[kyumin] ทาสสวาท [จบแล้ว]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

โลกในปี ค.ศ. 1370

โลกที่เคารพ แวมไพร์เป็นชนชั้นสูง

และมนุษย์เป็นเพียง ... ชนชั้นทาสของแวมไพร์

โดยอาศัยกฎอยู่ 3 กฎ

1. มนุษย์ต้องยอมให้เลือดแวมไพร์อย่างเต็มใจ แม้ว่าแวมไพร์
ดูดเลือดตัวเองจนตาย

2. มนุษย์ไม่มีสิทธิ์ฆ่าแวมไพร์ ในกรณีใดๆ ทั้งสิ้น
แม้จะถูกแวมไพร์ตนนั้นทำร้าย

3. แวมไพร์และมนุษย์ ห้าม รักกัน!!!!!!!!

 

 

โจว คยูฮยอน เกิดเป็นมนุษย์ชนชั้นทาสอายุ18 ปี
รักน้องชายฝาแฝดที่ชื่อ คิบอม จนยอมตายแทนได้ มีความเป็นผู้ใหญ่

 

  

ลี ซองมิน เป็นผู้ชายหน้าหวานที่ถูกเลี้ยงดูมาให้เป็นผู้หญิง
บุตรของราชาแวมไพร์
อายุ 15 ปีมา100ปี แต่ถึงยังไงก็ยังมีนิสัยเหมือนเด็ก




รักที่มีสถานะต่างกัน
รักที่เดิมพันด้วยชีวิต
รักต้องห้าม


 

ปล. เต้ยแต่งเรื่องนี้เพราะไปดู breaking dawn [ซึ่งก็ไม่เกี่ยวเท่าไหร่ - -*]
เลยลองแต่งเป็นแวมไพร์ดูบ้าง

อัพเดตครั้งแรก
24 เม.ย. 55 / 22:07

อัพเดตครั้งล่าสุด
13/7/2557




สถานะ: ปิดเรื่องแล้วจ้า><
 

 

 

 

 

 

 

 

 

เนื้อเรื่อง

 

แวมไพร์ คือสิ่งมนุษย์ เคารพเป็นเจ้านาย

ไม่ว่าแวมไพร์ต้องการอะไรมนุษย์ก็ต้องให้...แม้สิ่งนั้นจะเป็นชีวิต

และแน่นอนว่าแวมไพร์เองก็ต้องมีกษัตริย์ของพวกเขาเองเช่นเดียว

แวมไพร์ตระกูลลี...แวมไพร์ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเลือดบริสุทธิ์ที่สุด แข็งแรงที่สุด และมีพลังพิเศษทุกคน

เป็นผู้ควบคุมกฎและเป็นผู้เคร่งในระเบียบตลอดมา

ลี ซองฮวา ผู้รับหน้าที่เป็นกษัตริย์ของแวมไพร์ เป็นราชาแวมไพร์มายาวนาน 1000 ปี

และแน่นอนว่าราชา จะจำเป็นต้องมีบุตรเพื่อยกหน้าที่ราชาแวมไพร์ต่อไป

คนๆนั้นคือ ลี ซองมิน

" คุณหนูซองมินๆ คุณหนู " เสียงร้องเรียกของหญิงวัยกลางคนๆหนึ่ง เอ่ยเรียกกึกก้องทั่วเขตสวนของหน้าปราสาท ซึ่งดูกว้างใหญ่ไพศาลซะเหลือเกิน ไหนจะเป็นสวนป่าที่คุณท่านสั่งปลูกไว้อีก ไหนจะสวนกุหลาบพันปีอีกด้วย ทำเอาหญิงวัยกลางคนจะแทบนึกไม่ออกเลยว่าจะตามหาคุณหนูของตนได้ที่ไหน

" อยู่นี่ฮะ " เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากสวนป่า ทำให้หญิงวัยกลางรีบใช้ความสามารถพิเศษในการฟังของแวมไพร์ตามหาแหล่งที่มาของเสียงทันที
จนในที่สุดหญิงวัยกลางคน ก็เจอเข้ากับคุณหนูของตัวเอง

คุณหนูที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับ มนุษย์!!!!!

" คุณหนูมาคลุกอยู่กับมนุษย์ตนนี้อีกแล้ว ถ้าท่านพ่อของคุณหนูรู้ท่างคง... " เอ่ยบอกกับคุณหนูของตัวเองที่กำลังนั่งอยู่กับมนุษย์ เพราะการถูกเลี้ยงดูมาให้เป็นผู้หญิงตั้งแต่เด็กทำให้ร่างบางมีผมยาวสีดำขลับ ปะเอวถูกดัดเป็นลอนเล็กๆ เพราะร่างบางไม่เคยตัดผมมาหลายปี ร่างบางมีใบหน้าขาวเนียนผ่องติดจะซีด มากกว่าจะเป็นผู้ชายซึ่งตัดกับนัยตาสีแดงก่ำแต่นั่นไม่ได้ให้ซองมินน่ารักน้อยลงเลย เสื้อผ้าที่ร่างบางใส่ก็เป็นเสื้อเดรสกระโปรงสีขาว มีลายลูกไม้ทั้งตัว

เหตุผลที่ซองมินต้องแต่งเป็นผู้หญิงเพราะร่างบางถูกจับหมั้นกับ จอง ยงฮวา องค์ชายทางด้านทิศตะวันตกเพื่อที่จะรวมสัมพันธ์ไมตรีกัน

ทั้งที่ไม่เคยเจอหน้า...แต่กลับถูกหมั้นหมาย
ทั้งๆที่ซองมินเองก็ไม่อยากแต่ง

แต่กลับทำอะไรไม่ได้

" ป้ามินอาก็อย่าบอกพ่อสิฮะ " เด็กสาวที่นั่งอยู่เอ่ยอ้อนทันที ก่อนจะส่งสายตาปริบๆ ที่ใครเห็นแล้วก็ต้องยอมใจอ่อนทุกคน

" โอเคค่ะๆ ป้ามินอาไม่บอกคุณท่านก็ได้ แต่ตอนนี้คุณหนูต้องไปหาคุณท่านนะคะ คุณท่านเรียกคุณหนูให้ไปพบค่ะ " หญิงวัยกลางคนคนนั้นเอ่ยบอกอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะบอกเหตุผลที่เธอมาตามหาร่างบางทันที

" งั้นหรอฮะ ด๊องเราไปก่อนนะ ไว้เจอกันอีกนะ " ซองมินหันมาบอกกับเพื่อนมนุษย์ที่รู้จักกันมาตั้ง 4 ปี และแน่นอนว่ารื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากทงเฮ ซองมินและป้ามินอาแค่ 3 คน

" อืม บายนะมิน ไว้เจอกัน " ทงเฮเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในช่องว่างของกำแพงวิธีเดียวกับตอนเข้ามา กำแพงนี้ถูกทุบเป็นรูกว้างแต่ไม่มีใครรู้เพราะเป็นป่ารกทึบมองไม่เห็นรอย เป็นทางที่ซองมินใช้หนีออกไปเที่ยวบ่อยๆ

 

 

" ไปกันเถอะฮะ ป้ามินอา " ซองมินยืนขึ้นก่อนจะปัดกระโปรงเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้ป้ามินอา

 

" ค่ะ คุณหนู " ป้ามินอายิ้มรับก่อนที่ซองมินจะเดินไปตามด้วยป้ามินอา ขาเรียวเล็กเดินกับคนเดินปกติแต่น่าแปลกที่ความเร็วนั้นเร็วเสียจนมนุษย์ทั่วไปแทบมองไม่เห็นร่างบาง ใช้เวลาแปปเดียวร่างบางก็เดินมาถึงห้องโถงใหญ่ของปราสาทใหญ่ทันที

 

" ป๊าคะ!!! " ซองมินเดินเข้าโอบกอดผู้เป็นพ่อของตัวเองที่กำลังนั่งอยู่ที่โซฟา ผู้เป็นพ่อเองก็โอบกอดซองมินไว้เช่นเดียวกัน

 

" ไง ลูกสาวของพ่อหนีไปเที่ยวซนที่ไหนมา " ลี ซองฮวา เองก็โอบกอดซองมินไว้ก่อนจะเอ่ยถามร่างบางเล่นๆ

 

" ไปเดินในสวนมาค่ะ ว่าแต่พ่อเรียกมินมามีอะไรหรือคะ " ซองมินเอ่ยตอบก่อนจะเป็นฝ่ายถามกลับ

 

" พรุ่งนี้ลูกอายุ ครบ 1000 ปีขึ้น 16ขวบแล้ว เขี้ยวของลูกก็สมบูรณ์แล้ว วันพรุ่งนี้พ่อจะเตรียมมนุษย์ให้ลูกได้ลองใช้เขี้ยวครั้งแรก " ซองฮวาเอ่ยบอกซองมินที่กำลังทำหน้าเบ้

 

" ไม่เอาอ่ะ ลูกไม่ชอบกินเลือด ไม่เอาไม่อยากกิน " ซองมินเอ่ยอย่างเอาแต่ใจทำเอาซองฮวาต้องถอนหายใจออกมา ความผิดปกติของลูกเขา ซองมินไม่ชอบดื่มเลือดทั้งๆที่เป็นแวมไพร์ ดังนั้นซองมินเลือกที่จะดูดพลังชีวิตแทน ด้วยการจูบกับมนุษย์ตนนั้นแทน แวมไพร์ปกติอายุ 1-10 ขวบจะยังไม่มีเขี้ยวจะต้องใช้วิธีดูดพลังชีวิตจนกระทั่งอายุ 11-15 จะเริ่มมีเขี้ยวเล็กน้อยให้สามารถดูดเลือดได้จนกระทั่งอายุ 16 ปีเขี้ยวก็จะงอกยาวอย่างสมบูรณ์

 

" ลูกต้องกิน ไม่งั้นลูกก็จะหมดแรงนะ " ซองฮวาเอ่ยบอกเหตุผลให้ซองมินยอม

 

" ไม่เอาอ่ะ มินไม่กินอ่ะ " แต่ถึงยังไงซองมินก็ยังรั้นอยู่ดี ร่างบางยังคงปฎิเสธที่จะดื่มเลือด

 

" ไม่ได้พ่อไม่ยอม พรุ่งนี้ตอนทุ่มนึงลูกต้องเตรียมตัว พ่อได้เลือกมนุษย์ให้ลูกเรียบร้อย เขาเป็นแฝดน้องร่างกายอ่อนแอ มินอาฝากดูแลด้วย พ่อต้องไปทำงานแล้ว " ซองฮวาเอ่ยบังคับร่างบางและสั่งกับแม่บ้านเสร็จสัพก่อนจะรีบเดินออกมาไม่ให้ซองมินปฎิเสธ

 

" พ่ออ่ะ!! " ใบหน้าหวานบูดบึ้งทันทีเมื่อโดนพ่อบังคับ

 

" เอาเถอะคุณหนู อย่าให้คุณท่านลำบากใจเลย เรากลับห้องกันดีกว่าค่ะเดี๋ยวป้าจะเตรียมน้ำอุ่นให้ " ป้ามินอาเอ่ยชวนซองมินเปลี่ยนเรื่อง

 

" ก็ได้ฮะ " ซองมินยอมรับหน้าบึ้งก่อนจะยอมเดินเข้าไปในห้อง

 

 

 

................................(\(\ ( ) /)/)Slav....................................

 

 

 

" พ่อแม่ครับ ผมกลับมาแล้ว " ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาก่อนจะจัดการถอดรองเท้าหน้าบ้าน

 

" อ้าว กลับมาแล้วหรอคยู " ร่างหญิงสาวผู้เป็นแม่เดินออกมาจากห้องครัวเอ่ยทักร่างสูงที่เข้ามาในบ้าน

 

" ครับ น้องล่ะครับ " คยูฮยอนเอ่ยตอบแม่ด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยถามถึงน้องทันที เป็นปกติเพราะคยูฮยอนจะรักน้องชายตัวเองมาก

 

" นอนอยู่ในห้องหน่ะลูก " ผู้เป็นแม่เอ่ยตอบลูกชายก่อนจะหายเข้าไปในครัว คยูฮยอนเองเมื่อได้ยินแม่พูดแบบนั้นก็จัดการวางกระเป๋าไว้ที่โซฟาหยิบกล่องบางอย่างออกมาก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที

 

แอ๊ด!!

 

" อ้าว พี่กลับมาแล้วหรอ " ร่างชายหนุ่มอีกคนที่นอนอยู่บนเตียงเงยหน้าขึ้นมาทักพี่ชายที่เปิดประตูเข้ามา เขากับคยูฮยอนเป็นฝาแฝดกันแต่เพราะคยูฮยอนเกิดก่อนเขา2นาที เขาจึงชอบเรียกคยูฮยอนว่าพี่

 

" อืม แล้วทำไมมานอนที่เตียงแบบนี้แหล่ะ อาการทรุดอีกแล้วหรอคิบอม " คยูฮยอนเอ่ยถามก่อนจะเดินมานั่งบนเตียงข้างน้องชาย

 

" ปล่าวหรอก ผมแค่หน้ามืดนิดหน่อย " คิบอมเอ่ยตอบก่อนจะก้มหน้าลง ร่างกายเขามักจะไม่สบายอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่เด็กแล้ว เขาจึงไม่มีโอกาสได้เรียนเหมือนคยูฮยอน แต่เขาไม่น้อยใจคยูฮยอนหรอก เพราะคยูฮยอนก็คอยดูแลเป็นเพื่อนกับเขาตลอด

 

" งั้นก็ยิ้มซิ วันนี้วันเกิดนายนะ เอานี่พี่มีของขวัญมาให้นายด้วย " คยูฮยอนเอ่ยเปลี่ยนเรื่องก่อนจะยื่นกล่องขอขวัญให้คิบอม เห็นว่าเป็นแฝดแต่เขากับคิบอมเกิดคนละวันกันนะ เพราะเขาเกิด วันที่ 12 ม.ค. เวลา 23.59 ส่วนคิบอมเกิดในวันที่ 13 ม.ค. เวลา 00.01 เวลาจัดงานวันเกิดจึงต้องจัดสองครั้งติดกัน

 

" ขอบคุณครับพี่ " คิบอมเอ่ยรับด้วยรอยยิ้มก่อนจะเปิดกล่องของขวัญออก เผยให้เห็นรองเท้าผ้าใบสีดำอยู่

 

" เอาไว้นายแข็งแรงแล้วเราค่อยมาเตะบอลเล่นกัน " คยูฮยอนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม คิบอมอยากเป็นนักฟุตบอล คิบอมเคยบอกเขาไว้

 

" ขอบคุณครับพี่ " คิบอมเอ่ยรับก่อนจะปิดกล่องไว้ก่อนจะวางลงอย่างแผ่วเบาอย่างกับของสำคัญ

 

" วันนี้วันเกิดนายแล้วจะอธิฐานว่าอะไร " คยูฮยอนเอ่ยถามขึ้นมาอีกรอบเมื่อเห็นว่าคิบอมเงียบ

 

" ผมคงจะขอให้ตัวเองแข็งแรงเหมือนเดิม แต่ไม่แน่ปีนี้ผมอาจจะขอให้พี่ชายน้ำแข็งของผมยอมใจอ่อนแล้วมีแฟนซะทีก็ได้ " คิบอมเอ่ยตอบตอนแรกก่อนจะเอ่ยแกล้งคยูฮยอน คยูฮยอนเป็นหนุ่มเนื้อหอมแต่ไม่ยอมรับรักจากสาวคนไหนซะที

 

" หึๆ น้อยๆหน่อย " คยูฮยอนหัวเราะรับมุขของคิบอม

 

กิ๊งก่อง~

 

เสียงกริ่งประตูดังขึ้นทำให้ทั้งคู่สะดุ้งเล็กน้อย

 

" ใครมาบ้านเราหน่ะพี่ " คิบอมเอ่ยถามอย่างสงสัย

 

" ไม่รู้สิ " คยูฮยอนเอ่ยตอบก่อนจะชะเง้อมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ก่อนที่จะได้รู้ว่าเป็นใคร ประตูห้องก็ถูกเปิดออกมา

 

" เอ่อ..คยูลูก ช่วยลงมากับพ่อแม่หน่อยได้ไหม " ร่างของพ่อแม่เปิดประตูออกมาก่อนจะเอ่ยบอกกับคยูฮยอน ใบหน้าของทั้งคู่ฉายแววกังวลชัดเจน

" เอ่อ..ครับ " ร่างสูงงงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบรับ หันมามองหน้าคิบอมเล็กน้อยก่อนจะยอมเดินออก

แกร๊ก

ขายาวก้าวลงบันไดลงมายังห้องรับแขก ก่อนที่สายตาคมจะสังเกตเห็นว่ามีชายสองคนนั่งอยู่โซฟา ดูจากการแต่งตัวและผิวหนังที่แห้งซีดอย่างงั้นก็พอจะเดาออกว่าสองคนนี้เป็นแวมไพร์

" มากันครบแล้วนะครับ งั้นผมขอพูดทีเดียวเลยนะครับ " ชายอายุกลางคนเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทั้งหมดมานั่งที่โซฟาตรงข้ามเรียบร้อย
" แนะนำตัวก่อนแล้วกัน กระผมชื่อ กึนซอก เป็นรองคณบดีการคลังนะครับ " เอ่ยทักด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร คณบดีการคลังไม่ใช่สิ่งของแต่มันคือมนุษย์นั่นเอง
" กระผมจะไม่พูดอ้อมค้อมนะครับ วันนี้เป็นวันที่องค์หญิงของพวกเรามีอายุ 18 ปีบริบูรณ์ ทางเราก็เลยต้องหาเครื่องบรรณาการให้ท่าน ทางเราจึงอยากจะขอนำลูกชายคนเล็กของท่านไปเป็นเครื่องบรรณาการให้อค์หญิงของเรา " ทันทีที่เอ่ยจบผู้เป็นแม่ก็ร้องไห้ออกมาทันที รู้ดีว่าความหมายของเครื่องบรรณาการคือเหยื่อให้แวมไพร์ได้ดื่มเลือดจนตายนั่นเอง

" ไม่..ผมไม่ยอมให้คิบอมต้องไปตายแน่ " คยูฮยอนเอ่ยค้านทันที ใบหน้าคมขมวดคิ้วจนเป็นปมยุ่งเหยิง

" ทางมติได้ออกมาแล้ว คุณขัดไม่ได้หรอกนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมต้องขอไปรับตัวลูกชายคนเล็กคุณก่อนนะครับเพราะมันใกล้ถึงเวลาที่จะส่งตัวบรรณาการแล้ว " เอ่ยบอกด้วยเสียงเย็นเห็นได้ชัดเจนว่าไม่มีทางทำอะไรได้ ถ้าขัดขืนก็อาจจะโดนฆ่าทิ้งทั้งครอบครัว

" เดี๋ยว... เอาผมไปแทน " คยูฮยอนเอ่ยเรียกก่อนจะกลั้นใจเอ่ยประโยคต่อไป

ถึงยังไงก็จะไม่ยอมให้คิบอมตาย

" โอ้..ปกป้องน้องชายด้วยชีวิต ช่างเป็นพี่ที่ดีนะครับ อืม..ก็ได้ครับ ผมยอมรับข้อเสนอ ผมจะให้เวลาคุณร่ำลาซักนาทีแล้วกันนะครับ อ้อ แล้วอย่าคิดหนีนะครับ " เอ่ยกล่าวเสร็จสัพก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับชายอีกคน

" ฮือๆ ลูกแม่ " ทันทีที่ชายคนเดินออกไปแล้ว ผู้เป็นแม่ก็โผเข้ากอดลูกชายตัวเองทันที ผู้เป็นพ่อก็ยืนเศร้าใจอยู่ข้างจะขอเปลี่ยนเป็นตัวพ่อแม่แทนก็ไม่ได้เพราะเครื่องบรรณการต้องอายุไม่เกิน 25 ปี

" ผมต้องไปแล้วนะครับ ฝากลาคิบอมให้ผมด้วย " เอ่ยบอกกับแม่ก่อนจะผละออกมา ขายาวก้าวเดินออกไปนอกประตูทันที

" เชิญครับ " ชายกลางคนยิ้มให้คยูฮยอนก่อนจะเปิดประตูรถให้ร่างสูงเข้าไปนั่ง ทันทีที่ประจำที่เสร็จเรียบร้อย รถยนต์ก็เคลื่อนตัวออกไปทันที



................................(\(\ (  ) /)/)Slav....................................




" คุณหนูคะ ได้เวลาเตรียมตัวรับเครื่องบรรณาการแล้ว " ป้ามินอา แม่บ้าน เดินเข้ามาคุณหนูของเธอที่กำลังพูดคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน

" อีกแปปไม่ได้หรอคะ ป้ามินอา มินยังคุยไม่เสร็จเลย " ร่างบางหันมาเอ่ยต่อรองกับแม่บ้านทันที

" คราวนี้ไม่ได้ค่ะ คุณหนู เครื่องบรรณาการได้รอคุณหนูที่ห้องแล้ว " ป้ามินอาเอ่ยใจแข็งทำเอาใบหน้าหวานต้องเบ้ปาก

" ก็ได้ค่ะ ฮยอกไว้คุยกันใหม่นะ " เอ่ยตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะยอมเดินออกไป

.....................


" รออยู่ที่นี่นะครับ " ชายกลางคนพาคยูฮยอนมาที่ห้องกว้างห้องหนึ่งในตัวปราสาทก่อนจะเอ่ยสั่ง

" ... " คยูฮยอนไม่ตอบอะไรแต่ยอมเดินเข้าไปในห้อง ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง ประตูก็ถูกปิดลงทันที

ร่างสูงหันไปมองสำรวจรอบห้อง ห้องๆนี้ใหญ่มากกว่าบ้านของเขาเสียด้วยซ้ำ ในห้องถูกแบ่งเป็นที่นั่งเล่น ที่นอน ที่อ่านหนังสือ มีประตูกว้างอยู่ริมห้องซึ่งคยูฮยอนก็เดาได้ว่ามันคงจะเป็นห้องน้ำเป็นแน่

คิกๆ

เสียงหัวเราะดังขึ้นทำให้คยูฮยอนผละออกจากการสำรวจห้องเปลี่ยนเป็นมองดูรอบๆห้องแทน

" ใครหน่ะ!! " เอ่ยตะโกนออกมาเสียงดัง ใบหน้าคมไม่ฉายแววความกลัวแต่อย่างใด

" คิกๆ ข้าต้องถามเจ้ามากกว่าว่าเจ้าเป็นใคร " เสียงหวานเอ่ยถามกลับทันที ก็นี่มันเป็นห้องของเขานี่นา

" ฉันไม่ตอบจนกว่าเธอจะโผล่หน้าออกมา " คยูฮยอนเอ่ยต่อรองทันที ทำเอาซองมินที่ยืนแอบอยู่อมยิ้มเล็กน้อย

น่าสนุกจัง ชักอยากได้เจ้ามาเป็นทาสของข้าซะแล้วซิ

" ตกลง แต่ฉันออกมาแล้วนายต้องบอกชื่อนะ " เอ่ยต่อรองก่อนจะมองดูท่าทีของร่างสูง

" ตกลง " คยูฮยอนยอมรับข้อเสนอ ก่อนที่ซองมินจะยอมโผล่ออกมาจากข้างตู้หนังสือ

" เธอ!!! " เอ่ยทักอย่างตกใจ เมื่อเจอหญิงสาวร่างบางเดินออกมาจากมุมตู้เสื้อผ้า ใบหน้าหวานขาวซีดตัดกับดวงตาสีแดง แม้จะดูน่ากลัวแต่ก็ดูมีเสน่ห์เช่นเดียว เล่นเอาหัวใจร่างสูงเต้นไม่เป็นจังหวะไหนจะรอยยิ้มหวานนั่นอีก
 

คนนี้น่ารักมากกว่าผู้หญิงที่เคยจะมาซะอีก
 

" คิกๆ ขอบคุณนะที่ชมแต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงหน่ะ " ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะได้พูดอะไร ร่างบางก็หัวเราะคิกคักก่อนจะเอ่ยพูดขึ้น
 

" เธออ่านความคิดคนได้หรอ แล้วหมายความว่าไงที่ไม่ใช่ผู้หญิงหน่ะ " คยูฮยอนเอ่ยถามอย่างสงสัย
 

" คิกๆ ใช่แล้ว แล้วฉันก็เป็นผู้ชายด้วยไม่ใช่ผู้หญิง " เอ่ยจบก่อนจะแลบลิ้นใส่คยูฮยอนไปหนึ่งที
 

ไม่น่าเชื่อว่าคนๆ นี้จะเป็นผู้ชาย

ผมยาวเนี่ยนะจะเป็นผู้ชาย
ใบหน้าหวานแบบนี้เนี่ยนะจะเป็นผู้ชาย
เสียงหวานติดแหลมนิดๆ เนี่ยนะเป็นผู้ชาย
 

" เชื่อเถอะฉันเป็นผู้ชาย " ร่างบางเอ่ยบอกร่างสูงอีกครั้ง ดวงตาหวานจ้องหน้าร่างสูงตาแป๋ว
 

" เลิกอ่านความคิดของคนอื่นได้แล้ว มันเสียมารยาท " เอ่ยบอกอย่างหงุดหงิดเมื่อโดนร่างบางอ่านความคิดของร่างสูงอีกรอบ
 

" คิกๆ นายเป็นคนแรกนะที่กล้าว่าฉันน่ะ ฉันชอบนายอ่ะ " แทนที่จะโกรธร่างบางกลับหัวเราะออกมาราวกลับไม่คิดอะไร ใบหน้าหวานฉายแววซุกซนจนร่างสูงชักใจสั่น
 

" เธอนี่แปลกคนดีนะ " เอ่ยบอกอย่างอึ้งๆ
 

" คิกๆ นายต่างหากล่ะที่ขรึมจนน่าหมันไส้ พักเรื่องนี้ไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้ฉันหิวแล้วอ่ะ " เอ่ยเถียงก่อนจะเอ่ยเปลี่ยนเรื่อง ลิ้นเล็กแลบลิ้นเลียริมฝีปากบาง
 

" นั่นสิ ยังไงเธอก็ต้องฆ่าฉันอยู่ดี ฉันมาเพื่อ...อุ๊บ!!! " กำลังจะเอ่ยน้อยใจในโชคชะตาก็ต้องเงียบลงทันทีเมื่อร่างบางดึงคอเสื้อร่างสูงลงมาก่อนที่รินฝีปากบางจะประกบเข้าริมฝีปากหนาทันที
 

" อื้อ " ครางออกมาในลำคอ เมื่อริมฝีปากบางบดเบียดริมฝีปากหนาอยู่อย่างนั้น เนิ่นนาน จนหัวของร่างสูงเริ่มขาวโพลน มือหนาที่พยายามดังไหล่บางออกเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นกดหลังบางให้แนบชิดมากขึ้นแทน ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนฝ่ายมาเป็นฝ่ายรุกแทน
ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพรงปากบางที่เปิดออกอย่างเต็มใจ ลิ้นร้อนลางไล้ไปตามฟันบางที่มีเขี้ยวเล็กน้อย 2 ซี่ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป้าหมายเป็นลิ้นเล็กแทน
 

ปึก
 

เสียงหลังบางกระแทกเข้ากับกำแพงหนาเบาๆ เพราะเกิดจากแรงดันของร่างสูง
 

" อื้อ " ร่างบางครางในลำคอเมื่อร่างสูงตักตวงความหวานจากโพรงปากบางอย่างไม่มีที่สิ้นสุด มือบางขยำผมหนาของร่างสูงเบาๆ คลายอารมณ์สวาทที่กำลังค่อยๆก่อตัว
 

" อื้อ..พอแล้ว " ผลักร่างสูงออกเบาๆ ก่อนจะเอ่ยบอกเมื่อตอนเริ่มขาดอากาศหายใจ น่าแปลกที่คนที่ร่างบางจูบด้วยหรือเรียกว่าดูดพลังจะต้องสลบไปอย่างน้อยหลายวัน แต่คยูฮยอนกลับแค่หอบหายใจแค่นั้น แถมยังสามารถตอบโต้รสจูบเขาได้อีก
 

ชักสนุกซะแล้วซิ!!!!
 

" อะ...ขอโทษ " ทันทีที่ร่างสูงได้สติตัวเองกลับคืนมาเหมือนเดิม ก็เริ่มเอ่ยขอโทษร่างบางทันที ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรลงไปเหมือนขาดสติ
 

แต่รสชาตินุ่มหอมหวานจากริมฝีปากบางยังคงติดตรึงในความทรงจำของเขาอยู่อย่างนั้น
 

" คิกๆ ไม่ได้อะไรนี่ ว่าแต่นายจูบเก่งจังเคยจูบอย่างงี้บ่อยหรอ " หัวเราะคิกคักเมื่อเห็นว่าร่างสูงทำตัวไม่ถูกก่อนจะเอ่ยถามเปลี่ยนเรื่อง
 

" เปล่า เธอเป็นคนแรก " เอ่ยตอบด้วยใบหน้าเขินแดง แย่ชะมัด ทำไมเขาต้องเสียฟอร์มเพราะยัยคุณหนูแวมไพร์คนนี้ด้วยเนี่ย
 

" ว๊าว จริงอะ คิกๆ แก้มแดงใหญ่เลย " แกล้งเอ่ยตกใจทำตาโต ก่อนจะพูดแกล้งล้อร่างสูงเล่น
 

" เลิกล้อซะที ทำไมเธอไม่ฆ่าฉันซะที " เอ่ยดุร่างบางด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 

" ก็นายมันน่าแกล้งนี่ แล้วฉันก็ไม่ฆ่านายด้วยแต่ฉันจะให้นายเป็นทาสของฉัน " เอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มหวานให้ร่างสูงใจสั่นเล่น
 

" ทาส? " เอ่ยทวนคำอย่างสงสัย หมายความว่าเขาจะไม่ตายใช่ไหม

" อืม ทาส " เอ่ยย้ำร่างสูงอีกรอบ

" แล้วฉันต้องทำอะไรบาง " เอ่ยถามต่อ ยอมเป็นทาสของเด็กคนนี้ เขาจะได้ไม่ตายและก็อาจจะมีโอกาสกลับไปหาคิบอมและครอบครัวได้บ้าง

" ง่ายๆ ก็แค่ทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง " นิ้วเรียวกดที่คางมนก่อนจะเอ่ยบอกกับร่างสูง
 

" ก็ได้แต่เธอห้ามอ่านความคิดฉันอีก " เอ่ยตกลงก่อนจะยื่นกฎให้ร่างบางทำตามกฎเขา
 

" โห ยากอ่ะ " เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงงอแงอย่างไม่ยอมรับ เขาชินที่จะใช้ความสามารถในการอ่านใจคนซะแล้วซิ
 

" ถ้าเธอไม่ทำตามฉันก็ไม่ยอมเป็นทาสเธอ " ร่างสูงยื่นคำขาดทันทีที่ร่างบางไม่ยอมทำตามกฎเขา
 

" ง่ะ ก็ได้ๆ " ยอมเอ่ยตกลงอย่างช่วยไม่ได้ แก้วเรียวพองลมน้อยๆ เมื่อไม่ได้ดั่งใจ
 

" อืม งั้นเป็นอันตกลง " คยูฮยอนเอ่ยรับด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เมื่อร่างบางยอมทำตามข้อเสนอ
 

" ชิ ฉันเหนื่อยแล้ว อยากอาบน้ำ " ร่างบางเอ่ยพึมพำอย่างขัดใจ ก่อนจะเอ่ยเปลี่ยนเรื่อง
 

" แล้วบอกฉันทำไมล่ะ " เอ่ยถามอย่างสงสัยกลับทันที
 

" ก็นายต้องเป็นคนอาบน้ำให้ฉันนี่ เพราะฉะนั้นไปเข้าห้องน้ำกันได้แล้ว " เอ่ยเองเสร็จสรรพก่อนจะดึงแขนหนาให้เข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน
 

" เฮ้ย...เดี๋ยว!!! "
 

................................(\(\ (  ) /)/)Slav....................................

 

" เลือดกำดาวนายหยุดไหลยังหน่ะ " เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ก่อนจะคอยส่งกระดาษทิชชู่ให้ร่างสูงที่นั่งเงยหน้าอยู่บนโซฟา
 

" อืม ไม่ค่อยไหลแล้วล่ะ " เอ่ยตอบก่อนจะค่อยๆก้มลงมา หยิบกระดาษทิชชู่ที่ร่างบางเอื้อมให้มาเช็ดคราบเลือดออกให้หมด
 

" ทำไมเลือดกำดาวนายไหลล่ะ โดนน้ำร้อนมากไปหรอ " ร่างบางถามอย่างสงสัยก่อนจะนั่งลงข้างร่างสูง
 

" ... " ยังจะมาพูดอีกก็เพราะใครกันล่ะ บังคับให้เขาอาบน้ำให้ แถมไม่ใส่เสื้อผ้าเลยซักชิ้น โชว์เนื้อขาวเนียนให้เขาเห็นอยู่นั่นแหละ ดีนะที่เขาไม่ตบะแตกกดร่างบางกลางห้องน้ำหน่ะ ยังไม่พอ เด็กแสบยังบังคับให้เขาขัดตัวให้อีกต่างหาก

ยามที่มือร้อนแตะลงกับเนื้อบาง ใจเขาก็สั่นไม่เป็นจังหวะอยูแล้ว
ไหนจะผิวเนียนลื่นมือน่าสัมผัสนั่นอีก
 

" คยู...คยู!! "
 

" ห๊ะ อะไร " ร่างสูงขานรับหลังจากหลุดออกมาจากภวังค์ได้
 

" เลือดกำดาวนายไหลอีกรอบแล้วหน่ะ " ร่างบางเอ่ยบอกก่อนจะชี้ไปที่จมูกของตัวเองให้ร่างสูงรู้
 

" เฮ่อ " ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกรอบแล้วหยิบทิชชู่ที่ร่างบางยื่นให้มาเช็ดเลือดกำดาวที่ไหลอีกรอบ
 

สงสัยเขาอาจจะตายเพราะเลือดกำดาวไหลออกจากตัวหมดเป็นแน่

20 นาทีต่อมา
 

กว่าเลือดกำดาวของคยูฮยอนจะหยุดไหลก็เล่นซะเสียกระดาษทิชชู่ไปหลายกล่อง แถมยังมีพยาบาลตัวน้อยที่คอยนั่งมองเขาอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรอีกต่างหาก - -

ขอบคุณ!!!
 

" เธอไม่นอนหรอ " หลังจากที่เลือดคราบเลือดสุดท้ายออกก็เตรียมจะหันมาถามร่างบางที่ไม่รู้เอาอะไรมาพิงกับไหล่เขาไว้
 

" ฟรี้ " ไร้สิ้นเสียงตอบรับ หันกลับไปมองก็พบว่าร่างบางหลับไปแล้วเรียบร้อย แล้วไอ้ที่เขาสงสัยว่ามีอะไรพิงอยู่ที่ไหล่ก็ไม่ใช่อะไรนอกจากศีรษะของร่างบางที่ใช้ไหล่เขาเป็นหมอนหนุน
 

" ง่วง แล้วทำไมไม่นอนก่อนนะ...ซองมินๆ ซองมิน " เอ่ยบ่นกับร่างบางที่หลับอยู่ก่อนจะเอื้อมมือไปสะกิดร่างบางแต่ดูท่าร่างบางคงจะหลับลึกเพราะไม่ยอมตื่นซะที
 

" เอาไงดี " เอ่ยพึมพำอย่างหาหนทาง จะให้นอนแบบนี้ พรุ่งนี้ได้ปวดคอพอดี

" อุ้มไปก็แล้วกัน " คิดหาหนทางก่อนจะนึกออก แขนหนาประครองศีรษะบางไว้ก่อนจะสอดเข้าไปที่ใต้เข่าบาง แขนอีกข้างก็สอดไปที่หลังบางก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้น
 

" ตัวเบาชะมัด " เอ่ยพึมพำก่อนจะพาร่างบางมาที่เตียงหรูสีชมพูอ่อน เมื่อมาถึงขอบเตียงก็จัดการพาวางร่างบางลงอย่างอ่อนโยนก่อนจะห่มผ้าห่มให้ร่างบาง

เมื่อจัดการท่าทางอะไรให้ร่างบางเสร็จเรียบร้อยก็ใช้มือหนาลูบใบหน้าหวานอย่างอ่อนโยน

ไม่รู้ว่าเป็นอะไรรู้แต่ว่าควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
รู้แค่ว่าตอนนี้ใบหน้าของตัวเองกำลังก้มลงต่ำลงเรื่อยๆ ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะกดจูบลงบนศีรษะบางอย่างเนิ่นนาน
 

เนิ่นนานซะจน ความเนียนนุ่มของหน้าผากบางติดตรึงอยู่ที่ริมฝีปากหนาอยู่อย่างนั้น
 

" ฝันดีนะเด็กแสบ " ผละริมฝีปากออกมาก่อนจะเอ่ยอวยพรร่างบางข้างริมหูบางก่อนจะยอมผละมา กลับมายืนอยู่แถวโซฟาเหมือนเดิม
 

" นอนตรงนี้ไปก่อนแล้วกัน " เอ่ยบอกกับตัวเองก่อนจะเคลียร์โซฟายาวให้โล่ง นำหมอนอิงของโซฟามาหนุนแทนหมอนก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วกลับมานอนที่โซฟา

ร่างสูงพลิกตัวไปมาสองสามที ก่อนจะหลับไป
 

" ... " ไร้เสียงใดๆ ในห้องนี้ นอกเสียจากเสียจากเสียงลมหายใจร่างสูงและเสียงฝีเท้าเบาๆ ที่กำลังก้าวมาหาร่างสูงที่นอนอยู่
 

" นายเองก็ฝันดีเช่นกัน " เอ่ยพึมพำเบาๆ ก่อนจะคุกเข่าลงเพื่อให้ริมฝีปากบางได้ประทับจูบที่แก้มสากได้ถนัด ก่อนจะยอมผละออกมาแล้วกลับไปนอนที่นอนตัวเองต่อเหมือนเดิม

" ว่าไงนะคะคุณหนู คุณหนูจะให้มนุษย์ตนนี้เป็นทาสคุณหนูหรอคะ!!!!! " เสียงของแม่บ้านตะโกนดังลั่นวังใหญ่เมื่อลูกคนเดียวของตระกูลลี คิดที่จะให้มนุษย์เป็นทาส
 

" ชู่ว!!! เสียงดังทำไมคะ ป้ามินอา มินแค่จะให้คยูฮยอนเขาเป็นทาสมินเอง " ยกนิ้วเรียวขึ้นทำสัญลักษณ์กับแม่บ้านว่าอย่าส่งเสียงดัง แต่คำพูดจากปากร่างบางนั้นทำให้แม่บ้านฟังแล้วรู้สึกปวดหัว
 

นี่ถ้าคุณท่านมาเห็นเข้า ไม่อยากจะคิดเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ที่คุณหนูซองมินเอาเครื่องบรรณการมาเป็นทาส

แถมดูท่าว่าคุณหนูของเธอจะติดใจกับทาสคนนี้ซะด้วย เล่นจับมือเขาไว้ตลอดเวลาเลย
 

" แล้วคุณหนูไม่คืดหรอคะ ว่าถ้าคุณท่านรู้แล้วจะเกิดอะไรขึ้น " แม่บ้านพยายามเอ่ยปัญหาที่ตามมาให้ร่างบางฟัง แต่ดูเหมือนว่าร่างบางจะไม่เดือดร้อนอะไรทั้งสิ้น
 

" เดี๋ยวมินขอพ่อเองค่ะ ป้ามินอาไม่ต้องห่วง มืนขอตัวพาคยูฮยอนไปเดินเล่นที่สวนก่อนนะคะ " เอ่ยพูดเองปุปปัป ก่อนจะรีบดึงแขนร่างสูงให้รีบออกมาทันทีไม่สนใจเสียงคัดค้านของแม่บ้านมินอา

 

" เฮ่อ..หวังว่าคุณท่านคงเข้าใจนะคะ
ทั้งเรื่องที่คุณหนูให้มนุษย์มาเป็นทาส
และเรื่องสายตาของมนุษย์ตนนั้นที่มองคุณหนู

 

...ด้วยความรัก " เอ่ยพึมพำเบาๆ ก่อนจะมองแผ่นหลังทั้งคู่ที่เดินห่างไป
 

 

" สรุปให้ฉันมาเป็นทาสเธอเนี่ย คนอื่นเขาจะยอมรับกันหรอ " จู่ๆ คยูฮยอนเอ่ยถามขึ้นหลังที่ร่างบางยังคงดึงมือลากเขามาที่สวนไม่หยุด มือหนาเองก็จับมือบางไว้อย่างแนบแน่นเช่นเดียวกัน
 

 

 

 

" มีสิฉันไง ไม่มีใครกล้าขัดใจฉันหรอก " เอ่ยบอกอย่างเอาแต่ใจทำให้ร่างสูงถึงกับส่ายศีรษะ
 

 

 

" อย่าเอาแต่ใจซิ " เอ่ยดุร่างบาง มองดูก็รู้ว่าถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ ขนาดแม่บ้านเมื่อกี้นี้พูดอะไรร่างบางยังไม่ฟังเลย
 

 

" ฉันไม่ได้เอาแต่ใจซะหน่อย " เอ่ยเถียงด้วงน้ำเสียงงอง้ำ ไม่เคยมีใครพูดอย่างนี้กับเขามาก่อน
 

" ขี้งอนอีกต่างหาก นิสัยของเด็กชัดๆเลย " ไม่คิดจะง้อร่างบางแถมยังเอ่ยบ่นกับนิสัยของร่างบางอีกต่างหาก
 

" ใครเด็ก ไม่ใช่ซะหน่อย " เอ่ยเสียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ แก้มเนียนดูป่องหนักกว่าเก่า
 

" นี่แหละนิสัยเด็ก ขี้งอนชอบเถียง " เอ่ยพูดหยอกร่างบางต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งทำให้ใบหน้าหวานงองุ้มหนักขึ้น
 

" เชอะ เด็กแล้วเมื่อคืนมาจุ๊บ..อุ๊บ!! " เตรียมจะเอ่ยเถียงแต่ต้องใช้มือปิดปากตัวเองทันทีเมื่อพูดอะไรออกไป
 

" เมื่อคืนนี้??? อะไร? จุ๊บอะไร " คยูฮยอนถามอย่างสงสัยเมื่อร่างบางไม่ยอมพูดให้จบประโยค ใบหน้าคิดขมวดคิ้วหนัก
 

" เปล่านี่..ไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย " ร่างบางทำหน้าใสสื่อ เอ่ยพูดอย่างไม่รู้เรื่องว่าเมื่อกี้ตัวเองพูดอะไรออกไป
 

" ซองมิน..เธอจะบอกฉันไหม " เอ่ยคาดคั้นอีกรอบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
 

" ... " ร่างบางสั่นหัวอย่างไม่รู้เรื่องต่อไป คยูฮยอนจึงเงียบลงทันทีก่อนที่มือจะดึงออกจากการเกาะกุมของมือเล็ก
 

" อะ...นายงอนฉันหรอ " เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่ยอมพูดจา ร่างบางจึงเข้าไปเกาะแขนร่างสูงทันที
 

" ... " ไร้เสียงตอบรับจากร่างสูง สายตาคมเหลือบมองร่างบางเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น
 

" คยู หายงอนน้า~ น้าๆ " ร่างบางยังคงเอ่ยอ้อนร่างสูงอยู่อย่างนั้นแต่ดูท่าว่าร่างสูงจะไม่ใจอ่อน
 

" ... " ยังคงไร้เสียงตอบรับจากร่างสูง จนร่างบางชักทำตัวไม่ถูก ร่างบางครุ่นคิดหาวิธีง้อร่างสูง
 

งั้นลองทำง้อแบบที่เขาชอบทำกับพ่อและป้ามินอาก็แล้วกัน
เห็นหายโกรธทุกครั้งเลย
 

คิดได้ดังนั้น ร่างบางก็ยืดตัวขึ้นให้อยู่ในระดับพอดี ก่อนจะประทับริมฝีปากบางลงบนแก้มสากของร่างสูง

จุ๊บ!
 

ร่างสูงสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อสัมผัสถึงผิวเนื้ออ่อนนุ่มที่แตะลงบนแก้มสาก
 

" ทำอะไรหน่ะ " เอ่ยบอกทันทีเมื่อหาลิ้นตัวเองเจอ หลังจากที่อึ้งกับการกระทำของร่างบางอยู่นาน
 

" ก็นายงอนฉัน ฉันก็เลยง้อนายไง " เอ่ยตอบอย่างใสสื่อ แขนเรียวยังคงเกาะแขนบางไว้แน่น
 

" โดยการหอมแก้มเนี่ยนะ " เอ่ยทวนขึ้นเสียงสูง เป็นการง้อที่เปลืองตัวมากจริงๆ แถมยังทำให้คนโดนง้อใจเต้นไม่เป็นส่ำอีกต่างหาก
 

" อื้ม นายหายงอนฉันได้ยัง " เอ่ยรับก่อนจะเอ่ยถามร่างสูงต่อ
 

" เธอเนี่ย...
 

เฮ่อ..ก็ได้ " เตรียมจะเอ่ยว่าร่างบางแต่ต้องเงียบลงทันที ร่างสูงส่ายศีรษะเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยให้อภัยร่างบาง
 

" เย้ !!!! " ร้องตะโกนด้วยน้ำเสียงดีใจก่อนที่ร่างบางจะตรงเข้ากอดร่างสูงแน่นขึ้น
 

" แต่...

ห้ามเธอไปง้อใครแบบนี้อีก " ไม่รอให้ร่างบางร้องดีใจนาน ร่างสูงก็รีบเอ่ยสั่งร่างบางไว้ทันที
 

แค่นึกถึงตอนที่ร่างบางไปหอมแก้มใครอื่นที่ไม่ใช่เขา
ในใจก็รู้สึกร้อนรนแปลกๆ
 

" เอ๋ รวมทั้งพ่อและป้ามินอาด้วยหรอ " ร่างบางร้องขัดขึ้นทันที ใบหน้าความงอเล็กน้อย
 

" ยกเว้นสองคนนี้ " คยูฮยอนเอ่ยยกเว้นทำให้ใบหน้าหวานกลับมายิ้มเหมือนเดิม
 

" โอเค.. ไปเดินเล่นกันเถอะ " ทำท่าวันธยาหัตเล่นๆ จนร่างสูงอดไม่ได้ที่จะใช้มือลูบศีรษะบางอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ร่างบางจะรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วจัดการดึงแขนร่างสูงเดินไปในสวนทันที

 

 

................................(\(\ ( ) /)/)Slav....................................


อาทิตย์นึงแล้วซินะ ที่เขามาอยู่ที่นี่

อาทิตย์นึงแล้ว ที่เขาไม่ได้เจอคิบอม

ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง...

แต่คิดไปก็เท่านั้นเพราะยังไงเขาก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้อยู่ดี
และเขาเองก็ไม่อยากทิ้งร่างบางไปด้วย...

" นายเครียดเรื่องอะไรอ่า คยู " เสียงของร่างบางเอ่ยพูดขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำให้ร่างสูงออกจากความคิดทั้งหลาย ก่อนจะส่ายศีรษะเบาๆ

" ปล่าวนี่ " เอ่ยตอบคำถามไป แต่มีหรือที่ร่างบางจะเชื่อ ศีรษะบางยกออกจากตักแกร่งก่อนจะเอียงหน้าให้เผชิญหน้ากับร่างสูง

" ไม่คิดแล้วคิ้วจะขมวดเป็นตาแก่เป็นนี้หรอ " เอ่ยล้อก่อนที่นิ้วเรียวจะจิ้มระหว่างคิ้วของร่างสูง

" ใครตาแก่ฮะ " เอ่ยเถียงไม่จริงจัง มือหนาเอื้อมมาจับนิ้วบางก่อนจะกุมมือเล็กไว้แทน

" ก็นายไง ชิ คยูอ่า
อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ ตอบมานายคิดเรื่องอะไรอยู่ " เอ่ยเถียงกลับ ก่อนจะร้องงอแงเมื่อคยูฮยอนแกล้งพูดเปลี่ยนเรื่อง ลำตัวบางยกขึ้นมานั่งทับตักหนาอย่างออดอ้อนแบบที่ชอบทำทันที

" ฉันแค่...คิดถึงเรื่องน้องชายหน่ะ " ลูบศีรษะของคนขี้อ้อนก่อนจะยอมบอกความจริงออกไป

" น้องชาย? คยูมีน้องชายด้วยหรอ " เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น ใบหน้าหวานฉายแววอยากรู้ตามเหมือนเด็กๆที่กำลังรอฟังนิทาน

" ใช่ น้องชายฝาแฝดหน่ะ " ยิ้มให้กับท่าทางน่ารักของร่างบาง แต่ในแวบนึงใบหน้าคมภายแววเศร้าเล็กน้อยเมื่อพูดถึงน้องชายจนร่างบางสังเกตเห็น

" งั้นไปเยี่ยมน้องชายคยูกัน " ซองมินที่เห็นร่างสูงเศร้าจึงเอ่ยชวนร่างสูงทันที

" จะไปได้ไง มีคนคุ้มกันแน่นหนาขนาดนั้น " เอ่ยเถียงกลับก่อนจะมองไปที่ประตูทางเข้าที่มีทหารคอยเฝ้าอยูเกือบ 10 คน

" มานี่มา มินมีวิธี " ใบหน้าหวานครุ่นคิดอยู่เล็กน้อยก่อนจะคิดหาหนทางออก มือเรียวรีบดึงมือหนาขึ้นทันที

" จะไปไหนหน่ะซองมิน " คยูฮยอนเอ่ยถามอย่างสงสัยแต่ก็ยอมเดินตามแรงดึงของร่างบาง

" ตามมาเหอะน่า " เอ่ยบอกแค่นั้นก่อนจะลากคยูฮยอนเข้าไปในทางวงกตของสวนข้างวัง คยูฮยอนมองไปรอบๆ อย่างงงๆ ยิ่งเดินเข้ามาก็เหมือนจะยิ่งลึกขึ้นเรื่อยๆยิ่งทำให้ร่างสูงสงสัยหนักกว่าเก่า แต่ปล่อยให้ร่างสูงสงสัยได้ไม่นาน ร่างบางก็พามาอยู่ตรงหน้ากำแพงใหญ่ทันที

ถ้ามองดูกำแพงดีๆแล้ว จะเห็นช่องขนาดปานกลางช่องหนึ่งที่พอให้คนสามารถรอดไปได้ ร่างบางหันไปมองซ้ายขวาก่อนจะลอดผ่านรูนั้นออกไปทันที

" มาเร็วคยู " ซองมินที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของกำแพงรีบเอ่ยเรียกร่างสูงที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

" อ่ะ...อืม " ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะยอมมุดรูตามร่างบางออกมา

" ไปกันเถอะ " เมื่อร่างสูงออกมาได้สำเร็จร่างบางก็รีบดึงแขนร่างสูงไปทันที

................

ปื๊นๆ

เสียงแตรดังไปทั่วทุกทิศ รถยนต์ขับผ่านไปมาหนาตา เช่นเดียวกับผู้คนที่เดินผ่านไปมากันบนทางฟุตบาตอย่างหนาตาพอๆกับรถ ช่างเป็นเรื่องปกติสำหรับคยูฮยอน

ชีวิตของมนุษย์ธรรมดา

แต่ช่างแตกต่างกับร่างบางโดยสิ้นเชิงที่มองดูรอบๆ อย่างตื่นเต้น เพราะร่างบางไม่เคยมาที่แบบนี้มาก่อนเลย ถึงแม้ว่าร่างบางจะเคยหนีเที่ยวบ่อยๆ แต่เขาก็ไม่เคยออกมาไกลเท่านี้มาก่อน
 

" คยูนั่นอะไรอ่ะ "

" คยูนี่ตัวอะไรอ่ะ "

" คยูไอ้นั่นดูน่ากินจัง "

" คยูๆ "
 

" ซองมิน ถามอะไรเยอะแยะครับ " คยูฮยอนพูดขึ้นอย่างหมดความอดทนที่ต้องมานั่งตอบคำถามร่างบางทุกๆ 1 นาที
 

" ก็ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เลยนี่นา " ซองมินตอบกลับด้วยน้ำเสียงงอนๆ ที่เห็นว่าร่างสูงรำคาญตัวเอง ใบหน้าหวานสะบัดหนีทันทีก่อนจะรีบเดินไปทันที

" ซองมินๆ หยุดก่อน เดี๋ยวก็หลงหรอก " คยูฮยอนเอ่ยเตือนก่อนจะรีบดึงมือไว้ มากุม
 

" ... " ไร้เสียงตอบกลับจากร่างบาง มีเพียงสีหน้าที่กำลังงองุ้มก่อนจะสะบัดหน้าหนี
 

" งอนอะไรคยูอีกล่ะ เอางี้ไหม หลังจากที่เยี่ยมคิบอมเสร็จ คยูสัญญาว่าจะพาซองมินมาเดินตลาดเล่น " จับใบหน้าเรียวให้หันมาทางเขาก่อนจะเอ่ยต่อรองให้ร่างบางหายงอน
 

" จริงนะ " ร่างบางรีบเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ใบหน้าหวานเริ่มมีรอยยิ้มปรากฎ
 

" อืม สัญญา " คยูฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะลูบศีรษะบางอย่างอ่อนโยน

" เย้!!! " ร้องขึ้นอย่างดีใจก่อนจะกระโดดหอมแก้มสากของร่างสูงอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ เวลาที่ร่างสูงตามใจตัวเอง
 

 

" โอเค งั้นไปหาคิบอมกัน " เมื่อร่างบางยอมหายงอนแล้ว ร่างสูงจึงจูงมือร่างบางเดินต่อไปทันที

 

 

 

.............................................A Slav .....................................................
 

ขาบางกับขายาวก้าวไปทางของซอยที่เป็นบ้านของคยูฮยอน ช่วงขาที่ต่างกันไม่ได้เป็นอุปสรรคเพราะแวมไพร์เองก็มีความสามารถเดินเร็วได้อยู่แล้ว ทำให้ทั้งคู่สามารถเดินทันกันได้
 

" มาถึงแล้วบ้านคยู " คยูฮยอนเอ่ยบอกกับร่างบางหลังจากเดินมาหยุดอยู่ที่บ้านหลังนึงขนาดปานกลาง ไม่เล็กมากไปสำหรับมนุษย์ทั่วไป แต่สำหรับร่างบางถือว่ามันเล็กพอสมควร
 

" เย้ มินอยากเห็นบ้านคยูแล้ว " เอ่ยด้วยเสียงดีใจปนตื่นเต้น ทำให้ร่างสูงเอื้อมมือมาลูบศีรษะบางอย่างเอ็นดู
 

" อืม " เอ่ยรับก่อนจะเดินเข้าไปในรั้วบ้าน
 

กิ๊งก่อง!!!
 

เสียงกริ่งดังขึ้นเมื่อมือหนาเอื้อมมือไปกด ทั้งคู่ยืนรอซักพักก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกมา
 

" คะ.. เอ๊ะ คยูฮยอน!!!!! ลูกแม่ " หญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งเปิดประตูออกมา ก่อนที่เธอร้องอุทานอย่างดีใจแล้วรีบโผเข้ากอดคยูฮยอนทันที
 

" แม่ ... " คยฺูฮยอนเองก็เอ่ยชื่อแม่อย่างดีใจก่อนจะโอบกอดร่างแม่ไว้อย่างแนบแน่น
 

" ทำไมลูกมาอยู่ที่นี่ได้ ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม " ผู้เป็นแม่เอ่ยถามอย่างดีใจก่อนจะจับร่างกายของลูกชายไปมาเพื่อมองหาบาดแผล
 

" ไม่เป็นไรครับ ผมแอบหนีมาหน่ะครับ " คยูฮยอนเอ่ยตอบคำถามแม่ทันทีก่อนจะส่งยิ้มให้ผู้เป็นแม่เห็นว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร
 

" แอบหนี? เอ๊ะ แล้วสาวน้อยที่อยู่ข้างๆลูก เขาเป็นใครหรอลูก " ผู้เป็นแม่เอ่ยทวนคำอย่างงงๆ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นร่างบางที่ยืนทำแป๋วข้างร่างลูกชายขของเขา แถมมือเล็กของร่างบางก็จับชายเสื้อร่างสูงไว้แน่นอีกต่างหาก
 

" อ๋อ ซองมินเขาเป็นแวมไพร์หน่ะแม่ ตอนนี้ผมเป็นทาสของเขา " เอ่ยแนะนำร่างบางก่อนจะดึงแขนบางให้เดินเข้ามาหาแม่ของเขา

" เอ่อ... ซองมิน เขา... " ผู้เป็นแม่เอ่ยเสียงสั่นทันทีเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นแวมไพร์
 

" แม่ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ซองมินเขาไม่ทำอะไรแม่หรอก " คยูฮยอนเอื้อมมือมาจับแขนผู้เป็นแม่อย่างปลอบโยน
 

" ใช่ค่ะๆ ซองมินไม่ดื่มเลือดแม่ของคยูหรอก มินเกลียดกลิ่นเลือดจะตาย " ซองมินเอ่ยเสริมขึ้นทันที ใบหน้าหวานฉายแววบริสุทธิ์ใสสื่อจนทำให้แม่ของคยูฮยอน ค่อยๆหายหวาดกลัว
 

" อ๋อ เรียกว่าแม่ก็ได้จ่ะ^^ ขอบคุณที่คอยดูแลคยูให้นะจ๊ะ " แม่คยูฮยอนกลับมายิ้มอีกรอบ ก่อนจะลูบหัวร่างบางอย่างเอ็นดู
 

" ค่ะ เอ๊ะ ไม่ใช่ซิ มินต้องขอบคุณคยูมากกว่าเพราะคยูเป็นคนดูแลมิน " ซองมินเอ่ยเถียงกลับด้วยท่าทางน่าเอ็นดูจนทำให้คุณแม่ของคยูฮยอนเอื้อมมือมาลูบหัวร่างบางอีกรอบ

ความกลัวที่เคยมีต่อแวมไพร์ไม่มีอยู่ในความคิดอีกต่อไปเมื่อได้เจอกับร่างบาง
 

" แล้วคิบอมล่ะครับแม่ " คยูฮยอนเอ่ยถามขึ้นทันที เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองมาที่นี่เพราะอะไร
 

" อยู่บนห้องหน่ะลูก ลูกมาก็ดีเลยขึ้นไปเยี่ยมน้องเลยซิลูก น้องเขาบ่นอยู่บ่อยๆว่าคิดถึงลูกมาก " คนเป็นแม่เอ่ยขึ้นทันทีเมื่อนึกขึ้นได้
 

" ครับ " คยูฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะเตรียมเดินเข้าไปในบ้าน มือหนาเตรียมจะเอื้อมไปจับมือบางให้ขึ้นไปด้วยกัน แต่แม่ของคยูฮยอนกลับรั้งแขนบางไว้ซะก่อน
 

" ซองมิน มาทานคุกกี้ฝีมือแม่กันไหมลูก " คุณแม่คยูฮยอนเอ่ยชวนร่างบางกำลังจะเดินตามแรงดึงมือของร่างสูง

ร่างบางหันมามองคยูฮยอนเล็กน้อย ก่อนจะหันมาพยักหน้ารับความหวังจากคุณแม่คยูฮยอน
 

 

" ก็ได้ค่ะ " ซองมินยิ้มรับเดินจะเดินตามแรงจูงของคุณแม่คยูฮยอนเข้ามาในบ้าน

ขายาวก้าวขึ้นบันไดจนขึ้นถึงชั้นสองก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องริมสุดอย่างชำนาญ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มาเป็นอาทิตย์แล้วก็ตาม

ก๊อกๆ

มือหนายกขึ้นมาเคาะประตูตามมารยาท ก่อนที่คนที่อยู่ในห้องจะส่งเสียงอนุญาติออกมาให้เปิดประตูได้

แกร๊ก

" พี่!!! " ทันทีที่เห็นว่าใครเดินเข้ามา ร่างที่นอนอยู่บนเตียงก็อุทานอย่างดีใจทันที

" ว่าไงคิบอม " คยูฮยอนยิ้มรับกับท่าทางดีใจของน้องตัวเองก่อนจะเดินมานั่งตรงเก้าอี้ข้างเตียงของคิบอม ที่นั่งปกติ ทุกทีที่เขามานั่งเล่นห้องคิบอม

" พี่มาไดไงหน่ะ ไหนแม่บอกว่าพี่.... " เอ่ยถามขึ้นก่อนจะเงียบไป

" อืม พี่อยู่กับพวกแวมไพร์จริงนั่นแหละ แต่แวมไพร์ที่พี่ไปอยู่ด้วยหน่ะ เขาเป็นคนดี เขาไม่กินพี่หรอกแถมยอมให้พี่กลับมาเยี่ยมเราด้วย เรียกว่าเป็นเจ้านายของพี่ก็ได้หน่ะ " เอ่ยตอบคำถามด้วยรอยยิ้มอย่างไม่ถือสา ก่อนจะเล่ารายละเอียดให้คิบอมฟัง

" เขาใจดีอย่างเดียวแน่หรอพี่ " คิบอมเอ่ยถามขึ้นมาทันที

" อืม มีอะไรอีกล่ะ " คยูฮยอนเอ่ยถามกลับคิ้วเข้ม ขมวดกันเบาๆสงสัยในคำถามของคิบอม

" ไม่รู้สิพี่ แต่ใบหน้าพี่ดูมีความสุขมากเลย เมื่อพูดถึงเจ้านายของพี่หน่ะ " เอ่ยตอบตามความจริงเพราะเขาสังเกตเห็นว่าใบหน้าพี่ชายดูอ่อนโยนลงเมื่อพูดถึงเจ้านายของพี่

" หึๆ ก็สุขจริงๆนั่นแหละ "

ปึง!!

" คยูๆ ดูนี่ซิ แม่คยูทำคุกกี้อร่อยมากเลย " ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้พูดต่อ เสียงหวานเจื้อแจ้วก็ดังขึ้นมาทันทีที่ประตูถูกเปิดออก

" คยูเคยสอนแล้วไม่ใช่หรอว่าเวลาจะเข้าห้องคนอื่นต้องทำไง " คยูฮยอนเอ่ยสอนร่างบางทันที ใบหน้าคมมองร่างบางอย่างตักเตือน

" หง่ะ คยูอ่ะ " ร่างบางเบ้ปากทันที ใบหน้าหวานบู้ลงเหมือนเด็กเอาแต่ใจ

" ปิดประตู แล้วเข้ามาใหม่ดีๆ " คยูฮยอนไม่สนใจท่าทางของร่างบาง ก่อนจะเอ่ยสั่งร่างบางทันที

" ก็ได้ ชิ " แลบลิ้นใส่คยูทีนึงก่อนจะยอมปิดประตูห้อง ก่อนจะจัดการเคาะประตูตามที่คยูฮยอนเคยสอนเขาไว้

" เข้ามาได้ " เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู คยูฮยอนก็เอ่ยตอบรับตามมารยาททันทีก่อนที่ร่างบางจะเดินเข้ามาในห้องอีกรอบ

" คยูๆ กินคุ้กกี้ซิ อร่อยอ่ะ " ทันทีที่เข้ามาได้ในห้องร่างบางก็จัดการหยิบคุ้กกี้ในถาดก่อนจะยื่นให้ร่างสูง

" อื้ม " ร่างสูงพยักหน้ารับ ก่อนที่ใบหน้าคมจะยื่นไปใกล้กับคุกกี้ก่อนจะอ้าปากรับคุกกี้ชิ้นนั้นเข้าปาก

" นายๆ นายชื่อ คิบอมใช่ไหม " เมื่อจัดการป้อนคุกกี้ให้ร่างสูงเสร็จ ร่างบางก็หันมาสนใจคนที่นอนอยู่บนเตียงทันที

" อืม เอ่อ...ขอโทษนะ ไม่มีเก้าอี้นั่งแล้วหน่ะ จะนั่งบนเตียงก็ได้นะ " คิบอมเอ่ยรับก่อนจะเอ่ยขอโทษขึ้น เมื่อร่างบางหันไปมองรอบๆเหมือนจะหาที่นั่ง

สายตาของคิบอมสำรวจร่างบางอย่างพิจารณา คนๆนี้สวยมากๆ คล้ายกับนางฟ้าตามหน้าหนังสือนิทานเลยเล่นเอาชั่ววูบ คิบอมถึงกับค้างเพราะความน่ารักของคนๆนี้
ใบหน้าหวานติดซีดเล็กน้อย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน แต่ถ้ามองดีๆจะเห็นชัดเจนว่ามันคือ สีแดง แสดงให้เห็นว่าคนๆนี้คือแวมไพร์ หรือว่าเจ้านายที่พี่คยูฮยอนพูดถึงจะเป็น คนๆนี้กันนะ

" ไม่เป็นไรๆ " ซองมินเอ่ยปฎิเสธที่จะนั่งบนเตียงคิบอม ก่อนที่ตัวเองจะทรุดนั่งที่ตักของ ร่างสูงแทน

" นายกินไหม " เมื่อได้ที่นั่งเรียบร้อย ร่างบางก็จัดการยื่นจากคุกกี้ให้กับ คิบอม

" ... " คิบอมรับคุกกี้มาด้วยสีหน้าอึ้งๆ

อึ้งที่พี่คยูฮยอนยอมให้ผู้หญิงคนนี้นั่งตัก ไม่ได้ผลักใสแต่ยังใช้แขนหนาโอบเอวบางไว้อีกต่างหาก ทั้งๆที่ในชีวิตที่เขาได้อยู่กับคยูฮยอน ไม่เคยจะมีซักครั้งที่พี่ชายของเขาจะยุ่งเกี่ยวกับ ผู้หญิงคนไหนหรือความรักเลยซักครั้ง

แถมสายตาที่พี่เขามองคนๆนี้ มีทั้งเอ็นดูและอ่อนโยน จนเขามองออกได้เลย
ว่าพี่ของเขาตกหลุมรักคนๆนี้เข้าเต็มเปา!!!


" แล้วนี่ รู้ได้ไงว่าคยูอยู่ห้องนี้ " คยูฮยอนเอ่ยถามขึ้น มือหนาอีกข้างก็ผละจากเอวบางมาลูบศีรษะบางอย่างอ่อนโยน

" กลิ่นของคยูหน่ะ " เอ่ยตอบเอียงตัวยกแขนบางข้างนึงพาดโอบรอบคอหนาไว้ ส่วนมือหนาก็โอบเอวตรงด้านหลังไว้ดันไว้ไม่ให้ร่างบางหงายหลัง

" หึๆ จำได้ด้วยหรอ " เอ่ยถามก่อนจะบีบจมูกบางอย่างหมันไส้

" หง่ะ จำได้อยู่แล้ว กลิ่นตัวของคยูหอมจะตาย " เชิดใบหน้าขึ้นอย่างน่ารักก่อนที่ใบหน้าหวานที่เอ่ยพูดจบจะแนบใบหน้าเข้ากับอกแกร่งเพื่อสูดดมกลิ่นหอมเฉพาะตัวของร่างสูง หรือเรียกได้ว่า กลิ่นฟีราโมน

" ... " คิบอมมองท่าทางของทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม สงสัยว่าทั้งสองคนคงลืมไปแล้วล่ะมั๊งว่าเขาอยู่ที่นี่ด้วย แต่ก็ไม่เป็นอะไร

เพราะความรักของทั้งคู่ช่างดูน่ารักและบริสุทธิ์เหลือเกิน เกินกว่าที่จะมีใครกล้ามาขัดหรือทำลายความรักของทั้งคู่

เวลาร่วงเลยมาจนถึงเวลาพบค่ำ

ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีมืด เหลือแค่เพียงเสียงไฟจากนีออนที่ค่อยสาดส่องให้มนุษย์มองเห็นได้ ส่วนแวมไพร์ไม่ต้องพึ่งแสงไฟก็สามารถมองเห็นทุกสรรพสิ่งได้ในความมืด

" แน่ใจหรอลูก ว่าจะไม่ค้างบ้าน " ผู้เป็นแม่เอ่ยถามขึ้นอีกรอบหลังจากที่กำลังยืนส่งลูกชาย และเจ้านายของลูกชายตัวเองอยู่

" ครับแม่ เดี๋ยวซองมินหายไปแล้วเดี๋ยว เรื่องมันจะไปถึงพ่อของซองมินครับ " คยูฮยอนเอ่ยปฎิเสธทันทีพร้อมทั้งเอ่ยบอกเหตุผลว่าทำไมค้างไม่ได้

" อ่า ตามใจลูกนะจ๊ะ เดินทางกันดีๆนะจ๊ะ คยูฮยอน ซองมิน " เมื่อลูกตัวเองยืนยันมาแบบนั้น หญิงสาวก็คงแต่ปล่อยให้ลูกชายตัวเองกลับไป

" ครับ/ฮะ " เอ่ยขานรับทั้งคู่ก่อนจะพากันเดินออกมาจากบ้าน

" คยูๆ ไปเที่ยวตลาดตามที่คยูสัญญากัน " ทันทีที่เดินออกมาจากตัวบ้านร่างสูงมาพอสมควร ร่างบางก็เอ่ยชวนทันที

" ไม่ได้ดึกแล้ว เดี๋ยวป้า มินอาว่า " คยูฮยอนเอ่ยปฎิเสธทันที

" ไหงงั้นอ่ะ คยูสัญญากับมินแล้วนะ " ร่างบางเอ่ยบอกน้ำเสียงงอแง ใบหน้าหวานงอง้ำเพราะกำลังจะงอนร่างสูง

" เฮ่อ ขี้งอนอีกแล้ว " มือหนาเอื้อมมือมาบีบแก้มเล็กเบาๆ ที่ป่องจากนิดๆจากการที่เจ้าตัวเป็นคนทำ

" ก็คยูไม่รักษาสัญญาอ่ะ " เอ่ยตอบพร้อมกับสะบัดหน้าหนีมือหนา

" เฮ่อ ก็ได้ๆ แวะแค่รอบเดียวแล้วกลับเลย โอเค " และสุดท้ายต้องยอมใจอ่อนอีกตามเคย ไม่เคยมีซักครั้งที่จะใจแข็งได้เลยซักครั้ง

" เย้ๆ มินรักคยูจังเลย " ใบหน้าหวานเปลี่ยนจากบูดบึ้งเป็นกลับมามีรอยยิ้มอีก ใบหน้าหวานฉีกยิ้มกว้างก่อนจะกระโดดไปมาอย่างดีใจ

จ๊อกๆ

แต่กระโดดดีใจได้ไม่นาน ก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นใช้มือกุมที่ท้องตัวเองแทนเนื่องจากเสียงท้องของตัวเองส่งเสียงประท้วงซะดังลั่น

" โอ๊ย คยู มินหิวอ่ะ ขอมินจูบหน่อยดิ " ร่างเล็กเอ่ยร้องโอดครวญก่อนจะหันมามองร่างสูงอย่างออดอ้อน

" ไม่ได้นี่มันที่สาธารณะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น " เอ่ยปฏิเสธทันทีก่อนจะมองไปรอบๆ

" โหย คยูอ่ะ ไม่เห็นมีใครอยู่ซะหน่อย " ใบหน้าเริ่มงองุ้มอย่างขัดใจอีกรอบ แต่คราวนี้ร่างบางเล่นทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างงอแงทันที

" ซองมินลุกขึ้นมามันสกปรก " คยูฮยอนเอ่ยดุร่างบางก่อนทีก่อนจะพยายามดึงแขนร่างบางลุกขึ้นแต่กลับไร้ผลเมื่อเจ้าตัวไม่ให้ความร่วมมือ

" ไม่เอา คยูจูบมินก่อน น้าๆ มินปวดท้องมากเลย หิวจะตายอยู่แล้ว " ร่างเล็กยังคงร้องงอแงไม่เลิกแสดงให้ร่างสูงรู้ว่า ถ้าไม่จูบตัวเองก็จะนั่งอยู่อย่างนี้แหละ

" อ่ะๆ ก็ได้ๆ หลับตาก่อนซิ " เอ่ยยอมแต่โดยดี ขายาวย่อตัวลงให้เสมอระดับกับร่างบาง

" ... " ร่างบางพยักหน้ารับก่อนจะหลับตาลงทันที

คยูฮยอนมองใบหน้าหวานด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย ใบหน้าชอบทำตัวเอาแต่ใจและน่ารักอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าที่ผมปรกเล็กน้อยพอสวยงาม ผิวขาวเนียนต้องกับแสงนีออนทำให้ผิวของร่างบางขาวขึ้นมากกว่าเก่า

มือหนาค่อยๆ แตะลงบนใบหน้าบางอย่างแผ่วเบาก่อนจะเคลื่อนใบหน้าตัวเองเข้าใกล้ๆ ร่างบางก่อนจะประทับจูบอย่างนุ่มนวล

ความหวานของโพรงปากบางเป็นอะไรที่ร่างสูงไม่มีวันเบื่อ มือหนาสอดแทรกเข้าใต้ผมบางอย่างรักใคร่ ลิ้นร้อนทั้งสองเกี่ยวพันกันอย่างชำนาญแต่ติดที่ว่าร่างเล็กดูจะเงอะงะเล็กน้อย

มือหนาอีกข้างสอแทรกเข้าไปใต้เสื้อผ้าสัมผัสเข้ากับเนื้อเนียนใต้ร่มผ้า ที่ไม่ว่าจะได้สัมผัสกี่ครั้งก็ตาม ก็ไม่อาจจะหยุดมันลงได้ มือบางเองก็จิกเข้ากับอกแกร่งอย่างแรงเพื่อคลายอารมณ์วาบหวาน ที่เกิดขึ้น

ทั้งสองแลกน้ำหวานกันอย่างดูดดื่ม เสียงดูดดุนดังขึ้นท่ามกลางความมืด หัวสมองว่างเปล่าไปหมด ลืมว่าตัวเองอยู่ในที่สาธารณะ
และคิดได้แค่ที่ตรงนี้มีแค่เขากับร่างเล็กแค่นั้น

คล้ายกับมีโซ่ทองสวยงามคล้องร่างทั้งคู่ไว้ สานสัมพันธ์แห่งรักที่มีพระจันทร์เสี้ยวเป็นพยานของรักทั้งสอง

แม้จะรู้ตัวว่าเป็นรักต้องห้าม
รักต่างเผ่าพันธุ์


แต่ก็ไม่อาจหยุดใจไว้ให้เลิกรัก ได้อย่างแน่นอน


.........................................A Slav..............................................



" คิมบับครับ คิมบับร้อนๆ "
" เชิญเลยครับ อาหารอร่อยๆ เชิญทางนี้ "
" ไอติมค่ะ ไอติม "

เสียงเหล่าแม่ค้าดังขึ้นไปทั่วตลาด เพราะนี่เป็นเวลาแค่หนึ่งทุ่ม ตลาดจึงยังคึกคักเป็นพิเศษแม้ว่าคืนนี้จะเป็นวันที่ท้องฟ้าไม่ค่อยมีแสงสาดส่องก็ตาม แต่ก็ยังมีแสงนีออนส่องแสงให้สามารถมองเห็นได้

ผู้คนที่เดินอยู่ตามตลาดทั้งหมด ปกติจะมีแต่มนุษย์เท่านั้น เพราะแวมไพร์จะไม่มาเกลือกกลั้วในสถานที่อึดอัดเช่นนี้แน่นอน จึงทำให้ไม่มีใครสังเกตร่างบางร่างเล็กที่เดินจูงมือมาพร้อมกับร่างสูง

" คยู ไอ้นี่ชื่ออะไรอ่ะ ดูน่ากินจัง ซื้อให้หน่อยซิ " เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นอย่างร่าเริงเมื่อตัวเองมองไปเห็น เครื่องทำสายไหมและคนขาย ใบหน้าหวานเต็มใบด้วยเม็ดเหงื่อแต่ริมฝีปากบางกลับยกยิ้มอย่างไม่เหนื่อยเลย ส่วนร่างสูงเองก็ลักษณะไม่ต่างจากร่างบางเท่าไหร่นัก เม็ดเหงื่อผุดพรายอยู่เต็มใบหน้าแต่ใบหน้าคมกลับมีรอยยิ้มที่ต่างออกไปจากร่างบาง

รอยยิ้มเอ็นดูและรัก


" ไอ้นี่ที่ว่าหน่ะ ชื่อขนมสายไหม คยูซื้อให้ก็ได้แต่ต้องสัญญาก่อนว่าซื้อนี่เสร็จแล้ว ซองมินจะต้องกลับประสาท โอเคไหม " คยูฮยอนเอ่ยต่อรองกับร่างบางทันที หลังจากมองเห็นเวลาว่าตอนนี้เกือบหนึ่งทุ่มครึ่งแล้ว

" ง่า ยังเดินไม่หมดเลยนะคยู " ซองมินเอ่ยร้องท้วงทันที อย่างไม่ยอมทำตาม

" พอได้แล้ว วันนี้กลับดึกแล้ว ไว้คยูจะพามาเที่ยวใหม่นะ " เอ่ยเตือนร่างบางทันที มือหนาเอื้อมไปลูบใบหน้าหวานที่บูดบึ้งอย่างอ่อนโยน

" ก็ได้ คยูสัญญานะว่าครั้งหน้าจะพาเที่ยวใหม่อ่ะ " ร่างบางเอ่ยยอมก่อนจะเตือนสัญญากับร่างสูง

" อืม คยูสัญญา " เอ่ยรับสัญญากับร่างบางก่อนจะโดนร่างบางลากเข้ามาหยุดหน้าร้านสายไหม

" ลุงครับซื้อสายไหมไม้นึงครับ " ร่างสูงเอ่ยบอกกับพ่อค้าทันที ส่วนร่าบางเองก็ยืนมองดูร่างสูงอยู่ข้างๆ

" รอแปปนึงนะหนู " พ่อค้าเอ่ยบอกก่อนจะเริ่มจัดการเทน้ำตาลลงไปแล้วเริ่มหยิบไม้ขึ้นมาวนไปรอบๆ เส้นใยน้ำตาลค่อยๆ ติดอยู่บนไม้ก่อนพันตัวรอบๆใหญ่ขึ้น จนในที่สุดก็ได้สายไหมฟูฟ่องสีชมพู

" นี่ครับตังค์ " คยูฮยอนยื่นตังค์ให้พ่อค้าก่อนรับไม้สายไหมแล้วยื่นให้ร่างบาง

" ว้าว น่ากินจัง " ร่างบางเอ่ยอุทานอย่างดีใจก่อนจะจัดการงับสายไหมนุ่มเข้าปาก

" กินดีๆสิซองมิน เปื้อนแก้มหมดแล้ว " คยูฮยอนเอ่ยดุก่อนจะยกมือหนาเอื้อมมาปัดเศษสายไหมที่ติดอยู่ตามแก้มบางออกอย่างอ่อนโยน

" คิกๆ หวานจัง คยูกินไหม " ยิ้มอย่างถูกใจก่อนยื่นไม้สายไหมให้กับคยูฮยอน

" ป้อนซิ "

" ... " ร่างบางพยักหน้าก่อนจะดึงสายไหมให้หลุดออกจากกันก่อนจะยื่นก้อนสายไหมให้กับร่างสูง

แผล่บ

ลิ้นร้อนค่อยๆ ตวัดเอาก้อนสายไหมเข้าไปในปาก ก่อนจะแลบลิ้นออกมาตวัดเลียชิมก้อนน้ำตาลที่ติดอยู่ที่นิ้วเรียว เล่นทำให้ใบหน้าหวานรู้สึกชาวาบไปทั้งหน้า

" คยูอ่า มือเหนียวหมด " ร่างบางเอ่ยร้องท้วงทันทีเมื่อคยูฮยอนผละใบหน้าออกไป แก้มนวลขึ้นสีแดงระเรื่ิอ

" หึๆ เด็กน้อย นั่นไงก๊อกน้ำล้างมือ ไปล้างซิ เดี๋ยวคยูรออยู่นี่แหละ " ยกยิ้มให้กับท่าทางเขินอายของร่างบางก่อนจะชี้ไปที่ก๊อกน้ำสาธารณะที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากทั้งคู่เท่าไหร่นัก

" ง่ะ ก็ได้ คยูอย่าไปไหนนะ " เบะปากอย่างไม่พอใจที่ร่างสูงไม่ไปด้วยก่อนจะเอ่ยสั่งร่างสูงไว้

" อื้ม คยูรออยู่นี่แหละ " เมื่อได้รับคำยืนยันร่างบางก็เดินตรงไปที่ก๊อกน้ำล้างมือทันที มือบางเอื้อมขึ้นหมุนก๊อกน้ำ ก่อนที่น้ำจะค่อยๆไหลช่วยล้างเอาคราบเหนียวเหนอะออกจากมือ

เมื่อมือสะอาดเรียบร้อย ร่างบางก็รีบวิ่งกลับมาที่คยูฮยอนยืนอยู่ทันที

แต่ต้องพบกับความว่างเปล่า!!!

" คยู " ร่างบางร้องตะโกนเรียกหาร่างสูงทันที สายตาก็คอยสอดส่องหาร่างสูงแต่กลับไม่พบแม้แต่เงา

ฟุดฟิด

" นี่มัน กลิ่นแวมไพร์นี่นา!!! "

พลั่ก

" อั่ก " เสียงร้องดังขึ้น เมื่อหลังหนากระแทกกับกำแพงอย่างรุนแรง แรงกระแทกทำให้คยูฮยอนทรุดไปกับพื้นทันที สายตาคมสำรวจไปรอบๆ ก็พบว่าตอนนี้ตัวเองถูก ชายสามคนจับตัวมาหลบแถวซอกเหลือบของตึกร้าง และถ้าเขาเดาไม่ผิด 3 คนนี้น่าจะเป็น

" แวมไพร์ " เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงรอดผ่านไรฟัน

" หึ คิดว่าตัวเองจะมีหวังรักคุณหนูซองมิน ของคุณชายได้รึไง คิดผิดซะแล้ว คุณชายท่านเห็นทุกอย่างจากความสามารถตาทิพย์ของท่าน แล้วสั่งให้พวกเรามากำจัดคนไม่เจียมอย่างนาย " แวมไพร์ตัวหนึ่งเอ่ยบอกก่อนจะแสยะยิ้มเผยให้เห็นเคี้ยวยาวที่งอกออก

" อึก...พวกแก " เอ่ยร้องอย่างยากลำบาก รู้ตัวดีว่าตัวเองต้องแพ้เพราะพลังแวมไพร์แตกต่างกับพลังของมนุษย์มากเหลือเกิน แถมนี่มาตั้ง 3 คน เขาจะไปสู้ได้อย่างไร

" หึ แต่ฉันอาจมีทางเลือกรอดตายให้แกนะ แค่แกบอกว่าไม่ได้ชอบคุณซองมิน พวกฉันก็จะช่วยเกลี้ยกล่อมคุณชายให้ " ชายแวมไพร์อีกตนเอ่ยต่อรองทันที ถ้าไม่จำเป็นพวกเขาก็ไม่อยากฆ่า เพราะคนๆนี้เป็นคนโปรดของซองมิน ถ้าฆ่าทิ้ง คุณซองมินได้ไม่ยอมแต่งงานกับคุณชายแน่

" หึ ไม่ ฉันรักซองมิน " ความจริงๆ ก็คือความจริง เขารักซองมิน รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เขาไม่มีวันโกหกเด็ดขาด แม้ว่าโกหกจะทำให้รอดตายก็ตามที

แต่ถึงการรอดตาย จะทำให้เขาได้เห็นว่าร่างบางต้องแต่งงานกับคนอื่น

เขาขอยอมตายดีกว่า

" หึๆ แกหาเรื่องเองนะ "

ฉึก

" อ๊ากกกกก "

................................................

" คยู อยู่ไหนอ่า " ร่างบางร้องตะโกนหาทั่วตลาด แต่ก็ไร้วี่แววว่าจะเจอ ตามกลิ่นก็รู้สึกว่ากลิ่นมันจะเบาบางเหลือเกิน

ฟุดฟิดๆ

" นี่มัน


... กลิ่นเลือด คยู!!! " สูดดมอากาศโดยรอบ ก่อนจะกลิ่นคาวเลือดของคยูฮยอนอย่างชัดเจน ขาเล็กรีบวิ่งไปทันทีด้วยความเร็วที่คนที่เดินผ่านไปมามองไม่เห็นเลยซักคน

" แฮ่กๆ " เสียงหอบของร่างสูงดังขึ้น เพื่อต้องการออกซิเจนมากขึ้นเพราะเขาสูญเสียเลือดจากช่วงท้องไปมากจนไม่มีเลือดลำเลียงอากาศเข้าสู่ปอด
ใบหน้าคมเริ่มซีดเซียว เม็ดเหงื่อเริ่มผุดพรายอยู่เต็มใบหน้า

เขากำลังจาะตายใช่ไหม

แย่ชะมัดเลย

เขายังไม่ได้บอกรัก ซองมินเลย

" รีบเก็บให้เสร็จ เดี๋ยวคุณซองมินมา แล้วเดี๋ยวจะยุ่ง " แวมไพร์ร่างใหญ่เอ่ยบอกก่อนที่แวมไพร์อีกตัวเตรียมง้างมือที่ชุ่มไปด้วยเลือดเพื่อเตรียมปลิดชีวิตร่างสูง

" คยู!!! " เสียงร้องเรียกดังขึ้น ด้วยปริมาณเลือดที่เสียมากและแถวนี้ไม่มีแสงไฟทำให้คยูฮยอนไม่สามารถมองเห็นได้ว่าเป็นใคร แต่น้ำเสียงกลับทำให้คยูฮยอนจำได้

เสียงซองมิน

" เหวอ คุณซองมิน มาแล้ว " แวมไพร์พวกนั้นมีท่าทีหวาดกลัวโดยชัดเจน เมื่อเห็นร่างเล็กยืนอยู่ตรงหน้า

ดวงตากลมโต เปลี่ยนสีเป็นสีแดงสด นัยตาเต็มไปด้วยน้ำตาเมื่อเห็นสภาพร่างสูงที่เปื้อนไปด้วยเลือด ก่อนจะตวัดกลับมามองแวมไพร์ทั้ง 3 ตัวด้วยแววตาแข็งกราว จนคนถูกมองรู้สึกเหมือนตัวเองที่เป็นหนูที่รองูใหญ่กัดกิน เขี้ยวยาวโผล่ออกมาจากเรียวปากบาง มือบางเริ่มมีเล็บยาวออกมา

" พวกแก๊!!!!!!!!!!!!!! "

" อ๊ากกกกกกกกกก " และนี่คือเสียงสุดท้ายที่คยูฮยอนได้ยิน ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะดับลง

................................................................


" คยูๆ ๆ คยูฟื้นสิ "

อะไรกัน เสียงนี่มัน เสียงซองมินนี่ ซองมิน ทำไมทุกอย่างมันดำไปหมด ทำไมฉันมองไม่ห็นหน้าของซองมิน ซองมิน ฉันยังไม่อยากตายเพราะ ฉันยังไม่ได้บอกว่ารักเธอด้วยปากของฉันเอง แต่ตอนนี้มันกลับไม่มีแรงเหลือเกิน ปากของฉันมันไม่มีแรงแม้แต่จะขยับ 

เธอได้ยินฉันไหมซองมิน ฉันรู้ว่าเธอจะต้องได้ยิน เธออ่านใจคนออก ฉันรู้ว่าเธอได้ยิน

ที่หัวใจฉัน มันบอกว่ารักเธอ

" ฮึกๆ คยูต้องไม่ตาย มินรักคยูเหมือนกัน คยูต้องไม่ตาย ฮือๆ มินจะพาคยูไปหาป๊า ป๊ามินชุบชีวิตคนได้ ฮือๆ คยูอดทนไว้ " ร่างบางเขย่าตัวร่างสูงที่หลับตาอยู่บนตักของตัวเอง ความคิดในจิตของร่างสูง พลั่งพรูออกมาให้ร่างบาง

รับรู้จนหมด

ว่าร่างสูงรักเขามาเพียงใด

ร่างบางรีบปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะยกตัวคยูฮยอนขึ้น ด้วยแรงของแวมไพร์ ไม่สนใจซากศพ แวมไพร์ทั้ง 3 ร่างที่นอนตายอยู่บนถนน
ก่อนที่ขาบางจะเริ่มวิ่งทันที

ทางเดียวที่จะช่วย คยูฮยอนได้ คือ คุณพ่อของเขา!!!!


............................................A Slav.............................................

ครืนๆ

เสียงท้องฟ้าส่งดังครึมครามไปทั่วทิศ มองไปบนฟ้าก็จะเจอกับก้อนเมฆสีทมิฬก้อนใหญ่ปกคลุมอยู่ทั่วผืนฟ้า แต่ถ้ามองนานๆ ก็จะสังเกตเห็นแสงสีขาววาบนึงพร้อมกับเสียงร้องกึกก้องก่อนจะหายไป

บรืน

รถยนต์คันหรูขับแล่นด้วยความเร็วท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมทั่วทุกที่ มนุษย์และสิ่งมีชีวิตต่างไม่ออกมาให้เห็น รถยนต์ยังคงแล่นไปด้วยความเร็วต่อเนื่องจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าปราสาทใหญ่
เหล่าบรรดายามต่างรีบวิ่งมาเปิดประตูให้ทันทีอย่างคุ้นเคย

รถของคุณชายใหญ่ของบ้านนี้

ตึกๆ

เสียงฝีเท้าใหญ่ก้าวลงมาจากรถก่อนจะใช้เวลาไม่กี่นาทีก็มาปรากฎตัวอยู่ที่ห้องรับแขกเรียบร้อย

" เกิดอะไรขึ้น " เอ่ยถามอย่างเสียงดังก่อนจะมองภาพตรงหน้า ภาพที่ลูกชายที่รักคนเดียวของเขากำลังนั่งกุมมือชายหนุ่มคนนึงแน่น

" ป๊า ป๊าต้องช่วยคยูนะ ป๊าต้องช่วยมินนะ " เมื่อเห็นว่าพ่อตัวเองมา ร่างเล็กรีบโผเข้ากอดพ่อตัวเองทันที ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยน้ำตาแนบลงกับอกแกร่งอย่างอ้อนวอน

" ทำไม " เอ่ยพึมพำอย่างสงสัย ก่อนจะมองดูร่างสูงที่นอนอยู่ที่โซฟา ลมหายใจที่พ่นออกมาจากจมูกโด่งเริ่มเลือนลางเต็มที ใบหน้าคมแลดูซีดเซียวจนน่าตกใจ ตรงท้องชายหนุ่มถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลซึ่งมีรอยแดงซึมออกมาอย่างเห็นได้ชัด

คนๆนี้กำลังจะตาย

" ป๊าได้โปรดช่วยคยูที " ร่างเล็กเอ่ยขอร้องอีกรอบก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพ่ออย่างอ้อนวอน

" ลูกหมายความว่ายังไง จะให้พ่อช่วยชีวิตมนุษย์ตนนี้งั้นหรอ " เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ถึงแม้เขาจะไม่มีความสามารถพิเศษอ่านใจคนได้เหมือนลูกเขาแต่เขาก็มองออกว่าลูกเขารู้สึกยังไงกับคนๆนี้

" มินขอร้องนะป๊า ป๊าช่วยคยูด้วยเถอะ มินขอร้อง " ร่างบางเอ่ยอ้อนวอนทันทีเมื่อเห็นท่าทางขอผู้เป็นพ่อที่ไม่ยอมช่วยเหลือร่างสูง

" ไม่ ถ้าพ่อช่วยมัน แล้วพ่อจะได้อะไร " เอ่ยถามกลับทันที ใบหน้าที่ดูหนุ่มกว่าอายุขมวดคิ้วหนัก

" มินจะยอมทำตามคำสั่งป๊าทุกอย่าง มินจะยอมแต่งงานกับยงฮวา ฮึกๆ มินยอมทุกอย่างขอแค่ป๊าช่วยคยู " ร่างเล็กเอ่ยอ้อนวอนก่อนจะยอมคุกเข่าลงกับพื้น สร้างความตกใจให้กับคนที่อยู่ในเหตุการณ์ รวมถึง

ลี ซองฮวา

" ...


ไม่ได้ ถ้าป๊าชุบชีวิต ผู้ชายคนนี้ ลูกก็ต้องทรมาน เพราะยังไง ลูกก็ไม่วันได้รักกับมนุษย์ตนนี้ " ผู้คนพ่อเงียบไปซักพักก่อนจะเอ่ยตอบทันที สายตาคมมองหน้าลูกชายสุดที่รักในคราบร่างผู้หญิงก่อนจะเดินออกไป

เพราะกลัวว่าตัวเองอยู่นาน

เขาอาจจะใจอ่อน

" ฮึกๆ ป๊า มินขอ ฮือๆ ป๊าอย่าไป ป๊าช่วยคยูด้วย " เอ่ยร่ำไห้แทบขาดใจเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อเดินออกไป เหมือนร่างกายไร้เรี่ยวแรงนอนทรุดตัวอยู่ตรงนั้น น้ำใสๆ ไหลออกมาจากเบ้าตาบางอย่างไม่ขาดสาย ร่างบางหอบสะอื้นตัวโยน

จนหญิงแก่ที่ยืนมองด้วยความสงสารค่อยๆ เดินออกไปจากห้อง

คุณหนูของป้าเสียสละมาเยอะแล้ว

ป้าจะไม่ยอมให้คุณหนูต้องเสียสละอะไรอีกต่อไป


......................................A Slav.............................................



แอ๊ด

เสียงประตูห้องนอนใหญ่ถูกเปิดออก หญิงสาวค่อยๆก้าวเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็นว่าเจ้าของห้องอยู่ไหน แต่หญิงสาวก็รู้ว่า เจ้าของห้องรู้ว่าเธอเข้ามา

" จะมาเกลี้ยกล่อมฉันรึไง " เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับปรากฏร่างชายวัยกลางคนยืนอยู่ตรงระเบียง

" ป้าขอพูดอะไรกับคุณชายหน่อยได้ไหมคะ " หญิงวัยชราเอ่ยถามทันที ไม่มีท่าทีตกใจที่ชายวัยกลางคนเอ่ยทักเขาทั้งๆที่ยังไม่ได้หันหน้ามา

" ... " ชายแก่ไม่พูดอะไร หมายถึงว่าให้หญิงวัยแก่กว่าพูดขึ้นได้

" คุณชายรู้ไหมคะ ว่าผู้ชายคนนี้มีลิขิตชีวิตให้เกิดมาคู่กับคุณหนู "

" ป้าหมายความว่าไง " เอ่ยถามอย่างสงสัยก่อนจะหันหน้ามาทันที

" คุณคยูฮยอน เป็นคนที่มีชะตาชีวิตที่เป็นเนื้อคู่กับคุณหนู ไม่ใช่คุณยงฮวา ไม่ใช่ว่าคุณหนูจะไม่เคยดูดพลังชีวิตจากชายคนนี้ ตรงกันข้ามคุณหนูกลับสูบชีวิตของชายคนนี้ทุกวัน แต่น่าแปลกที่ชายหนุ่มคนนี้กลับไม่มีทีว่าพลังถูกสูบไปซักนิด ซ้ำยังแข็งแรงเหมือนเดิม

ป้าขอบอกกับคุณชายตามตรง

คุณชายเป็นคนที่บังคับคุณหนูตลอดมา และคุณหนูเองก็ยอมเชื่อฟังคุณชายมาโดยตลอด แม้จะออกนอกลู่นอกทางไปบ้างแต่คุณหนูก็ยังทำตามคำสั่งของคุณชายอยู่ดี
 
คุณหนูเขาเสียสละเพื่อคุณชายมาตลอด

ป้าว่า คุณชายน่าจะยอมเสียสละเพื่อคุณหนูซักครั้ง "


" ...


ป้ามินอาออกไปก่อนเถอะครับ " เอ่ยบอกแค่เพียงเท่านี้ก่อนที่หญิงจะโค้งรับคำสั่งแล้วเดียวออกไป

ความเงียบเริ่มเข้ามาปกคลุมอีกรอบ เมื่อหญิงวัยแก่เดินออกไป สายตาคมมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะเดินกลับมายังโต๊ะทำงาน

" ซึงมี " มือหนาหยิบจับกรอบรูปหนาขึ้นมา ก่อนจะจ้องมองมันสับสน

" ซึงมี ฉันทำอย่างนี้ถูกรึเปล่านะ " เอ่ยพึมพำเบาๆ ก่อนจะยื่นนิ้วขึ้นลูบไล้รูปภาพนั้นอย่างเบาบาง ภาพของหญิงสาวคนหนึ่งที่มีหน้าตาคล้ายซองมินเหลือเกิน

ลี ซึงมี แม่ของ ลี ซองมิน

พริ้ว
ไร้เสียงตอบรับใดๆ แต่กลับเป็นเสียงสายลมที่พัดผ่านเข้ามาในห้องแทน ทั้งๆที่หน้าต่างซักบานก็ไม่ได้เปิด
ใบหน้าคมยกยิ้มทันทีเมื่อสายลมนั้นพัดผ่านร่างกายตนเอง มือหนาค่อย วางกรอบรูปลงก่อนจะเอ่ยกระซิบเบา

" นั่นสินะ คุณยังรอผมอยู่ใช่ไหมซึงมี "


" ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้แล้ว "



......................................................


ฮึกๆ

ซองมินยังคงนั่งเสียใจอยู่บนพื้นอยู่อย่างงั้น ก่อนจะค่อยๆ ตะเกียดตะกายอย่างคนไร้เรี่ยวแรงมาหาร่าง คยูฮยอน ที่กำลังนอนหายใจอย่างแผ่วเบาเต็มที

" มินรักคยูนะ " เอ่ยบอกทั้งน้ำตา มือบางทาบทับที่หัวใจของคยูฮยอนช้า

หัวใจที่กำลังจะหยุดเต้น

ใบหน้าหวานแนบกับอกแกร่งอย่างรักมาที่พักพิง จากคนที่ตัวเองรักสุดใจ

เมื่อไม่มีคยู มินก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว..

แกร๊ก

เสียงประตูถูกเปิดลงอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ร่างหนาของผู้เป็นพ่อจะเดินมาหาซองมินช้าๆ

" ป๊า!! ป๊ามาช่วยคยูใช่ไหม " ลุกขึ้นกอดร่างพ่อตัวเองอย่างมีความหวัง ก่อนจะเอ่ยถามทันที

" อื้ม ป๊ารักลูกนะ ลูกออกไปรอข้างนอกก่อนนะ " กอดร่างลูกชายปนสาวของเขาไว้อย่างแน่น เพราะนี่เป็นโอกาสสุดท้ายสุดท้ายที่เขาจะได้กอดลูก

" อื้ม มินก็รักป๊านะ " เอ่ยตอบกลับก่อนจะยอมผละออกมา ยังงงกับคำบอกรักของผู้เป็นพ่ออยู่ไม่น้อยว่าหมายถึงอะไร แต่จะดูความคิดของชายกลางคนก็ไม่สามารถทำได้

เพราะไม่สามารถอ่านความคิดของพ่อได้ แค่คนเดียวเท่านั้น


แกร๊ก


ซองมินหันมามองร่างคยูฮยอนช้าๆ ก่อนจะยอมเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้ให้ เหลือแค่ผู้เป็นพ่อและร่างสูงแค่นั้น

กึกๆ

ขายาวค่อยๆ เดินมาใกล้ร่างของคยูฮยอน ก่อนจะหยิบกริดคม มากรีดข้อมือตัวเอง จนเลือดสีแดงสดค่อยๆ ไหลรินออกมาจากข้อมือ หยดบนพื้นพรม

" ทนเจ็บหน่อยนะ พ่อหนุ่ม " เหมือนร่างสูงจะได้ยินเสียงน้้แค่เรือนราง ก่อนจะรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หน้าอกด้านซ้าย

ปลายกริดแหลม ค่อยๆกรีดลงลึกไปที่หน้าอกด้านซ้ายของร่างสูง จนเลือดไหลทะลักออกมา ความเจ็บแล่นพร่านไปทั่วร่าง ลมหายใจเริ่มกระตุกขาดหาย มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเลือดยกขึ้นเหนือแผลร่างสูงเล็กน้อย หยดเลือดค่อยๆ ไหลลงจากมือหนาสู่รอยแผลของร่างสูง

ฉับพลัน แสงสว่างสีขาวส่องสว่างทั่วร่าง ร่างสูงก่อนที่สติของร่างสูงจะวูบหายไปทันที


ซึงมี...ผมกำลังจะไปหาคุณ



...........................................................................


แสงสว่างของท้องฟ้า ฉายให้เห็นทุกสรรพสิ่งรอบกาย ร่างของร่างสูงยืนอยู่กลางหมู่ดอกไม้สวยงาม ที่ส่งกลิ่นหอมช่วยให้ผ่อนคลายเหลือเกิน

นี่? ฉัน ตายแล้วหรอ?

เอ่ยพึมพำเบาๆ เมื่อรู้สึกตัว มือหนายกขึ้นมามองก่อนจะพบว่า มือของเขา ขาวโปร่ง

" ไม่ใช่นายหรอกที่ต้องตาย " เสียงทุ้มลอยขึ้นมากระทบโสตประสาทของร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองทันที

" คุณ? " เอ่ยอุทานอย่างตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าของคนตรงหน้าชัดเจน

พ่อของซองมิน

" อย่าตกใจ ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก ฉันแค่จะมาฝากฝังให้นายดูแลลูกสาวของฉันให้ดีๆ แทนฉัน " ส่งรอยยิ้มให้อ่อนโยนเมื่อเห็นท่าทางของร่างสูงทีแสดงออกว่ากลัวเขาอย่างชัดเจน

" แต่ผมเป็นมนุษย์ " เอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงเบาหวิว แต่กลับทำให้คนตรงหน้าได้ยิน ว่า คนๆนี้น้อยใจที่ตัวเองไม่สามารถปกป้องร่างบางได้

" ไม่ใช่อีกต่อไป ฉันถ่ายพลังแวมไพร์ในตัวฉันให้นายหมดแล้ว นายจะกลายเป็นแวมไพร์ นายจะมีอิทธิฤทธิ์ที่ไม่ว่าใคร ก็ไม่สามารถทำร้ายนายได้
ที่จริงฉันชุบชีวิตให้นายฟื้นใหม่ก็ได้ แต่ถ้าทำอย่างงั้น นายก็จะไม่สามารถมีพลังที่จะปกป้องซองมินได้ ฉันจึงต้องมอบพลังทั้งหมดของฉันให้นาย

ฉันฝากนายดูแล ซองมินด้วย เป็นเพราะฉันเองที่โง่ เห็นแก่ตัวบังคับลูกของฉันตลอดมา ตอนนี้ฉันได้ชดเชยความผิดที่ฉันทำกับลูกไว้หมดแล้ว

ฉันฝากนายดูแลลูกฉันด้วย

ไม่ว่าจะเกิดอะไร สัญญาว่านายจะไม่ทิ้งซองมิน " ชายวัยกลางคนเอ่ยบอกกับร่างสูงทุกสิ่งทุกอย่างทันทีก่อนจะให้ชายหนุ่มให้สัญญากับเขา

" ครับ ผมสัญญา ผมจะปกป้องซองมินด้วยชีวิตผม " รีบเอ่ยสัญญาในทันที โดยไม่คิดแม้แต่จะไตร่ตรอง ถ้าเพื่อซองมินเขายอมทุกอย่าง

" อืม ดี งั้นนายกลับไปได้แล้ว ไปในที่ๆนายควรอยู่ " เอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มครั้งสุดท้าย ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะเริ่มเป็นแสงสีขาวเลือนลางหายไปก่อนที่ทุกอย่างจะดำมืด

มีแค่เสียงสุดท้ายที่ได้ยิน ก่อนที่ทุกอย่างจะหายไป


" ฝากดูแลลูกของ แม่ด้วยนะ

โจว คยูฮยอน "



2 ปีผ่านไป


ปราสาทหลังนี้ยังคงเหมือนเดิม แต่ดูเปลี่ยนไปตรงที่ว่าปราสาทหลังนี้แลดูจะมีชีวิตชีวาขึ้น ยิ่งปีที่แล้ว มีชีวิตเล็กๆ ขึ้นมาเพิ่มอีก 1 ชีวิตยิ่งทำให้ปราสาทหลังนี้ดูสดใสมากขึ้นกว่าเดิม

" คิบอมๆ ท่านเห็น คยูมิน บ้างไหม " ฝีเท้าเรียวย่ำไปตามทางด้วยความเร็วก่อนจะหยุดเอ่ยถาม ร่างโปร่งที่ยืนเล่นอยู่

" ไม่เห็นนี่ เจ้าปล่อยให้ คยูมิน คลาดสายตาอีกแล้วรึ ทงเฮ ใช้ไม่ได้เลย " ส่ายศีรษะอย่างไม่เห็นก่อนจะเอ่ยตำหนิร่างเพรียว แต่ถ้าร่างเพรียวเอ๊ะใจซักนิด จะเห็นแววตาขบขันในแววตาแดงก่ำของแวมไพร์ด้วย

" ถ้าขอโทษ " ร่างเพรียวเอ่ยขอโทษอย่างสำนึกผิด

" คิกๆ " เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นทันที เมื่อเห็นท่าทางของร่างบางนามลี ทงเฮ ก่อนที่ร่างเล็กที่ร่างบางตามหาจะโผล่ออกมาจากพุ่มไม้

" นี่รวมหัวกันแกล้ง ข้าหรอ " เอ่ยถามเสียงสูง ใบหน้าเรียวฉายแววไม่พอใจอย่างรุนแรง

" โอ๋ๆ น้าทงเฮ อย่าโกรธคยูมิน เลยนะคะ ต้องโกรธอาคิบอมถึงจะถูกเพราะ คยูมินทำตามที่อาคิบอมบอกค่ะ " ร่างเล็กวิ่งเข้ามาเกาะร่างบางอย่างออดอ้อน เพราะพลังของแวมไพร์ทำให้ร่างเล็กที่อายุแค่เพียง 1 ขวบกว่าๆ แต่กลับสามารถยืนพูดได้คล่องเชียว

" อ้าวๆ ทำไมโยนความผิดมาให้ อาคิบอมอย่างงี้ล่ะ " คิบอมออกอาการเหวอเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเถียงร่างเล็กทันที

" คิกๆ เกิดอะไรขึ้นหรือ เสียงเอ่ยเถียงกันดังลั่นเลย  " เสียงหวานดังขึ้นก่อนที่ร่างเล็กเจ้าของเสียงจะปรากฎตัวขึ้นทันที ใบหน้าที่ขาวหวานและสวยยังคงไม่มีอะไรต่างเดิม ผมสีดำขลับที่เมื่อก่อนยาวปะเอว ตอนกลับยาวลงมาจนถึงสะโพกมน เรียวปากหวานสีชมพูสวยตัดกับผิวขาวซีดบนใบหน้าเนียนอย่างสวยงาม

" แม่คะ " ร่างเล็กเมื่อเห็นผู้เป็นมารดาก็รีบโผเข้ามากอดร่างผู้เป็นแม่ของตัวเองทันที

" ก็ดูคุณคิบอมกับคุณหนูคยูมินซิเจ้าคะ รวมหัวกันแกล้งข้า " เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความง้องอน จนทำให้ซองมินหลุดขำออกมาเล็กน้อย

" คิกๆ ที่เขาแกล้งก็เพราะเขารักเจ้าไงทงเฮ จริงรึเปล่าคิบอม คยูมิน " เอ่ยปลอบทงเฮก่อนจะหันไปหาทั้งคู่เพื่อรับคำยืนยัน

" จริงคับ/จริงค่ะ " ทั้งสองรีบเอ่ยตอบเห็นด้วยทันที ก่อนที่ร่างเล็กจะหันมาหาแม่ตัวเอง

" แม่คะ คยูมิน พาน้าทงเฮกับอาคิบอมไปเดินเล่นที่ตลาดนะคะ " ร่างเล็กเอ่ยขออนุญาติก่อนจะหอมแก้มเนียนอย่างออดอ้อน

" จ้าๆ ได้จ้า " ยอมเอ่ยตกลงก่อนที่ร่างเล็กจะรีบกระโดดลงจากอ้อมแขนผู้เป็นแม่ก่อนจะดึงมือคิบอมและทงเฮเดินออกไปทันที

" ... " ซองมินมองทั้ง 3 เดินออกไปด้วยรอยยิ้มเอ็นดู มีคิบอมและทงเฮที่กลายเป็นแวมไพร์คอยปกป้องอยู่เขาก็คอยโล่งใจ

ฟุดฟิดๆ

" กลิ่นนี้มัน " กลิ่มหอมอ่อนลอยมาแตะจมูกเรียว ทำให้ร่างเล็กรีบเดินกลับเข้าไปในตัวปราสาททันที ใบหน้าหวานแต้มไปด้วยรอยยิ้มจนขาเล็กเดินมาหยุดที่ห้องรับแขกที่ตอนนี้ กำลังมีร่างสูงร่างนึงยืนรอร่างบางด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

" คยู!!!!! คิดถึงจัง " ตัวของร่างเล็กวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงทันที โดยที่ร่างสูงอ้าแขนรับอย่างเต็มใจ
" ผมก็คิดถึงมินครับ คิดถึงจนไม่เป็นอันทำงานเลย " เอ่ยตอบกลับก่อนที่มือหนาจะโอบกอดร่างบางกลับอย่างคิดถึง หลังจากที่ต้องห่างจากร่างบางเพื่อไปทำหน้าที่เป็นกษัตริย์แทนกษัตริย์องค์เก่า และด้วยพลังที่มีมากกว่าแวมไพร์ตัวอื่นๆ ทำให้เขากลายเป็นกษัตริย์แวมไพร์ไปโดยปริยาย

ส่วนตัวเขาเองหลังจากที่ได้เป็นแวมไพร์เต็มตัว เขาก็ได้มอบพลังแวมไพร์ส่วนหนึ่งให้กับคิบอมและทำให้คิบอมมีร่างกายที่แข็งแรงเป็นแวมไพร์
ส่วนแม่และพ่อของเขาก็เลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างปุถุชนมนุษย์ทั่วไป

หลังจากที่เขาฟื้นตัวขึ้นมาเขาก็พบว่า ลี ซองฮวา ตายแล้ว มันทำให้ซองมินเสียใจไปหลายวันดีที่มีเขาช่วยปลอบไว้เรื่อยมา ส่วนเรื่องคู่หมั้นของซองมิน ก็ได้ถูกเขาใน ฐานะราชาแวมไพร์คนใหม่ ปฎิเสธเรื่องหมั้น แม้จะไม่พอใจขนาดไหนแต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้ เพราะเขามีพลังมากกว่ายงฮวา

" คิกๆ ปากหวาน " ผละออกจากอ้อมกอดก่อนจะเอ่ยบอกร่างสูงด้วยรอยยิ้ม

" แต่ก็หวานน้อยกว่าตัวคุณนะครับ " หยอดคำหวานอีกรอบทำเอาร่างบางแก้มขึ้นสี ก่อนที่จมูกหนาจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนอย่างโหยหา

" แล้ว ลูกของเราล่ะ " สูดดมกลิ่มหอมจนเต็มปอดก่อนจะผละ ใบหน้าคมออกมามองใบหน้าเล็กหวาน ดวงตาแดงก่ำของทั้งคู่สบตากันและกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

" ออกไปเที่ยวกับคิบอมและทงเฮหน่ะ คิกๆ ซนน่าดูเลย " เอ่ยตอบพร้อมกับหัวเราะอย่างนึกขำเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้

" ก็ซนเหมือนคุณนั่นแหละ " คยูฮยอนเอ่ยตอบแทนทันทีก่อนจะบีบจมูกเรียวเล็กอย่างหมันไส้

" ชิ มินเปล่าเป็นเด็กซนแล้วซะหน่อย " เอ่ยเถียงกลับก่อนจะย่นจมูกเล็กอย่างน่ารัก

" ครับๆ โตแล้วจริงๆนั่นแหละ โดยเฉพาะส่วนนี้ " เอ่ยยอมรับก่อนจะลูบสะโพกมนอย่างหลงใหล

" อื้อ คยู อ่ะ คนทะลึ่ง คิกๆ ที่จริงป๊ามินให้พลังชีวิตกับคยู คยูก็ต้องเป็นป๊ามินไม่ใช่หรอ " เอ่ยถามกลับอย่างเอาตัวรอดทันที

" หึๆ ครับ ผมเป็นทุกอย่างสำหรับ ซองมินอยู่แล้ว

เป็นทั้งพ่อ

เป็นทั้งสามี

เป็นทั้งทาส

และทาสสวาทบนเตียงของคุณด้วย " เอ่ยตอบก่อนจะกดจูบลงบน ริมฝีปากเล็กอย่าง ไม่ให้ร่างเล็กได้เถียงอะไร

ริมฝีปากของร่างเล็กยังคงหวานเหมือนเดิม ไม่ว่าจะลิ้มชิมกี่ทีก็หวานอย่างไม่รู้เบื่อ สองร่างกอดกันแน่น ริมฝีปากทั้งสองคนพัวพันกันอย่างเป็นพันธะหวาน พันธะที่สามารถแยกเขาทั้งคู่ออกจากกันได้

เมื่ออารมณ์สวาทเข้ามาแทนที่ ทั้งคู่ก็ปลดปล่อยพันธะทุกกอย่างก่อนจะให้ร่างกายของทั้งคู่เป็นคนนำพาอารมณ์ไป เกสรดอกไม้ส่งกลิ่นหอมเย้ยยวน เหมือนเป็นใจให้ทั้งคู่เชื่อมความรักเข้าด้วยกัน

ความรักที่ยาวนาน

จวบจนเป็น



นิรันด์ตลอดไป...


 

..............................................END........................................................