คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 วันงานเลี้ยงรุ่นที่ฉันรอคอย
“ลั้ลลาๆๆ.....เย้ๆๆ... ^.^”
วันนี้ไอริโกะดูท่าทางแปลงๆไปจากทุกเลยเป็นอะไรหรือเปล่าน้า
“นี้ ยัยไอ แกดีใจอะไรหรอ ฉันเห็นแกยิ้มหน้าบานแย้เป็นทานตะวันแต่เช้าเลยอ้ะหรือว่าแกป่วยหรือไม่สบายตรงไหน ห้ะ !!”
ฉันอุสาต์ถามด้วยความเป็นห่วงแต่ดันโดนสวนกลับด้วยท่าลูกถีบมังกรทอง ซะ งั้น แงๆๆๆ TwT
“ถามจริง แกไม่รู้หรอว่าวันนี้อ่ะวันอะไรแกนี้มันขี้ลืมจริงๆ -*-”
“วันอะไรหรือฉันเห็นแกหน้าบานแย้ตั้งแต่เมือคืนแหละ -3- ”
“ถ้าหากแก ยังบอกว่าฉันหน้าบานแย้อีกล่ะก็ แกตายแน่!!! -*-”
“ไม่พูดแล้ว จ๋า ฉันกลัวแล้ว จ๋า ว่าแต่วันนี้เป็นวันอะไรหรอ ”
“ก็วันนี้เป็นวันเลี้ยงรุ่นไงหละฉะนถึงดีใจจะได้เจอกับเพื่อนๆไง”
“จริงอ่ะ ”
“จะโกหกให้ได้โล่งหรือไงย่ะ ”
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงกริ๊ดด้วยความดีใจของฉันดังขึ้นแต่ไม่นึกเลยว่าไอ่เสียงกริ๊ดนั้นจะมาฆ่าฉันซะเอง>o<
เวลาผ่านไปเหล่าเพื่อนสาวๆกับเพื่อนผู้ฉิงของฉันตกลงว่าจะไปเลี้ยงรุ่นกันที่หมูกะทะกันเวลาตอน 1 ทุ้ม ตรง เวลาผ่านไปฉันได้ไปถึงก่อนเพื่อนๆของฉันทั้งหมดแน่นอนว่าต้องถูกไอริโกะบังคับ
“เพื่อนๆฉันมาถึงแล้วน้า” ฉันบอกเพื่อนๆผ่านทางโทรศัพท์สุดล้ำหน้าเทคโนโลยี
(รุ่น อาม่าเรียกแม่) “นี่ๆยัยเมย์แกแต่งตัวได้แค่นี้เองหรอวันนี้เป็นวันพิเศษ น่ะ ย่ะ”
“โท๊...แกน่ะๆฉันเก่งเรื่องนี้ที่ไหนฉันเก่งแต่เรื่อง....หึหึหึ”
“แกนี้ชักจะน่ากลัวขึ้นทุกวันๆเลยน่ะ ไม่รู้หลับหลังแกจะเอาหนังควายเข้าท้องฉันหรือเปล่า ห้ะ !”
“ก็ แหม ก็ ฉันชอบนี่น๊า ทำไงได้ =3=”
“เออๆ ชั่งเถอะวันนี้เป็นวันดีแกอย่าทำให้ฉันเสียหน้าล่ะ ไม่งั้น เป็นไงแกคงรู้ดีน่ะ ^ ^*”
“ง่า....อ่า.จ้ะ..” (ยัยไอแกกะจะถีบฉันในงานเลยหรือไง)
ในขณะที่ฉันเดินเข้าไปในร้านสายตาเจ้ากรรมดันมองไปเห็น ไอ้เจ้าบ้า หัวหน้า วิทยาศาสตร์ ติ๊งต๊องนั้นฉันเลยสงสัยว่าคนมีกะตังอย่างหมอนั่นจะมาร้านที่ใกล้จะร้างแบบนี้ทำไม
“ยัยไอ แกเห็นอย่างที่ฉันเห็นไหม ”
“อะไรของแก.... ห้ะ!! นั้นมัน!! O.o”
และแล้วเราสองคนก็มีความคิดอยู่ในใจไม่สิต้องเรียกว่ามีแผนดีกว่า ก็แหม วันนั้ไอ่บ้าหัวหน้านี้เล่นซะแสบไปหมดเลยนิทำไงได้ =3=
พวกเราสองคนตามคุณหัวหน้าปากสุนัขนั้นไปและแล้วก็พบว่าคุณผู้นั้นจองโต๊ะ ระดับ บร๊ะเจ้าข๊า..... เรียก พ่อ ไม่สิ เรียก ปู่ยังทันด้วยซ้ำ - - * และที่เจ็บและแสบจี๊ดดดดดไปถึงสมองก็คือ เหล่า พิดตี้ สวย เอาะ หมวย อึม ขาว อย่างกับ ชุบแป้ง =w= เอ่อ!!ไม่ใช่นั้นมันกุ้งชุบแป้งทอดนี้ว้า (ในใจผู้เขียนนึกซะน่ากินเลย =w= ก็งี้ นึกให้อยากก็จากไป เดียวๆๆ ยัย เมย์ แกโดนดีแน่ และแล้วผู่เขียนก็ยิ้มด้วยความชั่วร้ายออกมา - -* )
อ่า...เข้าเรืองต่อ
“ยัย เมย์ ยัย ไอ !!!!”
เสียงแหลมอันทรงพลังของ ยัย อีโต้ (จริง ชื่อ ปังป่อน เป็น เพื่อน สาวประเภท 2 )เรียกอยากสุดเสียงสายตานับร้อยนับพันหันมาทาง ฉันและยัย ไอ แน่นนอนรวมทั้ง ไอ่หัวหน้านั้นด้วย
“ซวย แล้วแก !! หันมากันหมดเลยอ่ะ ทำไงดีอ่ะ”
“ทำใจเถอะ =w=”
ในขณะที่พนักงานชายเดินผ่านมาแต่การเดินผ่านของเขาก็ไม่ศูนย์เปล่า พนักงานคนนั้นเขาลากรถเข็นซึงสูงและกว้าง พอให้คนสอง(สติไม่ค่อยดี)แอบได้แบบเนียบๆ
“ฉุ่..น้องๆ เงียบไว้น่ะเดียวให้ติบ ok ?”
“อ่า..เอ่อ..คะ..คับ ok”(ในใจพนักงานอะไรของสองตัวเนี้ย)
และแล้วก็ผ่านไปได้ด้วยดี =.=
“พวกแกทำอะไรของพวกแกเนี้ย ฉันไม่เข้าใจ”
“เออ น่า แกอย่ารู้เลย ยิ่งแก ปาก นี้ อึหือ..(ไม่รู้จะว่าอะไรดี)”
“เออๆ ไม่รู้ก็ไม่รู้ เชอะ งอนแล้วง้อด้วย = * =”
“ก็แหม..จร้าจ้ะ ง้อๆ”
“จร้า ok หายงอนและ”(อารมณ์เปลี่ยนไว ชิบ)
“เอ่อ ใช่!! ยัยอีโต้ เอ่อ ปังป่อน อาจาร์ย กับเพื่อนคนอื่นๆล่ะหายไปไหน”
“อ่อ เรืองนั้นหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันก็กะว่าจะมาก่อนเหมือนกันเลยไม่รู้ว่าคนอื่นจะมาเมือไร”
“อ่าว!!! ชิบห_ยล่ะ อุสาตตามไปตั้งนาน ไม่ได้อะไรเลยแถบยังรู้ตัวด้วยว่ามีคนแอบตาม
-*-”
ยัยไอ บ่นออกมาโดยความเสียดาย สงสัยในใจของมันอยากจะโดดถีบหน้ายัยอีโต้นี้แน่ๆ
ดูจากสีหน้าก็รู้แหละว่ามันกำลังโมโหสุดขีดยิ่งกว่าตอนที่มันเตรียมชาร์จถีบฉันซะอีกน่ากลัวตรานี้ฉันไม่ขออยู่ใหล้มันดีกว่า และแล้วฉันก็หันไปอีกด้านหนึ่ง
นั้นมัน!!! อาจาร์ย มารี นี้น่าและเพื่อนๆอีกมากมาย
“อาจาร์ยค่า...หนูเตรียมที่นั่งเรียบร้อยแล้วน่ะค่า...”
“เพื่อนๆฉันคิดถึงพวกเธอจุงเบย >w<”
“…….”
เพื่อนยังงงกับความร่าเริงของฉันไม่รู้ผิดตรงไหน =.=
“อ่าว พวกเธอแล้วพวกห้อง A ล่ะไปไหนกันหมด”
ท่านผู้อ่านยังงงน่ะค่ะพวกฉันกับยัยไออยู่ห้อง B ค่ะ ฉันยังงงเลยว่าไอพวกห้อง A ที่ถูกขนานนามว่า มหาราชาและราชินี ของโรงเรียน ที่เพียบพร้อมไปด้วย ความทะนง ง่ายๆ หยิ่งนั้นแหละ จะมาทำไม กะอีแค่ ร้านกระจอกๆเองนี้ พวกนั้นจะต้องระดับ
ซุปเปอร์ V.I.P เท่านั้นแหละที่พวกนั้นชอบอ่ะน่ะ =.=
“ว่าไง...พวกเธอเห็นไหม”
“ออ...เอ่อ ไม่เห็นค่ะ”
“แปลกจังแหะพวกห้อง A พึ่งบอกกับอาจาร์ยว่า จะมาด้วยแต่ป่านนี้แล้วยังไม่เห็นเลย”
“สงสัยไม่มาแล้วมั้งค่ะ อาจาร์ย อย่าไปสนใจเลยค่ะ กะอีกแค่ห้องๆเดียว”
จริงๆแล้วห้อง A เป็นห้องวิทยาศาสตร์ ยิ่งฉันมีประวัติที่ไม่ดีเกี่ยวกับ วิทยาศาสตร์แล้วยังนิสัยแสนคุณหนูอีกเข้าไปแล้วมันทนไม่ได้ที่จะไม่ชอบพวกนั้น
“อ่ะมาแล้ว”
เสียงยัยอีโต้ดังขึ้นจากข้างหลังฉันกับยัยไอเริ่มรู้สึกแบบเดียวกันรอบที่2นั้นก็คือข้างเป็นทางที่พวกเราหนีกันมาแสดงว่า...พอฉันกับยัยไอหันไปพร้อมกันทันใดนั้น
“อ่ะ...ไม่จริงน่า....o.O”
ไม่ใช่แค่พวกห้อง A ที่เดินมาเป็นแพปลาทูมานั้นแต่ที่ช็อกกว่านั้นก็คือ อีหัวหน้าเป็นคนนำขบวนมาเอง
“ยัยไอ ซวยแล้ว คุณจะรู้หรือเปล่าว่าเมื่อกี้เราตามเขาไปอ่ะ”
“ไม่แน่น่ะแกบ้างทีเราอาจจะหนีออกทันก็ได้อย่าห่วง”
“แกบอกว่าอย่าห่วงแล้วแกจะมือสั่นทำแปะอะไร ฟ่ะ - -*”
“ฉันเปล่ามือสั่นน่ะฉันแค่สั่นสู้เฉยๆ”
“เหรอ ย่ะ”
“ยัยเมย์ แกอยากโดนเล่นใช่ไหม -*-”
“เค้าขอโทษ เค้าผิดไปแล้ว”
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงอันวิจิตไพเราะของฉันดังกังวานไปทั่วสารทิศของร้านแห่งนั้น
พวกห้อง A และห้องของฉันหันมาทางฉันกันหมดเลยแงๆๆๆยัยไอแกเล่นมากไปแล้วมั้งฉันอายน่ะย่ะ T^T
“พวกนั้นเพลี้ยกันหรือเปล่าน่ะเธอดูสิ”
เสียงซุบซิบที่ดังออกมาจากห้องAก็ดังขึ้นเรื่อยๆมันทำให้ฉันไม่ชอบเอาที่สุดเลยและเวลานั้นเองไอหัวหน้าบ้านั้นก็ออกมาห้ามทุกคน
“พวกเธอน่ะหยุดว่าพวกนั้นได้แล้วมีอะไรก็ไปพูดกันตรงๆสิ”
ทันใดนั้นเสียงซุบซิบก็ดับลงไม่มีเสียงอะไรที่ดังเลยทั้งร้านต่างพากันเงียบในใจของฉันเริ่มสับสนว่าไอหัวหน้านั้นจะทำทำไมหรือว่าตั้งใจจะตบตาทุกคนกันน่ะ
“ยัยเมย์อย่าไปสนเลยเรากลับโต๊ะของเรากันเถอะน่ะ”
หลังจากนั้นก็ได้เวลาที่ต้องจากกันฉันและยัยไอหันไปกอดเพื่อนๆที่ไม่ได้เจอกันนานพอถึงเวลาที่พวกเราต้องจากกันอีกฉันก็ทนไม่ได้น้ำจากข้างในตาของฉันเริ่มไหลรินจากนั้นฉันกับเพื่อนๆทุกคน(ไม่รวมยัยไอเพราะเธอเป็นคนแกร่งเรื่องแค่นี้น้ำตาไม่ไหลออกมาง่ายขนานนั้นหลอกมั้ง)ก็ร้องไห้กอดกันอย่างน่าเศร้าพอฉันหันไปดูยัยไออ่าววว!!! ไม่จริงน่ะยัยไอก็ร้องไห้ด้วยทั้งที่เป็นสตรีเหล็กทั้งที่ขนาดญาติเสียยังไม่ร้องไห้สักแอะแต่มันก็ทำให้ฉันได้รู้ว่ายัยไอคงจะเก็บกดเหมือนฉันคงจะเก็บทุกๆอย่างไว้กับตัวเองฉันเข้าใจน่ะความรู้สึกนั้นยัยไอก็คงรับไม่ได้เหมือนกับฉันแต่มันก็คือความจริงเราหนีความจริงไม่พ้นหลอกถึงแม้ความจริงมันจะเจ็บปวดเท่าไหร่ก็เถอะเราก็ต้องอดทนยอมรับมัน
“ดูพวกนั้นสิทำตัวเป็นเด็กไปได้ โท้ๆๆBaby น่ะ Baby ก็แค่เวลากลับบ้านไปกินนมนอนก็เท่านั้นจะร้องทำไมทำไมเหรอนมพงที่บ้านหมดงั้นหรอจ้ะ 55555”
พวกห้องA ฝ่ายหญิงต่างพากันล้อพวกเราที่กำลังเศร้าใจอยู่
“ฉันทนไม่ไหวแล้วน่ะ!!!ทำไมคนเราไม่ได้เจอกันนานพอถึงเวลาจากกันก็ต้องเศร้ากันเป็นธรรมดาอยู่แล้วนิทำไมล่ะหรือว่าพวกเธอไม่รู้จักคำว่าเพื่อนล่ะออใช่สิน่ะ พวกห้องAมันก็แค่พวกมีมันสมองแต่ไม่ใช้นี้เองฉันลืมไป”
ปังป่อนพูดขึ้นมาอย่างโมโหมากๆเพราะยัยนี้มันไม่ชอบหลอกน่ะถ้ามีใครมาด่าหรือว่าอะไรเพื่อน
“ปังป่อนใจเย็นๆเถอะ”
ยัยไอกับฉันช่วยกันห้ามปังป่อนไม่ให้โกธรมากเดียวเรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่และอีกอย่างอาจาร์ยมาด้วยน่าจะให้อาจาร์ยเคลียเองเถอะ
“ใจเย็นๆน่ะปังป่อนอาจาร์ยมาด้วยน่ะทำตัวให้เรียบร้อยหน่อยสิไม่เป็นไรน่ะ”
“จะไม่เป็นไรได้ยังไงล่ะก็พวกนั้นมันด่าเพื่อนของห้องเราทุกคนไม่ใช่หรือไงฉันไม่ยอมน่ะแก”
“เออฉันรู้น้าไม่เป็นไรหลอกเดียวพวกนั้นมันก็ต้องถอดคำพูดแน่ถ้ามันได้รู้ว่าคำว่าเพื่อนน่ะมันสำคัญยังไงเพราะฉะนั้นแกใจเย็นๆเถอะน่ะ”
“เออๆรู้แล้วล่ะฉันขอโทษน่ะที่ทำตัวไม่ดี”
“อาจาร์ยครับผมขอโทษน่ะครับ”
“จ้าจ้ะไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
“นี้ยัยปังแกไม่ต้องกัดฟันพูดครับเหมือนที่โรงเรียนก็ได้น่ะ” XP
ฉันพูดเล่นกับยัยอีโต้เพื่อให้มันอารมณ์ดีขึ้นหวังว่าคงไม่โดนถีบฉันน่ะT^T
และแล้วไอหัวหน้านั้นก็ออกมาอีกครั้งพร้อมทั้งเดินมาหาอาจาร์ยมารีและยกมือไหว้
อาจารย์
“อาจารย์ครับผมขอโทษแทนเพื่อนๆของผมด้วยน่ะครับที่ทำตัวเสียมาร”
“ไม่เป็นไรจ้ะแค่ไม่ทะเลาะกันก็ดีแล้วล่ะรักๆกันไว้น่ะ”(จริงๆจะฆ่ากันตายแหละ)
และแล้วกลุ่มของห้องAก็หายไปกับบรรยากาศตอนกลางคืนที่มืดและเงียบสงบไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นแม้แต่แมลงยังไม่มีเสียงอะไรเลยอย่างกับว่าพวกเขาหายตัวไปได้ซะอย่างนั้น
หลังจากที่ฉันกับยัยไอและเพื่อนๆทุกคนอำลากันเสร็จแล้วทุกๆคนก็หันไปที่อาจาร์ยมารีพร้อมทั้งยกมือไหว้อำลาอาจาร์ยมารีอย่างเคารพและรักยิ่งและหลังจากนั้นพวกเราทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป
ณ ที่บ้าน
“นี้ไอแกว่าหัวหน้ามันแปลกๆไหมที่อีตานั้นเข้าข้างพวกเราน่ะ”
“อื้ม...ฉันก็ไม่รู้สิ”
“โอ้ย!!เหนือยๆๆจังเลย เตียงจ๋าฉันมาแล้วจ้ะ”
“…….ยัยเมย์.......”=*=
“จ๋า =//w//= (ซวยล่ะ)”
ปังงงงงง!!!!!
“กริ๊ดดดดดดช่วยเค้าด้วยยยยย!!!!”T^T
ความคิดเห็น