••Free Theme บทความ••(ปิดทำการแล้วค่ะ)

ลำดับตอนที่ #159 : เทมมาระบายค่ะ อ่านะ...-_-; ไม่ต้องเข้ามาก็ได้ค่ะ

สารภาพตามตรงว่าที่เทมเข้ามาในนี้ เพราะว่าวันนี้เทมอ่อนแอมาก
เทมไม่รู้ตัวเองยังสู้ไหวอยู่หรือเปล่า...
เทมมีความฝัน...ว่าเทมอยากจะเป็นแพทย์ค่ะ
แต่ว่า...เทมพลาดค่ะ




เทมคิดว่าตัวเองอาจจะพยายามไม่พอ
เทมคิดว่าตัวเองคงอ่านน้อยกว่าคนอื่น
หรืออาจไม่ได้ทุ่มเท่าที่ควรก็ได้



แต่ว่า...เทมก็เสียใจ


เสียใจจริงๆ นะ
มันเหมือนกับว่าทุกอย่างพังทลายลงไป


สิ่งที่เทมวาดฝันไว้ สิ่งที่เทมหวัง
มันหายวับไปต่อหน้า



แต่ที่เสียใจยิ่งกว่า คือตอนที่เห็นคนที่เทมรักทุกๆ คนเสียใจไปด้วย

เทมทำให้คนที่เทมรัก ต้องเสียใจ และผิดหวัง



หนึ่งปีต่อจากนี้ เทมกลัว...
กลัวมากๆ เลยว่า เทมจะทำอะไรได้มากแค่ไหนกันนะ
แล้วเทมจะสามารถเปลี่ยนแปลงผลของมันได้หรือเปล่า...


แต่ถึงอย่างนั้น เทมก็ตั้งใจแล้วว่าจะต้องสอบดูอีกครั้งใ้ห้ได้
และครั้งนี้เทมจะพยายามให้ดีที่สุด...เท่าที่เทมเคยทำมาในชีวิต





ขอโทษนะคะ ที่จู่ๆ ก็โผล่มาระบายแบบนี้
แต่เทมคิดว่าที่นี่เป็นที่ที่อบอุ่นและอิสระที่สุดสำหรับเทมแล้ว

ที่ที่เทมสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ที่สุด

เป็นดั่งความฝันที่สวยงาม เป็นเหมือนบ้านที่เทมอยากจะอยู่...







โลกแห่งความจริงบางทีมันก็โหดร้ายกับเราเหลือเกินเนอะ
มันไม่มีอะไรที่เป็นได้ดังใจ
ทุกอย่างต้องแลกมาด้วยความพยายามอย่างมาก...
มีทั้งความผิดหวังที่แสนเจ็บปวด
ที่ไม่อาจหลีกหนีไปไหนได้ แม้ในความฝัน





มีคนคนหนึ่งที่เทมอยากไปหยุดยืนเคียงข้างเขาให้ได้
แต่ตอนนี้มันก็ไม่มีวันเป็นอย่างนั้นได้อีกแล้ว
เขาสอบติดแล้ว และถึงเทมจะสอบใหม่ปีหน้า หรือเข้าคณะอื่น
แต่เทมก็ไม่มีวันได้อยู่ข้างๆ เขาค่ะ

มันเป็นเรื่องหนึ่งที่ทำให้เทมเสียใจมาก

เทมเพียงแค่อยากเจอเขาเท่านั้น...
แต่มันเป็นไปไม่ได้

เทมแค่อยากให้เขาหันมามองเท่านั้น...



แต่แล้วพอมองดูตัวเองก็คิดว่า


เราเป็นใครกัน เราอยู่ที่ตรงไหนกัน





น้ำตามันก็ไหลออกมาอีกแล้ว












แต่การที่เทมอยากเป็นแพทย์มันก็ไม่ได้เป็นเพราะเขาหรอกนะ
ที่เทมอยากเป็นเพราะเทมอยากเป็นเอง
เทมศรัทธาและเชื่อมั่นว่าการรักษาคนเป็นทางที่สามารถช่วยเหลือคนอื่นได้ด้วยมือของเราเอง


และเทมอยากเป็นแบบนั้น
อยากทำแบบนั้นได้บ้าง






ถ้าหากวันหนึ่ง ที่คนสำคัญของเทมได้รับอันตราย
เทมอยากเป็นคนช่วยเขาด้วยมือของเทมเอง ไม่ใช่นั่งดูอยู่เฉยๆ
หรือรอลุ้นผลอยู่หน้าห้อง...


แต่ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไร




ความหวังของเทมในปีนี้
ก็ได้มอดดับไปแล้ว


















ไม่ว่าเทมจะร้องไห้แค่ไหน เทมก็เปลี่ยนมันไม่ได้...















เทมรู้...










เทมรู้อยู่แล้ว




























ตอนที่รู้ผลแรกๆ เทมก็ไม่ร้องไห้นะ
เพียงแต่นอนไม่หลับเท่านั้น



เทมใช้ชีวิตอย่างเลื่อนลอยมาหนึ่งวันเต็มๆ




ก่อนที่จะมาร้องไห้ได้เมื่อครู่นี้เอง




การได้ระบายความรู้สึกออกมาผ่านตัวอักษรนี่ดีจริงๆ นะ





















ปล. ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ที่ยังเข้ามาเยี่ยมเยียนเทมอยู่บ้าง
เทมดีใจมากๆ และถ้าว่างๆ จะมาอ่านคอมเม้นท์ของทุกคนนะึคะ


ขอโทษที่มารบกวนค่ะ
แล้วก็ขอโทษที่ผิดสัญญาว่าจะไม่กลับมาอีกแล้ว....

ไม่รู้ทำไม เทมนึกถึงที่นี่เวลาที่เสียใจมากๆ แบบนี้






ถึงน้องๆ ที่ตั้งใจจะสอบปีต่อๆ ไป
เทมอยากให้น้องๆ พยายามมากๆ นะคะ

ถึงใครจะบอกว่าถ้าพยายามแล้ว
ติดไม่ติดก็ไม่เสียใจ

แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก
พยายามแล้วไม่ติด ก็เสียใจ
แต่จะเสียใจที่สุด ที่ไม่ได้พยายามอะไรเลย




ถ้าไม่รู้จะเริ่มยังไง ขอให้คิดถึงกรณีของเทมก็ได้
คิดถึงคนที่ผิดพลาดมาก่อน
แล้วก็คือว่า เราจะไม่ยอมผิดพลาดอย่างนั้น...
อะไรประมาณนี้...







อ่าาาา...

เทมจะลองดูอีกสักตั้ง

มาพยายามด้วยกันนะ