ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2 เป้าหมาย
ตึกอาคารเรียน7ชั้นลานทางเดินโล่งกว้าง สายลมยามกลางคืนพัดผ่านแสงจันทร์ส่องสว่าง บรรยากาศรอบๆเย็นสบาย ร้างของเด็กอายุประมาณ16-17 สองคนปรากฏให้เห็นหนึ่งคือเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลปล่อยยาว อีกคนคือเด็กผู้ชายผมดำ เด็กผู้หญิงดูร้อนอกร้อนใจไปด้วยความกังวนในใจ
"นี่ วินเธอร์"มาริกะเริ่มพูดขึ้น
"อะไร"วินเธอร์ถามกลับมือเอือมไปหยิบหระบอกมือด้านหลัง แต่ยังไม่ยกออกมาจอ เขาจะไม่ยอมให้เรื่องมาแตกเพราะเพื่อนร่วมชั้นคนเดียวแน่
"เรื่องรถส่งของที่นายนั่งไปด้วยวันนี้..."
"...."
"คนขับเขาเสียชีวิตแล้วละ"
"งั้นหรือ"
"อือ คุณวาเรเมื่อเช้ายังคุยกันดีๆอยู่เลยนะ"
"...."
"ฉันรู้ว่านายไม่เกียงอะไรกลับเขาหน้าก็เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก ไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่ขอให้ฉันได้พูดระบายให้คนอื่นรู้บ้างนะ"
"งั้นหรือก็ไม่เป็นไร..."
"ทำไมคนดีๆอย่างเขาต้อง..."มาริกะเอามือปิดปากตัวเองน้ำตาออกมาคอออกมาปลิ่มๆ วินเธอร์ปล่อยมือจากปืน
"ไม่เป็นไรนะ"วินเธอร์พูด ยื้นมือไปจะจับเธอแต่ก็หยุดไวแล้วปล่อยลงไปตามสบาย
"ตำรวจบอกว่าโดนผู้ก่อการร้ายโจมตี ระหว่ารถเข้าไปในแถวที่ไม่มีคนผ่าน เพราะฉันกับพ่อแท้ๆเลยทำให้คนดีๆอย่างเขา"เธอโทดตัวเอง
"......."
"แต่ก็ดีนะที่ฉันยังไม่เสียเพื่อนดีๆอย่างนายไปอีกคน"
".....อือ"
"ฉันขอแค่พูดระบายความทุกข์แค่นี้ละ ได้ให้คนอื่นรู้บ้างดีกว่าเก็บไว้คนเดียว"
"อือไม่เป็นไร แล้วคดีเป็นไงบ้าง"วินเธอร์ได้โอกาสหลอกถาม
"ฉันก็ไม่รู้นะ พ่อคงรู้ พรุ่งนี้คงมีข่าวออกมา"
"อือ"
"งั้นฉันกลับก่อนนะ สบายใจขึ้นบ้างแล้ว"
"อือบาย"
"บาย"มาริกะเดินออกไป
วินเธอร์หันหลัง เดินกลับเข้าไปในโรงเรียน GEARสีดำโผล่มาจากพุ่มไม้ เด็กผู้หญิงกระโดดลงมาจาไหล่ ของGEARสีดำที่เธอนั่ง
"คนเมื่อกี่เป็นไคร"
"เพื่อนฉันเอง"
"ดูเหมือนเธอจะร้องไห้นะ ไปทำอะไรเธอ"
"ก็แค่เรื่องไร้สาระ"
"ชีวิตคนนะไร้สาระ"
"...."วินเธอร์เงียบไม่สนใจเธอเดินเข้าไปทางโรงเรียน
"จะทิ้งกันให้ฉันอยู่ตรงนี้นะ"
"...ฉันไม่บังคับนิ มีที่อยู่ที่อื่นที่ตำรวจจะตามกลิ่นมาไม่ถึง ก็ไปซะ"
".....รอด้วยสิ"เธอกับGEARเดินตามมา
หลังจากอ้อมตึกเรียน2-3ตึกเข้าไปเป็นที่มีตั้นไม้ร้อมรอบทางเดินโล่งๆ มีบานสีขาวชั้นเดียวหลังคาเรียบตรงไม่มีมุมกระเบื้องอยู่ ประตูสี่เทาๆ หน้าประตูมีป้ายห้ามรบกวนอยู่หน้างต่างสองสามบาน ด้านหลังเป็นบึงน้ำขนาดใหญ่
"เนียนะบ้านนาย"เธอพูดนำ
"ไม่อยากอยู่ก็ไปซะ"
"ใจนายไม่อยากให้ฉันอยู่จริงๆใช่ป่าว"
".....แล้วแต่จะคิด"วินเธอร์หยิบกุญแจบ้านออกมาแล้วเดินตรงไปไขเปิดประตูเข้าไป มือยื้นไปทางมุมห้องเพื่อเปิดไฟภายในบ้านทั้งหลังสว่างขึ้นทันทีเธอและGEARเดินตามเข้ามาก่อนที่วินเธอร์จะปิดประตูไส่หน้า ภายในสีผนังทั้งหมดล้วนเป็นสีขาวมีปรธตูแยกไปสองด้านพื้นปูด้วยพรมสีเทาอ่อนๆด้านขวามีเตียงนอนขนาดสองคนผ้าหมพับเก็บเรียบร้อยอยู่ปลายเตียงหมอนใบเดียววางอยู่หัวเตียงมีTVกับโซฟาตั่งในแนวฉากอยู่ข้างๆเตียงตู้หนังสือขนาดสุงเกือบ2เมตรตั่งอยู่ตู้เลื้อผ้าสูงเกือบเท่ากัน มีโต๊ะเก้าอี้สำหลับทำงานตั่งอยู่ด้วย ฝาผนังมีทีปาเป้าติดอยู่มีสัญลักษณ์ของU.K. กับ W.F.สองขั้นอำนาจโดนปักจนพลุนติดอยู่ และมุมห้องยังมีลังไม้วางอยู่ไม่รู้เอาไวไส่อะไร
"ฉันA-0039นะวินเธอร์"เธอพูดแต่วินเธอร์ไม่สนใจเหมือนกับยืนคิดอะไรบางอย่างอยู่ เธอเลยหันกลับไปทางGEARสีดำตาสีทองเรืองแสงแวบนึง GEARสีดำพยักหน้าที่นึงแล้วเดินไปนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมห้องคอพับลงเหมือนกับคนหมดหวังในชีวิต
"เธอทำอะไร"วินเธอร์หันมาถาม
"..ก็แค่ให้พักนะเด็กคนนี้ขยับหลังจากหลับไปนานนะ เลยต้องให้พักกันบ้าง"
"ไม่ได้พังไช่ไหม"
"เด็กคนนี้ไม่อ่อนแอขนาดนั้นหลอก"
"งั้น ก็ดี มันจะได้ทำงานเพื่อฉันต่อ"
"อย่าเรียก มัน นะ นับเป็นการดูถูกนะ"
"งั้นหรือ...แล้วจะเรียกมันว่าอะไร"
"..."เธอนิ่งไป
"GEARทุกรุ่นต้องมีชื่อนะ"
"รู้เรื่องกองทัพดีเลยนะ"
"ก็มันจำเป็นนิ ตอบมาได้แล้ว.."วินเธอร์พูดเขาเหมือนจะหมดความอดทน
"ไม่รู้"
"จะเอาไงกันแน่"
"ก็ไม่รู้จริงๆยังไม่มีการตั่งชื่ออย่างเป็นทางการเลย วินเธอร์คิดสิ"
"ยุ่งยากจริง งั้นUNKNOWละกัน ดูจากอาวุธแล้วก็น่าจะระดับสุงทีเดียว"unknowที่แปลว่าไม่ทราบเวลาเจออะไรที่ไม่สามารถอธิบายได้บนแผนที
"ก็ดีเด็กคนนี้ได้มีชื่อซะที่ เด็กคนนี้ติดตังDriveในตัวด้วยนะ"เธอเดินไปนั่งบนเตียง วินเธอร์เดินมาคว้าเขนเธอขึ้นมา
"เธอเป็นไคร"วินเธอร์บีบแขนเธอ
"ก็บอกแล้วไงว่าชื่อA-0039"
".....ฉันไม่อยากเถียงนะ"
"ก็ไม่ได้เถียงนะเกิดมาก็มีแต่คนเรียกแบบนั้น"
"เรียกยากA-0039 ต่อไปนี้ฉันเรียกเธอว่า มีน่า ละกันต่อไปนี้ชื่อของเธอคือ มีน่า ห้ามเถียงด้วย"วินเธอร์พูดน้ำเสียงเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด
"ขอบคุณนะ วินเธอร์"
"อย่ามาเรียกฉันสนิดสนมแบบนั้นนะ"วินเธอร์ปล่อยมือจากแขนของเธอ
"ขอบคุณที่ทำเหมือนฉันเป็นมนุษย์ด้วนนะ"
"งั้นหรือ..."วินเธอร์ท่าทางงงนิดหน่อย
"มีน่าหิวแล้ว"เธอลงไปนั้งสบายๆอยู่บนเตียง
"....ยุ่งยากจริง"น่าโมโหแต่ก็ต้องถามยัยนี่อีกเยอะวินเธอร์เดินไปที่ประตูด้านหลังห้องไปที่ห้องครัวในบ้าน
ซักพักวินเธอร์ยกจานอาหารกับน้ำมาให้วางจานกระแทกแถมให้ เธอรีบกินอย่างรอดเร็ว เธอกินหมดในขณะที่วินเธอร์ยังกินไม่ถึงครึ่งจาน มีน่าต้องแบกให้เธอไปบ่าง
"ใจดีจังนะ"เธอพูด
"......"ไม่มีการตอบสนองจากวินเธอร์
ชักพักวินเธอร์ก็ยกจานกับแก้วน้ำไปเก็บแล้วกลับมาแขนค่อนข้างเปียกเหมือนว่าจะไปล้างจานมา มีน่าขึ้นไปกลิ้งตัวเล่นบนเตียงวินเธอร์
"ถ้ามีพลังแล้วนายจะทำอะไร"มีน่าลุกขึ้นมาจากเตียง
"หึ พลังงั้นหรือ"
"ยั้งจะงงอะไรอยู่เล่า นายมีความหลังอะไรแน่เลย"มีน่าเดินเข้ามาไกล้
"....."วินเธอร์หยิบปืนขึ้นมาจ่อไปที่มีน่าซึ่งกำลังเดินเข้ามา
"ฉันพูดไม่เข้าหูรึไง"มีน่ายืนมือมาจับปากกระบอกปืนไว
"......"มือของวินเธอร์ไม่สั่นแม้แต่น้อยชีวิตของมีน่าอยู่บนนิ้วของวินเธอร์แล้ว
"ถ้าอยากยิงฉันก็ยิงมาเลย ลองดูสิ"มีน่าจับปากกระบอกขึ้นมาที่หน้าผากตัวเองอย่างไม่มีความหวาดกลัว
"....."หึๆๆวินเธอร์หัวเราะเล็กน้อยแล้วเก็บปืน
"งั้นหรืออย่างไงฉันกับนายมันก็พวกเดียวกัน"มีน่าหมุนตัวรอบนึง
"พวกเดียวกันงั้นหรือ"
"นายอยากได้ไช่ไหมละพลังของเด็กคนนี้นะ"มีน่าเดินไปนั้งคุกเข่าลงไปลูบหัวUNKNOWสองสามที
"ใช่สิ่งนั้นจำเป็นต่อการสร้างโลกใหม่ของฉัน"ความมันใจเต็มที่ออกมาจากตาของวินเธอร์
"งั้นหรือ ลำพังแค่นี้จะทำได้หรือ"
"ทำได้สิ ไม่ต้องทำให้ได้ตังหาก"คำพูดของวินเธอร์เต็มเปลียมไปด้วยพลัง พลังแห่งการทำลายล้างในใจ ของเขาที่ไม่มีอะไรเจาะเข้าถึงความรู้สึกจริงๆของเขาไปได้
"งั้นหรือ นายจะเริ่มจากฝ่ายไหนก่อนละ"
ปังๆเสียงปืนดังขึ้นสองนัดลูกกระสุนผ่านผมสีขาวเงินสะบัดปลิวตามแรงยิง ลูกกระสุนพุ่งเข้าหาป้ายUKกับWFที่อยู่มุมผนังขาดกระจุย
"ก็ทั้งสองฝ่ายแต่คงต้องเริ่มจากU.K."วินเธอร์พูดเดินเอาปืนไปวางไว้ที่โต๊ะทำงาน
"โหดจังนะ"
"....."
"ฉันอยากอาบน้ำแล้วนะ"
"ก็ไปสิประตูอีกด้านนึงที่ไม่ใช่ห้องครัวนะ"
"แล้วชุดฉันละ หรือจะให้ไม่ใส่อะไรเลย"
"....."วินเธอร์ไปเปิดตู้เลื้อผ้าหยิบชุดนอนผู้ชายสีขาวแขนยาวให้เธอ
"เร็วๆละฉันจะได้อาบบ้าง ผ้าเช็ดตัวอยู่ในห้องนะไม่ต้องหา"
"ค่ะ"มีน่ารีบเดินเข้าห้องน้ำไป
วินเธอร์ไปนั่งดูTVเพื่อจะดูข่าวเรื่องในวันนี้ว่าตำรวจจะให้รายงานออกมาอย่างไง
30นาทีต่อมา
มีน่าเดินออกมาจากห้องน้ำผมเปลียกหมาดๆผ้าขนหนู่อยู่ที่คอเสือนอนสีขาวตัวเดียวไม่มีกางเกง แต่มันก็ยาวปิดลงมาสนิด
"จงใจใช้มะ หยิดกางเกงขาดให้ฉันเนี่ย"
"แล้วแต่จะคิด"วินเธอร์ไม่หันไปมองตายังคงจ้องTVต่อไป
"....เสื้อเก่าฉันตากไว้ในห้องน้ำนะ ง่วงแล้วด้วย"
"งานบ้านก็ช่วยทำได้นิ ไปนอนไปฉันจะได้ทำงานที่เหลือด้วย"วินเธอร์ไล่
"นี่ผ้าเช็ดตัว"มี่นาเอาไปวางใว้บนโซฟาข้างวินเธอร์ แล้วเดินไปนอนบนเตียงนอน
"ฉันทำอย่างอื่นได้นอกจากงานบ้านนะ"มีน่าพูดติดตลก
"งี่เง่า นอนไปเลยไป"วินเธอร์หันมามองแวบนึงแล้วไม่สนใจกับไปดูTVต่อ
มีน่าแลบลิ้นใส่วินเธอร์ แล้วล้มตัวลงนอนไม่ถึงนาทีเธอก็หลับไป
"ยุ่งยากจริงๆ"วินเธอร์ปิดTVหยิบผ้าเป็ดตัวขึ้นมาแล้วเดินไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำก่อนนอน
เช้าวันรุ่งขึ้น เเสงตะวันอ่อนๆส่องผ่านผ้าม่านบางๆ ร่างของเด็กชาย หญิงอายุประมาณ16ปี
เด็กหญิงนอนอยู่บนเตียงนอน เด็กชายนอนอยู่บนโซฟา ดวงตามีน่าลืมขึ้นที่ละนิด สภาพที่นอนระเกะระกะ หมอน ผ้าห่ม กระจายไปคนละทิศคนละทาง มีน่าลุกขึ้นนั่งดวงตาสีเหลืองทองสะท้อนเเสงตะวันออกมา เธอมองซายมองขวาซักพักเพื่อดูรอบๆตัวเธอ เเล้วจึงตัดสินใจเดินตรงไปยังโซฟาหน้าTVที่วินเธอร์นอนหลังอยู่ เธอวางมือลงบนเเกมเขาเบาๆ
"วินเธอร์ ตื่นได้เเล้ว"มีน่าพูดน้ำเสียงเเสดงถึงความอบอุ่น มือเธอขยับเบาๆเพื่อปลุกวินเธอร์
วินเธอร์ลืมตาขึ้นช้าๆดวงตาสีดำหันซ้ายขวาซักพัก
"ตื่นเเล้วหรือค่ะ"มีน่าพูด
"อะไร"วินเธอร์ยิงจิตสังหารใส่ทันที ทั้งที่พึ่งตื่น
"เช้าเเล้วนะค่ะเป็นคนที่ดีไม่ควรตื่นสาย"มีน่าพูด
วินเธอร์หันไปมองนาฬิกาที่มุมหน้าต่าง เวลายังคงอยู่ที่6.12นซึงปกติเขาตื่น7.00นเพราะมีเวลามากกว่าโรงเรียนจะเข้าเรียนเเล้วบ้าเขาก็อยู่ไกล้เเค่นี้ด้วย
"ฉันไม่ได้บอกนะว่าฉันเป็นคนดี"วินเธอร์โบกมือให้เธอทีนึงเเล้วหลับตาลง
"ตืนได้เเล้ว"
"..."
"ตื่นได้เเล้ว"
"จะอะไรนักหนา"
"ได้ งั้นถ้าเจออย่างงี้เเล้ว จะตื่นไม่ตื่น"มีน่าโผล่กอดเข้าไส่ ร่างเล็กของมีน่าไปอยู่ข้างบนร่างวินเธอร์ เรียกว่าทับเขาไปครึ่งตัว
"จะอะไรกันฉัน"วินเธอร์ผลักมีน่าออกไปทันที่
"อะไรอะ"มีน่าลงไปนึ่งคุกเข่ากับพื้น
"..."วินเธอร์ตัดสินใจลุกขึ้นมานั่ง
"ปกติโดนผู้หญิงกอดเเล้วเขาเป็นไงกันนะเป็นเเบบนายกันหมดเลยหรือไง ฉันอยู่ในชุดนี้ด้วย"มีน่าชี้ไปที่ชุดนอนที่มีเเต่เสื้อสีขาวยาวลงมาเกือบถึงหัวเข่า
"คนอื่นจะเป็นไงก็ช่าง"
"ไม่ใช่ชีวิตนายสินะ"มีน่าถามกลับ
"อือมนุษย์เรามันก็สนแต่เรื่องของตัวเอง"วินเธอร์เอาเเขนเคาะหัวเธอทีนึงเบาๆ
"โหดได้ใจนะคะ"
"...."
"เเต่ตอนนี้มีน่าหิวเเล้ว ตืนมายังไม่ได้กินอะไรเลย"มีน่าพูดพลางลูบท้องตัวเองเป็นวงกลมสองสามรอบ
"หาเรื่องยุ่งตั่งเเต่เช้าเลยนะ"
"อือ คนเราเกิดมาก็ต้องกินนะ นายก็ต้องกินด้วยนะร่างกายได้แข็งเเรง"มีน่าพูดลุกขึ้นมายืน
"เรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง ฉันจะเป็นไงมันก็เรื่องของฉัน"
"ไม่ได้นะ ถ้านายเป็นอะไรไปฉันก็เเย่สิ"มีน่าพูดด้วยความเป็นห่วง
"งั้นหรือเเล้วไอ้ที่ เเย่ คืออะไร"วินเธอร์เหมือนหลอกถามเธอ
"ความลับ"มีน่าหลับตาซ้ายข้างหนึ่งพร้อมกับแลบลิ้นใส่
"..."วินเธอร์เงียบ ซักวันนึ่งเธอก็ต้องบอกฉัน
"อือซักวัน เเล้วจะบอกนะ นายท่าน เเต่ตอนนี้สาวสวยคนนี้หิวเเล้ว"มีน่าพูดเหมมือนกับเธออ่านใจเขาได้
"งันสาวสวย ก็ไปทำอาหารกินเองสิ"
"หา.."
"คนจะนอน"วินเธอร์เตรียมตัวนั่งงีบเต็มที่
"นะ นะ วินเธอร์มีน่าหิวจริงๆ"มีน่าเริ่มลงไปนอนดิ้นกับพื้นบ้านของวินเธอร์ จากนั้ก็ตามมาด้วยคำขอร้องต่างๆนาๆ
เวลาผ่านไปซักพักวินเธอร์ลืมตาขึ้น"งี่เง่า.."วินเธอร์พูด มีน่าหยุดซะงักไปทันทีเเล้วขึ้นมานั่งคุกเข่าช้าๆเอาหัวไปลูบขาวิ่นเธอร์
"มีน่าทำอาหารไม่เป็นจริงๆ เเถมเมือคืนที่วินเธอร์ทำมีน่าก็ว่ามัน อร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมาในชีวิตด้วย"มีน่าพูด วินเธอรดันหัวเธอออกไปประมาณว่าอย่ามาโดนตัวฉัน
"ก็ได้ เธอไปอาบน้ำไปออกมาจะทำให้กิน"วินเธอร์พูดเชิงไล่
"ค่า"มีน่ารีบไปหยิบผ้าขนหนูเเล้วเดินไปที่ห้องน้ำ"วินเธอร์ไม่มาอาบกับมีน่าละ ประหยัดดีด้วย"มีน่าพูด
"งั้นก็ไม่ต้องกินข้าว"
"หา..."
"เธอจะเป็นอย่างไงฉันก็ไม่เกียว"
"ให้เด็กคนนี้ไปปล้นUKเเล้วโดนจับมันทั้งคู่เนี่ยดีไหมค่า"มีน่าหันไปมองUNKNOWที่นั่งกอดเข้าอยู่มุมอีกมุมของห้อง
"..."วินเธอร์เงียบใส่ เหมือนในใจบอกว่ามีน่าไม่มีทางหักหลังเขาเเน่นอน เเล้วเรื่องเเบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นอย่าเด็จขาด
1ชั่วโมงผ่านไป
มีน่ากลับวินเธอร์กินอาหารเช้าเรียบร้อยตอนนี้มีน่ากับไปใส่ชุดสีดำที่เหมือนกับชุดรัดนักโทษอีกเเล้วขึ้นไปนอนเล่นกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงวินเธอร์อยู่ในชุดนักเรียนเรียบร้อยเอาผ้าขนหนูเช้ดปลาผมที่กำลังเปียกน้ำ พลางเปิดTVดูไปพลางๆ
"ไม่รีบไปโรงเรียนหรือ"มีน่าถาม
"ไม่จำเป็น"ตาของวินเธอร์ยังคงจ้องจอภาพต่อ ตอนนี้มีขาวเกี่ยวกับรถบรรทุกที่ระเบิดในป่าโดยมีผู้เสียชีวิตชื่อวาเรคนเดียว ซึ่งเขารู้เหตุการเป็นฉากๆเเต่ขาวกับรายงานเพียงเเค่ รถบรรทุกเกิดการผิดปกติทางด้านพลังงานเเล้วเกิดการระเบิบขึ้นเอง ปิดข่าวเป็นสิ่งเดียวที่วินเธอร์คิดในใจ ไม่บอกเกียวกับWFเพราะกลัวประชาชนเเตกตื่น เเถมยังไม่พูดเรื่องสินค้าอีก เเล้วตอนนี้ของที่ว่าก็นอนกลิ้งไปมาเล่นอยู่ต่อหน้าเขาวินเธอร์หันไปมองเธอเล็กน้อย
"มองมีน่าด้วย"เธอรีบทักทันทีเเล้วมองมาที่TVซึ่งขึ้นหน้าวาเรอยู่ก่อนจะพูด"นั่นเพื่อนนายไม่ใช่หรือ"
"ไม่ใช่"วินเธอร์ปฏิเสธทันที เพราะยังรู้จักวาเรไม่ถึงวันเเถมวาเรยังเป็นคนน่ารำคารที่ถามนู่นถามนี่ในสายตาเขาอีกด้วย
"โหดร้ายจังนะ"
"...."วินเธอร์เก็บผ้าขนหนูไว้ที่ราวตากผ้าเเล้วเดินไปที่กล่องลังมุมห้อง มีน่าเดินกอดหมอนเข้ามาข้างหลังเขาด้วยความอยากรู้ว่าใส่อะไรใว้ ภายในหล่องใส่ของมั่วๆปนกันเต็มไปหมด เช่นถ่านไปฉาย เสื้อผ้า กระดาษสี อุปกรณ์บางอย่างที่ดูเเปลกตา
"ยัดอะไรใว้บ้างเนีย"มีน่าถาม
"..."วินเธอร์เงียบประมาณว่าดูเองละกัน
"มีน่าว่างช่วยจัดให้ไหม"เธอเสนอตัว
"ไม่จำเป็น"วินเธอร์คันของซักพักเเลเวจึงหยิบกุญเเจมือของตำรวจขึ้นมา เเล้วหันมาทามมีน่าพร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"จะทำอะไรอะ"มีน่าถอยไปเล็กน้อย
"..."
"วินเธอร์ชอบเเบบนี้หรือ"มีน่าถาม
วินเธอร์ลงไปนั่งกุญเเจมือถูกคล้องลงกับขาช้ายมีน่าแล้วล็อกติดไว้กับขาข้างซ้ายของมีน่าวินเธอร์พา(ลาก)มีน่าไปที่เตียงนอน
"เร็วไปสำหลับฉันเเล้วนะ"มีน่าพูด
"..."วินเะอร์หันมามองเล็กน้อย เเล้วจัดการล็อกกุญเเจมืออีกข้างกับเสาเตียง เเกร็ก สิ้นเสียงมีน่าก็โดดขึ้นไปนอนบนเตียงทันที
"ขืนจะเร็วไปหน่อยสำหลับเราสองคนเเต่ฉันก็จะทนนะ"มีน่าพูดเชิงยั่ว กวักมือเเล้วหลับตนซ้ายข้างนึง
"งี่เง่า อย่าลืมด้วยฉันมองเธออยู่"วินเธอนชี้ไปที่กล่องมุมห้องซึงบนเพดานมีกล้องติดอยู่ เเล้วเดินไปหยิงกระเป๋านักเรียนพร้อมไป
"วินเธอร์"มีน่าเรียกชื่อเชิงงงเล็กน้อย
"ห้ามออกไปข้านนอกละ"วินเธอร์เดินออกจากบ้านโดยไม่หันมามองเเม้เเต่น้อย
"หา......." มีน่าถูกขังพร้อมกับล็อกไว้เเล้วยังเผ้าดูอีกด้วยกะไม่ให้หนีเลยเป็นสิ่งเดียวที่มี่น่าคิดตอนนี้
วินเธอร์เดินผ่านพวกนักเรียนที่กำลังทำกิจกรรมต่างกันก่อนเข้าเรียน ทั่งเล่นบอลทั้งอ่านหนังสือ ลอกการบ้านบางที่ก็มีคู่รักในวัยเรียนมานั่งซบกันบ้างละ หน้าประตูก็มีพวกนักเรียนที่เเต่งตัวไม่ถูกระเบียบโดนกักไว้สองสามคน ต่างคนต่างรีบเดินขึ้นตึกของตัวเอง วินเะอร์เดินมาหยุดที่ ล็อกเกอร์ประจำตัว ทีโรงเรียนมีให้นักเรียนเก็บของ เด็กผู้หณิงสองคน คนนึงผมสีน้ำตาลยาวลงมาถึงเอว อีกคนนึงใส่แว้นวงกลมโตผมสีเขียวเข้มยาวลงมาถึงคอเเต่ตัดเรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อยไม่เหมือนวินเธอร์ที่ปลายผมปล่อยรุงรังนิดหน่อย เด็กหยงทั้งสองอยู่ในชุดนักเรียนเรียบร้อย
"หลบหน่อย มาริกะ โมนิก้า"วินเธอร์พูด
ผู้หญิงทั้งสองหันมามองทันที่
"จ....จ่ะ"เด็กผู้หญิงผมสีเขียวเข้มถอยออกมาก้าวนึง
"ขอบคุณ โมนิก้า"วินเธอร์หันกับมาดูอีกที่คราวนี้มาริกะเอาตัวไปบังมิดเลยกะไม่ให้เปิดหยิบของ
วินเธอร์ถอนหายใจเล็กน้อย"หลบไป"
"ก็ได้เเต่นายตองมาช่วยงานฉันอีก"มาริกะพูดเดินออกไปทาเดียวกับโมนิก้า
"งานอะไร"วินเธอร์เปิดเเล้วจักการใส่หนังสือที่ไม่ได้เรียนเข้าไป มีจดหมายอยู่1ซองเขาหยิบออกมาเเล้วปิดทันที
"จดหมาย ท้าประลองหรือ"มาริกะถาม โมนิก้าหน้าเเดงเเล้วจัดการซุกหลบหลังเธอทันที
"ไม่มั้ง"วินเธอร์พลิกดูอีกด่านมันปิดซองด้วยสติกเกอร์รูปหัวใจสีแดง
"จดหมายรักงั้นหรือ เปิดอ่านสิ"มาริกะส่งสายตามาทางโมนิก้าเล็กน้อย ทำให้โมนิก้ายิ่งหลบเข้าไปอีก
แควก วินเธอร์จัดการฉีกทิ้งไปต่อหน้า"ไครก็ไม่รู้หลอกนะเเต่อยากจะพูดอะไรก็มาพูดกันต่อหน้าสิ"วินเธอร์พูดเเล้วเดินไป
มาริกะ หันมาทางเพื่อนเธอที่กำลังช็อกเล็กน้อย"ของเธอใช่ไหม"มาริกะถาม โมนิก้าที่หน้าแดงอยู่ตรงหน้า
"อือ"โมนิก้าตอบเบาๆ
"ไม่เข้าใจจริง ทำไมเธอไปชอบเจ้านั่น วันหลังนะก็หาตาโรงเรียนใส่ไปเลยเจ้านั่นมันถึงจะอ่านละเข้าใจนะ ฉันช่วยเด็มที่"มาริพูดเชิงเล่น เเต่ที่ช่วยโมนิก้านะเธอพูดจริง
"เข้าใจเเล้วจะหาตราโรงเรียนให้หน่อยสิ"
"ฉันประชดนะ"มาริกะพูดเรียบๆ
"หา.. มาริกะเเกล้งฉันนะ"โมนิก้าทำท่าจะร้องให้น้ำตาไหรออกมาเล็กน้อย แต่สายตาคนรอบข้าเริ่มมอง
"ฉันผิด"มาริกะเเพ้โมนิก้าตอนนี้ที่สุดเป็นโหมดที่ชนะยากที่สุดของโมนิก้า
วินเธอร์เข้ามาในห้องเรียนเเล้วเดินตรงไปที่โต๊ะเรียนเเถวหน้าของเขาเก็บของลงไปเเล้วหยิบH.C. (อุปกรณ์คล้ายคอมเเต่มีความสามารถในด้านต่างๆมากกว่าหลายเท่าแถมบางเท่าหนังสือหนาๆเท่านั้น)โรงเรียนเเจกให้นักเรียนคนละอัน เขารีบเข้าไปดูมีน่าที่ห้องตัวเองก่อนเลย พอเปิดขึ้นภาพมีน่าในจอนอนเล่นอยู่บนเตียงลุกขึ้นนั่งหันมาหาเข้าเเล้วยิ้มให้ครั้งนึง
"ยัยนี่"วินเธอร์พูดขึ้นเบาๆเเล้วปิดหน้าจอนั้นทันที
"ไงค่ะไม่ได้ทำการบ้านหรือ"มาริะเดินตามมาทักขึ้น
"..."
"ฉันไม่มีให้ลอกนะโมนิก้าเอาไปเเล้ว"มาริกะมานั่งที่ข้างซ้ายซึ่งเป็นที่นั่งของเธอ
"ไม่จำเป็น"วินเธอร์พูด เขาทำไปเมือคืนตอนที่มีน่าหลับไปเเล้วถ้าทำไปตอนที่มีน่ายั่งไม่หลับได้โดนกวน
"วันนี้วินเธอร์ทำการบ้านเองด้วยหรือค่ะ"มาริกระพูดเชิงชม
โมนิก้า เดินมาชึ่งโต๊ะเรียนข้างหลังวินเธอร์ เธอนั่งลงช้าๆเละเรียบร้อยทั้งการรวบกระโปงนักเรียนไปข้างหน้าก่อนนั่งลงและหลังตรง90องศากับพื้น
"เธอจะลอกมาริกะจึงหรือ"วินเธอร์หันมาถาม มาริกะส่งสายตาไม่พอใจมาทันที วินเธอร์ไม่สงใจเธฮแต่หันครึ่งตัวมาทางโมนิก้า
"อือ ทำไม่ทันแล้ว เมื่อคืนอ่านหนังสือมากไปหน่อย ตำราอาหารก็น่าทำหลายอย่างเลย" โมนิก้าพูดเขินๆ
"งั้น วันหลังก็ทำมาซะบ้างละแล้ววิชาอะไรละที่ยังไม่ทำ"วินเธอร์ถาม
โมนิก้าถือสมุด วิชาคณิตศาสตร์เขียนชื่อมาริกะยมขึ้นมาแล้วทำหน้าเขินๆ
"ไอ้การบ้า สุดโหดที่เขาว่ากันว่าโคตรเยะไง2แบบฝึกหัด ฉันนะสุดยอดลยนะที่ทำเสร็จเนี่ย"มาริกะกล่างชมตัวเอง
"ขอดูหน่อย"วินเธอร์พูดแล้วแยงออกมาจามมือโมนิก้าทันที เขาใช้เวลาดูไปซักพักก่อนจะปิดลง "ข้อ3, 4, 9ไม่มีวิธีทำแล้วคำตอบมาได้ไงละเนีย"
"ฉันมันเก่ง"มาริกะพูดชมตัวเองแก้ตัว
"งี่เง่า"วินเธอร์วางสมุดลงห้าเจ้าของและเปิดกระเป๋า มาริกะพยามชะโงกดูเล็กน้อยว่ามีอะไรบ้าง "เพื่อนที่ดีเขาไม่ทำกันนะ"วินเธอร์พูด ก่อนจะหยิบสมุดคณิตศาสตร์ให้โมนิก้า
โมนิก้ารีบรับไป"ขอบคุณค่ะ"เธอยิมให้แล้วรีบหยิดอุปกรณ์เครื่องเขียนต่างขึ้นมาแล้วเริ่มทำ(ลอก)ด้วยความรวดเร็ว
"..."วินเธอร์กลับมานึ่งท่าเดิมพร้อมกับหยิบหนังสือเล่มหนาๆเล่มนึงขึ้นมาอ่าน
"อ่านเรื่องอะไร"มาริกะพูดพลิดกขึ้นมาดู "บันทึกสงคราม..."มาริกะรีบว่างปล่อยให้ วินเธอร์อ่านต่อทันที
"อ่านไหม"วินเธอร์แกล้งถาม
"ไม่ละขอบใจ"มาริกะส่ายหัวทันที
หลังจากนั้นการเรียนคาบแรกก็มาถึงและก็เป็นคาบคณิตศาสตร์ด้วย ที่กลุ่มคนส่วนใหญ่ของห้องได้ตัดสินใจว่า จะไม่ส่งการบ้านเพื่อให้ครูกลับไปถามตัวเองว่าเราสั่งหรือเปล่าแต่กลับมี3คนข้างหน้าทำให้เพื่อนทังห้อง20กว่าคนต้องโดนไม้ประหารไปทีละคนๆ และโมนิก้าก็รอดไปเป็นพิเศษด้วยเพราะวินเธอรช่วยพูดว่าถึงจะทำไม่เสร็จแต่ก็ทำไม่เหมือนคนส่วนใหญ่ของห้องทำให้โมนิก้าที่สอดใส้งานรอดไปด้วยหลังตรวจ
"เห็นเพื่อนโดนตีแล่วรู้สึกเป็นไงบ้าง"มาริกะหันไปทางโมนิก้า
"สงสารมั่งคะ ถ้าไม่ได้วินเธอร์ฉันคนต้องออกไปอีกคนแล้วละค่ะ"โมนิก้าพูด เธอดูท่าทางสงสารเพื่อนทุกครั้งที่ครูลงไม้ทุกๆครั้ง
"แล้วนายละพ่อคนเก่งที่ช่อยให้คนอื่นรอด"มาริกะหันมาทางวินเธอร์
"สะใจ"วินเธอร์ตอบสั้นๆ
"ฉันสังเกตมานานแล้ว นายชอบวิชานี้หรือ"มาริกะถามต่อ
"มั้ง"วินเธอร์ตอบ
ครูก็สอนต่อไปเวลาล่วงเลยผ่านไปจนจบช่วงเช้า พอครูที่สอนคาบก่อนพักกลางวันปล่อย
ตอนนี้เด็กกว่าครึ่งห้องก็อยู่ในสภาพไม่พร้อมเรียนอีกแล้วทั้ง เฝ้าพระอินทร์ ปล่อยจิตลอยออกไปนอกห้อง กดหัวปากกาเล่น ตอนนี้มาริกะรีบหันมาดูเพื่อนของเธอทั้งสองวินเอรนั่งเอามือซ้ายเท้าหัวข้างไบหูมือขวาถือปากกาหัวหักลงเล็กน้อยดูที่จดอยู่ ส่อนโมนิก้าไปเผ้าพระอินทร์แล้ว เธอเลยรีบปลุกขึ้นมา
"พักกลางวันแล้วหรือค่ะ"โมนิก้าลุกขึ้น
"อือ วินเธอร์กินข้าว"มาริกะพูดค่อนข้างดัง
"..."ไม่มีการตอบสนองจากวินเธอร์
"..."มาริกะเริ่มสงสัย
โมนิก้ารีบลุกขึ้นไปดูข้างหน้าทันที "ตาไม่ลือนี่หลับรึป่าวค่ะ"โมนิก้าถาม ตอนนี้คนออกไปกว่าครึ่งห้องแล้ว
"คงใช่ แต่ฉันอยู่ตรงนี้ยังไม่รู้เลย"มาริกะพูดง้างมือออกสองข้างก้อนเตรียมตอบให้เกิดเสียงดัง เพื่อปลุกวินเธอร์
"จะดีหรือค่ะ"โมนิก้าถาม
"เคยได้ยินไหมที่เขาว่าตกใจแล้วจะสนุก"มาริกะพูดใจมุ่งมั่นเต็มที่ มือทังสองเข้าหากัน
วินเธอร์ปล่อยมือซ้ายลงแล้วหันมา ตอนนี้คนที่ตกใจกลับเป็นคนที่จะแกล้งเข้าก่อน กลับซะงักไปทันที
"พักแล้วหรือ"วินเธอร์หันดูรอบๆเห็นคนออกไปจากห้องเกือบหมด
มาริกะอยู่ในสภาพกลืนไปไม่เข้าคายไปไม่ออกไปไม่สามารถตอบได้
"ค่ะ หลับในชั่วโมงเรียนมั้นไปไม่ดีนะค่ะ"โมนิก้าพูดตักเตื่อน
"อือ ก็เห็นโมนิก้าหลับก่อน แล้วฉันมันก็โคตรเก่งซะด้วยเรื่องนี้"วินเธอร์พูดติดตลก ทำให้มาริกะหน้าแดงไปเธอคิดว่าเขาไปไม่รู้ วินเธอร์เก็บของเข้าใต้โต๊ะก้อนลุกขึ้นมากระทืบเท้าขวาสองทีตอนยืนขึ้น
"ไปกินข้าวกันโมนิก้า"วินเธอร์พูด
"ค่ะ ไปเร็วมาริกะ"โมนิก้ากวักมือเรียก
หลังเดินเข้ามาในโรงอาหาร มาริกะกับโมนิก้าไปนั่งอยู่ข้างเดียวกันปล่อยให้วินเธอร์นั่งอยุ่คนเดียวอีกด้าน ตอนนี้คนเต็มโรงอาหารกำลังเดินไปมาเพื่อหาข้าวกลางวันกิน วินเธอร์เดินไปเหมือนกันนักเรียนส่วนใหญ่จะหลีกทางให้ คงเพราะการกระทำที่เหมือนปล่อยจิตสังหารบางๆออกมาตลอดเวลาก่อนจะให้สองสาวเดินตามไป อย่างสบายเเต่คงเพราะเหตุผลอื่นด้วยเเล้วพวกเข้าก็กลับมานั่งที่เเละกินอาหารอย่างสบายใจ
"ต้องขอบคุณวินเธอร์ที่ทำให้ชื้อง่ายขึ้น"มาริกะพูดขึ้น
"ใช่หรือ"วินเธอร์พูด
"อือโมนิก้าว่ามาด้วยก็ดีนะงั้นคงต้องไปเเย่งชื้ออย่างยากลำบากเเน่"โมนิก้าเสริมให้มาริกะ
"ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยใช่ป่ะ"วินเธิร์พูดท่าทางเศร้า
"ไม่หลอกค่ะ อยู่ใกล้วินเธอร์เเล้วก็สนุกดี มีเรื่องต่างผ่านเข้ามาฉันเลยไม่รู้สึกกลัวอีกเเล้ว"โมนิก้าพูด
"เเน่นะ"วินเธอร์ถาม
"ค่ะ"โมนิก้าพูดเธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"ฉันก็คงรู้สึกเหมือนกัน"วินเธอร์พูดรอยยิ้มเล็กๆขึ้นที่มุมปาก
"วินเธอร์กับเจ้าหญิงของU.K.คงได้"มาริกะเเชวขึ้น
"ไม่ใช่นะ"โมนิก้ารีบหันไปหาเรื่องมาริกะ วินเธอร์หัวเราะเล็กน้อย
"วินเธอร์ตอนเช้า ประธานบอกวันนี้เหมือนเดิม"มาริกะพูดขณะที่โดนโมนิก้าทุดอยู่พร้อมกับคำพูด"บ้าๆๆๆๆๆ"
"นี่พี่ทำอะไรอยู่เนี่ย เรมี่"วินเธอร์หันไปมองทางอืนเเล้วพูดขึ้นเบาๆ
หลังไปกินข้าวกันเสร็จก็เดินกลับมานั่งที่ห้อง มาริกะดูเพื่อนทั้งสองโมนิก้าหยิบถาพมาระบายสีเล่นดูสบายแต่มันไปใช่งานศิลปะ วินเธอร์หยิบหนังสินเล่มหนามาอ่านต่อแต่ก็กางH.C.ใว้ตรงหน้าเหมือนรอไครติดต่อมา แต่เขาก็ลืมไปด้วยว่าตอนแรกจะเปิดดูอะไร
"สงสัยต้องหาอะไรมาทำแล้วมั่งเรา"มาริกะถอนหายใจเล็กน้อย
ปิ้ดๆๆๆ เลียงดังขึ้นหน้าวินเธอร์ เข้ารับขั้นปิดหนังสือแล้ววางทันทีแล้วเบนความสนใจไปที่H.C.
"ประธานเรียก V ๆๆๆๆ"ประธานนักเรียนติดต่อเข้ามา ภาพผู้ชายผมสั้นใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อยแว้นตาเหลี่ยบเหมือนกลับปิดส่นดวงตาใว้
"ถ้าเรียกผมVอีกก็เชิญไปหาคนวางแผนคนอื่นได้"วินเธอร์พูดกลับไป
"แฮๆ"ประธานหัวเราะแห้ง
"ความนี้มีอะไรอีกละครับ"วินเธอร์ถาม
"ก็เดิมกินในโรงอาหารแล้วไปม่จ่าย2ราย อีกรายฝึกB-boyทำผนังโรงเรียนเป็นรอยเท้าตอนนี้กำลังส่งคนตามอยู่"ประธานพูด
"ทำรอยเท้าเดียวนี้จับด้วยหรือ"วินเธอร์สงสัยเพราะไม่เคยได้ยินกฎข้อนี้
"หน้าห้องผ.อ.คราวนี้ผิดยัง"ประธานพูด
"งั้นก็ได้ครับเรีมจากคนไหนก่อนดีละ"วินเธอร์พูด
"ไอ้B-boyหน้ามือก่อนก็ได้จะเอามมาเชื่อดเป็นของขวัญผ.อ."ประธานพูดเร่ง
"ก็ได้ครับ ขออำนาจการสั่งการด้วย"วินเธอร์พูด
"อือ"ประธานพูด ตอนนี้ในจอH.C.ของวินเธอร์ปรากฏถาพโครงสร้างสามมิติของโรงเรียนขึ้นมา
"มาเล่นไล่จับกันดีกว่า H(human)1ไล่ไปตามทาง"วินเธอร์เริ่มออกคำสั่ง
5นาทีต่อมา
"GAMEOVERแล้ว"วินเธอร์พูด
"ขอบใจนะ จับได้ทั่งสามคน เดี้ยวจะให้คะแนนพิเศษมีนายวางแผนก็ง่ายไปหมดเลย"ประธานพูด
"มันจะง่ายกว่านี้นะครับถ้าให้จับตายได้"วินเธอร์พูด
"ล้อเล่นรึไง"ประธานจบก็ยกเลิกการติดต่อไป
"เก่งจังเลยวินธอร์"โมนิก้าดูอยู่ตั่งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ทำเอาวินเธอร์ตกใจเล็กน้อย
"ดูฉันงั้นหรือ ตั่งแต่เมื่อไร"วินเธอร์ถาม
"อือตั่งแต่ตนเริ่มเลยด้วย"มาริกะเข้ามาแทรก
"งั้นหรือ"วินเธอรธ์พูด
"อือเก่งมาเลยค่ะ"โมนิก้าชมวินเธอร์
"นายเก่งก็จริง แต่เดินไปในโรงเรียนระวังโดนลากไปด้วยได้ยินว่านายเป็นคนช่วยเรี่องแผนทำให้ส่งนักเรียนเข้าห้องปกครองไปแล้วหลายคน"มาริกะพูดปนขู่
"งั้นหรือ"วินเธอร์ดูไม่กังวนแม้แต่น้อย
"ระวังตัวไว้ด้อยก็ดีนะ"โมนิก้าพูด
"อือ"ตอนนี้ก็ดันนึกเรื่องมีน่าขึ้นมาได้ด้วย
"เมื่อกี้..."มาริกะพูด
"อะไรตัวอะไรโผล่มาหรือ"วินเธอร์กับโมนิก้าหันไปทางที่มาริกะมอง
"เปล่าวเมื่อกี้นายยิ้ม"มาริกะพูด
"อะไรนะ ฉันเนียนนะ"วินเธอณ์พูด
"อือ"มาริกะพูด
"คิดเรื่องอะไรอยู่หรือค่ะ"โมนิก้าถามขึ้นมา
"ก็แค่......"วินเธอร์ยังไม่ทันพูดจบ ครูคาบบ่ายก็ไล่พวกที่อยู่หน้าห้องเข้ามาไม่ทันตั่งตัว
"เรียนอีกเเล้ว"โมนิก้าบ่นขึ้น
"ไม่เป็นไรหลอกค่ะเจ้าหญิง"มาริกะพูด
"อย่าพูดนั้นความลับของโมนิก้านะ"วินเธอร์เตือนทันที
"เป็นห่วงกันอีกเเล้วนะ ไม่ไปหาที่สวีดกันเลยละ"มาริกะพูด
"บ้าๆๆๆๆๆๆ"โมน้าก้าระดมทุดต่อ
การเรียนคาบตอนบ่ายไม่ต่างอะไรจากคาบเช้าเท่าไรนักห้องเรียนให้บรรยากาศทุกเเบบ เป็นภาพสะท้อนของช่วงเช้า วินเธอร์เปิดดูความเรียบร้อยของมีน่าเป็นระยะๆ จนครูคาบสุดท้ายปล่อยเด็กออกมา
"กลับก่อนนะ"วินเธอร์พูดเก็บของเข้าโต๊ะอย่างรวดเร็วปล่อยให้สองสาวอึ่งเล็กน้อย ตลอด ทางเดินกลับบ้านที่อยู่ในดรงเรียนวินเธอร์ไม่พูดกับไครเลยเเม้เเต่คำเดียวแต่ตอนเดินผ่านห้องปกครองก็คิดเล่นในใจ 'น่าจะมีอะไรที่สนุกกว่านี้นะ'พลางได้ยินเสียงโดนตีของB-boyหน้ามือดังมาจากในห้อง เขาเปิดประตูเข้าบ้านไปภาพที่ปรากฎคือมีน่าไปนั่งดูทีวีอยู่ วินเธอร์เดินตรงเข้าไปกระชากเเขนเธอทันที
"ออกมาได้ไง"วินเธอร์ถาม
"ปล่อยก่อนได้ไหม"มีน่าพูดเชิญขอร้อง
"ไม่"วินเธอร์ดึงเธอขึ้นมายืน
"..."มีน่าเงียบทำเป็นไม่สนใจ
"เธอหลุดออกมาได้ไง"วินเธอร์ถาม
"ก็ให้เด็กคนนั้นช่วยนะ"มีน่าชี้ไปที่UNKNOWที่นั่งคุกเข่าอยู่มุมห้องในมือถือซากของโซ่อยู่เเล้วมีน่าก็ยิมเล็กน้อย
"งั้นหรือ"วินเธอร์พอจัดลำดับได้
"กลับมาเเล้วหรือค่ะ"มีน่ายิมให้เเล้วพูด วินเธอร์ปล่อยมือจากเเขนเธอ
"อะไร"วินเธอร์ท่าทางสงสัย
"ก็วินเธอร์ตรงเข้ามาหามีน่า เลยยังไม่ทันได้พูดวินเธอร์ชอบเป็นฝ่ายรุกสินะ"มีน่าพูด
"งี่เง่า"วินเธอร์โยนกระเป๋านักเรียนไปอยู่มุมเตียงนอนปลดกระดุมคอออกพร้อมดึงเนกไทลงมาหลวมๆเเล้วเดินไปนั่งดูTV
"มีน่ากินผลไม้ในตูเย็นไปนะ"มีน่าพูด
"ไครให้กิน"วินเธอร์ถามท่าทางจะเอาเรื่อง
"ก็มีน่าทำตามคำสั่งเเล้วนะ ห้ามออกจากบ้านนอกนั้นวินเธอร์ไม่ได้สั่งอะไรไว้ด้วย"มีน่าพูดท่าทางน้อยใจ
"นั่นสินะ เรื่องที่เธอกินช่างมัน"วินเธอร์พูดไม่หันมามอง
มีน่าเดินเข้ามาใกล้ๆเเล้วเอาเเขนกอดวินเธอร์ช้าๆจากด้านหลัง"มีน่านวดให้นะ"
"ไครใช้"วินเธอร์ปัดมือเธอออกไป มีน่าเดินอ้อมเก้าอี้มานั่งข้างๆวินเธอร์
"ไม่ชอบนั้นหรือ มีน่าขอเเค่เป็นประโยชน์กับวินเธอร์อีกเล็กน้อยก็พอ"เธอพูด
"..."วินเธอร์ปล่อยเวลาใช้ความคิดเล็กน้อย
"บอกฉันทุกอย่างเกียวกับUNKNOW"วินเธอร์ยิ้มเล็กน้อย
"ได้ค่ะนายท่าน".....
-------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น