ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 The trust in my heart [Flashback& Back to Present]
...."ได้รัก..และสูญเสียมันไป ยังดีกว่าไม่รู้จักความรักเลย.."....
....งั้นเหรอ??....
"ให้ตายเหอะ...ซึงฮยอน... นายมันโง่ที่สุด.." คนตัวโตซึ่งกำลังนั่งฟังเพลงท่ามกลางฝนที่ตกลงมาเรื่อยๆอย่างไม่หยุดหย่อน ใช่...ฝนตก เหมือนกับวันนั้นเลยนะ วันที่เราคบกันครั้งแรก... นึกไม่ถึงเลย ว่ามันจะตกลงมาอีกครั้ง... ในวันที่ชั้นต้องสูญเสียนายไป...
"อื้มๆ... เอาน่า~ พี่กำลังจะไป ซึงรีรออยู่ที่นั่นก่อนละกัน ตอนนี้ติดฝนอยู่ ไปไม่ได้" เสียงหวานของใครบางคนดังขึ้นข้างกาย ร่างสูงตวัดตาคมหันไปดูทางต้นเสียงเพราะคุ้นกับน้ำเสียงนั้นเอาจริงๆ....
"ไม่ต้องมารับหรอก ลำบากเปล่าๆ พูดอย่างกับนายมีรถอย่างนั้นล่ะ ซึงรี" ควอนจียงยังคงสนทนากับคนปลายสายต่อไปโดยไม่ได้สังเกตว่ามีคนนั่งหน้าเศร้าอยู่ข้างตัวของเขา คนที่เพิ่งออกปากขอเลิกกับเขาเอง
"ไม่เอาน่า ให้แทยังเลี้ยงไปถ้วยนึงก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่ไป ฝนกำลังจะหยุดแล้วล่ะ แค่นี้ก่อนนะ..."
พูดจบร่างเล็กก็กดวางสาย ก่อนจะยัดโทรศัพท์สีดำเครื่องบางลงในกระเป๋ากางเกง เขาหย่อนตัวลงนั่งที่ม้านั่งหน้าตึก YG พร้อมมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดสายตาลงตรงที่นั่งข้างๆตัว ....ชเวซึงฮยอน....
"นัดกับซึงรีไว้เหรอ?" คนร่างสูงเอ่ยถามทำลายความเงียบออกมาก่อน ถ้าหากจียงไม่เจ็บปวดกับเรื่องเมื่อตอนบ่ายจนไม่สนใจรอบข้าง เขาเองก็คงจะสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แฝงในน้ำเสียงที่เอ่ยถามเขาออกมา
...แต่เรื่องราวมันคงไม่ง่ายแบบในหนัง...
"อือ.." จียงตอบกลับสั้นๆ แล้วหันหน้าไปอีกทางอย่างไม่ใส่ใจอะไร
"มักเน่มันเอาใจนายดีมั้ยล่ะ?" ถามจบถึงได้รู้สึกอยากตบปากตัวเองให้มันพูดไม่ได้อีกเลย เพราะปฏิกิริยาของคนตัวเล็กข้างๆเขามันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน มือเรียวกำหมัดแน่นอย่างอดทน เล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือจนเกิดรอยช้ำ แต่เจ้าของมือก็ยังคงไม่หยุด
"หึ ดีสิ ดีกว่านาย 'เยอะ' !!!" ควอนจียงเน้นคำสุดท้ายหนักๆก่อนจะลุกขึ้นยืน พลางเดินออกไปเงียบๆ มันคงจะเป็นแบบนั้นถ้าร่างสูงไม่คว้ามือบางเอาไว้ซะก่อน
"ชั้นมีรถ เดี๋ยวไปส่ง" ซึงฮยอนถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง จียงไม่ชอบฝนเท่าไหร่นัก เจอฝนทีไรล่ะเป็นหวัดทุกที คราวก่อนตากฝนไปก็ไข้ขึ้นไป 5-6 วัน
"ไม่เป็นไร เดินเอง"
"ไม่เอาน่า ฝนตกอยู่"
"ก็เดินฝ่าไปสิ มันไม่ตายหรอก!!" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดจะโกรธๆขึ้นมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาไม่ชอบให้คนมาตื้อ หรือคนที่ตื้อเป็นซึงฮยอนกันแน่นะ...
"ขอร้อง....." ซึงฮยอนพึมพำออกมาเบาๆ แต่มันก็พอให้อีกคนได้ยินมันได้ คิ้วเรียวบางเริ่มขมวดเข้าหากันอีกครั้ง เขาไม่เข้าใจเลย ทั้งๆที่เทมเป็นคนบอกเลิกกับเขาเองแท้ๆ ทำไมถึงยังแคร์เขาขนาดนี้อีกล่ะ....
...นายอย่าทำแบบนี้เลยนะ เทม...
...ชั้นขอร้องล่ะ...
...ยิ่งนายทำแบบนี้....ชั้นยิ่งตัดใจจากนายยากขึ้นนะ....
=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=
....ทั้งที่คิดแบบนั้นแท้ๆ....
...
....ก็คนมันหนาวนี่หว่า....ถามว่าคิดจะเดินตากฝนไปจริงๆน่ะเรอะ เฮอะ! ไม่มีทางซะล่ะ
"หนาวมั้ย?" เทมเอ่ยถามเขาหลังจากพยายามปรับฮีทเตอร์ในรถให้เหมาะที่สุด
"อือ...." ร่างบางตอบส่งๆก่อนจะหันหน้าไปทางนอกรถ จริงๆก็หนาวแหละ แต่ง่วงมากกว่า วันนี้ร้องไห้มาเกือบทั้งวันเลยนี่นะ เฮ้อ....
ฉึบ...
เสื้อกันหนาวสีดำถูกบรรจงวางลงบนตัวของร่างบางซึ่งกำลังนั่งเหม่อ จียงทำหน้างงๆเล็กน้อย แต่ก็หลับตาลงพลางสูดเอากลิ่นหอมจากเสื้อหนาๆตัวนั้นที่ดมยังไงก็ชวนให้อบอุ่นไม่เปลี่ยน ....
...แต่ถึงวันนี้...เจ้าของแกอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้นะ....
"ถึงแล้ว" ร่างสูงพูดออกมาสั้นๆหลังจากจอด
"ขอบใจ" จียงพูดออกมาแค่นั้นแล้วเร่งเดินลงจากรถไปหลังจากที่เห็นสายตาของซึงรีมองเห็นเขาแล้ว มักเน่รอเขาอยู่นานพอควรเหมือนกัน เมื่อเขาคิดได้ดังนั้นจึงรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อเดินเข้าไปในร้านให้เร็วที่สุด ....
ดวงตาคมเฝ้ามองแผ่นหลังบางๆที่ค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ ก็ว่าจะไม่ร้องไห้แล้วนะ แต่ถึงเวลาน้ำตามันก็รื้นขึ้นมาแบบควบคุมไม่อยู่ทุกครั้ง ใบหน้าเศร้าๆของคนตัวเล็กนั่น เห็นแล้วอยากจะดึงตัวเจ้าของเข้ามากอดเหมือนที่เคยทำ น้ำตาที่ไหลลงมาตอนที่เขาบอกเลิกไป ถ้ามันเป็นไปได้ก็อยากจะช่วยเช็ดมันออก ตาบวมแดงนั่น ถ้าเขาทำได้ก็อยากจะทำให้มันกลับมาเป็นดวงตาที่สดใสอีก...
...แต่มันคงไม่มีโอกาสสำหรับเขาอีกแล้ว... ไม่มีเลย....
...ในเมื่อเขา...เป็นคนทำลายมันลงด้วยมือของเขาเอง....
=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=
[BACK To PRESENT]
และนั่นก็เป็นเรื่องเมื่อ 2 ปีก่อน
หลังจากนั้น ซึงรีก็ขอจียงเป็นแฟน ช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดที่ชเวซึงฮยอนต้องทนเห็นอดีตคนรักของเขาอยู่กับน้องเล็กดำเนินไปเรื่อยๆ จนอยู่ๆซึงรีก็เลิกกับจียง ตอนที่เทมรู้เรื่อง เขาแทบจะเข้าไปทำร้ายซึงรี แต่พอแทยังบอกเขาว่าจียงดูไม่เสียใจ นั่นล่ะ เด็กหนุ่มถึงได้ใจเย็นลง แต่พอถามถึงเหตุผลที่ขอเลิกกัน ซึงรีก็ไม่เคยบอกซึงฮยอนซักทีเอาแต่พูดอยู่ซ้ำๆเดิมๆ
'เราแค่ไม่ค่อยเข้ากันน่ะฮะ พี่เทม ไม่มีอะไรหรอก'
"ไม่เข้ากันงั้นเหรอ??"
ร่างสูงทวนคำพูดของน้องเล็กในอดีตออกมาเบาๆ หลังจากเผลอนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่เขาอยากจะลืมมันแทบตาย แต่ก็ไม่เคยทำได้เลยซักครั้ง หลังจากนั้นไม่นาน ไม่นานจริงๆ ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แน่นอน รวมถึงจียงด้วย...... ซึ่งนั่นก็ทำให้ซึงฮยอนเบาใจไม่น้อย
"ซึงฮยอน!!! ชเวซึงฮยอน!!!!" เสียงหวานตะโกนเรียกชื่อข้างหูเขาหลังจากร่างสูงนิ่งเงียบเป็นเวลานานพอควร
"หะ...ห๊ะ?? อะไร"
"จะกลับมั้ย บ้านอ่ะ"
"กลับๆ ไปสิ" มือหนาคว้าหมับเข้าที่มือบางอย่างรวดเร็ว พร้อมกับออกแรงดึงเดินไปเรื่อยๆจนออกจากสวนสนุกพร้อมเหล่าสมาชิกแห่ง Bigbang
...ภาวนาให้ความสุขจงคงอยู่เช่นนี้ตลอดไป...อย่าได้สั่นคลอนเลย...
..และภาวนา...ขอให้ความลับ ยังคงเป็นความลับ..ต่อไป....
=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=
....งั้นเหรอ??....
"ให้ตายเหอะ...ซึงฮยอน... นายมันโง่ที่สุด.." คนตัวโตซึ่งกำลังนั่งฟังเพลงท่ามกลางฝนที่ตกลงมาเรื่อยๆอย่างไม่หยุดหย่อน ใช่...ฝนตก เหมือนกับวันนั้นเลยนะ วันที่เราคบกันครั้งแรก... นึกไม่ถึงเลย ว่ามันจะตกลงมาอีกครั้ง... ในวันที่ชั้นต้องสูญเสียนายไป...
"อื้มๆ... เอาน่า~ พี่กำลังจะไป ซึงรีรออยู่ที่นั่นก่อนละกัน ตอนนี้ติดฝนอยู่ ไปไม่ได้" เสียงหวานของใครบางคนดังขึ้นข้างกาย ร่างสูงตวัดตาคมหันไปดูทางต้นเสียงเพราะคุ้นกับน้ำเสียงนั้นเอาจริงๆ....
"ไม่ต้องมารับหรอก ลำบากเปล่าๆ พูดอย่างกับนายมีรถอย่างนั้นล่ะ ซึงรี" ควอนจียงยังคงสนทนากับคนปลายสายต่อไปโดยไม่ได้สังเกตว่ามีคนนั่งหน้าเศร้าอยู่ข้างตัวของเขา คนที่เพิ่งออกปากขอเลิกกับเขาเอง
"ไม่เอาน่า ให้แทยังเลี้ยงไปถ้วยนึงก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่ไป ฝนกำลังจะหยุดแล้วล่ะ แค่นี้ก่อนนะ..."
พูดจบร่างเล็กก็กดวางสาย ก่อนจะยัดโทรศัพท์สีดำเครื่องบางลงในกระเป๋ากางเกง เขาหย่อนตัวลงนั่งที่ม้านั่งหน้าตึก YG พร้อมมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดสายตาลงตรงที่นั่งข้างๆตัว ....ชเวซึงฮยอน....
"นัดกับซึงรีไว้เหรอ?" คนร่างสูงเอ่ยถามทำลายความเงียบออกมาก่อน ถ้าหากจียงไม่เจ็บปวดกับเรื่องเมื่อตอนบ่ายจนไม่สนใจรอบข้าง เขาเองก็คงจะสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แฝงในน้ำเสียงที่เอ่ยถามเขาออกมา
...แต่เรื่องราวมันคงไม่ง่ายแบบในหนัง...
"อือ.." จียงตอบกลับสั้นๆ แล้วหันหน้าไปอีกทางอย่างไม่ใส่ใจอะไร
"มักเน่มันเอาใจนายดีมั้ยล่ะ?" ถามจบถึงได้รู้สึกอยากตบปากตัวเองให้มันพูดไม่ได้อีกเลย เพราะปฏิกิริยาของคนตัวเล็กข้างๆเขามันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน มือเรียวกำหมัดแน่นอย่างอดทน เล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือจนเกิดรอยช้ำ แต่เจ้าของมือก็ยังคงไม่หยุด
"หึ ดีสิ ดีกว่านาย 'เยอะ' !!!" ควอนจียงเน้นคำสุดท้ายหนักๆก่อนจะลุกขึ้นยืน พลางเดินออกไปเงียบๆ มันคงจะเป็นแบบนั้นถ้าร่างสูงไม่คว้ามือบางเอาไว้ซะก่อน
"ชั้นมีรถ เดี๋ยวไปส่ง" ซึงฮยอนถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง จียงไม่ชอบฝนเท่าไหร่นัก เจอฝนทีไรล่ะเป็นหวัดทุกที คราวก่อนตากฝนไปก็ไข้ขึ้นไป 5-6 วัน
"ไม่เป็นไร เดินเอง"
"ไม่เอาน่า ฝนตกอยู่"
"ก็เดินฝ่าไปสิ มันไม่ตายหรอก!!" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดจะโกรธๆขึ้นมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาไม่ชอบให้คนมาตื้อ หรือคนที่ตื้อเป็นซึงฮยอนกันแน่นะ...
"ขอร้อง....." ซึงฮยอนพึมพำออกมาเบาๆ แต่มันก็พอให้อีกคนได้ยินมันได้ คิ้วเรียวบางเริ่มขมวดเข้าหากันอีกครั้ง เขาไม่เข้าใจเลย ทั้งๆที่เทมเป็นคนบอกเลิกกับเขาเองแท้ๆ ทำไมถึงยังแคร์เขาขนาดนี้อีกล่ะ....
...นายอย่าทำแบบนี้เลยนะ เทม...
...ชั้นขอร้องล่ะ...
...ยิ่งนายทำแบบนี้....ชั้นยิ่งตัดใจจากนายยากขึ้นนะ....
=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=
....ทั้งที่คิดแบบนั้นแท้ๆ....
...
....ก็คนมันหนาวนี่หว่า....ถามว่าคิดจะเดินตากฝนไปจริงๆน่ะเรอะ เฮอะ! ไม่มีทางซะล่ะ
"หนาวมั้ย?" เทมเอ่ยถามเขาหลังจากพยายามปรับฮีทเตอร์ในรถให้เหมาะที่สุด
"อือ...." ร่างบางตอบส่งๆก่อนจะหันหน้าไปทางนอกรถ จริงๆก็หนาวแหละ แต่ง่วงมากกว่า วันนี้ร้องไห้มาเกือบทั้งวันเลยนี่นะ เฮ้อ....
ฉึบ...
เสื้อกันหนาวสีดำถูกบรรจงวางลงบนตัวของร่างบางซึ่งกำลังนั่งเหม่อ จียงทำหน้างงๆเล็กน้อย แต่ก็หลับตาลงพลางสูดเอากลิ่นหอมจากเสื้อหนาๆตัวนั้นที่ดมยังไงก็ชวนให้อบอุ่นไม่เปลี่ยน ....
...แต่ถึงวันนี้...เจ้าของแกอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้นะ....
"ถึงแล้ว" ร่างสูงพูดออกมาสั้นๆหลังจากจอด
"ขอบใจ" จียงพูดออกมาแค่นั้นแล้วเร่งเดินลงจากรถไปหลังจากที่เห็นสายตาของซึงรีมองเห็นเขาแล้ว มักเน่รอเขาอยู่นานพอควรเหมือนกัน เมื่อเขาคิดได้ดังนั้นจึงรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อเดินเข้าไปในร้านให้เร็วที่สุด ....
ดวงตาคมเฝ้ามองแผ่นหลังบางๆที่ค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ ก็ว่าจะไม่ร้องไห้แล้วนะ แต่ถึงเวลาน้ำตามันก็รื้นขึ้นมาแบบควบคุมไม่อยู่ทุกครั้ง ใบหน้าเศร้าๆของคนตัวเล็กนั่น เห็นแล้วอยากจะดึงตัวเจ้าของเข้ามากอดเหมือนที่เคยทำ น้ำตาที่ไหลลงมาตอนที่เขาบอกเลิกไป ถ้ามันเป็นไปได้ก็อยากจะช่วยเช็ดมันออก ตาบวมแดงนั่น ถ้าเขาทำได้ก็อยากจะทำให้มันกลับมาเป็นดวงตาที่สดใสอีก...
...แต่มันคงไม่มีโอกาสสำหรับเขาอีกแล้ว... ไม่มีเลย....
...ในเมื่อเขา...เป็นคนทำลายมันลงด้วยมือของเขาเอง....
=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=
[BACK To PRESENT]
และนั่นก็เป็นเรื่องเมื่อ 2 ปีก่อน
หลังจากนั้น ซึงรีก็ขอจียงเป็นแฟน ช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดที่ชเวซึงฮยอนต้องทนเห็นอดีตคนรักของเขาอยู่กับน้องเล็กดำเนินไปเรื่อยๆ จนอยู่ๆซึงรีก็เลิกกับจียง ตอนที่เทมรู้เรื่อง เขาแทบจะเข้าไปทำร้ายซึงรี แต่พอแทยังบอกเขาว่าจียงดูไม่เสียใจ นั่นล่ะ เด็กหนุ่มถึงได้ใจเย็นลง แต่พอถามถึงเหตุผลที่ขอเลิกกัน ซึงรีก็ไม่เคยบอกซึงฮยอนซักทีเอาแต่พูดอยู่ซ้ำๆเดิมๆ
'เราแค่ไม่ค่อยเข้ากันน่ะฮะ พี่เทม ไม่มีอะไรหรอก'
"ไม่เข้ากันงั้นเหรอ??"
ร่างสูงทวนคำพูดของน้องเล็กในอดีตออกมาเบาๆ หลังจากเผลอนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่เขาอยากจะลืมมันแทบตาย แต่ก็ไม่เคยทำได้เลยซักครั้ง หลังจากนั้นไม่นาน ไม่นานจริงๆ ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แน่นอน รวมถึงจียงด้วย...... ซึ่งนั่นก็ทำให้ซึงฮยอนเบาใจไม่น้อย
"ซึงฮยอน!!! ชเวซึงฮยอน!!!!" เสียงหวานตะโกนเรียกชื่อข้างหูเขาหลังจากร่างสูงนิ่งเงียบเป็นเวลานานพอควร
"หะ...ห๊ะ?? อะไร"
"จะกลับมั้ย บ้านอ่ะ"
"กลับๆ ไปสิ" มือหนาคว้าหมับเข้าที่มือบางอย่างรวดเร็ว พร้อมกับออกแรงดึงเดินไปเรื่อยๆจนออกจากสวนสนุกพร้อมเหล่าสมาชิกแห่ง Bigbang
...ภาวนาให้ความสุขจงคงอยู่เช่นนี้ตลอดไป...อย่าได้สั่นคลอนเลย...
..และภาวนา...ขอให้ความลับ ยังคงเป็นความลับ..ต่อไป....
=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น