คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่9
“ขอโทษนะครับ อาหารที่ผมสั่งได้รึยังครับ”
แทมินตามอาหารกับพนักงานที่เขาสั่งอาหารไปก่อนหน้านี้หลังจากที่นั่งรอมาได้สักพักแล้ว พนักงานคนนั้นรับคำก่อนจะเข้าไปตามอาหารกับทางครัวแล้วเดินกลับมาหาเขาพร้อมกับผู้ชายอีกคนหนึ่งด้วยสีหน้าลำบากใจ
“สวัสดีครับ ผมเป็นผู้จัดการของร้านนี้ครับ ทางเราต้องขอโทษเป็นอย่างมากที่ลืมทำอาหารที่คุณสั่งนะครับ”
แทมินขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น
“ตกลงผมยังไม่ได้อาหารใช่มั้ย” แทมินถาม
“ครับ แต่เดี๋ยวเราจะรีบจัดการทำให้เร็วที่สุดนะครับ และอาหารทั้งหมดที่คุณสั่งเราจะไม่คิดเงินครับ” ผู้จัดการของร้านนี้บอก แทมินถึงกับขมวดคิ้วแน่นเข้าไปอีกก่อนจะพูดออกมา “ทำไมถึงจะไม่คิดเงินล่ะครับ”
“ก็ถ้าเราทำอาหารให้คุณช้าไงครับ เพื่อเป็นการตอบแทนเราจึงจะไม่คิดเงินคุณ” ผู้จัดการอธิบายด้วยเสียงนุ่มนวล
“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมจะจ่ายเงินเอง พวกคุณไม่ต้องตอบแทนผมหรอก พอดีผมมีเงินน่ะ อ๋อ…แล้วก็อีกอย่างนะครับ การที่คุณพูดอย่างนี้…มันเหมือนเป็นการดูถูกลูกค้านะครับ ช่วยรู้ไว้ซะด้วย”
แทมินตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ประโยคที่เขาพูดกลับตรงกันข้าม ผู้จัดการกับพนักงานคนนั้นทำหน้าเหวอไปก่อนจะรีบขอตัวออกไป แทมินจึงนั่งลงที่เดิม
“นี่สรุปฉันต้องนั่งรอไปอีกงั้นสินะ…หึ! น่าเบื่อชะมัดเลยแฮะ!”
“เอ๊ะ…บะ…แบคฮยอน!!” คุณตะโกนออกมาอย่างตกใจ แบคฮยอนอาศัยจังหวะที่คุณกำลังเผลออยู่ผลักคุณกลับเข้าไปในห้องแล้วรีบเอาตัวเองเข้าไปด้วยก่อนจะกดล๊อกประตู
“ไง…(ชื่อของคุณ)” แบคฮยอนทัก
“นายมาที่นี่ทำไม!” คุณถามหลังจากตั้งสติได้แล้ว แบคฮยอนยิ้มมุมปากก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาหาคุณ
“ก็มา’เล่นงาน’เธอไงล่ะ! ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ไปขอโทษแทยอนนูนา ไม่ใช่ให้ไปทำเรื่องน่ารำคาญอย่างนี้!”
“หึ…แทยอนมาฟ้องนายสินะ ถามจริงๆนะ…นายชอบไปได้ยังไงน่ะ คนขี้ฟ้องน่ะ…น่ารำคาญจะตาย!” คุณพูดย้อนแบคฮยอนแต่เขากลับทำเรื่องที่ไม่คาดคิด!
เพียะ!
คุณเอามือกุมที่หน้าของตัวเองด้านที่โดนแบคฮยอนตบ มืออีกข้างของคุณกำแน่นราวกับพยายามข่มอารมณ์ไว้
“หน้าตัวเมีย!” คุณด่าแบคฮยอน
“เธอไม่มีสิทธิว่าแทยอนนูนา! แล้วไอ้ที่ด่าฉันว่าหน้าตัวเมียเนี่ย…เคยดูตัวเองบ้างมั้ยฮะ! มาอยู่กับผู้ชายสองต่อสองเนี่ยนะ หึ! ฉันว่าคนขี้ฟ้องที่น่ารำคาญก็ยังดีกว่าผู้หญิงง่ายๆอย่างเธอก็แล้วกัน!” แบคฮยอนสาดคำพูดใส่คุณกลับอย่างไม่ยอมแพ้
เพียะ!
คุณเข้าไปตบหน้าแบคฮยอนอย่างแรง แบคฮยอนรีบจับแขนคุณไว้แน่นเพื่อไม่ให้คุณหนีไปไหนได้
“ฉันพูดแค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วงั้นเหรอ เธอควรจะทนให้ได้นะ…เพราะที่ฉันพูดมาทั้งหมด…มันคือตัวของเธอเอง!”
“บยอน แบคฮยอน!!” คุณพูดแล้วพยายามบิดแขนออกจากมือของแบคฮยอน แต่มือของเขากลับจับคุณแน่นเข้าไปอีก สายตาที่มองมามันทำให้คุณเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา!
“ฉันน่ะสงสัยจริงๆนะ…ว่าทำไมแทมินถึงเข้าข้างเธอ ถามจริงๆเหอะ…เธอพูดอะไรกับมันกันแน่…มันถึงตาบอดอยู่กับเธออย่างนี้!”
“หุบปากของนายไปซะแบคฮยอน! อย่าให้ความอดทนของฉันหมดลง…ไม่อย่างนั้นนายกับเพื่อนๆของนายจะต้องเสียใจ!” คุณพูดอย่างโมโห แบคฮยอนเหยียดยิ้มใส่คุณอย่างไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดที่คุณบอก
“เสียใจงั้นเหรอ…มาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันแน่ใจว่าฉันจะไม่เสียใจอย่างแน่นอน มีแต่เธอล่ะมั้ง…ที่ต้องเสียใจที่มายุ่งกับฉัน!”
แบคฮยอนเหวี่ยงคุณไปที่โซฟาที่อยู่ใกล้ๆอย่างแรงจนคุณถึงกับน้ำตาคลอ แบคฮยอนรีบตามเข้ามาคร่อมคุณไว้ทันที มือของเขาจับมือทั้งสองข้างของคุณไว้อย่างง่ายดายแล้วบีบอย่างแรง
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะแบคฮยอน!” คุณพูดพร้อมดิ้นไปมาแต่ก็เท่านั้น แรงของแบคฮยอนมันมากเกินกว่าที่คุณจะสู้ได้
“เมื่อกี้เธอบอก…ว่าอย่าให้ความอดทนของเธอหมดลง แต่เสียใจด้วยนะ…ที่ความอดทนของฉันมันหมดลงก่อนเธอ!!”
แบคฮยอนพูดเสียงดังก่อนจะก้มหน้าลงมาจูบคุณ คุณเบิกตาโพลงด้วยความตกใจก่อนจะกัดริมฝีปากของแบคฮยอนอย่างแรง เขารีบถอนจูบออกมาก่อนจะสบถใส่หน้าคุณด้วยความหงุดหงิด
“ปล่อยฉันนะแบคฮยอน! นายจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ!” คุณร้องออกมา ในใจคุณกลัวมาก…กลัวว่า’ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย’อีกครั้ง!
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้! ฉันบอกแล้วไงว่าจะมาเล่นงานเธอ! ที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวเธอเองนะ รู้ไว้ด้วย!”
“ไหนนายบอกว่าเกลียดฉันไง! แล้วนายจะมาทำอย่างนี้ทำไมกันฮะ!”
“มีกฎหมายข้อไหนบัญญัติไว้บ้างว่าห้ามคนเกลียดกันมีอะไรกัน! แล้วที่ฉันทำอย่างนี้…ก็เพราะฉันเกลียดเธอและต้องการให้เธอเจ็บมากกว่าแทยอนนูนาไงล่ะ!” แบคฮยอนพูดออกมาแล้วก้มลงไปที่ซอกคอคุณ มืออีกข้างของเขาปลดเริ่มปลดกระดุมเสื้อของคุณออกอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยฉันนะ! แบคฮยอน! ฉันบอกให้นายปล่อยเดี๋ยวนี้!!” คุณร้องออกมา น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย แบคฮยอนชะงักไปเมื่อเห็นน้ำตาของคุณ…
เพราะมันเป็นครั้งแรก…ที่เขาเห็นคุณดูอ่อนแอขนาดนี้…
แต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุดไปเมื่อเขานึกถึงแทยอนขึ้นมา แบคฮยอนกระชากเสื้อคุณออกมา คุณเริ่มนิ่งเพราะหมดแรง สุดท้ายคุณก็หลับตาแน่นทั้งๆที่ยังมีน้ำตารินไหลลงมาไม่ขาดสาย…คุณได้แต่หวังให้แบคฮยอนหยุดทำสักที…แม้จะรู้ว่าไม่มีทางก็ตาม…
ได้โปรด…รีบกลับมาเถอะนะ แทมินอา…
YOU PART
“ฮึก…”
ตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ ฉันมองตัวเองในกระจก…สะท้อนให้เห็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้องไห้อยู่อย่างน่าสมเพช มีรอยแดงตามตัวที่เห็นแล้วทำให้นึกถึงเรื่องราวที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน…
ย้อนกลับไปประมาณสิบห้านาทีก่อน
ระหว่างที่ทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามอย่างที่มันควรจะเป็น จู่ๆแบคฮยอนก็หยุดวุ่นวายกับร่างกายของฉันแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง
‘หึ…เธอคิดจริงๆเหรอว่าฉันจะทำลงน่ะ’ แบคฮยอนพูดน้ำเสียงเหยียดๆ ฉันมองหน้าเขาอย่างดีใจที่เขาหยุดทำอะไรแบบนี้
‘นายจะไม่ทำแล้วใช่มั้ยน่ะ’
‘ใช่…แต่อย่าคิดว่าที่ฉันหยุดเพราะสงสารเธอนะ ที่ฉันหยุดน่ะ…เป็นเพราะฉันมีอะไรกับเธอไม่ลงต่างหากล่ะ! แค่ที่ฉันทำอย่างนี้ฉันก็ขยะแขยงตัวเองมากพออยู่แล้วที่ทำอย่างนี้กับเธอ’
แบคฮยอนพูดแล้วลุกออกไปจากตัวฉัน ตัวของเขายังมีเสื้อผ้าครบอยู่ ฉันกำมือแน่นเมื่อได้ยินอย่างนั้นก่อนจะยันตัวเองขึ้นมาจากโซฟา หยิบเสื้อและกางเกงขาสั้นที่โดนถอดออกไปอย่างเร่งรีบ
ซ่า!
ฉันค่อยๆหันหลังกลับไปหลังจากที่โดนน้ำสาดจากด้านหลัง แบคฮยอนถือแก้วน้ำที่ว่างเปล่าและมองฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย
‘ตอบแทนที่เธอสาดน้ำใส่ฉันเมื่อคราวก่อนนะ…ขอตัวก่อนละกัน’ แบคฮยอนพุดแล้วหันหลังกลับออกไปจากห้อง ฉันยืนหน้าชาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอีกรอบอยู่ที่เดิม สายตาอย่างนั้นน่ะ…ฉันไม่ชอบเลยจริงๆ…
เพราะมันเหมือนกับสายตาของคนอื่นๆ…
สายตาที่ดูถูกและเหยียดหยามอย่างนั้นน่ะ…
ปัจจุบัน
ฉันก้าวเขาไปในอ่างอาบน้ำแล้วทรุดตัวนั่งอย่างหมดแรง มือหยิบสบู่ขึ้นมาถูตัวอย่างรังเกียจตัวเอง ในหัวของฉันมีแต่ภาพเหล่านั้น…
“กรี๊ดดดดด!!”
ฉันกุมหัวตัวเองแน่นก่อนจะร้องกรี๊ดออกมาดังๆเพื่อปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างที่อัดอั้นอยู่ภายในใจ…
ฉันปล่อยให้น้ำไหลผ่านตัวเองไปเรื่อยๆ หวังให้น้ำที่ไหลอยู่เอาความสกปรก ความน่ารังเกียจ และบาปที่ติดตัวฉันไปด้วย…
แต่แน่นอน…สิ่งที่ฉันหวัง…มันไม่เคยเป็นจริง…
END YOU PART
---------------------------------------------------------------------------
TAEMIN PART
ผมกำลังขับรถกลับคอนโดก้วยความเร่งรีบเพราะไม่อยากปล่อย(ชื่อของคุณ)ไว้คนเดียวนานๆ ผมกลัวว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นจริงๆนะ…
ผมเลี้ยวรถเข้าคอนโดก่อนจะจอดรถแล้วเดินเข้าไปข้างในคอนโดและกำลังจะหยิบเอาคีย์การ์ดขึ้นมา แต่จู่ๆพนักงานต้อนรับก็เรียกผมซะก่อน
“คุณแทมินคะ คุณรู้มั้ยว่าคอนโดของเราน่ะเป็นที่รู้จักมากเลยนะคะ” เธอพูดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“เอ…แล้วทำไมถึงรู้ล่ะครับว่าเป็นที่รู้จัก” ผมถามอย่างสงสัย
“ก็ซูโฮวงexoน่ะ เคยมาที่นี่ด้วยนะคะ! แถมวันนี้แบคฮยอนก็มาที่นี่ด้วย ฉันล่ะปลื้มจริงๆเลยล่ะค่ะ” เธอพูดพร้อมยิ้มกว้าง แต่ผมกลับต้องตกใจก่อนจะรีบเอาคีย์การ์ดแตะที่ประตูแล้วขึ้นลิฟต์โดยไม่สนใจพนักงานคนนั้นอีกเลย!
“เฮ้! (ชื่อของคุณ) ฉันกลับมาแล้วนะ!” พอผมไปถึงห้องแล้วก็ตะโกนหา(ชื่อของคุณ)ทันทีแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ให้ตายสิ…ผมหวังว่าที่แบคฮยอนมาที่นี่คงเพราะมาหาคนอื่นนะ…ไม่ใช่มาหา(ชื่อของคุณ)!
ผมเดินดูรอบห้องก่อนจะมาหยุดบริเวณโซฟา เพราะรอบๆโซฟามันเละมาก….แถมที่พื้นยังมีน้ำอยู่ด้วย!
ก๊อกๆ
ผมเคาะประตูห้องนอนของ(ชื่อของคุณ)
“(ชื่อของคุณ) ฉันมาแล้วนะ ออกมาจากห้องได้แล้ว” ผมเรียกแต่ก็เหมือนเดิม…เธอไม่ได้ตอบอะไรมาเลย
ผมเลยลองบิดลูกบิดประตูก่อนจะพบว่ามันไม่ได้ล๊อก…ผมจึงตัดสินใจบิดลูกบิดประตูแล้วดันให้ประตูเปิดออก ห้องของเธอยังเป็นระเบียบอยู่เหมือนเดิม…แต่กลับไม่มีวี่แววของเจ้าของห้องเลยสักนิด!
ตอนที่ผมกำลังจะหันหลังออกไปจากห้องของ(ชื่อของคุณ) ผมก็ได้ยินเสียงน้ำไหลในห้องน้ำพอดี ผมเลยผลักประตูห้องน้ำออกเผยให้เห็นภาพที่น่าตกใจ…!
ร่างของ(ชื่อของคุณ)หมดสตินั่งพิงผนังอยู่ในอ่างอาบน้ำ สายน้ำยังไหลผ่านตัวเธอเรื่อยๆ ใบหน้าด้านข้างมีรอยโดนตบ แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจมากที่สุดคือรอยคิสมาร์กตามตัวของเธอ!!
ผมรีบคว้าผ้าเช็ดตัวที่อยู่บนชั้นแล้ววิ่งไปปิดน้ำก่อนจะเอาผ้าเช็ดตัวคลุมร่างกายของเธอไว้ ตัวของ(ชื่อของคุณ)เย็นเฉียบ… ผมตบหน้าเธอเบาๆเพื่อให้เธอฟื้นขึ้นมา
“(ชื่อของคุณ)!! ฟื้นสิ! เฮ้! (ชื่อของคุณ)!!” ผมพยายามปลุกเธอแต่มันก็เปล่าประโยชน์ ไม่มีทีท่าว่าเธอจะฟื้นเลยแม้แต่นิดเดียว
“โรงพยาบาล! ใช่! ต้องพาไปที่โรงพยาบาลก่อน!” ผมตั้งสติแล้วคิดว่าจะต้องพา(ชื่อของคุณ)ไปโรงพยาบาลเป็นก่อน แต่สิ่งที่ผมต้องทำเป็นอันดับแรกคือใส่เสื้อผ้าให้เธอก่อน! ให้ตายสิ! ผมกำลังจะสติแตกอีกรอบ!
ผมเลยตัดสินใจเอาผ้าเช็ดตัวอีกผืนพันร่างของเธอไว้โดยพยายามไม่มอง ก่อนจะถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาใส่ให้เธอ ดีที่(ชื่อของคุณ)เป็นคนตัวเล็กมันเลยพอจะปิดร่างกายของเธอได้อยู่ จากนั้นผมจึงอุ้มเธอแล้วรีบลงไปชั้นล่างทันทีทั้งๆที่ยังไม่ได้ปิดประตูอะไรทั้งนั้น!
“ว้าย! นั่นคุณ(ชื่อของคุณ)เป็นอะไรน่ะคะ!” พนักงานคนเดิมถามผม
“ผมก็ไม่รู้! แต่คุณช่วยล๊อกห้องของผมให้ด้วยนะ!” ผมสั่งแล้ววิ่งมาที่รถก่อนจะรีบขับด้วยความเร็วไปที่โรงพยาบาล ระหว่างนั้นผมก็จับมือเธอไว้แล้วพูดพึมพำออกมา…
“อย่าเป็นอะไรเลยนะ(ชื่อของคุณ)…ฉันรักเธอนะ”
@โรงพยาบาลC
“ช่วยเพื่อนผมด้วยครับ!” ผมอุ้ม(ชื่อของคุณ)เข้ามาในโรงพยาบาล พยาบาลที่อยู่แถวนั้นจึงรีบพาขึ้นไปที่ห้องตรวจห้องหนึ่ง แล้วก็มีบุรุษพยาบาลเข็นเตียงมา ผมจึงวางร่างของเธอลงไปเบาๆ จากนั้นเขาก็เข็นเตียงเข้าไปในห้องตรวจ
“รออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ ถ้าคุณหมอตรวจรางกายของเพื่อนคุณเสร็จแล้วจะรีบมาบอกนะคะ” แล้วพยาบาลคนนั้นก็เดินเข้าไปในห้องตรวจ ผมนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเครียดๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าควรจะโทรไปบอกซูโฮ
[ยอโบเซโย]
“ซูโฮ! รีบมาที่โรงพยาบาลCเดี๋ยวนี้ (ชื่อของคุณ)อยู่ที่นี่!” ผมบอกหลังจากที่ซูโฮรับสายแล้ว
[ว่าไงนะ! เกิดอะไรขึ้นน่ะครับ!] อีกฝ่ายถามกลับมาด้วยเสียงร้อนรน ผมได้ยินเสียงปิดประตูดังอย่างแรง
“ก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆนี่เป็นฝีมือของไอ้แบคฮยอนนั่น! นายรีบมาที่นี่เดี๋ยวนี้!”
[โอเคๆ ผมจะรีบไป!] แล้วสายก็ตัดไป ผมมองไปที่ประตูห้องตรวจก่อนจะกำมือแน่น…
“แบคฮยอน! แกจะต้องชดใช้ให้กับ(ชื่อของคุณ)!!”
END TAEMIN PART
ซูโฮรีบขับรถไปที่หอพักของSNSDเพื่อจะไปรับยูริและเจสสิก้ามา เมื่อใกล้ถึงแล้วเขาก็โทรไปหายูริ
“ยูรินูนาครับ! รีบลงมาที่หน้าหอพักเดี่ยวนี้ครับ พาเจสสิก้านูนาลงมาด้วย เราต้องรีบไปหา(ชื่อของคุณ)แล้วครับ!!”
[มีอะไรงั้นเหรอซูโฮ] ยูริถามกลับมาด้วยความกังวล
“(ชื่อของคุณ)…(ชื่อของคุณ)อยู่ที่โรงพยาบาลครับ!”
“ซูโฮ ขับให้มันเร็วกว่านี้ได้มั้ย” เจสสิก้าพูดเร่งซูโฮหลังจากที่เขาไปรับเธอและยูริมาแล้ว
“ผมก็รีบขับแล้วครับ ช่วยโทรหาแทมินให้ผมหน่อยสิครับ ถามว่าอยู่ที่ไหนในโรงพยาบาล พอดีผมขับรถอยู่” ซูโฮพูด
“นูนาไม่มีเบอร์แทมินนะ” ยูริและเจสสิก้าตอบออกมาพร้อมกัน
“085-xxx-xxxx” ซูโฮพูดเบอร์ของแทมิน ยูริจึงรีบกดโทรหาแทมินหลังจากได้เบอร์แล้วกดสปีคเกอร์
[ใครน่ะ!] เสียงของแทมินดูน่ากลัวจนยูริถึงกับตกใจ
“นี่ฉันยูรินะ ตอนนี้นายอยู่ที่ไหนในโรงพยาบาลน่ะ ฉัน เจสสิก้าออนนี แล้วก็ซูโฮกำลังไปอยู่” ยูริบอก
[ตึก a ชั้น 6 รีบๆมานะ เข้าใจมั้ย!] แทมินพูด
“จ้ะๆ แค่นี้นะ” เจสสิก้าบอกแล้วกดตัดสาย ซูโฮที่รู้ที่หมายแล้วจึงเร่งความเร็วเข้าไปอีก ภายในไม่กี่นาทีต่อมารถก็มจอดที่หน้าตึกaของโรงพยาบาลCจนได้
ทุกคนลงมาจากรถ ซูโฮทิ้งรถไว้หน้าตึกแล้วรีบวิ่งมาที่ลิฟต์ตามยูริและเจสสิก้า เมื่อลิฟต์มาแล้วทั้งสามคนก้าวเข้าไป ทุกคนมีหน้าตาที่เคร่งเครียดกันทั้งนั้น
“(ชื่อของคุณ)ไปยังไงบ้าง!”
เมื่อถึงชั้นแล้วเจสสิก้าก็วิ่งไปหาแทมินที่นั่งกุมหัวอยู่บนเก้าอี้หน้าห้องตรวจ แทมินเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะส่ายหน้าเบาๆให้ ซูโฮเดินไปหาแทมินแล้วถามคำถามใหม่
“แล้วเรื่องแบคฮยอน…” ซูโฮพูดไม่จบประโยคเพราะคุณหมอออกมาพอดี
“หมอครับ! เพื่อนผมล่ะครับ เธอฟื้นแล้วใช่มั้ยครับหมอ!” แทมินถามคุณหมออย่างร้อนใจ
“เพื่อนของคุณฟื้นแล้วครับ แต่หมออยากจะขอคุยด้วย เดินตามหมอมาเลยนะครับ” คุณหมอทำหน้าตาจริงจังแล้วเดินไปที่ห้องข้างๆ ทุกคนก็เดินตามไปแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่มีให้
“คุณไปเจอคนไข้ได้ยังไงครับ” คุณหมอถาม
“คือผมไปเจอเธอสลบอยู่ในห้องน้ำครับ แต่ว่าเธอน่าจะเปิดฝักบัวค้างไว้น้ำเลยยังไหลอยู่น่ะครับ” แทมินอธิบาย
“ครับ นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้คนไข้มีไข้ขึ้นสูงนะครับ คงต้องนอนที่นี่สักคืน”
“ครับ”
“แล้วก็หมออยากให้พวกคุณดูแลคนไข้ให้ดีนะครับ” คุณหมอพูด
“ทำไมเหรอคะ” เจสสิก้าถามด้วยความสงสัย
“หมอตรวจร่างกายของคนไข้และพบว่ามีรอยแดงเต็มตัวคนไข้ไปหมด ซึ่งหมอดูแล้วว่าน่าจะโดนมือคนบีบอย่างแรงจนเกิดรอยนะครับ แล้วก็เป็นรอยจากการมีเพศสัมพันธ์นะครับ” คุณหมอบอกทำให้เจสสิก้าและยูริถึงกับเอามือทาบหน้าอกด้วยความตกใจ ส่วนซูโฮก็นิ่งไปเลย แต่แทมินกำหมัดแน่นและโกรธจนตัวสั่น
“ว่าไงนะครับหมอ!”แทมินถามเสียงดัง
“เดี๋ยวก่อนครับๆ ใจเย็นๆก่อนนะครับ คือหมอลองตรวจอย่างละเอียดอีกครั้งแล้ว คนไข้ก็ไม่ได้มีรอยมีเพศสัมพันธ์ตรงบริเวณอวัยวะเพศนะครับ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นมันก็รุนแรงเกินไปนะครับ เพราะงั้นพวกคุณต้องดูแลคนไข้ดีๆด้วยนะครับ” คุณหมอบอกเสียงเข้ม
“ครับ” ซูโฮรับคำ
“แล้วก็อีกอย่าง…ตอนที่คนไข้ฟื้นขึ้นมาน่ะ เธอร้องไห้นะครับ หมอคิดว่าเธอคงจะเจ็บปวดมาก อย่าลืมดูแลเธอนะครับ หมอขอตัวก่อนนะ” แล้วคุณหมอก็ลุกออกไปจากห้องทิ้งให้ทั้งสี่คนนั่งอยู่
“ไปหา(ชื่อของคุณ)กันเถอะ” แทมินบอกแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง ซูโฮ เจสสิก้า และยูริจึงเดินตามไปด้วย
เมื่อเปิดประตูห้องที่คุณนอนพักอยู่ แทมินก็รู้สึกเกลียดแบคฮยอนมากขึ้นไปอีก…
เพราะมันคือภาพของหญิงสาวที่ดูเปราะบางคนหนึ่งนั่งมองวิวข้างนอกอยู่บนเตียง ถ้าสังเกตดีๆตามแขนที่พ้นออกมาจากชุดคนไข้ของโรงพยาบาลจะมีรอยช้ำที่ดุเหมือนจะเป็นรอยมือคนเหมือนที่คุณหมอบอก…
ไม่เหมือนกับผู้หญิงที่ปากจัด เข้มแข้งเหมือนอย่างที่คนอื่นๆเห็นแม้แต่นิดเดียว…
“(ชื่อของคุณ)…” เจสสิก้าเรียกเบาๆ
“สิก้าออนนี…”
เจสสิก้าวิ่งเข้าไปกอดคุณทันที คุณกอดเจสสิก้าตอบแล้วร้องไห้ออกมาทำให้ทุกคนอึ้งไปหมด
“หมอนั่น…หมอนั่นน่ะ ฮึก!” คุณพูดติดๆขัดๆ เจสสิก้าร้องไห้ออกมาเพราะสงสารคุณมาก
“ไม่เป็นไรนะ…ทุกอย่างจะดีขึ้นเองนะ” เจสสิก้าปลอบคุณ
แทมินเดินเข้าไปหาคุณ เจสสิก้าเลยหยุดกอดคุณก่อนจะถอยออกมาหายูริ แทมินคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อให้ใบหน้าของคุณอยู่ระดับเดียวกันกับเขา
“(ชื่อของคุณ)…ฉันขอโทษนะ” แทมินบอกและทำให้คุณร้องไห้หนักกว่าเดิม แทมินใช้นิ้วของเขาปาดน้ำตาที่อยู่บนหน้าของคุณออกไป
“ไม่…นายไม่ผิดนะ อย่าขอโทษฉัน” คุณพูด
“แบคฮยอนเป็นคนทำอย่างนี้ใช่มั้ยครับ” ซูโฮพูดเสียงเรียบออกมาแต่กลับทำให้ทุกคนที่ได้ฟังรู้สึกขนลุก เจสสิก้าก็หยุดร้องไห้แล้วมองซูโฮอย่างแปลกใจ
“ฮึก…ซูโฮ…” คุณไม่ตอบแต่แค่นั้นก็ทำให้ซูโฮรู้ว่าแบคฮยอนเป็นคนทำจริงๆ!!
“มันมาที่คอนโดได้ยังไงกันน่ะครับ!” ซูโฮถาม
“ฉันไม่รู้…แต่บางทีไคอาจจะเป็นคนบอกก็ได้ คราวก่อนไคก็บอกนายนี่ซูโฮ” คุณตอบ
“เดี๋ยวก่อน… นั่นมันรอยโดนตบใช่มั้ย(ชื่อของคุณ)!” ยูริถามอย่างตกใจเมื่อเห็นรอยบนหน้าของคุณ
“ฉันมันน่าสมเพชใช่มั้ยล่ะคะ” คุณเหยียดยิ้มออกมาทั้งน้ำตา คุณเหนื่อยและเจ็บทั้งตัวและหัวใจ
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ” ยูริเอ่ยปากว่า
“แทมิน ผมจะไปหาแบคฮยอนนะครับ นายจะไปด้วยมั้ย” ซูโฮพูดทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงร้องไห้ของคุณที่ยังดังอยู่เบาๆ
“ไปสิ! ถ้าฉันไม่ไป…ฉันคงจะกระอักเลือดตาย!” แทมินตอบแล้วเตรียมตัวจะลุกขึ้น แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคุณยื่นมือทั้งสองข้างมากอดเอวเขาไว้แล้วพูดออกมาเบาๆ
“อย่า…อย่าทิ้งฉันไปนะแทมิน” เพียงแค่นั้นแทมินก็รู้สึกเหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบที่หัวใจของเขาอย่างแรง
“โอเคๆ…ฉันจะอยู่กับเธอนะ” แทมินยิ้มให้คุณอย่างอ่อนโยนแล้วลูบหัวคุณเบาๆ
“งั้นผมจะไปหาแบคฮยอนนะครับ เจสสิก้านูนากับยูรินูนาจะไปมั้ยครับ” ซูโฮถาม
“ไป!/ไปสิ!” ทั้งสองคนตอบออกมาพร้อมกัน เจสสิก้ากับยูริเดินเข้าไปลูบหัวคุณคนละที
“ออนนีจะมาเยี่ยมใหม่นะ นอนพักไปก่อน” เจสสิก้าพูด
“ออนนีจะไปจัดการแบคฮยอนให้นะ ไม่ต้องเป็นห่วง!” ยูริพูดแล้วทำหน้าโหดๆใส่จนคุณหลุดหัวเราะออกมา
“ขอบคุณมากนะครับ” แทมินพูดจากใจจริง ยูริและเจสสิก้าต่างยิ้มให้แทมินบางๆก่อนจะเดินกลับไปหาซูโฮที่อยู่ที่หน้าประตู
“ดูแลตัวเองด้วยนะครับ อย่าคิดมากล่ะ” ซูโฮพูดแล้วเปิดประตูจะออกไป แต่คุณก็พูดขึ้นมาก่อน
“ขอบคุณนะคะ…” คุณพูดแล้วยิ้มให้ซูโฮ เจสสิก้า และยูริ ทั้งสามคนพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป
@หอพักของEXO
“ไปไหนมาน่ะแบคฮยอน” คริสถามแบคฮยอนหลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จแล้ว แบคฮยอนกลับมาถึงหอได้ประมาณชั่วโมงนึงแล้ว จากนั้นก็หมกตัวอยู่ในห้องน้ำตลอด
“ไปกินข้าวกับแทยอนนูนามา แล้วก็ไป’เล่นงาน’คนบางคนมาด้วย” แบคอยอนตอบแล้วใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมตัวเองที่เปียกไปด้วย
ปัง!
“คนบางคนที่นายว่าน่ะ…ใช่(ชื่อของคุณ)รึเปล่าแบคฮยอน!!” ซูโฮที่เพิ่งเข้ามาถามแบคฮยอนเสียงดัง
“เฮ้ย! ยูรินูนากับเจสสิก้านูนานี่!” ไคพูดแล้วลุกขึ้นโค้งตัวให้ แต่ยูริและเจสสิก้ากลับทำหน้านิ่งราวกับไม่เห็น ไคหน้าเสีย
“ว่าไงล่ะ…แบคฮยอน” ยูริถามแบคฮยอนอีกครั้ง
“ครับ…ยูรินูนา” แบคฮยอนจำใจต้องตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้
เพียะ!
“ตอบแทนที่แบคทำร้าย(ชื่อของคุณ)!” ยูรินั่นเองที่เข้ามาตบหน้าแบคฮยอน exoทุกคนมองหน้ากันอย่างตกใจ แบคฮยอนหันกลับมามองยูริอีกครั้ง
“ผมทำร้ายยัยนั่น…ก็สาสมกับที่ยัยนั่นทำร้ายแทยอนนูนาแล้วนี่ครับ!” แบคฮยอนตะโกนใส่หน้ายูริอย่างโมโห
พลั่ก!
ซูโฮผลักแบคฮยอนลงไปกับพื้น เทาและเลย์รีบเข้ามาประคองแบคฮยอนให้ลุกขึ้น
“(ชื่อของคุณ)งั้นเหรอ…ที่เป็นคนทำร้ายแทยอนนูนาน่ะ! หุบปากของแกไปซะแบคฮยอน แกควรจะสำนึกผิดบ้างนะที่ไปทำร้าย(ชื่อของคุณ)จนต้องเข้าโรงพยาบาลน่ะ!” ซูโฮตะโกนว่าแบคฮยอนอย่างหมดความอดทน exoคนอื่นๆมองหน้ากันด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าคุณเข้าโรงพยาบาล แต่แบคฮยอนกลับเหยียดยิ้มออกมา
“สำออย…!!”
เพียะ!
“นูนาไม่คิดว่าแบคจะเป็นคนแบบนี้นะ… ทำไมแบคต้องเกือบจะข่มขืน(ชื่อของคุณ)ด้วย! แบคเป็นบ้าอะไรน่ะ! นูนาขอร้องเถอะนะแบค…หยุดทำร้าย(ชื่อของคุณ)อย่างนี้เถอะนะ” เจสสิก้าเป็นคนตบแบคฮยอน เธอว่าพลางร้องไห้ไปด้วย
“นี่ไม่นับที่แบคไปตบหน้า(ชื่อของคุณ)ด้วยนะ! ถ้าแทมินไม่ไปเจอป่านนี้(ชื่อของคุณ)อาจจะตายไปแล้วก็ได้!!”ยูริพูดต่อ
“แกไม่ใช่ลูกผู้ชาย…บยอน แบคฮยอน!” ซูโฮบอกอย่างโกรธจัด
“ออกไป!” จู่ๆแบคฮยอนก็ตะโกนออกมา ยูริยิ้มเย็นชาก่อนจะพูดต่อ
“ไม่ต้องบอกนูนาก็จะไปอยู่แล้ว แค่อยากจะบอก…ว่าสิ่งที่แบคทำลงไปทั้งหมดน่ะ เมื่อวันที่ความจริงเปิดเผย…แบคจะต้องเจอกับความโหดร้ายมากกว่าที่แบคทำกับ(ชื่อของคุณ)!!”
ยูริพูดแล้วเดินนำออกไปจากห้อง เจสสิก้ามองแบคฮยอนด้วยสายตาผิดหวังแล้วเดินตามยูริออกไป ส่วนซูโฮก็เดินเข้าไปในห้องของตัวเองแล้วปิดประตูใส่หน้าทุกคนโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น
“เล่ามาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้น ตกลงแกไปทำอะไร(ชื่อของคุณ)! เธอถึงต้องเข้าโรงพยาบาล!!” ชานยอลพูดกับแบคฮยอน
“…” แบคฮยอนไม่ตอบ
“เฮ้ย! ตอบดิไอ้แบค!!” ชานยอลเร่งอีกครั้ง
“หุบปากของแกไปซะไอ้ยอล…อย่าให้ฉันหงุดหงิดไปมากกว่านี้!!” แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมาพูดกับชานยอลด้วยประโยคที่ทำให้ชานยอลถึงกับนิ่งไปเลย แบคฮยอนเดินเข้าห้องของตัวเองไปเงียบๆ
“มันเป็นบ้าอะไรของมันวะ!”ชานยอลทิ้งตัวนั่งบนโซฟาอย่างหงุดหงิด
“ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลยอ่ะ รู้สึกไม่ดีแปลกๆ” ลู่หานพูดออกมา ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย
BAEKHYUN PART
ผมนอนลงบนเตียงของตัวเองแล้วมองเพดานห้องอย่างใช้ความคิด…นี่(ชื่อของคุณ)ถึงกับเข้าโรงพยาบาลเลยงั้นเหรอ? นี่ผมทำรุนแรงเกินไปเหรอเนี่ย…
ความจริงแล้วน่ะ…ตอนที่เห็นน้ำตาของ(ชื่อของคุณ) ผมรู้สึกใจหายวาบไปเลยทั้งที่ไม่ควรจะรู้สึกอย่างนั้นแท้ๆ อย่างกับว่าผมแคร์ความรู้สึกของเธอ…
นี่ผม…ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วใช่มั้ย…?
10/04/2557
หายไปสักพักเนื่องจากซัมเมอร์นะ อย่าได้โกรธกันไป ตอนนี้แต่งแล้วน้ำตาคลออยู่เหมือนกัน อีแบคมันชั่วววว ตอนนี้นางเอกของไรท์ดูน่าสงสารมากอ่ะ พรุ่งนี้เดี๋ยวไรท์มาต่อนะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ!! ^^
ความคิดเห็น