^^My Manager-My Superstar^^[TempG++]

ลำดับตอนที่ #14 : My Manager-My Superstar>>13

มีใครรอมั้ยเอย

คราวนี้มาไวว่อง

ไปอ่านกันเลย

-----------------------------SUN&SNOW-----------------------------------------


...............นานเท่าไรแล้วนะที่จียงไม่ได้เจอคุณแม่สุดที่รักเลย คิดถึงจังเลยอยากไปหามากมาย ทั้งที่อยู่ห่างกันแค่นั้น แต่ด้วยงานของเทมป์ที่รัดตัวทำให้เค้าไม่สามารถไปหาแม่ได้เลย.....จะว่าไปแล้วงานเค้าก็ไม่ได้ยุ่งอะไรมากมายหรอกมีก็แต่เทมป์เท่านั้นแหละที่งานยุ่งแต่เรื่องมันอยู่ที่ว่าไอ้นักร้องหน้าหล่อนั้นไม่ยอมไปไหนหรือทำอะไรโดยไม่มีเค้าเลยนะสิ ทีมงานคนอื่นๆเลยลงความเห็นกันว่าจียงไม่ควรอยู่ห่างเทมป์เกินหนึ่งเมตรเป็นอันขาด!! ชะตากรรมของจียงเลยเหมือนถูกผูกติดกับพ่อนักร้องตัวดีนั่นซะแล้ว........

..........ไม่ได้งันนี้เค้าต้องไปหาแม่ไม่ได้ต่อให้เทมป์งอแงจนไม่ไปทำงานเค้าก็ไม่สน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เทมป์.....วันนี้ชั้นขอไปหาแม่น่ะ นายไปบริษัทคนเดียวได้มั้ย”จียงที่ตอนแรกตั้งใจอย่างเด็ดเดียวว่าจะไม่สนใจหน้าหล่อๆของนักร้องดัง แต่พอเอาเข้าจริงๆทันทีที่เห็นาสายตาเศร้าๆส่งมา....จากที่เป็นคำสั่งเลยเหลือเพียงคำอ้อนวอน!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“.........”ไปหาแม่งั้นเหรอ จริงสินะจียงไม่ได้เจอแม่ตั้งนานแล้วว่าไปก็น่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย เพราะแผนของพี่ดองวุดแท้ๆเลยที่บอกให้เค้าทำตัวติดกับจียงตลอดเวลาถึงแม้มันจะทำให้เค้ารู้สึกดีก็เถอะ แต่ถ้าให้มาเห็นหน้าจียงเศร้าเพราะโฮมซิกอย่างนี้เทมป์จะยอมตัดใจห่างจากจียงสักวันก็แล้วกัน

 

 

 

 

 

 

 

“………นะ.....นะเทมป์นะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“..................อืม............”จริงๆแล้วจียงไม่ต้องมาอ้อนขนาดนี้ก็ได้แค่ขอเฉยๆเทมป์ให้แล้ว....แล้วมาอ้อนอย่างนี้ถ้าเทมป์เกิดอดใจไม่ไหวขึ้นมาจะทำยังไงละเนี่ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากเลยนะเทมป์  แล้วจะเอาพุดดิ้งฝีมือแม่มาฝาก ไปแล้วนะ...........”จียงกล่าวอย่างร่าเริง ดีใจเหลือเกินที่เทมป์ไม่งอแงเหมือนทุกทีที่เค้าขอไปไหนหรืออยู่ห่าง แล้วถลาออกจากห้องไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.....ทำอะไรเข้าสิเทมป์นั้นจียงจะไปแล้วนะนั้น รีบคิดสิคิด

 

 

 

 

 

 

 

 

หมับ!!

 

 

 

 

 

 

 

 

“...........อ่ะ!! มีอะไรหรือเปล่าเทมป์”

 

 

 

 

 

 

 

 

ยังไม่ทันทีสมองจะประมวลผลว่าควรทำอย่างไร ร่างกายก็ทำตามที่หัวใจต้องการเสียแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กำลังใจสำหรับวันนี้ล่ะ”

............นานไงเทมป์บอกแล้วว่ามันไม่ได้ออกมาจากสมอง มันออกมาจากหัวใจแบบเพียวๆเลยนะเนี่ย ไม่เชื่อมองตาเทมป์ได้เลยขนาดจียงมองแล้วยังหน้าแดงเลย เทมป์ขอฟันธง คอนเฟิร์มและบลาๆๆๆ ว่าจียงอายเทมป์ชัวร์!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

………..จียงละอยากมุดพื้นห้องเทมป์ไปหาแม่เสียเดี๋ยวนี้เลยที่เดียว เพราะอยู๋ดีๆพ่อนักร้องรูปหล่อก็คว้าแขนเค้าไว้เสียแน่น แต่ที่หนักที่สุดก็เห็นจะเป็นคำพูดที่หลุดออกมาจากปากนั่นแหละ ‘กำลังใจสำหรับวันนี้ล่ะ’ ............ปกติไม่เห็นขอเลยอ่ะ มาวันนี้มาขอจียงควรจะทำไงดีเนี่ย ถ้าบอกไม่ให้เชื่อเหอะว่าไอ้หน้าลงินี่ต้องทำตาซึ้งจนจียงยอมให้อยู่ดีนั่นแหละ!!

 

 

 

 

 

 

 

ฟอด!!

 

 

 

 

 

 

 

.....ร้อนมาก..........หน้าเทมป์กำลังร้อนมากๆเลยตายเหอะ อายมากมายอ่ะ...อร๊ายยยยยยยยยยย!! เขินวุ้ย.....ก็ปกติเทมป์ไง เป็นเทมป์ที่เป็นคนหอมแก้มแต่วันนี้แบบว่า....จียงจะไม่อยู่นานอ่ะเลยขออ้อนนิดหน่อย ไม่คิดเลยว่าจียงจะ....จะ.....จะกล้าหอมแก้มเค้าอ่ะ ถึงจะหอมแล้ววิ่งหนีไปเลยก็เถอะ แบบว่า คิดเอาเองได้ป่ะ ว่าจียงก็หวั่นไหวกับเค้าเหมือนกัน เทมป์ไม่ได้ชอบจียงฝ่ายเดียวแล้วอ่ะ อย่างนี่เค้าเรียกว่าเป็นแฟนกันได้ยังอ่ะ.......รีบไปถามพี่ดองวุกดีกว่า...............

 

 

 

 

 

 

 

 

.................................................................................................................

.

.

.

.

..

.

 

 

 

 

...........ทำไมลิฟท์มันถถึงได้ช้าอย่างนี้น่ะ เอาว่ะลิฟท์ไม่มาสักที บันไดก็แล้วกัน เพราะถ้าเกิดไอ้นักร้องหน้าลิงนั่นตามมาต้องเห็นว่าเค้าหน้าแดงแน่เลย ไม่ได้ๆๆๆ ถ้าเกิดไอ้นักร้องนั่นเห็นมันต้องเอาไปบอกคนอื่นแน่เลย แล้วแบบว่าคนอื่นก็จะล้อเค้า จียงคงค้องอายแทบแทรกแผ่นดินหนีแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

ก็อกๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

……….เสียงเคาะประตูที่ทั้งรัวและเร็วเรียกให้คุณนายควอนต้องรีบออกมาเปิดประตู ใจอยากจะต่อว่าคนที่มาเคาะให้รู้จักมารยาทเสียหน่อย แต่พอเปิดออกมาแล้วพบว่าเป็นลูกรักที่ไม่ได้เห็นหน้ากันมาเกือบเดือน จากที่หงุดหงิดก็เหลือแต่ความดีใจ

 

 

 

 

 

 

“จียง...........”

 

 

 

 

 

 

 

“แม่............คิดถึงจังครับ”จียงพูดเสียงอู้อี้อยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ นานเท่าไรแล้วนะที่ไม่ได้ทำแบบนี้ ถึงแม้ว่าตอนนอนเทมป์จะแอบกอดเค้าอยู่ซึ่งเค้าเองก็ยอมรับอยู่หรอกว่าอ้อมกอดของเทมป์มันก็อบอุ่นเหมือนกัน แต่ยังไงก็ไม่เหมือนอ้อมกอดของแม่เป็นอันขาด เพราะทุกครั้งที่จียงกอดแม่จิตใจที่เคยปั่นป่วนจะปล่อยวางและสงบลง แต่กับเทมป์อ้อมกอดของเทมป์ทำให้จิตใจของเค้าที่สงบนิ่งอยู่ดีๆ ปั่นป่วน เต้นโครมครามจนใจเค้าแทบจะออกมามูนวอล์คอยู่ข้างนอกอยู่แล้ว!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เห็นหน้าสะนานเลยนะทั้งๆที่อยู่ใกล้แค่นี้ไม่เห็นมาหาแม่เลย ก็อย่างว่าละนะ แม่นะมันแกแล้วจะไปหน้าสนใจเท่านักร้องหล่อๆอย่างเทมป์เค้าได้ยังไง พูดแล้วมันเศร้า”

 

 

 

 

...............ยังไม่ทันที่จียงจะได้หย่อนตัวลงบนโซฟา ผู้เป็นแม่ก็ร่ายอาการน้อยใจออกมาสะยืดยาว ว่าลูกน้อยที่เคยหน้ารัก ตอนนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว ความรู้สึกคงเหมือนแม่ที่พอลูกสาวมีแฟนแล้วสนใจแม่น้อยลงประมาณนั้นเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

“โถ่แม่ครับ ก็งานมันยุ่งนี้ครับ” จียงอยากจะบอกเหลือเกินว่าที่เค้ามาหาแม่ไม่ได้เนี่ยก็เพราะว่าคุณนักร้องคนดีศรีเกาหลีของแม่นั่นแหละที่ไม่ยอมปล่อยเค้ามา แต่จียงไม่อยากบอกหรอกเดี๋ยวเรื่องถึงหูท่านประธานสุดที่รักแล้วจะยาว...........

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นดีเลยมาช่วยแม่ทำพุดดิ้งสูตรใหม่ดีกว่า เดี๋ยวยองเบก็จะมาชิมแล้ว”

 

 

 

 

 

 

 

“ห๊ะ!!~ ยองเบจะมาเหรอครับ”

 

 

 

 

 

 

 

“จ๊ะ................”

 

 

 

 

 

 

 

..................................................................................................................

.

.

.

.

.

.

.

 

 

 

 

“ไงมึง เมื่อคืนฝันว่าถูกหวยรึไง ยิ้มหน้าบานจนคนบนดวงจันทร์เห็นแล้สมั่งนั่น”เท็ดดี้เอยแซวน้องชายสุดที่รักที่วันนี้ยังไม่หุบยิ้มตั้งแต่เข้าบริษัทมาเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คนกำลังอารมณ์ดีหน่าพี่ อย่ามาทำให้อารมณ์เสียได้ป่ะ”เทมป์หันมาทำหน้าดุใส่เท็ดดี้แล้วหันไปนั่งยิ้มคนเดียวต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“...............................”รุ่นน้องกู สงสัยอาการคงหนักพอดู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ยดองวุก!! มาดูรุ่นน้องมึงหน่อยดิ”เท็ดดี้หันไปเห็นดองวุกกำลังเดินผ่านมาจึงร้องเรียกให้มาช่วยดูอาการลิงไม่สมประกอบ

 

 

 

 

 

 

.........ทันทีที่เทมป์ได้ยินว่าดองวุกมาก็รีบถลาเข้าไปหาทันที ทำเอาเท็ดดี้ที่ยืนอยู่อดแปลกใจไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรว่ะเนี่ย........สงสัยไอ้เทมป์จะเป็นเอามากปกติเห็นไอ้ดองวุกที่ไหน ไม่มีเทมป์ที่นั่น!!..........แต่อย่างว่าเดี๋ยวนี้เค้ากำลังทำสนธิสัญญาความร่วมมือจีบจียงเพื่อสร้างเคะคนใหม่แห่งวายจีอยู่...........คนเรา!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ่นอะไรพี่เท็ดดี้”ดองวุกที่เดินเข้ามาได้ยินเท็ดดี้บ่นงึมงัมก็รู้แน่ว่าเท็ดดี้คงไม่มาเอยชมตนอยู่เป็นแน่

 

 

 

 

 

 

 

 

“เปล๊า!!..........ไม่มีอะไรเลย ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าอิจฉามากผมโทรไปตามพี่เบ็กกี้กลับมาเกาหลีให้มั้ยล่ะ”เทมป์เอยล้อเลียนเท็ดดี้ ทำเอาแรพเปอร์ตัวพ่ออดใจไม่ได้ต้องสลัดโฮสทิ้งแล้ววิ่งตามกระทึบไอ้รุ่นน้องตัวดีเป็นการด่วน........เล่นเรื่องอื่นเท็ดดี้ไม่ว่าแต่อย่ามายุ่งกับคนคนนี้ของเค้าเป็นอันขาด............เทมป์....

.

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

 

 

.

..

มึงตาย!!

 

 

 

 

…………แต่ประทานโทษเถอะ พี่เท็ดดี้เองก็น่าจะรู้ว่าเค้านะ อายุก็เลขสามแล้วจะไปวิ่งไล่ตีเด็กมันทันได้ที่ไหน วิ่งไปก็รั้งแต่จะทำให้ความดันขึ้นเปล่าๆ........โถ่!!ไม่น่าเลยขอเชิญทุกท่านร่วมยืนไว้อาลัยของปาร์คเท็ดดี้ด้วย--ดองวุก

 

 

........................................................................................................

.

.

.

.

.

.

.

.

 

 

 

 

 

 

“................ดีครับแม่”ยองเบเปิดประตูเข้ามาห้องของคุณนายควอนอย่างชำนาญโดยไม่มีท่าทีขัดเขินใดๆทั้งสิ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ชั้นใช่แม่นายเหรอยองเบ.......”คำทักทายแปลกๆของเพื่อนทำให้ยองเบสะดุ้งเล็กน้อย.........................พูดอย่างนี้จียงมันกัดยองเบใช่มั้ยเนี่ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวกลับบ้านถูกเหมือนกันเหรอจียง”เค้าบอกว่าหมากัดอย่ากัดตอบ แต่ถ่มังกรเพื่อนรักกัดยองเบขอหน่อยก็แล้วกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้ยองเบ!!”

......................ได้ผล มังกรตัวน้อยขี้ใจร้อยของขึ้นตามระเบียบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ว่าเด็กๆไปหาที่คุยกันระหว่างรอพุดดิ้งของมี่กว่ามั้ยจ๊ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

............คำพูดของแม่ทำเอายองเบและจตียงหันมองหน้ากันทันที.......ช่างเป็นการไล่ที่สุภาพมากกกกกกกกกกก!!

 

 

 

 

 

 

 

…….และจากสายตาอันหวานซึ้งที่แม่ส่งมา ทั้งสองเพื่อนรักจึงทำได้เพียง

 

 

 

 

 

…

 

 

 

 

 

 

 

“ฮะ/ครับ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอบรีบโดยพร้อมเพรียง

 

 

 

 

 

 

 

 

“มึงเป็นไงบ้างว่ะ”ยองเบถามเพื่อนขณะยื่นเอาแขนท้าวที่ระเบียง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“................ก็ดี”คำตอบสั้นๆที่ถูกส่งมาโดยที่คนตอบไม่หันหน้ากลับมา

 

 

 

 

................สั้น!!..................สั้นมากจริงๆสำหรับคำตอบที่จียงตอบยองเบกลับมา คิ้วของยองเบขมวดเป็นปมเพราะสงสัยในอาการผิดปกติของเพื่อนรักทั้งที่จริงแล้วจียงมันควรจะบ่นว่าอย่างนั้นอย่างนี้ แต่นี่กลับเงียบ!!

 

………………..จียงเปลี๊ยนไป๋!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มึงว่ากูดูเหมือนเกย์มั้ย”คำถามที่เอยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของจียงทำยองเบถึงกับทำหน้าเหวอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“..................................”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเงียบดิ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“...........................”จะไม่ให้เงียบได้ยังไง ก็ยองเบอยากบอกเหลือเกินว่าจียงไม่ได้ดูเหมือนเกย์หรอก............แต่

 

 

 

 

 

.............

.

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

เหมือนผู้หญิงมากกว่า!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมแกถึงคิดว่าคนอื่นว่าแกเป็นเกย์ว่ะ”ยองเบถามขึ้น ก็ปกติไอ้จียงเพื่อนเค้ามันรู้สึกตัวช้าจะตายไป แต่ก่อนคนในคณะต่อยแย่งมันมันยังไม่รู้ตัวเลย นี่แสดงว่าคนที่ทำให้มันรู้แม่งต้องโครตซื่อบื้อแน่เลย!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“................................................”จียงควรตอบยองเบว่ายังไงดีเนี่ย ก็ไม่มีใครบอกหรอก มีก็แต่ไอ้นักร้องดังนั่นแหละ บางทีก็กอดบางทีก็หอมแก้ม ยิ่งพักหลังมานี้ยิ่งทำโจ่งแจ้งมากขึ้น ไม่รู้จักอายคนอื่นเค้ามั่งหรือไงเนี่ย.........

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วถ้าสมมตินะ...........สมมติอ่ะ แบบว่าเรื่องต่อไปนี่มันเป็นเรื่องสมมติ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอเค!! เรื่องสมมติ”เป็นยองเบที่เอยขัดขึ้นก่อนที่เพื่อนเค้าจะสมมติไปมากกว่านี้..........ไอ้จีมันคิดว่าเค้าไม่รู้รึไงว่ามันโกหก!!

 

 

 

 

 

 

 

 

“สมมติว่าชั้นเป็นเกย์.......นายยังจะเอาชั้นเป็นเพื่อนอยู่มั้ย”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จียง..............ชั้นบอกอะไรให้มั้ย”

 

 

 

 

 

 

 

 

“.......................อืม”จียงพยักหน้ารับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นกับซิงรี............เราคบกันแล้ว”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ย!!จริงอ่ะ”จียงตาโตด้วยความตกใจ.........อะไรว่ะไม่อยู่กับมันไม่ถึงเดือนดี แม่งเป็นฝั่งเป็นฝา เป็นไห กะละมัง หม้อ โอ่งไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มึงรังเกียจกูมั้ยล่ะ?”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

................จียงไม่ตอบแต่ส่ายหน้าอย่างแรงเป็นคำตอบแทนคำพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นมึงก็ไม่ต้องห่วง..........กูไม่เกียจมึงหรอก”ยองเบตบบ่าแสดงความมั่นใจให้จียง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“................อืม”

 

 

 

 

...............................................................................................................

.

.

.

.

.

.

.

 

 

 

 

 

“เทมโป ชั้นมีคนมาแนะนำให้เธอรู้จัก”

 

 

 

 

 

 

ประธานยางเดินมาหาเทมป์ในห้องอัดพร้อมผู้ชายหน้าตาหล่อเหล่าอีกคนหนึ่ง เทมป์ยอมรับเลยว่าผู้ชายคนนี้หล่อมากแม้แต่กับผู้ชายด้วยกันเองอย่างเค้ายังต้องเอยชม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ยุนโฮ.....คนที่จะมาฟิชเชอริ่งร่วมกับนาย”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมชองยุนโฮครับ” ยุนโฮยื่นมือออกไปแสดงการทักทายอย่างสุภาพ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครับ ผมชเวซึงฮยอน เรียกเทมโปก็ได้ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”

 

 

 

 

 

 

 

..........ให้ตายสิทั้งที่ดูเป็นคนดีแท้ แต่ทำไมเค้าถึงไม่ค่อยชอบขี้หน้าหม่อนี่เลยนะเนี่ย........เรื่องอื่นช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้มาคิดวิธีสารภาพรักกับจียงดีกว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...........เทมป์เขินอ่ะ!!

 

 

 

 

.............................................................................................................

.

.

.

--------------------------------------------SUN&SNOW--------------------------------------------------------------

ยุนโฮโผล่มาทีละนิดละหน่อย


อย่าพึ่งรีบเดานะ ค่อยอ่านไป

ผู้จัดการหมายเลข14อาจมาช้านิดหน่อยรอกันด้วยนะจ้า


อย่าลืมเม้นมาติชมกันนะ


ปล.ไรเตอร์รักรีดเดอร์(ที่เม้นจะรักมากกว่าไม่เม้น5555555555+)