ขอบคุณที่ทิ้งกัน...

ลำดับตอนที่ #1 : ขอบคุณที่ทิ้งกัน...บทนำ

บทนำ

�

� � �"เลิกกับผมเถอะ ผมมันไม่มีค่าพอทีจะมาคบกับคุณต่อได้"เพียงแค่คำพูดประโยคสั้นๆก็ทำให้ฉันใจหาย น้ำตาเริ่มคอเบ้า นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันเป็นผู้ที่ป็อบปูล่าที่สุดในโรงเรียนนะ ผู้ชายเกือบทั้งโรงเรียนต่างก็อยากมาควงแขนฉันกันทั้งนั้น แล้วนี่มันอะไรกันนะ อะไรคือไม่มีค่าพอที่จะคบกับฉัน ไม่เข้าใจเลยอะ!! นี่เป็นความคิดในใจของฉัน อย่าเพิ่งเข้าใจผิด เพราะความจริงคือฉันยืนเเข็งทื่อ พร้อมปล่อยโฮโดยไม่มีท่าทีจะหยุดได้

� � �"คุณคงไม่โกรธผมนะ"เขาถามอย่างอิ่งอ่อยดูแล้วมันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เราต้องมาเลิกกัน เพราะฉันกับเขาเรา 2 คนยังไม่เคยทะเลาะกันเลยด้วยซ้ำไป

� � �"มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลยที่เราจะต้องมาเลิกกัน"ฉันตอบทั้งน้ำตา นี่มันอะไรกันเนี่ย!!�

� � �"..........."สิ่งที่ได้รับมาคือความเงียบ ตอนนี้สภาพของฉันมันดูไม่ได้เลยเพราะน้ำตาที่ไหลเอ่อจนทำให้คนเกือบจะทั้งโรงเรียนหันมามอง ใครๆก็รู้จักฉันกันทั้งนั้น บางคนก็ยืนถ่ายรูปแต่ฉันไม่แคร์หรอก!! ตอนนี้สิ่งที่ฉันสนใจคือคำตอบมากกว่า

� � �"ความเงียบของนาย มันทำให้ฉันใจเสีย นายรู้ไม้"ฉันพูดเพื่อให้เขารู้สึกตัวว่ายังมีฉันคนนี้ยืนรอคำตอบอยู่

� � �"..........."เหมือนเดิมความเงียบเหล่านั้นมันทำให้ฉันมือไม้สั่น แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน ดวงตากลมสีน้ำตาลเข้มของเขาทำให้ฉันรู้สึกโมโห เพี้ยะ!!ในที่สุดฉันก็ตบเขาจนได้ ฉันเคยบอกกับเขาว่าฉันเป็นคนอารมณ์ร้อนแล้วนะ�

� � �"เฮ้!! ยัยไอวี่ทำอะไรของเธอนะ"เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของใครที่ไหนแต่เป็นเสียงของยังภูฟ้าหรือเรียกสั้นๆว่า 'ฟ้า' มันรีบวิ่งเข้ามาประคองฉันเอาไว้ไม่ให้เผลอตบไปอีกรอบ เช่นเดียวกับที่เพื่อนๆของ'เทา'รีบมาประคองเทาแล้วก็มองหน้าฉันสลับกับเพื่อนของตนเอง แล้วตอนนั้นเองที่ฉันได้มองคนรอบๆ แม่เจ้า!!มีคนมามุงกันเต็มเลย บ้างก็กระซิบนินทา บ้างก็ถ่ายรูปลงเฟส ฉันคิดว่าอีกไม่นานเรื่องนี้คงต้องดังที่สุดในโรงเรียนแน่ๆ�

� � �"ฉันว่าแกไปพักดีกว่าวะ"ฟ้าหันมาถามฉัน มันเป็นความคิดที่ดีที่สุดในช่วงเวลานี้
� � �
� � �"อืมๆก็ดีเหมือนกันนะ"ทันทีที่ฉันพูดจบฟ้าก็พาฉันเดินแหวกว่ายผู้คนออกไป ฉันได้ยินคนด่าหลายคน มันแน่อยู่แล้วเพราะฉันเผลอตบหน้าไอดอลในฝันของใครหลายคน เทาเป็นหนุ่มหน้าตาดี หล่อ คมเข้ม แถมยังสมาร์ทที่สุดในโรงเรียนอีกด้วย เทาเป็นคนฉลาด หัวไวมากๆ แถมยังเป็นหนุ่งที่สาวๆหลายคนหมายปอง เฮ้อ!! คิดแล้วเหนื่อยจริงๆเลย...