คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF : Your Girl
Title :: Your Girl
Type :: SF
Rate :: PG-13
Note :: (เวิ้นเว้อ!!!) ฟิกแก้เหงา ของสาวว่างงาน แต่งไว้นานแล้ว คอมเพิ่งซ่อมเสร็จ ไปขุดเจอเลยเอามารี
::::: ก็เป็นแฟนเธอวันๆ โดยที่เธอเองก็ไม่ยอมรู้ตัว :::::
“ฮยอกแจ คนนี้แฟนฉันเอง ชื่อคาอึล” รอยยิ้มอบอุ่นของชเวซีวอนถูกส่งให้หญิงสาวข้างๆกาย นัยน์ตาสีน้ำตาลของฮยอกแจมองภาพนั้นอย่างอิจฉาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ถึงจะอิจฉาแค่ไหน ถึงจะไม่พอใจแต่ฮยอกแจก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เพียงเพราะเขาเป็นแค่เพื่อน เพื่อนที่รอคอยที่จะเปลี่ยนสถานะเป็นคนรักโดยที่อีกคนไม่รู้ตัว
สายตาของฮยอกแจเห็นตั้งแต่ที่ซีวอนพาผู้หญิงคนนี้เดินเข้ามาตรงโต๊ะหินที่เขานั่งแล้ว ทำไมคนคนนั้นเป็นเขานะ คนที่ยืนอยู่ข้างๆซีวอน ตอนนี้ความอิจฉา ความเสียใจ ลอยอยู่ในความคิดของฮยอกแจเต็มไปหมด
“สวัสดีครับ ผมฮยอกแจเป็นเพื่อนของซีวอนครับ” เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ ฮยอกแจจึงจำเป็นต้องทำดีต่อหน้าเพื่อกลบเกลื่อนอาการหึงหวงที่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ เพราะเขานั้นไม่มีสิทธิ์ แต่ลับหลังก็ไม่แน่
ฮยอกแจเป็นแค่เพื่อนรักของซีวอนเท่านั้น เพื่อนที่ซีวอนไม่เคยหันมามอง ไม่เคยแคร์ เป็นแค่เพื่อนที่ต้องแอบรักอยู่ข้างเดียว ฮยอกแจแอบรักซีวอนมาตั้งแต่อยู่มหาลัยปีหนึ่งแล้ว จนปัจจุบันทั้งคู่อยู่ปีสาม ฮยอกแจก็ยังเป็นได้แค่เพื่อนอยู่ดี ไม่ใช่เพราะไม่อยากบอกความในใจ แต่ข้างกายของซีวอนมักมีคนเคียงข้างไม่เว้นว่าง ทำให้ฮยอกแจไม่กล้าจะเอ่ยปากออกไป ที่สำคัญกลัวว่าจะถูกซีวอนเกลียด ร่างบางได้แต่นึกสมเพศตัวเองในใจ
“งั้นฉันกับคาอึลไปทานข้าวก่อนนะ เจอกันตอนบ่าย” มือแกร่งของซีวอนโอบเอวบางของแฟนสาวเพื่อจะไปที่รถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก ทั้งสองเดินไปคุยไปอย่างมีความสุข โดยไม่รู้ซะด้วยซ้ำไปว่าคนที่จากมาเมื่อกี้กำลังนั่งนั่งน้ำตาซึมอยู่ที่เดิม
มือขาวหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง นิ้วเรียวของฮยอกแจกดเบอร์เพื่อนสนิทอีกคนอย่างรวดเร็ว ปลายสายเมื่อได้ฟังเสียงของฮยอกแจก็ตกใจเมื่อมีเสียงสะอื้นปนมาด้วย รีบไต่ถามอาการเพื่อนรักอย่างเป็นห่วง และก็ได้คำตอบที่มักได้ยินเป็นประจำจนชิน
“ ทงเฮ ซีวอนมีแฟนใหม่อีกแล้ว ฉันเจ็บใจ ทำไม ทำไมไม่เป็นฉันซักที”
‘เดี๋ยวมันก็เลิก นายก็รู้นี่ว่ามันคบใครไม่นาน’ ทงเฮเอ่ยปลอบใจเพื่อนตัวน้อย
“ถึงงั้นก็เหอะ ฉันเศร้านะ..ไม่รู้ซีวอนคบไปได้ไง ไม่เห็นจะสวยเลย” ฮยอกแจเอ่ยเสียงเข้มเมื่อนึกถึงแฟนใหม่ของซีวอน
เชอะ! ไม่เห็นจะสวยตรงไหน ดำก็ดำ เตี้ยก็เตี้ย ซีวอนตาถั่วที่สุด เขาน่ารักกว่าตั้งเยอะ ทำไมคนตาถั่วไม่เคยหันมามองมั่งเลยน่ะ อยู่กันมาตั้งสามปี ทำทุกอย่างให้สารพัด แต่ทำไมถึงไม่เคยสนกันเลย
‘เออน่า นายก็ทำแบบเมื่อก่อนสิ สำเร็จเกือบทุกราย’ เสียงหัวเราะไล่ตามมาเมื่อคิดถึงวีรกรรมของเพื่อนรักที่แอบไปจัดการกับแฟนซีวอนจนเลิกลาไปทุกคน ซีวอนถึงคบใครไม่เกินสามอาทิตย์ก็เพราะฮยอกแจนี่แหละ ทั้งโทรไปขู่บ้าง สลับรางให้รถไฟชนกันบ้าง แกล้งจนสาวๆของซีวอนทนไม่ไหว
“โอเค แค่นี้นะฉันไปตามหาซีวอนก่อน ปล่อยให้อยู่สองต่อสองไม่ได้หรอก” ร่างบางกดวางสายเมื่อตกลงกันเรียบร้อย มือเรียวเก็บของเข้ากระเป๋าอย่างเร่งรีบ เสร็จแล้วจึงหยิบกระจกใบเล็กมาส่อง เพราะเมื่อกี้ร้องให้ตาจึงบวมไปนิดนึง จิ๊ปากอย่างหงุดหงิด หยิบแป้งเด็กมาทาทั่วใบหน้ากลบคราบน้ำตา กลิ่นหอมอ่อนๆกรุ่นมาจากแก้มเนียนใส
ร่างเล็กมองหน้าตัวเองในกระจก สิ่งที่สะท้อนกลับมาให้เห็น ใบหน้าขาวผ่องเรียวสวย คิ้วบางได้รูป ดวงตารี จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากแดงสดเป็นธรรมชาติ ทั้งๆที่ฮยอกแจก็มั่นใจว่าเขาก็ไม่ได้หน้าตาน่าเกลียดซะหน่อย อาจจะดูดีกว่าแฟนของซีวอนบางคนด้วยซ้ำไป แต่ทำไมซีวอนถึงไม่เคยมองมาทีเขาซะที แววตาโศกเศร้าสะท้อนออกมาจากในกระจกแต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นความโมโห ยังไงเขาก็ไม่มีทางยกซีวอนให้คนอื่นไปหรอก
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งนึง คราวนี้ไม่ได้โทรไปปรับทุกข์ แต่โทรไปสร้างทุกข์ให้คนอื่นต่างหาก รอยยิ้มกริ่มประดับที่เรียวปากบางเมื่อได้ยินเสียงตอบรับ
“ซีวอนหรอนายอยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปหานะ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย หิวจะตายอยู่แล้ว”
เมื่อรู้ที่อยู่ขาเรียวก็รีบเร่งไปทันที ในใจเตรียมคิดแผนสกัดรักใหม่ของซีวอนเต็มที หึ!! เมื่อหึงไม่ได้ก็ขอหวงแล้วกันคุณเพื่อนสนิท
.
.
.
ร้านที่ซีวอนเลือกพาคนรักมาเป็นร้านอาหารหรูที่ว่าถ้าหากเป็นนักศึกษาธรรมดา คงไม่มีโอกาสมารับประทานอย่างแน่นอน เสียงดนตรีคลอเบาๆ โต๊ะทุกตัวถูกจัดห่างกันออกไปเพื่อความเป็นส่วนตัว แสงไฟสีส้มอ่อนทำให้บรรยากาศดูนุ่มนวล
แฟนสาวของซีวอนเชิดหน้าอย่างมีความสุขที่ได้ซีวอนมาเป็นคนรัก ถึงจะต้องแย่งกับใครเธอก็ไม่มีวันปล่อยคนคนนี้ไปหรอก ซีวอนเป็นถึงเดือนคณะ ฐานะก็ร่ำรวยล้นฟ้า หน้าตาก็หล่อเหลาไม่มีใครเกิน ทุกอย่างล้วนสมบูรณ์แบบ รู้สึกภูมิใจที่ซีวอนเลือกเธอ แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อได้ยินซีวอนคุยโทรศัพท์กับใครบางคน และพอจะรู้ว่าการทานอาหารมื้อนี้อาจจะมีใครติดตามมาด้วย แค่นั้นไปหน้าก็บึ้งซะจนซีวอนสังเกตได้
“คาอึลคุณเป็นอะไร ร้านอาหารไม่ถูกใจหรือครับ หน้าบึ้งเชียว”
“เปล่าหรอกค่ะ ซีวอนคุณจะพาใครมาอีกหรือค่ะ ฉันนึกว่าเราจะมาเดตกันเสียอีก” ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป เธอคิดว่าตอนนี้เธอมีสิทธิ์หึงหวงซีวอนได้เต็มที่ และเธอก็จะไม่ปล่อยให้ใครมาแย่งความสนใจจากซีวอนของเธอเด็ดขาด
“อ่อ ฮยอกแจไง เขาขอมาทานด้วย ฮยอกแจก็แบบนี้ประจำทานอาหารคนเดียวไม่ได้” ร่างสูงที่นั่งตรงข้ามอธิบายให้หญิงสาวฟัง แต่ถึงเช่นนั้นก็ยังไม่พออยู่ดี หญิงสาวกอดออกทำหน้าไม่พอใจ คิดว่ายังไงซีวอนก็ต้องง้อเธอ
“ฉันไม่อยากให้เขามานี่ค่ะ เวลานี้เราควรอยู่กันสองต่อสองไม่ใช่หรือไง” ริมฝีปากยังคงพูดเอาแต่ใจต่อไปโดยไม่ทันสังเกตหน้าของชายหนุ่มเลยว่าเริ่มรำคาญแล้ว
“คุณโทรไปบอกเพื่อนคุณได้ไหม ว่าคุณจะทานข้าวกับแฟนสองต่อสอง ให้เขาหัดไปทานคนเดียวมั่ง” ไม่ทันที่
ซีวอนจะเอ่ยอะไรก็มีเสียงดังตอบแทนให้แล้ว
“อ่า..ขอโทษนะซีวอน ฉันมากวนหรอ” ฮยอกแจเข้ามาทันบทสนทนาพอดี ถึงตอนนี้ใบหน้าขาวใสจะซีดเซียว ถึงริมฝีปากบางจะขบกัดมันจนช้ำดูน่าสงสาร แต่ใครเล่าจะรู้ว่าภายในจิตใจของฮยอกแจกลับโกรธหญิงสาวที่พูดประโยคเมื่อกี้ออกมา ไม่ชอบใจที่หล่อนทำเหมือนเป็นคนสำคัญของซีวอน
“งั้นฉันไปทานคนเดียวก็ได้นะ” ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ภายในไม่ใช่เลย ฮึ้ย!!! คันปาก อยากจะด่า ถ้าไม่ติดว่าต้องทำให้ซีวอนสงสารนะ จะด่าซะให้เครื่องสำอางหนาๆนั่นหลุดดอกจากหน้าเลย สำคัญตัวผิดไปแล้ว
ยัยดำ ยัยเตี้ย
มือหนาของซีวอนคว้าแขนเล็กของฮยอกแจไว้ก่อนที่จะได้หันหลังเดินออกไป ก่อนจะเอ่ยพูดให้ฮยอกแจนั่งทานด้วยกันตรงนี้ ไม่ต้องไปไหน
“แต่นายมาเดตไม่ใช่หรอ ฉันคงมากวน…….” ร่างบางยังคงตัดพ้อทำให้ซีวอนสงสารต่อไปแต่ภายในจิตใจกำลังหัวเราะก้อง
“ไม่กวนหรอก เราก็ทานด้วยกันทุกวัน นั่งลงเถอะ จะได้เรียกบริกรมาสั่งอาหาร” ฮยอกแจยิ้มขอบคุณซีวอนก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆร่างสูง นั่นทำให้หญิงสาวที่มาด้วยไม่พอใจเป็นอย่างมาก และยิ่งโมโหเขาไปใหญ่เมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะออกมาจากริมฝีปากสีสด เอาสิยัยดำ จะเล่นสงครามประสาทกับฉันงั้นหรอ แล้วจะได้รู้ว่าใครจะแน่กว่ากัน
ซีวอนโบกมือให้พนักงานมารับออร์เดอร์ ฮยอกแจสั่งอาหารเสียมากมาย ร่างสูงมองเพื่อสนิทอย่างขบขัน เป็นเรื่องปกติของฮยอกแจที่จะกินเก่งแบบนี้ ตัวก็บางแค่นี้ไม่รู้เอาไปเก็บไว้ที่ไหน นั่งมองจนฮยอกแจรู้สึกตัว ใบหน้าหวานเงยหน้ามามองเพื่อนสนิท นัยตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องซีวอนอย่างสงสัย ริมฝีบางอิ่มกัดปากนิดๆอย่างุนงง ซีวอนเห็นแบบนั้นก็เกิดอาการใจเต้นผิดปกติมาวูบนึงแต่แค่วูบเดียวก่อนจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม
หญิงสาวนั่งมองฮยอกแจอย่างโกรธเคือง เมื่อมาถึงซีวอนก็เอาแต่สนใจร่างบางข้างๆกาย ไม่สนใจเธอเลย แล้วดูสิ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย สั่งอาหารเสียมากมายจนน่าอายจน เธอแทบจะไม่กล้าสั่งอะไรเพิ่มอีก แทนทีซีวอนจะห้ามกลับยิ้มอย่างเอ็นดู แล้วก็ยิ่งอยากจะกรีดร้องให้ลั่นเมื่อมือขาวผ่องของฮยอกแจเอื้อมมาปัดเส้นผมที่ปลกใบหน้าของซีวอนออกให้ก่อนทั้งสองจะยิ้มให้กัน เธอดูออกว่าฮยอกแจไม่ได้คิดกับซีวอนแค่เพื่อนแน่นอน แต่ยังไงคนนี้ก็เป็นแค่เพื่อนที่ซีวอนไม่สนใจ หึ!! แล้วจะได้รู้ว่าใครสำคัญกว่ากัน เธอเองก็ไม่ยอมใครง่ายๆหรอก
“ซีวอนค่ะ เมื่อกี้ที่เราเดินผ่านร้านเสื้อผ้า มีเสื้อผ้าสวยๆเต็มเลย ถ้าทานเสร็จแล้วเราสองคนไปเดินดูกันนะค่ะ” เสียงแหลมจงใจเน้นคำว่าสองคนให้กระทบอีกคนที่นั่งอยู่ด้วย ร่างสูงที่ไม่รู้สึกถึงสงครามของทั้งสองคนก็พยักหน้ารับ
ดวงตาเรียวของฮยอกแจหรี่มองอย่างไม่ชอบใจแต่ก็เก็บอาการไว้อย่างแนบเนียนก่อนจะหันไปคุยกับซีวอนตามปกติ จนเมื่ออาหารถูกลำเลียงมาฮยอกแจจึงหยุดทุกอย่างหันไปสนใจกับอาหารหน้าตาน่าทานที่ตนเองสั่งมา ริมฝีปากแย้มนยิ้มอย่างถูกใจ มือเรียวเอื้อมไปตักชิ้นไก่อบพอดีคำที่หั่นเอาไว้แล้วและวางมันลงที่จานของซีวอน
“ซีวอนลองชิมไก่นี่สิ ซีวอนชอบไม่ใช่หรอ” ร่างสูงส่งยิ้มไปให้ฮยอกแจก่อนจะลงมือชิมเมื่อเห็นว่ามันอร่อยดี มือแกร่งก็ตักเนื้อไก่อบจานเดิมที่ฮยอกแจตักเมื่อกี้ไปให้แฟนสาวที่นั่งตรงข้าม ริมฝีปากที่ถูกเติมด้วยลิปติกสีแดงสดยิ้มเยาะอย่างสะใจ ฮยอกแจมองภาพนั้นด้วยสายตาโกรธเคือง มือบางกำผ้าปูโต๊ะเสียแน่นจนมันยับยู่ยี่ไปหมด
“อร่อยจังเลยค่ะซีวอน หรือเพราะคุณตักให้ค่ะเนี่ยมันถึงอร่อยขนาดนี้” หญิงสาวเอ่ยกระเซ้ากับคนที่ตักให้ ร่างสูงเลยหอมแก้มแฟนสาวไปทีนึง หญิงสาวยิ้มร้ายไปให้ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆซีวอน ดวงตาของฮยอกแจเบิกกว้าง ทนแทบไม่ไหว แบบนี้มันมากเกินไป มากเกินที่หัวใจจะรับไหว น้ำตาที่กลั้นเอาไว้กำลังจะไหลออกมาประจานความพ่ายแพ้ ความเสียใจ ร่างบางจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนที่จะควบคุมตัวเองไม่ได้ เอาน้ำสาดหน้าแฟนใหม่ของซีวอนซะก่อน
มือเรียวเกาะอยู่ที่ขอบอ่างล้างหน้า กระจกบานใหญ่สะท้อนใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา ดวงตาเรียวแดงก่ำจากการร้องให้ ริ่มฝีปากอิ่มถูกขบกัดจนบวมช้ำเพราะกลั้นเสียงสะอื้น ฮยอกแจมองหน้าตัวเองในกระจก สมเพศตัวเองเหลือเกิน ถ้าเขาตัดสินใจบอกความในใจให้ซีวอนได้รับรู้บางทีตอนนี้เขาอาจจะไม่ต้องมาทนทรมานแบบนี้ แต่จะทำยังไงได้เมื่อเขาเลือกเองว่าจะให้ซีวอนบอกรักเขาก่อน ร่างบางกลั้นใจที่เจ็บเกินจะทนไหว สูดหายใจเข้าลึกๆ ยิ้มให้ตัวเองปั้นหน้าให้เหมือนเดิม
เปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา เพราะตอนนี้ตาของเขาแดงช้ำไปหมด ถ้าเดินออกไปซีวอนอาจจะสงสัยได้ เมื่อจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยจึงเดินไปที่โต๊ะอีกครั้ง แต่ก็แทบจะเสียน้ำตาอีกรอบเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่เคยนั่งตรงข้ามบัดนี้ย้ายมานั่งที่เก่าของตัวเอง ทั้งสองคนนั่งชิดกันแทบจะเกยกันด้วยซ้ำ ร่างบางกลั้นใจเดินไปที่โต๊ะ ก่อนจะเอ่ยเสียงสั่น
“ซีวอนฉันไปก่อนนะ เผอิญฉันไม่ค่อยสบาย” คว้ากระเป๋าเป้ของตัวเองแล้วรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจทั้งสองคนเลยแม้แต่น้อย ไม่กล้ามอง ไม่กล้าดู ไม่อยากจะร้องให้เหมือนคนบ้าแล้ว
ขาเพรียวของฮยอกแจพาตัวเองเดินออกมาให้ห่างจากร้านอาหารหรูนั่น โบกเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่บ้าน วันนี้เขาไม่มีกระจิตกระใจเรียนแล้ว อันที่จริงต้องบอกว่าไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรทั้งนั้น ดวงตาของฮยอกแจเหม่อลอย เศร้าซึม แต่ก็ไม่ลืมที่จะโทรไปบอกทงเฮว่าขอยกเลิกนัด ถึงเพื่อนสนิทจะนึกสงสัยแต่ก็ยังไม่ได้ซักถามอะไร
*********************** YOUR GIRL *******************************
กาแฟร้อนหอมกรุ่นถูกปล่อยให้เย็นอยู่บนโต๊ะโดยที่คนที่ชงมันมาไม่คิดจะสนใจ ตอนนี้ฮยอกแจนอนซึมอยู่บนเตียงนอน ร่างบางมองรูปใบหนึ่งในมือ มันเป็นรูปที่ทงเฮให้เขา ซึ่งตัดต่อจากโปรแกรมPhotoshop เป็นรูปฮยอกแจและซีวอนในชุดแต่งงาน ฮยอกแจจำได้ว่าตอนนั้นซีวอนไปเดินแบบและกำลังโพสท่าตอนจบซึ่งต้องหันหน้าเข้าหานางแบบ ฮยอกแจไม่ชอบเท่าไหรแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ และไม่นานรูปนั้นก็ถูกทงเฮนำมาตัดต่อ เอาใบหน้าของฮยอกแจมาใส่แทนนางแบบ เขาชอบรูปนี้มากๆ สายตาที่ซีวอนมองนางแบบมันได้กลายมามองเขาแทน แต่ซีวอนไม่เคยได้เห็นรูปนี้ และฮยอกแจก็ไม่มีวันที่จะให้ซีวอนได้เห็น ถึงจะชอบรูปนี้ยังไงแต่เขาก็อยากให้ซีวอนมองเขาแบบนี้จริงๆไม่ใช่แค่การโกหก แต่มันคงเป็นไปไม่ได้
ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใจหนึ่งก็อยากสู้ต่อไป แต่ใจหนึ่งก็บอกว่าเหนื่อยเหลือเกิน เจ็บเกินพอแล้ว หัวสมองคิดทบทวนสิ่งที่อยู่ในหัวใจ หรือเขาจะลองหยุดดี หยุดทุกอย่าง ลองทบทวนความรู้สึกใหม่ ลองตัดใจ หยุดวิ่งตามซีวอนแล้วนั่งพักบ้าง บางทีสามปีที่ต้องเจ็บช้ำมันก็อาจจะถึงเวลาแล้วก็ได้ นอนคิดไปเรื่อยเปื่อยจนผล็อยหลับไป
.
.
.
ฮยอกแจมาถึงมหาลัยในตอนเช้า ขาเรียวเดินไปที่โต๊ะม้าหินที่ประจำ ไม่คิดว่าจะมีใครนั่งอยู่เพราะซีวอนและทงเฮมักจะมาสาย ฮยอกแจจึงมาก่อนเป็นคนแรกเป็นประจำ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นใครบางคนนั่งอยู่ก่อนแล้วและก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าเป็นคนที่เขาไม่รู้จัก สงสัยว่าจะไม่รู้ว่าตรงนี้เป็นที่ประจำของเขา แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เมื่อเห็นว่าแถวนั้นยังมีที่ว่างอยู่ จึงเดินเลยไปแต่ก็ต้องหยุดเพราะเสียงเรียกจากคนที่ไม่รู้จัก
“ฮยอกแจ อย่าเพิ่งไปครับ” ร่างบางหันมามองคนที่เรียก ใบหน้าใสงุนงงเมื่อเห็นว่าหนุ่มคนนนั้นรู้จักชื่อเขาด้วย แต่ยังไงฮยอกแจก็จำไม่ได้ว่าไปรู้จักตอนไหน ร่างสูงตอนนี้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของฮยอกแจ ทั้งสองจ้องหน้ากันจนร่างสูงเอ่ยคำพูดออกมาก่อน
“ผมชื่อคิบอม ผมมีอะไรอยากคุยกับฮยอกแจซักหน่อยครับ พอว่างไหม” เมื่อเห็นร่างบางพยักหน้า เขาจึงผายมือไปที่โต๊ะมาหินที่ประจำของร่างบาง เมื่อทั้งสองนั่งลง คิบอมจึงเอ่ยพูดความในใจทันที ฮยอกแจนั่งฟัง ในไม่ช้าใบหน้าหวานก็ต้องมีอาการตกใจก่อนรอยยิ้มจะถูกประดับที่ริมฝีปากบาง
“เจ้าไก่..หวัดดี” ทงเฮเอ่ยทักฮยอกแจเสียงใส ร่างสูงรีบชักมือออกจากฮยอกแจพร้อมก้มหัวให้ทงเฮ คนที่วิ่งเข้ามาใหม่ก็พยักหน้ารับอย่างงๆ
“ใครอะ เพื่อนนายหรอฮยอกแจ” ฮยอกแจส่ายหน้าและรีบแนะนำคิบอมทันที
“นี่คิบอมแฟนฉันเอง” คนที่ตกใจไม่ได้มีแต่เพียงทงเฮเท่านั้น แต่ซีวอนที่เดินมาถึงก็ตกใจไม่แพ้กัน
“ห๊า!!! แฟนหรอแล้วซะ..”ก่อนที่จะทันพูดอะไรมือของฮยอกแจก็เอื้อมมาปิดปากของเพื่อนตัวดีไว้ทันที กระแอมให้ทงเฮรู้ตัวก่อนจะชักมือออก
“อือ แฟนฉันเองแหละ ก็แหม พวกนายก็มีคนรักกันหมดแล้ว ฉันก็อยากมีมั่งนี่ จะให้ฉันอยู่คนเดียว ฉันก็เหงาเป็นนะ ”เอ่ยเสียงตัดพ้อและยิ่งเน้นย้ำคำว่าเหงาไปทางซีวอนที่ตอนนี้ยืนนิ่งไปแล้ว
“ไปรู้จักกันตอนไหนล่ะ..เมื่อวานนายยัง....”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ....แต่คิบอมเขามาสารภาพรักกับฉัน เขาแอบชอบฉันมานานแล้ว เนอะคิบอม” แฟนใหม่ของฮยอกแจพยักหน้ารับ มือใหญ่ยกขึ้นมาจับแก้มของฮยอกแจเบาๆ คนตัวเล็กยิ้มให้อย่างน่ารัก
ซีวอนมองภาพนั้นอย่างอารมณ์ไม่สบอารมณ์นัก เขารู้สึกหวงฮยอกแจขึ้นมา แต่ก็คิดว่านั่นคงเป็นอาการหวงเพื่อนธรรมดาเท่านั้น แต่ทำไมเขาถึงไม่ชอบเลย ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับร่างกายของฮยอกแจ อยากจะเดินไปกระชากมือของคิบอมที่สัมผัสแก้มนวลของฮยอกแจออกซะตอนนี้
ทงเฮเองตอนนี้ก็มองฮยอกแจและคิบอมหยอกล้อกันอย่างแปลกใจ เมื่อวานเจ้าไก่ยังร้องให้เรื่องซีวอนอยู่เลยไม่ใช่หรอแล้วทำไมตอนนี้มาเป็นแฟนกับเจ้าแก้มแตกนี้ได้ล่ะ ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน หรือฮยอกแจมันจะเสียใจมากจนเบลอ หรือว่ายังไง ....ปลาน้อยล่ะงง
ทั้งทงเฮและซีวอนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเองไม่ทันสังเกตเห็นว่าคนที่เป็นแฟนกันทั้งสองต่างสบตากันเหมือนมีความลับ
“เอ่อ ตอนกลางวันฉันจะไปกินข้าวกับคิบอมนะ” ฮยอกแจเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา
“อ้าวแล้วฉันกับซีวอนล่ะ” ฮยอกแจหัวเราะขึ้นมาอย่างขบขันประหนึ่งเหมือนทงเฮพูดเรื่องตลกออกมา
“นายสองคนก็ไปอยู่กับแฟนสิ ซีวอนก็มีคาอึล ทงเฮก็มีพี่ฮยอนจุงอยู่แล้วนี่นา”ทงเฮถึงกับยู่หน้าไม่พอใจเมื่อนึกถึงแฟนของเขาตอนนี้ ก็แค่คบเล่นๆหรอก ถึงยังไงเขาก็ต้องอยากทานข้าวกับเพื่อนๆอยู่แล้ว
ซีวอนก็มองฮยอกแจอย่างไม่ชอบใจเหมือนกัน เพราะทุกวันเขาต้องมาทานข้าวกับฮยอกแจและทงเฮ ทุกวันที่เขาต้องเห็นเพื่อนตัวเล็กของเขานั่งกินอย่างมีความสุข แต่วันนี้มันจะไม่ใช่แบบนั้น ซีวอนจึงเริ่มไม่ถูกชะตากับคิบอมเท่าไหร่
“แล้วก็วันเสาร์นี้ที่เราขอให้ซีวอนไปซื้อของเป็นเพื่อน ซีวอนไม่ต้องไปแล้วก็ได้นะ เราจะไปกับคิบอม ซีวอนจะได้ไปเดตกับแฟนไง” ฮยอกแจพูดกับซีวอนที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ในตอนนี้ ถึงฮยอกแจจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงแต่ภายในอยากให้ซีวอนปฏิเสธมากกว่า ใจจริงเขาอยากไปกับซีวอนจะตาย
“ทำไมล่ะฮยอกแจ ไปกับฉันไม่ดียังไง ไปกับฉันนี่แหละ”ซีวอนขึ้นเสียงใส่ฮยอกแจ ไม่ชอบจริงๆที่เพื่อนสนิทคนนี้ของเขาเริ่มให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่า
ฮยอกแจมองซีวอนอย่างแปลกใจ อาการแบบนี้เหมือนที่เขาเป็นเลย นายหึงหรือไงซีวอน อย่าทำให้ฉันมีความหวังได้ไหมเนี่ย ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่ฮยอกแจก็มีความสุขจนเกือบจะเก็บรอยยิ้มไว้ไม่ไหว
“เอางั้นก็ได้ งั้นถ้าเราซื้อของเสร็จแล้วเดี๋ยวเราโทรไปหาแล้วกันนะคิบอม” หันไปตกลงกับคนข้างๆกาย
“ก็ได้ครับ งั้นฮยอกแจโทรมานะเดี๋ยวเราสองคนจะได้ไปเที่ยวกันต่อ”ข้อมือแกร่งถูกยกขึ้นดูนาฬิกาเมื่อเห็นว่าเป็นเวลาสมควรแล้วจึงหันมาเอ่ยลากับฮยอกแจ
“ผมไปเรียนก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนกลางวันจะมารับถึงหน้าคณะเลย”ว่าแล้วก็หอมแก้มนุ่มของฮยอกแจเบาๆก่อนจะก้มหัวให้ทั้งสองคนที่นั่งตกใจตาค้างและเดินออกไปยังที่เรียนของตัวเอง
ฮยอกแจยกมือขึ้นกุมแก้มที่โดนหอมอย่างเขินๆ ใบหน้าหวานขึ้นสีชมพูจางๆ ทั้งซีวอนและทงเฮมองเพื่อนสนิทอย่างตกใจ เพราะฮยอกแจเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อตัวถ้าไม่ใช่พวกเขาสองคน แต่นี่ถึงกลับให้หอมแก้มดูมันจะมากไปหน่อย และเป็นซีวอนที่ทนไม่ไหวกับความรู้สึกแปลกๆในหัวใจ
“ฮยอกแจนายปล่อยให้หมอนั่นหอมแก้มได้ยังไง” ตะคอกใส่ฮยอกอย่างโมโห ร่างบางของเพื่อนสนิทถึงกับสะดุ้งตกใจเพราะไม่เคยเห็นซีวอนโมโหขนาดนี้ ถึงจะกลัวแต่ก็แอบดีใจที่ซีวอนสนใจเขา
“ก็แฟนกันนี่ซีวอน ทีนายยังหอมแก้มแฟนนายได้เลย” เถียงกลับไป ซีวอนถึงกับชะงักนิ่ง ใช่แล้วทำไมเขาต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนด้วย ฮยอกแจเป็นแค่เพื่อนไม่ใช่คนรักของเขาซักหน่อย
“แต่นายก็ไม่ควร ที่เตือนเพราะว่านายเป็นเพื่อนฉัน ฉันไม่อยากให้ใครมองนายไม่ดี....” ฮยอกแจไม่อยากอยู่ทนฟังซีวอนจนจบจึงเอ่ยขัดขึ้นมาก่อน ตอนนี้น้ำตาของฮยอกแจจะร่วงแล้ว ทำไม ทีนายยังทำได้เลย แล้วจะมาห้ามฉันทำไม เพราะยังไงนายก็เห็นฉันเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นเองซีวอน
“ไปก่อนนะทงเฮ เจอกันตอนเย็น” พูดจบก็รีบเดินออกไป ปล่อยให้ซีวอนและทงเฮนั่งอยู่เพียงสองคน ซีวอนมอง
คนที่พึ่งเดินออกไปอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหันมามองทงเฮที่จ้องอยู่ก่อนแล้ว
“ฮยอกแจเป็นอะไร นายรู้รึเปล่า” ทงเฮได้แต่ส่ายหัวเอือมละอาให้คนถามก่อนจะเอ่ยออกมาเพียงเบาๆและเดินจากไปทิ้งร่างสูงไว้ลำพัง
“...ซื่อบื้อ...”
************************ YOUR GIRL***************************
เสียงนาฬิกาปลุกในตอนเช้า ทำให้ฮยอกแจต้องลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย มือเรียวขยี้ตาด้วยความง่วง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามีนัดกับซีวอนว่าจะไปเลือกซื้อของกัน เขาอยากได้รองเท้าผ้าใบคู่ใหม่ เพื่อเอาไว้ใส่เต้น เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนเปิดอินเตอร์เน็ตดูและเห็นว่ามีรองเท้าหลายรุ่น หลายแบบพึ่งออกมาใหม่ วันนี้จึงกะว่าจะไปดูซักหน่อย
เมื่อสะบัดอาการง่วงทิ้งไปได้จึงก้าวลงจากเตียง หยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้เดินเข้าห้องน้ำไป อาบน้ำอย่างมีความสุขอยู่นานในที่สุดก็เสร็จ ตอนนี้ฮยอกแจหอมกรุ่นไปทั้งตัว เดินออกมาในสภาพหมิ่นเหม่ ผ้าเช็ดตัวผืนบางเกาะอยู่ที่สะโพกขาวผ่อง ทั่วทั้งตัวมีหยดน้ำเม็ดเล็กอยู่เต็มไปหมด ฮยอกแจขยี้ผมนุ่มที่พึ่งสระเสร็จ แล้วก็ต้องตกใจแทบจะทันทีเมื่อเห็นว่ามีใครอยู่ในห้องด้วย ซึ่งไม่ต่างกับซีวอนในตอนนี้
ภาพเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ช่วงบนไร้อาภรปิดบังเผยให้เห็นผิวเนื้อนวลขาวใสราวกับหิมะ เม็ดทับทิมอ่อนสีชมพูอ่อนตัดกับผิวขาวๆนั้นอย่างลงตัว แขนและลำตัวของฮยอกแจก็เล็กไปหมด หน้าท้องขาวแบนราบนั้นก็ไม่มีกล้ามเนื้อแบบผู้ชาย สะโพกขาวๆนั้นก็มีแค่ผ้าผืนบางคลุมเอาไว้ ภาพที่เห็นทำเอาซีวอนหายใจสะดุด แถมกลิ่นหอมจากร่างบางก็ยังตามมาติดๆตอนนี้ซีวอนได้แต่ยืนตาค้าง หัวใจเริ่มเต้นแปลกๆ
“เฮ้ย!!! ซีวอน นายเข้ามาทำไม” ฮยอกแจเอ่ยเสียงดังด้วยความตกใจ
“อ่ะ.. เอ่อ ก็..เห็นนายยังไม่ลงไปสักทีเลยมาตาม” ซีวอนเมื่อได้สติจึงพูดออกมาไม่เต็มเสียงนักเพราะยังมัวแต่มึนกับความขาวผ่องของฮยอกแจ
“ออกไปก่อน ขอแต่งตัวก่อน” มือขาวดันหลังร่างสูงให้ไปที่ประตู เมื่อซีวอนออกไปแล้วก็รีบปิดประตูพร้อมกดล็อกทันที ใบหน้าของฮยอกแจแดงซ่านเมื่อนึกได้ว่าซีวอนเห็นอะไรไปบ้าง โอ้ย!! อายชะมัดเลย แต่ช่างมันเถอะเราหุ่นดีซะอย่าง ซีวอนจะรู้สึกอะไรมั่งไหมนะ
ร่างสูงที่ออกมายืนพิงประตูนิ่ง หลับตานึกถึงคนที่อยู่ในห้อง ทำไมเขาต้องใจเต้นแบบนี้ด้วย ก็แค่ผู้ชายด้วยกันจะอายทำไมน่ะ แต่ทำไมฮยอกแจถึงผอมบางขนาดนั้นน่ะ ตัวเล็กยิ่งกว่าผู้หญิงอีก ผิวก็ขาวขาวจน.. สะบัดความคิดแปลกๆออกจากหัวก่อนจะเดินลงไปรอคนตัวเล็กข้างล่าง
ฮยอกแจเดินลงมาจากชั้นบน ร่างเล็กใส่เสื้อสีชมพูอ่อนลายทางสีขาวแขนยาวคลุมถึงปลายนิ้ว คอเสื้อกว้างจนเห็นแผ่นอกขาวๆ กางเกงเดฟสีดำเข้ารูป สร้อยเงินถูกประดับอยู่ตรงลำคอเรียว ผมสีแดงเข้มของฮยอกแจถูกเซตจนเข้าทรง ทั้งหมดนั้นส่งให้ฮยอกแจดูน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก ร่างบางเดินมาหยิบรองเท้าผ้าใบสีขาวมาสวมใส่
“เสร็จแล้วล่ะซีวอน ไปกันเถอะเดี๋ยวจะสาย”เดินนำซีวอนออกไป เมื่อเห็นว่าคนตัวใหญ่ออกมาแล้วจึงทำการปิดบ้านให้เรียบร้อย แล้วจึงเดินไปที่รถยนต์คันหรูที่ซีวอนสตาร์ทรอเอาไว้แล้ว เมื่อฮยอกแจขึ้นมานั่งประจำที่รถยนต์จึงเคลื่อนตัวออกไปสู่ถนนใหญ่
มือขาวนวลหยิบจับรองเท้าผ้าใบอย่างเพลิดเพลิน สายตากวาดไล่ไปทีล่ะคู่ ยืนเลือกอยู่นานก็ได้คู่ที่ถูกใจมาสามสี่แบบ ขาเรียวพาตัวเองไปหาพนักงานเพื่อนแจ้งว่าขอทดลองใส่ พนักงานพยักหน้ารับและเดินไปหยิบรองเท้ามาให้ร่างบางลองสวมดู ฮยอกแจหยิบรองเท้าคู่แรกมาสวม แล้วจึงลองเต้นดูน้อยๆว่าเหมาะสมกับเขาหรือไม่คนตัวเล็กยืนทดลองด้วยความสนุกจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพื่อนสนิทที่เขาพามาด้วยตอนนี้กำลังจ้องเขาด้วยสายตาวาววับ
นัยน์ตาคมลอบมองภาพของเพื่อนสนิทขยับร่างกายเพื่อทดลองความสมดุลขอรองเท้า ภาพคนตัวเล็กขยับสะโพก ขยับข้อเท้าเป็นภาพที่มองแล้วซีวอนรู้สึกเพลินตาที่สุด รอยยิ้มกว้างแสดงถึงอาการพอใจในตัวสินค้าและความสนุกที่ได้ทดลองทำให้ซีวอนเผลอยิ้มตามไปด้วย แต่ที่เขาไม่ชอบใจเท่าไหร่คงจะเป็นพนักงานชายที่ยืนให้ความสะดวกจนใกล้ร่างบางเกินความจำเป็น แถมสายตายังมองฮยอกแจอย่างที่ซีวอนไม่ชอบใจเป็นที่สุด ไม่ชอบใจซะจนต้องเดินไปประกบฮยอกแจซะเอง ใบหน้าหวานหันมามองซีวอนอย่างแปลกใจแต่ไม่ได้พูดอะไรเพราะคิดว่าซีวอนคงเบื่อที่ต้องมารอเขา
“เบื่อหรอซีวอน ไปนั่งรอที่ร้านกาแฟก่อนก็ได้ เดี๋ยวเราตามไป” พูดจบก็หันไปยิ้มขอบคุณพนักงานที่นำรองเท้าอีกคู่มาให้ทดลอง ซีวอนตีหน้าเข้มข่มขู่ พนักงานชายคนนั้นหน้าซีดลงและถอยห่างจากฮยอกแจทันที อาการนั้นทำให้รอยยิ้มถูกจุดที่ริมฝีปากหนาของซีวอน
“ไม่เบื่อหรอก ฮยอกแจฉันว่าคู่นี้สวยนะ เหมาะกับนายเลย” ซีวอนหยิบรองเท้าผ้าใบสีดำมันเงาคู่หนึ่งในสามคู่ที่ฮยอกแจเลือกไว้ขึ้นมาพิจารณาและส่งให้ร่างบาง ฮยอกแจเองก็ชอบคู่นี้อยู่ไม่น้อยและยิ่งได้ซีวอนเลือกให้ก็เลยตัดสินใจซื้อโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่นิด
“ซีวอนหิวรึยัง นี่ก็เย็นแล้วนะ” ฮยอกแจหันมาถามคนข้างๆกายที่เดินถือของให้เขา ร่างบางรู้สึกปลื้มใจมาก เพราะมันเหมือนว่าเขากับซีวอนเป็นแฟนกันเลย แถมมีแต่คนซุบซิบว่าเขากับซีวอนเหมาะสมกันมาก แค่นี้ก็ทำให้ฮยอกแจเดินยิ้มกว้างมาตลอดดทาง
“นายหิวแล้วหรือ งั้นไปทานอาหารญี่ปุ่นกันฉันนัดคาอึลเอาไว้แล้ว” ฮยอกแจสะอึกเมื่อรับรู้ว่ายังมีใครอีกคนทีรอซีวอนอยู่แต่ก็รีบกลบเกลื่อนอาการเสียใจและผิดหวังอย่างรวดเร็ว พยักหน้ารับพร้อมฉวยโอกาสจูงมือของซีวอนเดินไปร้านอาหารทันที อยากให้คนที่รออยู่ได้เห็นถึงความสัมพันธ์ของเขากับซีวอน แต่ก็ต้องหน้าเสียเมื่อมือแกร่งปลดมือของเขาออกจากการกอบกุม
“จะจูงมือทำไมฮยอกแจ อายเขาหน่า” ตอนนี้ซีวอนเดินนำหน้าฮยอกแจเข้าไปแล้ว แต่คนตัวเล็กก็ยังไม่ยอมก้าวไปไหนทั้งนั้น คำพูดของซีวอนเมื่อกี้ทำเอาฮยอกแจเหมือนถูกซีวอนผลักให้ตกลงเหวลึกที่มีหอกแหลมอยู่ก้นเหว
ใจดวงน้อยของฮยอกแจโดนทิ่มแทงจนเกือบจะหยุดเต้น
อาย ซีวอนอายที่เดินกับเขา ซีวอนรู้สึกไม่ดีที่เขาจูงมือ ซีวอนคงกลัวแฟนที่มองอยู่ในร้านอาหารเข้าใจผิด น้ำตาเม็ดเล็กของฮยอกแจกลิ้งผ่านแก้มขาวด้วยความเจ็บช้ำ ร่างบางพยามจะกลั้นเอาไว้แต่ก็ทำไม่ได้จึงปล่อยให้มันไหลประจานผู้คนที่เดินผ่านไปมา เขาทนแทบไม่ไหวเสียใจจนอยากจะกรีดร้องแต่ก็ต้องทำได้เพียงสะอื้นเพราะรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ มือขาวหยิบโทรศัพท์มือถือกดเบอร์ที่พึ่งได้มาเมื่อวานทันที
“คิบอม มารับเราหน่อยสิ เราไม่ไหวแล้ว”
ขายาวของฮยอกแจรีบก้าวเข้าลิฟท์ทันทีเพื่อลงไปยังลานจอดรถ ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าซีวอนจะมองมาหรือไม่ ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าของที่ตนเองซื้อมาอยู่ที่ไหน ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าตอนนี้หญิงสาวคนที่อยู่ข้างกายของซีวอนมองเขาด้วยสายตาเช่นไร ตอนนี้ฮยอกแจไม่อยากจะสนใจอะไรอีกแล้ว
******************** YOUR GIRL ***************************
ดวงตาบวมช้ำของฮยอกแจมองโทรศัพท์มือถือในมือที่กำลังแผดเสียงร้องอย่างต่อเนื่อง ชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอทำให้ฮยอกแจไม่อยากจะกดรับสาย ได้แต่ปล่อยให้มันดังต่อไปอย่างนั้น เพราะถึงยังไงเขาก็คงไม่ได้ยิน เสียงเพลงที่ผับหรูนี่คงจะกลบมันไว้ได้มิด
“นี่!!ขออีกแก้วสิ” นี่เป็นแอลกอฮอล์แก้วที่เจ็ดของฮยอกแจแล้ว เมื่อฮยอกแจมาถึงผับก็เอาแต่สั่งเหล้าอยู่อย่างนั้น คิบอมที่นั่งอยู่ข้างๆก็ไม่รู่จะทำยังไง ไม่กล้าขัดร่างบางด้วยเพราะอากาศที่แย่เกินจะเยียวยา บางทีปล่อยให้ปลดปล่อยซะบ้างอาจทำให้ดีขึ้น
“ฮยอกแจจะไม่รับหรือครับ เขาคงเป็นห่วงมาก โทรมาเป็นร้อยสายแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นด้วยความหวังดี
ฮยอกแจได้แต่ยิ้มขมขื่น ไม่ตอบรับอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ร่างบางเมาจนแทบไม่มีสติแล้ว ใบหน้าขาวใสบัดนี้แดงก่ำเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ตาสวยปริบปรือด้วยความมึนเมา
“หึ!! ก็แค่เพื่อน ช่างมันเถอะคิบอม มาดื่มกันเถอะ” ฮยอกแจยื่นแก้วเหล้าของตัวเองไปให้คนตัวใหญ่ข้างๆกาย คิบอมที่ไม่รู้จะปฎิเสธยังไงจึงได้แต่จิบน้อยๆ และก็ต้องตกใจเมื่อตอนนี้ใบหน้าของฮยอกแจมีน้ำตาเปรอะเปื้อนไปหมด ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสั่นระริก แววตาเจ็บช้ำและต้องการหาที่พึ่ง คิบอมจึงดึงตัวฮยอกแจมากอดปลอบไว้แขนเล็กตวัดกอดรอบเอวหนาของคิบอมแน่น ใบหน้าหวานซุกที่อกร้องให้อย่างเอาเป็นเอาตาย
.
.
.
.
ขณะนี้ซีวอนกำลังนั่งหัวเสียอยู่ที่บ้านของฮยอกแจ เขากับทงเฮติดต่อฮยอกแจไม่ได้เลย ตั้งแต่เพื่อนสนิทหายไปจากร้านอาหารเขาถึงกับยกเลิกนัดกับคาอึลเพื่อโทรบอกทงเฮให้มาตามหาด้วยกัน ช่วยกันโทรก็แล้ว มารอที่บ้านก็แล้วแต่ก็ยังติดต่อไม่ได้ ตอนนี้เขากระวนกระวายใจจนจะเป็นบ้า เริ่มสงสัยพฤติกรรมแปลกๆของฮยอกแจที่เกิดขึ้นบ่อยในช่วงนี้ แต่ความสนใจทั้งหมดก็ถูกแบนมาที่เสียงปลายสายที่มีคนตอบรับหลังจากเพียรพยามโทรอยู่นาน
“ฮยอกแจ นายอยู่ไหนหะ!!” ซีวอนกรอกเสียงดังลงไปในโทรศัพท์ นึกเป็นห่วงฮยอกแจจนแทบบ้า แต่สิ่งที่ได้ยินกลับมาทำให้ซีวอนบ้าได้จริงๆ
‘ฮื้อ ..คิบอมกอดเราหน่อยสิ เราไม่มีใครแล้ว’
“ฮยอกแจนายทำอะไร อยู่ที่ไหนทำไมเสียงดังแบบนี้” ถึงจะตะคอกเสียงลงไปเท่าไหร่แต่ก็ดูท่าว่าปลายสายจะไม่ได้ยินแถมยังคงเอ่ยประโยคออดอ้อนแต่ทว่ากรีดหัวใจซีวอนยิ่งนัก
‘จูบเราได้หน่อยได้ไหมคิบอม จูบเราที เราเหงาเหลือเกิน อึกๆ อื้อ...’
“มึงอย่าทำอะไรฮยอกแจนะ ฮยอกแจตอบกลับมาสิ นายอยู่ไหน โธ่เว้ย!!!”ซีวอนแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้งถ้าไม่ติดที่เพื่อนสนิทอย่างทงเฮมาห้ามไว้ ก่อนจะขอมาสนทนาเองเพราะถ้าหากให้คนอารมณ์ร้อนอย่างซีวอนพูดมันจะไม่ได้เรื่องนะสิ
“เฮ้!ฮยอกแจนายอยู่ไหน....อ้าว คิบอมหรอกหรอ...โอเค....อืม จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
“ไปที่ผับนี้เร็วซีวอน ฮยอกแจเมาไม่รู้เรื่องแล้ว”ทงเฮหันมาพูดกับซีวอนด้วยความร้อนรน ร่างสูงรีบไปสตาร์ทเครื่องยนต์ทันทีและบึ่งไปตามที่อยู่ที่ทงเฮบอกอย่างเร่งรีบ ในใจเต็มไปด้วยความร้อนรน เพราะความเป็นห่วง ฮยอกแจซีวอนจึงไม่ทันสังเกตว่าอาการของตัวเองตอนนี้คืออะไร ทำไมเขาถึงห่วงฮยอกแจขนาดนี้ ทำไมเขาถึงต้องแทบจะเป็นบ้าเมื่อได้ยินเสียงฮยอกแจออดอ้อนคนอื่น ทำไมเขาถึงไม่โกรธเมื่อรู้ว่าฮยอกแจไปวุ่นวายกับบรรดาแฟนๆ ทำไมซีวอนถึงไม่เคยสังเกตุความรู้สึกเหล่านี้เสียที
เมื่อซีวอนและทงเฮมาถึงผับหรูย่านใจกลางเมืองทั้งสองก็ต้องสอดส่องสายตาหาร่างของเพื่อนสนิททันที และก็เป็นซีวอนที่ตาดีเห็นก่อน ขายาวรีบรุดไปด้วยความรวดเร็ว
ซีวอนเบิกตากว้างเมื่อเห็นสภาพล่อแหลมของเพื่อนสนิท ร่างขาวบางของฮยอกแจถูกอ้อมอกแกร่งของคิบอม ตะครองกอดไว้ ใบหน้าคมของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของฮยอกแจซบอยู่ที่ลำคอขาวผ่องโดยที่ร่างบางก็ไม่ได้ห้ามเลยสักนิดแถมมือเรียวยังโอบรอบคอหนาไว้อีกต่างหาก
“มึง!!มึงทำอะไรฮยอกแจ”ซีวอนไม่พูดพร่ำทำเพลงตรงดิ่งเข้าไปกระชากร่างผอมบางออกทันทีและเสยหมัดใส่ใบหน้าหล่อของคิบอมอย่างรุนแรงโดยที่ทงเฮห้ามไว้ไม่ทัน คิบอมเองก็ใช่ว่าจะยอมให้อีกคนทำร้ายฟรีๆ หมัดหนักถูกปล่อยใส่ใบหน้าของซีวอนจนร่างแกร่งถึงกับเซ ฮยอกแจที่พยามประคองร่างไม่ให้ล้มลงไปมองภาพตรงหน้าอย่างงุนงง ทงเฮเข้ามาช่วยพยุงร่างฮยอกแจไม่ให้ทรุดลงไปนอนกองกับพื้น
“พวกนายทำอะไรกัน หยุดนะ บอกให้หยุดไงเล่า!!!!”เสียงหวานตะวาดดั่งลั่นจนคนสองคนที่กำลังฟัดกันอยู่ถึงหับหยุด ฮยอกแจเดินออกมาจากพยุงของทงเฮ และสิ่งที่ร่างบางทำให้เพื่อนรักทั้งสองตกใจเมื่อร่างบางเลือกที่จะเข้าหาแฟนหมาดๆก่อน มือขาวประคองหน้าคิบอมก่อนจะเอ่ยถาม
“คิบอม ไม่เป็นไรใช่ไหม”น้ำเสียงนั้นดูเป็นห่วงเป็นใยจนผู้ชายที่ยืนมองอยู่และเจ็บตัวไม่แพ้กันถึงกับเจ็บปวด ในที่สุดซีวอนก็ได้รับรู้ความรู้สึกเดียวกับฮยอกแจเสียที ความรู้สึกเจ็บปวดที่เห็นคนที่ตัวเองรักไปห่วงใยคนอื่นมากกว่าเรา
“กลับกันเถอะคิบอม ฉันไม่สนุกแล้ว วันนี้ฉันไปนอนค้างกับคิบอมนะ..ไปกันเถอะ”ไม่ทันที่ฮยอกแจจะได้ทำอะไรก็ถูกกระชากต้นแขนอย่างแรง ร่างบางถูกชักชูงไปตามแรงมหาศาล
“ซีวอน ปล่อยนะ ฉันเจ็บ ปล่อยสิ....” ซีวอนไม่สนใจและพาฮยอกแจออกจากร้านจนได้ ทั้งคิบอมและทงเฮต่างมองหน้ากันไม่รู้จะพูดอะไร แต่ก็เป็นคิบอมที่หัวเราะออกมาก่อนพร้อมเอ่ยเบาๆ
“ผมจะคุ้มไหมเนี่ย ซีวอนนี่หมัดหนักชะมัด” ทงเฮมองด้วยความงุนงง
“นายไปตามไปหรอ นั่นแฟนนายนะ”
“วันนี้เป็นแฟนผม แต่อีกไม่นานคงเป็นของซีวอนแล้วล่ะครับ”
“เห..!!” ทงเฮพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินอีกพูดมาแบบนั้น
“อยากฟังเรื่องตลกสักเรื่องไหมล่ะครับทงเฮ ถ้าหากคุณมีเวลา......”
******************** YOUR GIRL ***************************
“นายให้มันทำแบบนั้นได้ไงฮยอกแจ”ซีวอนเปิดบทสนทนาทำลายความเงียบขึ้นก่อน
“อย่าเงียบได้ไหม”ถามย้ำอีกครั้งเมื่ออีกคนไม่มีอาการตอบรับ
“พาฉันออกมาทำไมล่ะ ฉันจะไปกับคิบอม..นายมีนัดไม่ใช่หรือไง..”ฮยอกแจเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อตอบไม่ตรงคำถาม หยดน้ำเม็ดเล็กๆไหลตามพวงแก้มใสที่แดงยังก่ำเพราะฤทธ์แอลกอฮอล์ ถ้าเป็นปกติฮยอกแจคงเก็บอาการไว้มิดชิดแต่เพราะตอนนี้สติสัมปัญชัญญะยังไม่กลับมาเต็มที่ความรู้สึกที่ถูกเก็บซ่อนไว้จากภายในจึงมีพลังมากกว่า ร่างบางปล่อยให้น้ำตามันใหลไปเรื่อยๆหวังว่ามันจะระบายความรู้สึกปวดร้าวได้บ้าง ซีวอนหันมามองก็ถึงกับตกใจ นิ้วเรียวยาวค่อยๆซับน้ำตาให้อยากนุ่มนวล ฮยอกแจปัดมือออกทันที สายตาที่เคยใช้มองซีวอนด้วยความรักบัดนี้แปลเปลี่ยนเป็นความแข็งกร้าว น้อยใจ เสียใจ คนที่ไม่เคยถูกทำอาการเช่นนี้ใส่ได้แต่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ไม่ต้องมายุ่ง ไม่ต้องมาทำดี ไม่ต้องมาสนใจกันแล้ว พอกันที” มือบางพยามจะปลดล็อคเพื่อที่จะได้ไปไกลๆจากซีวอนเสียทีแต่ก็ไม่ทำได้เมื่อมันเป็นเซนทัลล็อค ฮยอกแจได้แต่ทุบตัวเองด้วยความโกรธเคือง ซีวอนรีบหักรถเข้าไปในซอยเปลี่ยวและหยุดรถบริเวณข้างทางก่อนจะหันมาจับฮยอกแจให้หยุดทำร้ายตัวเองเสียที
“นายเป็นบ้าอะไรฮยอกแจ หยุดนะ”เมื่อไม่หยุดซีวอนจึงตำต้องรวบร่างบางเอาไว้แนบอก ฮยอกแจได้แต่สะอื้นอยู่กับอกแกร่งเมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ เสื้อของซีวอนชุ่มน้ำตาจนเปียกชื้น
“เป็นอะไรบอกฉันสิ เราเป็นเพื่อนกันนะ” ทั้งๆที่ฮยอกแจคิดว่าจะพยามทนให้มากที่สุดแต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องมาแตกสลายเพราะคำว่าเพื่อนที่ซีวอนพูดออกมา คำๆเดียวที่ซีวอนใช้มันตอกย้ำเขาตลอดมา คำๆเดียวที่ทำให้เขาไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่หึงไปเองข้างเดียวเหมือนคนบ้า คำๆเดียวที่ทำให้ฮยอกแจทุกข์ทรมาน แต่วันนี้เขาจะไม่ทนอีกต่อไปแล้วหากความสัมพันธ์สามปีที่ฮยอกแจมีร่วมกับซีวอนจะจบก็ให้มันจบตรงนี้ หากจะขาดใจก็ให้มันขาดใจไปครั้งเดียวเพราะเขาจะไม่ทนอีกแล้วถ้าหากซีวอนปฎิเสธเขาจะตัดใจตลอดไปและคราวนี้คำว่าเพื่อนของเราคงเท่ากันเสียที เปลือกตาบางหลับแน่นเหมือนจะตัดสินใจก่อนจะลืมขึ้นมา
ริมฝีปากอ่อนนุ่มบดเบียดไปกับเรียวปากหนา ข้อมือบางที่ถูกซีวอนรวบเอาไว้หลุดออกเพราะคนที่จับมัวแต่ตกใจ ฮยอกแจยกมันขึ้นมาประคองใบหน้าของซีวอนก่อนจะกดจูบลงไปอีก ลิ้นเล็กยื่นออกมาตวัดไปที่ริมฝีปากของร่างสูงเบาๆจนเปิดออกก่อนจะใจกล้าสอดเรียวลิ้นเข้าไปทักทายชิวหาของอีกคน
ฮยอกแจครางฮือเมื่อซีวอนดูดดึงลิ้นของเขาราวกับเป็นลูกอมรสอร่อย รสจูบร้อนแรงทำเอาร่างบางสติกระเจิดกระเจิง สะโพกเล็กยกขึ้นมาจากเบาะนุ่มขะเยื้อนไปใกล้ลดระยะห่างให้แนบชิดกันมากกว่าเดิม ฮยอกแจที่พยามจะเข้าไปให้ใกล้มากกว่านั้นก็ต้องหน้าเสียเมื่อซีวอนจับใบหน้าเขาออกให้หลุดพ้นการจุมพิต ริมฝีปากแดงเจ่อเผยอหอบเพราะเพิ่งได้รับอากาศหล่อเลี้ยงหางตาเริ่มมีน้ำซึมออกมาเมื่อคิดได้ว่าซีวอนรังเกียจตัวเอง
“ซีวอนรังเกียจหรอ ฮึก...ขอโทษ ขอโทษ..ขอ”ไม่ทันได้พูดจบฮยอกแจก็มีอันต้องเงียบเสียงเมื่อริมฝีปากร้อนทาบทับลงมาอีกรอบ มือหนาเอื้อมไปปรับเบาะให้หงายลงไป ร่างบากเลิกตามองอย่างงุนงงแล้วก็ต้องหน้าแดงซ่านเมื่อเห็นสายตาที่ซีวอนใช้มองตนเอง สายตาที่ฮยอกแจไม่คิดว่าจะมีวันได้รับเสียด้วยซ้ำ ซีวอนข้ามมานั่งคร่อมร่างบางไว้
“จูบฉันอีกสิ”ร่างหนาสั่งเสียงแหบพร่า จมูกโด่งซุกที่ซอกคอขาว ขบกัดเบาๆจนเกิดรอยแดงฮยอกแจขนลุกเกรียวเพราะไม่คิดว่าซีวอนจะมีท่าทีแบบนี้แต่ก็สนองความต้องการของอีกคนโดยการยื่นกลีบปากช้ำของตัวเองไปประกบกับริมฝีปากร้อนผ่าวของซีวอนที่ถอนออกมาจากซอกคอของตัวเองอีกรอบ
คราวนี้ไม่มีใครยอมใคร ทั้งสองผลัดกันแลกความร้อนแรงผ่านการจุมพิต ฮยอกแจหลับตาปี๋เมื่อรู้สึกถึงมือหนาลูบไล้ทั่วแผ่นหลังก่อสร้างอารมณ์วาบหวาม ฝ่ามือแกร่งไล่มาจนถึงแผ่นอกบางก่อนจะร่นปลายเสื้อขึ้นเพื่อจะได้สัมผัสกับกับความหอมหวานได้ถนัดมือ ส่วนปากก็ทำหน้าที่ควบคุมดูแลจุมพิตไม่ให้ขาดตอน ฮยอกแจครางในลำคอด้วยความเสียวซ่านไปกับสัมผัสมัวเมาที่ซีวอนมอบให้ ลมหายใจหอบกระชั้นบ่งบอกว่าอากาศหายใจใกล้จะหมดซีวอนจึงจำต้องปล่อยให้กลีบเนื้อนุ่มเป็นอิสระและหันมาสนใจกับเม็ดสีชมพูที่ประดับบนแผ่นอกแทน ทั้งบีบทั้งคลึง ทั้งดูดทั้งเม้มฝากรอยช้ำไว้ทั่วจนฮยอกแจครางแทบไม่เป็นภาษา
“อึก...ซีวอนเดี๋ยวก่อน..อ๊ะๆๆฉันยังไม่ได้บอก..อื้อ..” ซีวอนเงยหน้าขึ้นมองฮยอกแจ ใบหน้าขาวผ่องแดงซ่านด้วยแรงอารมณ์ เม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มไปหน้าหวาน คิ้วเรียวขมวดมุ่น ดวงตาหวานปริบปรือแลดูเย้ายวนในสายตาซีวอนที่สุด ให้ตายสิเขาปล่อยให้ฮยอกแจหลุดพ้นสายตาไปได้ไงนะ
“บอกอะไรหรือฮยอกแจ”พูดไปก็ลงมือปลดตะขอกางเกงไป ฮยอกแจเอื้อมมือมาห้ามแทบไม่ทัน ถึงตอนแรกจะเป็นคนเริ่มก่อนแต่รู้สึกว่าตอนนี้มันจะเกินสิ่งที่ฮยอกแจคิดไปมาก ตอนนี้ฮยอกแจหายเมาเป็นปลิดทิ้ง
“ซีวอนจะทำอะไร”ถามตะกุกตะกักทั้งๆที่อีกคนก็ยังค่อมตัวเองอยู่ กลายเป็นว่าตอนนี้มือของซีวอนอยู่ที่เป้ากางเกงฮยอกแจและมือของฮยอกแจก็กุมมือซีวอนอยู่เพื่อไม่ให้ร่างสูงทำอะไรไปมากกว่านี้
“ก็ทำแบบที่คนรักเขาทำกันไง”ร่างสูงพูดเต็มปากเต็มคำแล้วก็จุ๊บที่ริมฝีปากแดงจัดเบาๆด้วยความเอ็นดู
“คนรัก....”เสียงมันไม่ยอมออกมาตามที่ฮยอกแจอยากให้มันเป็น ฮยอกแจอยากจะถามอะไรมากมายแต่ทำไมพูดไม่ออกก็ไม่รู้ ซีวอนอมยิ้มน้อยๆก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่ม
“ที่ฉันยอมให้นายไปวีนใส่แฟนฉันทุกคน ยอมให้นายมาขัดขวางการเดตทุกครั้ง ยอมให้นายเอาแต่ใจด้วย ยอมให้นายทุกอย่างถ้าไม่ใช่เพราะรักแล้วจะเพราะอะไรล่ะ แล้วนายไปให้ไอคิบอมใกล้ขนาดนั้นได้ไงห๊ะ ฉันหึงนะ ถึงมันจะชอบไอปลาก็เถอะ แต่ให้มันซุกขนาดนั้นมันมากไปนะ”
“นายรู้.....แต่นายรังเกียจฉันนี่...”ถึงตอนนี้ฮยอกแจก็เริ่มอยากเป่าปี่อีกรอบ
“ตอนไหนกัน..ฉันไปรังเกียจนายตอนไหน”ซีวอนถามไม่เชื่อหู
“ก็นายไม่ยอมให้ฉันจับมือ นายปัดมือฉันทิ้ง”
“อ่อตอนนั้นน่ะหรอ ที่ไม่ยอมให้นายจับมือก็เพราะ.......”ร่างสูงหันไปกระซิบชิดริมหู ฮยอกแจเมื่อได้ฟังก็หน้าแดงขึ้นมาทันที
ไอบ้า!!แต่ว่า......................”ฮยอกแจกระซิบตอบกลับไป ซีวอนหัวเราะชอบใจ
“สรุปคือนายรักฉัน แล้วเราก็รักกันใช่ไหม” ซีวอนพยักหน้ารับน้อยๆ
“แล้วจะรออะไรล่ะ”ซีวอนไม่เข้าใจสิ่งที่ฮยอกแจพยามจะสื่อ ฮยอกแจจึงจำต้องขยายประโยคอีกครั้งด้วยใบหน้าร้อนผ่าว อายก็อายแต่ก็กัดฟันพูดอีกรอบ
“เมื่อไหร่จะทำแบบที่คนรักเขาทำกันสักที ”เท่านั้นแหละสิงโตหนุ่มที่รอฟังคำอนุญาติก็ไม่รอช้าจัดการลูกไก่ที่กลายเป็นของตัวเองโดยสมบูรณ์แบบเสียที
ฉันนะคิดกับนายเป็นเพื่อนจริงๆนะฮยอกแจ
แต่เพื่อนที่คิดจะกินเพื่อนด้วยกันนะ ^^
THE END เถอะ
อยากรู้ไหมว่าซีวอนกระซิบอะไรกับฮยอกแจ มามะ เอาหูมา
"อ่อตอนนั้นน่ะหรอ ที่ไม่ยอมให้นายจับมือก็เพราะ.....ก็ตอนที่นายลองรองเท้าแล้วส่ายสะโพกไปส่ายสะโพกมาฉันก็เลยเกิดอารมณ์ ยิ่งนายมาจับมือฉันมันก็ไม่ไหวสิถ้าฉันฉุดนายเข้าห้องน้ำจะว่าไงห๊ะ"
"ไอบ้า!!!แต่ว่า....ทำไมไม่ฉุดไปเลย ถ้าเป็นซีวอนฉันก็ยอมอยู่แล้ว
.................................
ความคิดเห็น