ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - Chapter two .
CHAPTER 2
ณ ห้องเรียน ปี 2 - C
เสียงพูดคุยของนักเรียนดังตามประสาเพิ่งเปิดเทอมใหม่
"ห้าววววววววว"
"ไอ้ห่า ง่วงหรอว่ะ" คนนั่งข้างหน้าหันมามองผมแบบหงุดหงิด
"นิดหน่อยหว่ะ" ผมตอบชานยอลไปโดยไม่ได้มองหน้ามันเลย เพราะมันต้องโกรธเรื่องเมื่อเช้าแน่ๆ
"เรื่องเมื่อเช้าอ่ะ มึงแกล้งกู- -" กูงอน! =3= " ชานยอลกอดอกพูด แสดงหน้าตาแบบอารมณ์เสียสุดๆ
"กูขอโทษ กูเลี้ยงข้าวเที่ยงมึง หนึ่งอาทิตย์เลยนะ สนป่ะๆ "
"เหอะ! - -" ... สนซิว้าาาาาาาา ฮ่าๆๆ" อารมณ์ดีขึ้นมาทันทีเชียวนะมึง
อาจารย์ประจำเดินเข้ามาในห้อง ทำให้ชานยอลและผมนั่งเรียบร้อยทันที
"นักเรียน วันนี้เรามีเพื่อนใหม่สองคน ย้ายมาจากโรงเรียนแจกุกและโรงเรียนชายล้วนคังชิน เอ้า.. นักเรียนใหม่มาแนะนำตัวซะ"
อาจารย์พูดจบก็มีชายร่างเล็กสองเดินเข้ามา คนแรกเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มร่าเริง ยิ้มจนตาหยี ผิวขาวอมชมพู ผมหันไปมองชานยอลเพื่อนรักของผม หน้าตามันละเมอเพ้อฝันสุดๆ เพราะคนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือสเป็คมันไงหล่ะครับ หิหิหิ..
"สวัสดีครับ ผมชื่อ บยอน แบคฮยอน ครับ ย้ายมาจากโรงเรียนชายล้วนคังชินครับ ฝากตัวด้วยนะคร้าบบบ" พูดจบก็โค้งเก้าสิบองศา และก็ยังยิ้มหวานเยิ้มตามเดิม
"สวัสดีครับ ผมชื่อ โด คยองซู ย้ายมาจากโรงเรียนแจกุกครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" คยองซูพูดเสียงเรียบ ใบหน้าเย็นชาหันไปทางอาจารย์พร้อมก้มหน้าให้อาจารย์เพื่อเป็นการขอบคุณ
"อ่าา.. นายสองคนไปนั่งที่ว่างข้างชานยอลกับจงอินซะนะ เราจะเริ่มเรียนวิชาคณิตกันละ.." อาจารย์พูดสอนไปเรื่อย
ผมและแบคฮยอนเดินมาที่หลังห้องริมหน้าต่าง ชานยอลและจงอินนั่งข้างริมหน้าต่าง จงอินเป็นคนสุดท้ายของแถวริมหน้าต่าง ส่วนชานยอลเป็นรองสุดท้าย ..ทำไมสองคนนี้ถึงไม่นั่งด้วยกันนะ.. ผมคิดในใจ
"คยองซู ดีจังที่นายได้อยู่ห้องนี้ ^^ " ชานยอลหันหลังมาพูดและยิ้มให้ผม ผมพยักหน้าเล็กน้อยเลื่อนเก้าอี้นั่งลง และเอากระเป๋าไปเกี่ยวไว้ข้างโต๊ะ
"คยองซูเที่ยงนี้เราไปกินข้าวด้วยกันนะ" แบคฮยอนหันมาบอกผม อาจจะเป็นเพราะย้ายมาด้วยกัน แบคฮยอนเลยเลือกที่จะชวนผมไปกินข้าวเที่ยง
ผมยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้าตอบแบคฮยอน เอ๊ะ! แบคฮยอนว่าวันแรกแต่ก็เถียงกันชานยอลซะละ ตลกจริงๆคู่นี้ ดูท่าจะสนิทกันเร็ว
"หึ ไงคยองซู เจอกันอีกจนได้นะ" ผู้ชายข้างผมยกยิ้มมุมปาก ยิ้มเจ้าเล่ห์ที่สุด ผมหันไปมองเค้า และแสดงสีหน้าเซ็งๆใส่จงอินเล็กน้อย
"สวัสดี.. พอใจป่ะ?" ผมกัดฟันยิ้มให้จงอิน ยกมือทักทายเค้าอย่างประชด จงอินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมโดยที่ไม่กลัวอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่เลย
ผมตกใจเล็กน้อย ถอยหนีของจงอิน จนจมูกผมกับจงอินห่างกันไม่ถึงคืบ
"ไม่ พอ ใจ" หมอนั้นพูดจบออกเอาหน้าออกไป และทำหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น จ้องไปที่กระดานดำต่อ
อะไรกัน เมื่อกี้หมอนั้นพยายามแกล้งผมด้วยวิธีแบบนี้ แกล้งทำไมกัน? หรือเพราะเมื่อเช้าผมทำเค้าหน้าแตก
ชักจะอยู่เงียบๆอย่างสงบๆในโรงเรียนไม่ได้ละแหละคยองซูเอ้ยย ..
ตึ้ง ตึง ตึ๊งง..
ออดพักเที่ยงดังขึ้น..
ผมเก็บของใส่กระเป๋าเสร็จก็นั่งรอแบคฮยอนเก็บของ
"ไปกันเถอะคยองซู" แบคฮยอน
"ไปด้วยดิ นะนะนะ แบคฮยอนน้า เดี๋ยวนำทางพาไปโรงอาหาร" ชานยอลพูดอ้อนแบคฮยอน เขย่าแขนคนร่างเล็กไปมา
"เออ ก็ได้ วุ้ย! ยุ่งยากชะมัดเลย" แบคฮยอนบ่นพลางมองชานยอลเล็กน้อย
"เยสส!! ไปกันเถอะไอ้จงอิน"
"ห๊ะ!! หมอนี้ด้วยหรอ!!" ผมตกใจหน้าเหวอชี้นิ้วไปทางจงอิน แต่หันไปถามชานยอล ดูมันยืนกอดอกยิ้มแบบนั้นอีกละ น่าหงุดหงิดจริงๆ ชิ!
"ก็ใช่ไง จะอ้าปากหวอทำไมเนี้ยคยองซูก็ไปด้วยกัน 4 คนนี้แหละ" ชานยอลพูดจบก็ลากแบคฮยอนเดินออกไปทันที
"จะไปหรือยัง? ไม่หิวหรอ?" เสียงเรียบ เย็นสันหลังวาบ โค้งตัวลงมากระซิบข้างใบหูของผม ผมสะดุ้งเฮือกไม่ตอบอะไรวิ่งตามชานยอลและแบคฮยอนไป
ผมวิ่งออกมาเดินตามหลังชานยอลและแบคฮยอนทันจนได้ เฮ้อ.. ผมเป็นไรเนี้ย? ขนลุกแปลกๆ น่ากลัวชะมัดผู้ชายคนนี้
"ก๊ากๆๆ ฮ่าๆๆ น่าสนุกแฮะ แม่งกลัวจนตัวสั่นเลย" ผมหลุดขำออกมาทั้งๆที่จะว่าเก๊กขรึมไม่ขำละเชียว น่าสนใจดีนี่คยองซู หึหึหึ
ณ โรงอาหาร
ผมนั่งข้างแบคฮยอน ดูคนตัวเล็กข้างๆเป็นอย่างดี เพราะผมรู้สึกถูกใจแบคฮยอนมาก
ผมคิดเนื้อของผมใส่ในจานแบคฮยอนจนสองคนตรงข้ามผมมองสังเกตผมเป็นระยะ
ผมไม่สนใจหรอกครับ แหะๆๆ..
"พอแล้วหน่าชานยอล ชั้นกินไม่หมดหรอก นายกินเถอะ" ร่างเล็กยกมือห้ามผม
"กินเยอะๆสิแบคฮยอน ตัวนายยิ่งเล็กๆอยู่ จะมีแรงไปสู้ใครเค้าได้" ผมพูดพลางเอื้อมมือไปคีบเนื้อจากจานของจงอินไปใส่ในจานแบคฮยอน
"เห้ย! ไรมึงว่ะเนี้ย? เนื้อมึงหมดแล้วก็ไปซื้อใหม่ดิว่ะ ยุ่งไรจานกู?" จงอินทำหน้าตางงๆ พูดออกมา
"มึงลืมเหรอ? มึงบอกจะเลี้ยงข้าวกลางวันกูทั้งอาทิตย์เพื่อให้กูหายงอนมึงไง" ผมพูดย้ำเตือนความจำมัน
"เออหว่ะ ลืมเลยกู" จงอินพูดจบก็ล้วงกระเป๋ากางเกงล้วงเงินให้ผม
"ห๊ะ! อะไรว่ะ" ผมถามมัน
"อ่ะ เอาไปซื้อเอง จะได้ไม่ต้องมาหยิบในจานกู" จงอินยืนเงินให้ผม ผมทำท่าจะลุกขึ้นไปซื้อเนื้อย่างทรงเครื่อง กับ ซุปกิมจิ
แต่ต้องนั่งลงเพราะแบคฮยอนกระชากแขนผมให้นั่งลง
"พอเหอะชานยอล ชั้นอิ่มแล้วอ่ะ ถ้านายไปซื้อนายก็กินกับจงอินนะ" แบคฮยอนพูดกับผมพร้อมสายตาที่อ้อนวอน
"โอเคๆ ชั้นไปซื้อมากินเองนี่แหละ คยองซูเอาไรเพิ่มมั้ย?" ผมพูดกับแบคฮยอนเสร็จก็หันไปถามคยองซูทันที แต่จงอินก็ตอบแทน
"ขอยาปลุกเซ็กส์ให้กูกับคยองซูคนละขวดละกัน"
พร๊วดดดดดดด!!!! แค่ก แค่กๆ ๆๆ ..
"น้ำๆๆ น้ำ แค่กๆ รีบไปซื้อน้ำมาสิโว้ยยย แค่กๆ " คยองซูสำลักข้าวกับคำที่ไอ้จงอินพูดละครับ ผมรีบวิ่งไปซื้อน้ำให้คยองซู
"อ่ะ น้ำ" ผมยื่นในให้คยองซูอย่างรีบร้อน
"พูดเล่นแค่นี้ถึงกับสำลักเลยหรอ คยองซูววว.." ผมเป็นเพื่อนกับมันมา 6 ปี ได้ยินเสียงและแววตาแบบนี้ก็ขนลุกเหมือนกันแหละครับ
แต้ง แต่ง แตง แต่ง ..
เสียงออดเลิกเรียนดัง
ผมก็รีบเก็บของจนเสร็จ บอกลาชานยอล แบคฮยอน และ จงอิน (-////-) ก็ปลีกตัวออกมาทันที ผมรีบกลับบ้านเพราะพี่คริสมักจะกลับเร็วเสมอ
ผมแค่อยากไปถึงบ้านก่อนพี่คริสจะมาถึง เพื่อให้เค้าเบาใจว่าผมไม่ถเลถไลไปไหน
ผมเดินออกมาถึงหน้าโรงเรียน อ่ะ! ซวยชะมัด ดันเจอโจทย์เก่า ดูเหมือนพวกมันจะดักรอผมด้วยซ้ำ
ผมส่งสัญญาณให้จุนฮยองว่าตามมา ตอนนี้ผมเดินนำพวกมันอยู่ พวกมันเดินตามจนผมวิ่งหนีไม่ได้
ผมเดินมาถึงสวนสาธารณะประจันหน้ากับพวกมัน มาเยอะกว่าเมื่อเช้าแหะ กะจะเอากูตายเลยเหรอเนี้ย?
- KAI'S PART
ผมเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆตามทางกลับบ้าน ผมเห็นเจ้าเตี้ยคยองซูเดินนำเด็กชุดนักเรียนโรงเรียนแจกุกจำนวน 6 - 7 คน
ดูท่าพวกมันยิ้มอย่างมีความสุข กลับกันกับเจ้าเตี้ยหน้าตาดูกังวล เลิกลัก มองซ้ายทีขวาที เหมือนหาทางหนี
ผมเดินตามพวกมันไปเรื่อยๆ ทิ้งระยะห่างไม่ให้พวกมันไหวตัวทัน เดินมาจนถึงสวนสาธารณะแถวบ้านผมพอดี ผมเลยแอบมองสถาณการณ์
"เห้ย! เมื่อเช้าแสบมากนะมึง ผลักกูแล้ววิ่งหนีงั้นหรอ? เหอะ" ผมพยายามเงี่ยหูฟัง
"กูไม่อยากจะมีเรื่องหว่ะ"
"ชิ! กูก็ไม่อยากหว่ะ แต่เมื่อเช้ากูทักดีๆ มึงจะผลักกูทำไม ห๊ะ!!"
"เหอะ ถึงกูไม่ผลักมึงแล้ววิ่งนะ มึงก็ต่อยกูอยู่ดี"
"เก่งนี่ เห้ย!!! พวกมึงจัดให้ลูกคุณหนูหน่อยดิ!!"
ผมทนไม่ไหวละครับ ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ ไอ้เตี้ยของผม ต้องเจ็บปางตายแน่ๆ
ตัวเล็กแค่นี้จะไหวเหรอ? ต้องเข้าไปช่วยซะหน่อยละ
"เห้ย!! 7 รุม 1 ไม่อ่อนไปหน่อยหรอว่ะ" ผมตะโกนไปหาพวกมัน ผมเก๊กเดินล้วงกระเป๋าเดินมายืนข้างๆคยองซู
"มึงเป็นใครว่ะ ? ไม่เกี่ยวกลับบ้านไปซะ!!"
"กูเป็นใครก็เรื่องของกู!!"
"จงอิน! กลับบ้านไปซะ ชั้นไม่อยากเห็นนายเดือดร้อน" คยองซูกัดฟันกระซิบผม
"ไม่เดือดร้อนหรอกหน่า นายอ่ะมีเรื่องต้องเคลียกับชั้นหลังจากนี้" ผมพูดจบ พวกมันก็วิ่งเข้ามา
พลั่ก! ตุ้บ! แอ้ก! อั่ก! ควับ!
จบไปแล้วครับสงคราม ผมกับคยองซูกอดคอพากันพยุงตัวที่บอบช้ำของผมและเจ้าเตี้ยเพื่อเดินไปที่บ้านผม
ผมเปิดประตูรั้วหน้าบ้าน เรียกเจ้าเตี้ยที่มีสภาพไม่ต่างจากผม หมอนั้นคิ้วแตก ปากแตกทั้งสองข้าง มีรอยช้ำแถวดวงตาโตๆ
ผมสังเกตได้ว่าเจ้าเตี้ยคงถูกกระทืบที่ท้องแน่ๆ เพราะหมอนั้นกุมมือที่ท้องตลอดเวลา แต่สภาพไม่ต่างจากผม
แต่ผมเจ็บขาข้างซ้ายมากกว่า เพราะพวกนั้นตีผมด้วยไม้ที่หยิบมาจากแถวๆนั้น
"ที่บ้านนายไม่มีใครอยู่หรอ?" เสียงเล็กๆของคยองซูถามขึ้นมา
"อ่า.. ใช่ พ่อกับแม่ชั้นไปทำงานที่ต่างประเทศหน่ะ ชั้นลูกคนเดียว เลยอยู่ที่บ้านคนเดียว แต่ก็มีลุงข้างบ้านคอยดูแล"
"เหมือนชั้นเลย แต่ชั้นมีพี่ชาย ที่บ้านที่เมดอีก 3 คนหน่ะ นายคงรู้จักพี่ชายชั้น"
ผมทำหน้างงๆ ผมจะรู้จักพี่ชายหมอนี้ได้ยังไง ?
"พี่ชายชั้นชื่อ คริส สอนภาษาจีนอยู่ที่โรงเรียนเราไง"
"ห้ะ! ครูคริสที่เป็นฝ่ายปกครองด้วยหน่ะหรอ" ผมทำตาโตถามคยองซูอย่างตกใจ คยองซูพยักหน้าเป็นคำตอบว่าใช่
ถึงว่าหล่ะทำไมวันที่ผมแกล้งชานยอลดูหมอนี่จะไม่กลัวเลย
"ทำไมวันนั้นที่ชั้นแกล้งชานยอล นายไม่ตกใจเลยหละทั้งๆที่เค้าเป็นพี่ชายนาย" ผมถามด้วยความสงสัย
"ก็พี่ชายออกไปโรงเรียนก่อนชั้นตั้งครุ่งชั่วโมง ตอนนั้นคงถึงโรงเรียนไปนานละ"
"อ่อ นั้นสินะ" ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ ลุกขึ้นจากโซฟาไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาเพื่อเช็ดแผลให้อีกคน
-KAI'S PART END.
"ถอดเสื้อซะ ชั้นจะทายาให้" จงอินเดินมาทางผม ร่างกายเปลือยท่อนบนของจงอินช้ำระบมไปหมด
แต่ผมก็หน้าแดงเพราะเขิน เขินอะไรนายเนี้ยคยองซู
"อ่าห้ะ" ผมขานรับอย่างเข้าใจ ปลดกระดุมถอดเสื้อออก ผมก้มลงมองรอยช้ำของตัวเองและส่ายหน้าไปมาเบาๆ
"จงอิน.. จงอิน! เห้ยจงอิน!!" ผมเรียกคนตรงหน้าที่จ้องมองผม จงอินสะดุ้งเล็กน้อยและหยิบยาแก้ฟกช้ำมาทาให้ผม
และผมก็ทาให้เค้า
เงียบอึดอัดเหลือเกิน ผมควรจะพูดไรดี ทำไงดี ผมคิดพลางทายาให้จงอิน
"จงอิน" ผมเรียกคนตรงหน้า
"หืม?"
"ขะ..ขอบใจนะ" ผมพูดเสียงเบา เบาจนไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะได้ยินหรือเปล่า
"มะ..ไม่เป็นไร" จงอินตอบผมด้วยเสียงที่เบาเหมือนกัน แต่ผมก็ได้ยิน ผมอมยิ้มกลั้นหัวเราะเพราะคนตรงหน้าผมหน้าแดง
ถึงแม้จะมีรอยช้ำบนหน้าแต่ผมก็ดูออก
"ขำอะไร?" จงอินถามผม
"ขำนายไง หน้าแดงทำไม?"
"นายก็หน้าแดง" ผมถึงกับชะงักเล็กน้อย รีบทายาบนตัวจงอิน
"นี่ ขอไรอย่างเป็นการตอบแทนได้ป่ะ?" จงอินหยุดทายาบนตัวผม แล้วถามขึ้นมา
"ไม่ได้" ผมรีบตอบเพราะคนตรงหน้ามีท่าทางมีเลศนัย
"อ่า คนอุตสาห์เข้าไปช่วย" จงอินจิ๊ปากไม่พอใจ ส่ายหัวเบาๆ
"ก็ขอบใจแล้วไง ขอบใจ ขอบใจ ขอบใจ" ผมพูดซ้ำไปมาหลายรอบ
"ไม่เอา!"
"จะเอาอะไรอีก ชั้นขอบใจนายไปหลายล้านรอบแล้วนะ!" ผมพูดอย่างหงุดหงิด
"จะเอานายไง"
to be continued
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอคอมเม้นเพื่อกำลังใจเขียนหน่อยนะ ถึงจะเขียนไม่ได้เรื่องก็เถอะ 55555555555'
เขียนผิดเยอะ ขี้เกียจแก้อ่ะ ขอโทษนะ ฮ่าๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น