คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5
YOU PART
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
แทมินถามฉันที่กำลังนั่งเงียบๆอยู่บนโซฟา ฉันหันไปยิ้มบางๆให้เขาแล้วพยักหน้าให้ แทมินเอื้อมมาลูบหัวฉันเบาๆ
“ฉันชินแล้วล่ะ ถ้าจะมีใครเชื่อน่ะ…ก็แปลกแล้ว”
“นี่แสดงว่าฉันแปลกงั้นเหรอ อืม…ไม่รู้ตัวเลยแฮะ”
แทมินพูดตลกๆทำให้ฉันหัวเราะออกมา เรานั่งเล่นกันอยู่สักพักก่อนที่จะมีเสียงออดดังขึ้นที่ประตู
“ใครมานะ นี่มันก็ค่ำแล้ว”
แทมินเดินไปที่อินเตอร์โฟนก่อนจะพูด
“ใครครับ”
[ผมซูโฮครับ ที่คุยกันก่อนหน้านี้]
ฉันที่กำลังดื่มน้ำอยู่ชะงักแล้วหันไปมองแทมินที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่ฉันจะพยักหน้าให้แทนเป็นการบอกว่า ‘ให้เข้ามาได้’
“ครับ เดี๋ยวผมจะเปิดประตูให้นะครับ”
แอด
เมื่อซูโฮเดินเข้ามาในห้องแล้ว ฉันก็ถามว่า
“นายมาที่นี่ได้ยังไง”
“ผมถามมาจากไคนะครับ”
ฉันตวัดสายตาไปมองแทมินก่อนจะพูดว่า
“แทมินอา นายควรจะไปต่อยเพื่อนนายสักสองสามทีนะ”
“แหะๆ ขอโทษทีนะ”
แทมินยิ้มเจื่อนๆมาให้ฉัน แต่หน้าเขาแสดงไปว่า ‘ไอ้ไคแม่งปากสว่างชิบ คบมันเป็นเพื่อนได้ยังไงวะ!’
“แล้วมาที่นี่มีอะไรงั้นเหรอ”
“คือ…ผมรู้เรื่องในอดีตแล้วนะครับ”
“นี่แกรู้เรื่องนี้ได้ยังไง!”
แทมินวิ่งเข้ามากระชากคอเสื้อของซูโฮ
“หยุดก่อนแทมินอา”
“แต่…”
“นายออกจากห้องไปก่อน ฉันอยากคุยกับคนคนนี้แค่สองคน”
“เฮ้ย! แต่ว่าฉัน…”
“แทมินอา… ถือว่าฉันขอร้องนะ”
“ก็ได้…ส่วนแก! ถ้าทำอะไร(ชื่อของคุณ)ล่ะก็ ฉันเอาเรื่องแน่!”
ปึง!
แล้วแทมินก็ออกจากห้องไป เหลือไว้แค่ฉันและซูโฮแค่สองคนเท่านั้น…
END YOU PART
ต่อค่ะ
ซูโฮนั่งมองคุณเงียบๆสักพัก บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียด คุณนั่งคิดอะไรบางอย่างในใจก่อนจะพูดขึ้น
“เอาล่ะ…ฉันจะถามนายใหม่นะ คือนายรู้อะไรมา และใครเป็นคนบอกนาย”
ซูโฮกลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับที่สมองของเขากำลังประมวลความคิดว่าจะตอบยังไงให้มันดูดีที่สุด
“คือ…ผมรู้จากยูรินูนากับเจสสิก้านูนาครับว่าคุณเจออะไรมาบ้างในอดีต”
“แล้วฉันเจออะไรมาบ้างล่ะ”
“ผมรู้แค่ว่าคุณโดนทำร้ายจากแทยอนนูนาอย่างหนักมาครับ ผมรู้เท่านี้ล่ะครับ”
“แล้วนายมาที่นี่ทำไม”
“ผมจะมาช่วยดูแลคุณครับ”
คุณขมวดคิ้วมองซูโฮ นี่เขาจะมาดูแลคุณทำไมกัน?
“นายจะมาดูแลฉันทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่”
“ก็ตอนนี้แทยอนนูนาได้กลับเข้ามาในชีวิตของคุณแล้ว…คุณอาจจะเป็นอันตรายอีกก็ได้ เพราะงั้นผมถึงต้องมาดูแลคุณไง”
“แล้วถ้าฉันไม่ยอม?”
“ผมก็คงจะดูแลคุณอยู่ห่างไงครับ!”
คุณยิ้มออกมากับคำพูดของซูโฮ สมกับเป็นลีดเดอร์จริงๆเลยนะ…ไม่ว่ายังไงก็คอยดูแลคนอื่นๆอยู่เสมอ
ซูโฮที่เห็นรอยยิ้มของคุณก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมา เขาคิดอยู่แล้วว่าคุณเป็นคนที่สวย…แต่ใบหน้าของคุณไม่เคยมีรอยยิ้มอยู่เลย แต่พอยิ้มขึ้นมาก็รู้สึกว่าโลกสดใสขึ้น…
“ตกลงคุณยอมรับผมรึยังครับ”
คุณเงียบไม่ยอมตอบ ซูโฮรู้สึกเหมือนใจตกไปที่ตาตุ่มอีกครั้งหนึ่ง…แต่คุณก็พูดขึ้นมาว่า
“ก็ได้…ฉันจะยอมให้นายมาดูแลฉัน แต่…นายจะต้องไม่บอกเรื่องนี้กับใคร”
“ครับ! ขอบคุณมากครับ!”
ผมทำตามสัญญาได้แล้วนะครับ…ยูรินูนา…
คุณทำอาหารให้ซูโฮกินก่อนที่เขาจะออกไป ก่อนหน้านี้คุณได้โทรหาแทมินแล้ว ซึ่งเขาบอกว่ากำลังกินข้าวอยู่เหมือนกัน แล้วถามคุณกลับว่าซูโฮเป็นยังไงบ้าง มีเรื่องอะไรรึเปล่า คุณก็บอกว่าไม่มีอะไร แทมินจึงวางสายไป
ระหว่างที่กินข้าวอยู่นั้น จู่ๆซูโฮก็พูดขึ้นมาว่า
“ผมอยากรู้ว่าแทยอนนูนาทำอะไรคุณ คุณเล่าให้ผมฟังได้มั้ย”
ซูโฮถามขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะเขากลัวว่ามันจะเป็นการถามเรื่องส่วนตัวไปรึเปล่า แต่คุณก็ยิ้มๆบางๆให้ซูโฮพร้อมกับพูด
“คงได้มั้ง แต่ก็คงเล่าแค่บางเรื่องนะ ขอโทษที่ต้องบอกตรงๆว่าฉันยังไม่ไว้ใจนายมากพอ”
“ครับ…”
“อา…จะเริ่มยังไงดีล่ะ คือฉันเป็นลูกบุญธรรมของพ่อกับแม่ของแทยอน ในตอนแรกๆพวกเราก็มีความสุขดีนะ มีกันสี่คน…พ่อ แม่ กับลูกอีกสองคน แต่ว่าเรื่องมันเริ่มว่าแฟนของแทยอนน่ะ เขามาชอบฉัน แต่ฉันก็ไม่คิดจะสนใจหรอกนะ แต่มีตอนหนึ่งที่แฟนของแทยอนเข้ามากอดฉัน…แบบจะข่มขืนฉันน่ะ…”
คุณยิ้มเศร้าๆออกมาแล้วพูดต่อ
“แล้วแทยอนก็เข้ามาเห็นพอดี…น่าแปลกนะ แทนที่พี่สาวจะช่วยน้องตัวเอง กลับไปช่วยผู้ชายคนอื่น แล้วด่าน้องตัวเองว่าร่าน หน้าด้าน หน้าไม่อาย…ทั้งที่ฉันพยายามจะอธิบายแล้วแท้ๆ แต่แทยอนก็ไม่ฟัง
ตั้งแต่นั้นมาเราก็ถึงจุดแตกหัก พ่อกับแม่ก็ไม่เชื่อฉัน ไปเชื่อแทยอน แทยอนทำร้ายฉันทุกอย่าง ทั้งที่บ้าน ที่โรงเรียน… แทยอนไปเขียนในเว็บของโรงเรียนในเรื่องนี้ มีบางส่วนที่เชื่อ แล้วก็มีบางส่วนที่ไม่เชื่อด้วย… แต่ฉันก็โดนเล่นงานทั้งสาดน้ำ ขโมยของน่ะนะ…”
คุณหยุดพูดเพราะเริ่มมีก้อนบางอย่างมาจุกอยู่ที่คอ ในหัวเริ่มรีเพลย์ภาพเก่าๆที่ฝันอยู่เกือบทุกคืน
“แล้วยังไงต่อครับ”
ซูโฮถามคุณต่อพร้อมกับเอามือมากุมคุณไว้ ในตอนนี้ไม่มีใครสนใจอาหารอีกแล้ว
“ที่บ้าน…แทยอนเคยใส่ร้ายฉันว่าฉันเป็นคนขโมยเงินไป ทั้งที่จริงๆแล้วแทยอนเป็นคนทำ ฉันพยายามแล้วนะ…พยายามแล้วที่จะอดทน แต่บางทีคนเราก็ต้องมีขีดจำกัดใช่มั้ยล่ะ สุดท้ายฉันก็หนีออกจากบ้านแล้วมาอยู่กับแทมินนี่แหละ”
“คุณ…โอเคนะครับ”
ซูโฮถามอย่างเป็นห่วง ซึ่งคุณก็พยักหน้า แล้วถามซูโฮว่า
“นี่… ถ้าฉันบอกว่าจะแก้แค้นแทยอน นายจะเห็นด้วยมั้ย”
“ไม่ครับ!”
ซูโฮตอบอย่างรวดเร็ว บอกแล้วไงว่าเขาไม่ชอบคนที่ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล เพราะงั้นเขาจึงไม่เห็นด้วยกับการแก้แค้นอยู่แล้ว
คุณที่ได้ยินดังนั้นก็เริ่มโมโหขึ้นมา จากตอนแรกที่กำลังจะร้องไห้
“ทำไมล่ะ นายถึงไม่เห็นด้วย”
“ผมไม่ชอบคนที่ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล ผมว่ามันไม่ใช่ทางออกนะ”
คุณเริ่มรู้สึกหน่วงๆที่หัวใจขึ้นมาแล้วสิ…ทำไมนะ คุณได้แต่ถามตัวเองว่าทำไม แทบจะไม่มีใครเข้าใจคุณเลย…
“งั้นเหรอ! แล้วที่แทยอนทำกับฉันล่ะ! ฉันต้องคอยอยู่นิ่งๆ รอรับความเจ็บปวดที่ยัยนั่นเป็นคนก่อขึ้นงั้นเหรอ! ต้องทำเหมือนไม่มีความรู้สึกอะไร หรือว่าต้องทำตัวเป็นแม่พระ ใครมาทำอะไรก็ไม่รู้สึกโกรธ เกลียด เสียใจงั้นเหรอ! งั้นเหรอคิมจุนมยอน!!!”
ต่อค่ะ
ซูโฮเงียบไป…นั่นสิ เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะไปห้าม(ชื่อของคุณ) มันเป็นเรื่องที่เขาไม่ควรจะเข้าไปยุ่ง แต่เขาก็ต้องดูแล(ชื่อของคุณ)ตามที่รับปากกับยูริไว้
ซูโฮพ่นลมหายใจออกมา ถึงเขาจะไม่เห็นด้วย แต่ก็นะ…นี่’อาจ’จะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วก็ได้ในตอนนี้…
“ผมขอโทษก็แล้วกันที่พูดอย่างนั้นออกไป…
แต่ผมก็ต้องดูแลคุณ ถึงผมจะไม่เห็นด้วยก็เถอะแต่ผมก็จะช่วยคุณ…แล้วก็จะคอยให้คำปรึกษาด้วย…เพื่อที่เวลาคุณจะทำอะไร…ผมจะได้รู้ตลอดเวลา”
ซูโฮไม่มีทางรู้เลยว่าการตัดสินใจของเขาในครั้งนี้ จะทำให้สิ่งที่เลวร้ายอยู่แล้ว…แย่ลงไปกว่าเดิม!
YOU PART
สองวันต่อมา…
@SM ENTERTAINMENT
‘ฉันมาถึงแล้วนะ’
ฉันส่งข้อความหาแทมิน ใช่!แทมินรู้เรื่องที่ฉันคุยกับซูโฮแล้ว…แต่วันนี้เขาต้องไปสอบที่มหาลัยเลยไม่ได้
‘อืม…แน่ใจนะว่าจะทำอย่างนี้’
‘แน่ใจสิแทมินอา ฉันอาจจะต้องเจ็บตัว…แต่ฉันก็แน่ใจที่จะ’แก้แค้น’!’
ฉันส่งข้อความไปหา แต่แทมินไม่ตอบ คงกำลังจะไปสอบมั้ง…
ฉันเดินไปที่ห้องของEXOโดยที่ไม่มีใครมาห้ามหรือถามสักนิด แหงล่ะ ใครจะมาห้ามล่ะ ก็ตอนนี้มันเวลาทานอาหารกลางวันของพนักงานนี่นา
ก๊อกๆๆๆๆ
ฉันเคาะประตูรัวๆก่อนที่จะมีคนมาเปิดประตูให้
“มาแล้วครับๆๆๆ…เฮ้ย! นี่เธอ!?!?”
การแก้แค้น’เปิดฉาก’ขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว!!
End You part
คุณเดินผ่านเลย์เข้ามาในห้องส่วนตัวของexo ก่อนจะพูดว่า
“อ่า…นี่พวกนายยังจำฉันได้สินะ ฉันควรจะดีใจใช่มั้ย?”
“เธอ…เธอเข้ามาได้ยังไง ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!” เฉินพูด
“ฉันจะเข้า นายมีปัญหาอะไร”
“นี่ไอ้แทมมันเอาเธอเป็นเพื่อนได้ยังไง ถึงภายนอกหน้าตาจะดีก็เถอะนะ…แต่ไม่มีมารยาท…แถมภายในเธอมันน่าขยะแขยงสิ้นดี!” ไคพูดต่อว่า เขาหมั่นไส้คุณ แน่ล่ะ ทุกๆคนก็ไม่ชอบคุณหมดนั่นแหละ กล้าทำร้ายคนในครอบครัวของตัวเอง!
คุณชะงักแล้วหันมามองไคก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้าไปหาไคในระยะประชิดแล้วเอามือไปจับที่หน้าของไค!
“ขอบคุณนะที่ชมว่าฉันหน้าตาดี…นายถูกใจฉันรึไงหนุ่มน้อย อยากจะลองมั้ยล่ะ ฉันจะได้สาธิตให้ดูว่า’ความขยะแขยง’ มันมี’รสชาติ’ยังไง!”
แล้วคุณก็เลื่อนหน้าไปหาไคใกล้ๆ…แต่ไคก็ผลักตัวคุณออกมา คุณยิ้มนิดๆก่อนจะพูดว่า
“ว้า…ไม่อยากลองเหรอ แต่ไม่เป็นไร…นายลองไปถามฮยองของนายสิว่ารสชาติมันเป็นยังไง…ใช่มั้ยล่ะ แบคฮยอน”
ทุกๆคนหันไปมองแบคฮยอนด้วยสายตามีคำถามและตกใจ แต่ซูโฮลุกขึ้นมาแล้วตะโกนใส่แบคฮยอน
“ฉันเคยบอกนายแล้วใช่มั้ยว่าอย่ารังแกผู้หญิง! ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรรุนแรงลงไป…แต่นายเป็นผู้ชาย! ควรจะให้เกียรติผู้หญิงเค้าบ้าง! อย่างนั้นเรียกว่าหน้าตัวเมีย!”
“อย่าไปว่าให้เปลืองน้ำลายเลยค่ะคุณซูโฮ ผู้ชายอย่างนี้ต่อให้ว่าแค่ไหนก็ไม่เข้าหัวหรอกค่ะ เพราะเขาไม่มี’จิตสำนึก’อยูในตัว!”
“อ่า…ก็ได้ครับ”
คุณยิ้มให้ซูโฮอย่างมีความหมายที่รู้กันแค่สองคนก่อนที่จะทำในสิ่งที่คนอื่นไม่คาดคิดคือคุณหอมแก้มของซูโฮ!
“ร่าน! หน้าด้านจริงๆ! ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงเป็นคนอย่างนี้…เพราะมันเป็นสั_ดา_ไงล่ะ! ติดอยู่ในสายเลือดเลยตั้งแต่เกิด!!”
ซ่า!
คุณยกแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วสาดใส่หน้าของแบคฮยอนเต็มแรง!
“งั้นเหรอ! งั้นก็หัดจำใส่หัวของนายด้วยนะแบคฮยอน…ว่าผู้หญิงคนนี้…คนที่นายด่าเมื่อกี้…เป็นคนที่นายจูบมาแล้ว!!”
ปึง!
“เอ๊ะ…ขะ…ขอโทษนะ”
“แทยอนนูนา!!”
3/01/57
Happy New Year! กลับมาแล้ว…แต่นี่ไรท์ยังไม่ได้สอบเลย…กลัวรีดของไรท์รอ มีคำแรงๆไปบ้างอย่าว่ากันน้า คือไม่รู้จะใช้คำไหนที่มัน…เหมาะสมกว่านี้แล้วอ่ะ(เหรอ?) แหะๆๆๆ เอาล่ะ! ไรท์เริ่มสอบอาทิตย์หน้าแล้ว ไว้อาทิตย์หน้าๆแล้วเจอกันน้า จุ๊บๆ
ปล.ถ้าสอบเสร็ไรทจะไปแต่งเรื่องเก่าก่อนนะคะ! รู้สึกลำเอียงมาเรื่องนี้เยอะไปหน่อย :D ไม่ว่ากันเนอะ?
23/12/56
หายไปนาน…แต่กลับมาพร้อมกับนิยายที่ยาวเพิ่มไปอีกหลายหน้า ในจุดนี้รีบแต่สุดๆๆๆๆ ถ้าจะให้ครบ100%เนี่ย… ถ้าไม่ภายในอาทิตย์นี้ก็คงจนกว่าไรท์จะสอบเสร็จเลยอ่ะ TOT ขอโทษจริงๆน้า คิดถึงรีดนะ จุ๊บๆๆๆ
4/12/56
กลับมาแล้ววววววววววววววว
ขอโทษที่มาช้าเพราะคราวก่อนที่ไรท์แต่งตอนนี้ไปแล้วเกือบครึ่งตอน แต่ไรท์กลับมาอ่านแล้วคิดว่ามันดูแปลกๆอ่ะ ก็เลยลบแล้วแต่งใหม่เลย เพราะเรื่องจะได้ไปต่อได้อย่างเนียนๆและเมามันส์ :D แต่ก็เพิ่งแต่งได้เท่านี้แหละ ไรท์ต้องไปเตรียมตัวสอบล่วงหน้าเพราะได้ตารางสอบใหญ่มาแล้วววว
ความคิดเห็น