B.A.D BOY - นิยาย B.A.D BOY : Dek-D.com - Writer
×

    B.A.D BOY

    เป็นคนไม่ดี แล้วจะมีคนมาชอบไม่ได้หรือไง

    ผู้เข้าชมรวม

    1,232

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    4

    ผู้เข้าชมรวม


    1.23K

    ความคิดเห็น


    34

    คนติดตาม


    74
    จำนวนตอน :  6 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  12 เม.ย. 63 / 21:51 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    Intro


    “มีเท่าไหร่เอามาให้หมด”

    หนุ่มน้อยหน้าใสที่โดนต้อนไปยังมุมตึกกำลังสั่นกลัว เขากำลังถูกใครบางคนคุกคามและกำลังโดนขู่ให้ส่งของมีค่าของเขาไปให้

    ถึงแม้จะกลัวสุดหัวใจแต่ตาเรียวเล็กนั่นก็ไม่ยอมละออกไปจากใบหน้าของคนตรงหน้า 

    จะเรียกมันว่าอันธพาลก็คงจะไม่ผิด เพราะนี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาโดนผู้ชายคนเดิมไถตังค์

    ฮันบินหยิบเงินทั้งหมดออกมาจากกระเป๋าตังค์ของเขาก่อนส่งให้ 

    มือเล็กนั่นสั่นเทา มองออกได้ทันทีเลยว่าเขากำลังกลัวแค่ไหน

    มือใหญ่กระชากเงินทั้งหมดนั่นไปครอบครองไว้ รอยยิ้มที่มุมปากนั่นทำให้ฮันบินรู้สึกเจ็บใจทุกครั้งที่ได้เห็น 

    มันแสดงออกมาชัดเจนว่าคนตรงหน้าสะใจแค่ไหนที่เห็นเขากลัวและยื่นเงินให้อย่างไม่คิดขัดขืน

    เด็กหนุ่มคนนั้นเดินจากไป ทิ้งให้คนที่ถูกกระทำยืนใจเต้นตัวสั่นอยู่ที่มุมตึกนั่น

    ให้ตายเถอะนี่มันครั้งที่สองแล้วที่เขาโดนแบบนี้ 

    จะทำยังไงดีที่จะไม่ต้องเดินผ่านมุมมืดนี่ในเมื่อมันคือทางเดียวที่เขาใช้กลับบ้านมาตลอดสิบปี

    อีกไม่กี่อึดใจก็จะถึงบ้านแล้วแท้ๆ เจ็บใจที่สู้อะไรผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลย เอาแต่กลัวจนตัวสั่นและก็โดนรังแกอยู่แบบนี้

    …..

    “กลับมาแล้วครับ” ฮันบินถอดรองเท้าจัดเรียงไว้บนชั้นวางก่อนจะเข้าไปในตัวบ้าน

    “แม่ทำมื้อเย็นไว้ให้แล้วนะจ๊ะ รีบกินซะนะเดี๋ยวจะเย็นหมด” คุณแม่ของเขาเอ่ยบอกก่อนที่เธอจะหายขึ้นไปชั้นบน

    คุณแม่ของเขาเป็นนักธุรกิจที่ไม่ค่อยไม่เวลาว่างสักเท่าไหร่ หากแต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอมักจะทำให้ไม่เคยขาดนั่นคือมื้อเย็นอันแสนอร่อย

    มื้อเย็นมันรสชาติอร่อยหากแต่ฮันบินไม่เคยกินมันได้อย่างเอร็ดอร่อยเลยสักครั้ง 

    เพียงเพราะมื้อเย็นนั้นเขาต้องกินมันคนเดียวในทุกๆวัน

    ฮันบินอาบน้ำ ทำการบ้านและแน่นอนตอนนี้มันดึกจนเขาต้องเข้านอนได้แล้ว

    ตาเรียวมองออกไปนอกประตูกระจกที่มีแค่ม่านบางกั้นไว้ เขาเห็นไฟข้างบ้านเปิดสว่างโล่จนอดที่จะสงสัยไม่ได้

    แน่ล่ะ ก็เขาน่ะไม่มีเพื่อนบ้านมาเกือบสิบปีแล้ว บ้านข้างๆ กันนี้

    ตั้งแต่เขาย้ายมาอยู่ที่นี่ก็เห็นเพียงพนักงานรับจ้างทำความสะอาดเข้ามาทำความสะอาดบ้านเดือนละครั้งเห็นจะได้

    เขาไม่เคยเจอคนที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของบ้านแวะเวียนมาเลยสักครั้ง

    ฮันบินได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้และข่มตานอนไปในวันนี้ 

    พรุ่งนี้ค่อยสืบแล้วกันว่าเพื่อนบ้านที่เข้ามาอยู่ใหม่นั้นเป็นใครมาจากไหนกันนะ

    .

    .

    “วันนี้วันศุกร์”

    “แล้วไง”

    “เที่ยวไง”

    ฮันบินส่ายหน้าให้กับเจ้าเพื่อนตัวดี

    “ไปด้วยกันดิ”

    “ไม่เอาอ่ะ ไม่มีตังค์”

    “บ้าน่า คนอย่างนายนี่นะไม่มีตังค์ รึว่านายโดนหักค่าขนม”

    “เปล่าอ่ะ”

    “ท่าทางแปลกๆนะ นี่แอบเอาเงินค่าขนมไปซื้อของเล่นล่ะสิ”

    “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีน่ะสิ”

    “แล้วมันเป็นยังไง ไหนเล่า” จุนฮเวชักสงสัยในการสนทนาของเขากับฮันบินในครั้งนี้ ฮันบินน่ะโกหกใครได้ไม่เนียนหรอก

    “โดนไถตังค์อ่ะ”

    “ว่าไงนะ ใครมันกล้ามาไถตังค์เพื่อนกุ” 

    น้ำเสียงปนไม่พอใจที่เปล่งออกมานั่นรู้ได้ทันทีเลยว่าจุนฮเวกำลังไม่ชอบใจกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน

    “ไม่รู้จักหรอก คนบ้าที่ไหนไม่รู้ นี่โดนมาสองครั้งแล้ว”

    “จำหน้ามันได้หรือเปล่า”

    “จำได้สิ แม่นเลยแหละ”

    “งั้นวันนี้ให้ฉันไปส่งที่บ้านดีกว่า ไปกินข้าวบ้านนายด้วย” ใครกันที่ทำกับเพื่อนเขาแบบนี้ มันยิ่งเอ๋อๆอยู่

    “จริงนะ”

    “จริงดิ งดไปเที่ยวเตร่วันนึงก็ได้”

    ฮันบินยิ้มกว้าง อย่างน้อยวันนี้เขาก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นที่มีจุนฮเวกลับบ้านด้วย 

    และหวังว่าครั้งนั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้เจอคนอันธพาลคนนั้นอีก

    .

    .

    “ไม่ได้มาบ้านนายตั้งนานกับข้าวอร่อยเหมือนเดิมเลย” จุนฮเวเอ่ยบอกพลางทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนของฮันบิน

    ทั้งคู่กินข้าวเย็นกันแล้วก็ขึ้นมาคุยกันบนห้อง จุนฮเวสนิทกับฮันบินมาตั้งแต่ที่ฮันบินย้ายมาอยู่ที่นี่ 

    เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของกันและกันเลยก็ว่าได้

    “จะเล่นอะไรไหมอ่ะ” ฮันบินยกกล่องของเล่นของเขาออกมาตั้งไว้

    “โตแล้ว”

    “โตแต่ตัวอ่าดิ ทำเป็นหยิ่ง เมื่อก่อนก็เล่นด้วยกันมา”

    “เฮ้ย ข้างบ้านมีคนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” จุนฮเวมองออกไปนอกระบียงและเห็นว่าไฟในห้องนอนของบ้านตรงข้ามเปิดอยู่

    “ก่อนนั้นก็ไม่ได้สังเกตเหมือนกัน เพิ่งเห็นว่ามีคนเปิดไฟในบ้านก็เมื่อคืนนี่เอง”

    “คนรึเปล่าวะ”

    “ถามอะไรแบบนั้น”

    “เขาบอกว่าบ้านที่ไม่มีคนอยู่นานๆ ก็อาจจะมีบางอย่างมาอยู่” จุนฮเวซ่อนตาดำก่อนจะหันหน้ามาหาฮันบิน

    เรื่องแกล้งคน ไว้ใจเขา

    “ก็รู้ว่ากลัวจะพูดทำไมเนี่ย เลิกทำตาแบบนี้ซักที มันน่ากลัว เดี๋ยวให้นอนด้วยกันที่นี่ซะเลย”

    “ปอดแหกไปได้ ก็ต้องคนอยู่แล้วไหม”

    “ใครจะไปรู้”

    “กลัวก็ไปนอนกับแม่สิ”

    “นายก็รู้ว่าแม่ทำงานตอนกลางคืน ตอนนี้อยู่ที่ไหนกันล่ะ”

    ธุรกิจของครอบครัวฮันบินต้องติดต่อกับต่างประเทศ

    ดังนั้นบริษัทจึงเปิดให้ทำงานในช่วงกลางคืนเพื่อรองรับการติดต่อซื้อขายจากประเทศโพ้นทะเลที่ไทม์โซนต่างกัน

    “จะว่าไปนายก็นอนที่บ้านคนเดียวมาตลอดเลยนะเนี่ย ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีเหมือนกันนะ 

    เผื่อไอ้คนที่ไถตังค์นายมันตามมาถึงที่บ้าน”

    “คงไม่มีอะไรแล้วมั้ง”

    “เตือนอยู่ก็ฟังหน่อยสิ หรือเอางี้มะ เดือนหน้า ให้ฉันมาบ้านนายบ่อยๆ 

    คนแถวนี้จะได้รู้ว่านายไม่ได้อยู่คนเดียวในทุกๆวัน บางทีคนที่ดักไถตังค์นายอาจจะเป็นคนที่จับตามองการใช้ชีวิตของนายอยู่ก็ได้”

    “พูดอะไรน่ากลัวจัง”

    “ใครจะไปรู้ล่ะ ระวังตัวไว้ก่อนแหละ”

    “งั้นเดือนหน้ามานอนเป็นเพื่อนฉันเลย”

    จุนฮเวพยักหน้าให้ก่อนยิ้มกว้าง ถึงจะชอบแกล้งมันแต่ก็รักมันมาก 

    ก็ฮันบินน่ะพอได้รู้จักแล้วถือว่าเป็นมนุษย์ที่น่าเป็นห่วงคนนึงเลยล่ะ คนอะไรมองโลกบวกไปหมดจนไม่รู้จักระวังตัวเอาเสียเลย

    .

    .

    “มีเท่าไหร่เอามาให้หมด”

    “นายอีกแล้วเหรอ” ฮันบินเอ่ยออกไปอย่างเอือมระอา

    หลายวันที่ผ่านมาเขาคิดว่าจะไม่ต้องเจอกันอีกแล้วซะอีก

    ตาเรียวของใครอีกคนจ้องเขาในสเตปเดิม นั่นคือต้องการเงิน

    “ถอยไปนะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วย”

    ชายคนนั้นเขยิบเข้ามาใกล้ หากแต่ไม่ได้พูดอะไรกับเขาเพื่อเป็นการข่มขู่แต่อย่างใด

    “นี่มันครั้งที่สามแล้วนะครับที่คุณมาดักไถเงินผม”

    ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ นอกจากความรู้สึกกดดันที่ฮันบินสร้างขึ้นจากอิทธิพลของสายตาของคนตรงหน้า

     “ถ้าครั้งนี้ผมไม่ให้คุณล่ะ” ฮันบินคิดว่าครั้งนี้เขาจะลองสู้ดู ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ ไม่เห็นต้องกลัวเลย

    .

    .

    ชายคนนั้นจับตัวฮันบินดันไปแนบชิดติดกำแพง มือใหญ่เชยคางคนตัวบางให้เชิดขึ้น

    เรียวปากสวยนั่นถูกจับจ้องไม่วางตา

    ความรู้สึกไม่ปลอดภัยแล่นเข้ามาอีกหน

    คนตรงหน้าทำให้เขาสูญเสียความมั่นใจที่จะต่อสู้

    .

    .

    ถ้าไม่ให้

     

    งั้นก็




     

    TBC.

     

    ห่างหายไปนานเลยคับ คัมแบคเดือนหกตามที่เคยบอกไว้ในทวิต

    เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค๊าบ

    แท็กทวิตเตอร์

    #ฟิคแบดบอยดบบ

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น