คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แอบรัก ตอนที่2
ตอนที่ 2
เคยคิดจะพัฒนาความสัมพันธ์…..
แต่ก็ต้องหยุดลงเพื่อรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ให้นานที่สุด
“เจมนายส่งเงินค่าค่ายหรือยัง”เสียงของพี่ปลาดังเข้ามาในโสตประสาท ผมละสายตาจากก้อนเมฆสีขาวมาหาคนต้นเสียง แต่เธอก็เดินไปเสียแล้ว อ่า..จะถามทำไมนะพี่ปลา
“พี่เจมขอบคุณนะคะสำหรับเค้ก”น้องพราววิ่งมาหาผม ดวงตากลมโตทอประกายด้วยความดีใจเจ้าตัวยกถุงเค้กขึ้นมาก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
“ไม่เป็นไรหรอกน้องพราว เอ่อ….พี่ไม่ได้เป็นคนซื้อนะก้องต่างหาก จะขอบคุณก็ไปขอบคุณก้องเถอะ”ทันทีที่ผมพูดจบใบหน้าน่ารักก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ ผมไม่รู้ว่าทั้งสองพัฒนาถึงไหนแล้วตั้งแต่วันไปดูหนัง แต่ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของน้องพราวคงจะพัฒนากันไปพอสมควร
“คะพี่เจมงั้นหนูไปนะคะ”น้องพราวไหว้ผมก่อนที่ร่างนั้นจะวิ่งไปที่โต๊ะพี่นาง น่าอิจฉาจังเลยนะ……คนที่สดใสได้ตลอดเวลาอย่างนั้นนะ
“น้องเจมไปช่วยไปแชมป์ขนลังหน่อยสิ”ผมพยักหน้าให้พี่เก๋ก่อนจะยันตัวขึ้นมาแล้วเดินไปที่หน้าห้องชมรม พี่แชมป์รุ่นพี่ตัวโตกำลังพับลังซ้อนๆกันอยู่ ผมเดินเข้าไปช่วยอย่างไม่อิดออด พี่แชมป์ไม่ได้พูดอะไร เขามองผมมาด้วยความแปลกใจ
“พี่มีอะไรหรือเปล่าครับ”ผมตัดสินใจถามไปเมื่อรับรู้ได้ว่าเขายังคงจ้องผมอยู่
“เปล่า ฉันแค่สงสัยนะว่าทำไมนายถึงมาช่วยปรกติไม่ค่อยเห็นเข้าชมรม”นั่นสินะปรกติผมจะตัวติดกับพวกกลุ่มผม แต่มันดันไม่ปรกติตรงที่ผมไม่อยากเจอหน้าก้องนะสิ
“…..”
“เอาเถอะส่งลังมาให้หมดเถอะเดี๋ยวฉันยกไปเอง”
“ผมช่วยดีกว่า”พี่แชมป์ไม่ฟังที่ผมพูดเขาเดินมาแย่งลังในมือผมไปถือไว้ ก่อนจะยกเข้าในห้องชมรม ไม่ฟังผมเลยจริงๆนะ
“เอ้าไอ้เจมก็ว่าอยู่ไม่เห็นอยู่กับไอ้ก้องมาอยู่นี่เองหรอ”ผมยิ้มให้กับเพื่อนตรงหน้าแทนคำพูด ลูกหินดันหลังให้ผมเดินเข้ามาในห้องชมรมอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเดินไปรายงานตัวกับพี่นาว อ่อ…ผมคงลืมบอกสินะว่าชมรมพวกผมจะจัดค่ายอาสากันนะ ช่วงนี้ผมเลยมาช่วยงานที่นี่บ่อยๆ
“เออหินแล้วพวกชัชละ”ผมเลี่ยงที่จะถามถึงก้องแต่ถามอ้อมๆแทน ลูกหินมองหน้าผมอย่าง.งงๆ แต่ก็ยอมตอบกลับมาอยู่ดี
“อ่อ…พวกมันไปช่วยพี่โจ้ที่ตึกคณบดีนะเดี๋ยวก็มา”ลูกหินตอบเสร็จก็เดินไปช่วยน้องแอนแฟนมันทำงาน ผมนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง สมองพลันนึกถึงหน้าใครอีกคน แรงสะกิดเบาๆที่หัวไหล่ทำให้ผมต้องแหงนหน้าขึ้นไปมองก้องยืนฉีกยิ้มกว้างมาให้
“หลบมาที่นี่เอง กูบอกแล้วไงว่าเลิกเรียนแล้วมารอกูที่คณะไงว่ะ”
“ลูกหินบอกว่าพวกมึงไปช่วยงานพี่โจ้นิ”
“พวกไอ้ชัชไปเว้ยกูนั่งรอมึงอยู่”น้ำเสียงที่บอกติดจะหงุดหงิดหน่อยๆ เป็นเพราะผมสินะที่ทำให้เขาหงุดหงิด แต่ก็หงุดหงิดได้ไม่นานเมื่อเขาหันไปเจอน้องพราวทั้งสองคนยิ้มให้กัน น้องพราวคุยกับน้องแอนสองสามคำก่อนจะเดินตรงมาที่พวกผมด้วยใบหน้าติดจะเขินๆ
“พี่ก้องขอบคุณสำหรับเค้กมากนะคะ”น้องพราวทรุดตัวนั่งลงข้างๆผมพร้อมกับก้มหน้างุดบอกเสียงอ่อย ผมควรจะนั่งอยู่ต่อไปหรือเปล่านะ
“เอ่อ…ไม่เป็นไรหรอกครับ”น้ำเสียงของเขานั้นติดจะประหม่า ใช่น้องพราวทำให้เขาหายหงุดหงิดได้ ผมไม่ควรจะนั่งอยู่ตรงนี้สินะ
“กูไปช่วยงานพวกไอ้เกมส์นะ”ผมพูดแค่นั้นก่อนจะลุกขึ้น ให้พวกเขาได้รู้จักกันให้มากขึ้น ผมทำถูกใช่ไหมในเมื่อผมรักเขาแบบไม่มีเงื่อนไข แต่กลับรู้สึกเจ็บจังเลยทำไมผมถึงเจ็บจังนะ อ่ามันก็ต้องเจ็บนะสิก็ผมแอบรักเขานิ
“เออมาพอดีเลยมึงช่วยเอาใบปลิวไปติดทั่วมหาลัยด้วยนะครับ”
“ทั่วมหาลัยมึงคิดว่ากูเดินได้ขนาดนั้นเลยหรือไง”
“น้องเจมพี่เกมส์บอกแล้วไงว่าอย่าโง่ ก็เอาไปแบ่งกันสิมึง”ผมถอนหายใจนิดหน่อย เกมส์เป็นเพื่อนในคณะของผมเราค่อนข้างจะสนิทกันแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ ให้ตายสิผมมองกระดาษปึกหนาในมือก่อนจะพยักหน้าอย่างจำยอม เอาไว้ให้พวกชัชช่วยก็ได้
“น้องเจมจะไปแจกใบปลิวหรอคะ”พี่หมออิงตะโกนถามผมจากฟากประตูเสียงดัง ผมพยักหน้าพลางส่งยิ้มน้อยๆไปให้ พี่หมออิงเห็นดังนั้นจึงทำสัญญาณมือให้ผมรอสักครู่เขาวิ่งเข้าไปอีกห้องของชมรมก่อนจะกลับออกมาพร้อมกับแฟ้มหนา 1 เล่ม
“ฝากให้พี่โจ้ที่ตึกคณะบดีด้วยนะคะ”
“ครับ เอ้อมีใครว่างจะไปช่วยติดใบปลิวกับผมหน่อยไหมครับ”ผมสังเกตเห็นว่าก้องจะลุกมาแต่เขาก็ไม่ลุก ผมยืนรอสักพักเมื่อเห็นว่าไม่มีใครว่างเพราะทุกคนก็ต่างช่วยกันแพ็คของทั้งนั้นจึงตัดสินใจที่จะเดินออกไป แต่กลับมีมือใหญ่แย่งกระดาษบางส่วนไปจากมือของผม
“พี่แชมป์”ผมเรียกอีกคนเสียงค่อยอย่างไม่เข้าใจ หันไปหาพี่นางเขาก็พยักหน้าให้ไปช่วยได้
“เดี๋ยวฉันช่วยเองรีบติดเหอะ ไอ้นางถ้าติดเสร็จกูกลับบ้านได้เลยป่าว”
“เออจะไสหัวไปไหนก็ไปเลย”ผมเดินตามหลังพี่แชมป์ออกมากำลังจะก้าวพ้นประตู แขนข้างขวาก็โดนแรงดึงจากข้างหลัง ผมหันหน้าไปมองก้องที่จับผมอยู่ เขายื่นมือมาดึงเอาใบปลิวไปบางส่วน
“เดี๋ยวกูช่วยว่างพอดี”
“แล้วน้องพราวละ”ผมถามขณะที่ขาก็ก้าวเดินตามพี่แชมป์ไป เหลือบตามองคนข้างๆเห็นใบหน้าหล่อนั้นมีความสุข ผมก็ดีใจถึงแม้มันจะไม่ได้เกิดขึ้นจากผมก็ตาม
“กูนัดน้องเขาไปกินเค้กแล้วละ”กินเค้กหรอ เขาไม่ชอบเค้กและเขาไม่ชอบที่ๆมีผู้หญิงเยอะ เขาเคยบอกว่ามันน่ารำคาญแต่เขาก็ยอมเพื่อน้องพราว อ่า…ผมบอกแล้วไงว่าน้องพราวนะ น่าอิจฉาจริงๆ
“เจมกลับบ้านกัน”ผมยืนมองคนที่ยื่นมือมาให้นิ่งๆ ก่อนจะหันไปมองน้องพราวที่เดินเข้ามา เขาต้องการให้ผมกลับบ้านด้วยจริงหรือเปล่านะ
“น้องพราวกลับบ้านยังไงหรอ”
“ว่าจะติดรถเพื่อนไปลงคะหอพราวใกล้แค่นี้เอง”
“เดี๋ยวพี่ไปส่งเอาไหม”
“แล้วพี่ก้องจะให้พราวนั่งยังไงคะ”ผมรู้แล้วละเขาไม่ต้องการให้ผมไปด้วยหรอก เขามีท่าทีคิดหนัก ผมดีใจนะที่อย่างน้อยเขาก็ห่วงผม
“พี่ว่าจะไปหาเพื่อนพี่ที่เรียนเศรษฐศาสตร์ข้างๆนะ”ผมโกหกคำโต ก้องหันมาเลิกคิ้วนิดหน่อยก่อนที่เขาจะถามด้วยความแปลกใจ
“ใครว่ะเรียนเศรษฐศาสตร์”จริงสิในกลุ่มเราไม่มีสินะ ผมนี่ถ้าจะพลาดแล้วสิพลันสายตาของผมเหลือบไปเห็นพี่แชมป์กำลังข้ามถนนพอดี
“พี่แชมป์ไง ไปแล้วนะเว้ย”ผมตบไหล่หนาไปเบาๆก่อนจะออกวิ่งไปหาพี่แชมป์ที่ยืนซื้อน้ำอยู่ซุ้มโค้ก เขาหันมามองผมอย่าง.งงๆ
“นายมีอะไรกับฉันหรือเปล่า”
“เปล่าหรอกครับเพื่อนผมจะจีบหญิงนะ เลยไม่อยากอยู่เป็นก้าง”
“ไอ้ก้องกับพราวหรอ”
“ครับนั่นละ”
“จะกลับยังไงละเรา”อ่า….ผมคงต้องเดินกลับแล้วละ ถ้าโทรไปหาพวกชัชก็ไม่ดีช่วงนี้เขายิ่งช็อตอยู่ต้องช่วยเพื่อนประหยัดน้ำมัน โทรไปหาไม้ก็ไม่ได้คณะอยู่คนละฟากกันเลย
“ว่าจะเดินกลับและครับ”
“งั้นหรอ…มาเถอะฉันไปส่ง”
“เห้ย”ผมร้องเสียงหลงเมื่อพี่แชมป์ลากแขนผมไปที่รถที่จอดอยู่ใกล้ๆ พี่แชมป์เปิดประตูแล้วดันผมเข้าไปก่อนที่เขาจะเดินไปที่ประตูอีกฝั่ง นี่มันอะไรกันเนี่ยผมไม่คิดว่าผมกับเขาจะสนิทกันขนาดนี้นะ
“นั่งๆไปเหอะ บ้านนายไปทางไหน”
“ไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไหร่หรอก”ผมบอกทางไปบ้านคร่าวๆ เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือมาคาดเซฟตี้เบลท์ให้ผมที่นั่งตัวเกร็งทื่อเมื่อพี่แชมป์เอี้ยวตัวมาคาดให้ ใบบหน้าหล่อที่เริ่มมีไรหนวดจางๆห่างจากผมไม่ถึงคืบ กลิ่นน้ำหอมเย็นๆลอยมาแตะจมูกทำเอาผมเบ้หน้า จนอยากจะจาม ผมรู้สึกว่าตาผมแดงหน่อยๆแล้ว
“เห้ยเป็นอะไร”
“ผมแพ้น้ำหอมครับ”ผมพูดไปปิดจมูกไปด้วย ใบหน้าพี่แชมป์สลดลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เขาจะลนลานหยิบกระเป๋าเป้มาส่งแมสปิดปากให้ผม
“เอาไปใส่ไว้เลยนะไม่รู้ว่าเราแพ้ ปรกติตอนเจอหน้ากันไม่เห็นจะแสดงอาการน้ำหอมของพี่ก็ไม่ได้ฉุนเลยนะ”ผมรับแมสปิดปาก มาสวมใส่ทันที เห็นหน้าตาหล่อเหลาแบบนั้นแสดงอาการวิตกกังวลแล้วไม่สบายใจแหะ
“ขอบคุณครับ สงสัยเมื่อกี๊ตอนคาดเบลท์นั่นและครับ”ผมพูดเสียงอูอี้พลางเช็ดน้ำตาไปด้วย ขับรถได้มาเกือบจะถึงบ้านพี่แชมป์ก็เลี้ยวรถเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่งสวยซ่ะด้วยสิ
“เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าว”
“เอ่อ…”
“ไม่ต้องเกรงใจร้านแม่พี่เอง”ผมไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธสินะ ผมปลดเบลท์ออกก่อนจะเปิดประตูรถลงไป ตอนนี้เป็นเวลาบ่าย2นิดๆ ร้านเลยไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่
“เอ้าพี่แชมป์ทำไมวันนี้มาเหยียบที่นี่ได้ครับเนี่ย”ผู้ชายที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมทักขึ้นมาซ่ะเสียงดัง
“เดี๋ยวเหอะไอ้ปอนด์”พี่แชมป์ว่าอย่างฉุนๆก่อนที่เขาจะหยิบถาดในมือของปอนด์ไปฟาดใส่คนที่เคยถือเมื่อครู่
“โอ๊ย มันเจ็บนะครับพี่แชมป์ เอ…ว่าแต่ใครละครับเนี่ย”พวกเขาหยุดทะเลาะกันทันทีเมื่อปอนด์ถามขึ้น ผมยิ้มไปให้ปอนด์บางๆ
“ชื่อเจมครับ เป็นรุ่นน้องในชมรมพี่แชมป์”
“ไอ้นี่มันชื่อปอนด์อยู่ปี2 เหมือนเรานั่นและมันทำ past time ที่ร้านพี่”พี่แชมป์ว่าจบก็ล็อคคอปอนด์ทันที ส่วนปอนด์ที่หนีไปไหนไม่ได้ก็ทำเพียงได้แค่แหกปากร้องอย่างโหยหวน แต่เสียงมันน่าจะดังมากไปหน่อยจนทำให้ผู้หญิงที่นั่งคิดบัญชีอยู่ลุกขึ้นมาต่อว่า ดูๆน่าจะเป็นแม่พี่แชมป์
“โวยวายอะไรกันห่ะเจ้าปอนด์ แชมป์หยุดแกล้งเด็กในร้านเสียทีได้ไหม”ผู้หญิงวัยกลางคนเดินมาขั้นกลางระหว่างพวกเขา ก่อนที่เธอจะตีเพี๊ยะไปที่แขนของพี่แชมป์กับปอนด์ ทั้งสองหยุดแล้วผละออกจากกันทันที
“โตจนเรียนมหาลัยแล้วก็หยุดเล่นกันเป็นเด็กๆสักทีเถอะฉันเหนื่อย อ้าวแล้วพ่อหนุ่มคนนี้เป็นใครละเนี่ยเจ้าแชมป์”ผมยกมือไหว้เธออย่างสุภาพ พี่แชมป์เดินมาหยุดข้างๆก่อนจะแนะนำผม
“รุ่นน้องผมครับแม่ ชื่อเจม”
“โอ้ เรียนเศรษฐศาสตร์เหมือนเจ้าแชมป์หรอเนี่ยมีอะไรไม่เข้าใจก็มาถามมันได้นะลูกเอ้ย”
“เปล่าครับผมเรียนมนุษย์ศาสตร์ครับ เป็นรุ่นน้องในชมรมครับ”
“หรอ เอ้าไปนั่งกันก่อนดีกว่าจะสั่งอะไรก็ได้เลยนะลูกเดี๋ยววันนี้แม่เข้าครัวให้”
“อารมณ์ดีแปลกๆนะครับแม่ ถึงขนาดเข้าครัวเองเนี่ย”
“เรื่องของฉัน แชมป์พาน้องไปนั่งข้างในบ้านดีกว่าเดี๋ยวให้เจ้าปอนด์ยกเข้าไปให้”พี่แชมป์กำลังจะดันผมให้เดินไปแต่ผมรีบหยุดไว้ซ่ะก่อน
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับรบกวนเวลาคุณป้าเปล่าๆ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกจ่ะลูก เพื่อนแชมป์ก็เหมือนแชมป์นั่นและลูกแม่เหมือนกันอ้อต้องเรียกว่าแม่นะจ๊ะ เรียกคุณป้าเดี๋ยวตีตายเลย”
“เอางั้นหรอครับ เอ่อ…คุณแม่”
“จ๊ะ แชมป์พาน้องเข้าบ้าน”คราวนี้ผมยอมเดินเข้าไปในบ้านแบบไม่อิดออด
ร้านพี่แชมป์เป็นแบบบ้านทรงไทยครับข้างหน้ามีบ่อปลาทอง ประดับตกแต่งร้านแนวไทยๆตามฉบับร้านอาหารไทย ส่วนข้างหลังก็มีทางให้เดินทะลุไปบ้าน ระหว่างเส้นทางหินอ่อนเดินเข้าบ้านก็ปลูกดอกไม้ต้นไม้ร่มรื่นมาก พวกผมเดินมาจนถึงบ้านไม้ทรงไทยแบบผสมโมเดิร์นด้วย สวยจริงๆครับ ผมที่กำลังตื่นตาตื่นใจก็โดนพี่แชมป์ลากทะลุบ้านไปอีก
“ไปไหนครับ”
“ไปบ้านพี่ บ้านเล็กที่อยู่ถัดไป”
“เอ๋…พี่ไม่ได้อยู่กับแม่หรอครับ”
“บ้านหลังนั้นพวกเด็กในร้านก็อยู่ด้วยนะ แล้วพี่ชอบพาเพื่อนมาดื่มเหล้าแม่เลยสร้างแยกไว้”เดินคุยกันไม่นานก็มาเจอบ้านอีกหลังที่สวยไม่แพ้กัน แม่พี่แชมป์นี่ตาถึงจริงๆเลย
“สวยใช่ไหมละ”
“สวยมากเลยครับ”
“พ่อเป็นคนออกแบบนะ”
“พ่อพี่ไหนหรอ”
“พ่อพี่ไม่อยู่แล้ว”หน้าพี่แชมป์เศร้าสลดจนผมนึกไม่สบายใจผมไม่น่าพูดเลยจริงๆ
“พี่แชมป์ขอโทษและเสียใจด้วยนะครับ”
“พ่อพี่นะจากไปทำงานที่ดูไบต่างหาก”คราวนี้กลายเป็นผมที่เงิบซ่ะงั้น ใบหน้าที่เคยสลดกลับยักคิ้วให้ผม
“พี่แชมป์หลอกผมหรอ”
“เอ้าก็พ่อพี่ไม่อยู่ พ่อพี่ตอนนี้รับจ็อบที่ดูไบอีก2ปีก็กลับมาแล้ว”ผมถอนหายใจอย่างยอมแพ้ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายเมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนในกระเป๋ากางเกง พอรู้ว่าเป็นชื่อใครก็ออกจะงงๆไม่ได้
“ฮัลโหลจิน”
(มึงอยู่ไหนครับคุณเพื่อน)
“อยู่บ้านพี่แชมป์ว่ะมึงมีไร”ผมพูดจบประตูบ้านก็เปิดขึ้นพร้อมกับเด็กในร้านยกอาหารมาวาง ก่อนจะออกไปเห็นปอนด์โดนพี่แชมป์ดีดหน้าผากด้วย ซนจริงๆเลยน้า
(ไปทำไรบ้านพี่แชมป์ว่ะ)
“มากินข้าวพี่เขาชวนแล้วมึงโทรมามีอะไร”
(ตอนนี้เลยครับไอ้คุณก้องมันเกิดงอแงอยากหามึงขึ้นมากระทันหัน)
“ตอนนี้เลยหรอ พวกมึงดื่มแต่หัววันเลยสิ”
(เออเนี่ยพอมันเมามันก็งอแงร้องหาแต่มึงเนี่ย)ก้องจะติดผมมากเพราะพวกเราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กเรียกได้ว่าแทบจะเป็นแฝดกันเลย แล้วเวลาเมาเหล้าเข้าปากถ้าเขาไม่เห็นผมก็จะหาแต่ผมอยู่นั่นและ เดือดร้อนคนอื่นต้องมากดโทรให้เขานั่งคุยกับผม อ่า….เด็กจริงๆเลยนะ
“รออีกเดี๋ยวได้ป่าวจะกินข้าวก่อนว่ะ”พี่แชมป์ที่เห็นว่านานแล้วก็ทำการตักข้าวจากโถมาให้ผม ผมก้มหัวขอบคุณให้ด้วยความเกรงใจ เสียมารยาทนะครับคุยโทรศัพท์ต่อหน้าแล้วยังให้เขาตักข้าวให้อีก
(เออรีบๆมานะเว้ย)
“อืม ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับพี่แชมมป์”ผมกดตัดสายแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเบาๆ พลางขอโทษพี่แชมป์ไปด้วย เขาไม่พูดอะไรเพียงแค่ยกยิ้มมาให้ผมเท่านั้น
“ดูถ้าจะรีบนะ เดี๋ยวรีบกินพี่จะได้ไปส่ง”
“เห้ยๆมึงไอ้เจมมาแล้วครับท่าน”ผมยกมือไหว้พี่แชมป์เสร็จเสียงของจินก็ดังขึ้นมาทันที ที่ๆพวกเรากินคือบ้านของพวกผมเองครับ บ้านแบบโมเดิร์น4ชั้น ผม ก้อง จิน ชัช ไม้ แอร์ แชร์กันอยู่ มันเป็นบ้านในโครงการของป้ามิเรียวแม่ของแอร์ครับ แต่บ้านหลังใหญ่เกินไปประกอบกับผมไม่มีบ้านในกรุงเทพ แอร์เลยชวนมาเช่าอยู่ด้วย
“เออๆ พวกห่านี่เป็นอะไรกันว่ะ”
“ก็ไอ้ก้องดิ เรียกแต่มึงจนกูรำคาญ ห่างกันไม่ได้รึไง เออไหนๆก็อยู่ด้วยกันแล้วเป็นผัวเมียกันดีๆเถอะพวกมึงอ่ะ”ผมส่ายหน้าให้ชัชนิดหน่อย ผมนึกแปลกใจที่วันนี้เขาอยู่บ้านได้ปรกติจะไปนอนอยู่คอนโดพี่โจ้ซ่ะมากกว่า
“พอเลยๆ เจมมึงอย่าไปฟังมันเลย อย่างงี้และผัวไม่ง้อมันเลยมาฟาดงวงฟาดงาใส่มึงเนี่ย”แอร์เดินเข้ามาผลักหัวชัชทันทีที่ชัชพูดจบ ผมอมยิ้มขำให้กับคู่กัดทั้ง2 ที่ทะเลาะกันเป็นประจำ
“บ้านมึงสิไอ้แอร์ วันนี้กูขอพี่มันมานอนบ้านเว้ย”
“พี่โจ้นี่นะจะปล่อยมึงมา”
“มันบอกว่าทำงานเสร็จจะมานอนกับกู”
“มึงต่างหากละที่ห่างกันไม่ได้”ผมพูดเสร็จก็เดินไปนั่งลงข้างๆไม้ที่โซฟากลางบ้าน ปล่อยให้เพื่อนซี้เขากระแซะกันไป ทันที่นั่งลงมือปลาหมึกของก้องก็พาดหมับลงที่คอผมทันที
“มึงอ่ะไปไหนมา”ก้องดึงผมเข้าไปชิดตัว ใบหน้าของเขาห่างจากผมไม่ถึงคืบ รู้สึกใจสั่นนิดๆแหะ ผมได้กลิ่นครีมอาบน้ำอ่อนๆที่คุ้นเคย ก่อนจะเบ้หน้าด้วยความแสบจมูกเมื่อสัมผัสถึงกลิ่นน้ำหอม
“ฮือ…ถอยไปก่อน”ผมปิดจมูกแน่น ก้มหยิบแมสในกระเป๋าออกมาใส่พลางเช็ดน้ำตาไปด้วย รู้สึกปวดหัวสุดๆ กลิ่นพี่แชมป์จะอ่อนๆเย็นๆไม่ค่อยแสบ แต่นี่มันเป็นกลิ่นที่ฉุนมาก เขาต้องไปที่ๆผู้หญิงเยอะแน่ๆ
“เห้ยเป็นไร”
“ถอยไปเลยกลิ่นน้ำหอมจากตัวมึงอ่ะก้อง”ผมผลักเขาออกไปห่างๆ กระเถิบตัวไปนั่งพิงไม้ที่ดื่มอยู่เงียบๆ โบกมือไล่ก้องที่นั่งมองผมตาละห้อยอยู่มันฉุนจริงๆนะครับ มันแสบมากเลย จนตอนนี้เริ่มจะปวดหัวแล้ว
“อย่าเข้ามาใกล้มันเลยนะ มึงก็รู้ว่ามันแพ้น้ำหอมนี่”ไม้พูดเสียงเรียบนิ่ง ก้องเขยิบถอยห่างจากผมไปอีกนิด แอร์เดินมานั่งข้างๆผม
“ปรกติไม่ใช้น้ำหอมนี่หว่า”ทุกคนรู้ครับว่าผมแพ้น้ำหอม ตอนเจอกันครั้งแรกผมนั่งน้ำตาไหลไม่หยุดเลย ยิ่งแอร์เนี่ยใช้เยอะมาก หลังจากนั้นทุกคนก็เลิกใช้น้ำหอมไม่แม้แต่จะเฉียดใกล้เลย ผมยังคงนั่งเช็ดน้ำตาตัวเองอยู่ มันไหลเองอ่า
“วันนี้พาพราวไปกินเค้กนะ คงติดมาจากคนอื่นๆและ”รู้สึก…..เจ็บจังเลย
“ไปอาบน้ำเลยไปไอ้ก้อง”ชัชพูดเสียงเรียบใบหน้าหวานเรียบตึง คงเป็นเพราะก้องแน่ๆเลย แอบรู้สึกผิดนะที่ทำให้เขาโดนไล่ไป
“เออๆ พวกมึงอ่ะรังแกกู”ก้องบ่นเบาๆแต่ก็ยอมลุกขึ้นไปอาบน้ำ ผมถอนหายใจออกมาอย่างยากลำบาก
“เออพรุ่งนี้พวกพี่นางจะพาพวกเราไปเดินกล่องบริจาคสินะ กี่โมงว่ะ”จินถามขึ้นมาทำให้ผมฉุกคิดได้ ถ้าไม่ได้เขาเตือนผมก็ลืมเหมือนกันนะเนี่ย
“ประมาณเย็นๆมั้งได้ยินพี่ปลาคุยอยู่เหมือนกัน”
“เออใช่พี่ปลานัด5โมง ที่ชมรม”ผมหยิบใบที่พี่ปลาให้ไว้ก่อนจะตอบออกไป ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ พวกเขาเริ่มดื่มกันต่อ ระหว่างนั้นก้องก็เดินลงมา หน้าตาเขาดูไม่พอใจเท่าไหร่นักขายาวเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆแอร์ เอื้อมมือมาคว้าแก้วผมไปอีก นิสัยเสียจริงๆสิ
“ไอ้ก้องมึงเป็นแฟนกับน้องพราวแล้วหรอ”ชัชถามขึ้นเครื่องหมายคำถามแปะบนใบหน้า ก้องทำเพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ ผมนิ่งเงียบไม่อยากฟังทั้งๆที่ใบหูนั้นตั้งใจให้ไดยินทุกคำ
“ถามทำไมเนี่ย ตอบก็ได้ ยังเว้ย จีบอยู่น้องเขาไม่ได้ใจง่ายเหมือนมึงนะชัช”ออร่าความสุขที่แผ่ออกมาจากเขานั้น ทำให้ผมเผลอกัดริมฝีปากตัวเองแน่นได้มารับฟังอะไรแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะที่จะรับได้ แต่เผอิญว่ามันชินชาไปแล้วนี่จะให้ทำไงได้
“ไอ้ก้องกูไม่ได้ใจง่าย”ชัชเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ใบหน้าขึ้นสีจัดด้วยความเขินหรือความโกรธอันนี้ผมก็ไม่แน่ใจนักเท่าไหร่
“แหมไม่ได้ใจง่ายพี่เขาจีบอาทิตย์เดียวมึงก็เก็บเสื้อผ้าย้ายไปอยู่กับเขาแล้วนี่ คอยดูกูจะฟ้องลุงโชฮังว่ามึงอ่ะ มีผัวโอเคนะชัชชา”แล้วก็เป็นคู่กัดเขานั่นและครับที่สวนขึ้นมา เล่นเอาชัชพูดไม่ออกเลยส่วนคนอื่นๆตอนนี้กลั้นหัวเราะจะเป็นจะตายแล้ว อ่อชัชชา(ชัด-ชา) คือชื่อจริงๆของชัชเขานะครับ
“เป็นไงละชัชชาพูดไม่ออกเลยละสิ แอร์แม้งเจ๋งว่ะทำให้หนูน้อยชัชชาของพี่โจ้หุบปากได้”อันที่จริงมีอีกเรื่องที่แอร์เขาปิดเพื่อนๆไว้อยู่นะ ชื่อเต็มๆคือแอรีน ผมบังเอิญเห็นตอนพี่อาร์มมาเยี่ยมนะ
“ไอ้จินเดี๋ยวมึงจะโดน”
“ถ้าจะมาเถียงกูรอไปอีกร้อยปีเว้ย ไอ้คนมีผัว”
“ไอ้แอร์หุบปากไปเลย”ผมหันไปมองก้องเขากำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์ในมืออยู่ คงเป็นน้องพราวสินะ
“แหมก้องช่วงนี้ชีวิตเข้าสู่โหมดอินเลิฟถี่นะเว้ย”ผมแซวไปด้วยใบหน้าล้อเลียน ทั้งๆที่ในใจมันสวนทางกับทุกคำพูดของตัวเอง ก้อนเนื้อด้านซ้ายมันบีบแน่นเลยละทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มเขินๆ
“มึงก็ไปว่าเขานะเจมช่วงนี้เขาจีบกันอยู่มันก็ต้องหวานเลี่ยนเป็นธรรมดาใช่ไหมหนูชัชชา”จินพูดขึ้นโดยไม่วายหันไปแซวชัชที่นั่งดื่มอยู่
“เกี่ยวอะไรกับกู”
“เอ้าก็มึงเป็นคนมีประสบการณ์ในการโดนจีบนี่ใช่ม๊ะ แรกๆก็หวานไปๆมาๆก็หมดโปร”
“กูกับพี่โจ้ไม่มีคำว่าหมดเว้ย รักกันเตียงสั่นทุกคืน”เอิ่ม….บางทีผมก็คิดว่าชัชมั่นใจเกินไป แต่คงจะจริงนั้นและก็ทางพี่โจ้เขาหลงชัช ซ่ะขนาดนั้นนี่
“กูรู้สึกว่าหน้ามึงด้านขึ้นนะหรือกูคิดไปเองว่ะ”แอร์ใช้สองมือประกบใบหน้าของชัชพลางสำรวจไปอย่างสำรวจ ชัชสะบัดหน้าหนีทันที เขาตวัดสายตาอาฆาตไปที่คู่กัดขาระจำทันที
“เห้ยมมึงขอตัวนะเว้ย”คนที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น ก้องยกมือถือขึ้นมาหน้าจอโชว์ชื่อน้องพราวที่โทรเข้ามา เขาอมยิ้มนิดๆ เอื้อมมือมาผลักหัวผมเบาๆก่อนที่เขาจะเดินออกไป ผมมองแผ่นหลังของเขาที่ถอยห่างไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย
“กูว่าน้องพราวนี่และน่าจะตัวจริงของไอ้ก้อง”จินว่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง นั่นสินะก็คนนี้ก้องตามจีบมาตั้งแต่น้องเขามาติวเลยนี่นา ทั้งคู่เหมาะสมกันจริงๆนั่นและ แค่ชอบเพื่อนตัวเองก็ผิดแล้ว
“เออจริงด้วยเด็กคนนี้และมันตามจีบนานสุดแถมยังทนฝืนไปแดกเค้กกับน้องเขาได้สุดยอดไหมละ”
“เจมเป็นอะไรหรือเปล่าว่ะ”แอร์ทักผมขึ้นทำให้จินกับชัชที่คุยกันอยู่หันมามองแทบจะทันที ยังไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปากพูดเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้นทันที
กริ๊ง กริ๊ง
“สงสัยพี่โจ้จะมาแล้วกูไปเปิดก่อนละ”ผมรู้สึกสัมผัสเบาๆเหมือนมีใครลูบหัว หันไปหาคนข้างตัวที่ทอดสายตามาด้วยความเป็นห่วง ไม้ ผมไม่เคยบอกใครเรื่องรักของผม แต่ผมรู้ว่าไม้ดูออก เขาเป็นคนนิ่งแต่ใส่ใจเพื่อนและรักเพื่อนมาก
“กูไปห้องน้ำแปป”จิน
“เออเดี๋ยวกูไปเปิดเพิ่มก่อน พี่โจ้มากูว่ากินยันเช้าเหอะ”แอร์ ตอนนี้ทั้งห้องเหลือแค่ผมกับไม้เท่านั้น
“กูจะไม่ถามแต่กูแค่จะบอกว่าไม่ว่ามึงจะเป็นยังไงกูจะคอยอยู่ข้างๆมึงเสมอ”ผมนิ่งเงียบไม่สามารถขยับปากพูดอะไรมาได้ ไม้ไม่พูดอะไรลำแขนแกร่งตวัดตัวผมไปโอบกอดไว้หลวมๆ ผมนิ่งไม่สามารถร้องออกมาได้เคยเป็นไหมครับอยากจะร้องแทบตายสุดท้ายก็ทำได้เพียงกลั้นน้ำตาไว้
ความคิดเห็น