HA & KING

Intro

“จีวอน จีวอน นายอยู่ไหนอ่ะ กลับมารึยัง”ฮันบินโผล่หน้าเข้าไปสำรวจดูยังห้องต่างๆทั่วคอนโด ท่าทางฮันบินอยากเจอไอ้เพื่อนตัวสูงมากซะจนออกหน้าออกตา ก็วันนี้เค้ามีอะไรพิเศษๆนี่นา

“มีอะไร ท่าทางตื่นเต้นมาเชียว”เจ้าของชื่อเดินมาพร้อมกับบุหรี่ในมือก่อนจะถูกแย่งไปด้วยมือเล็ก ฮันบินแย่งบุหรี่ไปดูดต่ออย่างไม่รังเกียจ ท่าทางดูดบุหรี่ของเค้ารีบร้อนซะจนจีวอนต้องเอ่ยทัก

“เบาๆก็ได้ จะรีบไปไหนวะ”

“แฮ่กๆ”ฮันบินสำลักควันน้อยๆก่อนเอ่ยเรื่องที่อยากจะพูดสุดๆ

“คือฉันจะบอกว่า ฉันสอบผ่านแล้วฉันดีใจที่สุดในโลกเลยนายรู้รึเปล่า”ฮันบินยิ้มกว้างอย่างดีใจ การสอบครั้งสุดท้ายก่อนไปฝึกงานของเค้าผ่านไปได้ด้วยดี ก็ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วนี่นา ครั้งที่แล้วหนังสือก็ไม่ได้อ่านมัวแต่เล่นเยอะไปหน่อยก็เลยต้องรอสอบรอบหลังซึ่งต้องไปฝึกงานช้ากว่าคนอื่น

“รู้สิ ก็สีหน้านายมันแสดงออกขนาดนั้น”จีวอนยิ้มให้ก่อนจะฉวยโอกาสจับมือฮันบินแล้วลากเข้าไปในห้องนอน

“มีอะไรเหรอ”คนตัวเล็กกว่าปลิวตามแรงดึงนั่นไปอย่างสนใจ

“มีอะไรจะให้น่ะ เป็นของขวัญที่นายสอบผ่านไง”

“จริงเหรอ”ฮันบินเผลอยิ้มออกมาอย่างน่ารัก นี้เค้าดีใจจังที่จีวอนมีของขวัญให้ด้วย

“จริงสิ สอบผ่านแล้วนายก็ได้ฝึกงานแล้วดิ”

“ใช่แล้ว ฉันจะได้ฝึกงานแล้ว”หัวเราะชอบใจทำท่าทำทางอย่างกับเด็กๆ

“อ่ะ เปิดดูสิ” กล่องกระดาษเนื้อดีสีดำสนิทถูกส่งให้ฮันบินอย่างเต็มใจ ใบหน้าหล่อยกยิ้มบางให้ที่มุมปาก พลางจ้องหน้าผู้รับไม่วางสายตา ก็ท่าทางแบบนั้นมันน่ามองนี่นา ยิ้มซะแก้มปริ

“อะไรอ่ะ ตื่นเต้นว่ะ”....................จีวอนมันจะให้อะไรเราเป็นของขวัญน๊า...ตื่นเต้นๆ

ฮันบินรีบลั้ลลาเปิดกล่องนั้นออกดูก่อนจะยิ้มหน้าบานกว่าเดิม จะไม่ให้หน้าบานได้ยังไงล่ะก็มันคือรองเท้ายี่ห้อดังที่เค้ากำลังอยากได้ ฮันบินเห็นดังนั้นก็โผเข้ากอดเพื่อนผู้น่ารักของเค้าจนเซล้มลงไปกลิ้งอยู่บนที่นอนนิ่ม

“ขอบใจมากมายเลยนะจีวอน”ฮันบินเอ่ยเสียงสั่นเพราะความดีใจตอนนี้ตัวเขาทับเพื่อนรักอยู่เต็มแรง หน้าของเขาใกล้กับหน้าของจีวอนจนแทบจะหายใจรด

จีวอนจ้องหน้าของคนตรงหน้าอย่างละสายตาไม่ได้ ให้ตายสิทำไมอยู่ๆฉันถึงรู้สึกว่านายมันน่ารักสุดๆเลยฮันบิน

จีวอนตัวนิ่มดีอ่ะ ไม่อยากพละตัวลุกขึ้นเลยอยากทับนายอยู่อย่างนี้ได้ป่ะล่ะ ไอ้เหยิน

“คือฉันเห็นนายชอบมองมันบ่อยๆเวลาเราไปเดินซื้อของกันที่ห้าง ฉันคิดว่านายคงจะชอบ”

“ชิ ทำเป็นรู้ทัน”ร่างบางยังคงกอดจีวอนอยู่อย่างนั้นไม่ยอมจะลุกขึ้นซักที ก็อยากแกล้งอ่ะ นานๆทีจีวอนมันจะเสียหลัก ปกติโดนมันแกล้งตลอดนี่นา

“รู้สิ ก็ฉันเป็นเพื่อนนายนี่นา แล้วชอบรึเปล่าล่ะ”ถามออกไปทั้งที่ในใจก็รับรู้ได้ว่าฮันบินชอบมันเสียยิ่งกว่าชอบ

“ชอบสิ นายซื้ออะไรให้ฉันก็ชอบหมดแหละ”

“พูดจริงดิ”ตาเรียวจ้องหน้าฮันบินอย่างไม่ลดละ ก็หน้าเรียวตรงหน้านี่มันน่ามองจริงๆนะ

“ล้อเล่นม้าง ดูสิดีใจขนาดนี้นายดูไม่ออกเหรอ”ฮันบินผละตัวออกจากอกกว้างนั้นขึ้นมานั่งพลางพลิกรองเท้าไปมาดูซ้ายดูขวาสำรวจเพราะว่ากำลังเห่อของใหม่

“ไปฉลองกันหน่อยมั๊ย”จีวอนเอ่ยปากชวนเบาๆ

“ไว้วันหลังนะ วันนี้ฉันมีนัดกับจินฮวาน ไปล่ะแล้วเจอกัน”ฮันบินพูดจบก็เดินไปหยิบแจ็คเก็ตตัวเก่งของเค้าก่อนหายออกไปจากห้อง

จินฮวาน คนนี้สำคัญกับนายมาตลอดสินะ แต่ก็แบบงงๆนะ เพราะไม่รู้ว่าไปคบกันตอนไหน  อะไรอะไรก็จินฮวาน ช่วงนี้เพื่อนอย่างฉันมันไม่มีความหมายแล้วสินะ ถ้าวันนี้นายไม่มาหาเพราะว่าสอบผ่าน ฉันก็คงยังไม่เจอหน้านายต่อไปในรอบสองเดือน

ทำอย่างกับว่าตอนนี้ที่นี่เป็นแค่ห้องเก็บของของนายเท่านั้น เวลาอยากได้อะไรที่คิดว่ามันจำเป็นขึ้นมาก็กลับมาเอา เพื่อนคนนี้ก็คงจะเหมือนกันสินะ

***

ร้านกาแฟเล็กๆตกแต่งสบายๆแต่จุดเด่นตรงที่เปิดบริการยี่สิบสี่ชั่วโมง วันนี้มีคนมาเยือนมากหน้าทั้งลูกค้าประจำและขาจรและรวมไปถึงผู้ชายคนนี้ด้วย ผู้ชายที่เพิ่งสอบผ่านและอยากจะประกาศให้คนรู้จักทั้งหมดได้รู้ด้วยความดีใจกำลังก้าวเข้ามาในร้านตอนกลางดึก

“พี่แทฮยอน”รอยยิ้มพิมใจส่งให้เจ้าของร้านเช่นอย่างเคย

“อ้าวฮันบินว่าไง เมื่อวานประกาศผลสอบแล้วหนิ ผลเป็นไงบ้าง”แทฮยอนถามอย่างติดตามและเอาใจช่วยมาตลอด ยิ้มหน้าบานมาแบบนี้ต้องมีข่าวดีแน่ๆ

“ผมสอบผ่านแล้วครับ ดีใจที่สุดในโลกเลย”.........ยิ้มหน้าบานเว่อ

“เก่งมาก พี่มีของขวัญจะให้”

“ของขวัญเหรอครับ ว๊าวรู้งี้ผมน่าจะสอบผ่านตั้งนานแล้ว มีแต่คนให้ของขวัญเต็มไปหมด”

“เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆน่ะ”ว่าแล้วแทฮยอนก็หยิบกล่องใบเล็กออกมาจากลิ้นชักใต้เคาน์เตอร์บาร์ ก่อนยื่นให้เจ้าตัวเล็กที่ยื่นรอรับอยู่

“ต่างหู”ฮันบินเอ่ยออกมาอย่างประหลาดใจ ต่างหูคู่นี้เค้ากะว่าจะไปซื้อเป็นของขวัญให้กับตัวเองอยู่พอดี ทำไมช่วงนี้มีแต่คนรู้ใจเค้าไปหมด

“ชอบมั๊ย พี่เห็นมันสวยดีนายน่าจะชอบ”

“ผมชอบที่สุดเลย ขอบคุณนะครับ”ร่างบางเดินเข้าไปสวมกอดพี่ชายน่ารักไว้หลวมๆ

“ดื่มอะไรก่อนไหม ไปนั่งรอได้เลยเดี๋ยวพี่จัดให้”แทฮยอนขยิบตาให้หนึ่งทีก่อนจะชงเครื่องดื่มที่ฮันบินชอบไปเสิร์ฟ

“วันนี้ผมจะอยู่ช่วยจนปิดร้านเลย”

“ร้านเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง”แทฮยอนเอ่ยเตือนความจำ

“รู้น่าฮยอง ผมหมายถึงอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าฮยองจะกลับ”

“โอเค งั้นรอดงฮยอกมาแลกเวรดึก แล้วเราไปหาอะไรกินกัน”

“ได้เลยคร๊าบ งั้นผมช่วยพี่ล้างถ้วยกาแฟที่หลังร้านนะ”

“รบกวนด้วยนะครับ”แทฮยอนขยิบตาให้อย่างน่ารักซะ

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นจีวอนเปิดประตูเข้ามาในร้านกาแฟของแทฮยอน ด้วยความรีบร้อนทันทีที่ก้าวเข้ามาเค้าก็เอ่ยถามถึงฮันบินทันที

“ฮยอง ฮันบินมาที่นี่รึเปล่า”...........เอ่ยถามเสียงสั่น ทำไมต้องสั่นด้วยวะเนี่ยแค่ฮันบินหายไป

“ล้างแก้วอยู่หลังร้านอ่ะ ทำไมเหรอ มีอะไรรึเปล่าดูหน้าตาตื่นมาเชียว”

“อยู่กับพี่ผมก็สบายใจ”........โอเค อยู่กับแทฮยอนแบบนี้ก็โอเค....โล่งอก

“ทะเลาะกันมาเหรอ”.........ก็รีบร้อน เสียงสั่น ทำท่าเหมือนกับรีบตามมาง้อแฟนยังไงอย่างงั้น

“เปล่าครับ”........พยายามทำหน้านิ่ง ผิดจากเมื่อกี๊อย่างสิ้นเชิง... ไม่ทันและ ปิดฉันไม่มิดหรอก

“ไม่ได้ทะเลาะกันแล้วเรื่องอะไรที่นายดูรีบร้อนตามหาฮันบินขนาดนั้น”

จีวอนเงียบไปชั่วครู่ ตาเรียวพยายามหลบตาผู้เป็นพี่ชาย ถึงจะเป็นพี่ชายต่างแม่แต่ทั้งคู่ก็สนิทกันมาก มีหรือแทฮยอนจะดูอาการไม่ออก

“ผมแค่เป็นห่วงว่ามันหายไปไหน ดึกแล้วยังไม่กลับ”

“มีอีก”...................เชื่อตายแหละ ไอ่น้องรัก

“ฮยอง”ร่างสูงสบตาพี่ชายด้วยอารมณ์ไม่อยากตอบคำถามที่เหลือกลัวว่าฮันบินจะโกรธที่เค้าเอาเรื่องของฮันบินมาเล่าให้พี่ชายฟัง

“โอเค ไม่เป็นไร”....ทำท่าทีตัดพ้อและเชื่อว่ามันใช้ได้ผลกับน้องชายของเขา

“จีวอน”ฮันบินที่เดินออกมาจากหลังร้านเอ่ยอย่างแปลกใจที่เห็นเพื่อนสนิทอยู่ในร้าน ทั้งที่ตอนนี้มันน่าจะปั่นงานอยู่ที่ห้อง...ตามมาถึงนี่เลยเหรอเนี่ย...เดี๋ยวกุก็กลับแล้ว...มั้ง

“อืม อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ”จีวอนเอ่ยเสียงเรียบ

แทฮยอนมองหน้าน้องชายด้วยความประหลาดใจ มันต้องมีอะไรแน่ๆ ทั้งที่เมื่อกี้มาถามถึงฮันบินแท้ๆ...แหลได้อีก

“ฉันแค่มาหาอะไรดื่มน่ะ”ฮันบินเอ่ยตอบพลางกำลังจัดแก้วใบใหม่เพื่อเตรียมสำหรับขึ้นใช้

“นายโอเคนะ”ตาเรียวนั่นแฝงไปด้วยความเป็นห่วงเพื่อนอย่างยากที่จะบรรยาย ก็กลางวันเจ้าเพื่อนตัวดีของเค้าดันมาบอกว่าเลิกกับจินฮวาน ทั้งที่เค้าได้ข่าวว่าเพิ่งจะไปเดทฉลองสอบผ่านกันมาเมื่อวาน คนฟังก็ใจคอไม่ดีเอาซะเลย จะเป็นห่วงออกหน้าออกตาก็กลัวจะโดนหาว่าคิดอะไรมากกว่าเพื่อน.......ทั้งๆที่จริงแล้ว มันก็เป็นอย่างนั้น

“โอเคสิ ทำไมวะ”.............ฮันบินตอบหน้านิ่ง

“แน่ใจนะ”......จีวอนเน้นถามเพื่อความแน่ใจ

“นี่อย่าบอกนะว่านายติดใจเรื่องเมื่อกลางวัน”

“ใช่”ตอบออกไปอย่างไม่ลังเล

“เป็นห่วงฉันเหรอ”...........ทำหน้าทะเล้นได้อีกนะ

“ก็นิดนึง”

“มานี่มา มานั่งตรงนี้เลย พี่แทฮยอนด้วยนะครับ”ฮันบินเรียนเชิญพี่น้องสองคนนั้นมานั่งเจรจา

“เป็นห่วงทำไมวะ ฉันเลิกกับจินฮวานก็ดีแล้วหนิ”

“เลิกกับจินฮวาน?”แทฮยอนเอ่ยด้วยความไม่เข้าใจ.................จินฮวาน...........คือใครกันนะ

“ดียังไง พอนายคุยกับฉันเรื่องนี้นายก็เล่นเดินพรวดพราดออกมาจากคอนโด ฉันก็เป็นห่วงสิวะ”

“ขอบใจมากเพื่อนรักที่เป็นห่วงฉัน แต่อย่าห่วงเลยเพราะฉันแค่เลิกเป็นเพื่อนกับจินฮวานมาเป็นคนรู้ใจกันแล้วก็แค่นั้น”........ฮันบินหัวเราะชอบใจ แต่จีวอนกลับตรงกันข้าม

อะไรของมันวะ ดูมีความสุขมากเลยทีเดียว ความห่วงใยของฉันมันเห็นเป็น.......เรื่องตลก.......

“ก็ดี งั้นฉันกลับล่ะ”จีวอนเอ่ยเสียงเย็น ก่อนจะลุกออกไป

แทฮยอนสังเกตเห็นความรู้สึกน้อยใจของนายชายได้ถนัดก่อนที่ฮันบินจะลุกตามร่างสูงนั่นไป

“พี่แทฮยอนครับ ผมคงอยู่เป็นเพื่อนได้แค่นี้ ขอโทษนะครับ”ฮันบินเอ่ยทิ้งท้ายก่อนรีบตามออกไปติดๆ

ฮันบินกระโดดขึ้นรถไปนั่งข้างๆร่างสูงก่อนที่จีวอนจะออกรถโดยที่ไม่เอ่ยอะไรด้วยซักคำ

“ขอโทษนะโว้ยที่ทำให้เป็นห่วง นายมันน่ารักที่สุดเลยอุตส่าเป็นห่วงฉันด้วย”คำหวานของฮันบินในครั้งนี้ไม่อาจทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาได้เท่าไหร่นัก แค่คำพูดเล็กๆน้อยๆของฮันบินทำให้เค้าถึงกับแทบบ้าเมื่อรู้ว่าเพื่อนคนนี้รู้สึกเสียใจ แต่มันกลับเป็นเรื่องตลกที่ฮันบินพูดไม่จบแล้วเขาแค่เอามาคิดต่อ

จีวอนยังคงเงียบจนกระทั่งถึงคอนโดและตลอดทางจีวอนที่เคยร่าเริงของฮันบินไม่เอ่ยปากพูดเรื่องตลก หรือไม่ก็มุขฮาของเขาซักคำ ผิดวิสัยที่ปกติเวลานั่งรถไปด้วยกันเขามักจะเป็นผู้เอนเตอร์เทรนเสมอ

จีวอนกลับมาถึงห้องก็มุ่งตรงไปยังห้องครัวทันที เขาหยิบเครื่องดื่มสีอำพันชั้นดีออกมาจากตู้เก็บของก่อนจะเอามานั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะทานข้าวในห้องครัว

ฮันบินที่เดินตามเข้ามาด้วยความสงสัยเห็นภาพดังนั้นแล้วก็อดเอ่ยถามไม่ได้

“ดื่มเหล้าทำไมวะ”...........เดี๋ยวกุแม่งอยากดื่มด้วย

“อกหัก”

“นี่นายไม่ต้องมาพูดประชดฉันเลยนะ โกรธฉันรึไง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะล้อเล่นซักหน่อย”

“อืม” จีวอนตอบออกมาห้วนๆ ทำเอาฮันบินหน้าเหวอ

“อย่าดื่มให้มากนักล่ะพรุ่งนี้มีเรียนนะ”ฮันบินเอ่ยบอกก่อนจะพาตัวเองหายเข้าไปในห้องนอน

ให้ตายสิ ทำไมเราต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ ทำไมถึงรู้สึกหวงฮันบินขึ้นมา ไม่อยากให้ฮันบินไปสนใจคนอื่น ทำไมกันนะ หงุดหงิดตัวเอง

จีวอนยกแก้วขึ้นดื่มไม่รู้จักกี่ครั้ง อยู่ๆโทรศัพท์มือถือของเค้าก็ดังขึ้น ชื่อเบอร์โชว์หลาว่าเป็นพี่ชาย เค้าจึงรีบรับทันที

“ครับ”

“น้อยใจฮันบินเหรอเรา”

“ฮยองอ่ะ ผมเปล่านะ”

“เพราะคนชื่อจินฮวานใช่ไหม”

“ผมแค่เป็นห่วงฮันบิน”

“โอเค พี่ก็เป็นห่วงเราสองคนเหมือนกัน อย่าดื่มให้มันมากนักล่ะ อ๋าดงฮยอกมาแลกเวรแล้วแค่นี้ก่อนนะ”

แทฮยอนเอ่ยเตือนอย่างรู้ทัน ถึงจีวอนจะไม่ได้บอกแต่จังหวะการพูดและน้ำเสียงของเค้าตอนนี้ฟังยังไงก็เหมือนคนเมาไม่มีผิด

จีวอน น้องชายตัวแสบ อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะว่าเราคิดยังไงกับฮันบิน

.

.

.

TBC

เรื่องนี้ลงไว้ให้ตอนมีนา ลงไปสามตอนแล้ว แต่ปิดไว้เพราะจะรีไรต์ค่ะ

ตอนนี้จะมาต่อให้แล้วนะคะ 

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามน๊ํา

ชื่อแท็กทวิตตามชื่อเรื่องเลยนะคะ  #ฮาandคิงดบบ