คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แอบรัก ตอนที่3
ตอนที่3
การกระทำของเขามันทำเหมือนว่าเราเป็นคนพิเศษ
แต่ก็ลืมไปว่าเป็นเพียงแค่ ‘เพื่อนสนิท’
“อะไรนะพี่ปลา”ผมพูดอย่างอึ้งๆ
เมื่อพี่สาวตรงหน้าเอ่ยคำนั้นออกมา
“น้องเจม
ตามนั้นและใส่ชุดหมีพูห์และยืนแจกใบปลิว”พี่ปลาว่าอย่างยิ้มแย้ม
แต่น้ำเสียงกับกดต่ำอย่างน่ากลัว
“แล้วที่พวกนี้ละ
พี่ไม่เห็นจะให้มันทำอะไรเลย”ผมบุ้ยปากไปทางโต๊ะฝั่งขวา ของห้องชมรม
ที่ปรากฏพวกไอ้เกมนอนเล่นอยู่
“น้องเจมมึงอย่าโบ้ยครับ
พวกกูมันพวกใช้ใบหน้าหากิน”เจ้าตัวว่าอย่างมั่นใจสุดๆ
ผมทำเพียงแค่ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เอาน่ามีน้องแอร์กับน้องจินแต่งเป็นเพื่อนไม่เป็นไรหรอก”พี่นางคนสวยว่าอย่างปลอบใจ
ส่วนพี่ปลาก็ส่งแรงกดดันมาให้ผมอย่างเต็มที่
“ก็ได้ครับ
แล้วเราจะไปเดินเรียกเงินบริจาคที่ไหนละครับ”สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้อยู่ดีสินะ
“น้องเจมน่ารักที่สุด
พรุ่งนี้ประมาณบ่าย3 นะคะพี่ไปก่อนแล้วนะจุ๊บ”พี่นางจุ๊บแก้มผมไปที
ขายาวรีบวิ่งออกจากห้องชมรมไปที่คณะตัวเองอย่างเร่งรีบ
เห็นบอกว่ามีสอบย่อยด้วยแต่ก็ยังอุตส่าห์แบกชุดหมีพูห์กับเคโรโระและสติทช์มาวางไว้ให้
“งั้นก็หมดปัญหาไปหนึ่ง
น้องเจมไปหาน้องจินให้ทีนะเอาใบนี้ไปให้หน่อย
เดี๋ยวน้องแอร์พี่ไปบอกให้เอง”ป่านนี้ชัชคงอยู่ที่โรงอาหารคณะ
เห็นบอกว่ามีแล็ปตอนบ่ายๆ ตอนนี้ก็เกือบๆบ่ายแล้วเหมือนกันคงต้องรีบไปหน่อย
“เอ่อ…นายเห็นจินบ้างไหม”ผมสะกิดผู้ชายที่ยืนต่อแถวซื้อน้ำอยู่
ใบหน้านั้นค่อยๆหันมาช้าๆพอผมเห็นว่าเป็นใครก็อดที่จะทำหน้าปลาตายใส่ไม่ได้
“ห่าไม้”
“เอ้าด่าทำไมเนี่ย”เขาว่าอย่างตกใจ
ขอโทษเหอะมันเป็นใบหน้าตกใจที่ตอแหลมากๆเลย
“เห็นจินบ้างหรือเปล่า”ไม้ยืนล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางชิลๆ
เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ยกนิ้วโป้งไปทางที่ด้านหลังที่มีคนที่ผมถามหานั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่
“เออขอบใจ
เอาน้ำลำไยนะซื้อมาให้ด้วย”ผมตบบ่าไม้เบาๆแล้วจึงรีบวิ่งหนีมือใหญ่ที่กำลังจะเพ่นกระบานผมไปอย่างรวดเร็ว
แอบแลบลิ้นใส่อีกคนเล็กน้อย แล้วจึงกระโดดกอดชัชจนอีกฝ่ายแทบล้ม
เขากำลังยืนอ่านการ์ตูนพอดี
“ไอ้เจมเล่นอะไรเนี่ยตกใจหมด”
“แหมคิดถึงนี่ไม่เห็นหน้าหลายวัน
ไหนมาจุ๊บทีดิ”ผมจุ๊บแก้มชัชไปอย่างหมั่นเขี้ยว เขาโวยวายลั่นเลยละหน้านี่แดงปรี๊ดแทบจะระเบิด
ปรกติผู้ชายเขาไม่เล่นแบบนี้นิคงจะอายเพื่อนๆที่นั่งมองอยู่
“ไอ้บ้าเจมหยุดเลยนะเว้ย”
“พอเลยมึงเล่นอะไรกันเนี่ย”มือใหญ่กระชากผมออกจากการฟัดแก้มนุ่มนิ่มของชัชอย่างรวดเร็ว
“ว่าไงก้อง”ผมส่งยิ้มทักทายตามแบบฉบับ
เขาพยักหน้าแล้วจึงเดินไปนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับผม
“พอเลยๆ
เดี๋ยวพี่โจ้ก็ได้มาฆ่ามึงหมกป่าหรอก กูไม่ช่วยนะเว้ยจะบอกให้”
“ให้พี่แชมป์ช่วยก็ได้ไม่เห็นง้อเลยชิส์”ผมยักคิ้วให้ก้องอย่างกวนๆ
ประจวบเหมาะกับน้ำลำไยมาเสิร์ฟพอดี ไม้ผลักหัวผมจนแทบสำลัก
เขาเดินไปนั่งลงที่เดิมทันทีสีหน้าดูพึงพอใจมาก
“เดี๋ยวนี้มึงสนิทกับพี่เขาขนาดนั้นแล้วหรอ”ก้องกอดอกถามผมด้วยเสียงที่เรียบนิ่งจนหน้าขนลุก
ผมชะงักไปเล็กน้อย พยักหน้าให้เขาเบาๆพร้อมกับฉีกยิ้มไปให้ด้วย
“เชรดดดดดดด
มีอะไรที่มึงไม่ได้บอกพวกกูหรอวะ”จินชะโงกหน้ามาถามทันทีที่เขาจัดการกับก๋วยเตี๋ยวชามที่2 เสร็จ ผมยักไหล่ให้แต่ก็ไม่ได้เปิดปากพูดอะไร
“ห่านี่ๆ
ริอาจมีความลับนะเว้ย”คราวนี้เป็นชัช
ใบหน้าเขาแทบจะปิดไม่มิดเลยละว่าอยากรู้อยากเห็นขนาดไหน
“อยากรู้อยากเห็นดีจังเลยนะพวกมึงอ่ะ”
“พอเลยๆ
มึงมาที่นี่ทำไม ปรกติไม่เห็นจะเฉียดกายเข้ามา”อ่า
เกือบลืมไปเลยว่าพี่ปลาให้มาทำอะไร
ผมยื่นซองไปให้กับจินที่แย่งน้ำลำไยผมไปกินอย่างแนบเนียน ถ้าไม่ติดว่าได้มาฟรีนะ
เขาแกะออกมาแต่โดนชัชแย่งไปอ่าน
“อ้อ
มึง เจม และแอร์ต้องแต่งชุดมาสคอตหมีพูห์ เคโรโระ
กับสติทช์ไปแจกใบปลิวตอนเดินขอเงินบริจาค
แหมพี่เขาฉลาดเว้ยรู้ว่าไอ้จินมันบ้าเคโรโระก็เอามาล่อ”ใช่ครับจินเป็นมนุษย์ที่บ้าไอ้กบตัวสีเขียวๆนั้นมาก
เพราะงั้นมันไม่มีทางได้ปฏิเสธแน่ๆ
“เอ้ามึงได้ใส่ไรวะน้องเจม”ก้องลากเสียงยียวนถามผม
“หมีพูห์”
“5555
จริงดิเดี๋ยวกูรอถ่ายรูปไปให้แม่มึงดูดีกว่า”ก้องว่าอย่างยิ้มๆ
เขายื่นมือมาขยี้หัวผมเบาๆ มือเขาชะงักค้างแล้วจึงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู
“เห้ยกูนัดน้องพราวไว้ไปก่อนนะเพิ่ลๆ”เขารีบเดินออกไปทันที
ส่วนผมก็ทำได้เพียงยิ้มแล้วพยักหน้าพร้อมกับส่งสายตาล้อเลียนไปให้ แม้จะรู้สึกว่าหายใจไม่ออกอยู่ก็ตาทีเถอะ
“มึงจะไปลงคณะไหมเจมเดี๋ยวแวะส่ง”ผมกำลังจะตอบเขา
แต่แรงสั่นในกระเป๋าพร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นขัดมาซ่ะก่อน
สอดมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเป้ออกมา หน้อจอโชว์เบอร์ที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี
“ฮัลโหลครับพี่เก๋”
(น้องเจมมาหาพี่ที่คณะหน่อยสิคะ)
“ไปทำไมหรอครับ”
(พี่จะให้น้องเจมมาช่วยงานนิดหน่อย
เดี๋ยวให้แชมป์ไปรับนะ)
“อ่อ
ได้ครับเดี๋ยวผมไป”ผมกดวางสายเก็บโทรศัพท์เข้าทีเดิมของมัน
ช้อนใบหน้าขึ้นไปมองคนที่รอคอยคำตอบอยู่
“เอ่อ..ไม่ต้องหรอกจะไปหาพี่เก๋นะ คณะพี่เก๋มันคนละทางเลยไปเองได้”ผมรู้ว่าเขาไม่ชอบใจจนถึงขั้นหงุดหงิดเสมอ
เวลาที่ผมจะปฏิเสธเขาแล้วไปไหนเองแม้ว่าทางที่ไปมันจะเป็นคนละทางก็ตาม
“อะไรวะ
เดี๋ยวกูไปส่งเอง”เขาเริ่มขึ้นเสียงเหมือนทุกครั้งที่ไม่พอใจ ผมไม่ชอบเลยนะแบบนี้
“ก็จะไปเองมึงไม่ต้องห่วง”ผมเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้
ขมวดคิ้วให้รู้ว่าครั้งนี้ผมไม่ยอมแน่ๆ เขาไม่ควรจะทำแบบนี้เลยจริงๆ…
“เอ้าๆ
ผัวเมียทะเลาะกันอีกแล้ว”ผมตวัดสายตาไปมองชัชทันที
ผมไม่ค่อยชอบให้ใครเรียกพวกเราแบบนั้น เพราะมันเหมือนกับ
เขาให้ความสำคัญกับผมมากกว่าคนอื่น
ทั้งๆที่ความจริงเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น
รู้ไหมมันเจ็บนะ
“ทำไมไปส่งแล้วมันทำไม”
“ก็มันคนละทางไหมล่ะ
มึงไปเหอะเดี๋ยวน้องพราวรอนาน”ทันทีที่เขาได้ยินชื่อน้องพราว
สีหน้าเขาก็เริ่มอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด น้องพราวคงมีอิทธิพลต่อเขามากสินะ อ่า…บอกแล้วว่าน้องพราวน่ะน่าอิจฉา
“เห้ยเอางั้นก็ได้แล้วมึงจะไปยังไง”สุดท้ายเขาก็ยอมแพ้
คงกลัวน้องพราวจะรอนานสินะ
“พี่เก๋ให้พี่แชมป์มารับเดี๋ยวคงมานั่นแหละ”
“พี่แชมป์อีกแล้ว
มึงเป็นไรกับพี่เขานักหนาวะ อะไรก็พี่แชมป์ๆ”เขาเริ่มทำตัวไร้เหตุผลอีกแล้ว
เป็นอย่างนี้ตลอดเมื่อผมทำท่าจะให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าเค้าเขาจะรู้ไหมว่าการกระทำนี้ของเขา
มันเคยทำให้ผมสำคัญตัวผิดไป
“เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องนี่แหละมึงรีบไปเหอะ”
“มึงไล่กู?”
“เปล่า”นี่ก็พูดไปทั่วเฮ้อ
เหนื่อยยยยยยยย
และแล้ววันที่พวกผมต้องแต่งชุดมาสคอตก็มาถึงโคตรจะร้อนเลยเหอะ ผมยืนแจกใบปลิวอยู่ในชุดหมีกินน้ำผึ้ง
ข้างๆเป็นสติทช์แอร์และเคโรโระจิน ข้างหลังเป็นพวกพี่น้องชาวชมรม
ที่ใช้หน้าตาหากินยืนรับเงินบริจาคอย่างสนุกสนาน
“โอ๊ยยยยย
จะขาดใจตายละเว้ย”แอร์ยกหัวสติทช์ใบโตมาวางไว้ข้างๆตัว
ใบหน้ามุ่ยลงคิ้วขมวดอย่างไม่พอใจ
แตกต่างจากจินที่กำลังดี้ด้ากอดหัวเคโรโระไว้แน่น ผมฉีกยิ้มให้แอร์อย่างให้กำลังใจ
ตอนนี้พวกเรากำลังพักกันอยู่หลังจากที่เดินขอรับบริจาคมานาน
พี่ปลาที่เห็นว่าพวกผมแทบจะพองแล้วจึงสั่งให้พักก่อนค่อยลุยกันใหม่ ฃ
“ช่วยไม่ได้นี่นา”ผมยกยิ้มอีกครั้ง
หันซ้ายหันขวาสำรวจบรรยากาศยามเย็นไปด้วย ตอนนี้มีเด็กสาวมัธยมกลุ่มใหญ่ๆเลยล่ะ
กำลังถ่ายรูปกับบรรดาชาวชมรมที่มีหน้าตาเป็นจุดขาย ซึ่งแน่นอนไม่รวมผม
“เอ้าน้ำค่ะ
พี่เจมพี่จินพี่แอร์”น้องพราวยื่นน้ำมาให้พวกผมทีละคน
ใบหน้าน่ารักขึ้นสีจัดด้วยความเหนื่อยหอบ
แก้มใสแดงระเรื่อขับให้ใบหน้าสวยใสชวนมองมากยิ่งขึ้น
“ขอบคุณครับเพื่อนสะใภ้คนสวย”จินรีบแซวทันที
ใบหน้าของน้องพราวที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นไปอีกด้วยความเขินอาย
น่ารัก….จังเลยนะ
“พี่จินพอเถอะค่ะ
อย่าแซวพราวเลย”ริมฝีปากฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีสร้างรอยยิ้มให้แก่ผู้พบเห็นได้มาก
ผู้หญิงคนนี้ช่างเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบ
“น้องพราว
ไม่ต้องเขินหรอกก็เรื่องจริง”คราวนี้เป็นผมที่พูดแซวไปบ้าง
ถึงแม้ว่าภายในหัวใจมันแทบจะสลายลงไปแล้วก็ตาม
“พี่เจมก็อีกคน
พราวไปแล้วดีกว่าไม่อยู่ด้วยแล้วเชอะ”ใบหน้าน่ารักสะบัดอย่างงอนๆ
เรียวขายาวก้าวเดินไปหาคนที่ยืนเก๊กถ่ายรูปอยู่อีกฝั่ง
ผมก้มมองใบปลิวในมือกัดปากอย่างจำทน
“น่ารักแบบนี้ไม่น่ามาชอบห่าก้องเลย”แอร์หันไปบ่นงุ้งงิ้งกับจินตามประสา
ส่วนผมกำลังทอดมองคนสองคนที่ยืนช่วยกันรับเงินบริจาคอยู่ดูเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก
“น้องเขาอาจจะชอบคนบ้าก็ได้มั้ง”
“เอาล่ะค่ะน้องๆ
ที่สนใจจะบริจาคก็มาได้เลยนะคะ พวกเราจะนำเงินไปพัฒนาให้เด็กๆผู้ด้อยโอกาสค่ะ
มาร่วมทำบุญด้วยกันนะคะ”พี่นางพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุดด้วยความไหลลื่นไม่มีติดขัด
สมกับตำแหน่งโฆษกประจำหมาลัย ผมก็ยังคงทำหน้าที่แจกใบปลิวให้น้องๆหลายคน ที่ดูไม่ค่อยจะสนใจพวกผมเท่าไหร่
“มาทำบุญด้วยกันเถอะค่ะ
เราจะรวบรวมเงินไปให้กับเด็กที่น่าสงสารผู้ยากไร้กันนะคะ เอ้าชะนีคะยืนมองพรีเซนท์เตอร์ดิฉันแต่ไม่ทำอะไรเมื่อไหร่จะได้คะน้องนี
เอ้าพี่มีโปรมาเสนอนะคะน้องนี เพียงแค่น้องบริจาค20บาท รับไปเลยอ้อมกอดแฮนด์ซั่มกายของเรา แต่ถ้าน้องบริจาคที่100 พี่อนุญาตให้หอมแก้ม..”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”พี่กิ๊กยังไม่ทันพูดจบเสียงกรี๊ดสนั่นก็ดังขึ้นมา
ผมแอบหัวเราะนิดหน่อยขณะที่มือก็ยังทำหน้าทีแจกใบปลิวได้อย่างแม่นยำ
“เดี๋ยวๆๆ
ก่อนหยุดกรี๊ดก่อนนะคะลูก สุดท้ายถ้าน้องนีทั้งหลายอุดหนุนร่มของชมรมเรา
หรือจะเป็นกระเป๋าในราคา300บาท รับไปเลยค่ะทั้งกอด
ทั้งหอม รวมถึงไลน์ เฟซ ไอจี ทวิต เอาไปให้หมดดดดเลยหนู”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”เสียงกรี๊ดดังขึ้นมาอีกครั้ง
ส่วนตัวแถมอย่างพวกผมก็ทำได้เพียงแจกใบปลิวต่อไปอย่างปลงๆ
“เอาต่อแถวเลยน้องไม่ต้องแย่งกันๆ”พี่นางรีบรับส่ทันทีอย่างไม่ขาดตกบกพร่องในหน้าที่
“น้องเจมน้องแอร์น้องจิน
พักก่อนเถอะมันนานแล้ว”พวกผมพยักหน้าให้พี่ปลา ยกมือขึ้นถอดเอาหมวกใบโตออก
ก้าวขาเดินไปทางม้านั่งที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากจุดรับบริจาค
ยิ้มรับให้น้องพราวกับน้องมะลิที่บริการน้ำกับขนมมาส่ง
“เอ้าทำไมหน้างออย่างนั้นละ”น้องพราวทำท่าคิดหนักแต่แล้วก็ส่ายหน้าให้นิดหน่อย
“มันหึงพี่ก้องดิพี่
เมื่อกี้มีเด็กมาขอไลน์พี่เขาแต่พี่เขาไม่ได้ให้หรอกนะคะ ให้ไอจีไปแทนแต่มันก็มานั่งหน้างอเป็นตูดอยู่อย่างนี้นี่แหละ”เป็นน้องมะลิที่พูดตอบขึ้นมาแทน
น้องพราวตวัดสายตาไปมองเพื่อนของตัวเองทันที มะลิเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้
“เหหหห
น้องพราวไหนบอกว่าไม่มีอะไรไงจ๊ะ”แอร์ได้โอกาสแกล้งทันที แต่ดูเหมือนน้องพราวจะไม่เล่นด้วยเท่าไหร่
ใบหน้าสวยหันไปมองเขาที่ยืนอยู่ท่ามกลางสาวๆมากมาย
บนใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา
ขัดกับนิสัยส่วนตัวที่ไม่ชอบคนเยอะวุ่นวายแบบนี้
“เอาน่าน้องพราว
น้องพราวเป็นคนเดียวที่ก้องมันยอมให้ในหลายๆเรื่องเลยนะ”ผมยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง
ยกมือขึ้นจับไหล่บอบบางนั้นไว้เบาๆ สบสายตากับดวงตากลมโตให้มั่นใจในตัวเพื่อนสนิท…
ใช่…เพื่อนสนิท…ของผมนั้นยอมให้น้องพราวแค่..
…คนเดียว….
“ถ้าพี่เจมพูดอย่างนั้นพราวก็ค่อยสบายใจหน่อย”
“ไปแจกน้ำให้พี่ๆฝั่งนู้นได้แล้วเดี๋ยวเจ๊นางเป็นลมไปก่อนนะ”น้องพราวหันไปพยักหน้าให้จินที่พูดขึ้นมา
เขาคงไม่อยากให้รุ่นน้องหรือว่าที่แฟนของเพื่อนเศร้า
ไม่สิบางที่อาจจะเป็นแฟนไปแล้วก็ได้
“จริงหรอวะเจม
ที่ก้องมันยอมให้น้องพราวคนเดียว”แอร์ถามประโยคนี้ขึ้นมาเงียบๆ
ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ก้องอย่างไม่เชื่อสายตา ผมยิ้มแล้วจึงพยักหน้าตามทอดสายตาไปที่จุดรับบริจาคก่อนจะแช่สายตาไว้ที่ป้ายบริจาคอันใหญ่ที่มีเกมแบกอยู่
“ใช่”
“มากกว่ามึงอีกหรอ”ผมนิ่งไปเล็กน้อย
เสหน้าจากตำแหน่งเดิมมาทางคนที่ถามขึ้นเมื่อครู่ แล้วจะเอ่ยออกไปเบาๆอีกครั้ง
“ใช่”
TBC.
see you next charpter
ความคิดเห็น