คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #101 : The GazettE Tour 2007-2008 [Repeated Countless Error]
Tour 2007-2008 Stacked Rubbish Grand Finale [Repeated Countless Error] In Kokuritsu Yoyogi Kyogiba Daiichi Taiikukan
~ The GazettE ~
มาถึงคราวนี้พบกันอีกแล้วกับ Gazette คราวนี้มาว่าถึงเรื่อง tour concert ที่พึ่งผ่านไปไม่กี่เดือนนี้
เอง concert นี้ถือได้ว่าสุดยอดอีก concert นึ่งเลยละ มันส์ กัน ทั้งคนดูและพวกเค้าทั้ง 5
concert นี้ร้องกันถึง 26 เพลงและรวมพูดคุยเค้าไปก็ 31 เพลงเลยทีเดียว ยาวนานถึง 2ชั่วโมง
ถึง 3ชั่วโมงเห็นจะได้ ที่กล่าวถึงต่อจากนี้อาจจะสับสนนิดหน่อยก็ได้นะเรื่องราวของ Gazette
ระยะเวลาที่ผ่านมานานแสนนาน 6ปีจนถึงตอนนี้ที่ ฮอแห่งนี้ ผู้คนร่ำร้องเรียกหาแต่พวกเค้าทั้ง 5
ที่มีนามว่า The Gazette บางคนลงไปคลานกับพื้นโยกหัว มันส์กระจาย เป็น concert ที่บ้าคลั่ง
ที่ไม่แพ้ concert อื่นๆ คนดูที่มากกว่า 1หมื่นคน นักดนตรีบรรเลง เพลงที่เหล่าคนฟัง ได้ฟังยังต้อง
อินไปกับมัน เสียงร้องเรียกหาถึงความสำเร็จ ความฝันที่ยังไม่ทันจะได้ตื่นขึ้นมา แต่ที่ยืนอยู่ตรงนี้
ไม่ใช่แค่ความฝันตื่นหนึ่ง บุคคลทั้ง 5 บรรเลงเพลง ดั่ง ฟ้าร้อง ฟ้าผ่า เสียงคนดูที่เรียกร้องแต่
พวกเค้าทั้ง 5 บทเพลงและท่วงทำนองทั้ง 26 เพลงเรียงรายกันออกมา ไม่จำกัดแนวเพลง
ไม่จำกัดแนวดนตรี พวกเค้ายืนอยู่จุดที่เหล่านักดนตรีหลายคนอยากจะลองขึ้นไปเหยียบมัน
เส้นทางที่ใครๆหลายคน อยากจะลองก้าวเดินไปหามันสักครั้ง ทำไมกันนะถึงอยากจะลองก้าวเดิน
ไปกับสิ่งสิ่งนั้นดูบ้าง ถึงแนวเพลงอาจจะดูแตกต่างไปบ้างแต่พวกเค้าไม่เคยที่จะหยุดก้าวเดินต่อไป
เดินไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ 0 ถึงเท่ารั่ยนั้นก็แล้วแต่ตัวพวกเค้าเองจะกำหนด เริ่มนับตั้งแต่ 0 และทำมันไป
พร้อมๆกันกับเหล่าผองเพื่อน สมองที่ไม่ได้รับสิ่งต่างๆได้ตลอดเวลา ถึงบางครั้งอาจจะฉุกใจคิด
มันได้ ก็กลายเป็นคำร้องที่ เรียงร่ายออกมา เสียงดนตรี ที่ไม่ได้โดดเดี่ยว พร้อมที่จะก้าวเดินไป
พร้อมๆกัน จังหวะต่างๆผสมผสานกัน ปีกที่ยังเคยเล็ก ตอนนี้ได้กลางออกรับ สายลมที่ผ่านมาเรื่อย
ประสบการณ์ต่างๆนาๆ ที่เคยได้รับเกิดเป็น ความเด็ดเดี่ยว ที่จะก้าวเดินต่อไปโดยไม่ต้องกลัวอะไร
บทเพลงที่นำพาทุกสิ่งทุกอย่างมารวมไว้ด้วยกัน สิ่งที่จูงใจ
คนให้ได้รับฟังสิ่งที่บรรเลง ดอกบัวที่ไม่เคยเห็นแสงสว่าง
พอรุ่งเช้ามันก็จะบานออกรับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา
ตราบใดที่ยังมีฉัน ก็จะมีเธอ ก้าวเดินไปด้วยกัน....
เส้นทางที่ใครๆที่จะเดินมาแล้ว บางคนอาจจะไม่ประสบผลสำเร็จกับสิ่งนั้น แต่รุ่นพี่บางวงนั้น
ได้ผ่านเส้นทางเหล่านั้นมามากมาย นับไม่ถ้วน บางวงต้องเจ็บปวดกับความทรมาณ แห่งความตาย
น้ำตาที่ไม่เคยหลั่งไหล ในที่สุดยังไงสะ มันก็ไม่สามารถระงับมันได้ ร้องไปเถิด ให้มันพัดพาเอา
ความโศรกเศร้าเหล่านั้นหายไปกับน้ำตาที่ไหลลิน
ความทุกข์ทรมานที่ผ่านพ้นมา บางสิ่งบางอย่างก็ไม่อาจจะเข้าใจได้ ทำสิ่งที่รักต่อไปทุ่มเท
ให้สุดกำลัง กำลังใจก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ ความหวังก็คือสิ่งที่เรากำลังไขว่ขว้า หาสิ่งที่ต้องการ
ความสำเร็จจาก รุ่นพี่ที่ผ่านพ้นมันมา จุดที่พวกวง รุ่นพี่ได้ไปเหยียบมาแล้ว บางทีนะ Gazette
อาจจะได้ไปยืนอยู่ที่เดียวกันกะ พวกเค้าเหล่านั้น ที่มีน้อยนิดก็ได้ ผมเชื่อว่า สักวัน Gazette
จะต้องมีวันนั้นอย่างแน่นอน ตราบเท่าบทเพลงเหล่านั้นจะยังไม่จบ เรื่องราวจะยังดำเนินต่อไป
บทกลอนที่ไม่สามารถแต่งจบได้ เพราะสิ่งที่กำลังทำนั้นไม่มีวันหมดสิ้น ถึงแม้เวลาจะผ่านพ้นไป
นานเท่ารั่ยแล้วก็ตาม เหล่าผองเพื่อนก้าวข้ามสิ่งที่ตัวเองไม่สามารถทำมันได้แล้ว กอดคอกัน
แล้วเดินไปพร้อมๆกันเถอะ ถ้ายังไม่ถึงวันนั้นละก็ อย่าถอดใจ อย่าพึ่งละจากสิ่งที่ กะทำอยู่
ยังไงสะ สักวันมันจะต้องมาถึงแน่ แค่ตอนนี้ยังเดินไปไม่ถึงเท่านั้น แต่สักวันนั้นและ เส้นทางที่ใครๆ
ต้องการ จะต้องได้เห็นเข้าสักวันแน่นอน เชื่อในเพื่อน เชื่อในตัวเอง และสิ่งรอบข้างที่นำพาเราไป
ยังจำได้มั๊ย ตอนเด็กเราเคยบอกเหล่าถึงสิ่งนั้นกันทั้งวัน ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงรึป่าว ทำมันให้สำเร็จ
ล่ะใครซักคนกำลังเป็นกำลังใจให้อยุ่จะใกล้หรือ ไกลก็ตาม ความห่างของบทเพลงนั้นก็ยังไม่หายไป
จดหมายที่วางทิ้งเอาไว้ อาจจะไม่ใช่จดหมายที่ดีอย่างที่คิด อย่าที่จะไม่กล้า เดินหน้าต่อไป
สีของท้องฟ้าอาจจะไม่เหมือนเดิมหรอกนะ เราเท่านั้นที่จะเปลี่ยนสีของท้องฟ้านั้นได้ ความว่าง
เปล่าที่ซึมซับเข้ามา แรงกายและจิตใจอาจจะท้อแต่ก็ยังทำมันอยุ่ได้ถึงทุกวันนี้ด้วยความรัก
ห้องที่มีแต่ความว่างป่าว เทไปด้วยสีเลือดที่ไม่เคยเห็นจริงๆสักที อย่าปล่อยฉันให้ได้อยู่คนเดียว
อาจจะไม่ดีแน่ ถ้าปล่อยไว้อย่างนั้น จงเดินต่อไปดับเพื่อนๆ ที่ได้ร่วมเดินด้วยกันมา
สิ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้
แต่ก็ไม่ได้หมายถึงจะมองไม่เห็น
สิ่งที่กำลังต้องเจอนั้นอย่าหลีกเลี่ยงที่จะเจอ
ฟาดฟันไปพร้อมๆกัน
บางทีสิ่งนั้นก็จะปรากฏให้ได้เห็นแน่ๆ
ไม่มีอะไรที่จะทำรายมิตรภาพรหว่างเพื่อนหรอกนะ....
ฉากสุดท้ายของชีวิต อาจจะไม่ได้เหมือนที่วาดหวังไว้ อาจจะดีกว่านั้น หรือแย่กว่านั้นก็ได้
ถึงบทเพลงที่จะมีต่อไป เหล่าคนหลายหลาก อาจจะลืมมันไปแล้วก็ตาม แต่สิ่งที่ไม่มีวันหายไปก็คือ
สิ่งที่เหล่านักดนตรีภาคภูมิใจนั่นเอง.......
บทวคามอันยาวนานนั้นก็ยังจะมีต่อไปตราบเท่า เหล่าคนหนุ่มเหล่านี้จะสร้างสันมันขึ้นมาต่อไป
Dr. Fu Dr. Fu
ความคิดเห็น