ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ~ตอนที่3:ความสุขมักไม่ยั่งยืน?~
เช้าวันต่อมา..
"หาว~ อากาศดีจังเลย~" ร่างบางบิดตัวไปมาที่หน้าระเบียงพร้อมรอยยิ้มน่ารักๆประดับบนใบหน้า..
"ตื่นสาย.." อยู่จู่ๆเสียงผีที่เขาเกรียจที่สุดก็ดังขึ้น "ห..หา?! ตีหาครึ่งเนี่ยนะครับสาย!" ร่างบางโวยวายใส่ร่างสูงอย่างไม่พอใจ
"หึ..ปกติคนบ้านนี้ตื่นตีห้าตรงกันทั้งนั้น เลทสุก สายไป 14วิ" ร่างสูงพูดพร้อมรอยยิ้มอันกวนเบื้องล่าง...
"เชอะ! ไม่ยุ่งด้วยแล้ว!" ร่างบางทำแก้มพองขึ้นอย่างน่ารัก "เธอมันน่ารักจริงๆน่ะแหละ"ร่างสูงยื่นมือมาจิ้มแก้มของร่างบาง แต่..
ความรู้สึกที่ร่างบางได้มันเหมือนเพียงลมผ่าน ร่างสูงก้มหน้าลงแล้วชักมือกลับไป "ขอโทษที่ผมทำให้คุณรู้สึกแย่.." ร่างบางกล่าวออกมาอย่างโทษตนเอง
"อือ..ไม่หรอก ผมเองที่ผิด โทษทีนะที่ผมแกล้งเธอไปน่ะ" ร่างสูงหันเดินออกไปจากตรงระเบียงห้อง
"คุณเีคียวยะ.." ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบ.. "อ๊ะ!" เสียงร้องของร่างบางทำให้ร่างสูงหันกลับไปมองร่างบางที่กำลังนั่งกุมริมฝีปากตัวเอง
"เธอ..เป็นอะไรหรือเปล่า" ร่างสูงใช้พลังเพื่อจะได้สัมพัสร่างบางด้วยมือของตนเอง แล้วมันก็เป็นผล... "อือ..ไอ้เอ็นไออ๊ะ(ไม่เป็นไรฮะ)"ร่างบางส่ายหัวไปมา
"ผมไม่เชื่อ" ร่างสูงเอื้อมมือไปแกะมือของร่างบางออก..แล้วสิ่งที่ร่างสูงเห็นก็คือ..เลือดที่ไหลอาบลงมาจากแผลที่ปากบาง
"คุณเคียวยะผม..ไม่ได้ทำร้ายตัวเองนะครับ" ร่างบางส่ายหัวไปมาแล้วใช้เขนเสื้อเช็ดเลือดอย่างลวกๆ
"มานี่!" ร่างสูงฉุดร่างบางให้มานั่งที่เก้าอี้ในห้อง "อ๊ะ!" ร่างบางยอมนั่งที่เก้าอี้นั่นแต่โดยดี.. และแล้ว..ร่างสูงก็ก้มลงปิดริมฝีปากของร่างบางช้าๆอย่างอ่อนโยน
ความรู้สึกที่แผ่วเบา..และอ่อนโยนซึมซับผ่านริมฝีปากบางมันหอมหวานยิ่งกว่าน้ำตาลและเค้กกว่าไหนๆ
"อื่อ.." ร่างสูงค่อยๆถอนจูบออกแล้วร่างของเขาก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม "ค..คุณเคียวยะ ท..ทำอะไรน่ะ" ร่างบางหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก..เพราะว่าเขาถูกคนที่พึึ่งรู้จักจูบเข้าให้ อีกอย่างคนๆนั้นยังเป็นผีอีก
"ความสามารถของผมคือ..ในขณะที่ผมเอาพลังออกมาใช้ การจุมพิศของผมมันสามารถรักษาแผลเล็กๆได้น่ะ" ร่างสูงกล่าวอย่างเขินๆแล้วหันไปทางอื่น
"อ..ข..ขอบคุณครับ" ร่างบางก้มหน้าอย่างขวยเขิน เขาลองจับแผลที่ริมฝีปากของเขาดู.. "ได้ผลจริงๆด้วยแฮะ แผลหายสนิดเลย.." ร่างบางบ่นพึมพำๆกับตนเอง
'กริ๊ง~!!!' อยู่จู่ๆเสียงกริ่งก็ดังขึ้น ร่างบางรีบวิ่งลงไปดูที่ประตูรั้วหน้าบ้านทันที แต่เขาพบว่ามีใครบางคนมาหาเขา..!!
ผมสีขาวพิสุทธิ รอยสักใต้ตาสีม่วง..เขาเป็นใครกัน แล้วเขาต้องการอะไรกันแน่..! ติดตามตอนต่อไป!!
มาต่อให้จนจบแล้ว~ บางคนก็รู้แล้วใช่ม้า~ ว่าแขกที่มาเยี่ยมเป็นใคร~ >w< อย่าลืมติดตามด้วยน๊า~ เม้นต์เยอะๆ~!! ผมจะได้มีกำลังใจแต่งฉากน่ารักๆมาให้อ่านกัน เจอกันตอนหน้า see u~
"หาว~ อากาศดีจังเลย~" ร่างบางบิดตัวไปมาที่หน้าระเบียงพร้อมรอยยิ้มน่ารักๆประดับบนใบหน้า..
"ตื่นสาย.." อยู่จู่ๆเสียงผีที่เขาเกรียจที่สุดก็ดังขึ้น "ห..หา?! ตีหาครึ่งเนี่ยนะครับสาย!" ร่างบางโวยวายใส่ร่างสูงอย่างไม่พอใจ
"หึ..ปกติคนบ้านนี้ตื่นตีห้าตรงกันทั้งนั้น เลทสุก สายไป 14วิ" ร่างสูงพูดพร้อมรอยยิ้มอันกวนเบื้องล่าง...
"เชอะ! ไม่ยุ่งด้วยแล้ว!" ร่างบางทำแก้มพองขึ้นอย่างน่ารัก "เธอมันน่ารักจริงๆน่ะแหละ"ร่างสูงยื่นมือมาจิ้มแก้มของร่างบาง แต่..
ความรู้สึกที่ร่างบางได้มันเหมือนเพียงลมผ่าน ร่างสูงก้มหน้าลงแล้วชักมือกลับไป "ขอโทษที่ผมทำให้คุณรู้สึกแย่.." ร่างบางกล่าวออกมาอย่างโทษตนเอง
"อือ..ไม่หรอก ผมเองที่ผิด โทษทีนะที่ผมแกล้งเธอไปน่ะ" ร่างสูงหันเดินออกไปจากตรงระเบียงห้อง
"คุณเีคียวยะ.." ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบ.. "อ๊ะ!" เสียงร้องของร่างบางทำให้ร่างสูงหันกลับไปมองร่างบางที่กำลังนั่งกุมริมฝีปากตัวเอง
"เธอ..เป็นอะไรหรือเปล่า" ร่างสูงใช้พลังเพื่อจะได้สัมพัสร่างบางด้วยมือของตนเอง แล้วมันก็เป็นผล... "อือ..ไอ้เอ็นไออ๊ะ(ไม่เป็นไรฮะ)"ร่างบางส่ายหัวไปมา
"ผมไม่เชื่อ" ร่างสูงเอื้อมมือไปแกะมือของร่างบางออก..แล้วสิ่งที่ร่างสูงเห็นก็คือ..เลือดที่ไหลอาบลงมาจากแผลที่ปากบาง
"คุณเคียวยะผม..ไม่ได้ทำร้ายตัวเองนะครับ" ร่างบางส่ายหัวไปมาแล้วใช้เขนเสื้อเช็ดเลือดอย่างลวกๆ
"มานี่!" ร่างสูงฉุดร่างบางให้มานั่งที่เก้าอี้ในห้อง "อ๊ะ!" ร่างบางยอมนั่งที่เก้าอี้นั่นแต่โดยดี.. และแล้ว..ร่างสูงก็ก้มลงปิดริมฝีปากของร่างบางช้าๆอย่างอ่อนโยน
ความรู้สึกที่แผ่วเบา..และอ่อนโยนซึมซับผ่านริมฝีปากบางมันหอมหวานยิ่งกว่าน้ำตาลและเค้กกว่าไหนๆ
"อื่อ.." ร่างสูงค่อยๆถอนจูบออกแล้วร่างของเขาก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม "ค..คุณเคียวยะ ท..ทำอะไรน่ะ" ร่างบางหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก..เพราะว่าเขาถูกคนที่พึึ่งรู้จักจูบเข้าให้ อีกอย่างคนๆนั้นยังเป็นผีอีก
"ความสามารถของผมคือ..ในขณะที่ผมเอาพลังออกมาใช้ การจุมพิศของผมมันสามารถรักษาแผลเล็กๆได้น่ะ" ร่างสูงกล่าวอย่างเขินๆแล้วหันไปทางอื่น
"อ..ข..ขอบคุณครับ" ร่างบางก้มหน้าอย่างขวยเขิน เขาลองจับแผลที่ริมฝีปากของเขาดู.. "ได้ผลจริงๆด้วยแฮะ แผลหายสนิดเลย.." ร่างบางบ่นพึมพำๆกับตนเอง
'กริ๊ง~!!!' อยู่จู่ๆเสียงกริ่งก็ดังขึ้น ร่างบางรีบวิ่งลงไปดูที่ประตูรั้วหน้าบ้านทันที แต่เขาพบว่ามีใครบางคนมาหาเขา..!!
ผมสีขาวพิสุทธิ รอยสักใต้ตาสีม่วง..เขาเป็นใครกัน แล้วเขาต้องการอะไรกันแน่..! ติดตามตอนต่อไป!!
มาต่อให้จนจบแล้ว~ บางคนก็รู้แล้วใช่ม้า~ ว่าแขกที่มาเยี่ยมเป็นใคร~ >w< อย่าลืมติดตามด้วยน๊า~ เม้นต์เยอะๆ~!! ผมจะได้มีกำลังใจแต่งฉากน่ารักๆมาให้อ่านกัน เจอกันตอนหน้า see u~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น