ระบำไฟ

ลำดับตอนที่ #8 : โรคร้ายของจุลนิล

 อังศุมาลีมองเพื่อนสาวที่นั่งตาลอยอยู่บนเก้าอี้ข้างตัวเธอด้วยความกังวลใจ หญิงสาวเดาว่าเก็จไพลินคงจะรู้เรื่องราวของพี่สาวเธอแล้ว

“ลินๆ ไม่ดีใจเหรอ วันนี้เรานัดคุณธัชธีร์มาดูแบบร้านกันนะ” อังศุมาลีพูดกับเพื่อนสาว เก็จไพลินพยักหน้าสั้นๆและไม่พูดอะไร

ณ เวลานี้ เก็จไพลินรู้สึกอ่อนล้าไปหมด รู้สึกเหมือนทั้งโลกมีเมฆฆดำปกคลุม มีก้องแข็งจุกอยู่ที่คอ เหมือนมันจะหลุดออกมาแต่กลับติดอยู่อย่างนั้น

“นั่นไง คุณธัชธีร์มาแล้ว” โปร่งรวีซึ่งนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะพูดขึ้น หลังเห็นร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาที่โต๊ะ ธัชธีร์โบกมือทักทายสามสาว แต่นั้นใดนั้น ร่างของเก็จไพลินก็เซลงจนตกเก้าอี้ ทั้งสามต้องรีบเข้าไปประคองไว้

“คุณลิน  คุณลินครับ”

....................................................................................................

“คนไข้มีเรื่องให้คิดมากจนเกิดความเครียด ร่างกายอ่อนแอ และหมดสติไปน่ะครับ นอนพักสักคืนก็คงกลับได้”  คุณหมอพูดกับคนทั้งสามที่โรงพยาบาล

“ค่ะ ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ” โปร่งรวีพูดกับ ก่อนที่คุณหมอจะขอตัว

ทั้งสามเดินเข้าไปหาเก็จไพลินที่ห้อง ขณะที่เก็จไพลินกำลังรู้สึกตัวพอดี ธัชธีร์เข้าไปหาเก็จไพลินและพูดกับเธอ

“คุณลินมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ ให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ”

ขณะนั้นอารมณ์ของเก็จไพลินกำลังขึ้น กำลังอยากระบายทุกสิ่งทุกอย่างออกมา คำพูดทุกอย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้น จึงพรั่งพรูออกจากปากเธอจนหมดสิ้น โปร่งรวีและอังศุมาลีมองเพื่อนด้วยความสงสาร

ธัชธีร์นั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วบอกกับเก็จไพลิน

“คือ ผมรู้จักกับจิตแพทย์คนหนึ่ง เธอเป็นหมอรักษาน้องสาวของผมอยู่ครับ ผมว่าน่าจะลองให้เธอช่วยพี่สาวของคุณดูนะครับ”

“น้องสาวคุณ เป็นอะไรเหรอคะ”

“น้องสาวของผม มีอาการมาโซคิสม์”

“มาโซคิสม์!!!” สามสาวอุทานพร้อมกัน

“โรคชอบตอบรับการกระทำรุนแรง...” โปร่งระวีพูด

“ทางเพศ” อังศุมาลินพูดต่อ พร้อมทำหน้าเหยเก

“ใช่ครับ น้องสาวผมเป็นโรคนี้มานานแล้ว แต่ผมเพิ่งจะรู้ไม่นานนี้เอง จึงไปรักษากับคุณหมอ ชฎาพัชร์”

“ถ้าชวนพี่พลอยไป พี่พลอยคงไม่ไปหรอกค่ะ” เก็จไพลินพูด

“ลินจะลองไปคุยกับคุณหมอเองก่อนดีกว่า”