอของเสียง ภาพลูกน้องคนสนิทนอนแน่นิ่งกำลังอยู่ในดวงตาคม แต่เพียงแค่เผลอไปอยู่ครู่นึงกลิ่นคาวเลือดของตัวเองกลับฟุ้งกระจายไปทั่ว กรงเล็บคมของซาสึเกะกำลังกดเข้าที่ลำคอของหัวหน้าเผ่าอสูรยามราตรี
“ หึ... เจ้ามันเป็นพันธ์อะไรกันแน่ “
“ ... “
“ หึหึหึฮะฮะฮ่าฮ่าฮ่า ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้กลิ่นเลือดตัวเองแบบนี้ เอาสิถ้าเจ้าฆ่าข้า ข้าก็จะฆ่านายของเจ้า นับว่าเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนที่ยุติธรรมดีนะเจ้าว่ามั้ยเด็กน้อย ? อึก..! “ เพียงแค่พูดจบประโยคเล็บคมแหลมเป็นอันกดเข้าไปในลำคอลึกกว่าเดิม
“ อ๊ะ.. ฮึก!! “ เสียงหวานเอ่ยออกมาหลังจาได้รับความเจ็บปวดที่ลำคอด้วยเช่นกัน
“ หึหึหึ ได้ยินแล้วใช่มั้ย ? เสียงเจ้านายร้องน่ะ เจ้าทำข้ายังไงข้าก็ทำกับเจ้านายเจ้าอย่างนั้น “
“ ... “
“ อสูรอย่างเจ้ามีความรู้สึกด้วยรึไง ใครจะเป็นใครจะตายจะสนทำไม ฆ่าข้าสิ ฆ่าข้าซะ นายของเจ้าจะได้ตายไปพร้อมๆกับข้า หึหึหึ... “
“ อึก..!! “ ร่างสูงสะดุ้งทันทีที่ได้รับความเจ็บปวดบริเวณลำคอ ยอมปล่อยมือออกมาจากต้นคอของหัวหน้าเผ่าแวมไพร์ในทันที
โอโรจิมารุไม่รอช้าหลังจากเป็นอิสระรีบเข้าไปพยุงคาบูโตะในสภาพสาหัสแล้วหายไปจากสถานที่แห่งนี้ไม่ปล่อยให้ตัวเองเสียเปรียบอีกเป็นครั้งที่สอง
“ อึก.. !! “ ร่างสูงทรุดฮวบลงไปกับพื้น ร่างกายอ่อนแรงหอบหนักจนตัวโยนที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดทำให้ซาสึเกะต้องฝืนทนโดยการจิกกรงเล็บเข้ากับพื้น คนตัวเล็กที่สัมผัสได้แค่เสียงเกิดอาการสงสัย พยายามใช้มือควานหาองครักษ์ตัวเองด้วยความเป็นห่วง
“ ซาสึเกะ.. ซาสึเกะอยู่ไหน “ ความกลัวเริ่มกอบกุมไปทั่วจิตใจกับความมืดที่กำลังทำร้ายเขาจนไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ แต่เพราะกลัวว่าร่างสูงจะเป็นอะไรไปมือและเข่าทั้งสองข้างจึงได้แต่ขยับตามหาไปอย่างไม่รู้จุดหมาย
“ นารูโตะ.. องครักษ์เจ้าอยู่ทางนี้ “ เดอิดาระเข้ามาพยุงน้องชายหลังจากวิ่งออกมาจากเกราะป้องกันเมื่อหัวหน้าเผ่าอสูรยามราตรีได้จากไป
ร่างโปร่งพาน้องชายเข้าไปใกล้องครักษ์หลังจากคนตัวเล็กควานหาร่างสูงไปทั่วในทิศทางตรงกันข้าม มือเรียวที่เคยคว้าแต่อากาศตอนนี้กลับสัมผัสเข้าที่ลำแขนเย็นขององครักษ์ตนเอง ตัวของซาสึเกะกำลังสั่นไปทั่ว
“ พี่ข้า.. บอกข้าหน่อยว่าตอนนี้องค์รักษ์ข้าปลอดภัยดี “
“ น้องข้า.. “
“ บอกข้าสิว่าองค์ข้าปลอดภัย “
“ นารูโตะ.. “
“ บอกข้า! “
เดอิดาระมองซาสึเกะก่อนที่จะถอนหายใจออกมา ดวงตาคมจับจ้องไปที่อสูรด้วยความเวทนากับการคืนสภาพกลับมาดังเดิม
“ องค์รักษ์ของเจ้า หอบหายใจหนัก ผิวสีของเขาตอนที่คลุ้มคลั่งกำลังกลับมาเป็นปกติ ดวงตาทั้งสองข้างคนละสีของเขากลับมาเป็นสีนิลแล้วแต่รู้สึกว่าตาข้างขวาของเขาจะมีปัญหาเพราะข้าเห็น.. “
“ เห็นอะไร!? “
“ เลือดของเขาไหลออกมาไม่หยุด “
“ ... “
“ เอ่อ.. ลำคอของเขาก็เช่นกันคล้ายกับโดนกรงเล็บจิกลงไป นารูโตะ.. สภาพของเค้าดูสาหัส เขากำลังทรมาน พี่ว่า.. “
อาการช็อกจนพูดไม่ออกเพิ่งจะสัมผัสได้เป็นครั้งแรกหลังจากที่คนเป็นพี่บอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับองครักษ์ คนตัวเล็กเม้มปากแน่นไล่สัมผัสจากต้นแขนขึ้นไปจนมาหยุดอยู่ที่ใบหน้าขาวซีด
“ ข้าจะทำยังไงดี ข้าควรทำยังไงเขาถึงจะหาย ? “
“ ดื่มเลือดเจ้า “ ฟุงะกุบอกในสิ่งที่คนตัวเล็กต้องการหลังจากเดินมาดูอาการของลูกชาย
“ แต่เราไม่เคยให้องค์รักษ์ดื่มเลือดของผู้เป็นนาย “ มินาโตะขัดความคิดของฟุงะกุแทบจะทันที
“ ทำไมไม่ได้ ท่านพ่อ? “
“ เราไม่เคยให้องครักษ์ดื่มเลือดของผู้เป็นนาย มันเป็นผลดีของเขาก็จริง แต่พลังเวทย์ของเราจะแย่ลง อีกอย่างผลข้างเคียงจากร่างกายก็จะตามมา เราสองเผ่าพันธุ์เข้ากันไม่ได้หรอก “
“ แต่ท่านจะให้ซาสึเกะตายไปแบบนี้เหรอ ? เขาเป็นองครักษ์ข้า ข้าจะช่วยเขา “
“ ไม่ได้ พ่อไม่อนุญาต “
“ เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะลูกนะท่านพ่อ! “
“ ... “
“ ทำไมข้าจะต้องเอาเปรียบ มีแต่เขาที่เจ็บตัวเพราะข้า ถ้าแค่ให้องค์รักษ์ข้ามีลมหายใจต่อไม่ได้ สำหรับข้าที่เป็นนายคงจะเป็นนายที่แย่ปล่อยให้องค์รักษ์ที่ปกป้องตัวเองต้องมาตาย แค่องครักษ์คนเดียวยังช่วยไม่ได้นับประสาอะไรกับอนาคตที่ข้าจะต้องปกครองเมืองเวทย์มนต์นี้ต่อ “
“ ... “
“ ท่านพี่ พยุงซาสึเกะมาหาข้า “
“ แต่น้องข้า.. “
“ เร็วๆ พาเขามาหาข้า! “
เดอิดาระจำใจยอมทำตามที่นารูโตะบอก ค่อยๆพยุงร่างอ่อนแรงของซาสึเกะเข้าไปหาน้องชายโดยมีซาโซริช่วยอีกแรง น้ำหนักที่ทิ้งตัวลงมาในอ้อมแขนของคนที่อ้ารอรับทำให้นารูโตะเซไปด้านหลังจนต้องให้คุชินะช่วยพยุงไว้ไม่ให้ล้ม
คนตัวเล็กยิ้มรับก่อนจะใช้มือปลดเสื้อของตัวเองออกแล้วแหวกสาบเสื้อให้กว้างจนเห็นไหลเนียน แขนเรียวกระชับกอดเพื่อที่จะให้องครักษ์ตัวเองเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น มือนิ่มจับใบหน้าเรียวมาวางพาดบริเวณไหล่ตนแล้วประคองไว้ไม่ให้อีกฝ่ายล้มลงไป
“ ซาสึเกะ ตั้งแต่ข้าพาเจ้ามาที่นี่เจ้าก็ไม่เคยดื่มเลือดหรือกินเนื้อเลย ข้าขอโทษนะข้าคงเป็นเจ้านายที่แย่มากๆ “
“ ... “
“ ดื่มสิ.. กัดข้า “ คำสั่งเด็ดขาดของผู้เป็นนายก่อให้เกิดวงแหวนสีม่วงจากพันธะสัญญาที่เคยทำ เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้นอย่างฝืนทนจากความอ่อนล้าจนเผยให้เห็นดวงตาสีแดงสด
กลิ่นหอมหวานแตะจมูกของคนตัวเล็กเรียกความกระหายของร่างสูงได้เป็นอย่างดี แม้เขาจะได้กินอาหารจากฝูงแวมไพร์ไปมากแต่ก็สูญเสียพลังงานไปมากเช่นกัน ที่สำคัญเลือดเนื้อของสัตว์เลือดเย็นจะไปดีเท่ากับเลือดอุ่นๆของมนุษย์ได้ยังไง
เขี้ยวขาวงอกออกมาตามสัญชาตญาณดิบของนักล่า ปากเรียวอ้ากว้างเผยให้เห็นเขี้ยวใหญ่ก่อนจะกัดลงไปบนต้นคอของผู้เป็นนายอย่างไม่มีความเกรงใจ จนคนเป็นพ่ออย่างมินาโตะต้องรีบหันหลังให้กับภาพเบื้องหน้า
ลูกชายของเขากำลังถูกดูดเลือดจากแวร์วูฟ..
“ ฮึก.. “
“ อึก... อึก.. อึก.. “ นารูโตะปล่อยให้ซาสึเกะดื่มเลือดตัวเองไปเรื่อยๆจนกว่าร่างสูงจะหมดความต้องการโดยไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับร่างกาย มือเรียวกำเข้าที่กลุ่มผมนุ่มขององครักษ์เพื่อระบายความเจ็บปวดในสิ่งที่กำลังทำ
เพื่อข้า.. เจ้าถึงยอมเจ็บตัว
เพื่อเจ้า.. ข้าก็จะยอมเจ็บตัวด้วยเช่นกัน
ข้าจะไม่มีวันทิ้งให้เจ้าตายซาสึเกะ...
TALK..
โอ๊ยยยย เหนื่อยไม่ได้แต่งเรื่องนี้นานมากกกก อ้ากกกกกกกกกก กลับมาแต่งอีกทีสามวันกว่าจะประมวลผลแล้วออกมาเป็นตอนๆ คำพูดการบรรยายอาจจะไม่เหมือนเดิมนะคะ แอร้... (><)
มันแปลกๆก็ไม่ต้องตกใจกับการดำเนินเรื่อง เพราะเก๊ายังกลับมาไม่เต็มที่ ผิดตรงไหนเดี๋ยวกลับมาแก้เนอะ งื้อออ TT
ไรท์จะปิดเทอมแล้ว ถ้าปิดเทอมก็มีเวลาแต่งเยอะเลย รออีกนิดนะคะ ใกล้จะกลับมาจับมันอย่างเต็มตัวอีกรอบกับเรื่องนี้ค่ะ ^^
สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ
เจอกันใหม่ตอนหน้าจ้ะ J
ความคิดเห็น