ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : My Manager-My Superstar>>4
....ให้ตายเถอะนี่ผมต้องทำงานกับเค้าจริงๆสินะ ชีวิตผมจะต้องเกี่ยวผันกับเรื่องพวกนี่ไปอีกนานแค่ไหน ...ตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัยแล้ว ตอนที่เค้าให้เลือกเดือน ดาวคณะ พวกนี่มันก็เทใจเลือกให้ผมเป็น....
.......ดาว ผมต้องเคลียร์กับอาจารย์อยู่นานทีเดียว แล้วตอนนี้ ผมยังต้องมาดูแลนักร้องที่เข้าข่ายเป็น...เกย์...
“น้องจียงใช่มั้ยคะ” อยู่ดีๆก็มีพี่ผู้หญิงตัวเล็กๆขาวๆวิ่งมาหาผม
“ครับ”
“คือท่านประธานให้มาตามน้องไปดูแนวเพลงของเทมโปนะคะ จะได้เลือกแนวเสื้อผ้าได้ถูก”
“เออ...ครับ..”นั่นไง ยังไม่ทันขาดคำก็ให้คนมาตามผมไปแล้ว แล้วนี่ผมจะเอายังไงดีเนี่ยคราวที่แล้วก็เช็ดเลือดกำเดา แถมยองเบก็มีงานด่วนที่บริษัทต้องรีบกลับ ทิ้งให้จียงเผชิญโลกกว้างอยู่ตามลำพัง แง้ๆๆๆ....ใครก็ได้ช่วยจียงด้วย!!
“แล้วจะให้ผมไปที่ไหนอะครับ”
“ห้องอัดหนึ่งคะ” พี่ว่าแล้วก็เดินจากไป.....
“....” ไหวปะเนี่ยป้า ผมคนหน้าตาดีอย่างจีดี จะตรัสรูด้วยองค์เองมั้ยว่า ไอ้ห้องอัดหนึ่งเนี่ยมันอยู่ส่วนไหนของ YG ... (ได้ข่าวว่าเมื่อกี๊ยังเรียกเค้าว่าพี่อยู่เลยนะ จีดี- -!!)
จียงเดินหาอยู่นานกว่าจะเจอห้องอัดหนึ่ง นี่มันห้องอัดหรือห้องแห่งความลับฟร่ะ...อยู่ในลืบได้อีกอ่ะ
“...เออ ขอโทษนะครับ”จียงค่อยชะโงกหน้าเข้าไปแบบมีมารยาทเต็มที่บวกกับเก๊กหล่อนิด นิส!! ไม่ได้หรอกเกิดในห้องมีสาวสวยๆจะได้ประทับใจ
“มาทำอะไรไอ้หนู...”
อยู่ดีๆก็มีไอ้โม่งคนหนึ่งโผล่มาตรงหน้า จียงเลยแบบว่า สะดุ้งนิดหน่อย จียง
เปล่าไม่แมนนะ ต่อให้จา พนมมาเจอก็คงเป็นเหมือนกัน ก็พี่แกเล่นเอาโฮดคลุมทั้งหัวยังไม่พอ ยังเอาหมวกมาสวมทับอีก เอ๊ะ!! หรือพี่แกหัวล้าน(ลามปามแล้วไอ้จี--เท็ดดี้)
“ผมมาหา....”
“มาแล้วเหรอครับ คุณจียง” ยังไม่ทันที่จียงจะได้ตอบพี่โม่ง ซิงรีก็ทักเสียก่อน
“...อ่า ครับ....มาแล้ว”จียงรับคำอย่างเสียไม่ได้
“นี่ไงพี่เท็ดดี้ คนที่ผมบอกว่าชื่อจียง ที่จะมาช่วยผมดูแลพี่เทมป์”ซิงรีแนะนำผมให้พี่โม่งฟัง ....เอ๊ะ!!เมื่อกี้ซิงรีเรียกพี่โม่งว่า....เท็ดดี้งั้นเหรอ
“พี่..คือปาร์ค เท็ดดี้เหรอครับ”จียงโพล่งถามออกมา
“เออ..ใช่”เท็ดดี้ตอบอย่าง งงๆ ที่อยู่ดีๆไอ้เปี๊ยกก็หันมาถาม
“...” โอ้วม่ายยยยยยย พี่คนนี้คือปาร์ค เท็ดดี้ ไอ้โม่งเมื่อกี้คือ ปาร์ค เท็ดดี้
แร็ปเปอร์ชื่อดังคนที่เป็นเจ้าของเพลงที่จียงใช่เป็นแรงบันดาลใจเวลาทำงาน จียงไม่ใช่กบในกะลาในขนาดที่ไม่รับรู้เรื่องของวงการบันเทิงหรอกนะ แต่ว่าจียงฟังแค่เพลงไม่ได้สนใจว่านักร้องหน้าตาเป็นยังไงตั้งหาก จียงฟังเพลงพี่เท็ดดี้เพราะเพลงพี่เท็ดดี้สื่ออารมณ์ได้ชัดเจนและมีเอกลักษณ์ แต่จียงไม่รู้จักเทมโปเพราะเพลงเทมโปยังไม่ใช่แนวจียงตั้งหาก
“เออ....แล้วพี่เท็ดดี้มาอยู่ที่นี่ได้ไงอะครับ” จียงถามด้วยความสงสัยเพราะเท่าที่เค้ารู้ข่าว ปาร์คเท็ดดี้เนี่ยทำงานเพลงอยู่อเมริกาไม่ใช่เหรอ
“พี่กลับมาช่วยน้องนะ”
“ป่ะ...เข้าไปข้างในกันดีกว่า”เท็ดดี้ว่าแล้วก็โอบไหล่คนตัวเล็กเข้าไปข้างในห้องอัด
....ตึก ตึก....ตึก ตึก...
จียงเปล่าชอบพี่เท็ดดี้นะ แต่แหมใครไอ้อยู่ใกล้ศิลปินที่ชื่นชอบมันก็คงจะมีบ้าง แล้วจียงยิ่งมีศิลปินที่ปลื้มอยู่ไม่กี่คนด้วยแล้ว......โคตรตื่นเต้นเลย
.
.
..
.
.
.
.
…
.
.
“ซิงรี...ไปดูดิ”
...ผมได้ยินเสียงคุยกันหน้าห้องจึงให้ซิงรีไปดูว่าใครมา ส่วนตัวผม....นั่งเช็ดเลือดตัวเอง นี่ขนาดผมแยกกับคนตัวเล็กตั้งนานแล้วใจผมยังไม่หยุดเต้นแรงเลย.- -!!
...ผมได้ยินเสียงแว่วเข้ามา น่าจะเป็นพี่เท็ดดี้ แต่อีกเสียงหนึ่ง...คงไม่ใช่ไอ้ตัวเล็กหรอกเพราะตั้งแต่มันรู้ว่าต้องดูแลผม ก็เดินหายไปไหนก็ไม่รู้
“เข้าไปข้างในกันดีกว่า”
แต่ทันทีที่มีคนเดินเข้ามาผมก็ต้องตกใจเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ของวัน
“พี่เท็ดดี้....จียง” โอ้ววววว ม่ายนะ....ผมเห็นพี่เท็ดดี้เดินเข้ามากับจียง เท่านั้นยังไม่พอ พี่เท็ดดี้ยัง....ยัง...ยังกอดจียงด้วยอ่า!!
“มีไรว่ะเทมป์....ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“...”ปากพี่ถามผม แต่มือพี่ช่วยเอาออกหน่อยได้ป่าววววว นั่นคนของผมนะ เออ...ผมหมายถึงเค้าเป็นผู้จัดการผม หึ้ย...พี่เท็ดดี้ไม่เท่าไร ไอ้หน้าหวานนั่นดิ ทำไมต้องหน้าแดงด้วย ทีอยู่ใกล้เค้าเมื่อกี้ไม่เห็นเป็นเลย ทั้งที่เค้าหล่อกว่าพี่เท็ดดี้ตั้งเยอะแยะ
“เฮ้ย!!เทมป์..”พี่เท็ดดี้เรียกซ้ำ
“เออ....เปล่าครับ”
“ไม่ยักรู้ว่าแกมีผู้จัดการน่ารักขนาดนี้”เท็ดดี้เอยแซวเทมป์
“อ่า..ครับ”พี่เท็ดดี้ทำไมต้องชมไอ้หน้าหวานด้วยเดี๋ยวมันก็หลงพี่ไปกันใหญ่ ดูดิหน้าแดงกว่าเดิมอีก
“ผมว่า...เรามาคุยเรื่องเพลงกันดีกว่านะครับ”เทมป์ว่าแล้วก็เดินเข้าไปแกะมือเท็ดดี้ออกจากไหล่จียง เทมป์เปล่าหวงนะ แต่แค่จะให้พี่เท็ดดี้คุยกะเทมป์ง่ายขึ้นเท่านั้นเอง จริงๆ
….เท็ดดี้ที่งงกับท่าทางของเทมป์ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรยอมเดินตามเทป์ไปแต่โดยดี
“งานเพลงของแกคราวเนี่ย แกเลือกเองเหรอถึงได้ตามชั้นมา”เมื่อเห็นน้องต้องการจะเข้าเรื่องงานเท็ดดี้ก็ไม่ขัด
“ก็ประมาณนั้นอ่ะพี่...คราวที่แล้วตามใจคนอื่นไปแล้ว คราวนี้ขอตามใจตัวเองบ้าง”เทมป์บ่นขึ้นอย่างนอยด์ๆ
“ซิงรีว่าเรานั่งกันก่อนดีมั้ยครับ”ซิงรีเอยชวนเมื่อเห็นท่าทางแล้วว่าจะคุยกันยาว เห็นพี่เทมป์ของเค้าติ้งต๊องแบบนี้แต่พอคุยเรื่องเพลงแบบเป็นการเป็นงาน พี่เทมป์ก็ทำได้น้า
“เออ...ก็ดีเหมือนกัน”เท็ดดี้เห็นดีเห็นงามด้วยกับซิงรีแล้วเลือกนั่งที่โซฟานุ่มๆที่มีเพียงตัวเดียวในห้องอัด
“เราชื่อจียงใช่มั้ย”เท็ดดี้หันไปถามจียงที่ยืนนิ่งอยู่นาน
“อ่า....ครับ”
“มานั่งกับพี่มา...”ว่าแล้วเท็ดดี้ก็ดึงจียงลงไปนั่งบนโซฟาที่เหลือที่ว่างอีกเพียงที่เดียว
ปึก!!
…เทมป์บอกแล้วว่าเทมป์เปล่าหวง ก็แค่ไม่พอใจว่าทำไมพี่เท็ดดี้ต้องตัวติดกับจียงของเค้าตลอดเวลาด้วย ทั้งๆที่พึ่งจะเจอกันแท้ๆ
“เทมป์ ไอ้คุณมึงเป็นอะไรวะ ทำไมต้องนั่งแรงขนาดนั้นด้วย”เท็ดดี้ทักขึ้นเมื่ออยู่ดีๆน้องสุดที่รักของเค้าก็กระแทกตัวนั่งลงบนพื้น
“...เปล๊า”เทมป์ก็แค่เห็นว่าโซฟามันเต็ม แล้วเก้าอี้ไอ้ซิงรีมันก็นั่งแล้วก็เลยนั่งที่พื้นเฉยๆ ไม่ได้ไม่พอใจอะไรเลย….จริงๆ นะ
“ทำอะไร ระวังตัวมั้งนะพี่เทมป์ เกิดตัวพี่ฟกช้ำดำเขียวเป็นลิงโดนต่อยขึ้นมา ชั้นนี่จะเดือดร้อน”ซิงรีอดบ่นไม่ได้ที่เทมป์ไม่ระวังตัวเอง
“...เรื่องของแก”เทมป์ตอบแบบไม่สนอะไร เพราะตอนที่เค้ากำลังหงุดหงิดที่ไอ้หน้าหวามมันนั่งกระมิดกระเมียดอยู่ข้างๆพี่เท็ดดี้ พี่เท็ดดี้ก็ช่างไม่ระวังตัว...เอามือไปโอบมันทำไม!! เทมป์อยากเป็นมังกร...จะได้พ่นไฟใส่ให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
“....”สงสัยจะจริงอย่างที่ไอ้ดองวุกว่า...ว่าไอ้เทมป์เปลี่ยนสปีชี่ร์แล้ว ที่จริงแล้วเค้าก็ไม่ได้อยากทำอะไรแบบนี้นักหรอก ก็แค่อยากลองของอะไรนิดหน่อย...แล้วดูไอ้เทมป์ดิ โกรธหน้าดำหน้าแดงเลย 55555+
“เริ่มได้ยังพี่!!”
“เออ..เริ่มเลยก็ได้” แน่ะ!!มันมีดุเราด้วยโว้ย ปกติมันพี่ครับอย่างนู้น พี่ครับอย่างนี้ไม่ใช่เหรอ
“งานเพลงรอบนี้ผมอยากให้มันเป็นตัวผมมากที่สุด”
“ไม่เอาแบบหน่อมแนมเหมือนคราวที่แล้วเหรอ”เท็ดดี้อดไม่ได้ที่จะแซวน้องสุดที่รัก เพราะงานคราวที่แล้วเป็นการเปิดตัวเทมโป ทางบริษัทเลยเป็นคนวางรูปลักษณ์ทั้งหมด ไอ้เทมป์เห็นก็โวยใหญ่เพราะออกมาจากที่เป็นแรปเตอร์ก็การเป็นป็อปสะงั้น
“พี่อ่ะ...อย่าแซวดิ”เทมป์โอดครวญเพราะคราวที่แล้วเค้ายังขยาดไม่หาย
“แนวเพลงกับเนื้อเพลง..แกมีไว้ในใจบ้างยัง”
“แนวอะมีแล้วพี่ แต่เนื้อยังไม่สมบูรณ์”
“เอามาดูดิ”
เทมป์ไม่ตอบแต่ไปรื้อหาเนื้อเพลงที่กองอยู่เป็นตั้งจนได้กระดาษที่มีรอยฉีกจากสมุดมา6-7แผ่น
“อืม...ก็ไม่เลว ไม่น่าจะต้องปรับเยอะ”
“แล้วเสื้อผ้าละครับ”ซิงรีเอยถามขึ้นหลังจากที่นิ่งเงียบไปนานเพราะมั่วแต่ฟังพี่เท็ดดี้กับพี่เทมป์คุยเรื่องเพลง
“จียงว่าไงหล่ะ”เท็ดดี้หันไปถามจียง
“อ่า...ผมต้องขอดูภาพรวมของงานก่อนนะครับ”จียงตอบอย่างตะกุกตะกัก เพราะตกใจที่อยู่ดีๆก็หันมาถามตน
“อืม…เทมป์แกอยากได้งานที่เป็นตัวแกมากใช่ปะ”เท็ดดี้หันกลับไปถามเทมป์
“ก็ประมาณนั้นอ่ะพี่”เทมป์ตอบไป แต่ในใจก็รู้สึกถึงล่างไม่ดีที่กำลังคืนคลานเข้ามา
“จียงทำงานนี้เป็นงานแรกใช่มั้ยครับ”พี่เท็ดดี้ถามพลางยิ้มให้ดูใจดีที่สุด
“อ่าครับ”
“งั้นพี่ว่า...จียงคงต้องทำงานหนักแล้วหล่ะครับ”
“หืม...ทำไมเหรอครับ”จียงถามอย่างสงสัย
“ก็เทมป์มันอยากให้เป็นตัวมันมากที่สุดใช่มั้ย..แต่จียงยังไม่รู้จักเทมป์ดีเลย”เมื่อเห็นว่าทุกคนต่างเงียบฟังเท็ดดี้จึงจัดการร่ายต่อทันที
“แล้วถ้าเกิดเสื้อผ้าที่ออกมามันไม่ใช่ตามที่เทมป์ต้องการ จียงก็ต้องแก้บ่อยนะสิ แต่พี่มีวิธีการแก้นะ ทุกคนจะเชื่อพี่รึเปล่า”เท็ดดี้พยายามพูดให้หน้าเชื่อถือที่สุด
“อ่า..เชื่อครับ”จียงตอบไปอย่างหลงกล เรียกร้อยยิ้มชั่วร้ายจากเท็ดดี้ได้เป็นอย่างดี
“เออ..พี่เท็ดดี้”เทมป์ที่นั่งฟังมาถึงตรงนี้รู้สึกถึงความผิดปกติ
“ท่านประธานครับ”เท็ดดี้ยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อตรงถึงท่านประธาน
“ผมขออนุญาตให้พนักงานใหม่ควอนจียงไปอยู่กับเทมป์ได้มั้ยครับ.....ใช่ครับ เพื่อการทำงานที่มีประสิทธิภาพขึ้นครับ...ขอบคุณครับ”
ยิ่งแต่งคนเม้นยิ่งน้อย
ควรจะแต่งต่อไปดีมั้ยเนี่ย??
....คำตอบ= จะมึนแต่งต่อคร่ายจะทำไมอ่า
ตอนนี้ทำใจได้แล้วถึงไม่มีใครอ่านก็ไม่เป็นไร
เราแต่เพราะเรารักเทมป์จี เรารักบิ๊กแบง^^
ปล. Tell Me Goodbye นี่แหละที่ทำให้เราคิดได้ว่าเราแต่เพื่อBB
คนรักBBช่วยกันเม้นเร็ว คร่ายไม่เม้นBBไม่รัก55555+ ล้อเล่นน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น