คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter2:เจอเธอแล้ว...คนนั้นของใจ
....หลังจากคืนนั้นผ่านพ้นไป
ควอนจียงที่เคยสดใสก้อหายไปด้วย
'...5 วันแล้วนะที่ความสัมพันธ์ของเราจบไป
.....5วันแล้วสินะที่ควอนจียงไม่ไดเป็นคนรักของทงยองเบ
......5วันแล้วสินะที่จียงคนนี้จมอยู่กับน้ำตา'
ก็อก...ก็อก...ก.
"พี่จียงงงงงง"ซิงรีร้องเรียกจียง
"..." ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากในห้องทำให้ซิงรีกังวลนัก
"พี่จียง ออกมาคุยกับผมเถอะ อย่างน้อยให้ผมรู้ว่าพี่ยังดีอยู่ นะ...ผมขอร้อง"ซิงรีทำได้เพียงอ้อววอนอยู่หน้าห้อง
---ข้างในห้อง
สิ่งที่ซิงรีพูดนั้น จียงรับรู้ได้เพียง 50 เปอร์เซนต์
'จียง นายได้ยินที่ซิงรีพูดมั้ย
นายกำลังทำร้ายตัวเอง
นายกำลังทำร้ายคนรอบข้าง
หยุดได้แล้ว...เลิกเสียใจได้แล้ว'
"พี่..จี..ยง"ซิงรียังคงพึมพัมอยูหน้าห้อง
แอ้ด....ปึก!!
"โอ้ย" จียงเปิดประตูออกมาอย่างรวดเร็วทำให้ประตูไปกระแทกหัวของซิงรีที่ยืนอยู่หน้าประตูเข้าอย่างจัง
"ซิงรี"จียงตกใจ
"พี่จียง..."ซิงรีเองก้อตกใจที่จียงออกมาข้างนอก หลังจากเก็บตัวอยู่ในห้องหลายวัน
"ฮืม"จียงทำหน้าแปลกใจกับหน้าตาเหรอหราของซิงรี
"เออ...อ...คือ"ซิงรีอึกอักเพราะไมรู้ว่าจะเริ่มถามยังไงดี
"เอาเป็นว่าพี่จะเล่าให้ฟัง"จียงเห็นหน้าตาสงสัยของซิงรี ก้อพอจะรู้ว่าน้องคนนี้คิดยังไงจึงรวบรัดตัดความเอาเอง
"..เล่า..เรื่อง??"ซิงรียังคงปรับตัวไมทัน
"ก้อเรื่องทั้งหมดไง..เรื่องที่ทำให้ซิงรีต้องมาเป็นห่วงพี่"จียงอธิบาย
"...."ซิงรีถึงกับงงเข้าไปอีก ก้อพี่จียงเล่นไม่คุยกับใครเลยนับจากวันนั้น
ถามว่าเกิดอะไรขึ้นก้อไม่บอก เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว แล้ววันนี้.....
แต่ก้อดีซิงรีจะได้พี่จียงคนเดิมกลับมาเสียที
หลังจากซิงรีหายมึน จียงก้อพาซิงรีมานั่นที่โซฟาในห้องนั่งเล่นแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ซิงรีฟัง
ทุกเรื่องราวที่เกดขึ้นกับเค้าถูกถ่ายทอดให้ผู้เป็นน้องฟัง โดยไม่ต้องกลัวใครจะได้ยินเพราะห้องนี้มีเพียงเค้ากับซิงรีเท่านั้นแต่ถ้าเป็นแต่ก่อนคงจะมีอีกคนที่มาอยู่ด้วยเสมอ นั่นคือ ยองเบ
"ฮึยยย..เค้ากล้าทำอย่างนั้นกับพี่ พี่ก้อไม่ต้องไปสนใจเค้าแล้ว..."ซิงรีดูจะโมโหมากที่พี่ของเคาถูกบอกเลิก
"พี่ไม่เป็นไรแล้วซึงรี.."จียงบอกให้ซิงรีสบายใจแต่มีเหรอคนอย่างซิงรีจะไม่รู้ว่าตอนนี้จียงยังคงเจ็บปวดอยู่
"พี่จียงโอเคนะ"ซิงรีเอยถามออกไป
"อืม"จียงรับคำ
"ไม่เป็นไร...ถ้ามีใครหน้าไหมกล้ามารังแกพี่จียงของซิงรีอีกละก้อ...."ซิงรีพูดพลางทำหน้าตาเหี้ยมโหด
ทำให้จียงที่มองดูอยู่อดหัวเราะออกมาไม่ได้
"ฮะ ฮะ เรานี่น้า เป็นเด็กอยู่เลยทำจะมาปกป้องพี่"
"โหยยย...พี่จียงอะ"ว่าแล้วซิงรีก้อสะบะดหน้าหนีแสดงให้รู้ว่า เค้างอนแล้วนะ
"เอาเป็นว่าพี่เตรียมตัวไปทำงานก่อนนะ"พูดจบจียงก้อเดินกลับเข้าห้องเพื่อไปเปลี่ยนชุด
ปล่อยให้ซิงรีนั่งอึงอยู่ในห้องนั่งเล่น
" พี่...เตรียมตัว....ไป...ทำงาน ห้ะ พี่จียงจะไปทำงาน"เมื่อตั้งสติได้ซิงรีก้อรีบหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาเจ้าของร้านที่เค้าและพี่จียงนับถือดังพี่แท้
"สวัสดีคับ ดองวุกพูดคับ"
"พี่ดองวุกนี่ซิงรีเองนะ"
"ออ..ว่าไงซิงรีที่ห้องมีปัญหาหรอ หรือว่าจียงมันเป็นอะไร"ดองวุกถามด้วยน้ำเสีงร้อนรน
"ไม่ใช่พี่..ผมจะบอกว่า..พี่จียงจะไปทำงาน"
"ห้ะ...จียงจะมา"ดองวุกตะโกนลั่นทำให้แทบินที่นอนอยู่ข้างๆถึงกันสะดุ้ง
หลังจากแต่งตัวเสร็จจียงขอมาก่อนซิงรีด้วยเหตูผลที่ว่าอยากมาสูดอากาศ ซึ่งซิงรีก้อตามใจ
เดินมาได้สักพักจียงก้อมาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะ
จียงเลือกที่จะนั่งบนพื้นหญ้านุ่นๆมากกว่าม้านั่งแข็งๆ
เมื่อมาอยู่ในสถานที่เดิมๆก้ออดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องเดิมๆ วันเวลาของความสุขที่เคยมีระหว่างทงยองเบกับควอมจียง ตอนนี้คงไม่มีแล้วสินะ
ยังไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ก้อมีเสียงวัตถุพุ่งมาทางจียง
ฟิ้วววว...ว ...ปึ๊กก!!
"โอ้ย"ลูกบาสแหวกอากาศมาจบที่หัวของร่างบางพอดิบพอดี
"เธอ..เป็นไรรึเปล่า"
มีเสียงทุ้มต่ำฟังดูมีเสนห์เอยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อจียงเงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้เห็นเจ้าของเสียงบอกได้คำเดียว...หล่อมากกกก
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือเค้าเป็นใครกล้ามาขัดจียงที่กำลังบิวอารมณ์เศร้ากันละ ตอนนี้เค้าแทบไม่รู้สึกเศร้าเลย แต่กลับรู้สึกโมโหคนตรงหน้านี่มากกว่า
อีกคนหนึ่ง ทันทีที่ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาเค้าแทบอยากจะโผเข้าไปกอด คนอะไร น่ารักได้อีก ซึงฮยอนจะทนไม่ไหวแล้ว ยิ่งเวลาโกรธยิ่งน่ารัก
"นายกล้าดียังไงมาปาลูกบาสใส่หัวชั้น"
"ไม่ได้ปานะ มันเป็นอุบัติเหตุ"
ปากก้อแก้ตัวไปแต่ในตากรุ้มกริ่มแบบนี้ยิ่งทำให้จียงโมโห
"ยังจะเถียงอีก"
"อืม..งั้นขอโทษด้วยการพาไปเลี้ยงข้าวสักมื้อ แลกเบอร์กัน อะไรอย่างนี้ดีมั้ย"ซึงฮยอนยืนข้อเสนอที่ฟังดูแล้ว....ไม่ค่อยเท่าไรเลยนะเทมป์!!
"อย่ามามั่วนายกับฉันไม่รู้จักกัน"
"อะ งั้น...ชั้นชื่อซึงฮยอนเรียกเทมป์ก้อได้แล้วนายละ"ซึงฮยอนถามจียง
"จี...ย....เฮ้ย แล้วทำไมชั้นต้องบอกนายด้วย"เกือบไปแล้วมั้ยจียง หมอนี่ท่าจะเจ้าชู้เอามากๆแน่เลย
"อ่า...ไม่บอกเหรอ..งั้นเรียก..ก..จีละกัน"
"เฮ้ย..ทำไมต้องจี"จียงใจไม่ดี คิดทบทวนหลายรอบว่าเผลอไปบอกชื่อตอนไหนรึ่เปล่า ไม่ว่าจะกี่ครั้งคำตอบคือไม่ เค้าไม่ได้บอกชื่อไป
"ก้อออ..จี มันแปลว่ารักแรกไง "ซึงฮยอนเฉลย
"ออออ" ก้อตกใจหมด ที่แท้มันก้อตูเอาเอง
"ปะกินข้าว"ว่าแล้วซึงฮยอนก้อลากจียงไป
"นี่นาย...อย่ามามัวใครจะไปกินข้าวกับนาย" ว่าแล้วจียงก้อดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อให้หลุดจากมือของเทมป์
"นี่นาย!! ปล่อยนะ...ปล่อย...ปล่อยสิโว้ย...ปล่..อุ๊บ"
ยังไม่ทันทีจียงจะได้โวยวายต่อเทมป์ใช่มือดึงร่างบางเข้าหาแล้วประกบริมฝีปากบางลงไปทันที
สติของร่างบางหลุดลอยไป
เมื่อร่างสูงเห็นว่าร่างบางนิ่งแล้วจึงถอนริมฝีปากออกแล้วยกยืมอย่างพอใจ
"แหมถ้ารู้ว่าจูบแล้วว่าง่ายอย่างนี้จูบตั้งนานแล้ว"
--------------------------------------------------sun&snow-------------------------------------------------------------------
มือใหม่นะ
ถ้าอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจก้อขอโทด
เดี๋ยวจะปรับปรุงไปเรื่อยๆนะ
ความคิดเห็น