^^My Manager-My Superstar^^[TempG++]

ลำดับตอนที่ #9 : My Manager-My Superstar>>9

มาแล้วฟิคผู้จัดการตอนที่9


แอบช้านิดหน่อย^^

ไปอ่านกันเลยดีกว่าน่ะ



--------------------------------------------SUN&SNOW---------------------------------------------

.....เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ นี่ถ้าเธอไม่โทรไปตามคุณพ่อมา......คุณลูกของเธอคงจะฆ่าว่าที่สุดที่รัก ที่เธอหมายตาจะให้มาเป็นลูกเขยไปแล้วแน่ๆ จะให้ยองเบไปห้ามอย่างเดียวคงจะเอาไม่อยู่เธอรู้ดีว่า...มังกรตัวนี้ เวลาโกรธใครก็เอาไม่อยู่นอกจากพ่อมังกร!!.........

 

 

 

 

ไหนๆก็ได้โอกาสแล้ว ขอสอบถามความเห็นว่าที่ลูกเขยเสียหน่อยว่าทนกับนิสัยลูกชายตัวแสบของเธอได้มั้ย เป็นแม่ยายที่ดีน่ะ...ต้องเข้าใจลูกเขยเสมอ

 

 

 

 

 

“เฮ้อ!!...แม่ล่ะเหนื่อยใจกับจียงจังเลยลูก.....”

 

 

 

 

 

“.....อ่า....ว่าไงนะครับ”

….อยู่ดีๆคุณแม่ของจียงก็บ่นขึ้นมา เล่นเอาเทมป์ถึงกับไปไม่ถูกเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

“ก็จียงนะสิลูก เป็นคนเจ้าอารมณ์ แม่กลัวว่าจะทำให้ลูกเทมโปไม่สบายใจ”

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับ...ผมว่าผมคงทนได้”เทมป์กลั้นรอยยิ้มไว้ไม่ให้มันออกมามากเกินไป...เดี๋ยวคุณแม่จียงจะรู้ว่าเค้าหวัง>…<ลูกชายคุณแม่อยู่ ส่วนเหตุผลที่เทมป์ยิ้มน่ะเหรอ ถ้าใครฟังไม่ทันเทมป์จะ ย้อนให้ฟังใหม่.......

 

 

 

 

 

 

 

‘ก็จียงนะสิลูก เป็นคนเจ้าอารมณ์ แม่กลัวว่าจะทำให้ลูกเทมโปไม่สบายใจ’

 

 

 

 

 

 

ชัดมั้ยครับ...ถ้าไม่ชัดเอาใหม่อีกรอบ........

 

‘………แม่กลัวว่าจะทำให้ลูกเทมโปไม่สบายใจ’

 

 

 

 

 

 

ชัดเจนเลยครับ...ลูกเทมโป

 

ลูกเทมโปครับ!!

ถึงแม้แม่จียงจะไม่คิด...แต่เทมป์คิดครับผมมมม!! แบบบว่าเพ้อได้มั้ยล่ะถึงแม้จะยังไม่ได้เป็นแต่ก็จะเป็นในอนาคต คุณแม่ก็เลยเรียกไว้ให้ชินปากอะไรอย่างนี้...

 

 

 

 

 

 

 

“เหรอจะ...ได้ยินเทมโปพูดอย่างนี้แม่ก็สบายใจ เดี๋ยวเอาไว้แม่จะขึ้นไปเยี่ยมที่ห้องบ่อยๆนะจ๊ะ”

 

 

 

 

 

 

“ครับ!!”

 

 

 

 

 

 

...ได้ยินว่าที่ลูกเขยรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ เธอเองก็สบายใจอย่างนี้แม่สนับสนุนเต็มร้อยเลยจ๊ะ....อิอิ...

 

 

 

 

 

 

 

 

“เออ...คุณแม่ครับ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าไงจ๊ะ....”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คือแบบว่า........”

 

 

“......ผมอยากจะให้แม่เรียกผมว่าเทมป์เฉยๆก็พอครับ” แบบว่าเทมป์อยากให้ดูหนิดหนมอ่ะคร้าบบบบบ

 

 

 

 

 

 

 

“เทมป์...แบบที่จียงเรียกอ่ะเหรอจ๊ะ”

 

 

 

 

 

 

“ครับ”

 

 

 

 

 

 

 

 

...เธอเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับบริษัทสามีเธอเลย ถึงแม้ว่าเธอจะปกปิดความสัมพันธ์ระห่างเธอกับยางฮยอนซอกไม่ให้คนอื่นรู้ก็เพราะว่าต้องการความเป็นส่วนตัวในการใช้ชีวิตประจำวัน.........แต่เรื่องราวของหนูเทมป์หนุ่มน้อยที่ทำเงินให้บริษัทเดือนล่ะไม่ต่ำกว่าสิบล้านคนนี้   เทมป์!!เป็นชื่อที่ไม่ใช่ใครก็เรียกได้ตอนที่จียงมาบอกเธอว่าคนๆนี้ชื่อเทมป์ เธอเองก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมหนุ่มน้อยเทมโปจึงบอกชื่อสำคัญแบบนี้กับจียง....แต่ตอนนี้เธอไม่สงสัยแล้วล่ะ เพราะดูจากสายตาที่หนุ่มเทมป์ใช้มองลูกเธอแล้ว.....เธอล่ะอยากบอกว่า.......................แม่ยินดีต้อนรับน่ะ ลูกเขยแม่!!

 

 

 

 

 

…………………………………………………………..

.

.

.

.

..

.

.

.

.

.

.

.

.

 

 

เมื่อเทมป์ทำการเก็บของให้จียงเสร็จแล้วก็ทำหน้าที่แบบไม่บกพร่องด้วยการอาสาถือกระเป๋าให้ ปล่อยให้จียงไปล่ำลาคุณแม่ แต่ที่เทมป์ไม่เข้าใจก็คือ...ท่านประธานของเค้าไปยืนอะไรข้างๆแม่จียงล่ะนั้น ที่ตรงนั้นเค้าเอาไว้ให้พ่อจียง สามีคุณแม่ไม่ใช่เหรอคร้าบบบบบบบบบ!!

 

 

 

 

 

 

 

“ผมไปก่อนนะครับคุณแม่ ท่านประธาน....”จียงลาแม่เสียงอ้อนๆ จนแม่อดไม่ได้ที่จะดึงเข้ามากอด ถึงแม่จะห่างกันแค่เพดานกั้น แต่เธอกับจียงก็ไม่เคยถึงขั้นที่เรียกว่าแยกกันอยู่แบบนี้......คิดแล้วเศร้า!!

 

 

 

 

 

 

แม่กับลูกกอดกันกลมสะนานจนท่านประธานทนไม่ได้ต้องสะกิดให้จียงเลิกกอดได้แล้ว ถึงจะเป็นแม่ลูกกัน ฮยอนซอกก็หวงนะคร้าบ....อุตสาห์กันมันออกด้วยการให้ไปอยู่กับเจ้าเทมป์ได้แล้วมันยังทำการร่ำลาเสียนานอีก ....หมั่นไส้ได้ป่ะล่ะ

จียงเมื่อเห็นว่าพ่อไม่พอใจก็กอดแม่ใหญ่....ถือสะว่าเป็นการเอาคืนที่พ่อจะมีเวลาสวีทกับแม่ตอนที่ผมไม่อยู่ก็แล้วกัน

 

 

 

 

 

 

 

“ไปเถอะ..เดี๋ยวชั้นจะคุยกับแม่เธอแปปนึง” เมื่อเห็นว่าสะกิดแล้วไอ้ลูกตัวดีมันยังไม่เลิกกอดแม่มัน ฮยอนซอกจึงออกปากไล่

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชิ....ไปก็ได้ครับ”

 

 

 

 

 

 

“ไปแล้วน่ะ...ไอ้เพื่อนเบ้”จียงเอยลาเพื่อนที่นั่งคิ้วขมวดอยู่กับโทรศัพท์ไม่ยอมออกมาส่งเค้า....จียงอยากบอกไอ้เพื่อนสุดที่ว่า...คดีของไอ้คุณเพื่อนยังไม่หมด ไอ้คุณผมกลับมาเมื่อไร...มึง-ตาย!!

 

 

 

 

จียงจึงล่ะออกจากอ้อมกอดแม่แต่ก็ยังไม่วายหันกลับไปหอมแก้มแม่หนึ่งทีก่อนเดินไปที่ลิฟต์

 

 

 

 

 

 

 

 

“เออ....คุณแม่ครับ ผมลาก่อนน่ะครับ”เทมป์ที่พยายามทำตัวเป็นสุภาพบุรุษให้คุณแม่ไว้ใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“จ๊ะ...แม่ฝากจียงด้วยนะ”

 

 

 

 

 

 

 

“ครับ.....เออ ผมลาน่ะครับท่านประธาน”เทมป์หันไม่ลาท่านประธานที่ยืนอยู่ข้างหลังคุณแม่จียง แต่ยังส่งสายตาที่มีแววเคลือบแคลงส่งสัยไปให้....เทมป์ว่าระหว่างท่านประธานกับแม่ของจียงมันมีซัมติงวรองแน่ๆ ดูตาท่านประธานมันวิ๊งแปลกอ่ะ    แต่เทมป์ก็ทำได้เพียงแค่สงสัยเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่!!จะไปได้รึยังเดี๋ยวพรุ่งนี้มีงานตอนเช้าไม่ใช่รึไง”จียงหันมาเรียกเทมป์ จะใช้ว่าเรียกก็ไม่ถูกเรียกว่าตวาดเลยจะเหมาะกว่า.......ก็แหมมมมม จียงขอหมั่นไส้มันได้ป่ะล่ะ ทำเป็นล่ำลาแม่เค้าสะนาน แค่นี้แม่เค้าก็หลงมันพอตัวแล้ว ยิ่งมันอ้อนเดี๋ยวแม่เค้าจะยิ่งหลงมันไปใหญ่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คร้าบ.....ไปแล้วคร้าบ”เทมป์รับคำจียงแล้วรีบวิ่งตามไปทิ้งให้พ่อตากับแม่ยายยืนอมยิ้มกับท่าทางของว่าที่ลูกเขยที่มีแล้ว....กลัวเมีย!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไหนๆลูกก็ไปแล้ว.....เป็นเวลาของเราสองคนสะทีนะ”ฮยอนซอกหันกลับมาพูดกับภรรยาสุดที่รัก พร้อมกับส่งสายตามีความหมายไปให้

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณนี่น้า.....ไอ้ลูกเพื่ออยู่กับคนอื่นเพื่อที่ตัวเองจะได้ลั่นล้า....มันหน้ามั้ย”คุณนายควอนอดหมั่นไส้กับอาการอยากได้อยากมีแบบเด็กๆของสามีจึงบิดพุ่งพลุ้ยนั้นไปหนึ่งที แต่ยังอดหน้าแดงกับคำพูดและท่าท่างของสามีไม่ได้ สามีเห็นท่าทางน่ารักของภรรยาจึงโอบเอวภรรยาเข้าไปในห้อง

 

 

 

 

 

 

...แต่เข้าห้องมาฮยอนซอกก็ต้องหยุดยื่นที่หน้าโซฟาห้องนั่งเล่น

 

ก็........

....

..

.

 

ถึงจะไล่ไอ้คุณลูกไปได้แล้ว แต่ไหงเพื่อนมันมานั่งหน้าตูมอยู่นี่เนี่ย!!

 

 

 

 

 

 

 

“ยองเบ....ไม่กลับบ้านเหรอ”ฮยอนซอกถามลูกเพื่อนเสียงเรียบ

 

 

 

 

 

 

 

“ยังอ่ะครับ”ยองเบตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าพ่อเพื่อน ถ้ายองเบเลยขึ้นมาสักนิดคงจะรู้ตัวว่าเค้าไม่ควรอยู่ที่นี่แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“......ยอง-เบ…….”

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ผมไม่มีงานครับพ่อ”ยองเบล่ะจากหน้าจอโทรศัพท์มาเจอสายตาพ่อเพื่อนที่ส่งมาให้.....

 

 

 

 

 

 

“แต่.....ว่า....เออ.....”

 

 

“.....ผมมีนัดที่ต้องรีบไป...อ่ะครับ”ยองเบพยายมคุมเสียงไม่ให้สั่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหรอ....งั้นก็รีบไปสิ”ฮยอนซอกค่อยๆลากสายตาไปทางประตูประมาณว่า...ประตูอยู่นูน รีบออกไปสะ!!

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครับ!! งั้นผมลาเลยน่ะครับ”ยองเบโค้งตัวให้พ่อกับแม่เพื่อนอยากลวกๆแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไป......

 

 

 

 

 

 

............................S............................................

........................U................................

...................N.........................

...............&...................

...........S..............

........N........

.....O.....

...W...

...

..

.

.

.

 

 

 

 

 

…..วันนี้มันวันอะไรของยองเบเนี่ย ตอนเย็นก็จะโดนไอ้เพื่อนจีกินหัวเอา พ่อตกค่ำจะโดนพ่อมันฆ่าข้อหาขัดขวางความสุขระหว่างสามีกับภรรยา และที่สำคัญตั้งแต่ค่ำมาเค้ายังโทรหาซิงรีไม่ติดเลยเนี่ย!! อุตส่าพึ่งได้เบอร์มาจากพี่ดองวุกหยกๆ.......

 

 

 

 

 

 

 

....../เลยหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขญะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ/....

 

 

 

 

 

 

 

 

โว้ยยยยย!!ยองเบเกลียดผู้หญิงคนนี้จริงๆเลย ยองเบอยากได้ยิงเสียงซิงรีไม่อยากได้ยินเสียงเธออออออออออออ

 

 

 

 

 

.....โทรหาอย่างนี้คงไม่ได้การ.....อย่างนี้ต้องบุกถึงบ้าน

เมื่อตัดสินใจดังนั้นยองเบก็เร่งความเร็วเพื่อที่จะไปให้ถึงบ้านเด็กหน้าแพนด้าไวๆเพราะตอนนี่ใจเค้าลอยไปล่วงหน้าตั้งนานแล้วววว!!

 

 

 

............................S............................................

........................U................................

...................N.........................

...............&...................

...........S..............

........N........

.....O.....

...W...

...

..

.

.

.

 

 

 

 

ติ้งหน่องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

 

เสียงกริ่งหน้าบ้านรัวๆทำให้ซิงรีที่กำลังนอนอย่างมีความสุขต้องลุกจากที่นอนด้วยความหงุดหงิด

 

 

“นี่นายมาทำไมเนี่ย ค่ำมืดดึกดื่นแล้วไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่อง” ซิงรีที่เมื่อเห็นว่าใครเป็ฯคนกดกริ่งที่บ้านก็ใส่ไปชุดใหญ่

 

 

 

 

 

 

“ก็นายไม่รับโทรศัพท์พี่ พี่เลยเป็นห่วงกลัวว่านายจะไม่สบาย”ยองเบพูดเสียงอ้อนๆ ซิงรีทนท่าทางเศร้าๆของยองเบไม่ได้นานก็ต้องใจอ่อน

 

 

 

“เข้าบ้านมาก่อน”

 

 

 

 

“ขอบคุณครับ”ยองเบส่งรอยยิ้มหน้าระรื่นไปให้ซิงรีราวกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้ทำหน้าเศร้าใดๆทั้งสิ้นเรียกรอยยิ้มจากซิงรีไดอย่างไม่อยากเย็น

 

 

 

 

 

 

 

 

…….จะว่าไปผู้ชายคนนี้ก็ไม้ได้เลวร้ายอะไร ดูจากความเพียรที่ตามตอแยเค้ามานาน อีกทั้งยังให้เกียรติเค้าเสมอ ถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงตกลงเป็นแฟนกันไปแล้ว .........แต่นี้เป็นเค้า...ซิงรีและยองเบ อีกคนหนึ่งก็เจ้าชู้ อีกคนหนึ่งก็คิดมาก ถ้าให้ซิงรี ตกลงเป็นแฟนกับยองเบซิงรีไม่แน่ใจว่าเค้าจะทนได้มั้ยถ้าต้องเห็นแฟนตัวเองเทียวยิ้มให้คนอื่นไปทั่ว เพราะซิงรีไม่ใช่คนใจดีอะไรที่จะมีน้ำใจเพื่อแฟนตัวเองให้คนอื่น........แต่ถ้าเค้าทั้งคู่ยังคงอยู่ในฐานะแบบนี้แค่คนที่รู้จัก ไม่ได้เป็นเจ้าของ ของกันและกัน...ต่อให้ยองเบไปจีบใคร ไปนั่งดื่มกับใคร หรือมีข้อความหวานๆในโทรศัพท์จากสาวๆ ซิงรีก็คงไม่เสียใจมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะดื่มอะไรดี....”ซิงรีถามยองเบที่นั้งหน้าทีวีพร้อมเปลี่ยนช่องโทรทัศน์....แหม ทำตัวยังกับอยู่บ้านเลยนะ

 

 

 

 

“.........ซิงรี”

 

 

 

“ชั้นถามว่า นาย-จะ-ดื่ม-อะ-ไร”ซิงรีค่อยๆลากเสียงช้าๆเพราะฟังจากคำตอบแล้วคนฟังอาจจะยังไม่เข้าใจคำถามเค้า

 

 

 

 

“............ซิงรีไง”คนตอบตอบกลับมาหน้านิ่งๆแต่สายตาที่ส่งให้มันไหวระริกราวกับถูกใจอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

“ฮะ!!”

 

 

 

 

 

 

“ก็ชั้น อยาก ดื่ม ......ซิงรี”ยองเบเน้นคำหลังชัด เรียกเลือกให้กับคนฟังได้อย่างมากมาย พอยองเบเห็นหน้าของคนน่ารักแดงก็แกล้งต่อ

 

 

 

“ซิงรีไม่สบายเหรอ...หน้าแดงๆ สนใจให้ผมดูแลมั้ย”

 

 

 

 

 

 

“บ้า....!!” ซิงรีพอรู้ว่าโดนแกล้งก็เชิดหน้างอนคนแกล้ง

 

 

 

 

 

 

คนแกล้งเมื่อเห็นว่าคนน่ารักงอนก็ทำการง้อโดยด่วน....

 

 

 

 

“ผมกินอะไรก็ได้ที่ซิงรีให้...”

 

 

 

 

 

“งั้น...ถ้าชั้นทำน้ำล้างห้องน้ำให้กินจะกินมั้ยล่ะ”ยองเบเห็นคนน่ารักตอบกลับมาแบบนี้ ก็พึ่งรู้ว่าเห็นเงียบๆแบบนี้...ปากจัดเหมือนกันเนี่ยเรา น่าปิดปากด้วยปากเสียจริง!!

 

 

 

 

 

 

“ว่าแต่นายได้เบอร์ชั้นมาได้ไง...”ซิงรีหันไปถามซิงรีโดยไม่รู้ว่าตอนนี้เค้ากำลังอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวโต

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ดองวุก...”ยองเบตอบไป ในใจกำลังขำคนน่ารักที่มัวแต่คิดเรื่องอื่นจนลืมดูว่าตอนนี้ตนเองอยู่ในอ้อมกอดเค้า ก็อย่างว่าแหละ...ยองเบอ่ะ เนียนขั้นเทพ!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ดองวุกนะพี่ดองวุก....ไหนสัญญาแล้วว่าจะไม่ให้”ซิงรีบ่นอุบอิบคนเดียว

 

 

 

 

 

 

ยองเบเมื่อเห็ฯว่าคนน่ารักไม่สนใจเค้าเอาแต่บ่นถึงพี่ดองวุก จึงพยายามพูดเรื่องอื่นให้คนน่ารักกลับมาสนใจเค้า

“แล้วนี่เมื่อไรผมจะได้กินน้ำเนี่ย”

 

 

 

 

 

 

 

“อ่า...ลืมไปเลย   อ๊ะ!!”ซิงรีที่นึกได้ว่าต้องทำน้ำให้แขกหน้าลห่อกำลังจะหันตัวกลับ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตัวเองไปอยู่ในอ้อมกอดของคนขี้ตื้อตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดยองเบคนเจ้าชู้ซิงรีก็ดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอด แต่ดูเหมือนว่าแรงเค้าจะไม่สามารถสู้แรงคนตัวโตได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ปล่อยน่ะ”เมื่อเห็นว่าเรี่ยวแรงสู้ไม้ได้ซิงรีจึงเปลี่ยนมาเป็นคำพูด

 

 

 

 

 

 

“พูดเพราะๆก่อน”ยองเบต่อรองพร้องเอาหน้าเข้าใกล้ๆให้ซิงรีใจสั่งเล่น

 

 

 

 

 

“..............ไม่!!..............”

 

 

 

 

“งั้นก็กอดอยู่แบบนี้แหละ”ยองเบกระชอบอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อยืนยันคำพูด

 

 

 

 

 

 

“........”ที่ซิงรีบองว่ายองเบให้เกียรติเค้ามาเสมอน่ะ....เค้าของถอนคำพูด!!

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าไง”ยองเบถามย้ำกับคนน่ารักที่กำลังหงุดหงิด

 

 

 

 

 

“ยองเบปล่อยซิงรีเถอะน่ะ ซิงรีจะทำน้ำให้ยองเบ แล้วซิงรีจะได้เข้านอนซิงรีงวงแล้ว”ซิงรีพูดเสียงหวานพร้อมเอาหน้าไปถูไถอกของเจ้าของอ้อมกอด เค้าเอาคนอยากให้พูดถุงกับไม่อยากปล่อยลูกแมวตัวนี้ออกจากอ้อมกอด

 

 

 

 

 

 

 

“ง่วงมากเหรอ.....”

 

 

 

 

“........อืม”

 

 

 

 

 

“งั้นเราไปนอนกัน”ยองเบไม่พูดเปล่าแต่ช้อนตัวเจ้าของบ้านขึ้นมาแล้วพาเข้าห้องนอนไป ตลอดทางเดินซิรีใช่ว่าจะอยู่นิ่ง

 

 

 

 

 

“นี่!! ชั้นจะนอนแล้วนายจะเค้ามาทำไม กลับบ้านไปสิ”ซิงรีโวยวายเมื่อเห็นคนที่เอาเค้ามาส่งห้องนอนล้มตัวลงนอนข้าง

 

 

 

 

“มันมืดแล้วกลับบ้านไม่ถูก.....”ดูเหตุผลเค้าสิ...(ได้ข่าวว่าตอนมาก็มืดไม่ใช่เหรอ)

 

 

 

 

.....ใจจริงซิงรีก็อยากจะโวยวายต่ออยู่หรอกน่ะ แต่ตอนนี้ซิงรีง่วงมากเลย ถ้าซิงรีนอนไม่พอเดี๋ยวใครเค้าจะหาว่าขอบตาดำเป็นหมีแพนด้า อีกอย่างตัวหมอนี่ก็อุ่นดี สงสัยคืนนี้จะไม่ต้องห่มผ้าห่ม ขอซุกอกหน่อยล่ะกันน่ะ...ยองเบ





-----------------------------------------------SUN&SNOW------------------------------------------


เม้นติชมได้น้า

ตอนนี่ยกให้คู่เบ้ริไปเสียนั่น

ใครที่ว้อนเทมป์จีตอนต่อไปอย่าพลาดน้า

ปล.ตอนนี้ไรเตอร์กำลงัจะสอบกลางภาค

ขอกำลังใจเป็นเม้นงามหน่อยจะครับ

รักรีดเดอร์น้า.....^^