คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 12
“ว้าย!”
แทยอนถูกดึงตัวเข้ามาในซอยเล็กๆที่ร้างผู้คนแล้วโดนผลักให้ล้มลงกับพื้นอย่างแรงจนที่ขาเรียวสวยมีแผลถลอก เธอครางเบาๆด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะมองผู้หญิงสองคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ คนหนึ่งมีผมสีน้ำตาล อีกคนผมสีแดง
“ไง…แทยอน” เสียงของผู้หญิงผมสีน้ำตาลดังขึ้น
“เธอ…คือซาแซงแฟนของแบคใช่มั้ย”แทยอนพูดขณะที่ลุกขึ้นไปด้วย ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ คนที่จะมาทำร้ายเธอก็มีให้เลือกอยู่แค่สองตัวเลือก 1.คุณ ซึ่งไม่น่าจะใช่เพราะเพิ่งออกจากรพ.มา… และ 2..ซาแซงแฟน
เพียะ!
ใบหน้าของแทยอนหันไปอีกด้านอย่างแรงเมื่อผู้หญิงผมสีแดงฟาดมือใส่ใบหน้าของเธออย่างแรง แทยอนริมฝีปากของตัวเองและได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้งอยู่ในปาก แทยอนกำมือแน่นแล้วมองทั้งสองคนด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว
“แกไม่มีสิทธิเรียกโอปป้าอย่างนั้น! อย่ามาทำตัวสนิทกับโอปป้า!”
“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ…ในเมื่อฉันเป็นรุ่นพี่ของแบค”
แทยอนตอกกลับอย่างท้าทาย หางตาของแทยอนเหลือบไปเห็นว่าผู้หญิงผมสีน้ำตาลกำลังยกมือขึ้นเตรียมจะฟาดหน้าเธอ แทยอนรีบคว้ามือไว้ก่อนจะใช้มืออีกข้างของตัวเองตบไปที่หน้าของผู้หญิงผมสีน้ำตาลอย่างแรง!
เพียะ!
“โอ๊ย!”
แทยอนผลักผู้หญิงผมสีน้ำตาลให้ไปไกลๆก่อนที่จะมีแรงกระชากจากด้านหลังให้หมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงผมสีแดง มือของผู้หญิงผมสีแดงดึงผมของแทยอนอย่างไม่ออมแรง แทยอนจึงยกมือบีบแขนข้างของผู้หญิงผมสีแดงที่ดึงผมที่อยู่แล้วจิกเล็บลงไปบนแขนแล้วลากไปเป็นทางยาว
“ยัยบ้าเอ๊ย!” ผู้หญิงผมสีแดงสบถเบาๆก่อนจะผลักแทยอนให้ล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง แทยอนยิ้มเยาะแต่ผู้หญิงผมสีน้ำตาลที่เธอผลักไปก่อนหน้านี้กเข้ามาคร่อมตัวเธอไว้!
เพียะ! เพียะ! เพียะ!
แทยอนโดนตบหน้าทีเดียวสามรวด เธอกัดฟันอย่างโมโหแล้วใช้เล็บของตัวเองกรีดลงไปบนหน้าของผู้หญิงผมมีน้ำตาลเพื่อให้ปล่อย แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อผู้หญิงผมสีน้ำตาลกระชากแขนเธอให้ขึ้นจากพื้นอย่างแรงจนแทยอนเจ็บแขน
“แสบนักนะ!”
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”
แทยอนร้องออกมาเมื่อเธอโดนล๊อคแขนทั้งสองข้างจากด้านหลังโดยฝีมือของผู้หญิงผมสีแดง แทยอนพยายามบิดแขนออกแต่ช่างน่าตกใจเพราะผู้หญิงผมสีแดงเอาแรงมาจากไหนก้ไม่รู้ แทยอนจึงไม่สามารถบิดแขนออกได้
ด้านหน้าของแทยอนคือผู้หญิงผมสีน้ำตาลที่มีท่าทางโกรธจัดมากขึ้นหลังจากที่ดดนแทยอนใช้เล็บกรีดหน้าไป ผู้หญิงผมสีน้ำตาลก้าวเข้ามาหาแทยอนที่ตอนนี้หมดสภาพอย่างโมโหก่อนที่จะกระชากคางของแทยอนให้หันมาเผชิญหน้ากับเธออย่างตรง
“บอกมา…ทำไมเธอถึงต้องหอมแก้มโอปป้าด้วย!” ตะคอกถามเสียงโกรธจัด แทยอนเย้ยยิ้มใส่ก่อนจะตอบว่า
“มันเป็นเรื่องส่วนตัว…เข้าใจใช่มั้ย คำว่าส่วนตัวน่ะ” แทยอนถามเสียงสูงก่อนที่จะโดนผู้หญิงผมสีแดงที่อยู่ด้านหลังกระชากหัวอย่างแรงจนต้องเงยหน้าขึ้นตามแรง
“อย่ามาปากดี!”ผู้หญิงผมสีแดงกระซิบข้างหูแทยอนเสียงต่ำ
“ได้…ส่วนตัวก็ส่วนตัว แต่อยากจะรู้นักว่าแกจะมีหน้าไปหาโอบป้าทั้งที่หน้าเละมั้ย!”
ผู้หญิงผมสีน้ำตาลพูดก่อนที่จะหยิบคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋า แทยอนมองด้วยความตกใจ ปลายคัตเตอร์ค่อยๆเข้ามาใกล้ใบหน้าของแทยอนมากเรื่อยๆ จนสุดท้ายแทยอนจึงตัดสินใจใช้ขาเกี่ยวขาของผู้หญิงผมสีน้ำตาลจนเธอล้มลงไปกับพื้น ก่อนที่จะเตะไปด้านหลังของตัวเองทำให้ผู้หญิงผมสีแดงโดนเตะเข้าที่หน้าท้องอย่างแรงจนต้องปล่อยมือจากแทยอน
แทยอนรีบวิ่งเข้าไปแย่งคัตเตอร์จากผู้หญิงผมสีน้ำตาลที่ล้มอยู่บนพื้นก่อนจะตะโกนเสียงดังว่า
“ไปซะ! ไม่งั้นฉันจะเอาคัตเตอร์นี่ไปกรีดหน้าเละๆของพวกแกแน่!!”
ผู้หญิงผมสีแดงวิ่งเข้าไปพยุงเพื่อนตัวเองขึ้นจากพื้น ทั้งสองคนมองตากันอยู่สักครู่ก่อนจะวิ่งหนีออกไป แทยอนมองแผ่นหลังของทั้งสองคนจนหายลับสายตาก่อนจะขว้างคัตเตอร์ที่อยู่ในมือออกไกลๆ แทยอนทรุดตัวลงกับพื้นแล้วเสยผมอย่างโมโห
“บ้าเอ๊ย! ยัยพวกบ้า ฉันอยากจะฆ่าพวกแกจริงๆเลย!”แล้วคำด่าอีกมากมายก็ถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากบางของแทยอน แทยอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดกล้องหน้าเพื่อดูสภาพของตัวเอง
ภาพที่โชว์ทำให้แทยอนกำมือแน่นอย่างโมโห ตอนนี้ผมที่เคยเรียบของเธอยุ่งจนแทบจะดูไม่ได้ ที่หน้าก็มีรอยช้ำเต็มไปหมด มุมปากมีคราบเลือดที่แห้งกรังติดอยู่ ไม่นับขาที่มีแผลถลอกอีกนะ!
แทยอนสูดหายใจลึกๆเพื่อสงบสติตัวเอง ก่อนที่จะกดโทรหา’แบคฮยอน’…
[ยอโบเซโย]
“ฮึก…แบค ช่วยนูนาด้วย นูนากลัว…ฮึก”แทยอนทำเสียงสะอื้นเพื่อให้แบคฮยอนตกใจ ซึ่งมันก็ได้ผล
[เกิดอะไรขึ้นครับนูนา!]
“นูนาเจ็บไปหมดเลย…ช่วยนูนาด้วย” แทยอนไม่ตอบคำถามแบคฮยอน
[นูนาใจเย็นๆนะครับ! นูนาอยู่ที่ไหนครับ]แทยอนยิ้มร้ายทันทีเมื่อแบคฮยอนถามคำถามที่เธอต้องการ
“ตรงซอยเล็กๆแถวๆตึกSM…นูนากลัวมากเลยแบค”
[รอตรงนั้นนะครับ เดี่ยวผมจะไปหา!]
แล้วสายก็ถูกตัดไป แทยอนหัวเราะในลำคอเบาๆ…
อ่า…นี่น่าจะใกล้ถึง’จุดไคลแม็กซ์’แล้วสินะ…
“แทยอนนูนา!” แบคฮยอนเรียกชื่อของแทยอนเสียงดังเมื่อเห็นสภาพของแทยอนที่นั่งกอดเข่าซุกตัวอยู่ข้างกำแพงพร้อมกับร้องไห้อยู่ แบคฮยอนรีบวิ่งเข้าไปหาแทยอนทันที
“แบค…”
แทยอนเงยหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาแล้วเข้ากอดแบคฮยอนทันที แบคฮยอนรู้สึกว่าหัวใจกระตุกเมื่อเห็นว่าแทยอนบาดเจ็บขนาดไหน
“เกิดอะไรขึ้นครับนูนา” แบคฮยอนถามเสียงอ่อนโยน แทยอนส่ายหน้าไปมาแล้วตอบ
“เขา…ทำร้ายนูนา…กลัว…เจ็บมาก” แทยอนพูดสั่นๆจับใจความไม่ได้ แบคฮยอนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำว่าเขา
“เขา…เขาไหนครับ? ซาแซงรึเปล่าครับนูนา”แบคฮยอนถามโดยที่มือเขาก็ยังลูบหัวแทยอนอย่างปลอบโยนไปด้วย ก่อนที่มือเขาจะชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงของแทยอนตอบออกมา…
“ไม่…(ชื่อของคุณ)…(ชื่อของคุณ)ไปคนทำ…”
“…!!!...”
นี่สินะ…ที่เรียกกันว่า ‘พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส’…
หลังจากที่พาแทยอนไปทำแผลและเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่หอแล้ว แบคฮยอนที่ยืนอยู่ริมถนนก็กดโทรศัพท์โทรหาไคทันที
[ยอโบเซโย]
“ไค…ฉันขอเบอร์แทมินหน่อยสิ”
แทมินกับคุณกำลังเล่นเกมส์วีที่แทมินเพิ่งซื้อมาอย่างเมามันส์ ในขณะที่แทมินกำลังจะชนะก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซะก่อน
ตืด ตืด
“แทมินอา ไปรับโทรศัพท์ดิ!” คุณบอกแทมินทั้งๆที่มือยังเล่นอยู่
“ไม่เอาอ่ะ ฉันเล่นอยู่!” แทมินตอบกลับ แน่ล่ะ ถ้าเขาไปรับ คุณต้องชนะแน่ๆ เขาไม่ยอมหรอก!
“ไปรับเลยแทมิน ฉันหนวกหูโว้ย!!” คุณพูดเสียงดัง แทมินเลยทำหน้าบูดใส่แล้วยอมวางมือลง
“เออ จำไว้เลยนะ!”
แล้วก็ยอมลุกไปหยิบโทรศัพท์มารับจนได้ คุณหัวเราะออกมาเพราะขำแทมิน แทมินยกนิ้วชี้หน้าคุณแล้วกดรับสาย
“ยอโบเซโย”
[สวัสดี…] เสียงที่คุ้นเคยของแบคฮยอนทำให้แทมินหุบยิ้มไปในทันที คุณสังเกตเห็นจึงกำลังจะเอ่ยปากถามแต่แทมินก็ยกมือขึ้นมาแตะปากตัวเองเป็นสัญญาณว่าให้เงียบก่อน คุณเลยไม่พูดออกไป
“แกมีอะไร” แทมินถาม
[ออกมาเคลียร์กันหน่อยสิ]
“แล้วทำไมฉันต้องไปด้วย!” แทมินถามเสียงหงุดหงิด
[เรื่อง(ชื่อของคุณ)…]แบคฮยอนตอบมาคำเดียวทำให้กำมือแน่นอย่างช่างใจ เขามองหน้าคุณสักพักก่อนจะตอบออกไป
“ที่ไหน ตอนไหน”
[หึ! เจอกันที่หลังโรงเรียนxxxนะ ตอนนี้เลย! อ๋อ แล้วก็อย่าพายัยนั่นมาล่ะ]แบคฮยอนตอบก่อนจะตัดสายไป แทมินเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง
“ใครโทรมาน่ะแทมินอา”
“แบคฮยอน…” แทมินตอบทำให้คุณอึ้งไปสักพัก
“โทรมามีอะไร แล้วนายจะไปไหนน่ะ”คุณถามต่อหลังจากตั้งสติแล้ว
“มันจะให้ฉันไปที่หลังโรงเรียนxxxตอนนี้”
“โรงเรียนxxx! นั่นมันโรงเรียนร้างไม่ใช่เหรอแทมินอา!”คุณบอกเสียงตกใจ
“อือ”แทมินตอบรับ คุณวิ่งเข้าไปจับแขนแทมินแล้วพูดว่า
“อย่าไปนะแทมิน! มันอันตรายนะ!”
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า แค่จะไปคุยกับมันเอง”แทมินลูบผมคุณเบาๆ
“นายจะไปคุยเรื่องอะไรกับแบคฮยอน”คุรถาม แทมินถอนหายใจเล็กน้อยแล้วตอบ
“เรื่องเธอ…”
“งั้นฉันไปด้วย!” คุณสวนกลับทันที แทมินส่ายหน้าก่อนจะดึงคุณไปนั่งบนโซฟา
“เธอรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันจะกลับมานะ”
“แต่ว่า…”
“ไม่เป็นไรหรอก(ชื่อของคุณ) ฉันดูแลตัวเองได้น่ะ เธออยู่ที่นี่ทำอาหารรอให้ตอนฉันกลับมานะ” แทมินบอก คุณเลยพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แทมินยิ้มเมื่อเห็นอย่างนั้นก่อนจะเดินไปที่ประตูเพื่อจะออกไปข้างนอก แต่เขาก้ต้องหยุดเมื่อคุรวิ่งเข้ามากอดจากด้านหลังซะก่อน
“ระวังตัวด้วย…แล้วก็รีบกลับมานะ ฉันจะรอ” คุณพูด แทมินหมุนตัวกลับมาแล้วกอดคุณตอบพร้อมพูดเบาๆ
“อืม…ไม่ต้องห่วงหรอก”
@หลังโรงเรียนxxx
แทมินเดินเข้ามาแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆซึ่งเงียบสงบและไม่มีใครอยู่เลย จากคอนโดมาที่นี่ก็ใช้เวลาประมานครึ่งชั่วโมง… แทมินกดโทรหาแบคฮยอน ก่อนจะขมวดคิ้วเพราะไม่มีคนรับสาย แทมินโทรไปอีกรอบจึงมีคนรับ
[ยอ…โบเซโย]เสียงแบคฮยอนสั่นๆ แทมินขมวดคิ้วอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้อะไรมาก
“แกอยู่ไหน! ฉันมาถึงแล้ว”แทมินพูด
[รออีกครึ่งชั่วโมง…!/ฮึก…ช่วยฉันด้วย…] แทมินรู้สึกเหมือนโดนมีดกรีดที่หัวใจอย่างแรงเมื่อได้ยินเสียงคุณร้องไห้ลอดออกมาจากปลายสาย
“แกทำอะไร(ชื่อของคุณ)!!”แทมินตะโกนถามด้วยเสียงโกรธจัด
[หุบปากไปซะ! เหอะ แกได้ยินแล้วสินะแทมินว่าฉันอยู่กับ(ชื่อของคุณ)น่ะ…รีบกลับมานะ…]
“อย่าทำอะไรเธอ!” แทมินบอกอีกครั้งแต่ปลายสายก็ตัดไปแล้ว แทมินสบถกับตัวเองอย่างโมโหแล้วรีบวิ่งไปเรียกรถทันที…
อย่าเป็นอะไรนะ…(ชื่อของคุณ)…
ครึ่งชั่วโมงก่อน…
คุณนั่งอยู่บนโซฟาพร้อมหมุนแหวนที่ใส่อยู่ที่นิ้วอย่างใจลอยหลังจากที่แทมินออกไปแล้ว คุณรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเท่าไหร่นัก คุณลุกขึ้นจะไปที่ห้องครัวเพื่อจะทำอาหารรอแทมินแต่ก็มีเสียงเคาะประตูซะก่อน คุณเงยหน้าดูเวลาจากนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังและก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะแทมินเพิ่งออกจากห้องไปไม่ถึง10นาทีด้วยซ้ำไป…
แต่สุดท้ายคุณก็ยักไหล่เพราะคิดว่าแทมินอาจจะกลับมาเพราะลืมของอะไรบางอย่างก็ได้ คุณเดินไปเปิดประตูแล้วก็ต้องเบิกตาอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้า!
“ไง…” แบคฮยอนยืนเหยียดยิ้มให้คุณ คุณรีบปิดประตูแต่แบคฮยอนเร็วกว่า เขารีบแทรกตัวเขามาในห้องได้อย่างรวดเร็ว เขากดล๊อคประตูแล้วหันมาเผชิญหน้ากับคุณ
“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงแบคฮยอน นายนัดเจอกับแทมินนี่!” คุณตะโกนถามแบคฮยอน
“มันเป็นแผนของฉันน่ะ” แบคฮยอนตอบ คุณเริ่มเหงื่อออกที่มือเพราะความกลัวและตกใจ
“ออกไปซะแบคฮยอน!!”คุณตะโกนไล่แบคฮยอน แต่เขากลับเดินเข้ามาหาคุณช้าๆทำให้คุณก้าวถอยหลังไปโดยอัตโนมัติ
“เธอทำร้ายแทยอนนูนาทำไมกัน!!”เสียงของแบคฮยอนทำให้คุณขนลุกเพราะเสียงของเขาดูโกรธจัดมากกว่าครั้งไหนๆ แบคฮยอนเข้าประชิดตัวคุณด้วยความรวดเร็วก่อนจะจับต้นแขนคุณทั้งสองข้างเพื่อกันไม่ให้คุณหนีไปไหน
“ฉันไม่ได้ทำอะไร!”คุณตอบกลับ ใช่…คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร คุณไม่ได้ทำอะไรแทยอนสักหน่อย!
“อย่ามาโกหก! แทยอนนูนาบอกฉันหมดแล้วว่าวันนี้เธอไปทำร้ายแทยอนนูนาที่ซอยนั่น! เป็นบ้าอะไรของเธอฮะ!”แบคฮยอนพูดพลางบีบต้นแขนคุณจนขึ้นรอยช้ำไปหมด คุณพยายามบิดแขนออกแต่ก็ไม่ได้เพราะแรงของแบคฮยอนมากเกินไป… สุดท้ายคุณก็ล้มเลิกความคิดที่จะบิดแขนออกแล้วหันไปจ้องตากับแบคฮยอนแทน
“ฉันไม่ได้ทำ! สาบานต่อพระเจ้าเลย!”
“ฉันไม่เชื่อ! ถึงเธอจะสาบานให้เธอโดนฟ้าผ่าตาย โดนอะไรตายฉันก้ไม่สน เพราะพระเจ้าไม่ลดตัวมาทำร้ายเธอหรอก! เธอน่ะ…มันต่ำเกินไป! รู้ตัวไว้ด้วย!”ประโยคร้ายๆที่ถูกพูดโดยแบคฮยอนทำให้คุณตัดสินใจยกเข่าขึ้นแรงๆจนมันโดนเขาที่ส่วนสำคัญของแบคฮยอนจนเขาต้องปล่อยคุณจนได้
คุณรีบอาศัยจังหวะนั้นวิ่งไปที่ประตูทันทีแต่แบคฮยอนก้เอาแรงมากจากไหนไม่รู้ เขาลุกขึ้นมาดักหน้าคุณไว้ ทำให้ตอนนี้คุณและประตูถูกแบคฮยอนคั่นกลางอยู่
“หลีกไปนะ!”
“ไม่! จนกว่าเธอจะบอกเหตุผลที่ทำร้ายแทยอนนูนา!”แบคฮยอนประกาศกร้าว คุณมองเขาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว
“ดูปากฉันนะ ฉัน-ไม่-ได้-ทำ และฉันไม่มีเหตุผลที่จะทำร้ายแทยอนด้วย!”
“ฉันไม่เชื่อ!”แบคฮยอนเถียงกลับ
เพียะ!
“เป็นควายรึไง! ฟังภาษาคนไม่ออกเหรอว่าไม่ได้ทำน่ะ!” คุณด่ากลับ
“แล้วเธอล่ะ ฟังไม่ออกรึไงว่าฉัน-ไม่-เชื่อ!”แบคอยอนย้อนคุณกลับทำให้คุณยกมือขึ้นเพื่อจะตบหน้าแบคฮยอน แต่แบคฮยอนกลับจับมือคุณไว้ทันแล้วบีบจนคุณรุ้สึกเหมือนกระดูกจะแตกสลาย
แบคฮยอนขมวดคิ้วเมื่อสัมผัสได้ว่ามีอะไรอยู่ที่มือคุณ เขาดึงมือคุณมาใกล้ๆแล้วเพ่งมองชัดๆ
“ทำอะไรของนาย! ปล่อย!”คุณร้องโวยวาย
“แหวน…” แบคฮยอนพึมพำแล้วไล่นิ้วสวยๆของเขาไปตามรอยสลักที่อยู่บนแหวน…
“ฉันบอกให้ปล่อยไงบยอน แบคฮยอน!”
พลั่ก!
“โอ๊ย!”
“ฉันรู้แล้ว…รู้เหตุผลที่เธอทำร้ายแทยอนนูนาแล้ว!!”แบคฮยอนผลักคุณให้ล้มลงไปกับพื้นแล้วขึ้นคร่อมตัวคุณไว้ แขนของคุณทุกแบคฮยอนจับให้ราบลงไปกับพื้น ขาของแบคฮยอนกดขาของคุณอยู่ทำให้คุณไม่สามรถขยับได้เลย
“เหตุผลอะไร!”
“เธอรักฉัน!”แบคฮยอนพูด คุณขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดและรำคาญเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มจะเพ้อไปหมด
“อย่ามาเพ้อเจ้อน่า! นายไม่มีอะไรที่ฉันต้องการเลย ไม่มีอะไรที่ฉันถูกใจในตัวนายแม้แต่นิดเดียว!”
“งั้นเหรอ…งั้นบอกเหตุผลที่รอยแกะสลักบนแหวนของเธอถึงเหมือนกับสร้อยข้อมือของฉันล่ะฮะ!” แบคฮยอนพูด คุณขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ…
“สร้อยข้อมือ…สร้อยข้อมืออะไรของนาย”
“อย่ามาทำซื่อไปหน่อยเลย! สร้อยข้อมือที่แทยอนนูนาให้ฉัน…เธอคงจะเห็นใช่มั้ยว่ามันสลักไว้ว่ายังไง เธอก็เลยไปซื้อแบบที่เป็นแหวนมาใส่เหมือนเป็นของคู่กัน…เหมือนว่าพวกเราเป็นแฟนกัน!” แบคฮยอนบอก ทั้งห้องเงียบกริบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน…
รู้แล้ว…คุณรู้แล้วว่าทั้งหมดนี่เป็นแผนของแทยอน ทั้งที่ห้างนั่น…ของขวัญของแบคฮยอน…มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ…แทยอนตั้งใจทำทั้งหมด…เพื่อให้แบคฮยอนมาหาคุณ เพื่อให้คุณต้องโดนทำร้ายจากแบคฮยอน…
“ว่าไงล่ะ! พูดไม่ออกเลยสินะที่รู้ว่าฉันเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว เธออิจฉาแทยอนนูนาที่ฉันชอบ เธอเลยไปทำร้ายนูนา…เธอนี่ไม่ต่างกับซาแซงแฟนเลยนะ!”เสียงของแบคฮยอนพูดดังเข้ามาในโสตประสาทของคุณ คุณมองแบคฮยอนด้วยสายตาเฉยชา…
“ออกไปจากตัวฉัน…” คุณพูดเสียงเบา
“…”
“ฉันบอกให้ออกไปไงล่ะ!”คุณเปลี่ยนจากเสียงเบาๆมาเป็นเสียงดังแทน แต่แบคฮยอนกลับไม่ฟังแล้วก้มหน้าลงมาจนหน้าผากและจมูกของแบคฮยอนชนกับหน้าผากคุณ…
“นี่คือสิ่งที่เธอต้องการสินะ(ชื่อของคุณ)…ฉันเข้าใจแล้ว…”แบคฮยอนพูดเสียงต่ำ การที่เขาขยับริมฝีปากเพื่อพูดทำให้ปากของเขาโดนกับปากของคุณไปมา คุณเม้มปากแน่นแล้วหันหน้าหนีไปอีกทางหนึ่ง แต่แบคฮยอนก็จับคางของคุณไว้และบังคับให้หันหน้ามาหาเขาเหมือนเดิม
“อย่าหันหน้าหนีฉัน! ในเมื่อนี่คือสิ่งที่เธอต้องการ…ฉันก็พร้อมสนองให้!”
แบคฮยอนพูดแล้วยกตัวคุณขึ้นจากพื้น เขาก้าวเข้าไปในห้องของคุณแล้วโยนคุณลงบนเตียงอย่างแรงจนคุณร้องออกมาเบาๆ คุณตะเกียกตะกายลงจากเตียงแต่แบคฮยอนก็กระชากขาของคุณและลากให้คุณมาอยู่ใต้ร่างเขาเหมือนเดิม
แบคฮยอนก้มลงจูบคุณทันที คุณได้แต่ดิ้นไปมาแต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย น้ำตาของคุณไหลลงมาช้าๆ…คุณรู้…ว่าแบคฮยอนจะไม่หยุดเหมือนคราวก่อน คุณเจ็บที่คุณยังโง่เหมือนเดิม…แทยอนฉลาดและร้ายขึ้นกว่าเดิม นี่คือสิ่งที่แทยอนต้องการตั้งแต่แรก…
ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าทุกถอดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะคุณหลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาตลอด รู้อีกทีก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น…
“ยอ…โบเซโย”แบคฮยอนกดรับโทรศัพท์ เสียงของเขาสั่นไปหน่อยเพราะกำลังนัวเนียกับร่างกายของคุณอยู่ คุณลืมตาขึ้นมามองเพดานผ่านม่านน้ำตาก่อนจะพูด…ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นใครก็เถอะ
“อีกครึ่งชั่วโมง…!/ฮึก…ช่วยฉันด้วย”คุณพูดขัดแบคฮยอน แบคฮยอนเงยหน้ามามองคุณด้วยความโมโหก่อนจะบีบไหล่คุณอย่างแรงจนคุรต้องห่อไหล่เพราะความเจ็บปวดที่ได้รับ
“หุบปากไปซะ! เหอะ แกได้ยินแล้วสินะแทมินว่าฉันอยู่กับ(ชื่อของคุณ)น่ะ…รีบกลับมานะ…” แบคฮยอนพูด คุณยิ้มออกมาบางๆเมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นแทมิน…
เพราะแทมินจะมาหาคุณ…
“อย่ายิ้มเลย…เพราะเพื่อนเธอคงมาห้ามไม่ทันตอนพวกเรากำลังขึ้นสวรรค์กัน!!”แบคอยอนบอกแล้วก้มลงสานต่อจากที่ค้างไว้ คุณหลับตาอีกครั้งและพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบาจนแบคฮยอนไม่ได้ยินซ้ำไปซ้ำมา…
“…ฉันเกลียดนาย…”
ไม่รู้ว่าพระเจ้าจะเล่นตลกอะไรกับแทมินกันแน่ จึงบันดาลให้เกิดอุบัติเหตุสิบล้อชนสิบล้อกันกลางถนน! ตอนนี้รถติดมาและเขานั่งอยู่บนรถมาเกือบ20นาทีแล้วทั้งที่ยังไปไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ!
“อาจอชี ผมขอลงตรงนี้นะครับ นี่เงินไม่ต้องทอนครับ ถือเป็นค่าเสียเวลานะครับ”แทมินพูดแล้วยื่นแบงค์1000วอน2ใบไปให้คนขับ จากนั้นเขาก็กระโดดลงจากรถแล้วออกตัววิ่งไปที่คอนโดทันทีแม้ว่ามันจะอยู่ไกลก็ตาม แต่มันก็ดีกว่านั่งกระวนกระวายอยู่เฉยๆบนรถล่ะนะ…
ถึงจะไกล…แต่เขาก็ยอม…เพื่อคนที่เขา’รัก’จากหัวใจ…
แอ๊ด
แทมินเปิดประตูเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่ไม่มีใครอยู่เลย ข้าวของก็ยังอยู่ที่เดิม…
แทมินเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องของคุณ… ประตูที่เปิดแง้มอยู่ทำให้เขารู้สึกกลัว แต่เสียงสะอื้นเบาๆที่ได้ยินทำให้เขาผลักประตูเข้าไปและก้าวเข้าไปในห้อง…
“(ชื่อของคุณ)…”
แทมินเรียกชื่อคุณออกมาอย่างตกใจกับสภาพที่เห็น…
พื้นรอบๆเตียงมีเสื้อผ้าของคุณตกอยู่กระจัดกระจายไปหมด และบนเตียงที่มีร่างบางของคุณนอนร้องไห้อยู่ก็ทำให้แทมินได้แต่กำมือแน่น…
รอยคิสมาร์กที่อยู่ตามคอ…หัวไหล่ที่มีรอยช้ำ…ริมฝีปากที่บวมเจ่อนั่นทำให้เขาน้ำตาคลอขึ้นมา…
แทมินก้าวไปข้างๆเตียงและนั่งลงบนเตียง คุณหันมาหาแทมินและยิ้มออกมาบางๆทั้งน้ำตา
“แทมินอา…ฮึก”
แทมินคว้าตัวคุณเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว คุณซุกใบหน้าลงกับซอกคอของแทมินและหลับตาลงรับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของแทมิน แทมินลูบหลังเนียนของคุณเบาๆอย่างปลอบโยน…
“เจ็บมั้ย…”
“อือ…”
คุณตอบรับ แทมินคลายอ้อมกอดแล้วห่มผ้าห่มให้คุณ จัดหมอนและวางศรีษะของคุณลงไปเบาๆ
“นอนพักนะ…ฉันจะอยู่ข้างๆเธอเอง…”
แทมินบอกแล้วปาดคราบน้ำตาจากใบหน้าของคุณให้ออกไป คุณยิ้มรับแล้วหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า…
แทมินมองหน้าคุณที่กำลังหลับอยู่ ในใจเขาบอกขอโทษคุณเป็นร้อย เป็นพันครั้ง…
เขาได้แต่หวังว่าสักวัน…แบคฮยอนจะรู้ว่า(ชื่อของคุณ)…ไม่ใช่คนเลว
“สุดยอดอ่ะออนนี!” ยุนอาพูดแล้วตบมือให้แทยอนเบาๆ แทยอนยิ้มมุมปาก
“แน่อยู่แล้วล่ะ”
“ว่าแต่จะให้ไปจัดการซาแซงมั้ยออนนี” ยุนอาถามแทยอน แทยอนนั่งคิดสักพักก่อนจะส่ายหน้าพร้อมพูดว่า
“ไม่ต้อง อย่างน้อยพวกนั้นก็เป็นตัวช่วยในแผนล่ะนะ…เพราะงั้นปล่อยพวกนั้นไปละกัน” แทยอนบอกแล้วลุกขึ้นไปที่หน้าต่าง มองสิ่งวิวไปเรื่อยๆ…
สร้อยข้อมือนั่น…มันเป็นแผนของเธอเอง…
วันที่คุณออกจากโรงพยาบาล แทยอนที่โทรไปถามจนรู้ว่าคุณจะไปห้างก็ไปดักรอไว้ ถ้าถามว่าหาเจอได้ยังไง…แน่ล่ะว่าเธอขอไปดูกล้องวรจรปิดน่ะสิ แค่หลอกเจ้าหน้าที่ว่าทำกระเป๋าสตางค์หายแล้วหาไม่เจอ เลยอยากจะขอดูจากกล้องวรจรปิด บวกกับที่เจ้าหน้าที่นั่นเป็นโซวอนด้วย…นั่นจึงเป็นเรื่องที่ง่ายแสนง่ายไงล่ะ :D
พอเห็นว่าคุณ แทมิน เจสสิก้า ยูริและซูโฮอยู่ที่ร้านขายเครื่องประดับนั่น แทยอนจึงรีบปลีกตัวออกมาโดยบอกว่าเจออยู่ในกระเป๋าแถมด้วยลายเซ็นของเธอ เมื่อออกมาได้แทยอนก็ตามไปจนรู้ว่าเจสสิก้าซื้อแหวนแกะสลักไปให้(ชื่อของคุณ) แทยอนจึงไปซื้อสร้อยข้อมือที่มีลายแกะสลักเหมือนกันมา
ที่ซื้อก็เพราะจะเอาไปเป็นของขวัญให้แบคฮยอน…แทยอนรู้ว่าถ้าแบคฮยอนเห็นว่าคุณมีแหวนลายเดียวกัน…ทางเดียวที่แบคฮยอนจะคิดคือคิดว่าคุณเป็นแฟนคลับโรคจิตที่ซื้อของตามไอดอลที่ชอบไงล่ะ
ถ้าใครสงสัยว่าทำไมเธอถึงถอดแว่นออก…เพราะเธอตั้งใจให้มันเป็นข่าวไงล่ะ :P เธอรู้ว่าถ้าเกิดข่าวประเภทนั้น…เวลาจะแก้ข่าวก็คือร่วมงานกันไง ที่แทยอนอยากจะร่วมงานกับแบคฮยอนก็เพราะอยากจะทำให้แบคฮยอนชอบเธอให้มากกว่านี้…หลงเธอให้มากกว่านี้ไงล่ะ เวลาเป่าหูอะไรจะได้ง่ายขึ้น…ถึงตอนนี้จะง่ายอยู่แล้วก็เถอะนะ
ส่วนเรื่องซาแซง…มันเป็นแค่เหตุบังเอิญจริงๆนั่นแหละ มันก็เป็นตัวช่วยที่จะทำให้แผนของเธอดำเนินการไปเร็วขึ้น…ด้วยการโกหกว่าคุณเป็นคนทำไงล่ะ…
“ไม่รู้ป่านนี้(ชื่อของคุณ)จะเป็นยังไงบ้างนะออนนี” เสียงยยุนอาพูดขึ้นมาทำให้แทยอนออกจากภวังค์ความคิด
“อาจจะร้องไห้หรือไม่ก็เจ็บปวดจะเป็นจะตายล่ะมั้ง แบคฮยอนน่ะ...ร้ายไม่เบาเลย J”
23/05/57
ครบละ… เห็นใช่มั้ยล่ะว่ามันเป็นรูปหัวใจต่อด้วยคำว่าFOREVER ใครไม่ทันสังเกตกลับไปอ่านย้อนหลังได้นะจ๊ะ แทยอนร้ายมากอ่ะเนอะ แบคฮยอนกับนางเอกถึงจะดูแรงแต่ก็ฟินป่ะ 555 บอกแล้วไม่มีNC มันใกล้ถึง’ไคลแม็กซ์’แล้วล่ะ!
ตอนนี้กำลังปริ่มได้ที่เพราะแฟนคลับเกิน600แล้วว ตบมือๆ ขอบคุณมากจริงๆนะคะ ไม่ว่าจะเป็นนักอ่านเงาหรือไม่เงา รักทุกคนเลยจริงๆค่ะ ฮิฮิ
22/05/57
อนุญาติให้ตบแทยอนค่ะ! ฮิฮิ ตอนแรกว่าจะแต่งให้จบก่อน แต่กลัวโดนตัดเน็ตเลยรีบลงให้เกือบๆครึ่งบท ยังไงจะพยายามมาลงให้ครบภายในพรุ่งนี้นะคะ ^^
ความคิดเห็น