คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter4:นั่นจี...ของผม
หลังจากที่จียงเห็นว่าเทมป์เดินไปคุยโทรศัพท์ก็เดินเลี่ยงออกมาอย่างมีมารยาท
......จริงๆแล้วก็ไม่ได้มีมากมายหรอกไอ้มารยาทอะไรเนี๊ยแต่มันหิวเลยเดินมาหาอะไรกินอ่ะ
“อืม..กินไรดีน้า” จียงพูดพลางสอดส่ายสายตาหาอาหารที่ตนอยากกิน
“ไปร้านเบเกอรี่ตรงนั้นดีกว่า”ว่าแล้วก้อเดินไปร้านเบเกอรี่ตรงหัวมุมถนนที่ตกแต่งสไตล์หวานน่ารัก ภายในร้านตกแต่งด้วยสีชมพูและเขียว(สดใสได้อีก)
“พุดดิ้ง..ไม่อะ พึ่งกินไป” พูดกับตัวเองพลางส่ายหน้า แล้วมองหาเมนูที่สนใจต่อไป
“อ่านั่น~~ พายสักชิ้นดีกว่า” พลางส่งสายตาวิ้งๆไปหาเจ้าพายข้าวโพดผู้โชคดี...พายจ้า อีกไม่นานเจ้าจะมาอยู่กับจียงผู้น่ารักแล้วนะ
“พี่ครับขอพายข้าวโพด 1 ชิ้นนั้นครับ”จียงบอกพนักงานเบเกอรี่
“ครับ อ๊ะ!!นั่นจียงใช่มั้ย”
“อ๊ะ!!ฮยอกแจ นายมาที่นี้ได้ไง นายทำงานที่นี่เหรอ แล้วนี่นายพักอยู่ที่ไหน จบม.ปลายแล้วนายไปต่อไหนอะ ทำไมชั้นไม่เจอนายเลย แล้วนี่ชั้นส่งจดหมายไปนายได้มั้ย มันเป็นที่อยู่เก่าคงไปไม่ถึงนายสินะ แล้วนายเจอซองมินมั่งป่าว เจอเพื่อนคนอื่นบ้างไหม” จียงถามออกมาอย่างรวดเร็วแบบนอนสต๊อบ ยังกับมังกรพ่นไฟ
“นี่!!นายจะไม่ให้โอกาสชั้นตอบเลยเหรอจียง ถามแบบนี้ใครจะไปตอบทัน”ฮยอกแจบนงุงงิง
“อะ!!ขอโทษอะ ก็คนมันคิดถึงนี่นา”จียงพูดอย่างน้อยใจเล็กๆ แล้วก้มหน้าต่ำ
“อืม...เอาเป็นว่า ที่ชั้นอยู่ที่นี่ก็เพราะที่นี่เป็นร้านชั้น หุ้นกันระหว่างชั้น ฮันกยอง ซองมิน คยูฮยอน และชั้นก้อทำงานเป็นแคสเชียร์ทีนี่ด้วย”ฮยอกแจตอบ
“...”
“ส่วนที่พักนะเหรอ...ชั้นพักอยู่กะฮันนะ”ถ้าจียงสังเกตดีๆจะพบว่าตอนนี้หน้าของฮยอกแดงจนเหมือนแยมสตอเบอรี่แล้ว
“...”
“พอจบม.ปลายแล้วชั้นก็ไปเรียนต่อด้านการอาหารที่อิตาลี่…นายถึงไม่เจอชั้นเลยไง”
“...”
“ส่วนจดหมายที่นายส่งให้นะชั้นได้รับทุกฉบับเลย เพราะป้าที่มาซื้อบ้านต่อเค้าเก็บไว้ให้ แต่กว่าชั้นจะได้ก็ตอนชั้นกลับมาเกาหลีแล้วนะ”
“...”
“ส่วนซองมินไม่ต้องบอกนะว่าเจอมั้ย แต่เพื่อนคนอื่นชั้นไม่ได้เจอเลยอะนายเข้าใจนะ”
“อืม” จียงรับคำอย่างงงๆนี่ฮยอกแจจะไม่ให้เค้าประมวลคำตอบเลยหรอ (รู้สึกว่าหนูจียงจะถามเค้าไฟแลบกว่านี้นะจ๊ะ—ไรเตอร์)
“ครบทุกคำถามแล้วนะ”ฮยอกแจตอบพลางยิ้มจริงใจเห็นเหงือกไก่เด่นเป็นสง่า
...ฮยอกเก่งวุ้ยตอบครบทุกคำถามเลยสงสัยมันจะกินน้ำมันตับปลา ขนาดยิงคำถามใสเป็นปืนกลขนาดนี้นะเนี๊ย...จียง
“จ๊ะ...ครบ แฮ่ะๆๆ”
“แล้วนี่จียงทำงานอยู่ที่ไหนเนี๊ย เราไม่ยักกะเคยเห็น”ฮยอกแจถามพร้อมทั้งทำหน้าสงสัย
“ออ..เราทำงานที่ YG::PuB:: นะ”จียงตอบพลางกัดพายข้าวโพดเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“ออ..มิน่าละ ไม่เคยเห็นนายเลย แปลกเนาะอยู่ใกล้กันแค่นี้เองแต่กว่าจะเจอกัน”
ฮยอกแจบนงุงงิง
“นายนี่นา ยังเหมือนเดิมอยู่เลย”จียงเงยหน้าขึ้นจากพายแล้วพูดอย่างล้อๆ
“เหมือนเดิม...ยังไง”ฮยอกแจทำหน้ายุ่ง
“ก้อ....”
“ว่า....”
“ขี้บ่นไง ฮ่าๆๆๆ”ว่าแล้วจียงก็หัวเราะร่าที่ได้แกล้งเพื่อน
“แล้ววันนี้นายไม่ไปทำงานเหรอ”ฮยอกแจถามพร้อมเติมนมอุ่นๆให้จียง
“อ๊ากกกก...แย่แล้วฮยอก ทุกคนคงเป็นห่วงชั้นมาก”จียงตะโกนสุดเสียงเล่นเอาคนทั้งร้านมองมาที่จียง
ด้านฮยอกแจเห็นคนทั้งร้านมองมาทางเดียวก็รีบปรามจียง
“นี่!! อะไรของนายจียงคนมองทั้งร้านแล้ว”
“ชั้นต้องรีบไปแล้ว แล้ววันหลังชั้นจะแวะมาหานายใหม่นะ”
จียงกล่าวลาเพียงเท่านี้แล้ววิ่งออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว
.........................
YG::PuB::
“นี่เทมป์นายทำไมมาช้านักละ”
ทันทีที่เทมป์มาถึงผับดองวุกรีบเข้ามา แต่ก็ไม่วายต่อว่าเล็กน้อย
“อะไรอะพี่ดองวุก มาช้านิดหน่อยเอง ว่าแต่เจอยังนายจียงอะไรของพี่เนี๊ย”
“ยังเลยอะ”ดองวุกตอบเสียงเศร้า
“ฮือออ”
“นี่!!หยุดร้องไห้ได้แล้วไอ้แพนด้า”แต่ก็ยังไม่วายหันไปดุซิงรีที่ตอนนี่ยังไม่หยุดร้องไห้
เทมป์เห็นดองวุกโวยวายจึงปรามเล็กน้อยแล้วหันไปคุยกับพี่เขยแทน
“พอเหอะพี่ดองวุก...แล้วนี่หาไปถึงไหนแล้วอะพี่แทบิน”ประโยคหลังเทมป์หันไปถามแทบิน
“พี่ให้เท็ดดี้กับเบ็คกี้ช่วยกันหาอยู่”
“อืมผมโทรตามแดซอง ฮันกยอง แล้วก็คยูอีกไม่นานก็น่าจะมาถึงแล้วหละ”เทมป์ตอบพลางหันไปขอเครื่องดื่มจากเด็กในร้าน
แอ้ด..ปัง
“จียง!!/พี่จียง”เสียงดองวุกและซิงรีตะโกนลั่น
“จียงเป็นอะไรมั้ย โอเครึเปล่า”ดองวุกปรี่เข้าไปจับตัวจียงหมุนซ้ายขวา ตรวจดูว่ามีสิ่งไหนผิดปกติไปบ้าง
“ขอโทษทุกคนด้วยที่ทำให้เป็นห่วง”จียงบอกอย่างสำนึกผิด
“พี่จียง~~ฮือ..ฮือ”เสียงซิงรีโหยหวน
“โอ๋...ไม่ต้องร้องนะพี่ไม่เป็นไรขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง”
“ผมกลัวว่า..ผมจะเป็นคนที่ทำให้พี่หายไป ฮือ..”ซิงรียังคงร้องไม่หยุด
ด้านเทมป์ที่หันกลับมาจากสั่งเครื่องดื่ม ก็พบกับจียง ทำให้เทมป์ถึงกับตะลึง
“จี!!”
“ไอ้ลิงหืนกาม!!”
“อ้าวนี่รู้จักกันแล้วเหรอ”
ด้านดองวุกที่ยืนอยู่ถามด้วยความสงสัย
“จี...ของผม”เป็นเทมป์ที่เพ้อไม่หยุด
“นี่!!อย่ามามัวใครเป็นของนายกันไอ้ลิงหืนกาม”และจียงที่โวยวายไม่หยุดเหมือนกัน
“เทมป์นายไปรู้จักจียงได้ไง”แทบินถามคล้ายดองวุกอีกครั้ง
“ฮะ!! อะไรนะพี่แทบิน”เทมป์ถามแทบิมอีกครั้งด้วยความไม่แน่ใจ ก็เค้าได้ยินว่าจี...ของเค้าชื่อจียง ไม่นะเป็นไปไม่ได้รักแรกพบจะต้องไม่ใช่ศัตรูในอุดมคติ
“พี่ถามว่านายรู้จักจียงด้วยเหรอ”แทบินถามย้ำอีกครั้ง
โอ้...มันช่างชัดเจน
“ปล่าวนะพี่แทบินผมไม่ได้รู้จักไอ้ลิงนี่”เป็นจียงที่แย่งตอบก่อน
“อ้าวแล้ว...”
“จี นายจะบอกว่าไม่รู้จักชั้นได้ไง ชั้นก็ลิงสุดที่รักของนายไง”เทมป์แย้ง
“นายอย่ามามั่วนะเทมป์”จียงบอกอย่างหงุดหงิด
“น๊ะ นายเรียกชื่อชั้นถูกแล้วนายจะบอกว่าไม่รู้จักชั้นได้ไง เรารู้จักกันครับพี่แทบิน”
เทมป์หันไปบอกแทบิน
“อ่า..นายหลอกชั้นนี่”จียงได้แต่เต้นเร้าๆอย่างทำอะไรไม่ได้ ไม่น่าตกหลุมพลางของลิงเจ้าเล่ห์นี่เลยจียง
คอยดูนะลิงบ้านายกล้าหลอกควอนจียงคนนี้ แล้วนายจะรู้ถึงความหายนะ แต่...ฝากไว้ก่อนได้ปะล่ะ
-------------------------------------sun&snow----------------------------------------
ตอนต่อไปถ้ามาช้านิดก็อย่าโกรธนะ
คอมเมนต์ทำให้เรารู้ว่า
ฟิคเราก้อมีคนอ่าน
เพื่อเทมป์จีforever
ความคิดเห็น