^^My Manager-My Superstar^^[TempG++]

ลำดับตอนที่ #1 : My Manager-My Superstar>>1

…

เทมโปๆๆๆ…กรี๊ดดด...เทมโปๆๆๆๆ

...

เสียงของสาวน้อยสาวใหญ่ส่งเสียงเพื่อเรียกศิลปินคนโปรด...เทมโป หรือ ชเวซึงฮยอน

 

 

พรึ่บ!!....กรี๊ดดดดดดดดด

 

ทันทีที่เค้าปรากฏตัวก็สามารถเรียกเสียงกรี๊ดได้กระหึ่มฮอล์ ด้วยหน้าตาที่หล่อแบบคมเข้มเมื่อนำมารวมกับเสื้อผ้าหน้าผมที่ดูดี ทำให้ชายหนุ่มคนนี้ต่างก็เป็นที่หมายปองของสาวๆอย่างไม่ต้องสงสัย

 

 

....หลังจบการแสดง

 

 

“ พี่เทมป์!! วันนี้สุดยอดเลยพี่ ผมเห็นเหล่านูนากรี๊ดกันใหญ่เลย” แดซองรุ่นน้องคนสนิทที่พ่วงตำแหน่งแดนเซอร์ เข้ามาทักหลังจากจบการแสดงของวันนี้

 

 

...เทมป์...เป็นชื่อที่คนสนิทหรือไม่ก็...คนสำคัญ เรียกเท่านั้น

 

    

“อืม...ไม่ต้องมาชม เห็นชมอย่างนี้ทีไรต้องเลี้ยงเหล้าพวกแกทุกที”

 

     “โถพี่...นิดหน่อยน่า แล้วตกลงพี่เลี้ยงป่ะ”แดซองถามพร้อมกับทำหน้าให้ดูน่ารัก น่าสงสารสุดขีด

 

     “...”

 

     “..เชื่อพี่เถอะ หน้ายังนี้ไม่เหมาะกับแกเลยวะ”เทมป์ว่าแล้วเดินออกไปเมื่อเดินมาถึงรถเทมป์ก็หันหลังกลับมาหาแดซองและพ้องเพื่อน (- - !! ใช้ศัพท์สะ..)

 

    

     “ที่เดิมนะ”เทมป์บอกแล้วพุ่งทะยานออกไปด้วยออร์ดิสีดำ…ประมาณว่า จะเท่ห์ไปไหน

 

     “เย้....”เสียงเหล่าลิงดีใจที่วันนี้มีคนเลี้ยงเหล้าอีกแล้ว

 

 

 

...........

 

     “แม่ฮะ...ทำไมเราต้องย้ายบ้านบ่อยแบบนี้ละฮะ”จียงหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักเกินชายเอ่ยขึ้นขณะกำลังจัดของเข้าที่

 

 

     “...หรือว่าแม่หนีหนี้”จียงว่าพร้อมทำหน้าตกใจแบบเวอร์สุดขีด

 

     “เรานี่ชั่งคิดได้นะ” คุณนายควอนเลย อดไม่ได้ที่จะประทับมะเหงกน้อยๆลงบนหัวลูกชายสุดที่รัก

 

     “อ่ะ...ผมจะไปรู้ได้ยังไงฮะก็เห็นว่า หลังนี้เป็นหลังที่ 2 ของเดือนนี้ แล้วก็หลังที่ 7 ของปี”

 

     “ทำใจหน่อยน่า พ่อเค้าต้องใช้บ้านหลังนั้นถ่ายหนัง”

 

     “…>3<…”

 

“เราไม่ไปว่าพ่อเราเองล่ะ”คุณนายควอนว่าขึ้นเมื่อเห็นลูกชายตัวดีทำหน้าล้อเลียน

 

 

     “โห..แม่!!ทำอย่างนั้นก็ฆ่าตัวตายชัดๆ พ่อจะได้ริบบัตรผมดิ”จียงว่าอย่างเซ็งๆ แล้วจัดของต่อ

 

 

...ผมละสงสัยจริงๆว่าทำไมผมกับแม่จะต้องย้ายบ้านบ่อยๆ ทั้งๆที่ฐานะทางบ้านเรียกได้ว่า...มีกะตังส์ เพราะครอบครัวเราเป็นถึงเจ้าของค่ายEntertianment ชื่อดังนามว่า...YG..   ต้องโทษนายท่านผู้ยิ่งใหญ่..พ่อผมเอง ที่เหมือนจงใจจะแกล้งผมเพราะผมไม่ยอมไปทำงานที่บริษัทแค่เนี่ย ยังดีนะที่แกล้งแค่ให้ย้ายบ้านบ่อย ถ้าริบบัตรเครดิตขึ้นมาผมไม่อยากจะนึกสภาพตัวเองเลย

 

 

หลังจากจัดของไปได้สักพัก ควอนจียงก็ทนไม่ไหว

 

     “โอ้ย!!..ทำไมของมันเยอะอย่างนี้เนี่ย”

 

     ก๊อกๆๆๆ....

 

     “มีอะไรครับ”

 

     “ลงมาหาพ่อเค้าหน่อยสิลูก”

 

     “งือออ...แม่อ่ะ”จียงส่งเสียงอิดออด

 

     “อย่ามาทำตัว...พ่อกับแม่รออยู่ข้างล่างนะ”คุณนายควอนสั่งอย่างเชียบขาดแล้วเดินจากไป

 

 

.

.

 

     “ไงเจ้าดีกว่าจะเสด็จลงมาได้” ผู้เป็นพ่อเอยเหน็บแนมเมื่อจียงเดินมาถึงข้างล่าง

 

     “ก็น่าจะทำพระทัยให้ชินได้แล้วนะพะย่ะคะ ...เสด็จพ่อ”จียงเห็นพ่อว่ามาก็อดที่จะโต้กลับไม่ได้

 

“...”

 

“พอได้แล้วนะทั้งพ่อทั้งลูกเลย”เป็นเสด็จแม่ เอ๊ย!! คุณนายควอนที่มาห้ามทับในครั้งนี้

 

 

 

“จัดของเข้าบ้านใหม่สนุกมั้ย”

 

 

“พ่อไม่ต้องมาพูดเลย...”จียงตอบพร้อมใบหน้าเชิดๆที่ต้องการแสดงให้รู้ว่าไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ผู้เป็นพ่อก็ไม่ได้สนใจ

 

 

“เมื่อไรพ่อจะเลิกแกล้งให้ผมย้ายบ้านบ่อยๆสะทีละ”

 

 

“ก็ตอนที่แกจะยอมไปทำงานที่บริษัทให้พ่อนั้นแหละ”

 

 

“พ่อ...อ่ะ..”จียงถึงกับออกอาการเซ็งเพิ่มขึ้น เมื่อผู้เป็นพ่อพูดถึงเรื่องทำงานในบริษัทอึกแล้ว

 

 

....จะให้บอกกี่ครั้งกันนะว่า...ไม่อยากทำโว้ย!!

มันดีตรงไหนกับการทำงานกับพวกหน้าตาดี...ที่เอาแต่ใจตัวเอง

....น่าเบื่อ

 

….แถมเค้าจบ ดีไซเนอร์

ให้เค้าไปทำงานกับ..เอนเตอร์เทนเนอร์!!

 

 

..

..

..

“จียง...นายอยู่ไหนอ่ะ ชั้นไปหาที่บ้านแล้วไม่เจอ”

 

“นายคงจะเจออยู่หรอกนะยองเบ เพราะชั้นย้ายบ้านแล้ว”

 

 

“ห๊า!! ย้ายอีกแล้วเหรอ”

 

“เออดิ..นี่ยังจัดของไม่เสร็จเลย”

 

“แล้วนี่นายอยู่ที่ไหน”

 

“คอนโด...ที่โซล”

 

“โอเค แล้วเจอกัน”

 

หลังจากวางสายจากจียงแล้วทงยองเบหนุ่มรูปหล่อลูกเจ้าของบริษัทนำเข้ารถยนต์ชื่อดังก็ซิ่งสปอตร์คันหรูไปที่โซลทันที

 

 

 

ติ้งหน่องๆๆ

 

          “ใครกันน่ะ” คุณนายควอนเอยขึ้นอย่างสงสัยว่าใครที่รู้ที่อยู่ใหม่ของพวกเธอเร็วขนาดนี้

 

 

          “สวัสดีครับ”ยองเบเอยทักทายแม่ของจียงอย่างนอบน้อม

 

          “อ้าว...ยองเบเองเหรอ แม่ก็นึกว่าใคร แล้วนี่จียงโทรไปบอกแล้วสินะ”

 

          “ครับ พอดีผมไปที่บ้านแล้วไม่เจอ”

 

          “มาเข้ามาก่อน จียงอยู่ห้องซ้ายมือน่ะ”

 

          “ขอบคุณครับ”

 

 

...

 

ก๊อกๆๆๆ

         

          “จียง..ชั้นเข้าไปนะ”

 

          “อาห้ะ...ไม่ได้ล็อก”

 

เมื่อยองเบเข้าไปในห้องก็พบกับคนน่ารักที่นั่งหน้าตูมอยู่บนเตียง แสดงให้เค้ารู้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้เพื่อนตัวเล็กของเค้ากำลังมีเรื่องไม่สบายใจ

 

          “เรื่องงานที่บริษัทเหรอ”

 

          “อืม”

 

 

 

          “ถ้าไม่ทำคราวนี้จะโดนอะไร”

 

          “ไม่รู้..ยึดบัตรมั้ง”จียงตอบยิ้มๆแต่ในแววตากลับมีแววกังวลอย่างเห็นได้ชัดสำหรับยองเบ

 

 

          “พ่อนายบอกว่าแค่ 3 เดือน”

 

จียงเงยหน้าขึ้นมองยองเบ นี่คงจะไปคุยกับพ่อเค้ามาแล้วสินะ

 

          “ 3 เดือน หลังจากนั้นท่านจะให้นายทำสิ่งที่นายอยากทำ”

 

          “ 3 เดือนเหรอ”

 

 

 

มันดูเสนอข้อเสนอที่น่าไม่น้อย เพียงแค่สามเดือนที่ต้องทนอยู่กับพวกนักแสดงที่ทำตัวเป็นคนน่ารักจอมปลอม...แลกกับอิสระตลอดไป

....แต่เค้าไม่มั่นใจว่าเค้าจะทนได้

 

 

 

ยองเบดูจะเข้าใจเพื่อนของเค้าดีว่าเพื่อนเค้าเกลียดคนพวกนี้ขนาดไหนแต่นี่คือสิ่งที่เค้าทำได้ดีที่สุด เพราะเมื่อฟังคำพูดของพ่อเพื่อนแล้วเค้าต้องยอมจนมุมทุกประการ

 

          ‘ชั้นรู้ว่าเจ้านั่นต้องการเป็นดีไซเนอร์ขนาดไหน’

 

          ‘แต่ดีไซเนอร์เองก็ต้องพึ่งดารา ไม่งั้นจะเป็นที่รู้จักได้ยังไง’

 

          ‘อีกอย่าง...ชั้นอยากให้มันเข้าใจงานของชั้นบ้าง’

 

 

 

 

          “ชั้นตกลง”

         

         

          “เริ่มพรุ่งนี้เลยนะ” ...ชั้นอยากให้มันจบลงเร็ว

 

          “ชั้นจะบอกพ่อนายให้ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะมารับ”

 

 

 

 

หลังจากตัดสินใจแล้วว่าจะไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่เกลียดที่สุด...เพื่อสิ่งที่รัก จียงก็พยายามทำตัวให้ดูสดชื่นเพื่อที่จะได้มีพลังต่อสู้ในวันพรุ่งนี้ ส่วนพ่อของเค้าก็ไม่ต้องพูดถึงทันทีที่รู้ว่าเค้ายอมไปทำงานด้วยแล้วก็โทรมานัดแนะเวลาและสถานที่ทันที นี่คงจะอยากให้เค้าไปทำมากเลยสินะ

 

 

 

          “จียง ..ไปทำความรู้จักเพื่อนบ้านหน่อยสิลูก”

 

 

          “แม่ฮะ!!...นี่เราอยู่คอนโดนะอะ มีแต่คนต้องการความเป็นส่วนตัวทั้งนั้นแหละ”

 

         

          “ไม่จริงหรอกจ้ะ เพราะว่าตอนที่เราขนของขึ้นมาแม่เห็นว่าคุณป้าที่อยู่ชั้นล่างอยากทำความรู้จักเราอยู่” คุณนายควอนยิ้มหวานให้ลูกชายสุดที่รักแต่สายตาที่ส่งมาให้นี่สิ ประมาณว่า...ถ้าไม่ไปก็เตรียมร่างกายให้พร้อมแล้วก็อย่าลืมแอลกอฮอล์ด้วยนะ..หึหึ

 

 

          “แม่อ่ะ”...ชอบขู่ด้วยสายตา

 

 

          “อย่าลืมมารายงานผลนะจ๊ะ แล้วแม่จะทำพุดดิ้งไว้รอ”ว่าแล้วคุณนายควอนก็หายไปในครัวทิ้งให้ลูกน้อยต้องเผชิญกับโลกกว้างตามลำพัง

 

 

 

หลังจากที่พิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วจียงคิดว่าเค้าควรเริ่มจากคนที่อยากรู้จักเค้าก่อน ลิฟท์ถูกกดไปที่ชั้น12...จะว่าไปแล้วเค้าแทบจะรู้จักคนทั้งเกาหลีแล้วมั้งเพราะไม่ว่าเค้าจะย้ายไปที่ไหน แม่ก็ให้เค้าไปทำความรู้จักทุกที่

 

...แม่อยากรู้จักแล้วทำไมไม่ไปหาเองก็ไม่รู้

 

 

ตึ้งงงง

ลิฟท์หยุดที่ชั้น12 ได้เวลาทำตัวเป็นเด็กน่ารักแล้ว รอยยิ้มถูกวาดขึ้นบนในหน้ารับกับดวงตาที่รี่ลงจนแถบเป็นขีด ...แต่รอยยิ้มนั้นก็ดึงดูดไว้อย่างหน้าเหลือเชื่อ

 

 

..

..

..

 

คุณป้าอึนนาที่อยู่ชั้น12ใจดีมาก ทำกับข้าวอร่อย แถมยังมี ‘ลีโอ’ เจ้าตัวเล็กอายุแค่ขวบกว่าๆดูท่าจะคุยเก่งต้องลงไปหาบ่อยๆสะแล้ว

 

 

ภารกิจต่อไปชั้น15

 

.

.

ติ้งหน่องๆๆ

 

 

          “....ใครวะ!!”

เสียงกดออดทำให้เทมป์หงุดหงิดที่มีคนมารบกวนการนอนอันน้อยนิดของเค้า

 

 

ประตูถูกเปิดออกอย่างแรงพร้อมกับชายหล่อแม้กระทั่งยามหงุดหงิดคนหนึ่ง

 

“มีอะไร”

 

“เออ...”ห้วนไปมั้ย..จียงรู้ดีว่าเค้าเจอปัญหาซะแล้ว แต่ก็ตัดสินใจทักทายไป

 

 

“สวัสดีครับผมควอนจียง ผมกับครอบครัวพึ่งย้ายมาอยู่ ช่วยแนะนำด้วยนะครับ

 

“อืม”

 

 

…สั้นได้อีกนะคำพูดอ่ะ   หน้าก็หล่อแต่ดูทำตัว

...ถ้าจียงให้คะแนนมารยาทกับคนคนนี้ละก็...ติดลบ!!

 

 

          “ผมลาล่ะครับ”จียงก้มตัวลาแล้วหันหลังกลับแต่ถูกเสียงหนึ่งขัดขึ้นสะก่อน

 

          “เดี๋ยวก่อน...ชั้น..เออ.”

 

 

 

          “ชั้นชื่อ....เทมป์”....ปัง!!

 

 

…อะไรของเค้ากันนะ เรานึกว่ามารยาทดีขึ้นเพราะยังรู้จักบอกชื่อตัวเอง แต่อยู่ดีดีก็ปิดประตูหนีไปเฉยเลย

....รึว่าจะไม่สบายนะ ก่อนปิดประตูเห็นหน้าแดงๆ

คราวหน้าก็มารยาทดีกว่านี้หน่อยนะ.....เทมป์

 

 

 

 

 TBC

.............................................

.

.

.

.

.

-------------------------------------------------sun&snow-------------------------------------------------------
อ่านแล้วเม้นด้วยนะ

เม้นเยอะแล้วจะอัพ 

5555+