fic reborn 1827 รักต้องห้าม Love the ghost

ลำดับตอนที่ #6 : ~ตอนที่5:ผมไม่สามารถสัมพัสเธอได้..~

วันนี้เป็นวันเดือนมืด...เป็นวันที่ พระจันทร์มืดสนิด เขาว่ากันว่า หากวันนี้เรานอนอยู่คนเดียว จะมีใครสักคนมานอนด้วยกัน..

"อื้อ..น..หนาวจัง" ร่างบางละเมอแล้วหาที่ซบแล้วเขาก็ไปซบเจอ อกกว้างอุ่น..กลิ่นหอมลอยออกมาจางๆมันทำให้เขาฝันดีได้ทั้งคืน 

เช้าต่อมา..

"อ๊ากกกกก!!~~ คุณเคียวย๊ะ~!!!! =[]=" ร่างบางเด้งตัวลุกขึ้นมาโดยสัญชาติญาณ

"อือ..อะไรกัน" ร่างสูงปรือตาขึ้นมามองร่างบางอย่างสงสัย "ค..คุณ...ผม..จับคุณได้ @[]@" ร่างบางแทบน้ำตาเล็ด ทำไมน่ะเหรอ เพราะเขาตื่นขึ้นมาเขาก็เจอตัวเองในสภาพซบอยู่ที่อกของร่างสูงแถมยังกอดกันกลมดิ๊ก

"วันนี้เป็นคืนมืดสินะ.." ร่างสูงลุกขึ้นแล้วขยี้ตาตนเองเบาๆ "อ..อื้อ" ร่างบางพยักหน้าอือออกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมา

"คืนเดือนมืดกับวันที่พระจันทร์เต็มดวงฉันสามารถกลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง..แต่แค่24ชั่วโมงเท่านั้นอ่อ..รวมถึงวันฮาโลวีนด้วยล่ะ" ร่างสูงลุกขึ้นบิดขี้เกียดไปมา

"อ..เอ๋งั้นเหรอ.." ร่างบางทำหน้าไม่เชื่อกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด "เฮ้อ..จะให้บอกอีกกี่ครั้งคุณถึงจะเชื่อผม..เมื่อคืนน่ะเราอยู่กันแบบนี้" เมื่อเขาพูดจบเขาก็ดึงร่างบางมากอดทันที

"อ..อ๋าาาา~!! ปล่อยผมน๊าาา~!!" ร่างบางแทบซ๊อก 'มันเป็นไปได้ยังไงเนี่ย!!~' ร่างบางคิดในใจ

"อื้อ..หนาวจัง หึหึ" ร่างสูงล้อเลียนคำพูดที่ร่างบางละเมอไปเมื่อคืน "อ๋า~ เคียวยะ!!" ร่างบางถึงกับหน้าขึ้นสีทันที แล้วร่างสูงก็ปล่อยร่างบางออกเขาหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วลงไปเข้าห้องน้ำ

"คุณจะไปอาบน้ำเหรอ?" ร่างบางวิ่งตามร่างสูงลงไป "ก็มาอาบด้วยกันสิ" ร่างสูงโยนผ้าเช็ดตัวใส่หัวของร่างบางอย่้างแม่นยำ

"เอ๋.." แต่ร่างบางก็ยอมเข้าไปอาบด้วยกันแต่โดยดี

ในขณะที่กำลังอาบน้ำอยู่...

ร่างสูงนั่งแช่น้ำอย่างสบายใจโดยที่ตรงหน้าอกกว้างของเขามีร่างบางพิงอยู่ เขาทั้งสองนั่งแช่น้ำกันอย่างสงบๆ..

"คุณตัวใหญ่กว่าผมเยอะเลยแฮะ.." ร่างบางหันหน้าไปมองหน้าอกกว้างของอีกฝ่าย

"ก็ผมเป็นเมะนี่" ร่างสูงยักไหล่แบบช่วยไม่ได้ (แกเป็นเสะไม่ใช่เรอะ!! =[]= // คนเขียน) (แต่ผมยังไม่เสียเวอร์จิ้นให้ไอ้มาสเมโล่เน่านั่น // เคียวจัง)

"เหรอครับ = =" ร่างบางหันหน้ากลับไปทันที "อ่า..รู้สึกดีจังเลยนะ.." ร่างสูงเอื้อมมือมายีหัวของคนตรงหน้าอย่างสนุกสนาน

"เอ๋..อะ..อะไรเหรอครับ?" ร่างบางถามร่างสูงอย่างสงสัย "อือ เพราะผมไม่ได้กลับมาเหมือนมีชีวิตตั้ง15วันเลยนี่นา.." ร่างสูงยิ้มอย่างมีชัยชนะ

"เหอะ.." ร่างบางรีบลุกขึ้นจากน้ำทันที (โอ๊ะๆๆ ยังใส่ผ้าเช็ดตัวแช่น้ำอยู่นะเออ >< // คนเขียน)

"คุณไม่อาบต่อแล้วหรือไง" ร่างสูงมองร่างบางที่กำลังเช็ดตัวอยู่ "อื่อ..ไม่แล้วล่ะ ผมจะไปทำงานต่อน่ะ ^^" แน่นอนว่าเขาต้องไปส่งข้อมูลของบ้านนี้ให้พี่ของเขา

"อื้อ..งั้นผมอยู่ต่อสักพักนะ" ร่างสูงหันกลับมาแช่น้ำต่อ

ในห้องของสึนะ(และเคียวยะ)

"เฮ้อ..กว่าจะส่งข้อมูลเสร็จ" สึนะบิดขี้เกรียจนิดๆเพราะว่าเขานั่งพิมพ์มาตลอด20นาที

"ว้าว..คุณสปายข้อมูลผมงั้นเหรอ" ร่างสูงที่พึ่งเดินเข้ามาทักร่างบางอย่างคุ้นเคย

"ก็ผมมาทำงานนี่นา ฮู่ว~" ร่างบางบิดขี้เกียจไปมา

"เหอะ..ไปหาอะไรให้ผมทานได้แล้ว ผมหิว" ร่างสูงยืนกอดอกมองร่างบางที่กำลังปิดโน๊ตบุ๊คของเขา

"ชิส์..จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะคร๊าบ~" เขาเดินผ่านหน้าร่างสูงไป..แต่ทว่า ร่างสูงดึงร่างบางมาจูบเบาๆอย่างลึกซึ้ง..

"อื้อ..อือๆ" ร่างบางหน้าแดงจัดเพราะว่านี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาจูบกับร่างสูงตรงหน้า "คุณ..มีเจ้าของแล้วสินะ" ทันทีที่ร่างสูงถอนจูบออกก็ยิงคำถามใส่ร่างบางแบบหายใจไม่ทัน

"คุณรู้ได้ไง.." ร่างบางถึงกับพูดไม่ถูกทันที ภาพที่เขามีอะไรกับพี่ชายตนเองลอยเข้าหัวเขามาอย่างไม่มีคำเตือนก่อน..

"ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณคิดยังไงกับเขา..แต่ผมน่ะ..ชอบคุณนะ.." คำสุดท้ายที่ร่างสูงพูดขึ้นมันช่างแผ่วเบาและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด..

"อ..คุณเคียวยะ.." ความรู้สึกที่ร่างสูงส่งมาถึงเขาด้วยอ้อมแขนอันอบอุ่น..มันทำให้น้ำตาของเขาไหลลงมาอย่างไม่่รู้ตัว

"ผมชอบคุณนะ..ได้โปรด..อย่าทิ้งผมไปไหนอีก..ได้มั้ย" ร่างสูงกอดร่างบางแน่นขึ้น ราวกับว่าเขาและเธอ..จะจากกันไปชั่วนิจนิรันด์

"ผม..ต้องไปจริงๆ..เหลืออีก12วัน..ที่ผมอยู่ที่นี่่" ร่างบางดันร่างสูงออก ราวกับว่าเขาไม่ต้องการมันอีก..

"อึก..แต่ผมจะเหงานะ..คุณไม่มีความรู้สึกนั้นเลยหรือไง..ความรู้สึกที่โดนทิ้งน่ะ" ร่างสูงล้มตัวลงไปนั่งกอดเข่าและพูดทั้งน้ำตา

"คุณเคียวยะ..คือผมขอโทษแต่ผมอยู่ไม่ได้จริงๆ ผมต้องกลับไปอยู่กับครอบครัว.." คำพูดของร่างบางที่พูดขึ้นมันช่างทำร้ายจิตใจเขาจริงๆ

"หึ! งั้นตอนนี้ไม่มีผม คุณคงไม่เป็นไรสินะ..ผมขอบคุณที่ทำให้ผมยิ้มนะ..แล้วผมจะไม่มาหาคุณจนกว่าคุณจะกลับไป" ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินลงไปข้างล่าง

"..." ร่างบางได้แต่ยืนเงียบ..เขาทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้..เขาโดนสารภาพว่าชอบมันทำให้เขาแทบซ๊อก

'ความรู้สึกของผมในตอนนี้น่ะ มันบอบบาง ผมมันใจง่ายเกินไป ผมมันอ่อนแอเกินกว่าจะอยู่คนเดียวได้..ผม..ผมไม่อยากอยู่ต่อไป ผมอยากตายอีกสักรอบให้ความเจ็บในตอนนี้มันหายไปสักที..' ร่างสูงเขานั่งกอดเขาอยู่ที่สวนหลังบ้านเขานึกภาพที่คนรักเก่าทิ้งไปอย่างไม่มีเยื่อใย แล้วยังกลับมาให้เขาเจ็บ..เขาเจ็บปวด เขาชูมือตัวเองขึ้นมามองน้ำตาไหลหยดลงไปที่ฝ่ามือของเขา เขาถูกปฏิเสธอีกแล้ว..ชีวิตนี้เขาไม่มีอะไรดีอีก เขาจะต้องเจ็บปวดอีกนานแค่ไหนกันนะ..แล้วเขาก็นั่งอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหนตลอด12วัน

และแล้วก็มาถึงวันที่เขาจะจากกับร่างบางที่เขารัก

"คุณเคียวยะ.." ร่างบางเดินมาเจอร่างสูงที่กำลังนั่งซบเข่าตนเองอยู่ "ผมจะไปแล้วนะครับ.." ร่างบางก้มหน้าลง เขาไม่กล้าสบตาร่างสูงในตอนนี้เลย..

"ไปให้พ้น!! แล้วอย่ากลับมาอีกเป็นครั้งที่สาม!!" ร่างสูงตะโกนไล่ร่างบางให้กลับไป แต่ร่างบางยังคงยืนอยู่ตรงนั้น

"ผมรู้สึกเหงา..เมื่อไม่มีคุณ.." ร่างบางพูดทั้งๆที่ตัวเองร้องให้อยู่ มันทำให้ร่างสูงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง..

"ผมขอโทษที่่ทำไปแบบนั้น แต่คุณเป็นวิญญาณผมรักคุณไม่ได้จริงๆ..ผมขอโทษ" ร่างบางทรุดตัวลงกับพื้น เขาร้องไห้หนักราวกับว่าเขารักร่างสูงตรงหน้าเขาจริงๆ

"ผมรู้..แต่ผมเหงา..ไม่ว่าคุณจะรักผมได้หรือเปล่าแต่ผมขอแค่คุณอยู่ตรงนี้อยู่กับผม แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว" ร่างสูงเข้าไปกอดร่างบาง แต่ความรู้สึกที่ร่างบางได้ไปนั้น มันว่างเปล่า..มันหนาว..ความรู้สึกที่มันเจ็บปวดซึมผ่านเข้าในจิตใจของร่างบางทั้งๆที่เขาอยากกอดร่างสูงตรงหน้ามากมายแท้ๆ แต่เขากลับไม่สามารถสัมพัสร่างสูงด้วยมือของเขานี้..

แต่เขาไม่อยากปฏิเสธร่างสูงตรงหน้าอีกเขาจึงยอมให้ร่างสูงกอดเขา หยาดน้ำใสๆหยดลงที่ใบหน้าของร่างบาง

"คุณร้องไห้.." ร่างบางเงยหน้ามองร่างสูงที่กำลังปล่อยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดออกมา "คุณ..รู้สึกถึงมัน" ร่างสูงก้มลงซบที่บ่าของร่างบาง คราวนี้มันกับมีความรู้สึกว่าร่างสูงสามารถสัมพัสได้..แต่ทำไมกัน ทำไมเขาสัมพัสร่างสูงได้ล่ะ 

"หึ..หมดเวลาต้องคำสาปแล้วสินะ.." ร่างสูงผละออกจากร่างบางทันที

"อ..เอ๋" ร่างบางเงยหน้ามองร่างสูงอย่างสงสัย"ผมขอโทษที่ผมหลอกคุณตลอดมาว่าผมเป็นผี..แต่ที่จริงแล้วผมน่ะ..เป็นเพียงคนต้องคำสาปเท่านั้น" ร่างสูงหลับตาแน่นกลั้นใจพูดออกมาให้ร่างบางฟัง

"คน..ต้องคำสาป" ร่างบางถึงกลับอึ้งทันที..แต่ทำไม? คนต้องคำสาปคืออะไร..แล้วทำไมต้องหลอกผมด้วยล่ะ..ช่วยบอกผมทีสิ..ช่วยบอกผมที..



จบไปแล้วหนึ่งตอน~ ตอนนี้คนแต่งร้องไห้ไปแต่งไปค่ะ TT^TT มันดราม่ามากๆ มันอาจจะงงๆหน่อยนะคะ เพราะว่าคนแต่งพึ่งเลิกกับแฟนค่ะ เลยดราม่าไปนิส TT^TT ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ  ฟังเพลงนี้ไปอ่านไป ได้อารมณ์สุดๆค่ะ <<นั่นคือความรู้สึกของคนเขียนค่ะ>>