ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 การเริ่มตั้นของมัจจุราช
6ปีผ่านไป ปี ค.ศ.3267
เขตไร้สงครามเมืองของu.k.รอบเมืองได้ติดตั่งแผงรับพลังงานแลงอาทิตย์บงตึกก็ไม่เว้นหลังคาทุกหลังติดแผ่นรับพลังงานสี่ทองเอาไว้การส่งพลังงานส่งตามท่อคล้ายสายไฟขนาดใหญ่ต่อกันตึกราวบ้านช่องที่เรียงกันจนเป็นระเบียบ รถยนต์วิ่งตามถนนคนเดินจับจ่ายซื้อของกันตามร้าค้าหลังจากพลังงานน้ำมันได้หมดไปจากโลกทำให้ที่แต่ละที่ต้องมีการรับพลังงานแสงเป็นของตนเองหรือส่งมาจากเมืองหลวงจากสงครามแย่งชิงพลังงานและพื้นที่ของโลกทำให้ประชากรของโลกตายไปกว่า1ส่วน2ของโลก
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งที่นี่เปิกสอนตั่งแต่ชั้นประถมถึงมัธยมปลายเป็นโรงเรียนที่ใหญ่ที่สุดในเมืองแห่งนี้ ตะวันยามเย็นทอแสงผ่านประตูไม้บานใหญ่ โต๊ะเก้าอี้เรียงกันเป็นแถวๆ แถวละ4ตัว ภายในห้งปรากฏร่างเด็กผู้ชายอายุประมาณ16ปีไว้ผมยาวดำมาถึงตั้นคอ ดวงตาสีดำมึดเหมือนมองเข้าไปลึกไร้จุดหมายลำตัวผอมเหมื่อยกับไปม่ค่อยออกกำลังกาย นั่งทำงานอยู่ “ขณะนี้เวลา5.30น ขอให้นักเรียนทุกคนลงมาจากอาคารเรียนด้วย”เสียงเตือนดังขึ้น เขาเก็บกระเป๋าอย่างช้าๆไม่รีบร้อนแล้วเดินออกจากห้องมา ถึงบริเวณบันใดทางลง คนหลากคนกำลังวิ่งแข่งกันลงไปอย่าบ้า เขาทำท่าเป็นไม่สนใจแล้วเดินลงมาอย่าช้าๆ โรงเรียนนี้ถึงจะเป็นโรงเรียนเปิดให้บุคคลภายนอกเข้าออกได้ตรอดเวลาแต่ตอนเย็นมากๆอาคารเรียนจะปิดไม่ให้คนนอกเข้าเพื่อป้องกันทรัพย์สินของโรงเรียน พอลงมาถึงชั้นล่างสุด
“ทำไรอยู่พ่อคุณจีบโมนิก้าอยู่รึ ลงมาช้าป่านี้”เด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลปล่อยผมยาวถึงเอวดวงตาสีน้ำเงินเข้ม ใบ้หน้ายิ้มปนโมโหเขาอยู่
“…”เขาเงียบไม่มีการตอบอะไร
“ไปแค้นไครที่ไหนมาแล้วมาลงกับฉันป่าวเนีย”เธอพูด
“ป่าว..”เด็กชายตอบคำพูดสั้นๆ
“โมนิก้าไปไหนแล้ว”เธอพูดต่อ
“ไม่รู้ฉันนั่งทำงานอยู่หันมาอีกทีก็หายไปแล้ว”
“คงไม่ได้เงียบไส่จนหนีกลับไปหลอกมั่ง”เธอพูดเบาๆ
“ว่าไงนะ...”เด็กผู้ชายถาม
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“มาริกะแน่นะ”
“เอาเป็นว่าเข้าเรื่องงานเลยดิกว่า”เธอตัดบท
“ว่ามาตอนนี้กำลังว่าง”
“ให้นายคุมคนขับรถส่งของไปถึงครึ่งทางแล้วจะมีพนักงานอีกคนมารับไป นายก็กลับมาแค่นี้ เข้าใจ”มาริกะพูด พ่อของเธอเป็นบริษัทขนส่งอิสระ เพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝันจึงให้คนที่ไว้ใจได้นั่งไปด้วย ซึ่งเด็กชายเป็นหนึ่งในนั้นโดยแลกกับค่าขนมเล็กๆน้อยๆ
“กลับไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านก่อนได้เปล่า”เขาหันไปหลังอาคารเรียน บ้านของเขาเป็นบ้านพักครูเก่า ผ.อ.รับเลี้ยงเขามาโดนให้เรียนฟรี มีทุนให้ทุกเดือน ให้ที่อยู่อีก(ฟรี)
“ไม่ต้องแล้วลงมาจากอาคารเรียนช้าเองทำ อะไรอยู่รึป่าว”เธอพูด รถบรรทุกวิ่งเข้ามาในโรงเรียน
“ก็ ได้มาริกะจะหาเรื่องกันใช่ไหม”
“ล้อเล่นนะ แล้วนายได้รีบไปรีบมาไง”
รถบรรทุกมาหยุดลงที่หน้าเด็กทั้งสอง
“กลับมาไวๆนะ”มาริกะพูดโบกมือให้สองสามที
“…”เขาเงียบโดดขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับ พร้อมคิดในใจอะไรของยัยนี่ว่ะ
รถเริ่มเคลื่อนตัวออกจากโรงเรียน ภาพผู้คนเดินกันมากมายตามข้างถนนมีให้เห็นขึ้นมาตามขอบหน้าต่างและกระจกหน้า เขาปกกระดุมคอเสื้อนักเรียนออก ปลดเนกไทหลวมๆเพื่อความสบายของตัวเองแววตาสีดำยังดูขอบหน้าต่าง
“เจ้าหนูจะไม่คุยอะไรกันเลยหรือไง”คนขับรถพูขึ้น เด็กชายหันไปดู ชายอายุประมาณ25กำลังดูถนนข้างหน้าและขับรถต่อไปอย่างตั่งใจ
“ทำไมหรือครับ”เด็กชายถาม
“นายชื่อไรละ”คนขับถามกลับตายังมองไปข้างหน้า
“บอกผมก่อนสิคุณชื่ออะไร”เด็กชายถามน้ำเสียงเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง
“ก็ได้ฉันยอมแพ้ ฉันวาเร ลูกสาวเจ้านายเคยบ่นถึงนายให้ฟังด้วยนะ”คนขับหันมายิ่มให้เข้าแล้วหันกลับไปตั่งใจขับรถต่อ
“ยัย นั่นพูดว่าไง…”เด็กชายพูด
“ไม่บอกดีกว่าเก็บไวคิดเล่น”
“ผมไม่สนอยู่แล้ว”
“แล้วตกลงนายชื่ออะไร”
“วินเธอร์ ..วินเธอร์ วาราน้ส”เขาพูดตายังมองตามท้องถนน
เวลาผ่านไปวาเรพยามชวนวินเธอร์คุยหลายเรื่องแต่คำตอบก็ไม่เงียบก็มีคำถามกลับมา และได้รูด้วยว่าแฟนวาเรตายไปเพราะสงครามเขาไม่เป็นคนชอบตอกย้ำไคร แต่เจ้าตัวบอกกำลังหาคนใหม่อยู่ ท้องฟ้าสีแดงสั้มเปลี่ยบเป็นสีดำของยามราตรีเข้ามาแทนที่ดวงจันทร์เต็มดวงส่องสว่าง หมู่ดาวส่องแสงระยิบระยับบนท้องฟ้า
วินเธอร์นั่งคิดบางอย่างอยู่ในใจอย่างเงียบๆดูดาวที่ผ่านไปตามทางทีละดวงทีละดวง
“เจอแล้วคนที่..”เสียงเด็กผู้หญิงดังขึ้นมาในหัว วินเธอร์รีบหันมองซ้ายขวาทันที
“มีอะไร”วาเร สังเกตเห็นวินเธอร์หันไปหันมา
“มีผู้หญิงนั่งมาด้วยหรือป่าว”วินเธอร์ถาม
“เฮย ”วาเรตกใจขึ้นมาทันที่รถชงักไปทีนึง
“…”
“เห็นเขาบอกว่าอุปกรณ์การแพทย์และห้ามเปิดดูคงไม่ใช่อาจารย์ใหญ่หลอกนะ”วาเรพูดด้วยน้ำเสียงสั้นๆ
“มันก็แค่นั้น”
“ไม่กลัวเลยหรือ”
“มันไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรเราหลอก”
“ความเชื่อเรื่องแบบนี้เป็น0%เลยนะ”
“คูณเคยคิดจะทำอะไรที่มันใหญ่ๆ เช่นเปลี่ยนโลกบ่างไหม”วินเธอร์ถามน้ำเสียงเย็นๆราวน้ำแข็งทิ่มแทง
“ทำไมหรือ”
“ผมอยากเห็นโลกใบนี้ไม่มีสงคราม”
“ฮะๆ ชักเจอคนคอเดียวกันแล้วสิ”
“คุณช่วยจอดตรงข้างหน้าเลยได้ไหมครับ”
“ทำไมปวดฉี่หรือ”วาเรพูดติดตลก
“จะกลับบ้าน”
“ไม่นั่งไปจนส่งของเสร็จแล้วกลับมาหรือ”วาเรเริ่มคิดว่าเจ้านายอยากแก้นิสัยกลัวผีเขาแล้ว แล้วเขาก็ติดกับดักเข้าเต็มๆ
“นั่งมาแค่ครึ่งทางเดียวคงมีพนักงานมาแทนผมมั่ง”
“อยู่คุยด้วยกันหน่อยสิจ้างก็ได้”วาเรพูดก่อนที่จะขับรถออกจากเมืองเข้าเขตป่าที่มืดสนิดทุกด้านมีขาวว่ามีคนตายมาหลายคนแล้ว แถมทุกคนขับรถส่งของด้วย
“ก็ได้ครับผมว่างๆอยู่ด้วย”วินเธอร์พูดหันหน้าออกไปทางหน้าต่างดูดวงดาวต่อไป
ตรู๊ดๆๆๆ.....เสียงโทรศัพท์มือถึอในกระเป๋ากางเกงดังขึ้นมา วาเรตกใจขึ้นมาหักรถชะงักไปทีหนึ่ง “จะกลัวอะไร”วินเธอร์พูดล้วงกระเป๋ากางเกงขึ้นมา
“คนยิ่งคิดอยู่”วาเรพูดเบาๆขึ้นมา
“อยากเป็นแบบคนขับรถในข่าวหรือไง”วินเธอร์ขู่คนที่อายุมากกว่า แล้วหันไมดูโทรศัพย์ตัวเองหน้าปัดขึ้น สายเข้า มาริกะ เขากดรับแล้วเอาขึ้นมาแนบหู
“นี่ ฉันเองมีอะไร” วินเธอร์พูด
“เป็นไงป่านี่คนขับรถคนนั้นคงกำลังกลัวอยู่ในรถแล้วเหยียบมิดแน่เลย”เธอพูด
“งั้นมั้ง”เขาพูดกลับไป
“ฮ่าๆ”เธอหัวเราะ
“โทรมามีอะไร ถ้าจะพูดแค่นี้ฉันวางนะ”
“อย่าพึ่งวางนะ”เธอรีบพูด
“อะไรกันแน่”
“ตอนนี้อยู่ไหน”เธอถาม
“บนรถกำลังกลับไปโรงเรียนจะได้กลับบ้านนอนทำไม จะรอหรือ”วินเธอร์โกหกไป
แผนของมาริกะกับพ่อเธอพังจนหมด
“กว่าจะถึงคงประมาณ2ทุ่มกว่าๆไม่รอหลอก แค่โทรมาดูแผนคุณพ่อเท่านั้นเอง แค่นี้นะ”
“อือแค่นี้นะ”วินเธอร์วางสายไปแล้วยัดมือถือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วหันหน้าออกไปดูถนนต่อ
“ที่บอกว่าอยากเห็นโลกที่ไม่มีสงครามฉันก็ชอบดีนะ”วาเรพูดขึ้น
“มันก็ง่ายนะถ้ากำจัดสองขั้วอำนาจได้”
“งั้นหรือ”
วิเธอร์ยังคงนั่งดูข้างทางต่อไป ดาวผ่านไปไม่รู้กี่ดวงแสงไฟในเมืองขผ่านกระจกส่องหละงของรถบรรทุกก็มีสีผสมกันแต่มันใช่งานศิลปะอะไรแต่มันก็สวยงามมิใช่น้อยจากการดูที่รถมี่ขับด้วยความเร็วแค่ประมาณ40กม./ชม. แอร์เย็นๆของรถทำให้เขาเผลอหลับไปและฝัน
ภายในฝันภาพทุ่งหญ้าเขียวขจีภูเขาและ ตั้นไม้ใหญ่ล้อมรอบแม่น้ำสายเล็กไหลผ่านมาตามทางวินเธอร์เป็นเงาของน้องสาวขึ้นมารางๆจากอีกฝังของแม่น้ำเขาพยามเดินเข้าไปใกล้ ซักชั่วครู่บรรยากาศต่างๆก็เปลี่ยนไปภาพดำมึดสนิดขึ้นมาแทนที่ทุกทิศทางมองซ้ายขวาทุกอย่างมีแต่สีดำเหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างถูดดูดหายไปในความมึด ใจของเขาเริ่มสั้นๆ “นายคนที่จะ....”เสียงผู้หญิงที่เคยได้ยิ่งดังขึ้นอีกครั้ง เหมือนมีมือบางอย่างมาจับตัวเขาแล้วเขย่า ทำให้วิเธอร์สะดุงตื่นขึ้นมา วาเรเป็นคนปลุกเขาด้วนการเอามือมาเขย่าตัวเขา ตอนนี่เขาเหงื่ออกทั้วตัวเสื้อข้าในเสื้อนักเรียนเปียกไปหมด
“เป็นไรไหม”วาเรถาม
“ไม่เป็นไรสบายดี”วิเธอร์ตอบแต่ความรู้สึกกดดันให้ใจมันสั่นๆยังมีอยู่ เขาไล่ดูตามตัวที่เหงื่อออกมาชุ่ม ‘หรือว่าความรู้สึกกดดันแบบนี้มัน…’เขาคิดขึ้นมาในใจ
แสงไฟสีแดงสองดวงกำลังเข้ามาไกล้จากข้างหน้ารถแต่รถกลับส่องไฟไม่ถึง ทั้นทีที่แสงสีแดงสองดวงเข้ามาใรระยะไฟของรถ ปรากฏขาของGEARสีขาวเทาสองตัว
“ความกดดันแบบนี้มัน หักรถหลบเร็ว!..”วินเธอร์ตะโกน
“อะไรนะ”วาเรตกใจขึ้นมา แต่ทุกอย่าก็ช้าไป
ตูม สียงยางรถระเบิดดังมาจากด้านขวาหน้าของตัวรถ รถเริ่มเสียการควบคุมเริ่มสายไปมาวาเรใช้การที่เขาชำนานการขับรถทำให้รถเสียหลักหยุดลงได้ GEARสีเทาทั้งสองกระชากประตูรถออกมาตาสีแดงมองเข้ามาในรถวินเธอร์ถูกจับเหวียงออกมามากระแทกพื้นอย่างแรง อีกข้างของรถวาเรก็ไม่ต่างกันโดนจับออกมาจากรถแต่ต่างกันแค่เขานั่งอยู่ด้านขวาเท่านั้นเอง วินเธอร์พยามลุกขึ้นGEARเดินมากดเขาลงไปนอนกับพื้น และอีกตัวก็ลากวาเรที่ดิ้นสุดชีวิตมาแล้วไห้GEARตัวที่กดวินเธอร์ไว้กับพื้นจับเขาไว้อีกคน ทั้งสองคนไมมีทีท่าว่าจะสู้แรงGEARตัวเดียวได้เลยแม้แต่น้อย
ชาย3คนใส่ชุดเครื่องแบบสีดำดูรัดกุมพร้อมใส่หน้ากากสีดำปกปิดหน้ามืดอาวุธปืนกลมือ(SMG)3กระบอกครบมือ ที่หน้าอกปักตัวย่อW.F.ไว้เดินออกมาจากพุ่มไม้ข้างๆ
“ผู้ก่อการร้าย”วาเรพูดขึ้น
“ก็ใช่นะ หน่วยพิเศษด้วย แล้วก็นี่มันเป็นประเทศของแกนิหว่าฉันเลยถุกเรียกว่าผู้ก่อการร้าย”คนหนึ่งพูด
“...”วินเธอร์ยังคงเงียบพยามเงยหน้าดูข้างบนพร้อมคิดในใจ บัดซบถ้าหักรถหลบเร็วกว่านี้ละก็ แต่ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว
“มองอะไร”อีกคนนึงสังเกตเห็น
“...”วินเธอร์เงียบต่อ
“ไม่สบอารมณ์สั่งส่อนมันหน่อยสิ”ชายชุดดำคนนั้นพูด วินเธอร์ถูกจับหัวขึ้นและผลักลงกับพื้นถนนโดยGEAR พลัก!เสียงเหมืนวิ่งสดุดหกลั้มหัวฟาดพื้น แววตาวินเธอร์เริ่มเสสดงถึงความเจ็บปวด แต่แววตานั้นก็ยั้งไม่มีที่ท่าว่าจะยอมแพ้ พวกผู้ก่อนการร้ายเริ่มคุยอะไรกันบางอย่างแต่มันเบาจนวินเธอร์และวาเรไม่ได้ยินเสียง
“ตอบมาพวกแกขนอะไรมา”1ใน3เอาปืนในมือลงมาจ่อหัววาเรเอาไว้
“อุปกรณ์ทางการเพทย์”วาเรพูดเสียงสั่นๆด้วยความกลัว
“แกว่ามันพูดจริงรึป่าว”คนนึงพูด
“ดูเดียวก็รู้เอา เปิดออกมาซิ”อีกคนนึงพูด
GEARสีขาวเทาอีกตัวนึงที่ว่างอยู่ หันเดินไปทางรถบรรทุก มือโลหะค่อยฉีกกรธชากรถจากด้านข้าง เห็กด้านค่างค่อนๆฉีกออกมาเป็นแนวยาวเหมือนคนฉีกกระดาด แล้วGEARค่อยเอาตัวเข้าไป เวลาผ่านไปซักพัก ตึง ลังเหล็กสี่เหลียมจัดตุรัสกว้างยาว2.5เมตรประตูล็อกอย่างดีถูกโยนลงมาบน
“เนี่ยนะอุปกรณ์ทางการแพทย์ ของพวกUK”วินเธอร์รีบหันกลับมาตามเสียง
“ฉันไม่รู้”วาเรตอบไปปืนยังคงจ่ออยู่ที่หัวเขา
“แล้วแกละรู้อะไรบ้างไหม”อีกคนหันมาถามวินเธอร์
“ไม่รู้...”วินเธอร์ตอบสั้นๆแต่มันก็เป็นความจริง
“พูดความจริงมา”ปืนย้ายมาจ่อที่หนาผากวินเธอร์
“…ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่รู้”วินเธอร์พูด
“อย่าทำอะไรเขานะ”วาเรพูด
“ชิ”
ปัง! เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดเลือดสีแดงจากหัวไหลลงมาตามหน้าผากร่างไม่มีการดินรนเพราะถูกยิงเข้าที่หัวโอกาดรอดเลยเป็น0%แต่ร่างนั้นกับใช่ร่างของวินเธอร์
ไม่ วาเรถูกยิงเข้าทีหัวจนตายไปต่อหน้าต่อตา ฮ่าๆๆ 1ในสามคนหัวเราะร่าด้วยความสะใจ
“ตอบ...”ปืนหันกลับมาที่หัววินเธอร์ แววตาของเขายังไม่เปลียนแปลง
“….”
“ไม่คิดจะตอบสินะ”
ด้านGEARตัวที่อยู่ข้างกล่องได้กระชาดประตูเปิดแล้วอุ้มเด็กผู้หญิงผมเงินขาว ทรงหน้ากลมๆไร้ริ้วรอยบนใบหน้าคนนึง ออกมาแล้วเดินมาที่ผู้เป็นนายทั้งสาม วิเธอร์ตดใจหันไปดูชุดแขนขายาวหลวมๆสีดำสนิดตามแขนและขามีเข็มขัดติดกับเสื้อมัดเธอเธอไว้ไม่ให้ขยับไปไหนมากกว่าปากก็ถูกมัดไม่ให้พูด
“แก้มัดซิ”ผู้ก่อการร้ายพูด
GEARได้จัดการแก้มัดเธอตามตัวและปาก แค่กๆๆๆ เธอไอเพราะถูกปิดปากมานาน ดวงตาสีเหลืองทองค่อยๆลืมขึ้นมา
“เนี่ยนะนะอุปกรณ์ทางการแพทย์”
“ฉันไม่รู้”
“มาเสียเทียวจริงๆ”
ชายชุดดำส่ายหน้าไปทางผู้หญิงGEARที่จับวินเธอร์อยู่โยนเขาไปข้างๆเด็กผู้หญิง ร่างบางๆกระแทกกับพื้น วินเธอพยามจะลุกขึ้น
“อย่าดีกว่า ไอ้หนู”ปือจ่อมาทางเขา
ผู้ก่อการร้ายทั้งสามคุยกันอย่างเงียบๆต่อวินเธอร์พยามจะฟังแต่ก็ไม่ได้ยิน เด็กผู้หญิงข้างๆหันมากอดแขนเขาไว้แน่นๆเธอคงรู้สึกกลัวเป็นแน่ ‘แต่นี่ไม่ไช่เวลามาปลอบไครถ่ารอดไปได้ค่อยดูอีกที แต่ดูจากตตอนี้แล้วคงยาก 3คนคงถูกฝึกมาอย่างดีGEAR2ตัว โธ่โว้ย’วินเธอร์คิดใจ
“ตกลงตามนี้ผู้ชายฆ่าทิ้งผู้หญิงเอาไปขายสวยๆอย่างงี้คงได้หลายตัง”คนนึงพูดขึ้น
“นี่ นายอยากรอดไปไหม ถ้านายสัญญาจะทำอะไรบางอย่างให้กับฉัน ฉันจะช่วยนาย”เด็กผู้หญิงพูดแปลกๆออกมา 1ใน3เดินมาไกล้จ่อปืนกลมือมาที่เขา
“ลาก่อนนะ” ปืนจ่อมาที่วินเธอร์
‘อีกแล้วเราทำอะไรไม่ได้เลย ทั้งเมื่อ4ปีก่อนแล้ววันนี้ไม่เรายังไปพบเรมี่ตอนนี้ไม่ได้พี่อย่างฉันมันไม่ได้เรื่อง’วินเธอร์คิอในใจภาพต่างๆผุดขึ้นมาในหัว
“ไม่ได้นะ”เด็กผู้หยิงเอาตัวมาบัง
“หลบไปน่า”ผู้ก่อการร้ายพูดเอาปืนกลฟาดเธอทีนึง
“...”วินเธอร์เงียบ
“เร็วเข้าสิ สัญญาสิ”เธอเร่งยื่นมือมาข้างหน้า
“..ก็ ได้..”วินเธอร์พูดโดยที่ไม่รู้ทำไมว่าใจลึกๆมันสั่งให้พูดออกมาพร้อมกับมือของเขาที่ยื่นไปจัดมือเด็กผู้หญิงไว้ เด็กผู้หญิงตาหันมาหาเขาตาเรืองแสงสีทองออกมาเป็นประกาย
ปึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผู้ก่อการร้ายทั้งสาวละความสนใจจากวินเธอร์ทั้นที เสียงโลหะถูกกระแทกดังออกมาจากกล่องที่เด็กผู้หญิงถูกนำตัวออกมา GEARสองตัวเปลี่ยนจากสภาพยืนตรงมาอยู่ในสภาพพร้อมต่อสู้GEARตัวหนึ่งหยิดมีดออกมาจากข้างหลังเอวอีกตัวหนึ่งหยบปืนกลออกมาจ่อไปกล่อง เสียงเหล็กกระแทกได้หยุดลงGEARสีเกราะสีดำข้างในเป็นสีเหลืองทองให้เห็นตามแขนขาดูรวมๆแล้วจะสีดำมากกว่าดวงตาสีทองส่องแสงสว่างท่อนแขนข้างซ้ายติดตั่งอุปกรณ์บางอย่างคล้ายปืน เล็บทุกนิ้วแหลงคมสีดำ เอวข้างว้ายมีดาวยาวประมาณ80ซม ติดอยู่ ด้านหลังมีกล่องสี่เหลียมผืนผ่าขนาด 90x50x20กว้ายาวหนาตามลำดับสีดำเหมือนกันติดอยู่ มันหันมาทางวินเธอร์และเด็กผู้หญิง ทันใดนั้นGEARที่ถึอมีดทำการพุ่งเข้าจู่โจมทันที ไอสีดำบางอย่างได้กระจายออกมาจากด้านหลังGEARสีดำ มีดในมือของGEARสีขาวถูกง้างขึ้นเพื่อแทง GEARสีดำย่อตัวมือยกขึ้นมากันแขนอย่างรวดเร็วแล้วทำการปัดมืดทิ้งไปแล้วจัวแขนเจ้าของมืดไว้ GEARอีกตัวนึงไม่รอช้ารีบพุ่งมาด้านหลัง หัวGEARสีดำหันตามมาจิ้วๆๆๆๆๆมันระดมยิงปืนเลเซอร์ไส่ ลำแสงสีแดงพุ่งไปแต่ก่นที่จะเข้าถึงตัวเป้าหหมาย ไอสีดำก็ก่อตัวหนาขึ้นเป็นกำแพงโค้งกลมคล้ายลูกบอบที่ถูกผ่าครึ่งมากันไวหมด
GEARสีดำหันกลับมาด้านหน้า GEARสีขาวหยิบมีดอีกอันด้วยมืออีกมืนึงขึ้นมา แล้วง้างแทง ตึง!GEARดำยกมือมากันด้วยความเร็วกว่าได้ด้านหลังมานพลังก็โดนระดมยิงไส่ไม่หยุด GEARสีดำยกเท้าขึ้นมาถีบGEARข้างหน้าโดยที่ไม่ปลอยมือที่จับไว้ข้างหนึ่ง ร่างGEARสีขาวกระเด็นไปกระแทกกับตัวไม่ข้างทางแขนข้างนึงหลุดติดมากับกับมือGEARสีดำ มีไปช็อดขึ้นมาจากบริเวณที่ที่แขนขาดไป เศษแขนถูกทิ้งลงกับพื้นแล้วกระทืบซ้ำ กร๊อบแขนถูกกระทืบแหลกในทีเดียว GEARสีขาวแขนเดียวดินรนหยิดปืนกลขึ้นมา จิ้ว แสงสีดำพุงออกจากปืนที่แขนพุ่งหาเป้าหมายทันทีที่กระทบเร่างGEARสีขาว ร้างละลายกลางท้องเป็นรูไฟฟ้าซ็อดขึ้นมา ตูม! GEARสีดำหันกลับหลัง จิ้วสำแสงสีดำทะลุGEARอีกตัวแล้วระเบิด ตูม! วิ้ง...ตาสีทองเรืองแสงแล้วหันมาทางวินเธอร์และเด็กผู้หญิง มันเดินเข้ามาไกล้ๆแล้วคุกเขาเคารพเด็กทั้งคู่
“พวกแกเป็น แค่เด็ก”ผู้ก่อนการร้ายระดมยิงปืนใส่ ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ GEAR สีดำออกหน้ากางกำแพงพลังงานป้องกัน จิ้วๆๆลำแสงสี่ดำพุ่งโดนปืนกลละลายไปเป็นสีดำไป
“วางอาวุธเดียวนี้”เด็กผู้หญิงลุกขึ้นมาขู่อย่างรวดเร็วเธอเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว
“นี้ลุกไหวไหม”เธอหันกลับมาพูดกับวินเธอร์ ยืนมือมาจะดึงเขาขึ้นไป วินเธอร์ปัดมอเธอทิ้งไป เธองงไปซักพัก
“ไม่ต้องมายุ่ง”วินเธอร์ลุกขึ้นมา ปัดฝุ่นตามตัว
“เธอเป็นไคร ช่วยฉันทำไม”วินเธอร์ถาม
“ไม่บอก แต่ฉันอยู่ฝ่ายเดียวกับนายไม่ว่านายจะทำอะไรฉันก็จะอยู่ข้างนาย แม้แต่นายจะเป็นคัตรูกับคนทั้งโลกก็นะ แต่นายต้องทำสิ่งนึงให้ฉันเท่านั้นเอง”
“สิ่งที่ว่าคืออะไร”
“ไม่บอก”
“อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ”
“เอาเป็นว่าฉันอยู่ฝ่ายเดียวกันนายพอ”
“...”
“อย่าเงียบสิ”
GEARสำดำเดินมาเอาปืนสั้นมามาในมือน่าจะเก็บได้จากผู้ก่อการร้าย3คน วินเธอร์หยิบขึ้นมา1อัน
“จะทำอะไรนะ”เด็กผู้หญิงถาม
“เธอบอกจะช่วยฉันทุกเรื่องใช่ไหม”วินเธอร์เริ่มเดินไปทางชายชุดดำทั้งสาม
“ทุกเรื่องสิต่อไปนี้คุณ คือนายของฉัน”
“งั้นฉันจะได้เริ่มการทำลายสองขั้วอำนาจซะที”วินเธอร์เดินเข้าไปใกล้ผู้ก่อการร้ายที่ถูกGEARสีดำทำให้นั่งคุกเข่าสองข้างแล้วยกกระบอกปืนขึ้นแล้วจ่อไปที่ผู้ก่อการร้ายทั้งสาม
“ฉันฉันก็จะช่วยนะ”เธอพูดยิ้มไปด้วย
“อย่าๆ.........”สิ้นเสียงผู้ก่อนการร้าย ปังๆๆๆๆๆๆๆ แกร็กๆๆๆปืน8นัดยิงจนหมด ทั้ง3คนลงไปจมกองเลือด ดวงตาของวินเธอร์เต็มไปด้วยความสะใจรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาที่ปาก เลือดกระเด็นจากการยิงระยะไกล้มาติดที่แก้ม
“ถ้าอย่างงั้นก็ มาเริ่มกำหนดการกันดีกว่า”วินเธอร์ปาดเลือดที่มุมแก้มออก
“ทำอะไรอะ”เธอถาม
“เอาปืนพวกนั้นมา แล้วเก็บกวาดที่นี่ซะ”
“คำสั่งหรือค่ะ”
“....”
“ได้”เธอเดินมายื่นให้วินเธอร์ เขารีบรับมา แล้วเดินไปเก็บกระเป๋านักเรียนที่ตอนที่ถูกกระชากลงมา เขาได้ทิ้งไว้
“เก็บกวาดที่นี่ซะ”
“อะไรนะ”เธอถาม
“บอกว่าให้เก็บกวาดที่นี่ซะ”
“แล้วศพคนพวกนี้ละ”เธอหันไปดูร่างของวาเรกับ3คนที่ถูกวินเธอร์ยิงทิ้ง
“เผาซะอย่าให้เหลือหลักฐาน แล้วเจ้าสองตัวนั่นก็เผ่าไปด้วย”
“ก็ได้..”เธอหันมาจ้องเข้ามาในตาวินเธอร์แล้วแสงเหลืองทองในดวงตาเธอก็สว่างขึ้นช้าๆGEARสีดำเริ่มยกร่างทั้งคนและGEAR(ซาก)ขึ้นไปบนรถ ไม่มีคำใดๆออกมาจากวินเธอร์ใบหน้านิ่งสนิด
“ยิง ถังพลังงานรถให้ระเบิดซะ”วินเธอร์พูด ไม่มีหลักฐานใดหลงเหลืออยู่บนพื้นอีกร่างทุกอย่างถูกเอาไปไว้บนรถ
“...”เด็กผู้หญิงเงียบ GEARสีดำเริ่มระดมยิงถลมรถจากหน้าตัวรถ โลหะเริ่มละลายแล้วพอมาถึงท้ายรถก็หยุดการส่ายมือยิงตรงไปยังส่วนบรรจุพลังงานของรถ(ประมาณว่าถังน้ำมัน) ตูม...!เสียงระเบิดดังขึ้นลงร้อนๆจากเปลวไฟพัดผ่านไป รถกลายเป็นทะเลเพลิงไฟสูงขึ้นกว่า6เมตร
“พอใจยังค่ะ”เด็กผู้หญิงรีบพูดก่อน
“อือแยกย้ายกันได้”วินเธอร์พูด
“ไม่ อะ”เธอสายหัว
“แล้วจะไปหลบที่ไหน”
“ฉันไม่มีที่ให้ไปอะ”
“แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยฉันไวละกัน”
“...นี่ฟังกันบ้างสิ”
“ถ้ามีอะไรอยากจะใช้GEARเธออีกจะติดต่อไปเอง”
“บอกว่าไม่มีที่ให้ไปไง”
“ก็ไปหาที่พักเองสิ”
“ก็ ได้”เธอนั่งกอดเขาลงกับที่
“.........”
“ก็อยู่ตรงนี้เหละ”
“......”
“อีกซักพักตำรวจก็คงจะมาแล้วซึงฉันเห็นเรื่องที่นายทำทั้งหมด ฉันจะอยู่ในฐานะผู้รอดชีวิตแล้วถ้าบอกไป นายก็คงจะ...”
“ไหนบอกอยู่ฝ่ายฉันไง”
“.......”เธอเงียบใส่บ้าง
“ก็ได้จะหาที่อยู่ให้”
“ไม่เอา”
“บ้านฉันหรือ”วินเธอร์พูดสีหน้าไม่ชอบใจออกมาอย่างชัดเจน
“ยังไงฉันมันก็ไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว จะยอมอยู่ก็ได้ต่อให้มันแย่แค่ไหนก็นะ”
“ยัยนี่...”วินเธอร์พูดออกมาเงียบๆ
“บอกมาบ้านนายอยู่ไหน”เธอลุกขึ้นยืนพูดเหมือนกับเป็นบ้านตัวเอง วินเธอร์จำใจหยิบบัตรประชาชนให้ เธอรับไปตาเรืองแสงสีทองอีกครั้งGEARสีดำเดินเข้ามาใกล้แบกเธอขึ้นไปบนไหล่ข้างขวา เธอขยับตัวนิดหน่อยให้นั่งสบายเอามือจับอุปกรณ์สี่เหลียมฝืนฝ้าไว้มือนึง GEARสีดำเดินเข้ามาไกล้วินเธอร์
“อะไร”วินเธอร์ถาม
“ขึ้นมาสิ”เธอยืนมืออีกข้างลงมาGEARสีดำเอามือมาทำเป็นบันใดไว้ วินเธอร์ปัดมือเธอทิ้งแล้วดึงตัวตัวเองโดยจับGEARขึ้นไปไหล่อีกข้าง เธอทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“ไปเลย”เธอพูดGEARสีดำเริ่มกระโดดโดยมีไอพ่นสีดำออกมาจากข้างหลังวินเธอร์ตกใจในความเร็วทุกครั้งที่กระโดดเกือบ50เมตรซักพักก็ผ่านกลับเข้ามาในเมืองGEARสีดำหลีกเลี่ยงเส้นทางหลักโดดการกระโดดขึ้นไปบนตึก แสงไฟผ่านไปอย่างรวดเร็ววินเธอร์ลองประมาณความเร็วก็น่าจะประมาณกว่า100กม./ชม. เขาหันไปดูเด็กผู้หญิงที่อยู่อีกด้านผมสีเงินขาวสะบัดปลิวไปตามสายลมโดยไม่มีการติดขัดดวงตาสีเหลืองทองสะท้อนกับแสงจันทร์ไบหน้าไรริ้วรอยกลม ลงที่พัดแรงกับชุดที่หลวมๆทำให้เห็นหุ่นเธอก็พอมีส่วยเว้าส่วนโค้งบ้างเหมือนกับเดก็วัยกำลังโต เธอหันมาหาเขายิ้มสบายๆให้ทีนึง วินเธอร์ไม่สนใจหันกับไปข้างหน้า แล้วได้คิดทบทวนเรื่องต่างๆ
‘เอาไงไงดีต้องเอายัยนี่ไปอยู่ที่บ้าน แล้วไหนจะGEARนี่อีกแล้วเธอเป็นไคร...ไช่เธอเป็นไคร’เขาไม่ถามไปตอนนี้เพราะถ้าอ้าปากได้กัดลิ้นตัวเองแน่
ภาพโรงเรียนค่อยๆปรากฏขึ้นGEARสีดำได้หยุดลงทันที วินเธอร์รีบกระโดดลงไปดูรอบๆไม่มีไครอยู่ แต่มันก็ไม่น่าวางใจ
“หลบไปก่อน”เข้าหันไปพูดกับเธอ GEARสีดำพาเธอเข้าไปพุ่มข้างทางแล้วโดดเข้าไปในโรงเรียน
วินเธอร์เดินเข้าโรงเรียนไปคนเดียว ‘เท่านี้ก็ไม่มีไครจับได้’พร้อมอาการเมาเดินโซเซเล็กน้อย
“วินเธอร์มาทำอะไรลับๆล่อๆ”เสียงมาริกะดังขึ้น
“....”วินเธอร์หันกลับไปเห็นเธอเดินเข้ามาด้านหลังดวงตาเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
‘ฉันต้องฆ่าเธอหรือมาริกะ’มือของวินเธอร์เตรียมหยิบปืน
-------------------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น