ลำดับตอนที่ #3 : หวั่น ไหว

"โหย แกนี่โก๊ะสุดยอดเลย"ยายแนตเอ่ยปากด่า

"เห้ย จริงหรอวะ เฟย์เนี่ยนะ ยื่นมือมาประคองแก เว่อป่าว"ยายพิมถามตัดหน้าแนต หลังจากที่ฉันเล่าให้พวกมันฟัง ( ก็แต่งๆเสริมๆเติมๆไปบ้างอ่านะ หุหุ ) หน้าตามันตลกชะมัด อึ้งละสิ ^-

"จิงๆ นะเว้ย" (_ _)(*_*)(_ _)(*_*)

"น่าตาแกมันไม่น่าเชื่อหวะ"

"ทำไมห๊า หน้าตาฉันมันทำไม"

"มันแบบว่า มีดินติดที่จมูกอ่า"ยายแนตตอบ  มันพูดแค่นั้นแล้วก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

อ๊าย... ฉันตื่นเต้นไปหน่อย ก็เลยรีบวิ่งมาเล่าให้พวกมันฟัง ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย

"ไหนๆ เอากระจกมาดูสิ" เอาๆๆเข้าไป ยังไม่หยุดอีกนะ ด้วยความโมโหและอายฉันเลยกระทืบเท้าเดินออกไปเลย

"โอ๊ย  เบื่อๆๆๆๆ"

"เบื่อหน้าฉันขนาดนั้นเลยหรอ"

"อ้าว ต้น"

"ว่าไง ยังไม่ตอบเลยนะ" อ๊าย อย่ายิ้มสิ เดี๋ยวจับปล้ำเลย แอบหื่นเล็กน้อย

"ใช่เบื่อมากๆด้วย" ฉันตอบพลางแลบลิ้นให้

"นั่นสินะ แต่ฉันว่าเธอควรจะไปล้างห้าก่อนดีกว่านะ"ตายแล้ว ลืมไปสนิทเลย อ๊ายๆๆๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้เนี่ยฉัน

"มานี่มา"แล้วต้นก็ลากฉันไปที่อ่างล้างหน้า

"ทำไมหนะ นายจะทำอะไร"

"เฉยๆเหอะหน่า" แล้วเข้าก็เอาผ้าเช็ดหน้าออกมาชุบน้ำ

"ไหนดูสิ เลอะหมดแล้ว"เขาปัดผมที่ปรกหน้าของฉันออกไป แล้วค่อยๆเช็ดหน้าฉันให้ มันเอ่อ มันใกล้กันเกินไปแล้วนะ ใกล้จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ใกล้จนฉันกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของฉัน

 โอ๊ย... ทำไมฉันต้องรู้สึกขนลุกด้วยนะ ความรู้สึกนี้อีกแล้วฉันไม่ชอบมันเลยจริงๆ  ฉันเงยหน้ามองเขา นานแล้วสินะที่ฉันไม่มีโอกาสได้สังเกตเขาแบบนี้ ดวงตาสีน้ำตาลที่มีเสน่สุดๆ ผมสีน้ำตาลแดงที่ตัดตามแฟชั่นทั่วๆไป  รูปร่างสมส่วน ที่เป็นนายแบบได้สบายๆเลยหละ ริมฝีปากเรียวบางน่าหลงใหล   คงเป็นเพราะว่าเขาโตขึ้น ไม่เหมือนเมื่อก่อนตอนเด็กๆที่เราเคยเล่นด้วยกัน ละมั้งมันเลยทำให้เส้นคั่นระหว่างฉันกับเขามีมากขึ้น พอเขาเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับสายตาฉันที่กำลังมองเขาพอดี เจ้าของดวงตาคู่นี้สินะ ที่เคยบอกว่าจะคอยปกป้องและดูแลฉันตลอดไป ใบหน้าของเขาเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ

"เห้ย ไอต้นเอ่อ... โทษที"เสียงของเฟย์ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์

"เราขอตัวนะ" ฉันรีบเดินออกมาให้เร็วที่สุด

"เดี๋ยวสิ" ต้นจับมือฉันเอาไว้ แต่พอฉันหันไปมองหน้าเฟย์ก็เจอกับสายตาเย็นชาคู้นั้น ทำไมฉันต้องรู้สึกเศร้าด้วยนะ

"ฉันรีบ ไปละ"ฉันรีบวิ่งออกมา

"เห้อ  หั่วนไหวอีกแล้วสิเรา"ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง