HA & KING
รักแหละแต่ไม่กล้าบอก
ผู้เข้าชมรวม
1,693
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Intro
“จีวอน จีวอน นายอยู่ไหนอ่ะ กลับมารึยัง”ฮันบินโผล่หน้าเข้าไปสำรวจดูยังห้องต่างๆทั่วคอนโด
ท่าทางฮันบินอยากเจอไอ้เพื่อนตัวสูงมากซะจนออกหน้าออกตา
ก็วันนี้เค้ามีอะไรพิเศษๆนี่นา
“มีอะไร
ท่าทางตื่นเต้นมาเชียว”เจ้าของชื่อเดินมาพร้อมกับบุหรี่ในมือก่อนจะถูกแย่งไปด้วยมือเล็ก
ฮันบินแย่งบุหรี่ไปดูดต่ออย่างไม่รังเกียจ ท่าทางดูดบุหรี่ของเค้ารีบร้อนซะจนจีวอนต้องเอ่ยทัก
“เบาๆก็ได้ จะรีบไปไหนวะ”
“แฮ่กๆ”ฮันบินสำลักควันน้อยๆก่อนเอ่ยเรื่องที่อยากจะพูดสุดๆ
“คือฉันจะบอกว่า ฉันสอบผ่านแล้วฉันดีใจที่สุดในโลกเลยนายรู้รึเปล่า”ฮันบินยิ้มกว้างอย่างดีใจ การสอบครั้งสุดท้ายก่อนไปฝึกงานของเค้าผ่านไปได้ด้วยดี
ก็ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วนี่นา ครั้งที่แล้วหนังสือก็ไม่ได้อ่านมัวแต่เล่นเยอะไปหน่อยก็เลยต้องรอสอบรอบหลังซึ่งต้องไปฝึกงานช้ากว่าคนอื่น
“รู้สิ ก็สีหน้านายมันแสดงออกขนาดนั้น”จีวอนยิ้มให้ก่อนจะฉวยโอกาสจับมือฮันบินแล้วลากเข้าไปในห้องนอน
“มีอะไรเหรอ”คนตัวเล็กกว่าปลิวตามแรงดึงนั่นไปอย่างสนใจ
“มีอะไรจะให้น่ะ เป็นของขวัญที่นายสอบผ่านไง”
“จริงเหรอ”ฮันบินเผลอยิ้มออกมาอย่างน่ารัก นี้เค้าดีใจจังที่จีวอนมีของขวัญให้ด้วย
“จริงสิ สอบผ่านแล้วนายก็ได้ฝึกงานแล้วดิ”
“ใช่แล้ว ฉันจะได้ฝึกงานแล้ว”หัวเราะชอบใจทำท่าทำทางอย่างกับเด็กๆ
“อ่ะ เปิดดูสิ” กล่องกระดาษเนื้อดีสีดำสนิทถูกส่งให้ฮันบินอย่างเต็มใจ ใบหน้าหล่อยกยิ้มบางให้ที่มุมปาก
พลางจ้องหน้าผู้รับไม่วางสายตา ก็ท่าทางแบบนั้นมันน่ามองนี่นา ยิ้มซะแก้มปริ
“อะไรอ่ะ ตื่นเต้นว่ะ”....................จีวอนมันจะให้อะไรเราเป็นของขวัญน๊า...ตื่นเต้นๆ
ฮันบินรีบลั้ลลาเปิดกล่องนั้นออกดูก่อนจะยิ้มหน้าบานกว่าเดิม
จะไม่ให้หน้าบานได้ยังไงล่ะก็มันคือรองเท้ายี่ห้อดังที่เค้ากำลังอยากได้ ฮันบินเห็นดังนั้นก็โผเข้ากอดเพื่อนผู้น่ารักของเค้าจนเซล้มลงไปกลิ้งอยู่บนที่นอนนิ่ม
“ขอบใจมากมายเลยนะจีวอน”ฮันบินเอ่ยเสียงสั่นเพราะความดีใจตอนนี้ตัวเขาทับเพื่อนรักอยู่เต็มแรง
หน้าของเขาใกล้กับหน้าของจีวอนจนแทบจะหายใจรด
จีวอนจ้องหน้าของคนตรงหน้าอย่างละสายตาไม่ได้
ให้ตายสิทำไมอยู่ๆฉันถึงรู้สึกว่านายมันน่ารักสุดๆเลยฮันบิน
จีวอนตัวนิ่มดีอ่ะ ไม่อยากพละตัวลุกขึ้นเลยอยากทับนายอยู่อย่างนี้ได้ป่ะล่ะ
ไอ้เหยิน
“คือฉันเห็นนายชอบมองมันบ่อยๆเวลาเราไปเดินซื้อของกันที่ห้าง
ฉันคิดว่านายคงจะชอบ”
“ชิ ทำเป็นรู้ทัน”ร่างบางยังคงกอดจีวอนอยู่อย่างนั้นไม่ยอมจะลุกขึ้นซักที ก็อยากแกล้งอ่ะ
นานๆทีจีวอนมันจะเสียหลัก ปกติโดนมันแกล้งตลอดนี่นา
“รู้สิ ก็ฉันเป็นเพื่อนนายนี่นา แล้วชอบรึเปล่าล่ะ”ถามออกไปทั้งที่ในใจก็รับรู้ได้ว่าฮันบินชอบมันเสียยิ่งกว่าชอบ
“ชอบสิ นายซื้ออะไรให้ฉันก็ชอบหมดแหละ”
“พูดจริงดิ”ตาเรียวจ้องหน้าฮันบินอย่างไม่ลดละ ก็หน้าเรียวตรงหน้านี่มันน่ามองจริงๆนะ
“ล้อเล่นม้าง ดูสิดีใจขนาดนี้นายดูไม่ออกเหรอ”ฮันบินผละตัวออกจากอกกว้างนั้นขึ้นมานั่งพลางพลิกรองเท้าไปมาดูซ้ายดูขวาสำรวจเพราะว่ากำลังเห่อของใหม่
“ไปฉลองกันหน่อยมั๊ย”จีวอนเอ่ยปากชวนเบาๆ
“ไว้วันหลังนะ วันนี้ฉันมีนัดกับจินฮวาน ไปล่ะแล้วเจอกัน”ฮันบินพูดจบก็เดินไปหยิบแจ็คเก็ตตัวเก่งของเค้าก่อนหายออกไปจากห้อง
จินฮวาน คนนี้สำคัญกับนายมาตลอดสินะ แต่ก็แบบงงๆนะ เพราะไม่รู้ว่าไปคบกันตอนไหน อะไรอะไรก็จินฮวาน
ช่วงนี้เพื่อนอย่างฉันมันไม่มีความหมายแล้วสินะ
ถ้าวันนี้นายไม่มาหาเพราะว่าสอบผ่าน ฉันก็คงยังไม่เจอหน้านายต่อไปในรอบสองเดือน
ทำอย่างกับว่าตอนนี้ที่นี่เป็นแค่ห้องเก็บของของนายเท่านั้น
เวลาอยากได้อะไรที่คิดว่ามันจำเป็นขึ้นมาก็กลับมาเอา
เพื่อนคนนี้ก็คงจะเหมือนกันสินะ
***
ร้านกาแฟเล็กๆตกแต่งสบายๆแต่จุดเด่นตรงที่เปิดบริการยี่สิบสี่ชั่วโมง
วันนี้มีคนมาเยือนมากหน้าทั้งลูกค้าประจำและขาจรและรวมไปถึงผู้ชายคนนี้ด้วย
ผู้ชายที่เพิ่งสอบผ่านและอยากจะประกาศให้คนรู้จักทั้งหมดได้รู้ด้วยความดีใจกำลังก้าวเข้ามาในร้านตอนกลางดึก
“พี่แทฮยอน”รอยยิ้มพิมใจส่งให้เจ้าของร้านเช่นอย่างเคย
“อ้าวฮันบินว่าไง เมื่อวานประกาศผลสอบแล้วหนิ ผลเป็นไงบ้าง”แทฮยอนถามอย่างติดตามและเอาใจช่วยมาตลอด ยิ้มหน้าบานมาแบบนี้ต้องมีข่าวดีแน่ๆ
“ผมสอบผ่านแล้วครับ ดีใจที่สุดในโลกเลย”.........ยิ้มหน้าบานเว่อ
“เก่งมาก พี่มีของขวัญจะให้”
“ของขวัญเหรอครับ ว๊าวรู้งี้ผมน่าจะสอบผ่านตั้งนานแล้ว มีแต่คนให้ของขวัญเต็มไปหมด”
“เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆน่ะ”ว่าแล้วแทฮยอนก็หยิบกล่องใบเล็กออกมาจากลิ้นชักใต้เคาน์เตอร์บาร์
ก่อนยื่นให้เจ้าตัวเล็กที่ยื่นรอรับอยู่
“ต่างหู”ฮันบินเอ่ยออกมาอย่างประหลาดใจ
ต่างหูคู่นี้เค้ากะว่าจะไปซื้อเป็นของขวัญให้กับตัวเองอยู่พอดี
ทำไมช่วงนี้มีแต่คนรู้ใจเค้าไปหมด
“ชอบมั๊ย พี่เห็นมันสวยดีนายน่าจะชอบ”
“ผมชอบที่สุดเลย
ขอบคุณนะครับ”ร่างบางเดินเข้าไปสวมกอดพี่ชายน่ารักไว้หลวมๆ
“ดื่มอะไรก่อนไหม ไปนั่งรอได้เลยเดี๋ยวพี่จัดให้”แทฮยอนขยิบตาให้หนึ่งทีก่อนจะชงเครื่องดื่มที่ฮันบินชอบไปเสิร์ฟ
“วันนี้ผมจะอยู่ช่วยจนปิดร้านเลย”
“ร้านเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง”แทฮยอนเอ่ยเตือนความจำ
“รู้น่าฮยอง ผมหมายถึงอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าฮยองจะกลับ”
“โอเค งั้นรอดงฮยอกมาแลกเวรดึก แล้วเราไปหาอะไรกินกัน”
“ได้เลยคร๊าบ งั้นผมช่วยพี่ล้างถ้วยกาแฟที่หลังร้านนะ”
“รบกวนด้วยนะครับ”แทฮยอนขยิบตาให้อย่างน่ารักซะ
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นจีวอนเปิดประตูเข้ามาในร้านกาแฟของแทฮยอน ด้วยความรีบร้อนทันทีที่ก้าวเข้ามาเค้าก็เอ่ยถามถึงฮันบินทันที
“ฮยอง ฮันบินมาที่นี่รึเปล่า”...........เอ่ยถามเสียงสั่น
ทำไมต้องสั่นด้วยวะเนี่ยแค่ฮันบินหายไป
“ล้างแก้วอยู่หลังร้านอ่ะ ทำไมเหรอ มีอะไรรึเปล่าดูหน้าตาตื่นมาเชียว”
“อยู่กับพี่ผมก็สบายใจ”........โอเค อยู่กับแทฮยอนแบบนี้ก็โอเค....โล่งอก
“ทะเลาะกันมาเหรอ”.........ก็รีบร้อน เสียงสั่น
ทำท่าเหมือนกับรีบตามมาง้อแฟนยังไงอย่างงั้น
“เปล่าครับ”........พยายามทำหน้านิ่ง ผิดจากเมื่อกี๊อย่างสิ้นเชิง...
ไม่ทันและ ปิดฉันไม่มิดหรอก
“ไม่ได้ทะเลาะกันแล้วเรื่องอะไรที่นายดูรีบร้อนตามหาฮันบินขนาดนั้น”
จีวอนเงียบไปชั่วครู่ ตาเรียวพยายามหลบตาผู้เป็นพี่ชาย
ถึงจะเป็นพี่ชายต่างแม่แต่ทั้งคู่ก็สนิทกันมาก มีหรือแทฮยอนจะดูอาการไม่ออก
“ผมแค่เป็นห่วงว่ามันหายไปไหน ดึกแล้วยังไม่กลับ”
“มีอีก”...................เชื่อตายแหละ ไอ่น้องรัก
“ฮยอง”ร่างสูงสบตาพี่ชายด้วยอารมณ์ไม่อยากตอบคำถามที่เหลือกลัวว่าฮันบินจะโกรธที่เค้าเอาเรื่องของฮันบินมาเล่าให้พี่ชายฟัง
“โอเค ไม่เป็นไร”....ทำท่าทีตัดพ้อและเชื่อว่ามันใช้ได้ผลกับน้องชายของเขา
“จีวอน”ฮันบินที่เดินออกมาจากหลังร้านเอ่ยอย่างแปลกใจที่เห็นเพื่อนสนิทอยู่ในร้าน
ทั้งที่ตอนนี้มันน่าจะปั่นงานอยู่ที่ห้อง...ตามมาถึงนี่เลยเหรอเนี่ย...เดี๋ยวกุก็กลับแล้ว...มั้ง
“อืม อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ”จีวอนเอ่ยเสียงเรียบ
แทฮยอนมองหน้าน้องชายด้วยความประหลาดใจ มันต้องมีอะไรแน่ๆ
ทั้งที่เมื่อกี้มาถามถึงฮันบินแท้ๆ...แหลได้อีก
“ฉันแค่มาหาอะไรดื่มน่ะ”ฮันบินเอ่ยตอบพลางกำลังจัดแก้วใบใหม่เพื่อเตรียมสำหรับขึ้นใช้
“นายโอเคนะ”ตาเรียวนั่นแฝงไปด้วยความเป็นห่วงเพื่อนอย่างยากที่จะบรรยาย
ก็กลางวันเจ้าเพื่อนตัวดีของเค้าดันมาบอกว่าเลิกกับจินฮวาน
ทั้งที่เค้าได้ข่าวว่าเพิ่งจะไปเดทฉลองสอบผ่านกันมาเมื่อวาน
คนฟังก็ใจคอไม่ดีเอาซะเลย
จะเป็นห่วงออกหน้าออกตาก็กลัวจะโดนหาว่าคิดอะไรมากกว่าเพื่อน.......ทั้งๆที่จริงแล้ว
มันก็เป็นอย่างนั้น
“โอเคสิ ทำไมวะ”.............ฮันบินตอบหน้านิ่ง
“แน่ใจนะ”......จีวอนเน้นถามเพื่อความแน่ใจ
“นี่อย่าบอกนะว่านายติดใจเรื่องเมื่อกลางวัน”
“ใช่”ตอบออกไปอย่างไม่ลังเล
“เป็นห่วงฉันเหรอ”...........ทำหน้าทะเล้นได้อีกนะ
“ก็นิดนึง”
“มานี่มา มานั่งตรงนี้เลย พี่แทฮยอนด้วยนะครับ”ฮันบินเรียนเชิญพี่น้องสองคนนั้นมานั่งเจรจา
“เป็นห่วงทำไมวะ ฉันเลิกกับจินฮวานก็ดีแล้วหนิ”
“เลิกกับจินฮวาน?”แทฮยอนเอ่ยด้วยความไม่เข้าใจ.................จินฮวาน...........คือใครกันนะ
“ดียังไง พอนายคุยกับฉันเรื่องนี้นายก็เล่นเดินพรวดพราดออกมาจากคอนโด
ฉันก็เป็นห่วงสิวะ”
“ขอบใจมากเพื่อนรักที่เป็นห่วงฉัน แต่อย่าห่วงเลยเพราะฉันแค่เลิกเป็นเพื่อนกับจินฮวานมาเป็นคนรู้ใจกันแล้วก็แค่นั้น”........ฮันบินหัวเราะชอบใจ
แต่จีวอนกลับตรงกันข้าม
อะไรของมันวะ ดูมีความสุขมากเลยทีเดียว
ความห่วงใยของฉันมันเห็นเป็น.......เรื่องตลก.......
“ก็ดี งั้นฉันกลับล่ะ”จีวอนเอ่ยเสียงเย็น ก่อนจะลุกออกไป
แทฮยอนสังเกตเห็นความรู้สึกน้อยใจของนายชายได้ถนัดก่อนที่ฮันบินจะลุกตามร่างสูงนั่นไป
“พี่แทฮยอนครับ ผมคงอยู่เป็นเพื่อนได้แค่นี้ ขอโทษนะครับ”ฮันบินเอ่ยทิ้งท้ายก่อนรีบตามออกไปติดๆ
ฮันบินกระโดดขึ้นรถไปนั่งข้างๆร่างสูงก่อนที่จีวอนจะออกรถโดยที่ไม่เอ่ยอะไรด้วยซักคำ
“ขอโทษนะโว้ยที่ทำให้เป็นห่วง นายมันน่ารักที่สุดเลยอุตส่าเป็นห่วงฉันด้วย”คำหวานของฮันบินในครั้งนี้ไม่อาจทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาได้เท่าไหร่นัก
แค่คำพูดเล็กๆน้อยๆของฮันบินทำให้เค้าถึงกับแทบบ้าเมื่อรู้ว่าเพื่อนคนนี้รู้สึกเสียใจ
แต่มันกลับเป็นเรื่องตลกที่ฮันบินพูดไม่จบแล้วเขาแค่เอามาคิดต่อ
จีวอนยังคงเงียบจนกระทั่งถึงคอนโดและตลอดทางจีวอนที่เคยร่าเริงของฮันบินไม่เอ่ยปากพูดเรื่องตลก
หรือไม่ก็มุขฮาของเขาซักคำ ผิดวิสัยที่ปกติเวลานั่งรถไปด้วยกันเขามักจะเป็นผู้เอนเตอร์เทรนเสมอ
จีวอนกลับมาถึงห้องก็มุ่งตรงไปยังห้องครัวทันที เขาหยิบเครื่องดื่มสีอำพันชั้นดีออกมาจากตู้เก็บของก่อนจะเอามานั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะทานข้าวในห้องครัว
ฮันบินที่เดินตามเข้ามาด้วยความสงสัยเห็นภาพดังนั้นแล้วก็อดเอ่ยถามไม่ได้
“ดื่มเหล้าทำไมวะ”...........เดี๋ยวกุแม่งอยากดื่มด้วย
“อกหัก”
“นี่นายไม่ต้องมาพูดประชดฉันเลยนะ โกรธฉันรึไง
ฉันไม่ได้ตั้งใจจะล้อเล่นซักหน่อย”
“อืม” จีวอนตอบออกมาห้วนๆ ทำเอาฮันบินหน้าเหวอ
“อย่าดื่มให้มากนักล่ะพรุ่งนี้มีเรียนนะ”ฮันบินเอ่ยบอกก่อนจะพาตัวเองหายเข้าไปในห้องนอน
ให้ตายสิ ทำไมเราต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ ทำไมถึงรู้สึกหวงฮันบินขึ้นมา ไม่อยากให้ฮันบินไปสนใจคนอื่น
ทำไมกันนะ หงุดหงิดตัวเอง
จีวอนยกแก้วขึ้นดื่มไม่รู้จักกี่ครั้ง
อยู่ๆโทรศัพท์มือถือของเค้าก็ดังขึ้น ชื่อเบอร์โชว์หลาว่าเป็นพี่ชาย
เค้าจึงรีบรับทันที
“ครับ”
“น้อยใจฮันบินเหรอเรา”
“ฮยองอ่ะ ผมเปล่านะ”
“เพราะคนชื่อจินฮวานใช่ไหม”
“ผมแค่เป็นห่วงฮันบิน”
“โอเค พี่ก็เป็นห่วงเราสองคนเหมือนกัน อย่าดื่มให้มันมากนักล่ะ อ๋าดงฮยอกมาแลกเวรแล้วแค่นี้ก่อนนะ”
แทฮยอนเอ่ยเตือนอย่างรู้ทัน ถึงจีวอนจะไม่ได้บอกแต่จังหวะการพูดและน้ำเสียงของเค้าตอนนี้ฟังยังไงก็เหมือนคนเมาไม่มีผิด
จีวอน น้องชายตัวแสบ อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะว่าเราคิดยังไงกับฮันบิน
.
.
.
TBC
เรื่องนี้ลงไว้ให้ตอนมีนา ลงไปสามตอนแล้ว แต่ปิดไว้เพราะจะรีไรต์ค่ะ
ตอนนี้จะมาต่อให้แล้วนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามน๊ํา
ผลงานอื่นๆ ของ tempkuma ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ tempkuma
ความคิดเห็น