คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Danger! - 1
Danger 1
แสงไฟสลัวๆที่สาดส่องไปทั่วผับนั้นไม่ได้เรียกความสนใจจากผู้คนในผับเท่ากับร่างบางอยาง
ลู่หานและคยองซูได้เลย ตั้งแต่ที่ทั้งสองร่างย่างกายเข้ามาในผับแห่งนี้ก็ต่างเป็นเป้าสายตาของผู้คน
ที่อยู่ภายในผับแห่งนี้
“มองบ้าอะไรกันก็ ไม่รู้ไม่เคยเห็นคนรึยังไง?”
เสียงของคยองซูเดินเดินบ่นมาตลอดทางเลยอดทำให้ลู่หานสายหน้าไปมาอย่างเอือมระอานิสัยเพื่อนสนิทของตัวเอง
“นี่นายเป็นคนชวนฉันมาเองน่ะคยองซู แล้วยังจะมาบ่นให้ฉันฟังอีก”
ร่างบางว่าแล้วก็เดินนำหน้าคยองซูไปนั่งที่โต๊ะที่ตัวเองนั้นเล็งเอาไว้ทันที โต๊ะที่ร่างบางเลือกนั้นค่อนข้างที่จะเป็นส่วนตัวเพราะผู้คนไม่ค่อยจะเดินผ่านมาทางนี้เสียเท่าไหร่ เมื่อทั้งสองได้นั่งลงแล้วทั้งสองก็เลือกเครื่องดื่มตามความชอบของแต่ละคน นั่งมาได้สักพักคยองซูก็รู้สึกเบื่อๆเลยชวนลู่หานออกไปเต้น
“ลู่หานออกไปเต้นกับฉันหน่อยสิ่ ฉันอยากจะออกไปเต้นให้หายเซ็งอะ”
คยองซูอ้อนเพื่อนสนิทให้ออกไปเต้นกับเค้าด้วย
“ไม่เอาหรอกคยองซู คยองก้อรู้นิ่ว่าฉันไม่ชอบที่แบบนี้สักเท่าไหร่ ฉันขอบายน่ะคยองไปเถอะเดียวฉันนั่งรออยู๋ที่โต๊ะนี้แหละ”
ร่างบางว่าแล้วส่งยิ้มบางๆไปให้เพื่อนสนิท
“ก็ได้ แต่นายห้ามลุกไปไหนเด็ดขาดคนเดียวน่ะ! ถ้าจะไปไหนก็ไปตามฉันก่อนน่ะเข้าใจมั้ย”
คนตัวเล็กพูดออกมาอย่างเป็นห่วงเพื่อนตัวเองความจริงคยองก็ไม่อยากทิ้งลู่หานไว้หรอก แต่คยองนั่งเฉยๆมาน่าเบื่อนี่หน่า
“โอเค ถ้าฉันจะไปไหนฉันจะเรียกนาย”
เมื่อได้ยินว่าลู่หานตอบตกลงแล้ว คยองซูก็เดินไปที่ฟลอร์ทันที
เมื่อนั่งมาได้สักพักร่างบางก็เกิดอาการอยากเข้าห้องน้ำ ถ้าจะเดินไปเรียกคยองซู ก็คงจะไม่สะดวกเพราะมันไม่ไหวจริงๆแล้ว ‘คงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกมั้ง’ เมื่อร่างบางคิดได้อย่างนั้นจึงเดินไปเข้าห้องน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะของเค้าสักเท่าไหร่ ร่างบางคงจะไม่รู้ว่าการเข้าห้องน้ำครั้งนี้จะนำหายนะมาให้ร่างบางได้มากขนาดไหน
ร่างสูงโปร่งเข้ากันได้ดีกับใบหน้าที่งดงามราวกับรูปปั้นประติมากรรมชั้นดีจมูกโด่งเป็นสันไร้การเสริมใดๆทั้งสิ้น ดวงตาคู่คมที่เพียงแค่มองก็สามารถทำให้หลายๆคนอ่อนยวบให้เค้าเพียงในพริบตา ริมฝีปากสีชมพูอ่อนที่ใครๆก็อยากได้เนเจ้าของ เค้าคนนั้นชื่อว่า โอเซฮุน เจ้าของธุรกิจชั้นนำมากมายในเกาหลี รวมถึงทั้งผับที่ทุกคนกำลังอยู่อยู่ที่นี้ด้วยล่ะ รวยระดับล้นฟ้าเลยล่ะ ถ้าไม่ได้ทำงานก็คงอยู่ได้แบบสบายๆเลย ตอนนี้ร่างสูงโปร่งกำลังนั่งอยู่บนห้องทำงานของเค้าซึ่งสามารถมองเห็นได้ท้งทั่วร้าน ถ้าคนข้างบนมองมาด้านล่างก็จะเห็นหมดทุกมุมทุกพื้นที่ของร้าน ถ้าคนข้างล่างมองมาก็จะเห็นเพียงแค่แผ่นฟิล์มสีดำสนิท
“เหม่อเชี่ยอะไรของมึงว่ะ”
ร่างสูงของ ปาร์ค ชานยอล ที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและหุ้นส่วนหลายๆกิจการของเซฮุนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของเค้านั้นมัวแต่เหม่อมองลงไปข้างล่าง ทำให้ความสอดรู้สอดเห็นของชานยอลเกิดขึ้นจึงมองตามสายตาเพื่อนสนิทของตัวเองลงไป ก็พบกับร่างบางที่เค้าไม่ค่อยคุ้นหน้าสักเท่าไหร่ สงสัยจะพึ่งเคยมาครั้งแรก ใบหน้าของร่างบางนั้นจัดได้ว่าสวยงามมากเลยล่ะ ตอนนี้ร่างบางถูกชายกลุ่มนึงรุมอยู่ที่ทางเข้าห้องน้ำ ชานยอลเห็นว่าร่างบางสั่นเล็กน้อยด้วยแหละ
“ไม่ไปชวยเค้าเหรอ กูว่าอีกไม่นานเค้าของเสร็จไอพวกขี้เมานั้นแน่ๆ”
ชานยอลพูดแหย่ร่างสูงเล่นเพราะดูท่าแล้ว เซฮุนเพื่อนเค้าคงชอบร่างบางอยู่ไม่น้อย เพราะปกติแล้วไอเซฮุนมันเคยสนใจใครที่ไหนล่ะ จะเป็นตาย ร้ายดียังไงมันก็ม่สนหรอก
“ก็เรื่องของเค้าดิ่ว่ะ กูไม่รู้จักเค้าจะไปช่วยเค้าทำไม”
ร่างสูงว่าแลเวหันหน้าไปหาชานยอลเป็นเชิงบอกว่า กูไม่ได้สนใจเค้าสักหน่อย
“มึงแน่ใจเหรอว่ะว่าจะไม่ไปช่วยเค้าอะ สงสัยป่านนี้คงเสร็จพวกนั้นไปแล้วมั้งเห็นว่าลากเข้าไปทำในห้องน้ำด้วยนิ่”
พรึบ!
เซฮุนหันควับไปที่ทางเดินห้องน้ำทันที และตอนนี้ร่างบางที่เค้าเฝ้าดูอยู่นานนั้นก็ไม่ได้อยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำแล้วรวมถึงพวกขี้เมานั้นด้วย
“ถ้ามึงไม่สนใจน้องเค้าก็ไม่เป็ฯไรป่านนี้สงสัยคงโดนรุมโทรมไปแล้วมะ…..”
พรึบ!
ไม่ทันที่ชานยอลจะได้พูดจบร่างสูงโปร่งของเซฮุนก็รีบออกไปจากห้องนี้ทันที จึงทำให้ชานยอลยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ
สวัสดีครับผมเซฮุนเองครับ วันนี้ผมร็สึกเบื่อๆเลยชวนไอชานยอลมาดื่มเป็นเพื่อนผมครับแต่แล้วสายตาผมก็เห็นผู้ชายคนนึงซึ่งผมไม่ค่อยคุ้นหน้าสักเท่าไหร่สงสัยจะพึ่งเคยมาที่นี่ทั้งแรก เค้าเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนตัวเล็กของเค้าครับผมจ้องมองเค้ามาตั้งแต่ที่เค้าเดินเข้ามาในผับของผมจนกระทั้งเพื่อนตัวเล็กของเค้าออกไปเต้นและร่างบางที่ผมเฝ้ามองมาอยู่น่าเดินข้าไปในห้องน้ำ ร่างบางนั้นจัดได้ว่าเป็นคนที่เพอร์เฟคมากเลยล่ะครับ แต่แล้วพอร่างบางออกมาจากในห้องน้ำผมก็เห็นว่ามีพวกขี้เมากำลังรุมล้อมร่างบางอยู่ แค่ดูด้วยตาเปล่าก็รู้ว่าร่างบางที่ผมเฝ้ามองอยู่ออกอาการกลัวมากเลยล่ะครับ ตัวสั่นเล็กน้อย หน้าที่เคยอมชมพูแต่ตอนนี้มันค่อยๆซีดลงทุกที ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันน่ะว่าทำไมผมถึงได้เฝ้ามองร่างบางตั้งแต่ที่เดินมาจากประตูผับแล้วซึ่งปกติผมนั้นไม่ค่อยจะสนใจใครนักส่วนมากจะมีแต่คนมาถวายตัวให้ผมองทั้งนั้น
เหมือนไอชานยอลจะรู้ว่าผมค่อนข้างที่จะสนใจร่างบางอยู่ไม่น้อย ผมรู้สึกว่ามันเหมือนจะพูดแหย่ให้ผมลงไปช่วยร่างบางสักเหลือเกินซึ่งมันก็ทำให้ผมคลาดสายตาไปจากร่างบางสักพัก
ไอชานยอลบอกว่าร่างบางของผมโดนไอพวกบ้านั้นเอาตัวเข้าไปในห้องน้ำ ไม่ทันที่ไอชานยอลจะได้พูดจบผมก็ลุกพรวดออกมาจากในห้องอย่างรวดเร็วแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ตึง!
ผมเปิดประตูออกไปอย่างแรกสิ่งแรกที่ผมเห็นคนคือร่างบางตรงหน้าผมกำลังถูกพวกบ้านั้นเอาผ้ายัดใส่ปากเพื่อไม่ให้มีเสียเร็ดรอดออกไปและกำลังจะจับร่างบางถอดเสื้อผ้าอยู่ ร่างบางบางดิ้นพล่านไปมาและสายตาของร่างบางก็มองมาที่ผมด้วยสายตาที่เว้าวอนราวกับเป็นเหมือนบอกกับผมนัยๆว่า 'ช่วยผมด้วย'
“อยู่นิ่งๆสิ่ว่ะ เดียวก็ตบสิ่เลยนิ่” หนี่งในกลุ่มนั้นพูดอย่างอารมณ์เสียเมื่อเห็นร่างบางดิ้นไปมา
“อย่าน่ะเว้ยเดียวของสวยๆงามๆจะเสียหายหมด” เพื่อนพวกมันพูดออกมาแล้วใช้สายตามองร่างบางตรงหน้าอย่างหยาบคายและจาบจ้วง
“หน้าอย่างมึงมันทุเรศมากพออยู่แล้วถ้ามันจะมีร่องรอยจากกูอยู่บนหน้าพวกมึงสักหน่อยคงจะไม่เป็นไรใช่มั้ย”
ผมเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่เรี่ยบนิ่งแต่มันแผงความความน่ากลัวที่คนฟังยังต้องผวา
“แล้วมึงเสือกเหี้ยอะไรด้วยล่ะ เรื่องของพวกกู หรืออยากแจมด้วย? ก็ได้น่ะอีนี้คงจะรับไหว”
ปึ่ก!!!!
หลังจากที่พวกมันพูดจบผมก็ตรงเข้าไปชกมันทันที
“เฮ้ยมึงอย่างลองดีใช่มั้ยได้ เดียวกูจัดให้” หลังจากที่พวกมันพูดจบพวกมันทุกตัวก็เข้ามาเพื่อหวังจะชกผม แต่ขอโทษเหอะจะมีเรื่องกับใครก็ได้แต่อย่ามีเรื่องกับ โอเซฮุน อดีตนักเทควันโดสายดำอย่างผม
หลังจากที่ผมชกกับพวกมันไม่นานพวกมันก็ล้มลงไปกองที่แทบเท้าผมทุกตัว ผมยิ้มเยาะกับความสมเพศของพวกมันที่จะมารุมผม รู้จักโอเซฮูนน้อยไปสักแล้วผมรีบเดินเข้าไปหาร่างบางที่นอนกัดปากตัวเองเหมือนกับพยายามสะกดกั้นอะไรสักอย่างนึง
“นายไหวมั้ย” ผมถามเค้าได้ความเป็นห่วงและเอื้อมมือไปแตะบนตัวเค้า
“อะ…อย่า แตะตัวผม” ร่างบางตรงหน้าผมเหมือนกับโดนยาอะไรเข้าไปสักอย่างเลย
โดนยาเหรอ?
“นี่นายพวกมันให้นายกินอะไรเข้าไปรึเปล่า”ผมถามร่างบางอย่างสงสัยเพราะอาการมันเหมือนกับคนโดนยาปลุกเลย
“เอือก…ฉะ..ฉันไม่รู้ นะ…..นายจูบฉันที”
ร่างบางว่าแล้วส่งสายตาหยาดเยิ้มมาให้ผมมือของเค้าเริ่มที่จะไม่อยู่สุขค่อยๆไล้มือมาที่แผงอกกำยำของผมความรู้สึกบางอย่างของผมเริ่มก่อตัวขึ้นมาแล้วล่ะ อ่ะๆ อย่ามองผมแบบนั้นน่ะก็ผมเป็นผู้ชายนิ่ใช่ว่าจะมีความอดทนมากส่ะเท่าไหร่
“นายชื่ออะไรน่ะ”
“อ่ะ…ลู่หาน ฉันชื่อเสี่ยวลู่หาน”
ลู่หาน ที่แปลว่ากวางเหรอ?
“บ้านนายอยู่ไหนเดียวฉันจะไปส่ง” ผมถามเค้าด้วยความหวังดีแล้วจับให้เค้านั่งพิงกับกำแพงห้องน้ำ
“ฉะ….ฉันไม่ อ่ะ...รู้ “ลู่หานเปล่งเสียงออกมาอย่างทรมาน คงไม่ต้องบอกก็รู้สิ่น่ะว่าทรมานเรื่องอะไร ยาคงออกฤทธิ์เต็มที่แล้วล่ะ
“แล้วนายมากับคะ…..อื้อ อ..”
ไม่ทันที่เซฮุนจะได้พูดจบลู่หานกับรั้งท้ายทอยของเซฮุนมาจูบอย่างดูดดื่ม ความหอมละมุนและอ่อนหวามจากลิ้นเล็กๆของลู่หานมันทำให้เซฮุนเคลิ้มไปกับจูบหวานๆของร่างบางที่มอบให้เซฮุน
“ฉันชักจะติดใจนายเข้าและสิ่ กวางน้อยของฉัน”
“จูบ ผะ..ผมอีก..อะ…ร้อนผะ..ผมร้อน”
ลู่หานไม่ว่าเปล่าเค้าพยายามใช้มือเรียวเล็กของเจ้าตัวปลดกระดุมออก ทำให้ผมได้เห็นแผ่นอกความเนียนสะอาดตา ไร้ร่องรอยอะไรทั้งสิ้น
เอือก!!
ผมอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ลู่หานตรงหน้าผมมันช่างยั่วยวนอะไรขนาดนั้น ร่างเล็กของลู่หานที่กำลังนั่งพิงกำพงอยู่นั่งกัดปากด้วยความทรมาน สภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเผยให้เห็นอกขาวๆนั้น เห็ฯแค่นี้ผมก็แทบแตกแล้ว ถ้าใครได้มาเห็นแบบผมก็คงจะเป็นไม่ต่างจากผม ในเมื่อเค้าเป็นคนยั่วผมเองผมนี้แหละจะสนองให้เค้าลุกไม่ขึ้นจากเตียงเลย
“ฉันสามารถช่วยนายได้น้า” ผมพูดเหมือนกับผู้ใหญ่หลอกใช้เด็ก
“ชะ…ช่วยผมด้วย”ลู่หานเอ่ยออกมาอย่างทรมาน
“ฉันช่วยนายได้น่ะแต่…”
“ตะ..แต่อะไร” ลู่หานเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ตอนนี่สติของลู่หานเริ่มที่จะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
“นายจะยอมให้ฉันทำกับนายทุกๆอย่างรึเปล่าล่ะ” เซฮุนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เจ้าเลห์
“ยอม อะ.. ช่วยผมด้วย” ร่างบางเอ่ยออกมาโดยไม่ร็เลยว่าได้หลงกับดักของโอเซฮุนเข้าแล้ว
“หึ! จะมาเสียใจทีหลังไม่ได้น่ะ กวางน้อยเจ้ายั่วของฉัน”
จบคำเซฮุนก็อุ้มลู่หานขึ้นมาในแขนแกร่งด้วยท่าเจ้าสาวทันที ก่อนออกจากผับเซฮุนก็ไม่วายให้การ์ดแถวนั้นขึ้นไปบอกกับานยอลว่าเค้าจะกลับบ้านเลย จะขึ้นไปบอกให้เสียเวลาทำไมล่ะในเมื่อตอนนี้เค้ามีคนที่น่าสนใจเยอะกว่าชานยอล
2 Be Con
จบไปแล้วกับตอนที่หนึ่งน้า เหนื่อยมากเบย ช่วยเม้นให้หน่อยน้าเค้าอยากรู้ว่ามันต้องแก้ไขตรงไหนง่ะ ขอบคุณที่ติดตามน้า
ความคิดเห็น