คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ใต้ร่มของฉัน...
“ฮ้า! ทำเสร็จทุกข้อเลย ถูกหมดด้วย!” สึนะพูดขึ้น เมื่อการติววิชาสุดท้ายสิ้นสุดลง วิชาที่แสนโหด วิชาคณิตนั่นเอง
“ดีใจด้วยนะครับรุ่นที่ 10 ในที่สุดก็ทำได้ทั้งหมด! แกเองก็ทำได้ดีนะเจ้าบ้าเบสบอล” โกคุเทระพูดขึ้น
“ฮ่าๆๆ ต้องขอบคุณนายนะโกคุเทระ” ยามาโมโตะหัวเราะพร้อมกับกล่าวขอบคุณตามนิสัยของเขา
“ฉันก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้นั่นแหละ… แล้วเธอ… สองคนล่ะ โอเคมั๊ย ?” โกคุเทระหันไปถามเคียวโกะกับฮารุ ด้วยถ้าทีอึกอักเล็กน้อย
“เข้าใจแล้วจ้ะ ขอบคุณมากนะโกคุเทระคุง ^^” เคียวโกะพูดจบก็ยิ้มให้โกคุเทระ
“ฉะ ฉันก็โอเค ขอบคุณนะคะ คุณโกคุเทระ…” ฮารุพูดเสียงเบาจนแทบจะกระซิบ แล้วก็เอาแต่ก้มหน้างุดๆ ไม่ยอมสบตา
โกคุเทระแม้แต่น้อย
“อืม… ไม่เป็นไรๆ” โกคุเทระเองก็ตอบกลับโดยที่ไม่หันไปมองสองสาวนี้อีก
“วันจันทร์นี้ก็ โชคดีนะทุกคน ทำให้เต็มที่เลย!” สึนะพูดขึ้นเพื่อให้กำลังใจทุกคน รวมถึงให้กำลังใจตัวเองด้วย
“หึ! แกบอกตัวเองก่อนเถอะ!” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องที่เปิดเข้ามา
“เอ้า! กลับมาแล้วหรอรีบอร์น ?” สึนะถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นรีบอร์นเปิดประตูเข้ามา
“ดีเจ้าหนู ^^” ยามาโมโตะกล่าวทักอย่างคนอัธยาศัยดี
“สวัสดีจ้ะรีบอร์น” สองสาวกล่าวขึ้นพร้อมๆกัน
“สวัสดีครับคุณรีบอร์นกลับมาแล้วหรอครับ ?” โกคุเทระทักทายก่อนจะถามคำถามเดียวกับสึนะ
“อื้ม… บาหลีมันเล็กน่ะ เที่ยววันเดียวก็หมดแล้ว สวัสดีทุกคน ขอตัวก่อนนะ อยากพักผ่อนแล้ว” รีบอร์นพูดก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน
“เห้ยๆ นั่นจะนอนเลยเรอะ ?” สึนะถามขึ้น
“อื้ม ก็ฉันเหนื่อย แกอย่าให้ใครมากวนแล้วกัน” พูดจบ ฟองอากาศก็โป่งขึ้นมาทันที
“โอ้! อะไรมันจะขนาดนั้น ฮ่าๆๆ” สึนะพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะ ทุกคนก็หัวเราะขึ้นบ้าง
“สึนะคุง!!!” เสียงคุณแม่เรียกมาจากด้านล่าง
“คร้าบบบบบบบบ…”สึนะขานไป ในขณะที่ทุกๆคนเริ่มเตรียมตัวเก็บของ
“ไปตลาดให้แม่หน่อยสิจ้ะ เย็นนี้แม่จะทำข้าวปั้นอีกน่ะ แต่สาหร่ายมันหมด ไปซื้อให้แม่หน่อยนะ” คุณแม่ตะโกนขึ้นมาอีก
“คร้าบบบบบบบ แป๊บนึงนะครับคุณแม่” สึนะก็ตอบกลับไป พร้อมกับเก็บของของตัวเองบ้าง
“งั้น… ฉันกลับก่อนนะสึนะ” ยามาโมโตะลาคนแรก
“อื้ม ไว้เจอกันนะ” สึนะตอบ
“งั้นผมว่าเราลงไปพร้อมกันเลยเถอะครับ” โกคุเทระพูดขึ้น ทุกคนก็ลุกขึ้นแล้วทะยอยกันเดินลงไป
ซ่าๆๆ เปรี้ยง! เสียงฝนตกและฟ้าผ่าดังเข้ามาทำให้เคียวโกะกับฮารุที่กำลังลาคุณแม่อยู่ต้องตกใจ สึนะที่กำลังจะไปซื้อของก็เตรียมหาร่มไว้ทันที
“ทุกคนมีร่มกันมั๊ย ?” สึนะหันไปถามก่อนจะออกจากบ้านเพื่อไปซื้อสาหร่ายให้คุณแม่
“ฉันมี ^^” ยามาโมโตะตอบพร้อมกับชูร่มขึ้นมา“ผมไม่มีครับ แต่ฝนแค่นี้สบายมากครับ!” โกคุเทระพูดขึ้น
“เราสองคนก็ไม่มีจ้ะ” เคียวโกะหันไปบอกกับสึนะ
“เอ… งั้นเอาไงดี บ้านฉันก็มีร่มแค่ 2 คันซะด้วย” สึนะพูดอย่างครุ่นคิด
“ผมกลับได้ครับ ไม่เป็นไร…” โกคุเทระพูดขึ้นอีก
“ไม่ได้นะโกคุเทระ เดี๋ยวไม่สบายก็อดไปสอบพอดี” สึนะรีบห้ามก่อนที่โกคุเทระจะกลับบ้านทั้งเปียกฝน
“งั้นนายก็ให้ร่มอีกคันกับเคียวโกะและฮารุสิ ส่วนโกคุเทระเดี๋ยวฉันไปส่งเอง” ยามาโมโตะแนะนำ
“อืม… แต่บ้านเคียวโกะกับบ้านฮารุมันไปคนละทางเลยนะ บ้านนายกับบ้านโกคุเทระก็เหมือนกัน” สึนะพูดพร้อมกับคิดหาวิธี
“คิดออกแล้ว… สึนะคุงกำลังจะไปตลาดนี่จ้ะ บ้านฉันอยู่ก่อนถึงตลาดพอดี ส่วนบ้านฮารุก็ไปทางเดียวกับโกคุเทระคุง แค่นี้ก็ไม่มีปัญหาแล้ว” เคียวโกะพูดขึ้น และดูเหมือนวิธีนี้จะเวิร์คที่สุดแล้ว
“นั่นสินะ งั้นฉันไปส่งเคียวโกะจัง ส่วนโกคุเทระก็ช่วยไปส่งฮารุทีนะ” สึนะพูดขึ้นก่อนจะฝากฮารุไว้กับโกคุเทระ ก่อนทั้งสองจะหันมามองหน้ากัน โกคุเทระมองเธออย่างเซ็งๆ แต่ก็ไม่วายที่จะหน้าแดง ส่วนฮารุก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมสบตาโกคุเทระ
“ได้ครับรุ่นที่ 10” โกคุเทระรับปากไป ถึงแม้จะไม่เต็มใจนัก
“ลงตัวแล้วก็รีบไปเถอะ ดูท่าฝนมันจะตกหนักกว่านี้ได้อีกนะ” สึนะรีบตัดบทก่อนจะกางร่มและก้าวออกจากชายคาบ้านพร้อมๆกับเคียวโกะ
“โชคดีนะทุกคน ไว้เจอกัน” สึนะกล่าวลา
“บ๊ายบายจ้ะ” เคียวโกะก็เช่นกัน
“บายครับรุ่นที่ 10 บายเคียวโกะ” โกคุเทระกล่าวลา
“บ๊ายบาย ฉันไปก่อนนะโกคุเทระ ฮารุ ไว้เจอกัน ^^” ยามาโมโตะก็หันมากล่าวลาพร้อมกับเดินออกไปอีกคน ทีนี้ก็เหลือแค่สองคนเท่านั้น
“เออ ไปดีๆนะแก” โกคุเทระพูดขึ้น ก่อนจะหยิบร่มขึ้นมากาง แล้วก็เตรียมจะเดินออกไป แต่ติดตรงที่ฮารุ ไม่ยอมมาอยู่ใต้ร่มคันเดียวกับเขานี่สิ
“เอ้า! ยืนเบ๊อะอยู่ได้ รีบๆเข้ามาสิ!” โกคุเทระพูดด้วยเสียงขุ่นนิดๆ แต่ฮารุก็ยังไม่ยอมก้าวเข้ามาในร่ม
“ฮารุกลับเองได้ค่ะ… คุณไม่ต้องไปส่งหรอก…” ฮารุพูดด้วยท่าทางอึกอักเล็กน้อย
“รังเกียจอะไรฉันนักหนาฮะ ? ไม่ได้ยินที่รุ่นที่ 10 พูดรึไง ? เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกยัยเบ๊อะเอ๊ย!” โกคุเทระเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องหงุดหงิดทุกทีที่เห็นยัยนี่
“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ… แต่ฮารุ… คือ…” ฮารุรีบเงยหน้าขึ้นปฏิเสธทันที ก่อนจะก้มหน้าลงไปอีกเพราะไม่กล้าพูดเหตุผลจริงๆที่ไม่อยากกลับกับเขา
“ไม่ต้องแต่แล้ว เธออยากจะกลับคนเดียวก็เชิญตามสบาย!” โกคุเทระพูดตัดบทอย่างรำคาญ พร้อมกับวางร่มลงกับพื้นแล้วเดินออกจากบ้านสึนะไปทันที หึ! นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้หญิงนะ พ่อจะให้กลับบ้านทั้งเปียกๆนั่นล่ะ โกคุเทระคิดในใจ
ฮารุที่เงยหน้าขึ้นมอง เห็นเขาเดินออกไปทั้งเปียกๆ ก็รีบคว้าร่มแล้ววิ่งตามเขาไปในทันที!
____________________________________________________________________________
สวัสดีผู้อ่านทุกท่านนะคะ ^^ ฟิคเรื่องนี้ก็ดำเนินมาถึงตอนที่ 2 จนได้ (ปกติแต่งนิยายได้ไม่เกิน 1 ตอน 555+)
ฟิคคู่นี้เกิดขึ้นได้ก็เพราะ คนเขียนเองชอบคู่นี้มาก แต่หาอ่านฟิคคู่นี้ได้ยาก ก็เลยแต่งเองซะเลย อิอิ
ไม่รู้ว่าทุกคนจะชอบกันรึเปล่านะคะ แต่ถ้ามีอะไรติชมก็คอมเม้นท์กันมาได้ค่ะ!
อ่อ... อีกอย่างที่จะบอกคือ ชื่อของ โกคุเทระ ใช้คำว่า เทระ ตามหนังสือการ์ตูนนะคะ ไม่ได้ใช้คำว่า เดระ ตามในแอนนิเมชั่น แหะๆ
ก็... หวังว่าทุกคนจะติดตามอ่านฟิคเรื่องต่อไปจนจบ คนเขียนก็จะพยายามมาอัพไวๆค่ะ ^^
ขอบคุณทุกคนไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ!
ความคิดเห็น