[ฟิคKHR/Reborn]TRICK OR TREAT~ แต่ว่าผมน่ะยังไงก็เลือกหลอกล่ะนะ~

ลำดับตอนที่ #16 : | 16 | UNREQUITED | เพื่อเธอ

“โฮ่~ มองออกด้วยแฮะ~” 'น่าสนุกดีนี่!' | ซีลอน

พวกเขากลับมาที่ศาลเจ้านามิโมริบาดเจ็บเพราะฐานกระแทกและตกลงมาจากที่สูงเล็กน้อยเพราะความต่างระดับของน้ำทะเลระหว่างสองที่

“เป็นอะไรไหมโชอิจิ?” รีบอร์นเข้าไปถามไถ่อีกฝ่ายที่อยู่บนเตียงพยาบาลในฐานชั่วคราวที่ย้ายกลับมาด้วย

“อื้อ ไม่เป็นอะไรครับ... ว่าแต่ยูนิจังเจ้าเครื่องเคลื่อนย้ายนั่นมีหลายเครื่องรึเปล่าครับ?” อิริเอะถามสิ่งสำคัญในเวลานี้ที่สุด การที่พวกเขาย้ายกลับมาที่นี่ได้พวกเบียคุรันเองก็น่าจะทำได้เช่นกัน

“ไม่นะ น่าจะมีแค่เครื่องเดียวเท่านั้นละค่ะ” แม้เธอจะไม่ได้อยู่ในสภาพที่จิตใจสมบูรณ์พร้อมตลอดเวลาแต่ก็ยังพอทราบสิ่งที่เกิดขึ้นในมิลฟิโอเล่อยู่

“งั้นเหรอ!! งั้นทำลายเจ้าเครื่องนั้นทิ้งซะพวกมันจะได้ตามมาไม่ได้!” เขาตะโกนเสียงดังเพื่อบอกคนอื่นข้างนอก โกคุเทระอาสาจัดการเพื่อทดลองใช้พลังใหม่ดูไปในตัว เขายิงขีปนาวุธขนาดเล็กขึ้นไปทำลายส่วนหนึ่งของเครื่องเคลื่อนย้ายจนมันระเบิดและเอียงกระเท่เร่ทำทีจะตกไปด้านหลังภูเขาในป่า ฉับพลันมันก็เลือนหายไป สัญญาณแห่งความวุ่นวายก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

“ท่าไม่ดีละ พวกมันคนเรียกกลับไปเพื่อใช้เคลื่อนย้ายมาที่นี่” ซีลอนเดาะลิ้นเมื่อเห็นสภาพบนฟ้า และก็เป็นจริงดังว่าเครื่องเคลื่อนย้ายกลับมาอีกครั้งก่อนจะระเบิดกระจายทว่ามันก็พามิลฟิโอเล่กลับมาด้วย หกตำแหน่งบนฟ้ากระจายออกไปคนละทิศก่อนที่เครื่องจะพังพินาศกลางอากาศ คงเพราะหนีจากการระเบิดเลยจำต้องแยกย้ายกันไปก่อน

“มีคนหนึ่งกำลังมาทางนี้แล้วด้วย!!” สึนะร้องขึ้นและรู้สึกปวดหัวขึ้นมาในทันที “แย่แน่! ทำไงดี!”

“เคียวซังจะไปไหนครับ!” รองกรรมการผู้คุมกฎที่ปัจจุบันดำรงตำแหน่งมือขวาของฮิบาริตะโกนขึ้นหลังเห็นผู้เป็นนายเดินดุ่ม ๆ ลงบันไดศาลเจ้าไปอย่างไม่บอกไม่กล่าว

“เจ้าพวกนั้นคนหนึ่งตกไปแถวโรงเรียน ฉันจะไปขย้ำมัน” คำตอบของฮิบาริสร้างความประจักษ์อย่างหนึ่งให้สึนะและสองเกลอโกคุเทระกับยามาโมโตะ ‘โรงเรียนนามิโมริเนี่ยสำคัญกับคุณเขาสุด ๆ ไปเลยนะนั่น’

“ผมไปด้วยครับ!” มือขวาของกรรมการคุมกฎวิ่งตามไปติด ๆ

“เคียวยะฉันไปด้วย!” ดีโน่เองก็เสนอตัวไปสมทบวิ่งตามไปกับเขาด้วย

“เอ๋! คุณดีโน่ด้วยเหรอครับ!” สึนะตกใจขึ้นมาถึงจะรู้อยู่ว่าตั้งแต่ศึกชิงแหวนก็เป็นคุณดีโน่นี่แหละที่คอยฝึกฝนคุณฮิบาริให้ คนหนึ่งเป็นม้าพยศผู้ใจดีอีกคนเป็นกรรมการนักเรียนเอาแต่ใจทว่าพวกเขาก็ดูเข้ากันได้อย่างประหลาด

“ไม่ว่ายังไงก็ต้องสู้อยู่ดี การที่พวกนั้นแยกกันไปคนละทางแบบนั้นก็เข้าทางและง่ายต่อเรามากกว่าละนะ” เขาหันมายิ้มให้รุ่นน้อง

“แล้วพวกผ—” ยังไม่ทันจะถามจบซีลอนก็คว้าหมับที่ไหล่เดชิโม่พลางโบกมือไล่ให้ดีรีบตามเคียวยะไปก่อนจะคลาดกัน

“พวกเรากลับฐานกันก่อน เบียคุรันมันตามล่าพวกเราอยู่ หนีไปตั้งหลักแล้วหาโอกาสกำจัดพวกมันทีละตัว” นักฆ่าหลังเก้าอี้แสยะยิ้มขึ้น

“เอะ?” สึนะหน้าซีดไป เขามัวแต่ห่วงคนอื่นจนลืมกระทั่งว่าทั้งเขาและยูนินั้นต่างยังถูกหมายหัวทั้งคู่อยู่

“ความปลอดภัยของยูนิต้องมาเป็นอันดับแรก มาเถอะ รีบกลับฐานและพักเท่าที่ยังพอทำได้” ซีลอนยีหัวรุ่นน้อง พวกเขายืนส่งดีโน่เล็กน้อยก่อนจะเห็นม้าพยศลื่นกลิ้งลงไปจากบันไดศาลเจ้าเพราะแถวนั้นไม่มีโรมาริโอ้อยู่ด้วยจนแสดงอาการเป๋อออกมาให้เห็น

“งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ ไปที่ฐานก่อน” สึนะตัดสินใจเชื่อตามที่ซีลอนแนะนำอย่างน้อยไม่ว่าจะเป็นเธอในยุคสมัยเขาหรืออนาคตก็ต่างมีประสบการณ์ในเรื่องแบบนี้มากกว่าตน ไม่มีใครคัดค้าน สคอวโล่เองก็เห็นดีเห็นงามด้วยเพราะต้องการจะใช้เครื่องมือสื่อสารติดต่อไปยังวาเรีย ณ อิตาลี่เพื่อส่งข่าวปัจจุบันให้ทราบ และคงจะดีกว่าถ้ากองกำลังในอิตาลี่ส่งกำลังเสริมมาช่วยกำลังรบวองโกเล่ของญี่ปุ่นได้อีกทาง

“แต่ว่าไม่ใช่ว่าฐานของเราถูกบุกไปแล้วเหรอ?” สึนะผงะเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้

“ก็ไปฐานอื่นสิ นายคิดว่าตัวเองจะสร้างฐานลับใต้ดินเอาไว้แค่ที่เดียวรึยังไง? มันก็ต้องมีหลาย ๆ ที่ไว้สับเปลี่ยนซ่อนตัวไม่ก็ใช้เป็นตัวล่อไว้ดักศัตรูให้เข้ามาถูกเชือดอยู่แล้ว” ซีลอนยักไหล่ “อืม...ว่าไม่ได้แฮะตอนนี้เรามีแต่คนที่มาจากอดีตนี่นะ เอาเถอะเดี๋ยวฉันนำทางไปเอง ตัวฉันในอนาคตบอกตำแหน่งฐานลับแต่ละแห่งทิ้งเอาไว้ให้ด้วย”

“คุณจาง! ปลอดภัยสินะ! ดีจัง” สึนะมีสีหน้าโล่งอกหลังเข้ามาภายในฐานใต้ดินแล้วพบกับจางนีนี่ที่รออยู่ในฐานใต้ดินแห่งนี้แล้ว

“ขอบคุณที่เป็นห่วงขอรับ! สำหรับฐานนี้นะปลอดภัยแน่นอน หายากและยังต้องฝ่าระบบความปลอดภัยของผมเข้ามาไม่ง่ายหรอก” เขามั่นใจในฐานลับแห่งนี้เป็นอย่างมากก่อนจะแนะนำให้ทุกคนไปพักผ่อน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ทำตัวตามสบายนะยูนิ” รีบอร์นหันไปกล่าวกับหลานสาว เธอหลุบตามองพื้นอย่างรู้สึกผิด

“ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะคะ...” หากไม่จวนตัวเธอก็ไม่อยากเลือกเส้นทางนี้ที่ทั้งเสี่ยงและยากลำบาก แต่ว่าบนหกทางมากมายที่รายล้อมพวกเขาอยู่นั้นก็ตอบได้เต็มปากเต็มคำว่าไม่มีถนนที่เรียบหรูปูให้พวกเขาผ่านไปโดยไร้ความพยายามรออยู่เลย

“ม ไม่เป็นไรหรอก!” สึนะลนลานรีบตอบเพื่อให้อีกฝ่ายไม่รู้สึกแย่ไปกว่านี้ สำหรับเขาแล้วการตัดใจเลือกปกป้องคนอื่นแล้วยอมสละพรรคพวกของตัวเองเป็นการเลือกที่กล้าหาญและหนักแน่นมาก เพราะถ้าเป็นเขา คงไม่สามารถปล่อยมือจากทุกคนในวองโกเล่ได้ ไม่ว่าจะเป็นมุคุโร่ที่จ้องจะยึดร่างหรือซันซัสที่เคยสู้กันถึงตายไปครั้งก็ตาม

“ถูกต้องแล้วค่ะ! ศัตรูของเธอก็เหมือนศัตรูของพวกเรานั่นแหละ” ฮารุรีบออกความเห็นบ้าง ชายคนนั้นเห็นคนอื่นเป็นเพียงสิ่งของ แค่คิดว่ายูนิต้องถูกบงการให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบทั้งฮารุและเคียวโกะก็ไม่เห็นด้วยแล้วที่จะปล่อยยูนิไว้ลำพังที่นั่น

“ขอบคุณนะคะ” ยูนิยิ้มหวานให้ทั้งคู่

ซีลอนมองพวกเขาคุยกันส่วนตัวเองก็เหลือบสคอวโล่ใช้ศอกสะกิดเขาให้ตามออกมาเพื่อไปยังห้องที่เชื่อมการสื่อสารกับฐานที่อิตาลี่ได้

[อุ้ยต๊ายสคอวโล่จังยังอยู่ดีสิน้า~ ซีลอนจังก็ด้วย ว่าแต่ตัวหดลงแบบนี้คิดถึงสมัยก่อนเหมือนกันนะเนี่ย~ ทางนี้เรียบร้อยแล้วละจ้า~] ลุซซูเรียจีบปากจีบคอแชร์ข้อมูลปัจจุบันให้พวกเขาได้ทราบ

“ถ้างั้นก็รีบส่งคนมาทางนี้ด่วนเลย!” สคอวโล่โหวกเหวกใส่ตามนิสัยที่ติดตัวของเขา

[จู่ ๆ มาบอกกันแบบนั้นเจ๊ก็จัดให้ไม่ได้หรอกน้า~] รวีของวาเรียถอนหายใจกระดิกนิ้วก้อยใส่จอมอนิเตอร์ ซีลอนที่ยืนเยื้องออกมาด้านหลังก็กระดิกนิ้วกลับไปเป็นการสื่อสารลับตอบลุซซูเรีย ไม่มีใครมาทั้งนั้นเรื่องคราวนี้พวกสึนะในอดีตต้องเป็นตัวหลักจัดการกันเอง นักฆ่าหลังเก้าอี้ทราบดีจากข้อความที่ถูกทิ้งไว้โดยตัวเองในยุคสมัยนี้ และก็นึกสงสัยว่าทำไมตัวเธอในอนาคตถึงไม่ถนัดการใช้มีดปลอกเล็บกันทั้งที่เธอในตอนนี้แทบจะใช้มันแทนมีดอยู่แล้ว

“แต่เจ้าพวกเบียคุรันมันมาอยู่ที่นามิโมริแล้วนะ!” ฉลามคลั่งฉุนขาดเขาคิดว่าหากรีบรวบรัดกำจัดพวกมิลฟิโอเล่ที่เป็นเสี้ยนหนามในยุคสมัยนี้ให้หมดสิ้นไปได้ พวกเขาจะได้กลับไปใส่ใจกับการแย่งอำนาจภายในของวองโกเล่กันต่อเสียที!

[จ้า ๆ แต่ทางนี้เองคนก็แทบจะไม่พอใช้งานอยู่แล้ว พวกเราที่เหลือกำลังเก็บกวาดหลังจากจบศึกกับมิลฟิโอเล่ของทางอิตาลี่อยู่น้า] ลุซซูเรียยักไหล่

“ทำตอนหลังสิโว้ย! แล้วไอ้ฟรานละอยู่ไหนเราต้องใช้มายาของมันด่วน!”

[เอ๋...ฟรานเหรอ...อืมมม รู้สึกเขาจะไปหาสาวแหน่ะ]

“หา!” ซีลอนกลั้นขำเมื่อเห็นผบ.วาเรียกำลังจะเส้นเลือดในสมองแตกตายเพราะโมโหเรื่องที่ฟรานไม่อยู่ให้ใช้งานในเวลาเร่งด่วน

‘หาสาว? แปลกแฮะ ไม่มีข้อมูลแผ่นไหนบอกว่าฟรานมีแฟนหรือติดพันใครนะ ผู้สนับสนุนหญิงก็มีอยู่ไม่เท่าไหร่...จะเกี่ยวกับเรื่องที่มุคุโร่พูด?’ ซีลอนทบทวนข้อมูลในสมองตัวเองเงียบ ๆ

[ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อดิวบลูว์] รวีแห่งวาเรียพยายามให้ข้อมูลเท่าที่จำได้

“ได้เด็กบ้านั่น! ไปพามันมาเดี๋ยวนี้! เห้ย!!” ไม่ทันให้ปลายสายได้โตอบมอนิเตอร์ก็ดับลง “โว้ยยย เกิดบ้าอะไรขึ้น!!” จากนั้นสัญญาณว่ามีผู้บุกรุกล้ำเข้ามาในเขตฐานก็ขึ้นแดงเต็มมอนิเตอร์ในห้อง

เสียงระเบิดกัมปนาทสนั่นไปทั่วฐานจนทุกคนต่างโผล่ออกไปจากห้อง สคอวโล่เองก็เช่นกันแต่ทว่า

“อย่า-ขยับ” ซีลอนคว้าเสื้อของฉลามคลั่งจิตสังหารที่ไม่ใช่ของเล่นปะทุแล่นขึ้นมาให้สคอวโล่ผงะเล่นก่อนจะหันไปเตรียมตวาดใส่คนที่คุ้นเคยกันดีแต่เด็ก

“ไอ้เปี๊—” ซีลอนมุ่นคิ้วเห็นว่าน่ารำคาญก็ยกมือปิดปากอีกฝ่ายก่อนขยับข้อมือสร้างร่างจำลองด้วยมายาขึ้นมาของตัวเองและสคอวโล่วิ่งออกไปนอกห้องอย่างเอ็ดตะโรหลังเสียงระเบิด

“แกจะทำอะไร” ฉลามคลั่งกดเสียงกระซิบกระซาบแทนอย่างหงุดหงิด แบบนี้ไม่ใช่วิธีของเขาสักนิด

“รู้ไหมว่าตัวเลขผู้เสียชีวิตที่รายงานไปทั้งหมดเป็นตัวเลขที่คลาดเคลื่อน?” นักฆ่าหลังเก้าอี้ลากผบ.แห่งวาเรียให้เดินตามตนเองไปชิดผนังฟังเสียงเอะอะข้างนอกฝั่งตรงข้ามไกลออกไป

“เพิ่งได้ยินจากแกเป็นคนแรกนี่แหละ หมายความว่ายังไง” สคอวโล่ตวัดสายตาไปมองดุ ๆ ซีลอนยักไหล่ไม่ยี่หระแล้วอธิบายเสียงเบา

“พวกมันเล็งเก็บแต่ละคนเอาไว้แล้วตามลำดับและในวันนี้เฮียที่อยู่ที่นี่คือลำดับต่อไป ดังนั้นผมถึงอยู่ด้วย ถึงเวลาพักจากหน้าโรงละครแล้วเฮียหลาม~” นักฆ่าหัวเงินที่ตัวเล็กกว่าเอียงคอและแสยะยิ้มร้าย

“เจ้าพวกนั้—”

“ชู่ว... พวกสึนะรอดอยู่แล้วก็เงาของเฮียกำลังออกไปซื้อเวลาให้ คิดจะทำแบบนั้นใช่ไหมล่ะ เพราะเฮียรู้ดีว่าพวกมันเก่งเกินมนุษย์ไปมาก พวกยามาโมโตะในเวลานี้ยังไม่อยู่ในสภาพพร้อมรบหลังจากเพิ่งจบช้อยส์มา” ซีลอนชิงตัดบท ฉลามคลั่งแห่งวาเรียที่ถูกรู้ความในใจก็ชักสีหน้าฉุน ๆ ไม่อยากจะยอมรับแต่คำตอบคือใช่ เขาเป็นถึงปรมาจารย์เพลงดาบรุ่นแรก ชั่วดียังไงก็ต้องยื้อเอาไว้ให้พวกสึนะหนีไปได้แน่

“ไม่ต้องห่วงผมให้สิทธิ์ควบคุมร่างเงาเต็มที่เลย เล่นให้สนุกแต่ว่าหลังจากนี้ผลจะเป็นยังไงเฮียต้องตามผมไปที่คฤหาสน์ของผม” เธอไหวไหล่แล้วดึงอีกฝ่ายลงมาใกล้เพื่อทาบมือกับตาทั้งสองข้างของเขา สคอวโล่กำลังจะโวยวายก็เข้าใจทุกอย่าง เมื่อมือเล็ก ๆ ทั้งสองผละออกเปลวไปสีเทาก็ลุกไหม้ดวงตาของสคอวโล่คล้ายแว่น แค่คิดร่างมายาด้านนอกก็ทำตามได้ทุกกระเบียดนิ้วที่เขาจินตนาการเอาไว้

“แกจากอดีตมันร้ายได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้เปี๊ยก...” สคอวโล่หันมาแสยะยิ้มอย่างถูกใจ ตอนแรกเขาจะออกไปเองเพราะเขารู้ดีว่าร่างมายาฝีมือไม่มีทางเหมือนเขาร้อยเปอร์เซ็นต์แต่มาอีหรอบนี้จึงวางใจขึ้นมาและพอจะยอมทำตามแผนของซีลอนได้

“เจ้าปีศาจนั่นสอนทริกให้ก้าวข้ามความคิดกรอบของมนุษย์ไปน่ะ ก็เลยสร้างวิชานี้ขึ้นมาใหม่” เธอเค้นยิ้มกอดอกยืนอยู่ข้าง ๆ เพื่อรอให้ความช่วยเหลือหลังจากนี้ ตามการประเมินและเสียงเอะอะข้างนอกคนที่ตามมาพวกเธอมาคือซาคุโร่ ผู้ใช้เพลิงวายุ ชายที่แช่ลาวาได้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร น้ำน้อยไม่อาจหาญดับไฟยิ่งเป็นหิวเหลวด้วยแล้วละก็ทำได้เพียงฉาบผิวหน้าให้แข็งแห้งเท่านั้น เมื่อไหร่ที่ปริออกหินแดงระอุข้างในก็พร้อมทะลักทลายออกมาสร้างความเสียหายเป็นวงกว้าง

“แล้วมันจะไม่สังเกตถึงฉันกับแกเหรอวะ?” สคอวโล่ชักไม่แน่ใจ ดูจากสายตาของร่างมายาเจ้าซาคุโร่นี่มีประสาทสัมผัสที่ดีเยี่ยมเกินมนุษย์มนา

“คนที่ฝึกมาเพื่อค้นหาเพียงสิ่งที่อยู่ใต้อำนาจทรีนิเซตเต้ก็จะค้นหาได้แค่สิ่งที่อยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ของโลกเท่านั้น” เธอชี้นิ้วขึ้นไปเหนือหัวของตน ร่วมควันสีดำลอยเอื่อยอยู่ราวกับใช้ต่างตัวส่งคลื่นรบกวนเรดาห์ของศัตรู “พวกมันไม่เคยตามหาผมได้ ผบ.ก็รู้ ตราบใดที่ใช้งานพลังนอกรีตนี่” หล่อนกรีดยิ้มร้าย คิดจะงัดข้อกับคนที่เก่งกว่าก็ต้องทุ่มสุดกำลัง เหมือนที่เธอกำลังทำอยู่ เทหมดหน้าตักเพื่อจัดเตรียมและช่วยเหลือคนที่ตายลงไปจากเวที

“ไม่รู้จะด่าหรือเอ็ดแกยังไงดีแล้วนะ ใช้พลังนอกระบบนั่นให้มันน้อยลงหน่อย” สคอวโล่กัดฟันสั่งสอนนักมายาที่ดื้อที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมาข้างกาย

“โว้ย!!! พายูนิออกจากฐานแล้วก็รีบหนีไปซะ! ไปให้ไกลที่สุด!!” สคอวโล่กัดฟันตะโกนออกไปพร้อมร่างมายาข้างนอก “แก ไอ้เวรเอ้ย!” สบถยังไม่ทันขาดคำระเบิดเพลิงขนาดใหญ่ก็ลุกไหม้ไปทุกตารางนิ้วของฐานลับ ทุกทางออกอากาศมีไฟพวยพุ่งออกมา ต่อให้เป็นผู้พิทักษ์ที่มีการป้องกันแข็งแกร่งแค่ไหนแต่แรงระเบิดขนาดนี้ก็คงกันได้ไม่นานและถูกไฟคลอกแน่

ถ้าใช้การป้องกันเพื่อต้านทานไฟเหล่านั้นล่ะนะ...

สคอวโล่เซไปในความมืดที่ไม่สะท้อนสิ่งใดออกมาสู่สายตาครู่เดียวเท่านั้นในวินาทีที่ไฟจะถึงตัวพวกเขารอบด้านก็เปลี่ยนไปเป็นห้องรับแขกหรูหราที่สะอาดเรียบร้อย

“ที่นี่...” สคอวโล่ขมวดคิ้วหันไปมองเด็กสาวข้างตัว พลังของเธอยังคงน่ากลัวเสมอหากเลือกยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม

“คฤหาสน์ของผมเอง ยังอยู่ในญี่ปุ่นนั่นแหละ แต่เป็นชื่อของคนอื่น ซ่อนเอาไว้แนบเนียนชนิดที่ว่าต่อให้พลิกแผ่นดินหาในนามผู้เกี่ยวข้องของทั้งวองโกเล่วาเรียหรือแม้แต่แฟมิลี่พันธมิตรก็ไม่มีทางเจอที่นี่” ซีลอนก้าวเท้าแล้วหมุนตัวเพื่อเผชิญหน้ากับผบ.แห่งวาเรียที่ตอนนี้มีสถานะเป็นผู้เสียชีวิตในศึกแห่งอนาคต...

“ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์คนตายที่จนกว่าจะจบสงครามห้ามโผล่หน้าออกไปให้คนเป็นบนเวทีเห็น!” เธอกางแขนออกข้างแล้วยิ้มยิงฟันอย่างอารมณ์ดี เธอชอบอุดมการณ์ของตัวเองในอนาคต เก็บกวาดหลังจบเรื่อง? ไม่ เธอจะใช้แบบแผนของสึนะและเอิร์ลเกรย์ที่คาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าเอาไว้และไล่ปกป้องสมาชิกกับผู้เกี่ยวข้องทั้งหมดให้ยังคงมีชีวิตในคฤหาสน์ของเธอ กรงของเธอ...

“หมายความว่าจนกว่าเจ้าพวกนั้นจะชนะฉันก็พักร้อนยาว ๆ ในบ้านพักของแกสินะ?” สคอวโล่เข้าใจสถานการณ์ได้เร็วมากก็มุ่นคิ้ว “เจ้าพวกนั้นจะไหวเหรอ...” เขายังคงเป็นห่วงพวกเด็ก ๆ ที่มาจากอดีต ความสามารถครึ่ง ๆ กลาง ๆ ที่ถูกขัดเกลาจนดูดีขึ้นเหล่านั้นยังไม่มากพอจะชนะ ถึงกังวล

“ไม่ต้องห่วง ยามาโมโตะที่เสียทั้งพ่อและอาจารย์อย่างเฮียไปคงเลือดขึ้นหน้าและเข้มงวดกับตัวเองมากขึ้น เท่านี้ก็ยกระดับเขาได้หนึ่งคน ส่วนคนอื่น ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนตายต่อหน้าแถมยังเป็นเฮียทั้งเก่งทั้งโหดขนาดนี้พวกเขาจะรู้ตัวแล้วว่าต่อให้มีเวลาเพียงยี่สิบสามสิบนาทีเพื่อพักและเร่งฝึกพวกเขาก็จะเค้นทุกความสามารถเพื่อพัฒนาตนเอง เพื่อไม่ให้มีใครต้องตายอีก นั่นแหละจุดเด่นของพวกสึนะ ใจดีและอ่อนต่อโลกเกินไป” ซีลอนอธิบาย เธอพาสคอวโล่ออกมานอกห้องรับรองแล้วเปิดม่านหน้าต่างให้เห็นสภาพด้านนอกที่เป็นไร่สวนไปเสียครึ่ง อีกครึ่งเป็นป่า

“นี่เป็นเขตของเพื่อนทางไกลของผมเอง เป็นเจ้าของไร่หลายประเทศธุรกิจหลักคือส่งออกผลผลิตทางการเกษตร ไม่มีมาเฟียคนไหนมาปลูกผักจริงไหมเฮีย แถมยังมีเส้นสายกับทหารที่นี่เลยอยู่นอกเหนือการค้นหาของพวกมัน และคงคิดว่าคฤหาสน์หลังนี้เตรียมไว้ต้อนรับทูตทางการเมืองและทหารยศใหญ่ที่อยากมาพักร้อน ไม่ใช่พวกเราเหล่าคนที่อาศัยในเงามืด...ในโลกเบื้องหลัง” เธอกระตุกยิ้มแล้วปิดม่านลง

“อยากจะนอนห้องไหนก็ตามสบาย อาหารมีเชฟคอยดูแล อยากทำกินเองก็ไม่มีปัญหา โถงพยาบาลอยู่ชั้นหนึ่ง มีชั้นใต้ดินอีกสองชั้นเป็นห้องพักและห้องเทรนนิ่ง มีทางหนีใต้ดิน ประตูกรอบสี่เหลี่ยมข้างในจะเตรียมของใช้สำหรับผู้ชายเอาไว้เฮียเลือกตามใจเหอะ แล้วก็กฎของที่นี่มีข้อเดียว...” ซีลอนไล่สายตาไปตามระเบียงทางเดิน

“ห้ามรังแกคนป่วย...” เธอยิ้มแย้ม

“เหอะ คนที่กล้าแตะฝาแฝดของแกมีแต่พวกไร้สมองทั้งนั้นแหละไอ้เปี๊ยก” สคอวโล่เค้นหัวเราะขึ้นจมูก “เอาเหอะ จะทำตัวให้คุ้มค่ากับการพักร้อนแล้วกัน แล้วแกจะเอายังไงต่อ?” ฉลามคลั่งหรี่ตามองเด็กสาวเจ้าบ้าน

“กลับไปสลับตัวกับร่างมายาแล้วดำเนินละครองก์นี้ต่อไป... เพื่อปูไปสู่... ชัยชนะของวองโกเล่ เพื่อเอิร์ล เพื่อตัวผมในยุคสมัยนี้” ซีลอนในอดีตมีสายตาอาฆาตและแน่วแน่ เธอกะพริบตาหลายครั้งเพื่อปรับอารมณ์เสียใหม่

“คนป่วยไม่ได้มีแต่เอิร์ลเกรย์หรอกนะ... มีเจ้ามุคุโร่ด้วยแต่...” เธอลังเลไปว่าจะพูดดีไหม เพราะก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอีกฝ่ายดำเนินการไปถึงขั้นไหนแล้ว

“แต่?” ชายตัวสูงทวนคำนั่นพลางเลิกคิ้ว

“ไม่รู้ว่าหมอนั่นอยู่ในแผนขั้นไหนแล้วแต่ถ้ายังอยู่ที่นี่ก็คงอยู่ในร่างเอิร์ลนั่นแหละวานให้หมอนั่นใช้ร่างของฝาแฝดเพื่อทำกายภาพร่างกายที่นอนติดเตียงมานานอยู่” เธอพาเขาเดินลงไปที่ชั้นล่างอาคารปีกซ้ายเป็นโถงพยาบาล อาคารฝั่งปีกขวาเป็นห้องรับแขกใหญ่ที่มีประตูไปสู่เรือนกระจกที่ปลูกไว้ติดบ้าน

“แกหมดเงินกับที่นี่ไปเท่าไหร่เนี่ย...” สคอวโล่มองข้าวของราคาแพงหูฉี่ไม่ว่าจะเป็นเฟอร์นิเจอร์ไปจนถึงของใช้ตกแต่งอื่น ๆ เขาเคยคิดว่ามันเป็นคนเลี้ยงง่ายไม่เรื่องมาก แต่ดูเหมือนหลังจากเห็นบ้านของเจ้าตัวคงต้องคิดใหม่ ไอ้เปี๊ยกนี้มันอยู่เป็นตราบใดที่ถูกเลี้ยงก็จะหัวอ่อนว่าง่าย ไม่มากความและยอมรับในสิ่งที่ได้มาโดยไม่เสียอะไรแลกไปแต่โดยดี

“ไม่รู้สิไม่เคยนับเลย เงินน่ะโยนลงไปในตลาดหุ้นเดี๋ยวก็งอกกลับมาแล้วนี่” ซีลอนยักไหล่ ทุกครั้งที่กลับมาบ้านหลังนี้สิ่งที่ทำเป็นอันดับแรกก็คือมาหาฝาแฝดของตนแม้ว่าจะถูกใครบางคนสิงอยู่ก็ตาม

“โอยะ มีคนต้องลงจากเวทีเพิ่มอีกคนแล้วเหรอครับเนี่ย น่าตกใจมากนะครับที่คุณเลือกให้เป็นเขา” เอิร์ลเกรย์บนเตียงคนไข้พูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป สคอวโล่ขนลุกขึ้นมาเพราะตาขวาของฝาแฝดชายนั้นกลายเป็นสีแดงและมีหมายเลขอยู่ข้างในแบบเดียวกับผู้พิทักษ์สายหมอกของวองโกเล่

“ฉันไม่ได้เลือก ทุกคนเลือกกันเองทั้งนั้นว่าจะทำอะไร ก็แค่ไปรับมาก่อนจะตายเข้าจริง ๆ แล้วแกน่ะขั้นต่อไปถึงไหนแล้ว” ซีลอนทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นคนอื่นควบคุมร่างกายของฝาแฝดเอาไว้ แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่จะคุยด้วยเหตุผลไม่รู้เรื่อง ตัวเธอเองรู้ดีกว่าใครว่าการที่ให้มุคุโร่สิงร่างของเอิร์ลเกรย์เพื่อขยับร่างกายเตรียมพร้อมการฟื้นขึ้นมาในอนาคตนั้นสำคัญกว่า

“กลัวการจับจ้องของเอิร์ลที่รักของผมเสียเถอะ เพราะว่ารู้นิสัยของทุกคนก็เลยคาดเดาได้ง่ายว่าเลือกจะทำอะไรลงไปบ้างยังไงล่ะ~” ซีลอนยกยิ้มอารมณ์ดี ฝาแฝดของเธอน่ะเก่งที่สุด ไม่ว่าจะเรื่องไหน ๆ ก็เป็นอัจฉริยะมาเกิดอย่างไม่ต้องสงสัย

“...เอาล่ะ อวดตัวเองอีกคนมากพอแล้ว หมอตรวจร่างกายผบ.ด้วยนะ แล้วก็ถ้าเกิดพวกเขาจะตีกันก็ยิงผบ.ได้เลย จะไปทำงานต่อละ ถ้ามีใครถึงคิวต้องเป็นคนตายเดี๋ยวจะหิ้วกลับมาทิ้งไว้ที่นี่เพิ่มแล้วกันนะ” ซีลอนหันไปสั่งกลุ่มแพทย์ที่ทำงานอยู่ในคฤหาสน์แล้วทิ้งสคอวโล่ไว้ตรงนั้นไม่สนใจเสียงโวยวายเบื้องหลัง เธอแสยะยิ้มเมื่อออกมาจากห้องเพราะร่างมายาอีกคอยส่งความเคลื่อนไหวของอีกฝั่งให้ผ่านทางสมองเจอกับคนน่าสนใจเข้าให้

“คุณรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเราได้ยังไงน่ะ?” ยามาโมโตะมองลุงคาวาฮิระอย่างตื่นเต้น สึนะเองก็สงสัยเหมือนกัน

“อ๊ะ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เมื่อกี้เหมือนเห็นเด็กสองคนวิ่งไปที่โรงเรียนนามิโมรินี่ใช่พวกเดียวกับเธอรึเปล่า?” ลุงคาวาฮิระถามขึ้นใช้ตะเกียบชี้ไปในทิศที่ตั้งของโรงเรียนดังประจำเขต

“ส สองคน! ต้องเป็นคุณฮิบาริกับคุณดีโน่แน่ ๆ ครับ! พวกเขาคงจะไปขัดการหนึ่งในหกบุปผาอาลัยที่ตกลงไปแถวนั้น” สึนะที่พูดทุกอย่างออกไปเกลี้ยงทำให้ซีลอนร่างมายายกมือลูบหน้าตัวเองเครียด ๆ บอสหัวอ่อนของเธอนี่นะ... ทั้งที่ตอนนี้ยังยืนยันสถานะอีกฝ่ายไม่ได้ว่าเป็นใครมาจากไหน แถมยังไม่รู้ด้วยว่าหลังจากนี้จะเป็นมิตรหรือศัตรู การยื่นมือเข้าช่วยเหลือครั้งหนึ่งไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายจะอยู่ฝั่งเดียวกับกันกับเราด้วย

“จะไม่เป็นอะไรแน่เรอะ?” ลุงคาวาฮิระย้อนถามทำให้เหล่าเด็ก ๆ ในร้านต่างมองกันอย่างสงสัย “เจ้าคนที่พวกนั้นจะเจอน่ะไม่ใช่กระจอกหรอกนะ” เขาอธิบายเพิ่ม

“แล้วก็นั่นนะ ไม่เป็นอะไรแน่รึใช้พลังมายาอย่างต่อเนื่องแบบนั้นน่ะ” ลุงคาวาฮิระชี้ตะเกียบไปที่ซีลอน พวกเขาที่วิ่งมาด้วยกันทำหน้าสงสัยไม่ได้เอะใจแม้แต่น้อย

“โฮ่~ มองออกด้วยแฮะ~” นักฆ่าหลังเก้าอี้ที่กอดอกยืนพิงโซฟายกมือขึ้นลูบกรามตัวเองด้วยรอยยิ้มเสียสติที่ควบคุมไม่ได้

“ร รุ่นพี่???” สึนะขมวดคิ้วอันที่จริงเขาก็รู้สึกว่ามีตรงไหนของรุ่นพี่แปลกไปแต่อธิบายไม่ถูก ซีลอนเหลือบมองสึนะแล้วยิ้มร้ายออกมา

“ดูท่าเดชิโม่ตรงนี้ก็ใช้การได้นี่แค่ไม่มั่นใจเลยเลือกจะไม่พูดงั้นสิ? ก็ไม่เลวนะจะให้คะแนนสักหน่อยแล้วกัน ใช่แล้ว...ตัวผมตรงนี้ไม่ใช่ร่างจริงหรอกนะ เป็นพลังมายาขั้นสูงน่ะ เจ๋งไปเลยใช่ไหมล่ะ~ พอดีว่ามีธุระด่วนนิดหน่อยก็เลยจำต้องแยกไปอีกทางแต่ว่าผมจะกลับไปสมทบเดี๋ยวนี้แหละ” เธอพูดเช่นนั้นก่อนที่ร่างกายจะไหววูบปรากฏให้เห็นลักษณะของไฟสายหมอกผสมกับไฟเมฆาคล้ายลุกไหม้อยู่ทั้งตัวก่อนที่ซีลอนอีกคนจะก้าวเท้าออกมาจากความว่างเปล่า และเมื่อเธอผู้เป็นตัวจริงเสียงจริงมายืนอยู่ร่างมายาก็สลายไป

“มองออกได้ยังไงกันนะ ผมคิดว่านี่จะแนบเนียนที่สุดแล้วซะอีก อืม...คงจะดูถูกเฮลริงของคุณเกินไปหน่อย มันมีพลังเกี่ยวกับการสร้างและลบพวกสัญญาณอะไรแบบนั้นสิ?” ดวงตาสีไพลินวาววับไปด้วยความสนใจใคร่รู้ คล้ายเป็นแววตาของสัตว์ป่าที่กำลังเล็งเหยื่อมากกว่ามองอย่างเป็นมิตร

“ซีลอน” รีบอร์นเอ่ยเอ็ดลูกศิษย์ เธอจึงยิ้มแป้นกลบซ่อนความรู้สึกผ่านแววตาและยักไหล่เลิกทำท่าทีน่ากลัวในสายตาคนอื่น

“แหม แค่ตื่นเต้นนิดหน่อยเอง ไม่ใช่ว่าทุกวันจะได้เจอคนเก่ง ๆ และมีของเจ๋ง ๆ นี่นา~” ซีลอนโคลงหัวไม่คิดมาก เอาเถอะจากที่เห็นว่าสามารถหลอกให้ซาคุโร่ตามสัญญาณเก๊ไปได้ไกลก็นับว่าคู่ควรจะผูกมิตรเอาไว้

[สึนะได้ยินไหม?] ดีโน่ติดต่อมาทางอุปกรณ์สื่อสารที่สึกับกับโกคุเทระสวมอยู่จากนั้นจึงรายงานผลการจับกุมเดซี่ที่โรงเรียนนามิโมริได้โดยฮิบาริที่ใช้อาวุธกล่องวองโกเล่ รวมทั้งประโยคที่หลุดปากออกมาว่าท่านเบียคุรันไม่เคยเห็นพูดถึงมาก่อนเรื่องอาวุธกล่องฉบับวองโกเล่ นั่นย้ำให้พวกเขาเข้าใจว่าทำไมต้องข้ามกาลเวลามาในยุคสมัยนี้ที่มีเงื่อนไขในการเอาชนะเบียคุรันได้อยู่

“ครับ...ครับ จริงเหรอเนี่ย! ทุกคน!เขาบอกว่าคุณฮิบาริสู่กับหนึ่งในหกบุปผาอาลัยที่ชื่อเดซี่ชนะด้วยล่ะ!”

“ว้าว สุดยอดไปเลยฮาฮิ๊!”

ท่ามกลางเสียงดีใจของทุกคนรีบอร์นก็ขยับปีกหมวกยิ้ม ๆ “ดูท่าตอนนี้คงจะไม่อยู่ในภาวะคับขันแล้วนะ” ประกอบกับซาคุโร่ก็เคลื่อนไหวไกลออกไป พวกเขายังมีเวลามากพอจะคิดแผนและตั้งรับ หรือเลือกจะตอบโต้กลับ

“งั้นจะปิดร้านสักหน่อยน้าพวกเธอใช้ที่นี่กันได้ตามสบาย ฉันมีธุระต้องไปทำ” ลุงคาวาฮิระทิ้งท้ายเอาไว้ไม่ยอมตอบคำถามและออกจากร้านไปทิ้งให้พวกสึนะได้ใช้ที่นี่หลบพักชั่วคราว

“ไปซะแล้ว...” สึนะมองประตูร้านที่ปิดลง เขาทั้งสงสัยและอยากรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่ถึงช่วยพวกเขาเอาไว้

“ถ้าไม่ว่าอะไรฉันจะกลับไปดูที่ฐานหน่อยนะ” ยามาโมโตะตัดสินใจจะย้อนกลับไปดู

“เอาจริงเหรอ? จะย้อนกลับไปที่ฐานน่ะ?” สึนะหันไปร้องเอ๋เสียงดังและถามอย่างกังวล สภาพการระเบิดที่เปลวไฟปะทุออกมาจากทุกปล่องทางออกอากาศแบบนั้นจางนีนี่ก็วิเคราะห์ไว้แล้วว่าเป็นแรงระเบิดมหาศาล

“ฮะๆ อย่าห้ามกันเลย เจ้านั่นน่ะสคอวโล่เชียวนะ เพราะงั้นฉันเชื่อว่าไม่เป็นอะไรง่าย ๆ หรอก ยังไงก็อยากกลับไปดูให้เห็นกับตาน่ะ” ยามาโมที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้วยิ้มออกมาอย่างมาดมั่น

“ขอโทษทีนะแต่ฉันคงไปกับนายไม่ได้...” สึนะยังคงพะว้าพะวังเรื่องยูนิ เขาต้องปกป้องเธอตามคำสัญญา คงทิ้งยูนิหรือพาไปด้วยไม่ได้เพราะจะตกเป็นเป้าหมายเอา

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า มีฉันอยู่ด้วยทั้งคน” เบียงกี้ตัดสินใจไปยืนข้างยามาโมโตะตามด้วยจางนีนี่และสปาน่า

“ไม่ต้องห่วงครับเดี๋ยวผมพาเข้าทางลับเอง!” จางนีนี่ยกนิ้วโป้งขึ้น เขามั่นใจว่าทางเข้าลับน่าจะยังไม่ถูกเผาป่าราบไปพร้อมระเบิด

“น่าตกใจนะครับเนี่ย ผมคิดว่าคุณจางจะกลัวจนไม่กล้ากลับไปเสียอีก” ฟูตะทำตาโต

“พูดอะไรอย่างนั้นครับ ฐานทัพวองโกเล่เป็นผลงานที่ผมแลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกายของผมนะ! ถ้าไม่กลับไปดูให้เห็นกับตาวันนี้คงนอนไม่หลับแน่!” จางนีนี่เถียงกลับในทันที แน่นอนว่าเขากลัวแต่ด้วยในฐานะนักวิจัยมือหนึ่งของวองโกเล่แล้ว เขาต้องกลับไปเก็บข้อมูลความเสียหายเพื่อใช้ปรับปรุงฐานลับใหม่!

หลังจากตกลงฝ่ายที่อยู่ที่ร้านและกลุ่มย่อยที่กลับไปตรวจสอบฐานลับสึนะก็รีบคว้าคุณแรมโบ้ที่จะเนียนออกไปจากร้านลุงคาวาฮิระ เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากลแต่เพราะไม่เห็นความผิดปกติจึงกลับเข้าร้านไปเพื่อปรึกษาแผนต่อจากนี้

“...” ซีลอนขมวดคิ้วรู้สึกคันยิบ ๆ ในทรวงอกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติแต่มองไม่เห็น เธอกวาดตามองไปรอบร้านแต่ก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ... แม้จะพยายามประสาทสัมผัสของไฟมายาก็ไม่รับรู้ถึงอะไร นั่นทำให้หลังจากที่คาบูโตะแสดงตัวว่าแสร้งเป็นแรมโบ้เพื่อเข้าใกล้และลักพาตัวยูนิออกไปนอกร้านสร้างความวิตกให้กับเธอเป็นอย่างมาก

‘มองไม่เห็น? บ้าน่า! ฉันคนนี้เนี่ยนะมองไม่เห็น!’ นักฆ่าหัวเงินกัดฟันรู้สึกถูกหยามหน้าอย่างที่สุด เธอกล้าพูดกว่าเก่งกว่าใครทั้งนั้นในกลุ่มสึนะตอนนี้ แต่ยังคงห่างจากพวกหกบุปผาอาลัย? ตัวคนที่อันตรายที่สุดของยุคสมัยอยู่ล้ำหน้าไปอีกกี่ร้อยก้าวกัน!

“ไม่จริงน่า!” “ยูนิ!!”

““ไม่มีทางให้ออกไปได้หรอก!”” ทั้งโกคุเทระและบาจิลประสานอาวุธหันเพื่อตอบคาบูโตะแต่สายหมอกแห่งหกบุปผาอาลัยพังประตูร้านออกไปและลอยตัวอยู่กับพรรคพวก ซึ่งคือคิเคียวและบลูเบล

“หกบุปผาอาลัย!!”

“ทำได้ดีมากโทริคาบูโตะพาท่านยูนิไปหานายท่านตรงนี้พวกเร— !!!” คิเคียวยังไม่ทันออกคำสั่งเสร็จปลายเล็บคมจากเหล็กกล้าก็พุ่งเข้าใส่จนเขาต้องไหวหลบก่อนจะโดนแทงเข้าลำคอ!

“ชิ” ซีลอนเดาะลิ้น ไม่ได้หยุดเคลื่อนไหวเพียงเพราะการโจมตีแรกพลาด เธอตวัดเขาเตะเสยอีกฝ่ายทันทีที่กรงเล็บพลาดเป้าหมายไป เธอที่ลอยตัวอยู่ได้เพราะพลังไฟที่อัดแน่นจนเห็นรูปร่างอยู่หลังสะโพกปีกสีดำสนิทของอีกา สัตว์กล่องในรูปแบบอุปกรณ์เสริมของเธอ ผสมกับพลังนอกระบบนั่นรากไม้สีดำจึงเลื้อยพันผิวหนังมากขึ้นจนลามมือถึงข้อมือขวานอกแขนเชิ้ตยาว

“ได้เห็นอะไรดี ๆ แล้วสิ ถ้าสีดำนั้นกลืนเธอจนหมดคงจะหมดก๊อกสินะ!” คิเคียวหันไปใส่พลังโจมตีซีลอนที่ลอยตัวขึ้นมาโต้ตอบเขาและปล่อยให้บลูเบลเปิดอาวุธกล่องปากเปลือกหอยระเบิดใส่พวกสึนะด้านล่าง

หน้าที่ของพวกเขาคือยื้อเวลาให้คาบูโตะพาท่านยูนิกลับไปหาเจ้านายแค่นั้นก็เพียงพอ

เปรี้ยง! ลูกดิ่งสีดำที่ห้อมล้อมด้วยสายฟ้าไร้ที่มาเข้าผ่าเข้าร่างโทริคาบูโตะจนมายาสลายไป ยูนิร่วงลงมากลางอากาศและเห็นวัตถุสีดำนั่นเต็มตา จิ้งจอกอาวุธกล่องอัสนี!

“บิสเจ็ต!?” ยูนิจำพวกมันได้

“บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ? องค์หญิง” แกรมม่าปรากฏตัวสู่สนามรบพร้อมลูกน้องอีกสองคนเพื่อปกป้องบอสเพียงหนึ่งเดียวแห่งจิโลเนโรแฟมิลี่

“แกรมม่า! โนซารุ! ทาซารุ!” ยูนิร้องด้วยความดีใจพวกพ้องของเธอยังมีชีวิตรอด!

“บ้าน่าพวกแบล็กสเปลสมควรถูกกำจัดทั้งหมดหลังจากเคลื่อนย้ายฐานทัพเมโลเน่แล้วสิ!” คิเคียวพยายามสลัดซีลอนเพื่อไปช่วยโทริคาบูโตะ น่าหงุดหงิดมากทั้งที่ข้อมูลการต่อสู้ของนักฆ่าหลังเก้าอี้พวกเขาก็ได้รับมาทั้งหมดแล้วแต่ตอนนี้กลับใช้วิชาที่ต่างออกไป

“มัวแต่โอ้เอ้อะไรอยู่หะคาบูโตะ! รีบไปชิงหัวยูนิกลับมาเซ่!!” บลูเบลขึ้นเสียงใส่สมาชิกหกบุปผาอาลัยอีกคน

กายของเขาฟุ้งหมอกและพุ่งไปหายูนิ ผ่านการประสานของพี่น้องนักฆ่าไปได้อย่างง่ายเลยและทำร้ายพวกเขาด้วยการโจมตีครั้งเดียวสาหัสร่วงลงสู่พื้นข้างล่าง แม้แต่จิ้งจอกดำคู่ของแกรมม่าก็ต้านทานเอาไว้ไม่อยู่ สายฟ้าสีม่วงเหงื่อซึม แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องปกป้องเด็กสาวในอ้อมแขนของตนเองเอาไว้ให้ได้จึงทุ่มสุดตัวเพื่อปล่อยพลังอัสนีออกมาจากแหวนแฟมิลี่

“หึ... ไฟแค่นั้นทำอะไรไม่ได้หรอก” คิเคียวที่เหลือบสายตาไปมองสนามรบอีกแห่ง เสี้ยววินาทีที่ละสายตานั้นเองกรงเล็บของซีลอนจึงเข้าถึงตัวเขาสร้างปากแผลยาวและรอยเลือดสีแดงเข้มทะลักออกมาได้ ยิ้มวิกลที่แสดงถึงความลิงโลดของนักฆ่าหัวเงินเกิดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ

เป็นวินาทีเดียวกับที่สึนะเข้าไปขวางชกเสยคาบูโตะจนกระเด็นไปอีกทาง

““มองไปทางไหนน่ะ คู่ต่อสู้ของแก อยู่ทางนี้”” เสียงของสึนะและซีลอนดังขึ้นในประโยคเดียวกันและต่างมุ่งมั่นจะเอาชนะเมื่อต้องประจันหน้ากับคู่ต่อสู้ที่เหนือชั้นกว่า

UNREQUITED หมายถึง ไม่มีค่าตอบแทน

เขียนไปเขียนมาจะ20ตอนแล้วล่ะ!! รูปเต็มแถมค่ะ ไรท์ละชอบยิ้มแบบนี้สุดๆไปเลยล่ะ~~~~