ลำดับตอนที่ #4 : สับสน

“แกจะทำอะไรวะ ไอต้น” ผมถามอย่างเซงๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมต้องอารมเสีย เพราะผู้หญิงคนนั้นด้วย

“.......”

“เห้ย ไอต้น ตอบสิวะ ไอต้น”

“อะไรวะ”

“เออ ช่างเหอะ” ผมชักเซงหน้าไอต้นขึ้นมา

“ไปก่อนนะ”แล้วมันก็เดินผ่านผมไปเลย

“โถ่เว้ย...” ผมสบถออกมา  สงสัยเมื่อเช้าผมคงไม่ได้เข้าห้องน้ำแน่เลย -_-

มาที่ต้นต่อค๊า..

ผมเดินออกมาจากไอเฟย์ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ทุกทีเลย ทำไมเธอต้องคอยหลบหน้าผม ทั้งๆที่ผมรักแล้วก็ห่วงเธอมากขนาดนี้ แล้วเธอก็มองเห็นแต่เธอก็กลับเลือกที่จะมองข้ามผมไป ผมไม่เข้าใจทำไมเธอต้องสร้างกำแพงขึ้นมาด้วย ผมเดินหลบมาหลังโรงเรียน มันเป็นแปลงดอกไม้ขนาดใหญ่

ที่นี่คงเป็นที่เดียวของโรงเรียนสินะ ที่เงียบสงบ ผมนอนราบลงกับสนามหลับตาลงและคิดทบทวนเรื่องระหว่างผมกับเธอ

        เรื่องราวมันก็คงเริ่มตั้งแต้ผมได้รุ้จักกับเด็กสาวตัวเล็กๆ ผมยาว ตากลมๆ เธอน่ารักจัง นั่นเป็นความคิดแรกเมื่อผมเห็นเธอ

“นี้น้องผิงนะลูก เป็นลูกของคุณอาต่อ”

“ครับ” ผมไม่สามารถละสายตาจากใบหน้าเธอได้เลย

“ดูแลกันดีๆนะลูก ต้นพาผิงไปเล่นที่สนามสิลูก”

“ครับแม่” ผมดีใจมากที่ผมได้มีโอกาสอยู่กับเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่คิด

เหมือนกับผม ทันทีที่ผมจับมือเธอ เธอก็ร้องขึ้นมาดังลั่น

“โอ้ๆ อย่าร้องสิลูก ป๊าพาเพื่อนมาเล่นด้วยไง กลัวหรอลูก”

(-- )( --)  เธอส่ายหน้า เห้อ... ค่อยยังชั่วหน่อย

“ป๊าขา  หนูอึค๊า”

O_o หน้าของอาต่อ

OoO หน้าของแม่ผม

-_- หน้าของผม

T-^และนี่หน้าของเธอ

นั่นเป็นครั้งแรกสินะที่ผมได้รู้จักกับเธอ แล้วผมก็ประทับใจในตัวเธอตั้งแต่วันนั้น ( ทำไปได้เนอะ )

“ผิง ไปไหนมา ช้าจัง”พิมถามหลังจากที่ฉันเดินเข้าห้องมา

“ป่าว..”ฉันตอบกลับไปแบบไร้อารมณ์สุดๆ แล้วเดินกลับมานั่งที่ตัวเอง

“อะไรของมันวะ”

“เห้อ...” ผ่านไป 2 นาที

“เห้อ…” ผ่านไป 5 นาที

“เห้อ...” ผ่านไป 3 นาที

“หนิเธอ จะเห้ออีกนานไหม ฉันเรียนไม่รู้เรื่อง”ยายแว่นนามว่าบุ๋มที่นั่งข้างๆฉันโวยขึ้นมา

“เห้อ..”

“โอ้ย... เบื่อ”แล้วยายนี่ก็ย้ายก้นตัวเองไปนั่งที่ว่างของเพื่อนที่ไม่มา

“เห้ออออ...”

“เห้อออออ..”

แล้วหลังจากที่ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาอาฆาตจากเพื่อนข้างเคียง ฉันเลยตัดสินใจ หลับดีกว่าวุ้ย -_-“ แหะๆ เกือบไป