คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โชคชะตากรรมหรือโชคเลือดที่เราได้เจอกัน
สวัสดีทุกคนที่กำลังอ่านอยู่นะค่ะฉันคือไอริโกะเพื่อนของยัยเมย์
“ยัยเมย์ตื่นได้เลยยัยขี้เซาเดียวก็ไปทำงานสายหรอกย่ะแกรีบไปอาบน้ำเร็วเข้าถ้าช้ากว่านี้ฉันจะไม่พาไปที่ทำงานแล้วนะย่ะ -*- ”
และฉันก็ได้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับหน้าที่มึนงงแล้วพูดและถามกับไอริโกะว่า
“อ่าวก็เห็นทุกทีฉันตื่นก่อนแกนี้น่าแล้วไงวันนี้แกตื่นก่อนฉันล่ะ วันนี้วันพิเศษอะไรหรอ = . = ?”
แล้วยัยไอริโกะก็ทำหน้าบึ้งแล้วบอกกับว่า
“อ่าว! จำไม่ได้หรอว่าวันนี้เป็นที่ผู้จัดการคนใหม่มารับหน้าที่แทนคนเก่าเห็นเขาบอกว่ามาสถาบันวิทยาศาสตร์ชื่อดังด้วยแหละ”
ฉันก็ทำหน้าเซ็งๆแล้วบอกกับไอริโกะว่า
“ เชอะ! จะไปสนอะไรกะอีแค่นักวิทยาศาสตร์คนเดียว บ้างทีอาจจะตกงานแล้วมาทำงานเป็นผู้จัดการก็ได้ =3=”
แล้วและยัยไอรีโกะก็ถีบฉันเข้าไปในห้องน้ำแล้วตะโกนบอกว่า
“จะอะไรฉันไม่สนแล้วแต่รู้อย่างเดียว แก...รีบ..อาบน้ำ...!!!! จะไปทำงานสายแล้ว!!”
ณ ที่ทำงานแห่งหนึ่ง
“เร็วๆเข้าไอริโกะจะสายแล้ว > w <”
“ แม้ชิงหน้าเลยน่ะหล่อนน่ะ -*-”
“แหะๆลืมตัว :P ”
หลังจากนั้นไม่นานฉันต้องไปที่ห้องถ่ายเอกสารในขณะที่ฉันกำลังเดินอยู่ซึ่งมีเอกสารเต็มมือและสูงตะงาราวกับตึก100กว่าชั้นจู่ๆก็มีไอ้บ้าไหนก็ไม่รู้เดินไม่สิวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือชนฉันอย่างจังๆ
“โอ้ย! มันเจ็บน่ะวิ่งดูตาม้าตาเรือบ้างซิเฟ้ย-*- ”
“เธอต่างหากเดินไม่ดูตาม้าตาเรือมาชนฉันได้ไงคนกำลังรีบแท้ๆ ยัย ซื่อบื้อ เอ้ย !!! ”
คำพูดของเขาคนนั้นมันชั่งเสียบแทงหัวใจซะจริงๆเลย ฉันพูดอะไรไม่ถูกนอกเสียจากคิดในใจว่า
“บังอาจมาก บังอาจที่มาว่าฉันได้ยังไง ย่ะ คอยดูน่ะ แค่หนังควายเข้าท้องมันคงเอาไม่อยู่มันต้องเอาตุ๊กตาวูดูมาด้วย ฮิฮิฮิ”
แล้วไอ้บ้านั่นก็หายไปโดยไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรเลยหลังจากนั้นไม่นานก็ถึงเวลาประชุมจุ่ๆไอ้บ้านั่นก็ออกมานั่งตรงที่ของคุณหน้าคนเก่าฉันช็อคมากก็เลยสะกิดบอกยัยไอริโกะ
“แกๆนั้นแหละ ไอ้บ้านั้นแหละที่ชนฉันเมื่อกี้ที่เล่าให้ฟังอ่ะชนแถมไม่รับผิดชอบ ล่ะ ไอริโกะ ”
“อ่าว! จริงหรอชั่งบังเอิญจริงๆคุณคนนั้นน่ะเขาชื่อ เพชร มาจากสถาบันวิทยาศาสตร์ชื่อดังแห่งหนึ่งรู้สึกว่าจะเป็น1ใน10สภานักวิทยาศาสตร์แห่งชาติด้วยล่ะทั้งหน้าหล่อพ่อรวยแม่เก่งมีแต่สาวๆเข้ามาเวียนในชีวิตเยอะแยะอย่างกับเวียนเทียนและมีแต่สาวๆกรี๊ดเต็มไปหมดเรียกได้ว่าหล่อไร้เทียมรับประทานเลยละ”
“หมอนี้นะน่ะหล่อไร้เทียมรับประทานน่ะ ถุ้ย.. ฉันอยากจะเอาของที่กินเมื่อกี้ออกมาสู่โลกภายนอกเลยล่ะ ”
“หืม...คุณสองคนนั้นมีปัญหาอะไรกับโปเจคใหม่ของบริษัทของเราหรือเปล่าครับ”
“ซวย!!แล้วแกเขามองเห็นล่ะ”
“เอ่อ...เปล่าๆค่ะไม่มีอะไรค่ะ - -*”
“รอดตายsหวุดวิดเลยอ่ะ =[]=”
“อืม..ครับไงต่อกันเลย....บราๆๆๆ”
ณ บ้านของไอริโกะ
“โอ้ย!! ปวดหลังจังในที่สุดก็จัดการงานเก่าๆได้หมดเลย”
“แม้ๆทำอย่างกับทำงานเพื่อสิบปีข้างหน้า”
“ก็มันเหนื่อยนี้น่า...”
ฉันทิ้งเตียงอันนุ่มฟู่ด้วยความเหนื่อยล้ามาทั้งวันและฉันได้หันไปหายัยไอริโกะแต่ยัยไอริโกะทำหน้ายักษ์ใส่และบอกกับฉันว่า
“ยัยเมย์...ลืมอะไรหรือเปล่า”
ฉันใจดีสู้เสือถามไปว่า
“ลืมอะไรหรอ”
“ก็ลืมอาบน้ำไงย่ะ!!!!!เดียวเตียงก็เหม็นเหงื่อกันพอดี”
“เอ่อ..ใช่ๆฉันมีเรื่องจะถามอ่ะ”
“มีอะไรย่ะ”
“พรุ่งนี้เช้า...จะทานอะไรกันดี >w<”
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องไปอาบน้ำได้แล้ว”
ปั้ง!! เสียงยัยไอริโกะถีบฉันเข้าห้องน้ำเป็นรอบที่ 100 ล้านครั้ง แงๆ จะรังแกฉันไปถึงไหน TwT
ยัยไอริโกะบ้า
โปรดติดตามตอนต่อไป....
ความคิดเห็น