ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 [Flashback] เราเลิกกันเถอะ
"ก็ได้ ซึงรี"
"เห!?"
ร่างสูงนิ่งไปพักนึงกับท่าทีของน้องเล็ก...นี่คงจะดีใจมากเลยสินะ...... พี่ใหญ่ของวงกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น ก่อนจะตอบไปด้วยสีหน้าที่พยายามทำให้มันดูปกติที่สุด
...
"พี่จะช่วยบอกจียงให้"
=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
ร่างสูงกำลังเดินวนไปวนมาหน้าห้องซ้อมซึ่งตอนนี้จียงกำลังซ้อมเต้นอยู่อย่างตั้งใจ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างหนักใจ พลางก็นึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งบอกน้องเล็กไปเมื่อเช้า จนตอนนี้มันจะบ่ายอยู่แล้ว เขายังไม่ปริปากบอกจียงไปเลยแม้แต่คำเดียว จนซึงรีส่งสายตาขอร้องออกมาแทบจะสิบครั้งต่อนาที - -*
....ความกดดันบานตะไท - -^^....
อ่า...โง่ชะมัดเลยไอเทมเอ๊ย~
"แต่ก็พูดไปเองนี่เนอะ....." ร่างสูงพูดกับตัวเองเบาๆ พลางฝืนยิ้มออกมาทั้งๆที่ไม่มีใครคอยจับผิด เขาคิดถึงเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมาเป็นร้อยรอบ แต่ก็ได้บทสรุปเป็นคำว่า "พูดไปเอง" ตลอด
"ไปล่ะนะ...." พูดจบซึงฮยอนก็ก้าวขายาวๆไปในห้อง ขณะที่ร่างเล็กซึ่งเพิ่งซ้อมเต้นเสร็จไป กำลังดื่มน้ำอยู่
"อ้าว! เทม" จียงทักเขาเสียงดัง เพราะเกือบทั้งเช้า เทมไม่ได้คุยกับเขาเลย เอาแต่นั่งหน้าเครียดเป็นตูดกอริลล่าอยู่นั่นล่ะ ถึงควอน จียงจะไม่ใช่คนขี้อ้อนกับแฟน แต่ถ้าไม่สนใจเขานานๆแบบนี้ เขาเองก็งอนเหมือนกันนะ....
"จียง..." ซึงฮยอนพึมพำชื่อคนรักออกมาเบาๆ พลางมองใบหน้าที่มีเหงื่อผุดขึ้นประปรายที่อยู่ตรงหน้า
....เพียงแค่เขาพูดคำๆนั้นออกไป....
....เจ้าของใบหน้านี้....มันก็คงจะไม่เป็นของเขาอีกต่อไปแล้วสินะ....
"เป็นอะไรน่ะ เทม" ร่างเล็กเอ่ยถามอย่างงงๆหลังจากสังเกตเห็นว่าซึงฮยอนมีอาการแปลกๆมาตั้งแต่เข้ามาในห้องแล้ว
"จียง..."
"หืม?" จียงถามพร้อมกับเอียงคอไปข้างๆเล็กน้อยอย่างน่ารัก แต่นั่นมันกลับทำให้ซึงฮยอนรู้สึกปวดหนึบข้างในอย่างบอกไม่ถูก
....อย่าทำท่าทางแบบนั้น...จียง....
.....ชั้นจะยิ่งรักนายมากขึ้น....แล้วชั้น....อาจจะไม่สามารถบอกนายได้....
...
"เรา...เลิกกันเถอะ..." ในที่สุด ร่างสูงก็เอ่ยปากออกไปจนได้ แทบจะทันทีกับที่ผ้าขนหนูที่ใช้ซับเหงื่อในมือจียงหลุดร่วงลงไปกองกับพื้นห้อง ริมฝีปากบางสั่นระริก อะไรนะ? เมื่อกี้....เทมพูดกับเขาว่ายังไงนะ.....
"อ...อะไรนะ...เทม"
"ชั้นบอกว่า เรา 'เลิก' กันเถอะ จียง"
ร่างสูงทวนคำออกมาด้วยน้ำเสียงที่เขาพยายามปรับมันให้ดูปกติที่สุดเท่าที่คนที่เจ็บปวดเจียนตายอย่างเขาจะสามารถบังคับมันได้ ซึงฮยอนสังเกตเห็นมือบางสั่นอย่างชัดเจน ดวงตาที่ปกติเคยฉายแต่แววตาที่สดใส แต่บัดนี้กลับเต็มไปด้วยน้ำตารื้นขึ้นเต็มดวงตานั้น ร่างสูงได้แต่เบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า เขากลัว....กลัวว่าจะต้องเห็นจียงร้องไห้ กลัว...ว่าจะไปจากคนตรงหน้าไม่ลง....
"เหตุผล.....นายจะบอกชั้นได้มั้ย?....." ร่างบางเอ่ยถามทั้งๆที่ตัวยังคงสั่น
"ชั้น..ไม่เหมาะกับนาย นาย....กับชั้นคงไปไม่รอดหรอก.." ซึงฮยอนตอบกลับด้วยเหตุผลที่ดูยังไงก็ไม่เข้าท่า
"แค่นั้นเหรอ?"
"ชั้นว่า...ชั้นไม่เหมาะ"
"แล้วมัน.....จะเป็นใครล่ะ ที่เหมาะ....กับชั้น.."
"ก็.....ซึงรีไง มักเน่มันก็ดูแล ห่วงนายมาตลอดนี่....." ซึงฮยอนพยายามบอกเหตุผลที่พอจะดูแนบเนียนที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
"แค่นั้นเอง..ใช่มั้ย"
"ใช่....แค่นั้นล่ะ" ซึงฮยอนพูดออกมาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องซ้อมเงียบๆ ทิ้งให้จียงยืนอยู่ในห้องซ้อมคนเดียว ร่างสูงเห็นไหล่เล็กๆ ยังคงสั่นเทาไม่หยุด แต่คนอย่างเขาก็คงทำได้แค่เบือนหน้าหนี ขานั้นก้าวยาวๆออกมาเพื่อจะข่มอารมณ์ตัวเองให้ได้มากที่สุด
=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=
"ฮึก...เทมบ้า....ฮึก..อึก.." จียงยังคงร้องไห้ไม่หยุด ไล่บางสั่นเทาไม่หยุดมาร่วมครึ่งชั่วโมง ตาของร่างเล็กเริ่มแดงและบวมออกมาเล็กน้อย แต่น้ำตามันก็ยังคงไหลลงมาซ้ำรอยเดิมไม่หยุดหย่อน
"นายบอกว่า.....นายไม่เหมาะกับชั้น..เนี่ยนะ...."
"ทั้งๆที่นาย.....บอกว่ารักชั้น...สัญญาว่าจะอยู่กับชั้นตลอดไป...ไม่ใช่รึไง..ซึงฮยอน"
"ถ้านาย..ฮึก..รักชั้นจริง ... ทำไมนายถึงไม่ปรับตัวให้เหมาะกับชั้นให้ได้เล่า.... ฮึก...เทมบ้า บ้าที่สุดเลย..."
....นายรักชั้นจริงๆรึเปล่านะ... เทม.....
=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=
ปัง!! O_O!!
ประตูห้องซ้อมถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับการปรากฏตัวของโดราเอมอนแห่งวง bigbang และแทยัง เพื่อนซี้ของร่างบาง จียงตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วเพราะกลัวเพื่อนกับรุ่นน้องจะเห็นเข้า กับแดซองมันคงทัน แต่กับแทยังน่ะ ไม่มีทางหรอก คิดว่าคนอย่างเขากับจียงเป็นเพื่อนสนิทกันมานานเท่าไหร่กัน
"จียง.. นายเป็นอะไรน่ะ?" แทยังกระซิบถามเพื่อนของเขาขณะที่แดซองกำลังสนุกสนานกับการเล่นเกมอยู่ตรงโซฟามุมห้องอยู่
"ป..เปล่า... ชั้น...ไม่ได้เป็นอะไรหรอก" จียงตอบคำถามแบบปัดๆ พร้อมหลบหน้าเพราะเขาไม่อยากให้แทยังเห็นว่าตาเขาตอนนี้มันบวมปูดออกมาขนาดไหน
"โกหกน่ะ....ตานายบวมออกขนาดเนี้ย ยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรอีกเรอะ"
"..."
"เกิดอะไรขึ้น นายบอกชั้นมาเหอะ ชั้นเป็นเพื่อนนายนะ"
"แทยัง..." พอแทยังพูดยังงั้น เลยพาลเอาน้ำตาของเขาเริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง
"เฮ้ยๆ...ใจเย็น"
"เทม...ขอเลิกกับชั้นแล้ว...เค้าบอกว่า...เค้าไม่เหมาะกับชั้น...."
"..." แทยังได้แต่นิ่งเงียบ เขาสังเกตเห็นว่าไหล่ของร่างบางเริ่มจะสั่นๆขึ้นมาอีกครั้งตามแรงสะอื้น จริงๆแล้วเขาเองก็พอจะรู้สาเหตุ แต่เขาเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่า
"เทมบอกว่า.....ซึงรี..เหมาะกับชั้น....มากกว่า...บ้า..ที่สุด..ฮึก ทำไมล่ะ..ทำไมถึงต้องผลักชั้นไปให้คนอื่นแบบนี้ด้วยล่ะ ...ฮึก..ฮึก"
"นาย....." แทยังพูดได้แค่นั้นก็ต้องหยุดลงเมื่อสมาชิกที่เหลือคือซึงรีและซึงฮยอนเดินเข้ามา
....นั่นไง....ตัวการ..
"พี่จียงงงงง!!!!!!!" มักเน่น้อยตะโกนเรียกพี่ตามแบบฉบับที่เคยทำ จียงรีบปาดน้ำตาออกแล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด ร่างเล็กหันไปถามแทยังว่าหน้าเขาดูโอเครึยัง แทยังเองก็มองอยู่พักหนึ่งแล้วพยักหน้าเบาๆเพื่อความมั่นใจ
"อะไร~ ^^"
"วันนี้พี่พาผมไปกินไอติมอีกได้มั้ยอ่ะ ^__^"
"ม่าย~ เด็ดขาด คราวก่อนพี่บอกแล้วว่าอย่ากินเยอะ นายก็ยังกินไปตั้ง 3 ถ้วย เพราะงั้น คราวนี้ อด!!"
"อ๊า~~~ ไม่เอานะ ผมขอโทษนะพี่จียง นะๆๆๆ พาผมไปกินไอติมนะ~" ซึงรีทำตาวิ้งๆแล้วเอาหน้าถูไถไปมากับแขนเล็กๆของจียงอย่างอ้อนสุดฤทธิ์ แต่ภาพนั้นมันกลับทำให้หัวใจของใครบางคนบีบรัดจนเจ้าของมันปวดหนึบไปทั่ว
"ก็ได้ๆ นายนี่จริงๆเลยนะ"
"เย้!!!! ผมรักพี่จียงที่สุดเลย!!!" ซึงรีตะโกนออกมาอย่างดีใจ พร้อมโผเข้ากอดพี่สุดที่รักอย่างเต็มที่ ทำเอาร่างสูงที่จ้องมองอยู่ต้องเบือนหน้าหนี
.....เพิ่งรู้....ว่าตัวเองสูญเสียจียงไปแล้ว.....
"แกตั้งใจเลือกแบบนี้จริงๆเหรอวะ?" แทยังเอ่ยถามออกมาตรงๆหลังจากเฝ้ามองอาการที่อย่างกับคนป่วยมานานพอสมควร ซึงฮยอนหันกลับมาทางคนถามพร้อมแววตาที่ดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
"หึ....ก็ไม่ใช่อย่างนั้นทั้งหมดหรอกนะ"
"แล้วทำไม?..."
"ชั้นบอกซึงรีไม่ลง... ชั้น..ทำไม่ได้.."
"แกบอกความจริงซึงรีไม่ได้ แต่บอกเลิกจียงได้เนี่ยนะ?" แทยังทวนถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"อืม...โง่ใช่มั้ย แทยัง ชั้นมันโง่.."
"เออ...ก็อย่าคิดเรื่องนี้มากก็แล้วกันนะเว้ย เทม....."
"อืม.." ร่างสูงตอบรับเบาๆ พร้อมกับเดินเข้าไปหาแดซองซึ่งกำลังเล่นเกมอย่างเมามันอยู่เช่นเดิม แทยังเห็นไหล่หนาที่ดูห่อๆลงไปเล็กน้อยก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ ไม่คิดเลยนะ ว่าจะเลือกแบบนี้....
...นายก็เป็นแบบนี้.....เทม....
...แคร์คนอื่นตลอด ห่วงคนอื่นได้ตลอด....
....แต่กับคนที่นายรัก....ทำไมถึงไม่รักษามันไว้....
...ทำไม.....ถึงไม่ลองถามใจตัวเองดูบ้าง...
..ว่าความจริงแล้ว...
...ตัวนายตอนนี้น่ะ....มันขาดจียงไม่ได้....
_______________________________________________________________
อ๊า~ เมื่อยมากมาย T_T
เพนอยากเปลี่ยนเก้าอี้นั่งเล่นคอมอ่ะ
จะมีใครมาซื้อให้เพนบ้างนะ TwT (ชาตินี้ก็ไม่มีหรอกเพนเอ๊ย~)
โอวววว~~
"เห!?"
ร่างสูงนิ่งไปพักนึงกับท่าทีของน้องเล็ก...นี่คงจะดีใจมากเลยสินะ...... พี่ใหญ่ของวงกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น ก่อนจะตอบไปด้วยสีหน้าที่พยายามทำให้มันดูปกติที่สุด
...
"พี่จะช่วยบอกจียงให้"
=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
ร่างสูงกำลังเดินวนไปวนมาหน้าห้องซ้อมซึ่งตอนนี้จียงกำลังซ้อมเต้นอยู่อย่างตั้งใจ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างหนักใจ พลางก็นึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งบอกน้องเล็กไปเมื่อเช้า จนตอนนี้มันจะบ่ายอยู่แล้ว เขายังไม่ปริปากบอกจียงไปเลยแม้แต่คำเดียว จนซึงรีส่งสายตาขอร้องออกมาแทบจะสิบครั้งต่อนาที - -*
....ความกดดันบานตะไท - -^^....
อ่า...โง่ชะมัดเลยไอเทมเอ๊ย~
"แต่ก็พูดไปเองนี่เนอะ....." ร่างสูงพูดกับตัวเองเบาๆ พลางฝืนยิ้มออกมาทั้งๆที่ไม่มีใครคอยจับผิด เขาคิดถึงเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมาเป็นร้อยรอบ แต่ก็ได้บทสรุปเป็นคำว่า "พูดไปเอง" ตลอด
"ไปล่ะนะ...." พูดจบซึงฮยอนก็ก้าวขายาวๆไปในห้อง ขณะที่ร่างเล็กซึ่งเพิ่งซ้อมเต้นเสร็จไป กำลังดื่มน้ำอยู่
"อ้าว! เทม" จียงทักเขาเสียงดัง เพราะเกือบทั้งเช้า เทมไม่ได้คุยกับเขาเลย เอาแต่นั่งหน้าเครียดเป็นตูดกอริลล่าอยู่นั่นล่ะ ถึงควอน จียงจะไม่ใช่คนขี้อ้อนกับแฟน แต่ถ้าไม่สนใจเขานานๆแบบนี้ เขาเองก็งอนเหมือนกันนะ....
"จียง..." ซึงฮยอนพึมพำชื่อคนรักออกมาเบาๆ พลางมองใบหน้าที่มีเหงื่อผุดขึ้นประปรายที่อยู่ตรงหน้า
....เพียงแค่เขาพูดคำๆนั้นออกไป....
....เจ้าของใบหน้านี้....มันก็คงจะไม่เป็นของเขาอีกต่อไปแล้วสินะ....
"เป็นอะไรน่ะ เทม" ร่างเล็กเอ่ยถามอย่างงงๆหลังจากสังเกตเห็นว่าซึงฮยอนมีอาการแปลกๆมาตั้งแต่เข้ามาในห้องแล้ว
"จียง..."
"หืม?" จียงถามพร้อมกับเอียงคอไปข้างๆเล็กน้อยอย่างน่ารัก แต่นั่นมันกลับทำให้ซึงฮยอนรู้สึกปวดหนึบข้างในอย่างบอกไม่ถูก
....อย่าทำท่าทางแบบนั้น...จียง....
.....ชั้นจะยิ่งรักนายมากขึ้น....แล้วชั้น....อาจจะไม่สามารถบอกนายได้....
...
"เรา...เลิกกันเถอะ..." ในที่สุด ร่างสูงก็เอ่ยปากออกไปจนได้ แทบจะทันทีกับที่ผ้าขนหนูที่ใช้ซับเหงื่อในมือจียงหลุดร่วงลงไปกองกับพื้นห้อง ริมฝีปากบางสั่นระริก อะไรนะ? เมื่อกี้....เทมพูดกับเขาว่ายังไงนะ.....
"อ...อะไรนะ...เทม"
"ชั้นบอกว่า เรา 'เลิก' กันเถอะ จียง"
ร่างสูงทวนคำออกมาด้วยน้ำเสียงที่เขาพยายามปรับมันให้ดูปกติที่สุดเท่าที่คนที่เจ็บปวดเจียนตายอย่างเขาจะสามารถบังคับมันได้ ซึงฮยอนสังเกตเห็นมือบางสั่นอย่างชัดเจน ดวงตาที่ปกติเคยฉายแต่แววตาที่สดใส แต่บัดนี้กลับเต็มไปด้วยน้ำตารื้นขึ้นเต็มดวงตานั้น ร่างสูงได้แต่เบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า เขากลัว....กลัวว่าจะต้องเห็นจียงร้องไห้ กลัว...ว่าจะไปจากคนตรงหน้าไม่ลง....
"เหตุผล.....นายจะบอกชั้นได้มั้ย?....." ร่างบางเอ่ยถามทั้งๆที่ตัวยังคงสั่น
"ชั้น..ไม่เหมาะกับนาย นาย....กับชั้นคงไปไม่รอดหรอก.." ซึงฮยอนตอบกลับด้วยเหตุผลที่ดูยังไงก็ไม่เข้าท่า
"แค่นั้นเหรอ?"
"ชั้นว่า...ชั้นไม่เหมาะ"
"แล้วมัน.....จะเป็นใครล่ะ ที่เหมาะ....กับชั้น.."
"ก็.....ซึงรีไง มักเน่มันก็ดูแล ห่วงนายมาตลอดนี่....." ซึงฮยอนพยายามบอกเหตุผลที่พอจะดูแนบเนียนที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
"แค่นั้นเอง..ใช่มั้ย"
"ใช่....แค่นั้นล่ะ" ซึงฮยอนพูดออกมาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องซ้อมเงียบๆ ทิ้งให้จียงยืนอยู่ในห้องซ้อมคนเดียว ร่างสูงเห็นไหล่เล็กๆ ยังคงสั่นเทาไม่หยุด แต่คนอย่างเขาก็คงทำได้แค่เบือนหน้าหนี ขานั้นก้าวยาวๆออกมาเพื่อจะข่มอารมณ์ตัวเองให้ได้มากที่สุด
=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=
"ฮึก...เทมบ้า....ฮึก..อึก.." จียงยังคงร้องไห้ไม่หยุด ไล่บางสั่นเทาไม่หยุดมาร่วมครึ่งชั่วโมง ตาของร่างเล็กเริ่มแดงและบวมออกมาเล็กน้อย แต่น้ำตามันก็ยังคงไหลลงมาซ้ำรอยเดิมไม่หยุดหย่อน
"นายบอกว่า.....นายไม่เหมาะกับชั้น..เนี่ยนะ...."
"ทั้งๆที่นาย.....บอกว่ารักชั้น...สัญญาว่าจะอยู่กับชั้นตลอดไป...ไม่ใช่รึไง..ซึงฮยอน"
"ถ้านาย..ฮึก..รักชั้นจริง ... ทำไมนายถึงไม่ปรับตัวให้เหมาะกับชั้นให้ได้เล่า.... ฮึก...เทมบ้า บ้าที่สุดเลย..."
....นายรักชั้นจริงๆรึเปล่านะ... เทม.....
=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=
ปัง!! O_O!!
ประตูห้องซ้อมถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับการปรากฏตัวของโดราเอมอนแห่งวง bigbang และแทยัง เพื่อนซี้ของร่างบาง จียงตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วเพราะกลัวเพื่อนกับรุ่นน้องจะเห็นเข้า กับแดซองมันคงทัน แต่กับแทยังน่ะ ไม่มีทางหรอก คิดว่าคนอย่างเขากับจียงเป็นเพื่อนสนิทกันมานานเท่าไหร่กัน
"จียง.. นายเป็นอะไรน่ะ?" แทยังกระซิบถามเพื่อนของเขาขณะที่แดซองกำลังสนุกสนานกับการเล่นเกมอยู่ตรงโซฟามุมห้องอยู่
"ป..เปล่า... ชั้น...ไม่ได้เป็นอะไรหรอก" จียงตอบคำถามแบบปัดๆ พร้อมหลบหน้าเพราะเขาไม่อยากให้แทยังเห็นว่าตาเขาตอนนี้มันบวมปูดออกมาขนาดไหน
"โกหกน่ะ....ตานายบวมออกขนาดเนี้ย ยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรอีกเรอะ"
"..."
"เกิดอะไรขึ้น นายบอกชั้นมาเหอะ ชั้นเป็นเพื่อนนายนะ"
"แทยัง..." พอแทยังพูดยังงั้น เลยพาลเอาน้ำตาของเขาเริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง
"เฮ้ยๆ...ใจเย็น"
"เทม...ขอเลิกกับชั้นแล้ว...เค้าบอกว่า...เค้าไม่เหมาะกับชั้น...."
"..." แทยังได้แต่นิ่งเงียบ เขาสังเกตเห็นว่าไหล่ของร่างบางเริ่มจะสั่นๆขึ้นมาอีกครั้งตามแรงสะอื้น จริงๆแล้วเขาเองก็พอจะรู้สาเหตุ แต่เขาเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่า
"เทมบอกว่า.....ซึงรี..เหมาะกับชั้น....มากกว่า...บ้า..ที่สุด..ฮึก ทำไมล่ะ..ทำไมถึงต้องผลักชั้นไปให้คนอื่นแบบนี้ด้วยล่ะ ...ฮึก..ฮึก"
"นาย....." แทยังพูดได้แค่นั้นก็ต้องหยุดลงเมื่อสมาชิกที่เหลือคือซึงรีและซึงฮยอนเดินเข้ามา
....นั่นไง....ตัวการ..
"พี่จียงงงงง!!!!!!!" มักเน่น้อยตะโกนเรียกพี่ตามแบบฉบับที่เคยทำ จียงรีบปาดน้ำตาออกแล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด ร่างเล็กหันไปถามแทยังว่าหน้าเขาดูโอเครึยัง แทยังเองก็มองอยู่พักหนึ่งแล้วพยักหน้าเบาๆเพื่อความมั่นใจ
"อะไร~ ^^"
"วันนี้พี่พาผมไปกินไอติมอีกได้มั้ยอ่ะ ^__^"
"ม่าย~ เด็ดขาด คราวก่อนพี่บอกแล้วว่าอย่ากินเยอะ นายก็ยังกินไปตั้ง 3 ถ้วย เพราะงั้น คราวนี้ อด!!"
"อ๊า~~~ ไม่เอานะ ผมขอโทษนะพี่จียง นะๆๆๆ พาผมไปกินไอติมนะ~" ซึงรีทำตาวิ้งๆแล้วเอาหน้าถูไถไปมากับแขนเล็กๆของจียงอย่างอ้อนสุดฤทธิ์ แต่ภาพนั้นมันกลับทำให้หัวใจของใครบางคนบีบรัดจนเจ้าของมันปวดหนึบไปทั่ว
"ก็ได้ๆ นายนี่จริงๆเลยนะ"
"เย้!!!! ผมรักพี่จียงที่สุดเลย!!!" ซึงรีตะโกนออกมาอย่างดีใจ พร้อมโผเข้ากอดพี่สุดที่รักอย่างเต็มที่ ทำเอาร่างสูงที่จ้องมองอยู่ต้องเบือนหน้าหนี
.....เพิ่งรู้....ว่าตัวเองสูญเสียจียงไปแล้ว.....
"แกตั้งใจเลือกแบบนี้จริงๆเหรอวะ?" แทยังเอ่ยถามออกมาตรงๆหลังจากเฝ้ามองอาการที่อย่างกับคนป่วยมานานพอสมควร ซึงฮยอนหันกลับมาทางคนถามพร้อมแววตาที่ดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
"หึ....ก็ไม่ใช่อย่างนั้นทั้งหมดหรอกนะ"
"แล้วทำไม?..."
"ชั้นบอกซึงรีไม่ลง... ชั้น..ทำไม่ได้.."
"แกบอกความจริงซึงรีไม่ได้ แต่บอกเลิกจียงได้เนี่ยนะ?" แทยังทวนถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"อืม...โง่ใช่มั้ย แทยัง ชั้นมันโง่.."
"เออ...ก็อย่าคิดเรื่องนี้มากก็แล้วกันนะเว้ย เทม....."
"อืม.." ร่างสูงตอบรับเบาๆ พร้อมกับเดินเข้าไปหาแดซองซึ่งกำลังเล่นเกมอย่างเมามันอยู่เช่นเดิม แทยังเห็นไหล่หนาที่ดูห่อๆลงไปเล็กน้อยก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ ไม่คิดเลยนะ ว่าจะเลือกแบบนี้....
...นายก็เป็นแบบนี้.....เทม....
...แคร์คนอื่นตลอด ห่วงคนอื่นได้ตลอด....
....แต่กับคนที่นายรัก....ทำไมถึงไม่รักษามันไว้....
...ทำไม.....ถึงไม่ลองถามใจตัวเองดูบ้าง...
..ว่าความจริงแล้ว...
...ตัวนายตอนนี้น่ะ....มันขาดจียงไม่ได้....
_______________________________________________________________
อ๊า~ เมื่อยมากมาย T_T
เพนอยากเปลี่ยนเก้าอี้นั่งเล่นคอมอ่ะ
จะมีใครมาซื้อให้เพนบ้างนะ TwT (ชาตินี้ก็ไม่มีหรอกเพนเอ๊ย~)
โอวววว~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น