::โรงเรียนป่วนฉบับนักเรียนชาย::

ลำดับตอนที่ #4 : เธอผู้นั้น

"อืม~"

เสียงงัวเงียดังขึ้น เปลือกตาบางกระพริบ อะไรหนักๆว่ะ...เซนริที่เพิ่งตื่นนอนพยายามปรับภาพให้ชัด

หืม~ จิน....จินเรอะ!!! 0_o!!...เมื่อสติกลับคืนมาทั้งหมดเธอก็ลุกขึ้นพรวด เมื่อเธอจำได้แล้วว่าเธอถูกรับน้องใหม่แปลกๆของที่นี้ แล้วก็ฉลองกัน แต่...แต่ เธอมานอนกอดกับนายนี้ได้ยังไง

"นาย!!!"

"หือ" จินที่เพิ่งตื่นมองหน้าคนข้างตัวแล้วก็แอบอมยิ้มออกมา

"นี้ๆ นี้มันอะไรกัน นายมานอนกับฉันได้ยังไง"

"อะไรเพื่อนนอนกับเพื่อนไม่ได้เหรอ นายนี้ทำเหมือนเป็นสาวน้อยถูกชายหนุ่มพรากพรมจรรย์สะงั้นหล่ะ"คำพูดที่ทำให้เขาคิดถึงเมื่อคืน



>>>เมื่อกระแสไฟวิ่งเข้าสู่เชลล์สมอง ((ย้อยความน่ะ อย่าคิดมาก เหอะๆ = =:"))

"เซนดื่มนี้หน่อยมั๊ย?" เสียงชายหนุ่มดังขึ้น หลังจากการปาพายกันแล้ว พวกเขาก็จัดปราตี้เล็กๆขึ้น

"จะดื่มมั๊ย? เฮ้!"ยูคิที่พยายามเรียกสติ หลังจากที่เซนริถูกพายปะหน้าแล้วล้มลงไปทับกับจิน มันทำให้เธอหน้าแดงอย่างไม่รู้ตัว เรานี้ถ้าจะบ้า...

"อือ"เธอรับคำก่อนจะหยิบแก้วมารับเอาไวน์สีขุ่นๆเข้าปาก

"กฏของหอไม่ให้เอาของมึนเมาเข้ามา พวกนายไปเอามาจากไหน"เสียงเย็นชาดังขึ้น เป็นใครไม่ได้นอกจากจิน เจ้าของตำแหน่งประธานนักเรียน

"เอาน่าๆ ไหนๆก็ไหนๆ นายก็มาดื่มด้วยกันสิ!"

"ไม่" ไม่ว่าเปล่าจินยังปัดมือยูคิออก

"เอาน่า"

"ไม่ไง"

สงสัยคออ่อนแหง่ๆ....เซนริคิด เธอดื่มไปมากจนรู้สึกร้อนผ่าวๆไปทั่วร่าง ดวงหน้าหวานแดงก่ำจนน่ารัก ร่างบอบบางเริ่มอ่อนระถวย

"พวกนายปล่อยสิโว้ย!!"

จินที่ถูกพวกของยูคิและฟุบุคิจับกรอกไวน์ ยูคิยกไวน์มาขวดหนึ่งแล้วจับยัดเข้าไปในปากของประธานนักเรียน


"กินอะไรก็ไม่กิน กินอะไรก็ฉิบหาย กินอะไรก็จะตาย เมิงจะตายถ้าไม่กิน เอ้า~"

เสียงเพลงยังคงดังต่อไป เซนริไม่รู้เลยว่า จินที่เริ่มเมานั้นมองเธอยังไง ร่างของหญิงสาวทาบทับกับร่างของชายหนุ่มหน้าอ่อนผู้นี้ ทำให้จินส่ายหัวไปมาอย่างมึนๆ

"ฮ่ะๆๆๆ เอิ๊ก!"

เสียงของเซนริดังประสานไปกับเสียงเพลง พลางเอาขวดมาเคาะทำนอง(นี้รึนางเอก TT TT )

"เฮ้! เซนนายนี้คอแข็งใช้ได้เลยน่ะโว้ย!"

"แหง่สิว่ะ! ขนาดกรอกไปสิบขวดยังไม่เมาเลยเอิ๊ก!"

ปากก็พูดไปอย่างนั้น แต่แท้จริงแล้ว ภาพตรงหน้าของเธอมัวสะยิ่งกว่าฝ้าขึ้นกระจกเซนริหลับฟุบอยุ่ตรงนั้น โดยที่มือยังถือขวดไวน์

"อ่าว! เซนเอ้ยเซน ไหนบอกว่าคอแข็งฟร่ะ เอ้าพวกเรามาสนุกกันต่อ"

ยูคิตะโกนออกมาและทั้งหมดก็เริ่มบรรเลงต่อ จินนั้นมองเซนริก่อนที่จะตัดสินใจลุกขึ้นแล้วอุ้มร่างแบบบางออกไป

"เฮ้! นายจะอุ้มเซนไปไหนว่ะ หรือว่าจะ..ก๊ากๆ"

"ก็อุ้มไปส่งที่บ้านพักน่ะสิ ลูกชายเจ้าของโรงเรียนน่ะโว้ย ถ้าอาจารย์มาเจอหล่ะโดนทั้งหอแน่"

"เออจริงว่ะ งั้นแกก็รีบไปรีบมาหล่ะกันโว้ย!"




ปัง!

เสียงประตูปิดลง จินวางร่างของเซนริช้าๆลงบนเตียง เขาเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับหยิบผ้าชุปน้ำมา และใส่น้ำเย็นที่กะละมัง ก่อนจะยกมาวางข้างๆยัยตัวยุ่งที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราว

"มาวันแรกก็ก่อเรื่องสะแล้ว"

พูดจบจินก็ลงมือปลดกระดุมออกทีหล่ะเม็ด เซนริพลิกตัวกลับไปด้านข้าง เป็นจังหวะที่จินดึงเสื้อออกพอดี แต่เขายังไม่เห็นสิ่งผิดปกติ

ผ้าชุปน้ำเย็นๆกระทบผิวบางนวลเนียนที่แผ่นหลัง ทำให้เซนริร้องครางออกมา จินชะงักก่อนที่จะขมวดคิ้วมองชายหนุ่มผู้อยู่ในความดูแลของเขาที่นอนอยู่ตรงหน้า

เฮอ! ทำไมประธานนักเรียนอย่างฉันต้องมาดูแลนายด้วยน่ะ เพราะคำสั่งแท้ๆ...จินนั้นเป็นลูกของนักธุระกิจระดับเดียวกับพ่อของเซนริ วันแรกที่กลับมาจากเยี่ยมบ้าน เขาก็ถูกอาจารย์เรียกให้เข้าไปพบพ่อของเซนริ

"ฉันอยากให้นายดูแลลูกฉันอย่างพิเศษหน่อย เพราะฉันไม่ค่อยมีเวลากับเขา อย่าให้เขาเสียคนเด็ดขาด ไม่งั้นฉันจะเอาผิดนายกับครอบครัว"

"ครับ"

ว่าไปก็เซ็ดตัวไป ก่อนจะจับร่างบางให้พลิกหันหน้ามา

"เอ้ย!!" จินอุทานออกมาทันทีที่เห็นเครื่องบ่งชี้ว่าเป็นหญิงสาว 

"หนาว...หนาว" เสียงครางของหญิงสาว ที่เขามั่นใจว่าครั้งนี้ไม่ได้หูฟาดไปร้องดังขึ้น

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ผุดพรายขึ้นที่ริมฝีปากเรียวได้รูป ก่อนจะโน้มลงไปประทับบนริมฝีปากอิ่มของหญิงสาว 

ขอโทษน่ะครับคุณเคอิจิ ผมคงปล่อยลูกสาวท่านไปไม่ได้แล้วหล่ะ...เขาคิดก่อนจะใส่เสื้อผ้ากลับคืนให้เธอไปก่อนที่เขาจะทำอะไรไปมากว่านี้ ตอนนี้ในใจกำลังโล้ดเต้นที่ได้เจอเธอผู้นี้อีกครั้งก่อนที่ช้อนร่างที่กำลังหนาวขึ้นมาไว้แนบอกและหลับตาลง

ภาพเด็กน้อยน่ารักในชุดกระโปรงสีชมพู ผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้งตอนนั้นเองที่เขาได้รู้จักกับเซนริ...



เด็กชายในชุดสูทเล็กๆพอเหมาะกับตัว เด็กชายเดินตามผู้เป็นพ่อเข้าไปในห้องรับประทานอาหารของโรงแรมที่พ่อของเขาเป็นเจ้าของเอง

ที่นั้นได้มีพ่อลูกคู่หนึ่งนั้งอยู่ก่อนแล้ว เด็กชายตะลึงยืนนิ่งมองเด็กหญิงน่ารักที่กำลังกินขนมอยู่ตรงหน้า

"จินพาน้องเค้าไปเล่นหน่อยสิลูก เดี๋ยวพ่อจะคุยธุระกับพ่อของเซนริจังเค้าน่ะ"

"ครับพ่อ"

"เซนริไปเล่นกับจินเค้าหน่อยเร็ว"

"แต่หนูยังอยากกินอีกนิ" เธอคนนั้นยังคงเถียงพ่อของเธอ ผมกล้าสาบานได้เลยว่าเธอคนนั้นเหมือนนางฟ้าน้อยๆในหนังสือการ์ตูนเสียงจริง

"ถ้าลูกยอมไปเล่นดีๆแล้วไม่กวนพ่อ พ่อจะพาไปกินขนมที่ร้านโปรดของลูกเอามั๊ย?"ดูเหมือนเธอจะชั้งใจอยู่นานก่อนจะตอบ

"ค่ะ"แค่นั้นหล่ะ ผมอยากจะกระโดดลอยไปในท้องฟ้าเลย

"อ่ะ...เออเซนริจังไปเล่นกันมั๊ย"ผมถามเธอ ดูเหมือนเมื่ออยู่ใกล้เธอความเป็นตัวของตัวเองจะหายไปจนหมด

"อือ เพราะพ่อสัญญาว่าจะพาฉันไปกินน่ะถึงยอม"ดูจากท่าทีเธอแล้วคงจะถูกตามใจแน่ๆเลย แต่ว่าเธอก็ดูน่ารักดีน่ะ อ่ะ!แก้มยังติดขนมอยู่เลย ไวเท่าความคิด มือของผมยกไปดึงเศษขนมออกให้

"เดียว!"ในขณะที่กำลังจะดึงมือออกเธอก็จับที่ข้อมือผมไว้ก่อนจะก้มลงมาดูดเศษขนมที่ติดอยู่กับนิ้วผมไป

ผมหน้าแดงอยู่อย่างนั้นไม่รู้เธอจะเห็นรึป่าวน่ะ(?) ก็สิ่งที่เธอทำน่ะมันน่าหวาดเสียวขนาดไหน สัมผัสของริมฝีปากเล็กๆนุ่มๆอุ่นๆนั้นยังคงติดอยู่ที่มือผมอยู่เลย