เรื่องสั้นอลวน ๑ วันกับเด็กหญิงฮู้ดแดง [ส่งงาน C.Z.จ้า]

เนื้อเรื่อง

คันมาซึมาจิ รันเป้ ปี 3 หอซัมเมอร์

ขอเสนอ 
เรื่องสั้นอลวน ๑วันอลเลงของเด็กหญิงฮู้ดแดง

        ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ณ หมู่บ้านโคกหนองจอก 
มีคุณแม่ม่ายยังสาวกับลูกสาวคนสวยที่ใครๆต่างเรียกกันติดปากว่า เด็กหญิงฮู้ดแดง ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะเธอมักจะสวมเสื้อมีฮู้ดสีแดงสดอยู่เสมอ จนหลายคนก็เคยแอบสงสัย...

        "หม่อมแม่คะ เมื่อไหร่หม่อมแม่จะซื้อผงซักฟอกมาให้รันสักทีเหม็นจนแร้งมันมารุมทึ้งเพราะคิดว่าเป็นศพเน่าอยู่แล้วนะคะ"

        "แหม คุณลูกคะ ก็ช่วงนี้หม่อมแม่หมุนเงินไม่ทันนี่คะ ทนๆไปหน่อยนะคะ เดี๋ยวรอหม่อมแม่ไถตังค์หนุ่มๆในสต็อกให้ได้ก่อน"

        และด้วยประการเช่นนี้เด็กหญิงรันเป้จึงต้องทนใส่ฮู้ดสีแดงตัวเดิมเป็นเวลาหลายเดือนหลายปีจนกลายเป็นที่ชินตาของเหล่าชาวบ้านไปเรียบร้อย

        เด็กหญิงฮู้ดแดงขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กหญิงผู้แสนอ่อนโยน ใจดี และมีเมตตาจิต ทำให้ทุกคนนั้นรักเธอไม่เว้นแม้แต่สัตว์น้อยใหญ่…

        เพี๊ยะ! 
        ฉันมองก้อนกรวดเล็กๆที่ดีดเองกับมือฟาดเข้ากลางกบาลนกตัวน้อยบนต้นไม้สูงใหญ่ ในเวลาต่อมาไม่นานนักเจ้านกตัวนั้นก็ร่วงลงมานอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นหญ้า

        "แอร๋ยส์ ฝีมือยังแม่นเหมือนเดิม"ฉันรีบกระเตงเข้าไปจับหัวนกตัวนั้นแต่ก่อนจะยัดมันลงในหม้อข้าว เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

        "อย่า! แก...นังเด็กใจร้าย ทำไม..ทะ...ทำไมต้องฆ่าฉัน"

        =[]= ฉันหันขวับไปมองนกในมือ มันดีดดิ้นเหมือนกำลังจะถูกจับเข้าโรงเฉือดหมู กรี๊ด แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น

        "ไอ้นกหง่าว =[]= แกกล้ามากนะมาหาว่าฉันใจร้าย ใครๆก็รู้ว่าฉันน่ะเป็นเด็กแสนใจดีขนาดไหน"ฉันตะโกนแหกปากพ่นน้ำหมากใส่หน้านกสีเทามีขนหงอกประปลาย พร้อมเพิ่มแรงบีบกะให้ต่อมลูกหมากมันกระเด็นมากองแทบเท้า

        ".มะ..ไม่ใช่นกหง่าว...ออสตินต่างหาก อั่ก!"แล้วต่อมลูกหมากก็กระเด็นลงมาอยู่แทบเท้าฉันจริงๆ ฉันใจดีขนาดไหนที่ยอมให้มันบอกชื่อบอกแซ่ก่อนจะตายน่ะ -_-^ แกต้องขอบคุณฉันนะที่อุตส่าห์ให้ชื่อกับนกตัวประกอบอย่างแก

        พอเห็นว่านกออสตินตายสนิทฉันจึงยัดมันลงในหม้อรวมกับพรรคพวกที่นอนรวมกันในนั้น

        "รันนนนนน รันจ๋า"เป็นอีกเสียงที่ขัดก่อนที่ฉันจะก้าวขา สรุปคือวันนี้กูจะเดินกลับถึงบ้านไหมวะเนี้ย =_= ฉันเอียงคอ45องศา จิกตามองนังเด็กผู้หญิงที่วิ่งเข้ามาหา เธอคนนั้นไม่ใช่ใคร หนูน้อยหมวกแดงตำนานข้างๆบ้านฉันนั่นเอง 
        "มีอะไรไม่ทราบ"ฉันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ

        "นี่ๆแม่ของฉันอยากให้ฉันเอาของไปเยี่ยมคุณยายที่นอนป่วย เธอจะไปกับฉันไหม"หนูน้อยหมวกแดงถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

        "ไปให้หมาป่าจับกินเล่นสินะ - -... ไม่ไปหรอกย่ะ คุณยายเธอไม่ใช่คุณยายฉันสักหน่อย"ฉันบอกปัดอย่างสุภาพ(?)อีกครั้ง ก่อนจะเชิดหน้าเดินกลับบ้านโดยไม่สนใจว่าสีหน้าของหนูน้อยหมวกแดงหลังจากฟังฉันพูดจบจะเป็นอย่างไร…

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า กับคนบางคนที่ถึงแม้จะทำดีด้วยแค่ไหน แต่สุดท้ายมันก็ไม่เคยจะแลเหลียว ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

...อาเมน...

จบเถอะ เสื่อม!!!

 [ สรุปมันสอนอะไรเนี้ยเรื่องเนี้ย _ _ll ]