รักครั้งแรกยากจะลืมเลือน

เนื้อเรื่อง

                    คุณเชื่อเรื่องรักแรกพบไหม ฉันก็เป็นคนหนึ่งเหมือนกันที่ไม่เคยเชื่อเรื่องเหล่านี้ แต่เมื่อฉันได้เจอและประจักษ์กับตัวเองแล้วจึงเชื่ออย่างสนิทใจ ว่าสิ่งเหล่านี้มีอยู่จริง และไม่ใช่เรื่องเล่นๆด้วย หากแต่เกิดจากบุพเพสันนิวาสที่เคยทำมาแต่ปางก่อน ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่ละกันนะคะ  เรื่องที่ฉันจะเล่ามานี้ฉันประสบและพบเจอด้วยตัวเองทีเดียว เรื่องมีอยู่ว่า
                  ตอนนั้นฉันเรียนอยู่ชั้นม.1 ฉันเรียนอยู่ห้อง ควีนคะ เป็นห้องที่ทุกคนใฝ่ฝัน นอกจากห้องคิงแล้วก็ห้องควีนนี่แหละ ฉันก็เป็นคนที่ตั้งใจเรียนคนหนึ่ง หัวอาจธรรมดา แต่เนื่องจากมีความมุมานะจึงเข้ามาเรียนห้องนี้ได้  มองไปทางไหนมีแต่คนตั้งหน้าตั้งตาเรียนทั้งนั้น
ฉันคิดว่า ฉันคงสู้เพื่อนๆไม่ได้แน่ ฉันจึงต้องขยันมากกว่าเดิมซะอีก เพราะฉันคิดว่า ถ้าเรามาถึงจุดนี้แล้วจะยอมแพ้ไม่ได้ เราต้องดิ้นรนต่อไปให้ถึงที่สุด ทุกๆวันฉันจะนั่งอยู่หลังห้อง ในขณะที่คนเก่งๆมักแย่งกันมานั่งหน้าห้องเสมอ แต่ฉันก็คิดว่านั่งที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ
มันอยู่ที่ตัวเรามากกว่า
                  และวันนึงฉันก็ได้พบกับชายคนนั้น เหมือนชายในฝันของฉันเลย เขาสูงราวๆ 177 ได้ หล่อ สมาท หุ่นเหมือนนักกีฬาเลย เท่ เขาย้ายมาจากโรงเรียนอื่น และมาเข้าโรงเรียนเดียวกับฉัน และแล้วเมื่ออาจารย์ให้เขาแนะนำตัวเอง เสร็จ เขาก็เดินตรงมายังที่นั่ง แต่แปลกที่แทนที่เขาจะเลือกที่นั่งข้างหน้า แต่ดันเลือกที่จะนั่งติดกับฉัน เพราะปกติฉันจะนั่งคนเดียว จึงมีที่ว่างให้เขานั่งพอดี ไม่ใช่ว่าฉันไม่ดี หรือนิสัยไม่ดีจึงเข้ากับเพื่อนพ้องไม่ได้หรอกนะ แต่เพื่อนๆน่ะแต่ละคนไม่เหมือนฉันมากกว่า เขาเป็นเด็กเรียน และค่อนข้างจะตัวใครตัวมัน ไม่เคยมีใครสนใจเรื่องมิตรภาพ เลยสักนิด สนใจอย่างเดียวคือ เรื่อง เรียนกับเรียนเท่านั้น
                  แต่ชายคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักอย่างไม่เคยมาก่อน เขาเป็นคนคุยสนุก เวลาที่ฉันนั่งใกล้เขา ฉันรู้สึกถึงถวามอบอุ่น ได้ทันที เขาเรียนเก่ง แต่ก็ยังไม่เห็นแก่ตัว ช่วยติวฉัน เวลาที่ฉันทำไม่ได้ เขาก็จะสอน เหมือนฟ้าลิขิตให้เขามาเจอกับฉันเลย เมื่อฉันเห็นเค้าครั้งแรก หัวใจมันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะอย่างบอกไม่ถูก แต่ฉันก็สงวนท่าทีไว้ตลอด ไม่เคยทำอะไรที่คิดว่าไม่ดีไม่งาม เลย เวลาที่ฉันเหงา เปล่าเปลี่ยว เขาจะอยู่ข้างๆฉันเสมอ คอยเป็นกำลังใจให้ เรากินด้วยกัน เรียนด้วยกัน
                  ฉันลืมบอกฉันเรียนกลางๆ แถมวิชาพละ ศิลปะ ห่วยมากเลย เขาช่วยสอนพละฉันด้วย มีอยู่เทอมนึงฉันเรียนลีลาศ ฉันไม่มีคู่ เขาจึงมาเป็นคู่ให้ฉันด้วย เขาสอนฉัน ฉันอยากจะบอกว่าฉันเต้นไม่เป็นเลย ถ้าไม่มีเขาฉันต้องแย่แน่ๆ เพราะเป็นเขามากกว่าที่จับฉันหมุนไปหมุนมา เขาเป็นสุภาพบุรุษมากเสียด้วย พอวิชาศิลปะ ฉันก็วาดรูปไม่เป็นท่า ก็ได้เขาสอนอีกตามเคย เหมือนเป็นรักครั้งแรกของฉัน ฉันไม่อาจลืมเขาได้เลย
                   จนเมื่อเรา เรียนจบชั้นม.3 เขาก็ต้องจากฉันไป เนื่องจากเขาสอบติดเตรียมอุดม โรงเรียนที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประเทศไทย ฉันรู้สึกอ้างว้าง เดียวดายอย่างบอกไม่ถูก และจากนั้นเราก็ไม่ได้พบกันอีกเลย เสียดายจริงๆ นั่นแหละ
คือรักครั้งแรกของฉัน
                    แต่จนป่านนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าฉันแอบรักเขาข้างเดียวหรือเปล่า และเราก็ไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เศร้าจัง แต่ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนฉันก็จะขอให้เขาโชคดี มีความสุข มากๆนะ ลาก่อน