[SF]Step-Brother Intro [#JunJin ft.BobB.I. #iKON ]

 Step-Brother -- #ฟิคน้องชายจากดาวแม่

Intro

“จินฮวานตื่นได้แล้วลูก วันนี้จะมีคนย้ายเข้ามาอยู่ด้วยแล้วนะ ลงมาต้อนรับหน่อยเร็ว”คุณแม่ของจินฮวานเอ่ยเรียกลูกชายที่ตะวันสายโด่งแล้วยังนอนไม่ขยับ

วันนี้เป็นวันที่คุณแม่ของเค้าจะพาคุณอาเข้ามาอยู่ที่บ้านด้วย คุณอาที่ว่าก็คือคนรักใหม่ของคุณแม่นั่นเอง

ถึงจิตใจจะไม่อยากให้แม่มีใครใหม่นอกจากพ่อของเค้า แต่ลึกๆแล้วถ้ามันเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้แม่ของเค้ามีความสุข เค้าก็ยอมทุกอย่าง

จินฮวานเดินถือตุ๊กตาลงบันไดมาทั้งที่ยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟัน ผมยุ่งนิดนั่นถึงจะดูไม่ค่อยสุภาพในการลงมาต้อนรับแขก แต่ก็มองแล้วน่ารักไปอีกแบบ

“ที่นี่มีเด็กด้วยเหรอครับ”เด็กผู้ชายตัวสูงกว่าเค้าเอ่ยทักขึ้นตอนที่เห็นเค้าเดินลงมาจากบันได

“นั่นจินฮวาน ลูกชายน้าเองจ๊ะ ขอโทษด้วยนะคะแต่งกายไม่เรียบร้อย”คุณแม่คนสวยแนะนำ

“สวัสดีครับคุณอา”จินฮวานโค้งให้ผู้ชายวัยกลางคนที่เค้าคุ้นหน้าอยู่แล้ว แต่ไอ้เด็กที่เรียกเค้าว่าเด็กนั่นมันคือใคร

“จินฮวานนี่กุจุนฮเว ลูกชายคุณอาเค้าล่ะ”แม่แนะนำเด็กคนนั้นให้เค้ารู้จัก

“ไม่เห็นเคยบอกว่าผมจะมีน้อง”ทั้งที่รู้อยูแก่ใจกับการเดินทางมาของเค้า แต่ก็อดกวนตีนไม่ได้

“ใครน้องนาย”จุนฮเวสวนกลับทันที

“ก็นายไง”มองยังไงก็เด็กกว่าเหอะ ถึงจะตัวสูงกว่าก็เถอะ

“ผมเป็นน้องเหรอครับ”จุนฮเวหันไปถามคุณแม่ของจินฮวานด้วยความสงสัย

มองยังไงนายก็เด็กกว่าเหอะ ตัวกะเปี๊ยกเดียว

“จินฮวานน่าจะเกิดก่อนจุนฮเวซักสองปีนะ”คุณแม่อธิบาย

“งั้นสวัสดีคุณพี่ชาย”จุนฮเวเอ่ยพลางทำหน้ายียวน กวนใจ ก็แล้วไงอ่ะ

“เออ หวัดดี ฉันไปนอนต่อล่ะ”จินฮวานเอ่ยก่อนเดินกลับขึ้นไปยังชั้นบน

“อ่ะตามพี่เค้าขึ้นไปซิจ๊ะ ห้องจุนฮเวอยู่ข้างๆห้องพี่เค้านั่นแหละ น้าจัดไว้ให้แล้ว”

“ขอบคุณครับ”ร่างสูงเดินตามหลังจินฮวานไปก่อนร่างบางนั่นจะหายเข้าไปในห้องนอนก่อนจะถึงห้องของเค้า

“ฝันดีนะเบบี๋”ไม่วายจะกวนประสาทด้วยวาจายียวน จินฮวานหันควับมาถลึงตาใส่

เด็กเวรนี่ หาเรื่องตั้งแต่ก้าวเข้ามาเลยนะ

จุนฮเวยิ้มให้ ยักไหล่ไม่แยแส มีเด็กให้แกล้งนี้ก็สนุกดีนะ

จุนฮเวเดินเข้าไปสำรวจห้องนอนของเค้า คุณแม่ของจินฮวานจัดห้องให้เค้าสวยงามเป็นระเบียบ บ้านหลังเล็กแต่ใช้พื้นที่ได้อย่างสร้างสรรค์และตกแต่งได้ดูอบอุ่นน่านอน

ถึงว่าแหละ ไอ้ตัวเล็กนั้นถึงได้นอนตื่นซะสายเชียว

เค้าเอากระเป๋าเสื้อผ้าวางไว้ที่ปลายเตียงก่อนจะเปิดดูทีละช่องทีละประตู

ระเบียงห้องของเค้าติดกับระเบียงห้องของจินฮวาน  ไม่สิ มันคือระเบียงเดียวกันเลยต่างหาก เห็นดังนั้นแล้วเค้าจึงถือวิสาสะเดินไปสำรวจซักหน่อย

ประตูระเบียงของจินฮวานไม่ได้เลื่อนปิดไว้อย่างที่ควรจะเป็น จุนฮเวถือวิสาสะอีกหนเปิดประตูนั่นกว้างขึ้นก่อนจะย่างก้าวเข้าไปในห้องของคนตัวเล็ก

แน่นอนเค้าเจอจินฮวานนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ในมือยังถือตุ๊กตาน่ารักตัวเดิมที่ถือลงไปทักทายเค้า

หลับเร็วจริงๆ เพิ่งจะตื่นแท้ๆ สงสัยจะง่วงจริง

มือใหญ่นึกซนขึ้นมาทันที เค้าเดินเข้าไปคว้าตุ๊กตาในอ้อมกอดของจินฮวานออกมาสุดแรง ก็แค่อยากจะแกล้ง แล้วจะทำไม

จินฮวานสะดุ้งตัวตื่นก่อนโวยวายดังลั่น

“นาย  เอาตุ๊กตาฉันคืนมานะ”สิ่งแรกที่กังวลคือตุ๊กตาสิ่งต่อมาคือ “แล้วนายเข้ามาได้ยังไง”

“ก็เห็นมีคนเปิดระเบียงล่อเสือล่อตะเข้ไว้ก็เลยเข้ามาสนอง”

“ปากร้ายจริง ฉันแค่ลืมปิดมันต่างหากล่ะ แต่คนไร้มารยาทอย่างนายก็ถือวิสาสะเข้ามา”

“ไม่ได้มีป้ายห้ามเข้าติดไว้หนิ เอ๊ะรึว่าจงใจเปิดไว้ รอใครอยู่รึเปล่า รู้สึกผิดหวังอยู่รึเปล่าเนี่ย”

“นายนี้มันความคิดสกปรกจริงๆเลย มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ”

“ก็แค่มาทักทายเพื่อนข้างห้อง ยินดีที่ได้อยู่ร่วมกันนะเบบี๋”จุนฮเวเอ่ยพลางยกยิ้มที่มุมปาก สายตาร้ายกาจถูกส่งไปยังร่างบางนั่นก่อนจะโยนตุ๊กตาคืนให้ แล้วกลับออกไปทางระเบียง

จินฮวานไม่นอนต่อแล้ว ใครจะไปนอนได้ เจอหมาบ้ามาก่อกวนขนาดนี้

ให้ตายสิ อยู่บ้านท่านอย่างนิ่งดาย สร้างความวุ่นวายให้ลูกท่านดีกว่า นี่คงเป็นคติของมันสินะ ชิชะ เด็กเวรเอ๊ย

วันแรกก็เจอศึกหนักซะแล้ว

“จินฮวานลงมากินข้าวเถอะลูก”คุณแม่ของเค้ามาเคาะประตูห้องเบาๆพลางเรียกลูกชายสุดที่รักก่อนจะไปเคาะประตูห้องข้างๆ จุนฮเวก็คือลูกชายของเค้าอีกคน

“ผมไม่หิวครับ”จินฮวานเปิดประตูออกมาบอก

“ไม่ได้นะ กินซักนิดก็ยังดี”

“ก็ไม่กินข้าวนี่ไง ถึงได้ตัวแค่เนี๊ยะ”จุนฮเวเดินออกมาเอ่ยพลางเบ้หน้าใส่อย่างไม่แคร์สายตาผู้เป็นแม่จินฮวานเท่าไหร่

“ปากคนรึปากหมาวะ ต่อยกันเลยดีกว่า”จินฮวานเริ่มทนไม่ไหว ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ ไอ้เด็กบ้า

“จินฮวานใจเย็นสิลูก อะไรกันเราสองคน”

“ก็มันว่าผมก่อนอ่ะ”จินฮวานก็ไม่ยักกะยอม

“ไม่เอานะคะ จินฮวานเป็นคนอารมร้อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”คุณแม่ของเค้าแปลกใจกับพฤติกรรมของลูกชาย

“ตั้งแต่เมื่อเช้าครับ”

“เหย์”คุณแม่อุทานออกมาด้วยความสงสัย

จุนฮเวนั้นนายกำลังจะพูดอะไร

“ก็เมื่อเช้าผม...”

“อ่า จุนฮเว ไปกินข้าวกันดีกว่า”จินฮวานเอ่ยแทรกขึ้นมาพลางจูงแขนจุนฮเวเดินลงไปพร้อมกัน

“คิดว่าผมจะพูดอะไรเหรอ”จุนฮเวกระซิบกระซาบที่ข้างใบหูสวย

“แล้วนายคิดจะพูดอะไร”จินฮวานอยากจะหยิกแขนนั่นซะให้เขียว

“ผมแค่จะบอกว่า เมื่อเช้าผมกับคุณพ่อมากันแต่เช้า จินฮวานต้องตื่นลงมารับก็เลยอาจจะทำให้หงุดหงิดได้”

“เออก็แล้วไป”

“แล้วพี่คิดว่าผมจะพูดอะไร”

“พูดว่านายเข้ามาในห้องฉัน ทางประตูระเบียง ตอนที่ฉันกำลังหลับอยู่”

“แล้วยังไง”

“ก็ถ้าแม่รู้ว่าฉันลืมปิดประตูระเบียงอีกแล้ว ต้องโดนแม่ดุแน่ๆเลย”

“อ่อ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ครั้งหน้าผมจะได้ฟ้องแม่”

“ไอ้เด็กเวร”นายนี่มันไว้ใจไม่ได้จริงๆเลย จินฮวานนายนี่ก็โง่จริงๆเลย ไม่รู้จะไปเล่าให้มันฟังทำไม

อาหารกลางวันร่วมกันมื้อแรกผ่านไปด้วยดี จินฮวานอาสาล้างจานในอาหารมื้อนี้ เค้าไม่อยากให้แม่ของเค้าต้องเหนื่อย เค้าเป็นเด็กดีและน่ารักของคุณแม่เสมอมา

แต่ตอนนี้กำลังจะมีคนมาเป็นเด็กน่ารักของคุณแม่เพิ่มเข้ามาอีกคน

“ผมช่วยล้างจานมั๊ยครับ”จุนฮเวเดินเข้ามาอาสาต่อจากจินฮวาน

“อยากช่วย รึอยากได้หน้า”จินฮวานถามตรง

“อ้าว พูดแบบนี้ ตอบไม่ถูกเลย ถ้าผมตอบว่าผมอยากช่วยมันคงจะไม่ถูกใจพี่แน่ๆ”

“ยังไง”

“ก็พี่กำลังใส่ร้ายผม ทั้งที่ผมแค่อยากช่วยจริงๆ”

“โอเค งั้นมานี่เลย มาล้างให้สะอาดนะ แล้วฉันจะนั่งดู”

“ได้เลย ผมเก่งมากเลยแหละเรื่องแบบนี้ ที่บ้านผมก็ทำเอง”จุนฮเวเอ่ยพลางตรงเข้ามาล้างจานอย่างเชี่ยวชาญนัก จินฮวานหรี่ตามองการทำงานของเค้าอย่างจ้องจับผิด

“พี่ไม่ต้องมองผมขนาดนั้นหรอกน่า ผมเขินแย่เลย ผมรู้น่าว่าผมหล่อ”

“ไปกันใหญ่แล้ว ฉันมองมือนายต่างหากล่ะ”

“ผมก็รู้แล้วน่าว่ามือผมสวย”

เออจริงของมันอันนี้ไม่กล้าจะเถียงเลย มือมันสวยจริงๆแฮะ

“ชิ อะไรก็ดูดีไปหมดสินะ พวกหลงตัวเอง”คนตัวเล็กเบ้ปากใส่

“ผมไม่ชอบหลงตัวเองหรอกครับ จริงๆแล้วผมชอบให้คนมาหลงผมมากกว่า”

“แหวะ ใครจะไปหลงคนปากร้ายอย่างนาย นิสัยก็ไม่ดี”จินฮวานเบ้ปากให้อีกหนก่อนจะเดินออกไปจากครัว ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกลัวว่าจะหลง หลงผิดคิดเอาไม้ฟาดหัวไอ้เด็กนั่นตายไปซะก่อน

วันแรกก็ทะเลาะกันไม่ขาดปาก นี่เค้าจะมาเป็นน้องชายเรารึเค้าจะมาเป็นคู่กัดกันแน่ แม่นะแม่ นี่ผมต้องอยู่ร่วมกับเด็กคนนี้จริงๆน่ะเหรอ

อีกสองวันก็จะเปิดเทอมแล้ว วันเปิดเทอมเป็นวันที่แม่และคุณอาจะต้องเดินทาง

แต่ก็เข้าใจแหละ ยังเราก็ต้องอยู่กับหมอนี่อยู่ดี บางทีมีเพื่อนทะเลาะอยากจะดีกว่าอยู่คนเดียวก็ได้

แล้ววันที่เค้ากลัวที่สุดก็มาถึง วันที่แม่ต้องเดินทางไปต่างประเทศกับคุณอา ที่ต้องย้ายจุนฮเวมาอยู่ที่นี่ก็เพราะเหตุนี้

จุนฮเวอยุ่กับคุณพ่อแค่สองคนการที่คนนึงจะไม่อยู่เป้นเวลานานๆเค้าก็จะไม่มีคนดูแล

แล้วยังไง ผมคงเป็นบุคคลที่พวกเค้าไว้ใจที่สุดให้ดูแลเด็กคนนี้

ได้ข่าวว่าผมก็ไม่ได้โตไปกว่าเค้าเท่าไหร่ เราอายุห่างกันเพียงแค่สองปีเท่านั้น

“แม่ไปแล้วนะจินฮวาน ดูแลน้องดีๆนะ”คณแม่คนสวยลูบหัวลูกชายอย่างรักใคร จริงๆไม่อยากจากไปไหนเลยแต่มันจำเป็นจริงๆ

“จุนฮเวอย่าดื้อกับพี่จินฮวานนะ แล้วป๊าจะรีบกลับมา”คุณพ่อของจินฮวานเอ่ยกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก่อนจะหันไปฝากฝังลูกชายกับจินอวานอีกคน “อาฝากดูแลจุนฮเวด้วยนะ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ”จินฮวานพยักหน้าหงึกๆก่อนทั้งคู่จะส่งคุณแม่และคุณพ่อขึ้นรถเพื่อจะเดินทางไปสนามบินในไฟท์เช้า

พ่อกับแม่ลับตาไปกับรถคันใหญ่ ปล่อยให้เด็กน้อยสองคนยืนมองตาละห้อย

“เข้าบ้านกันเถอะ เราต้องไปโรงเรียน”

“วันนี้เปิดเทอมวันแรก วันแรกที่ผมอยู่มัธยมปลายปี 1”จุนฮเวเอ่ยอย่างตื่นเต้นทั้งที่ความรู้สึกจริงๆของเค้าตอนนี้มันหดหู่เหลือเกิน เค้ากำลังกลบเกลื่อนความรู้สึกเหล่านั้น

“โดนรับน้องแน่”จินฮวานเอ่ยก่อนจะเดินนำเค้าเข้าไปในบ้าน เค้าหยิบกระเป๋าและเตรียมตัวออกเดินทางไปโรงเรียน

“เอากุญแจมานี่ผมจะล๊อคบ้านเอง”จุนฮเวแบมือขอทำเอาจินฮวานขำออกมา

“เอาสิ อยากทำก็ตามสบาย”จินฮวานส่งกุญแจให้ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรั้ว

สองคนเดินไปโรงเรียนด้วยกัน ไม่มีบทสนทนาใดๆระหว่างทาง มีแต่ท่าทางอยากรู้แต่ไม่กล้าถามของคนตัวสูงที่เดินมาด้วยมากกว่า

“แยกหน้าก็จะถึงโรงเรียนแล้ว นายจำเส้นทางได้รึเปล่า”

“ผมจำได้”จุนฮเวตอบแบบไม่ต้องคิด

“แน่ใจนะ”จินฮวานถามย้ำ

“ไม่ค่อยแน่ใจ”

“งั้นตอนกลับบ้านฉันต้องรอนายงั้นสิ”

“แล้วทำไมล่ะ รอไม่ได้รึยังไง”

“ก็มันเสียเวลาหนิ เวลาของฉันกับเวลาของนายใช้เหมือนกันที่ไหน”

“เช่นตอนที่พี่นอนแล้วผมตื่น ผมตื่นพี่นอน อย่างนี้ใช่มั๊ย”ก็ตลอดสองวันที่ผ่านมามันเป็นอย่างนั้นนี่นา จินฮวานตื่นจุนฮเวนอนเหมือนอยู่คนละโลก

“นั่นมันปิดเทอม แต่นี่เปิดเทอมแล้ว ฉันจะนอนกลางวันได้ยังไงล่ะ”

“นี่ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะครับ”ร้อนตัวไปได้

“จินฮวาน จินฮวาน”เสียงทักทายจากชายหนุ่มดังมาแต่ไกล จินฮวานหยุดเดินพร้อมกับยิ้มกว้างให้เมื่อเห็นเค้าเดินเข้ามาใกล้

“ฮันบิน สวัสดีวันเปิดเทอม”จินฮวานทักเค้ากลับ

“หวัดดี และคิดถึงที่สุดเลย”

“รู้แล้วน่า แล้วบาบิล่ะ”จินฮวานถามถึงอีกคน ก็จะไม่ให้ถามถึงได้ไง สองคนนี้ขึ้นชื่อว่าตัวติดกันตลอด

“เดี๋ยวคงตามมา”

จินฮวานหัวเราะน้อยให้กับความงุ่มง่ามของบาบิ

“แล้วนี้ใครเหรอ”จุนฮเวถามขึ้นมาด้วยความสงสัย จริงๆแล้วคำถามนี้ฮันบินควรจะเป็นคนถามก่อนเสียมากกว่า

“คนนี้เหรอ คิมฮันบิน เพื่อนสนิทฉันเอง”จินฮวานแนะนำฮันบินให้จุนฮเวรู้จักและก็แนะนำจุนฮเวเช่นกัน

“ส่วนนี่ เด็กเกรียนที่แม่พาอยู่ด้วย ที่เคยเล่าให้ฟังไง”

“ยินดีรู้จักครับ”ฮันบินทักทายอย่างเป็นมิตร

“ยินดีครับ ว่าแต่อะไรนะ ที่เคยเล่าให้ฟัง พี่เอาเรื่องผมไปพูดก่อนจะได้เจอตัวจริงซะอีกนะเนี่ย”

“แล้วยังไง พูดถึงไม่ได้รึไง”

“ไม่ดีน่า พี่ไปพูดถึงผมไว้ดีรึเปล่าก็ไม่รู้ พี่ฮันบินอย่าไปเชื่อนะ”

“ทะเลาะอะไรกันอยู่น่ะ”หยุดคุยกันจนบาบิตามมาทัน

“นี่ๆ คนนี้ชื่อบาบิเพื่อนสนิทเราอีกคน”จินฮวานรีบแนะนำ

“สวัสดีครับ ผมกูจุนฮเว ยินดีมากมายที่ได้รู้จักพี่สองคน”ยกยิ้มที่มุมปากน้อยๆแต่กวนไม่น้อย

“ฉันบาบิ ยินดีเช่นกัน”หนุ่มน้อยยิ้มฟันเหยินให้

ทั้งหมดเดินไปโรงเรียนพร้อมกัน เป็นวันเปิดเทอมที่ท่าทางจะสนุก

จุนฮเวถือว่าเป็นเด็กใหม่คนนึงของที่นี่ เพราะส่วนใหญ่แล้วเด็กๆที่ขึ้นมัธยมปลายก็ต่างเคยเป็นศิษย์เก่ามัธยมต้นของที่นี่ แต่จุนฮเวย้ายมาจากที่อื่น

เปิดเรียนวันแรกก็ต้องแนะนำตัวกันหน่อย

“สวัสดีครับผมชื่อกูจุนฮเว เพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่ครับ”

พอเค้าพูดจบทุกคนในห้องก็ต่างโห่ร้องปรบมือ ก่อนจะมีคนเอ่ยแซวเค้าขึ้นมา

“มีแฟนรึยังจ๊ะ ขอเบอร์โทรศัพท์หน่อย วิ๊วๆ”สาวๆในชั้นเรียนต่างสนใจในรูปร่างหน้าตาของเค้า ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเค้าหน้าตาไม่ดี อย่างน้อยก็พอมองดูได้

“มีเบอร์โทรศัพท์ครับ ว่าแต่พวกเธอจะเอาไปทำอะไร”จุนฮเวถามด้วยความซื่อ แต่กลับโดนหาว่าเกรียน

“เอาไปโทรสั่งพิซซ่ามั้งคะ” ต่อล้อต่อเถียงกันอย่างไม่ได้เกรงใจอาจารย์ประจำชั้น

“ที่บ้านผมไม่ได้ขายพิซซ่า แต่ผมรู้เบอร์สั่งพิซซ่านะเธอจะเอามั๊ย”

คำตอบของจุนฮเวทำเอาคนในห้องส่งเสียงโห่ร้องทั้งชอบใจทั้งหมั่นไส้ปนเปกันไป

แต่ที่แน่ๆมีคนมองเค้าอยู่ไม่ละสายตา  รู้กันอยู่แล้วว่าในชั้นเรียนมักจะมีผู้คุมชั้นซึ่งนั่นไม่ได้หมายถึงหัวหน้าห้อง

มาเรียนวันแรกเค้าก็กล้ายเป็นผู้ถูกจับตามองซะแล้ว

 
TBC