B.A.D BOY
เป็นคนไม่ดี แล้วจะมีคนมาชอบไม่ได้หรือไง
ผู้เข้าชมรวม
1,232
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Intro
“มีเท่าไหร่เอามาให้หมด”
หนุ่มน้อยหน้าใสที่โดนต้อนไปยังมุมตึกกำลังสั่นกลัว
เขากำลังถูกใครบางคนคุกคามและกำลังโดนขู่ให้ส่งของมีค่าของเขาไปให้
ถึงแม้จะกลัวสุดหัวใจแต่ตาเรียวเล็กนั่นก็ไม่ยอมละออกไปจากใบหน้าของคนตรงหน้า
จะเรียกมันว่าอันธพาลก็คงจะไม่ผิด เพราะนี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาโดนผู้ชายคนเดิมไถตังค์
ฮันบินหยิบเงินทั้งหมดออกมาจากกระเป๋าตังค์ของเขาก่อนส่งให้
มือเล็กนั่นสั่นเทา มองออกได้ทันทีเลยว่าเขากำลังกลัวแค่ไหน
มือใหญ่กระชากเงินทั้งหมดนั่นไปครอบครองไว้ รอยยิ้มที่มุมปากนั่นทำให้ฮันบินรู้สึกเจ็บใจทุกครั้งที่ได้เห็น
มันแสดงออกมาชัดเจนว่าคนตรงหน้าสะใจแค่ไหนที่เห็นเขากลัวและยื่นเงินให้อย่างไม่คิดขัดขืน
เด็กหนุ่มคนนั้นเดินจากไป
ทิ้งให้คนที่ถูกกระทำยืนใจเต้นตัวสั่นอยู่ที่มุมตึกนั่น
ให้ตายเถอะนี่มันครั้งที่สองแล้วที่เขาโดนแบบนี้
จะทำยังไงดีที่จะไม่ต้องเดินผ่านมุมมืดนี่ในเมื่อมันคือทางเดียวที่เขาใช้กลับบ้านมาตลอดสิบปี
อีกไม่กี่อึดใจก็จะถึงบ้านแล้วแท้ๆ
เจ็บใจที่สู้อะไรผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลย
เอาแต่กลัวจนตัวสั่นและก็โดนรังแกอยู่แบบนี้
…..
“กลับมาแล้วครับ”
ฮันบินถอดรองเท้าจัดเรียงไว้บนชั้นวางก่อนจะเข้าไปในตัวบ้าน
“แม่ทำมื้อเย็นไว้ให้แล้วนะจ๊ะ รีบกินซะนะเดี๋ยวจะเย็นหมด”
คุณแม่ของเขาเอ่ยบอกก่อนที่เธอจะหายขึ้นไปชั้นบน
คุณแม่ของเขาเป็นนักธุรกิจที่ไม่ค่อยไม่เวลาว่างสักเท่าไหร่
หากแต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอมักจะทำให้ไม่เคยขาดนั่นคือมื้อเย็นอันแสนอร่อย
มื้อเย็นมันรสชาติอร่อยหากแต่ฮันบินไม่เคยกินมันได้อย่างเอร็ดอร่อยเลยสักครั้ง
เพียงเพราะมื้อเย็นนั้นเขาต้องกินมันคนเดียวในทุกๆวัน
ฮันบินอาบน้ำ ทำการบ้านและแน่นอนตอนนี้มันดึกจนเขาต้องเข้านอนได้แล้ว
ตาเรียวมองออกไปนอกประตูกระจกที่มีแค่ม่านบางกั้นไว้
เขาเห็นไฟข้างบ้านเปิดสว่างโล่จนอดที่จะสงสัยไม่ได้
แน่ล่ะ ก็เขาน่ะไม่มีเพื่อนบ้านมาเกือบสิบปีแล้ว บ้านข้างๆ กันนี้
ตั้งแต่เขาย้ายมาอยู่ที่นี่ก็เห็นเพียงพนักงานรับจ้างทำความสะอาดเข้ามาทำความสะอาดบ้านเดือนละครั้งเห็นจะได้
เขาไม่เคยเจอคนที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของบ้านแวะเวียนมาเลยสักครั้ง
ฮันบินได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้และข่มตานอนไปในวันนี้
พรุ่งนี้ค่อยสืบแล้วกันว่าเพื่อนบ้านที่เข้ามาอยู่ใหม่นั้นเป็นใครมาจากไหนกันนะ
.
.
“วันนี้วันศุกร์”
“แล้วไง”
“เที่ยวไง”
ฮันบินส่ายหน้าให้กับเจ้าเพื่อนตัวดี
“ไปด้วยกันดิ”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่มีตังค์”
“บ้าน่า คนอย่างนายนี่นะไม่มีตังค์ รึว่านายโดนหักค่าขนม”
“เปล่าอ่ะ”
“ท่าทางแปลกๆนะ นี่แอบเอาเงินค่าขนมไปซื้อของเล่นล่ะสิ”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีน่ะสิ”
“แล้วมันเป็นยังไง ไหนเล่า”
จุนฮเวชักสงสัยในการสนทนาของเขากับฮันบินในครั้งนี้
ฮันบินน่ะโกหกใครได้ไม่เนียนหรอก
“โดนไถตังค์อ่ะ”
“ว่าไงนะ ใครมันกล้ามาไถตังค์เพื่อนกุ”
น้ำเสียงปนไม่พอใจที่เปล่งออกมานั่นรู้ได้ทันทีเลยว่าจุนฮเวกำลังไม่ชอบใจกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน
“ไม่รู้จักหรอก คนบ้าที่ไหนไม่รู้ นี่โดนมาสองครั้งแล้ว”
“จำหน้ามันได้หรือเปล่า”
“จำได้สิ แม่นเลยแหละ”
“งั้นวันนี้ให้ฉันไปส่งที่บ้านดีกว่า ไปกินข้าวบ้านนายด้วย” ใครกันที่ทำกับเพื่อนเขาแบบนี้ มันยิ่งเอ๋อๆอยู่
“จริงนะ”
“จริงดิ งดไปเที่ยวเตร่วันนึงก็ได้”
ฮันบินยิ้มกว้าง อย่างน้อยวันนี้เขาก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นที่มีจุนฮเวกลับบ้านด้วย
และหวังว่าครั้งนั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้เจอคนอันธพาลคนนั้นอีก
.
.
“ไม่ได้มาบ้านนายตั้งนานกับข้าวอร่อยเหมือนเดิมเลย”
จุนฮเวเอ่ยบอกพลางทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนของฮันบิน
ทั้งคู่กินข้าวเย็นกันแล้วก็ขึ้นมาคุยกันบนห้อง จุนฮเวสนิทกับฮันบินมาตั้งแต่ที่ฮันบินย้ายมาอยู่ที่นี่
เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของกันและกันเลยก็ว่าได้
“จะเล่นอะไรไหมอ่ะ” ฮันบินยกกล่องของเล่นของเขาออกมาตั้งไว้
“โตแล้ว”
“โตแต่ตัวอ่าดิ ทำเป็นหยิ่ง เมื่อก่อนก็เล่นด้วยกันมา”
“เฮ้ย ข้างบ้านมีคนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” จุนฮเวมองออกไปนอกระบียงและเห็นว่าไฟในห้องนอนของบ้านตรงข้ามเปิดอยู่
“ก่อนนั้นก็ไม่ได้สังเกตเหมือนกัน
เพิ่งเห็นว่ามีคนเปิดไฟในบ้านก็เมื่อคืนนี่เอง”
“คนรึเปล่าวะ”
“ถามอะไรแบบนั้น”
“เขาบอกว่าบ้านที่ไม่มีคนอยู่นานๆ ก็อาจจะมีบางอย่างมาอยู่” จุนฮเวซ่อนตาดำก่อนจะหันหน้ามาหาฮันบิน
เรื่องแกล้งคน ไว้ใจเขา
“ก็รู้ว่ากลัวจะพูดทำไมเนี่ย เลิกทำตาแบบนี้ซักที มันน่ากลัว
เดี๋ยวให้นอนด้วยกันที่นี่ซะเลย”
“ปอดแหกไปได้ ก็ต้องคนอยู่แล้วไหม”
“ใครจะไปรู้”
“กลัวก็ไปนอนกับแม่สิ”
“นายก็รู้ว่าแม่ทำงานตอนกลางคืน ตอนนี้อยู่ที่ไหนกันล่ะ”
ธุรกิจของครอบครัวฮันบินต้องติดต่อกับต่างประเทศ
ดังนั้นบริษัทจึงเปิดให้ทำงานในช่วงกลางคืนเพื่อรองรับการติดต่อซื้อขายจากประเทศโพ้นทะเลที่ไทม์โซนต่างกัน
“จะว่าไปนายก็นอนที่บ้านคนเดียวมาตลอดเลยนะเนี่ย ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีเหมือนกันนะ
เผื่อไอ้คนที่ไถตังค์นายมันตามมาถึงที่บ้าน”
“คงไม่มีอะไรแล้วมั้ง”
“เตือนอยู่ก็ฟังหน่อยสิ หรือเอางี้มะ เดือนหน้า ให้ฉันมาบ้านนายบ่อยๆ
คนแถวนี้จะได้รู้ว่านายไม่ได้อยู่คนเดียวในทุกๆวัน
บางทีคนที่ดักไถตังค์นายอาจจะเป็นคนที่จับตามองการใช้ชีวิตของนายอยู่ก็ได้”
“พูดอะไรน่ากลัวจัง”
“ใครจะไปรู้ล่ะ ระวังตัวไว้ก่อนแหละ”
“งั้นเดือนหน้ามานอนเป็นเพื่อนฉันเลย”
จุนฮเวพยักหน้าให้ก่อนยิ้มกว้าง ถึงจะชอบแกล้งมันแต่ก็รักมันมาก
ก็ฮันบินน่ะพอได้รู้จักแล้วถือว่าเป็นมนุษย์ที่น่าเป็นห่วงคนนึงเลยล่ะ
คนอะไรมองโลกบวกไปหมดจนไม่รู้จักระวังตัวเอาเสียเลย
.
.
“มีเท่าไหร่เอามาให้หมด”
“นายอีกแล้วเหรอ” ฮันบินเอ่ยออกไปอย่างเอือมระอา
หลายวันที่ผ่านมาเขาคิดว่าจะไม่ต้องเจอกันอีกแล้วซะอีก
ตาเรียวของใครอีกคนจ้องเขาในสเตปเดิม นั่นคือต้องการเงิน
“ถอยไปนะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วย”
ชายคนนั้นเขยิบเข้ามาใกล้
หากแต่ไม่ได้พูดอะไรกับเขาเพื่อเป็นการข่มขู่แต่อย่างใด
“นี่มันครั้งที่สามแล้วนะครับที่คุณมาดักไถเงินผม”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ นอกจากความรู้สึกกดดันที่ฮันบินสร้างขึ้นจากอิทธิพลของสายตาของคนตรงหน้า
“ถ้าครั้งนี้ผมไม่ให้คุณล่ะ” ฮันบินคิดว่าครั้งนี้เขาจะลองสู้ดู ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ
ไม่เห็นต้องกลัวเลย
.
.
ชายคนนั้นจับตัวฮันบินดันไปแนบชิดติดกำแพง มือใหญ่เชยคางคนตัวบางให้เชิดขึ้น
เรียวปากสวยนั่นถูกจับจ้องไม่วางตา
ความรู้สึกไม่ปลอดภัยแล่นเข้ามาอีกหน
คนตรงหน้าทำให้เขาสูญเสียความมั่นใจที่จะต่อสู้
.
.
ถ้าไม่ให้
งั้นก็
TBC.
ห่างหายไปนานเลยคับ คัมแบคเดือนหกตามที่เคยบอกไว้ในทวิต
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค๊าบ
แท็กทวิตเตอร์
#ฟิคแบดบอยดบบ
ผลงานอื่นๆ ของ tempkuma ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ tempkuma
ความคิดเห็น