คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter3:เฮ้ย...มาได้ยังไงเนี๊ย
YG::PuB::
“อ่า.......พี่จียงของผมอยู่หนายยยยยย”
ซิงรีตะโกนลั่นร้าน
หลังจากจียงออกจากบ้านไปแล้วซิงรีก็ออกไปซื้อของแถวเมียงดงแล้วก้อมาที่ผับแต่เมื่อมาถึงกลับพบว่าจียงยังมาไม่ถึงผับก้อโวยวายหนัก
“นี่!!นายอย่าโวยวายได้มั้ยไอ้แพนด้า ก้อไหนแกบอกว่าจียงจะมา ฉันก้อนึกว่าจียงมันจะมากับแก”
ดองวุกเจ้าของร้านคนสวย?โวยกลับซิงรี ก้อมันน่ามั้ยละ ตั้งใจว่าจะทำตัวเป็นเจ้านายที่แสนดีต้อนรับลูกน้องสะหน่อย แต่พอมาถึงก้อมาเจอเจ้าแพนด้าโวยวายไม่หยุด ทำยังกับว่าไผ่จะหมดโลกสะงั้น จากนางฟ้าเลยต้องกลายเป็นซาตาน
“ก้อ...อ...”
“ก้ออะไร”ดองวุกถามเสียงเย็น
“ก้อ....ฮืออออออ”ยังไม่ทันได้ความอะไรซิงรีก้อปล่อยโฮออกมา
จะให้ทำยังไง ก้อคนมันไม่มีทางออกซิงรีคนนี้รู้ตัวว่าเค้าเป็นคนผิดที่ไม่ได้มาพร้อมพี่จียงซ้ำยังมาโวยวายใส่คนอื่นแล้วพอมาเจอกับสายตาดังสายฟ้าฟาดของพี่ดองวุกแล้วซิงรีจึงทำได้เพียงร้องไห้งอแงเสียงดัง
“ใจเย็นน่าดองวุก”แทบินที่ยืนดูเหตการณ์อยุ่นานรีบเข้าปรามก่อนที่ดองวุกจะโมโหกว่านี้ เพราะเป็นที่รู้กันว่าถ้าดองวุกโมโหเมื่อไรเป็นอันต้องแหลกไปข้างหนึ่ง
“…..”ดองวุกเงียบ เพราะกำลังสงบอารมณ์
“ฮือ...อ.”ส่วนซิงรียังคงร้องไห้ต่อไป
“เล่าให้พี่ฟังได้มั้ยซิงรี” เป็นแทบินที่เริ่มบทสนทนาอย่างใจเย็น
........
ที่ร้านอาหาร
“นาย..”
“...”
“นายจี”
“....”
หลังจากที่เทมป์จูบจียงที่สวนสาธารณะแล้วก้อลากจียงมาถึงร้านอาหารได้สำเร็จ แต่พอมาถึงร้านเรียกเท่าไรจียงก้อไม่ตอบเค้าสักที
“นายจี..”
“...” จียงยังคงเงียบต่อไป
“นี่!! ถ้านายไม่ตอบชั้นจูบนะ” เทมป์บอกเสียงเข้ม
“อ๊ะ..”
ได้ผลแหะ แค่บอกว่าจะจูบ...รู้สึกตัวเลยอย่างนี้เทมป์คงต้องจูบบ่อยๆ><
“เฮ้ย!!มาได้ไงเนี๊ย..”หลังจากโดนจูบดูดวิญญาณของไอ้ลิงหน้าหม้อ สติของจียงก้อเลือนราง มารู้สึกตัวอีกที่ก้อเพราะได้ยินเสียงแว่วๆเข้ามาว่าจะจูบ
แล้วนี่ยังพบว่าตัวเองอยู่ในร้านอาหารแล้ว....แล้วเค้ามายังไงเนี๊ย หันไปข้างๆจียงจึงพบกับคำตอบ
“นี่!!ไอ้ลิงหน้าหม้อ...นายเป็นคนพาชั้นมาเหรอ”
“คร้าบบ”เทมป์ตอบพร้อมยิ้มแก้มแทบปริอย่างอารมณ์ดี แต่นั้นทำให้จียงถึงกับปรี๊ดแตก
“นาย!!...นายเป็นใครถึงกล้าทำกับชั้นอย่างนี้ นายมันคนบ้า..ไอ้ลิงบ้า..ไอ้ลิงบ้ากาม...ไอ้ลิงหืน!! ไอ้...”
“นี่..ถ้านายไม่หยุดว่าชั้น ชั้นจะจูบ”ซึงฮยอนกระซิบเบาๆพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆจียงและมองด้วยสายตาที่ทำให้รู้สึกเหมือนจูบจียงไปแล้ว
“..ฮึยย”จียงฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ ไม่ได้กล้วแต่แค่ไม่อยากโดนหมอนี่ฉวยโอกาสเฉยๆ ได้ปะละ
“ดีมาก...ว่างายอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย”เทมป์ว่าพร้อมกับส่งสายตาระยิบระยับไปหาจียง
“ชิ!!” จียงสะบัดหน้าหนี
“นายจี...สั่งอาหารกัน”เทมป์เอยชวน
พอพูดถึงเรื่องอาหารทำให้จียงนึกขึ้นได้ เค้าลองมองดูบรรยากาศภายในร้าน
ร้านนี้มีขนาดไม่ใหญ่มาก แต่ถ้าพูดภึงความหรูหราละก็...สุดยอด ภายในร้านตอแต่งแบบเรียบๆด้วยโทนสีดำ เฟอนิเจอร์เป็นสีเทาและขาวเรียบ แต่ทุกฮย่างก็ไม่ได้ดูเรียบไปเสียหมด เพราะถูกแต่งแต้มด้วยแจกันและโคมไฟที่มีลวดลายและสีสันสดใส แค่มองดูก็รู้ได้ว่าร้านนี้ได้รับการออกแบบมาอย่างดี
“นายจี...กินไรกันดีอะ”เทมป์ถามซ้ำ
ควับ!!เหมือนดังเสียงระฆังหมดยกจียงเลิกชื่นชมบรรยากาศรอบของหันมาจ้องหน้าเทมป์อย่างกับจะกินเลือดคนตรงหน้า
“ไอ้ลิงบ้า นายพาชั้นมาทำไม” จียงโวยวาย
“อะ จี(เทมป์มันยังไม่เลิกเรียกชื่อนี้!!) ผมไม่ได้ชื่อลิงบ้านะผมชื่อซึงฮยอนแต่สำหรับคนน่ารักแบบจีผมให้เรียกเทมป์เลย” เทมป์ตอบยิ้มๆ
“ใครน่ารัก..อย่ามามั่ว”
“อ้าว!!ก้อจีไง”
“ใครให้นายเรียกชั้นอย่างนี้”หึยย ถึงจะเป็นผู้ชายก็หวั่นไหวได้นะโว้ยเล่นมาบอกว่าน่ารัก
“ก้อจีไม่บอกเทมป์สักทีว่าจีชื่ออะไร”เทมป์บอกเสียงนุ่มฟังดูน่าหลงใหล
“เออ...” จะให้จียงคนนี้ทำยังไง ที่มันเรียกนี่ก็ชื่อกูแล้วนะเฮ้อ!!
“คนน่ารักบอกชื่อมาสิคับ เทมป์จะได้เรียกถูก”
“ชั้นชื่อ...”
~~Take a breath~ take a breath ~~
“ว่าไงพี่”เทมป์รับสาย
“เฮ้อ แล้วชั้นจะได้บอกชื่อกับนายมั้ยเนี๊ย”จียงบนงึมงำคนเดียว
........
ด้านเทมป์
“ว่าไงพี่” เทมป์รับสายอย่างไม่สบอารมณ์ ก้อเค้ากำลังจะได้ชื่อคนน่ารัก ดันมีคนโทรเข้ามาเสียก่อน ถ้าไม่ติดว่าคนๆนั้นคือพี่ดองวุกพี่ชายสุดที่รักละก็เค้าไม่รับมาขัดจังหวะหรอก
“เทมป์ พี่มีเรื่องให้ช่วยหน่อย” ดองวุกบอกน้องอย่างร้อนใจ
“เออ..คือว่าผมไม่...”
“บอกไม่ว่างไม่ได้นะเทมป์”ดองวุกตวาดเสียงลั่น
เทมป์ที่เป็นห่วงคนน่ารักของเค้ากลัวว่าจะรอนานแต่พอหันไปมองกลับพบแต่ความว่างเปล่า
“อ้าว ไปไหนแล้ววะ”เทมป์บนเบาๆ
“นี่!!เทมป์ฟังพี่อยู่รึเปล่า” เสียงดองวุกแหวเข้ามาเรียกสติเทมป์ให้กลับคืน
“เออ ว่ามาเลยพี่จะให้ผมทำอะไร”เทมป์บอกอย่างเบื่อ
“จียง!!เทมป์ จียงหายไป”น้ำเสียงดองวุกเหมือนจะร้องไห้
“ไอ้เด็กจียงนั่นอีกแล้วเหรอพี่” จะไม่ให้เค้าหงุดหงิดได้ไง ก็ตั้งแต่เค้ากลับจากอเมริกา ก็ได้ยินแต่พี่ดองวุกพูดถึงเด็กนั่นเป็นห่วงอย่างนี้เป็นห่วงอย่างนั้น มันน่ามั้ยละ เทมป์ขออิจฉาได้มั้ยคร้าบ
“เทมป์ช่วยตามหาจียงหน่อยนะ จียงหายไปไหนก็ไม่รู้”
“เฮ้อ ก็ได้พี่เดี๋ยวผมกับเพื่อนช่วยกันตามหา”เทมป์รับคำอย่างเสียไม่ได้
คอยดูนะนายจียง ถ้าชั้นเจอตัวนายเมื่อไรเราต้องเคลียร์กันหลายกระทง
ความคิดเห็น