ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ~ตอนที่1:บทกวีสีดำ?~
'ครืด~..ครืด~ เกร็ก!' เสียงสัญญาณวิทยุดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ร่างบางหงุดหงิดเล็กๆราวกับรอบเดือนไม่มา? (อย่าทำอะไรตามใจชอบสิครับ!! =[]=!! // สึนะ)
"อะไรกันเนี่ย..วิทยุดันใช้ไม่ได้ คลื่นโทรศัพย์ก็ไม่มี มิน่าล่ะ.." ร่างบางตัดเพ้อ 'ครืด......เกร็ก..เกร็ก..เกร็กๆๆ ในคืนที่เงียบสงัด' จู่ๆเสียงวิทยุก็ดังขึ้น
เสียงทุ้มของชายนักพากษ์ดังขึ้นอย่างน่ากลัวและสยองขวัญ 'มีชายหนุ่มคนหนึ่ง..เดินทางออกจากบ้านเพื่อมาทำงานที่คฤหาสหลังหนึ่ง..ที่แห่งนั้น
ทั้งเงียบ..ทั้งมืด..' ใช่..ทุกคนคงจะคุ้นๆใช่มั้ยว่าเรื่องที่วิทยุออกน่ะมันเป็นเรื่องจริงของร่างบางที่กำลังจะทำต่อจากนี้ ถ้าทุกคนฟังไม่ชัด..ผมจะกรอ
เทปใหม่อีกรอบ..
'ครืด......เกร็ก..เกร็ก..เกร็กๆๆ ในคืนที่เงียบสงัดมีชายหนุ่มคนหนึ่ง..เดินทางออกจากบ้านเพื่อมาทำงานที่คฤหาสหลังหนึ่ง..ที่แห่งนั้นทั้งเงียบ..ทั้งมืด..' แล้วเราก็ขอต่อจากตอนนี้.. 'วังเวง..รถคันสีดำ..ท้องฟ้าสีดำ..ป่าทึบ เสียงนกฮุกร้องขึ้นมาอย่างน่าสยดสยอง' ฮุก..ฮูก..ฮูก~ ราวกับว่าเรื่องที่วิทยุกล่าวมามันเป็นเรื่องของร่างบาง ก็ใช่ไง มันเป็นเรื่องของร่างบางจริงๆ เขามองซ้าย..มองขวา..อย่างระเวง 'ชายหนุ่มคนนั้นเริ่มไม่เชื่อในรายการเราที่กำลังออกอากาศเขาเริ่มมองออกไป..ซ้าย..ขวา..อย่างระเวง'
"อ..อ..ทำไงดี..เราต้องโดนผีหลอกแน่เลย ฮึก.." ร่างบางเริ่มสั่นเทาด้วยความกลัวที่เขาผเชิญหน้าอยู่ตอนนี้ 'เขาคนนั้นเริ่มหาทางแก้ไขเรื่องสยองที่เราจะเล่าต่อไปนี้..แต่เขาไม่มีทางปิดมันได้ หึหึหึหึหึ~' เสียงหัวเราะสยองเริ่มดังเข้ามาในโสทประสาทของเขา มันน่ากลัวมาก ร่างบางแทบอยากร้องไห้ เขารีบปิดเสียงวิทยุทันที..แต่ทว่า.. 'หึหึหึหึ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า~!!!!' เสียงของวิทยุเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและสยดสยอง
"ท..ทำไมล่ะ ฮึก..ทั้งๆที่เราปิดไปแล้วนี่..ฮึก..ฮึก.." ร่างบางสะอื้นอย่างน่าสงสาร แต่มันไม่เป็นผลต่อเจ้าวิทยุเจ้ากรรมนี่เลย...
'หึหึหึหึหึหึ!!! เธอจะต้องตายทั้งเป็น!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ!!!~' เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังไปทั่วคันรถ ร่างบางรีบกดปิดวิทยุทันที..แต่..มันก็ไม่เป็นผล
'ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!! ต่อให้เธอพยายามจะปิดมันลง!!! เธอก็ทำไม่ได้หรอก!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!' ร่างบางเริ่มหมดความอดทนลง เขาตะโกนออกมาด้วยความกลัว
"แกเป็นใคร!!! ต้องการอะไรจากฉัน!!!! ฮึก..ท..ทำไม!! ทำไมต้องเป็น..ฉ..ฉันด้วย ฮึก..ฮึก.." ร่างบางกึ่งตะโกนกึ่งพูดออกไปด้วยความกลัว เสียงของเขาเริ่มสั่น ร่างกายของเขาเริ่มชาจนขยับไม่ได้
'หึหึหึหึ!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ!!!! เกร็ก! ครืด.......' และแล้วเสียงวิทยุก็ดับลงเหลือไว้เพียงร่างบางที่กำลังขวัญเสียอย่างหนัก..เขาต้องหาที่พักให้ได้ในคืนนี้ โชคดีที่เขาไม่ได้ออกจากตัวเมืองมาไกลเท่าไร เขาจึงหาโรงแรมได้ภายใน ชั่วโมงเดียว
ณ โรงแรมนามิโมริ
"พัก1คืนครับ" ร่างบางเดินไปที่หน้าเคาเตอร์อย่างเหนื่อยๆ "แม่หนูจ๊ะ..ไปเจออะไรไม่ดีมาหรือเปล่า?" คุณยายที่อยู่ที่หน้าเคาเตอร์ถามร่างบางด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
"นิดหน่อยน่ะครับ.." ร่างบางยิ้มแห้งๆให้กับคุณยายตรงหน้า "มาพักกับยายคืนนึงมั้ยจ๊ะ ยายรู้นะว่าหนูน่ะกำลังจะไปทำงานสืบสวนที่บ้านผีสิงใช่มั้ยจ๊ะ?" คุณยายมองร่างบางด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน
"ค..คุณยายรู้ได้ไงครับ?" ร่างบางมองหญิงแก่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยความมึนงง "เมื่อกี้มีคนกระซิบบอกยายน่ะจ๊ะ ^^" ฟังถูกแล้วล่ะครับทุกคน..มีคนกระซิบบอกคุณยายเขามาแหนะ..
"กระซิบ?" คุณยายพยักหน้ากับคำถามของร่างบาง "เดี๋ยวเชิญเข้าข้างในเลยนะจ๊ะ ทานข้าวรอเลยจ๊ะ ^^" คุณยายชี้ไปทางประตูห้องด้านหลังของเขา แต่ร่างบางก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เขาถึงเดินเข้าไปในห้องตามที่คุณยายบอก
ณ ห้องของคุุณยาย
"พี่แรมโบ้!! อย่าเอาของอี้ผิงไปสิคะ!!" เสียงของเด็กผู้หญิงดังขึ้นอย่างเสียงดัง "แบร่~ ไม่ให้หรอก ของอีผิงน่าอร่อยกว่าเยอะเลย ยะฮ่าๆๆๆๆ ^[]^~" เสียงเด็กชายค่อนข้างซนตะโกนตอบเด็กหญิง
"อ้าว..สวัสดีเว้ยเฮ้ย!" เสียงของชายแก่ทักเขาอย่างแข็งขัน "ครับ" ร่างบางพยักหน้าตอบ "เธอน่ะคงมาเพราะคุณยายรัลชวนใช่มั้ยห๊ะ?" ชายแก่ถามเขาด้วยท่าทีไม่เข้ากับสังขารตัวเอง -.- "อ่า..ครับ" ร่างบางพยักหน้าตอบ
"เฮ้อ..พลังนั่น..อีกแล้วเหรอเนี่ย.." ขายแก่พูดเบาๆเพื่อไม่ให้ร่างบางได้ยิน แต่ก็ไม่ได้ผล หูและจมูกของร่างบางไวกว่าน้องหมาที่บ้านคนเขียนอีกครับผม!! (นี่มันเรื่องสยองขวัญนะเฟ้ย!! ไอคนเขียน!! =[]= // สึนะ) (นิสๆ >wO // คนเขียน)
'พลัง?..งั้นเหรอ..' ร่างบางตถามตัวเองในใจ (แล้วใครจะตอบให้ละจ๊ะ >w< // คนเขียน)
"อ้าวๆ อยู่กันพร้อมหน้าเลยเหรอจ๊ะ นี่..ตาโค ไปยกอาหารมาให้คุณหนูเค้าสิ..เสียมารยาทแย่.." นึกเสียงของคุณยายไว้..แล้วลองพูดดูครับ มันฮามาก -.- (นึกในใจๆ เรื่องสยองขวัญๆ // คนเขียน)
"นี่..เดี๋ยวยายจะเล่าให้ฟังนะจ๊ะ.." ร่างบางพยักหน้าอือออกับคำพูดที่คุณยายจะเล่าให้ฟังต่อจากนี้...
"มีคฤหาสอยู่หลังหนึ่ง เป็นตระกูลที่รวยที่สุดในเมืองนามิโมริ ชื่อว่า ตระกูลฮิบาริ..ครอบครัวนั้นมีอยู่กันเพียงสามพ่อแม่ลูก มีอยู่วันหนึ่งลูกชายคนเดียวแห่งบ้านฮิบาริเกิดมีความรักกับบอสมาเฟียกลุ่มหนึ่ง" (ทุกคนคงจะร้อง อ๋อกันไปแล้วนะครับ ว่าเป็นใคร หึหึ~ // คนเขียน) "พวกเขาสองคนรักกันไปได้สักพัก ทั้งสองก็ทะเลาะกันเพราะอีกฝ่านมัวแต่สนใจมิลฟีโอเล่ แฟมิลี่ของตนเอง" (เฮ้ย!! =[]- // คนอ่าน) "ทั้งสองก็เกิดเรื่องทะเลาะกัน มันไม่ใหญ่มาก แต่ด้วยความเอาแต่ใจของเบียคุรัน บอสมิลฟีโอเล่แฟมิลี่ เขาทำทุกทางเพื่อให้ฮิบาริเคียวยะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เขาจับพ่อและแม่ของเคียวยะมาทรมาณเพื่อให้เคียวยะยอมกลับมาคบกับเขาอีกครั้ง แต่เคียวยะกับไม่สนใจใยดีเพราะเขาคิดว่าเบียคุรันจะไม่ฆ่าพ่อและแม่ของเขา..แต่กลับกัน" "อึก.." เสียงของร่างบางกลือนน้ำลายดังขึ้นเป็นระยะๆ.. "เบียคุงรันลงมือฆ่าพ่อแม่ของเคียวยะโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง..ทำให้เคียวยะแทบคลั่ง..จนเขาฆ่าตัวตายที่คฤหาสหลังนั้น...แล้วเรื่องนี้ก็ถูกสืบได้มาสักยะระ..อ่อ..ใช่ เคียวยะและเบียคุรันน่ะ แต่ตอนนั้นพวกเขาพึ่งอายุ 10กว่าปีเองนี่นา ฮ่ะๆๆ" คุณยายหัวเราะกับเรื่องราวที่ตนเองพึ่งเล่าไป
"แต่ว่า..มันก็น่าเหลือเชื่อมากๆเลยนะครับที่เด็กอายุ10กว่าปีฆ่าคนตายน่ะ..." ร่างบางนั่งนิ่งด้วยสีหน้าที่ไม่่อยดีเท่าไรนัก
"งั้นรีบทานข้าวแล้วไปนอนเถอะจ๊ะ..จะไปหรือไม่ไปเดี๋ยวค่อยคิดเอาอีกทีนะจ๊ะ ^^" คุณยายพูดจบร่างบางก็ก้มหน้าก้มตาทานอาหารจนหมด...
จบแว้ว~ >w< ตอนนั่งเขียนตอนที่สึนะเจอวิทยุหลอนน่ะ ผมไม่กล้าลุกไปไหนเลยครับ TT^TT มันน่ากลัวมากๆลุย
แฮ่ๆ สนุกไม่สนุกยังไงก็บอกกันสักนิสนะฮะ บายบี~
"อะไรกันเนี่ย..วิทยุดันใช้ไม่ได้ คลื่นโทรศัพย์ก็ไม่มี มิน่าล่ะ.." ร่างบางตัดเพ้อ 'ครืด......เกร็ก..เกร็ก..เกร็กๆๆ ในคืนที่เงียบสงัด' จู่ๆเสียงวิทยุก็ดังขึ้น
เสียงทุ้มของชายนักพากษ์ดังขึ้นอย่างน่ากลัวและสยองขวัญ 'มีชายหนุ่มคนหนึ่ง..เดินทางออกจากบ้านเพื่อมาทำงานที่คฤหาสหลังหนึ่ง..ที่แห่งนั้น
ทั้งเงียบ..ทั้งมืด..' ใช่..ทุกคนคงจะคุ้นๆใช่มั้ยว่าเรื่องที่วิทยุออกน่ะมันเป็นเรื่องจริงของร่างบางที่กำลังจะทำต่อจากนี้ ถ้าทุกคนฟังไม่ชัด..ผมจะกรอ
เทปใหม่อีกรอบ..
'ครืด......เกร็ก..เกร็ก..เกร็กๆๆ ในคืนที่เงียบสงัดมีชายหนุ่มคนหนึ่ง..เดินทางออกจากบ้านเพื่อมาทำงานที่คฤหาสหลังหนึ่ง..ที่แห่งนั้นทั้งเงียบ..ทั้งมืด..' แล้วเราก็ขอต่อจากตอนนี้.. 'วังเวง..รถคันสีดำ..ท้องฟ้าสีดำ..ป่าทึบ เสียงนกฮุกร้องขึ้นมาอย่างน่าสยดสยอง' ฮุก..ฮูก..ฮูก~ ราวกับว่าเรื่องที่วิทยุกล่าวมามันเป็นเรื่องของร่างบาง ก็ใช่ไง มันเป็นเรื่องของร่างบางจริงๆ เขามองซ้าย..มองขวา..อย่างระเวง 'ชายหนุ่มคนนั้นเริ่มไม่เชื่อในรายการเราที่กำลังออกอากาศเขาเริ่มมองออกไป..ซ้าย..ขวา..อย่างระเวง'
"อ..อ..ทำไงดี..เราต้องโดนผีหลอกแน่เลย ฮึก.." ร่างบางเริ่มสั่นเทาด้วยความกลัวที่เขาผเชิญหน้าอยู่ตอนนี้ 'เขาคนนั้นเริ่มหาทางแก้ไขเรื่องสยองที่เราจะเล่าต่อไปนี้..แต่เขาไม่มีทางปิดมันได้ หึหึหึหึหึ~' เสียงหัวเราะสยองเริ่มดังเข้ามาในโสทประสาทของเขา มันน่ากลัวมาก ร่างบางแทบอยากร้องไห้ เขารีบปิดเสียงวิทยุทันที..แต่ทว่า.. 'หึหึหึหึ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า~!!!!' เสียงของวิทยุเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและสยดสยอง
"ท..ทำไมล่ะ ฮึก..ทั้งๆที่เราปิดไปแล้วนี่..ฮึก..ฮึก.." ร่างบางสะอื้นอย่างน่าสงสาร แต่มันไม่เป็นผลต่อเจ้าวิทยุเจ้ากรรมนี่เลย...
'หึหึหึหึหึหึ!!! เธอจะต้องตายทั้งเป็น!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ!!!~' เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังไปทั่วคันรถ ร่างบางรีบกดปิดวิทยุทันที..แต่..มันก็ไม่เป็นผล
'ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!! ต่อให้เธอพยายามจะปิดมันลง!!! เธอก็ทำไม่ได้หรอก!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!' ร่างบางเริ่มหมดความอดทนลง เขาตะโกนออกมาด้วยความกลัว
"แกเป็นใคร!!! ต้องการอะไรจากฉัน!!!! ฮึก..ท..ทำไม!! ทำไมต้องเป็น..ฉ..ฉันด้วย ฮึก..ฮึก.." ร่างบางกึ่งตะโกนกึ่งพูดออกไปด้วยความกลัว เสียงของเขาเริ่มสั่น ร่างกายของเขาเริ่มชาจนขยับไม่ได้
'หึหึหึหึ!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ!!!! เกร็ก! ครืด.......' และแล้วเสียงวิทยุก็ดับลงเหลือไว้เพียงร่างบางที่กำลังขวัญเสียอย่างหนัก..เขาต้องหาที่พักให้ได้ในคืนนี้ โชคดีที่เขาไม่ได้ออกจากตัวเมืองมาไกลเท่าไร เขาจึงหาโรงแรมได้ภายใน ชั่วโมงเดียว
ณ โรงแรมนามิโมริ
"พัก1คืนครับ" ร่างบางเดินไปที่หน้าเคาเตอร์อย่างเหนื่อยๆ "แม่หนูจ๊ะ..ไปเจออะไรไม่ดีมาหรือเปล่า?" คุณยายที่อยู่ที่หน้าเคาเตอร์ถามร่างบางด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
"นิดหน่อยน่ะครับ.." ร่างบางยิ้มแห้งๆให้กับคุณยายตรงหน้า "มาพักกับยายคืนนึงมั้ยจ๊ะ ยายรู้นะว่าหนูน่ะกำลังจะไปทำงานสืบสวนที่บ้านผีสิงใช่มั้ยจ๊ะ?" คุณยายมองร่างบางด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน
"ค..คุณยายรู้ได้ไงครับ?" ร่างบางมองหญิงแก่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยความมึนงง "เมื่อกี้มีคนกระซิบบอกยายน่ะจ๊ะ ^^" ฟังถูกแล้วล่ะครับทุกคน..มีคนกระซิบบอกคุณยายเขามาแหนะ..
"กระซิบ?" คุณยายพยักหน้ากับคำถามของร่างบาง "เดี๋ยวเชิญเข้าข้างในเลยนะจ๊ะ ทานข้าวรอเลยจ๊ะ ^^" คุณยายชี้ไปทางประตูห้องด้านหลังของเขา แต่ร่างบางก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เขาถึงเดินเข้าไปในห้องตามที่คุณยายบอก
ณ ห้องของคุุณยาย
"พี่แรมโบ้!! อย่าเอาของอี้ผิงไปสิคะ!!" เสียงของเด็กผู้หญิงดังขึ้นอย่างเสียงดัง "แบร่~ ไม่ให้หรอก ของอีผิงน่าอร่อยกว่าเยอะเลย ยะฮ่าๆๆๆๆ ^[]^~" เสียงเด็กชายค่อนข้างซนตะโกนตอบเด็กหญิง
"อ้าว..สวัสดีเว้ยเฮ้ย!" เสียงของชายแก่ทักเขาอย่างแข็งขัน "ครับ" ร่างบางพยักหน้าตอบ "เธอน่ะคงมาเพราะคุณยายรัลชวนใช่มั้ยห๊ะ?" ชายแก่ถามเขาด้วยท่าทีไม่เข้ากับสังขารตัวเอง -.- "อ่า..ครับ" ร่างบางพยักหน้าตอบ
"เฮ้อ..พลังนั่น..อีกแล้วเหรอเนี่ย.." ขายแก่พูดเบาๆเพื่อไม่ให้ร่างบางได้ยิน แต่ก็ไม่ได้ผล หูและจมูกของร่างบางไวกว่าน้องหมาที่บ้านคนเขียนอีกครับผม!! (นี่มันเรื่องสยองขวัญนะเฟ้ย!! ไอคนเขียน!! =[]= // สึนะ) (นิสๆ >wO // คนเขียน)
'พลัง?..งั้นเหรอ..' ร่างบางตถามตัวเองในใจ (แล้วใครจะตอบให้ละจ๊ะ >w< // คนเขียน)
"อ้าวๆ อยู่กันพร้อมหน้าเลยเหรอจ๊ะ นี่..ตาโค ไปยกอาหารมาให้คุณหนูเค้าสิ..เสียมารยาทแย่.." นึกเสียงของคุณยายไว้..แล้วลองพูดดูครับ มันฮามาก -.- (นึกในใจๆ เรื่องสยองขวัญๆ // คนเขียน)
"นี่..เดี๋ยวยายจะเล่าให้ฟังนะจ๊ะ.." ร่างบางพยักหน้าอือออกับคำพูดที่คุณยายจะเล่าให้ฟังต่อจากนี้...
"มีคฤหาสอยู่หลังหนึ่ง เป็นตระกูลที่รวยที่สุดในเมืองนามิโมริ ชื่อว่า ตระกูลฮิบาริ..ครอบครัวนั้นมีอยู่กันเพียงสามพ่อแม่ลูก มีอยู่วันหนึ่งลูกชายคนเดียวแห่งบ้านฮิบาริเกิดมีความรักกับบอสมาเฟียกลุ่มหนึ่ง" (ทุกคนคงจะร้อง อ๋อกันไปแล้วนะครับ ว่าเป็นใคร หึหึ~ // คนเขียน) "พวกเขาสองคนรักกันไปได้สักพัก ทั้งสองก็ทะเลาะกันเพราะอีกฝ่านมัวแต่สนใจมิลฟีโอเล่ แฟมิลี่ของตนเอง" (เฮ้ย!! =[]- // คนอ่าน) "ทั้งสองก็เกิดเรื่องทะเลาะกัน มันไม่ใหญ่มาก แต่ด้วยความเอาแต่ใจของเบียคุรัน บอสมิลฟีโอเล่แฟมิลี่ เขาทำทุกทางเพื่อให้ฮิบาริเคียวยะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เขาจับพ่อและแม่ของเคียวยะมาทรมาณเพื่อให้เคียวยะยอมกลับมาคบกับเขาอีกครั้ง แต่เคียวยะกับไม่สนใจใยดีเพราะเขาคิดว่าเบียคุรันจะไม่ฆ่าพ่อและแม่ของเขา..แต่กลับกัน" "อึก.." เสียงของร่างบางกลือนน้ำลายดังขึ้นเป็นระยะๆ.. "เบียคุงรันลงมือฆ่าพ่อแม่ของเคียวยะโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง..ทำให้เคียวยะแทบคลั่ง..จนเขาฆ่าตัวตายที่คฤหาสหลังนั้น...แล้วเรื่องนี้ก็ถูกสืบได้มาสักยะระ..อ่อ..ใช่ เคียวยะและเบียคุรันน่ะ แต่ตอนนั้นพวกเขาพึ่งอายุ 10กว่าปีเองนี่นา ฮ่ะๆๆ" คุณยายหัวเราะกับเรื่องราวที่ตนเองพึ่งเล่าไป
"แต่ว่า..มันก็น่าเหลือเชื่อมากๆเลยนะครับที่เด็กอายุ10กว่าปีฆ่าคนตายน่ะ..." ร่างบางนั่งนิ่งด้วยสีหน้าที่ไม่่อยดีเท่าไรนัก
"งั้นรีบทานข้าวแล้วไปนอนเถอะจ๊ะ..จะไปหรือไม่ไปเดี๋ยวค่อยคิดเอาอีกทีนะจ๊ะ ^^" คุณยายพูดจบร่างบางก็ก้มหน้าก้มตาทานอาหารจนหมด...
จบแว้ว~ >w< ตอนนั่งเขียนตอนที่สึนะเจอวิทยุหลอนน่ะ ผมไม่กล้าลุกไปไหนเลยครับ TT^TT มันน่ากลัวมากๆลุย
แฮ่ๆ สนุกไม่สนุกยังไงก็บอกกันสักนิสนะฮะ บายบี~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น