B.A.D BOY

Intro

“มีเท่าไหร่เอามาให้หมด”

หนุ่มน้อยหน้าใสที่โดนต้อนไปยังมุมตึกกำลังสั่นกลัว เขากำลังถูกใครบางคนคุกคามและกำลังโดนขู่ให้ส่งของมีค่าของเขาไปให้

ถึงแม้จะกลัวสุดหัวใจแต่ตาเรียวเล็กนั่นก็ไม่ยอมละออกไปจากใบหน้าของคนตรงหน้า 

จะเรียกมันว่าอันธพาลก็คงจะไม่ผิด เพราะนี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาโดนผู้ชายคนเดิมไถตังค์

ฮันบินหยิบเงินทั้งหมดออกมาจากกระเป๋าตังค์ของเขาก่อนส่งให้ 

มือเล็กนั่นสั่นเทา มองออกได้ทันทีเลยว่าเขากำลังกลัวแค่ไหน

มือใหญ่กระชากเงินทั้งหมดนั่นไปครอบครองไว้ รอยยิ้มที่มุมปากนั่นทำให้ฮันบินรู้สึกเจ็บใจทุกครั้งที่ได้เห็น 

มันแสดงออกมาชัดเจนว่าคนตรงหน้าสะใจแค่ไหนที่เห็นเขากลัวและยื่นเงินให้อย่างไม่คิดขัดขืน

เด็กหนุ่มคนนั้นเดินจากไป ทิ้งให้คนที่ถูกกระทำยืนใจเต้นตัวสั่นอยู่ที่มุมตึกนั่น

ให้ตายเถอะนี่มันครั้งที่สองแล้วที่เขาโดนแบบนี้ 

จะทำยังไงดีที่จะไม่ต้องเดินผ่านมุมมืดนี่ในเมื่อมันคือทางเดียวที่เขาใช้กลับบ้านมาตลอดสิบปี

อีกไม่กี่อึดใจก็จะถึงบ้านแล้วแท้ๆ เจ็บใจที่สู้อะไรผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลย เอาแต่กลัวจนตัวสั่นและก็โดนรังแกอยู่แบบนี้

…..

“กลับมาแล้วครับ” ฮันบินถอดรองเท้าจัดเรียงไว้บนชั้นวางก่อนจะเข้าไปในตัวบ้าน

“แม่ทำมื้อเย็นไว้ให้แล้วนะจ๊ะ รีบกินซะนะเดี๋ยวจะเย็นหมด” คุณแม่ของเขาเอ่ยบอกก่อนที่เธอจะหายขึ้นไปชั้นบน

คุณแม่ของเขาเป็นนักธุรกิจที่ไม่ค่อยไม่เวลาว่างสักเท่าไหร่ หากแต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอมักจะทำให้ไม่เคยขาดนั่นคือมื้อเย็นอันแสนอร่อย

มื้อเย็นมันรสชาติอร่อยหากแต่ฮันบินไม่เคยกินมันได้อย่างเอร็ดอร่อยเลยสักครั้ง 

เพียงเพราะมื้อเย็นนั้นเขาต้องกินมันคนเดียวในทุกๆวัน

ฮันบินอาบน้ำ ทำการบ้านและแน่นอนตอนนี้มันดึกจนเขาต้องเข้านอนได้แล้ว

ตาเรียวมองออกไปนอกประตูกระจกที่มีแค่ม่านบางกั้นไว้ เขาเห็นไฟข้างบ้านเปิดสว่างโล่จนอดที่จะสงสัยไม่ได้

แน่ล่ะ ก็เขาน่ะไม่มีเพื่อนบ้านมาเกือบสิบปีแล้ว บ้านข้างๆ กันนี้

ตั้งแต่เขาย้ายมาอยู่ที่นี่ก็เห็นเพียงพนักงานรับจ้างทำความสะอาดเข้ามาทำความสะอาดบ้านเดือนละครั้งเห็นจะได้

เขาไม่เคยเจอคนที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของบ้านแวะเวียนมาเลยสักครั้ง

ฮันบินได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้และข่มตานอนไปในวันนี้ 

พรุ่งนี้ค่อยสืบแล้วกันว่าเพื่อนบ้านที่เข้ามาอยู่ใหม่นั้นเป็นใครมาจากไหนกันนะ

.

.

“วันนี้วันศุกร์”

“แล้วไง”

“เที่ยวไง”

ฮันบินส่ายหน้าให้กับเจ้าเพื่อนตัวดี

“ไปด้วยกันดิ”

“ไม่เอาอ่ะ ไม่มีตังค์”

“บ้าน่า คนอย่างนายนี่นะไม่มีตังค์ รึว่านายโดนหักค่าขนม”

“เปล่าอ่ะ”

“ท่าทางแปลกๆนะ นี่แอบเอาเงินค่าขนมไปซื้อของเล่นล่ะสิ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีน่ะสิ”

“แล้วมันเป็นยังไง ไหนเล่า” จุนฮเวชักสงสัยในการสนทนาของเขากับฮันบินในครั้งนี้ ฮันบินน่ะโกหกใครได้ไม่เนียนหรอก

“โดนไถตังค์อ่ะ”

“ว่าไงนะ ใครมันกล้ามาไถตังค์เพื่อนกุ” 

น้ำเสียงปนไม่พอใจที่เปล่งออกมานั่นรู้ได้ทันทีเลยว่าจุนฮเวกำลังไม่ชอบใจกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน

“ไม่รู้จักหรอก คนบ้าที่ไหนไม่รู้ นี่โดนมาสองครั้งแล้ว”

“จำหน้ามันได้หรือเปล่า”

“จำได้สิ แม่นเลยแหละ”

“งั้นวันนี้ให้ฉันไปส่งที่บ้านดีกว่า ไปกินข้าวบ้านนายด้วย” ใครกันที่ทำกับเพื่อนเขาแบบนี้ มันยิ่งเอ๋อๆอยู่

“จริงนะ”

“จริงดิ งดไปเที่ยวเตร่วันนึงก็ได้”

ฮันบินยิ้มกว้าง อย่างน้อยวันนี้เขาก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นที่มีจุนฮเวกลับบ้านด้วย 

และหวังว่าครั้งนั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้เจอคนอันธพาลคนนั้นอีก

.

.

“ไม่ได้มาบ้านนายตั้งนานกับข้าวอร่อยเหมือนเดิมเลย” จุนฮเวเอ่ยบอกพลางทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนของฮันบิน

ทั้งคู่กินข้าวเย็นกันแล้วก็ขึ้นมาคุยกันบนห้อง จุนฮเวสนิทกับฮันบินมาตั้งแต่ที่ฮันบินย้ายมาอยู่ที่นี่ 

เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของกันและกันเลยก็ว่าได้

“จะเล่นอะไรไหมอ่ะ” ฮันบินยกกล่องของเล่นของเขาออกมาตั้งไว้

“โตแล้ว”

“โตแต่ตัวอ่าดิ ทำเป็นหยิ่ง เมื่อก่อนก็เล่นด้วยกันมา”

“เฮ้ย ข้างบ้านมีคนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” จุนฮเวมองออกไปนอกระบียงและเห็นว่าไฟในห้องนอนของบ้านตรงข้ามเปิดอยู่

“ก่อนนั้นก็ไม่ได้สังเกตเหมือนกัน เพิ่งเห็นว่ามีคนเปิดไฟในบ้านก็เมื่อคืนนี่เอง”

“คนรึเปล่าวะ”

“ถามอะไรแบบนั้น”

“เขาบอกว่าบ้านที่ไม่มีคนอยู่นานๆ ก็อาจจะมีบางอย่างมาอยู่” จุนฮเวซ่อนตาดำก่อนจะหันหน้ามาหาฮันบิน

เรื่องแกล้งคน ไว้ใจเขา

“ก็รู้ว่ากลัวจะพูดทำไมเนี่ย เลิกทำตาแบบนี้ซักที มันน่ากลัว เดี๋ยวให้นอนด้วยกันที่นี่ซะเลย”

“ปอดแหกไปได้ ก็ต้องคนอยู่แล้วไหม”

“ใครจะไปรู้”

“กลัวก็ไปนอนกับแม่สิ”

“นายก็รู้ว่าแม่ทำงานตอนกลางคืน ตอนนี้อยู่ที่ไหนกันล่ะ”

ธุรกิจของครอบครัวฮันบินต้องติดต่อกับต่างประเทศ

ดังนั้นบริษัทจึงเปิดให้ทำงานในช่วงกลางคืนเพื่อรองรับการติดต่อซื้อขายจากประเทศโพ้นทะเลที่ไทม์โซนต่างกัน

“จะว่าไปนายก็นอนที่บ้านคนเดียวมาตลอดเลยนะเนี่ย ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีเหมือนกันนะ 

เผื่อไอ้คนที่ไถตังค์นายมันตามมาถึงที่บ้าน”

“คงไม่มีอะไรแล้วมั้ง”

“เตือนอยู่ก็ฟังหน่อยสิ หรือเอางี้มะ เดือนหน้า ให้ฉันมาบ้านนายบ่อยๆ 

คนแถวนี้จะได้รู้ว่านายไม่ได้อยู่คนเดียวในทุกๆวัน บางทีคนที่ดักไถตังค์นายอาจจะเป็นคนที่จับตามองการใช้ชีวิตของนายอยู่ก็ได้”

“พูดอะไรน่ากลัวจัง”

“ใครจะไปรู้ล่ะ ระวังตัวไว้ก่อนแหละ”

“งั้นเดือนหน้ามานอนเป็นเพื่อนฉันเลย”

จุนฮเวพยักหน้าให้ก่อนยิ้มกว้าง ถึงจะชอบแกล้งมันแต่ก็รักมันมาก 

ก็ฮันบินน่ะพอได้รู้จักแล้วถือว่าเป็นมนุษย์ที่น่าเป็นห่วงคนนึงเลยล่ะ คนอะไรมองโลกบวกไปหมดจนไม่รู้จักระวังตัวเอาเสียเลย

.

.

“มีเท่าไหร่เอามาให้หมด”

“นายอีกแล้วเหรอ” ฮันบินเอ่ยออกไปอย่างเอือมระอา

หลายวันที่ผ่านมาเขาคิดว่าจะไม่ต้องเจอกันอีกแล้วซะอีก

ตาเรียวของใครอีกคนจ้องเขาในสเตปเดิม นั่นคือต้องการเงิน

“ถอยไปนะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วย”

ชายคนนั้นเขยิบเข้ามาใกล้ หากแต่ไม่ได้พูดอะไรกับเขาเพื่อเป็นการข่มขู่แต่อย่างใด

“นี่มันครั้งที่สามแล้วนะครับที่คุณมาดักไถเงินผม”

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ นอกจากความรู้สึกกดดันที่ฮันบินสร้างขึ้นจากอิทธิพลของสายตาของคนตรงหน้า

 “ถ้าครั้งนี้ผมไม่ให้คุณล่ะ” ฮันบินคิดว่าครั้งนี้เขาจะลองสู้ดู ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ ไม่เห็นต้องกลัวเลย

.

.

ชายคนนั้นจับตัวฮันบินดันไปแนบชิดติดกำแพง มือใหญ่เชยคางคนตัวบางให้เชิดขึ้น

เรียวปากสวยนั่นถูกจับจ้องไม่วางตา

ความรู้สึกไม่ปลอดภัยแล่นเข้ามาอีกหน

คนตรงหน้าทำให้เขาสูญเสียความมั่นใจที่จะต่อสู้

.

.

ถ้าไม่ให้

งั้นก็

TBC.

ห่างหายไปนานเลยคับ คัมแบคเดือนหกตามที่เคยบอกไว้ในทวิต

เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค๊าบ

แท็กทวิตเตอร์

#ฟิคแบดบอยดบบ