คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ตอนที่ 25 100%
คุณมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจที่จู่ๆเขาก็มาอยู่ที่นี่ ใบหน้าของแทมินเต็มไปด้วยความโมโหก่อนที่แทมินจะเดินตรงเข้ามาหาคุณแล้วกระชากคุณออกมาจากอ้อมแขนของแบคฮยอนที่กำลังเผลอ
พลั่ก!
ร่างของแบคฮยอนล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อโดนแทมินต่อยเข้าที่ท้องอย่างแรง แบคฮยอนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดหากแต่ปากกลับเม้มสนิท มีเพียงแววตาวาววับไปด้วยน้ำตาที่จ้องมองแทมินด้วยสายตาโมโหเท่านั้น
“มึงหยุดยุ่งกับ(ชื่อของคุณ)สักที มึงต้องการอะไรอีกวะ! ที่ผ่านมามึงยังทำร้าย(ชื่อของคุณ)ไม่พอใช่มั้ยฮะ!”
“หึ…ต้องการอะไรงั้นเหรอ…”แบคฮยอนเอ่ยขึ้นเสียงเบา แต่เสียงก็หนักแน่นและมั่นคง เขาเงยหน้ามองแทมินในขณะที่มือก็กุมหน้าท้องของตัวเองไปด้วย น้ำตาที่เคยไหลหยุดไปเพราะแบคฮยอนไม่ต้องการให้แทมินเห็น
แบคฮยอนมองคุณที่มองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่งซึ่งยืนเคียงข้างอยู่กับแทมิน หัวใจเขาเจ็บปวดแทบตาย…ตลอด5ปีที่ผ่านมา…แทมินคือคนที่อยู่กับคุณมาโดยตลอด
ในขณะที่เขาทำได้แค่เพียงจ้องมองคุณผ่านโทรศัพท์เท่านั้น…
“เออ! มึงต้องการอะไรกันแน่!”
“หัวใจของ(ชื่อของคุณ)…”
“…ฮะ…”แทมินถึงกับนิ่งไปราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง แทมินหันไปมองคุณที่ยืนอยู่ข้างๆ เขากำมือแน่นอย่างอดทนเมื่อเห็นว่าแววตาของคุณสั่นไหว แม้จะเพียงนิดเดียว…แต่มันก็สั่นไหวจริงๆ…
“ฉันต้องการหัวใจของ(ชื่อของคุณ)!!”
เพียะ!
ทั้งห้องเงียบสนิท คุณหอบหายใจแรงๆและมองแบคฮยอนที่หันหน้าไปอีกทางเนื่องจากแรงตบของคุณ
“(ชื่อของคุณ)…”แทมินเรียกคุณ คุณหลับตาลงเพื่อตั้งสติก่อนจะลืมตาขึ้นมา ปากเล็กๆเป็นกระจับของคุณขยับเพื่อพูดอะไรบางอย่าง
“หุบปาก…”เสียงหวานๆแต่เย็นชาของคุณทำให้แบคฮยอนหลับตาลงเพื่อควบคุมอารมณ์ ใบหน้าของเขาชาไปทั้งแถบและเริ่มแสบเพราะแรงตบที่คุณตบลงมานั้นมันไม่ใช่เล่นๆเลย
คุณเดินมาหาแทมินที่ยืนมองคุณอยู่ก่อนจะจับแขนของเขาเป็นการบอกให้ออกไปจากที่นี่ แทมินพยักหน้าให้คุณก่อนจะพาคุณออกไปจากห้อง ทิ้งให้แบคฮยอนนั่งอยู่กับพื้นและจมอยู่กับความคิดของตัวเองคนเดียว
“เป็นยังไงบ้าง! ไม่เป็นไรใช่มั้ย!”เป็นเซฮุนที่วิ่งเข้ามาหาคุณเป็นคนแรกพร้อมจับตัวคุณพลิกไปมาเพื่อดูว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนมั้ยด้วยความเป็นห่วง คุณส่ายหน้าให้เซฮุนก่อนจะใช้มือแตะที่ไหล่กว้างและออกแรงผลักเบาๆ เซฮุนนิ่งไปก่อนจะเหลือบตามองไปที่แทมินซึ่งจ้องเขาอยู่ เซฮุนพ่นลมหายใจออกมาเบาๆก่อนจะยอมถอยห่างออกมาจากคุณ
“ซูโฮ…ดาอันหลับไปแล้วเหรอ”คุณถามในขณะที่แทมินเดินไปอุ้มดาอันขึ้นมาจากโซฟา
“ใช่ครับ…พอร้องไห้เสร็จก็หลับไปเลย”ซูโฮตอบ คุณพยักหน้าก่อนจะลูบหัวดาอันเบาๆ
“จะกลับคอนโดเลยมั้ย”
“อื้ม กลับเลยก็ดี แต่ว่าก่อนไปฉันมีอะไรที่ต้องสะสางนิดหน่อยอ่ะแทมิน”คุณบอกทำให้แทมินเลิกคิ้วอย่างสงสัย คุณยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าไคที่ทำหน้าแหยๆใส่อย่างรู้ชะตากรรมตัวเอง
เพียะ!
“โอ๊ย!”ไคร้องออกมาก่อนจะกุมแก้มข้างซ้ายที่โดนคุณตบ
“ฉันเตือนนายแล้วนะ ช่วยไม่ได้”คุณยักไหล่แบบสบายๆไปให้ไคที่ทำหน้าเอือมๆใส่คุณ
“ยัยตัวแสบ!”ไคว่า คุณได้แต่ยักคิ้วให้ไคแบบกวนๆ คุณตบไหล่ไคเบาๆก่อนจะเดินไปหยุดที่ชานยอล สีหน้าของคุณเรียบนิ่งทันที ชานยอลหลบสายตาคุณตามฉบับคนที่มีชนักติดหลัง คุณเหยียดยิ้มเหยียดๆ
“สำหรับที่นายปากสว่างไปบอกแบคฮยอน”
เพียะ!
“สำหรับที่นายยุ่งไม่เข้าเรื่อง”
เพียะ!
“และนี่…เป็นการบอกให้รู้ว่านายติดแบล็กลิตส์ฉันเรียบร้อยแล้ว ยินดีด้วยนะ…ปาร์ค ชานยอล!”
เพียะ!
“เฮ้ๆ พอได้แล้วน่ะ(ชื่อของคุณ) เดี๋ยวดาอันก็ตื่นหรอก”แทมินปรามคุณ หากแต่ประโยคที่พูดออกมากลับทำให้คนฟังรู้สึกไม่ดีไปตามๆกัน เพราะมันหมายความว่าถ้าดาอันไม่อยู่...แทมินก็จะไม่ห้ามคุณยังไงล่ะ
“ฉันขอโทษ…”ชานยอลพูดอย่างรู้สึกผิด คุณก็ทำเพียงแค่ยิ้มเย็นชาให้ชานยอลก่อนจะตอบไปว่า
“อย่าขอโทษฉัน…เพราะฉันรู้ว่านายจะทำแบบนี้อีกแน่นอน”
ชานยอลเบือนหน้าหนีไปอีกทาง…แต่ก็ไม่ได้แก้ตัวอะไรเพราะสิ่งที่คุณพูดมันเป็นเรื่องจริง!
“ไปกันเถอะแทมิน”คุณหันไปหาแทมินก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา แทมินลูบหัวคุณอย่างเอือมๆ แล้วผงกหัวให้พวกEXOเล็กน้อยพร้อมกับคุณก่อนจะจับมือคุณไว้
เซฮุนที่เห็นดังนั้นจึงกำมือแน่นแล้วหันหน้าไปทางอื่นทันทีโดยที่ไคก็มองเพื่อนสนิทของตัวเองอย่างเห็นใจ
“เจอกันนะซูโฮ ไค เซฮุน”คุณพูดแล้วยิ้มให้ทั้งสามคนทำให้เซฮุนแอบยิ้มนิดหน่อยเพราะอย่างน้อยคุณก็ยังเรียกชื่อเขา
คุณเป็นคนเปิดประตูเพราะตอนนี้แทมินไม่มีมือเหลือแล้ว อีกข้างก็อุ้มดาอัน อีกข้างก็จับมือคุณอยู่
“ขอบใจ”แทมินพูดสั้นๆก่อนจะปล่อยมือคุณแล้วเดินออกไปข้างนอก ส่วนคุณก็กำลังเดินตามแทมินออกไป แต่ก็มีมือของใครบางคนจับแขนคุณไว้ซะก่อน!
“ปล่อย…”คุณสั่งแบคฮยอนที่จับแขนคุณไว้แน่น ใบหน้าหล่อเหลามีบาดแผลที่เกิดจากการชกต่อยรวมทั้งรอยแดงบนแก้มของเขา
“ฉันขอโอกาส…โอกาสที่จะได้ดูแลเธอได้มั้ย”แบคฮยอนขอร้องด้วยน้ำเสียงเว้าวอนพร้อมกับสายตาที่มองคุณ หากแต่มันก็ไม่ทำให้คุณใจอ่อน คุณบิดแขนออกจากการเกาะกุมของแบคฮยอนแล้วเดินออกไปจากห้องทันที
ปึง!
เสียงปิดประตูที่ดังสนั่นบ่งบอกถึงอารมณ์ของคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี แบคฮยอนได้แต่ยืนค้างอยู่ที่เดิมในขณะที่สายตาก็มองไปข้างหน้าราวกับคุณยังอยู่…
ความเงียบที่คุณใช้เป็นคำตอบนั้น…ทำให้น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาอาบแก้มของแบคฮยอนอย่างห้ามไม่ได้
เพราะมันคือการปฏิเสธ…อย่างไร้เยื่อใยที่สุด
YOU PART
@คอนโด
“ดาอันไม่โกรธหม่ามี้นะคะ หม่ามี้เห็นดาอันหลับอยู่ไงถึงไม่ปลุกอ่ะ”
“แต่ดาอันอยากเจออาไคกับอาเซฮุนอีกนี่นา ลุงซูโฮด้วย ยังไม่ได้บ๊ายบายเลย”
“ไม่โกรธหม่ามี้นะครับดาอัน หม่ามี้รู้สึกผิดจะตายแล้วเห็นมั้ย”
“ป๊ะป๊าไม่ต้องมาพูดเลย!”
ฉันได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจ ก็ยัยหนูน้อยของเราน่ะงอนที่ไม่ยอมปลุกตอนพากลับมาเพราะไม่ได้เจอสามคนนั้น ลำบากฉันกับแทมินต้องมานั่งง้ออยู่นี่ไง
ก็ถ้าปลุกแล้วดาอันตื่นมาเจอฉันตบหน้าไคกับชานยอล…ไม่ตกใจร้องไห้ไปอีกรึไงล่ะ
“เอางี้มั้ยครับ เดี๋ยวป๊ะป๊าจะพาดาอันไปกินไอติมนะ ให้กินไม่อั้นเลย”แทมินบอกแล้วลูบหัวดาอันเบาๆก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อดาอันทำตาโตแล้วพยักหน้าอย่างไว
“จริงนะป๊ะป๊า! สัญญาแล้วนะ!”ดาอันยื่นนิ้วก้อยสั้นๆของตัวเองขึ้นมาให้แทมินที่เกี่ยวก้อยกลับไป
“แต่ดาอันต้องไปทำการบ้านก่อนนะคะ หม่ามี้หยิบมาให้แล้วอยู่บนห้อง”ฉันบอกก่อนทำให้ดาอันหน้ามุ่ยไปนิดนึง แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว
“งั้นดาอันไปทำการบ้านก่อนนะ”
ตึกๆ
พูดจบก็วิ่งไปที่ห้องทันทีปล่อยให้ฉันกับแทมินนั่งอึนๆอย่างตามไม่ทันกับเด็กสุดแอคทีพคนนี้
ฉันแอบดีใจนะที่ดาอันไม่พูดเรื่องแบคฮยอน… ฉันไม่คิดเลยจริงๆว่าคนที่ช่วยดาอันไว้คือแบคฮยอน ไม่คิดเลยจริงๆ
“ไอศกรีมนี่มันมีผลต่อเด็กจริงๆนะเนี่ย”ฉันพูดแล้วยักไหล่เบาๆก่อนจะหันหน้าไปหาแทมินที่จ้องฉันอยู่ก่อนแล้ว
“…”
ฉันกับแทมินนั่งกันเงียบๆ ให้ตายสิ! ฉันเกลียดบรรยากาศแบบนี้ชะมัดเลย เกลียดเวลาที่แทมินเงียบแบบนี้...
ตั้งแต่กลับมารวมทั้งระหว่างทางแทมินก็ไม่ยอมพูดอะไรกับฉันเลย เอาแต่พูดกับดาอันจนฉันอึดอัดทั้งที่ปกติแทมินจะสรรหาเรื่องมาพูดได้เสมอไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นยังไง แต่นี่มันไม่ใช่…
แทมินกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่…
“นี่…”
ฉันสะดุ้งเมื่อจู่ๆแทมินก็พูดขึ้นมา ฉันหันหน้าไปมองแทมินที่ไม่ได้มองมาทางฉันทำให้ฉันเห็นเพียงแค่ใบหน้าด้านข้างของเขาเท่านั้น
“มีอะไรอ่ะแทมินอา”
“ฉันถามอะไรเธอหน่อยสิ(ชื่อของคุณ)”แทมินหันหน้ากลับมามองฉันซึ่งเลิกคิ้วส่งไปให้ไปเชิงว่า’ถามอะไร’ทั้งที่ในใจก็แอบกลัวอยู่เหมือนกันเพราะเวลาแทมินพูดอย่างนี้…คำถามมันจะต้องแย่มากแน่ๆ
เหมือนตอนที่เขาขอฉันแต่งงาน…
“ฉันไม่เคยเร่งรัดเธอจะว่าตกลงจะแต่งงานกับฉันมั้ย ตกลงว่าจะเอายังไงกับ’เรา’ ถึงแม้ว่าฉันอยากจะรู้มากแค่ไหน แต่คำถามที่ฉันกำลังจะถามเธอ…เธอช่วยตอบแบบจริงใจได้มั้ย”
“…”
“ตอบแค่ว่า’ใช่’หรือ’ไม่’ก็พอ”แทมินทำหน้าจริงจังใส่ฉันที่เบือนหน้าหนีออกไปทาง
“นายจะถามอะไรล่ะ”ฉันพูดโดยที่ไม่ได้หันมามองแทมิน
“…”
“…”
“เธอ’รัก’แบคฮยอนรึเปล่า…”
END YOU PART
“บ้าเอ๊ย!”
แบคฮยอนนั่งกุมหัวอยู่ในห้องคนเดียวมาเป็นชั่วโมงแล้ว เขาล็อคประตูห้องไว้ไม่ให้ใครคนเข้ามาแม้จะเป็นชานยอลก็ตาม
ตอนนี้เขาเลิกร้องไห้แล้ว…ไม่ใช่เพราะเขาหายเศร้าหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะเขาไม่เหลือน้ำตาแล้วล่ะ..
ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาเฝ้าถามตัวเองว่าคุณจะยอมให้เขารักมั้ย แต่เขาเลิกถามตัวเองด้วยคำถามนั้นไปแล้วเมื่อชั่วโมงก่อนหลังจากที่รู้คำตอบแล้วว่า’ไม่’
ตั้งแต่ชั่วโมงที่ผ่านมาแบคฮยอนได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆว่าต้องทำยังไงคุณถึงจะยอมให้อภัยเขาสักที แต่เขาก็มีอีกคำถามในหัวเช่นกัน…
แอ๊ด
“เฮ้ย! ฮยองเข้ามาได้ยังไงน่ะ!”แบคฮยอนออกจาภวังค์ของตัวเองแล้วตะโกนถามด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆซูโฮก็เปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างง่ายดาย แต่ที่ทำให้เขาตกใจยิ่งกว่า…
ก็คือมียูริและเจสสิก้าเดินตามซูโฮเข้ามาในห้องด้วย!
“ไม่ต้องตกใจหรอกน่า นั่งเฉยๆไปซะ”ยูริบอกแบคฮยอนที่กำลังตกใจและทำอะไรไม่ถูกอยู่บนเตียง
“นายคิดว่าเขามีกุญแจห้องไว้ทำอะไรกันแบคฮยอน”ซูโฮพูดแล้วยักคิ้วให้แบคฮยอนพร้อมทั้งแกว่งกุญแจไปมาก่อนจะเดินเข้าไปโอบเอวยูริ
“อ่า…แล้วมีอะไรกันเหรอครับ ทำไมรุ่นพี่ถึงมาที่นี่”แบคฮยอนพูด ความจริงเขาไม่ได้คุยกับสองคนนี้เลยมาห้าปีแล้วถึงจะอยู่บริษัทเดียวก็เถอะ
“แล้วคิดว่าฉันมาทำไมล่ะ”ยูริถามต่อ
“มา…ด่าผมงั้นเหรอครับ”แบคฮยอนตอบแล้วหลบตาไปด้วย
“ความจริงนูนาก็อยากทำยังงั้นอยู่นะ แต่พอเห็นแบคในสภาพแบบนี้แล้วนูนาก็ทำไม่ลง”เจสสิก้าตอบก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆแบคฮยอนที่มองตามอย่างงงๆ
“นายมีอะไรอยากถามมั้ย”ซูโฮถามลองเชิงแบคฮยอน แบคฮยอนเม้มปากนิดนึงก่อนจะเงยหน้า
“เด็กที่ชื่อดาอัน…เป็นลูกของ(ชื่อของคุณ)จริงๆรึเปล่าครับ”
“จริงสิ”ยูริตอบ
“แล้ว…แทมินเป็นพ่อของดาอันงั้นเหรอครับ”แบคฮยอนถามเสียงสั่นๆ เขากำมือแน่นด้วยความกลัว… คำถามนั้นทำให้เจสสิก้าแอบลอบมองหน้ายูริและซูโฮทันที
“นี่แบค…”
“…?...”
“คำถามบางคำถามน่ะ…คนนอกไม่มีสิทธิ์เป็นคนตอบหรอกนะ” เจสสิก้าตอบพร้อมลูบหัวแบคฮยอนเบาๆก่อนจะลุกขึ้นมา แบคฮยอนเหยียดยิ้มเบาๆเพราะรู้ว่าเจสสิก้าไม่ยอมบอกแต่เขาก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเจสสิก้าพูดต่อ
“นี่ทั้งสองคน บอกแบคฮยอนเร็วๆเข้าว่าเรามาที่นี่ทำไมกัน” เจสสิก้าพูด
“นี่แบคฮยอน ตั้งใจฟังให้ดีๆนะ”ซูโฮบอกแบคฮยอนที่ทำหน้างงๆ
“ครับ…”
“แบคฮยอน ตลอด5ปีที่ผ่านมา ฉันรู้ว่านายทรมานมาก…นายทำตัวเหมือนคนบ้า เอาแต่จ้องโทรศัพท์แถมยังร้องไห้ตลอด… ความจริงถ้าฉันไม่รู้เรื่องมาก่อนฉันคงจะสงสารนายไปแล้ว ถึงสิก้าออนนีกับซูโฮจะสงสารก็เถอะนะ แต่ทั้งหมดมันมาจากการกระทำของนายเองทั้งนั้น”ยูริพูดก่อนจะชะงักไปเมื่อแบคฮยอนตะโกนขึ้นมาว่า
“มันเกิดจากแทยอนนูนาต่างหาก!”
“แล้วแทยอนไปบังคับให้นายข่มขืน(ชื่อของคุณ)เหรอฮะ!”ยูริโต้กลับด้วยดวงตาวาวโรจน์จนซูโฮต้องเอ่ยปากบอกให้ใจเย็นๆ
“นายพูดกับหมอนี่ไปเลย! ฉันไม่คุยให้แล้ว!”ยูริบอกอย่างหงุดหงิดแล้วกระแทกตัวบนเก้าอี้แรงๆข้างเจสสิก้าที่มองเพื่อนตัวเองอย่างอ่อนใจ ส่วนแบคฮยอนก็เม้มริมฝีปากแน่นแล้วปาหมอนที่กอดอยู่ลงบนเตียงแทน
“แบคฮยอน”ซูโฮเรียกชื่อแบคฮยอนเบาๆแต่กลับมีอำนาจเพื่อส่งสัญญาณเตือน
“ตกลงฮยองมีอะไรจะพูดกันแน่”แบคฮยอนถามเสียงขุ่น เขาไม่ได้ต้องการให้มีใครมาตอกย้ำหรอกนะว่าสิ่งที่เขาทำมันแย่แค่ไหน!
“ฉันรู้ว่านายกำลังหงุดหงิด…แต่สิ่งที่ฉันอยากจะบอก ฟังไว้ให้ดีๆ…”ซูโฮพูดแล้วสบตาแบคฮยอน
“…”
“แทมินขอ(ชื่อของคุณ)แต่งงานแล้ว”
แบคฮยอนเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ หัวใจของเขาเหมือนจะหยุดเต้นซะให้ได้…
“ละ…แล้วฮยองมาบอกผมทำไม” แบคฮยอนถามตะกุกตะกัก ให้ตายสิ! เขา…เขากำลังจะเสียคุณไปอีกครั้งงั้นเหรอ…
“ให้ตายสิ! นายมันโง่ไม่เปลี่ยนจริงๆ!”ยูริขัดขึ้นทำให้เจสสิก้าตีหลังของยูริเบาๆ
“นี่! ไม่ต้องพูดอย่างงั้นเลยนะยูล”เจสสิก้าบ่นใส่ทำให้ยูริยอมเงียบแล้วมองแบคฮยอนด้วยสายตาไม่พอใจแทน
“ฉันแค่มาบอก…เพราะ’ตอนนี้’นายยังสามารถทำอะไรได้อยู่ ไม่งั้น…นายจะไม่ใช่แค่สูญเสียผู้หญิงที่’รัก’ไปเป็นครั้งที่สอง แต่นายจะสูญเสียไป…’ตลอดกาล’”
เจสสิก้าเดินมาในห้องครัวก่อนจะหยิบแก้วมารินน้ำดื่ม เธอปล่อยให้สามคนนั้นคุยกันไปเพราะเธอคอแห้งมาก อีกอย่าง…เธอไม่อยากเห็นแบคฮยอนร้องไห้เลยจริงๆ
ไม่ใช่ว่าเธอไม่สงสารคุณ…แต่ที่เธอทำแบบนี้ก็เพราะไม่อยากทนเห็นคนสองคนที่เธอรักเกลียดกันแบบนี้ไปจนตาย… และมันก็ดีด้วยเพราะถ้าเธอเลือกที่จะช่วยแบคฮยอน…ต่อให้แบคฮยอนจะไม่สมหวังในความรัก ยังไงๆก็ต้องได้ปรับความเข้าใจกันแน่ๆล่ะนะ
มันก็ดีกับทั้งสองฝ่ายนี่นา
“โอ๊ะนูนา! สวัสดีครับ”ไคที่เดินเข้ามาในห้องครัวพอดีเอ่ยทักเจสสิก้า
“อื้ม! สบายดีใช่มั้ยไค”
“ก็ดีครับ”ไคตอบ เขาไม่สงสัยว่าทำไมเจสสิก้าถึงมาอยู่ที่นี่เพราะเธอเป็นเพื่อนสนิทกับยูริซึ่งเป็นแฟนของลีดเดอร์อย่างซูโฮ
“ทำไมแก้มแดงอย่างงั้นล่ะ”เจสสิก้าถามตาโตแล้วใช้มือชี้ไปที่แก้มของไค ไคย่นจมูกนิดหน่อยก่อนจะตอบ
“ก็ยัยตัวแสบของนูนาน่ะสิ ตบหน้าผมซะเต็มแรงเลย”ไคบ่น เจสสิก้าที่ได้ยินดังนั้นจึงหัวเราะออกมาเบาๆ แน่ล่ะ ‘ยัยตัวแสบ’ที่ว่าจะเป็นใครล่ะถ้าไม่ใช่คุณ
“เออไค! เซฮุนอยู่ไหนน่ะ นูนาอยากคุยอะไรด้วยหน่อย”เจสสิก้าดีดนิ้วแล้วถามไค ไคขมวดคิ้วนิดหน่อยแต่ก็เดินนำเจสสิก้าไปที่ห้องของตัวเองซึ่งเซฮุนพักอยู่
“ไอ้ฮุน! สิก้านูนามาหา”
เซฮุนเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงทันทีที่ไคพูดจบ จากนั้นร่างบางของเจสสิก้าก็เดินเข้ามาในห้อง เซฮุนจึงรีบทักทายทันที
“อ่า…สวัสดีครับนูนา”
“ดีจ้ะ ทำตัวตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจนูนาขนาดนั้นก็ได้” เจสสิก้าพูดแล้วยิ้มบางๆไปให้ เซฮุนพยักหน้าให้ก่อนจะนั่งลงบนเตียงตามเดิม ส่วนไคก็ตัดสินใจออกไปนอกห้องเพื่อทั้งสองคน
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“คือ…เข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะเซฮุนอา”เจสสิก้าพูด
“ครับ”เซฮุนตอบ เจสสิก้าทำหน้าลำบากใจนิดหน่อยแต่ก็เปิดปากพูด
“นูนาอยากให้นายเลิกชอบ(ชื่อของคุณ)น่ะ”
“อะไรนะครับ…”เซฮุนพูดเหมือนไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“ไม่ๆ นูนาไม่ได้ว่านายนะ แต่คือนูนาสงสาร(ชื่อของคุณ)…ถ้านายยังชอบ(ชื่อของคุณ)แบบนี้ต่อไป (ชื่อของคุณ)จะต้องลำบากใจมากแน่ๆ…อีกอย่างตอนนี้ทุกอย่างมันก็เริ่มจะวุ่นวายแล้ว”เจสสิก้าอธิบายเหตุผลด้วยสีหน้าลำบากใจ แต่เธอไม่อยากให้คุณปวดหัวมากกว่านี้...ยังไงๆเธอก็เห็นคุณเป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆ คนเป็นพี่น่ะไม่อยากให้น้องของตัวเองเป็นแบบนี้หรอก
ความจริงที่เธอรู้ว่าเซฮุนชอบคุณก็เป็นเพราะซูโฮเล่าให้ฟังน่ะ
“แล้วนูนาไม่สงสารผมเหรอครับ!”เซฮุนพูด เขามองเจสสิก้าอย่างไม่เข้าใจ เขาต่างหากที่เป็นคนเจ็บ…เจ็บที่ต้องมองคนที่ชอบโดนรังแก!
“ก็เพราะสงสารนายด้วยไงถึงมาบอก…นูนาน่ะไม่รู้หรอกนะว่า(ชื่อของคุณ)รักใครกันแน่…แต่คนคนนั้นไม่ใช่นายหรอกนะเซฮุน ถอยมาตอนนี้…ดีกว่าถอยตอนที่นายเจ็บนะ”
“…”
“การ’เริ่มต้นใหม่’…ไม่มีคำว่าสายไปหรอกนะเซฮุนอา”
26/04/58
กรี๊ด สงสารแบคฮยอนที่สุดในโลกหล้า นี่ชั้นแต่งอะไรลงไป 555+
เนื่องด้วยมีการลอกพล็อตนิยายของเรื่องนี้ไป…ถึงจะโดนดัดแปลงไปบ้างแต่มันก็ทำให้ไรท์เสียใจอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
แต่ที่ไรท์ตกใจที่สุดคือคนที่ลอกพล็อตนิยายไรท์ไป เคยกดขอเป็นเพื่อนไรท์ในเด็กดีซึ่งไรท์ก็ตอบตกลงไป แต่ในวันถัดมา…นิยายเรื่องนั้นก็ปรากฏขึ้นมาทันที
ไรท์ขอบอกเลยนะคะว่าไรท์พร้อมให้คำปรึกษาในการแต่งนิยาย การวางพล็อต การบรรยายเนื้อเรื่อง การจัดย่อหน้า การใช้เด็กดีลงนิยายและอื่นๆ ทุกคนสามารถปรึกษาและถามไรท์ได้เลยนะ ไรท์พร้อมตอบแต่อาจจะช้าหน่อย แต่ไรท์ไม่สนับสนุนการลอกนิยายไม่ว่าจะเป็นของใครก็ตามเพราะมันไม่ดีเลยค่ะ เคยมีคนถามไรท์มาในข้อความลับแต่ไรท์ตอบช้าไปหลายวันเลยทีเดียวเพราะไม่ได้เปิดดูเลย 555 แต่เอาเป็นว่าไรท์ตอบละกันนะคะ
ความคิดเห็น