ระบำไฟ

ลำดับตอนที่ #7 : ช็อก!!!

 “นี่ยัยอัง แกจะบอกยัยลินเรื่องนั้นไหม” โปร่งรวีถามอังศุมาลินขณะขับรถกลับบ้าน หลังจากทั้งสองเห็นเหตุการณ์ ปอบ หวีด สยอง เข้าสิงร่างพลอยโกเมนเมื่อสักครู่

“ฉันไม่กล้าบอกอ่ะ ขืนพี่พลอยรู้ต้องมากินตับฉันแน่เลย บรื๋อ!! น่ากลัว แกเห็นสายตาที่พี่พลอยมองเราสองคนไหม ฉันล่ะกลัวจริงๆ ว่าพี่พลอยจะไม่กินพวกเราแค่เลือด แต่จะกินตับด้วย”

ทั้งสองนั่งกลัวไปตลอดทาง และรีบบึ่งรถให้ถึงบ้านให้เร็วที่สุด

.....................................................

เก็จไพลินพบตัวเองนอนอยู่ในห้องกลางดึก เธอจ้องมองแผลที่แขนตัวเองและย้อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเย็นวันนี้ หญิงสาวสลบมานานจึงไม่สามารถข่มตาหลับต่อได้ จึงออกไปเดินเล่นที่ระเบียง(อีกแล้ว)

คืนนี้เป็นคืนเดือนเพ็ญ  เก็จไพลินจ้องมองดวงจันทร์ที่ส่องแสงนวลสวยงาม ในสวนที่คืนก่อนมืดสนิท แต่ตอนนี้เห็นพรรณไม้เป็นสีมัวๆ  และกรงนกที่แขวนไว้ตามกิ่งไม้ในสวน

แต่ว่า!!

สิ่งที่หล่อนเห็น

ไม่ได้มีเพียงแค่ดอกไม้เท่านั้น

หญิงสาวเห็นเงาคนตะคุ่มอยู่แถวต้นนกยูง ต้นที่ใหญ่ที่สุดในสวน

‘หรือว่าจะเป็นขโมย’

เก็จไพลินคิดในใจ

ไม่ได้การแล้ว หล่อนต้องรีบลงไปที่สวนให้เร็วที่สุด เพื่อขัดขวางการกระทำของโจรนั่น

เก็จไพลินค่อยเดินมาเรื่อยๆ ตามทางเดินในสวน เธอแอบอยู่หลังพุ่มดอกบานบุรีใกล้ต้นนกยูง เพื่อเฝ้าคอยดูการกระทำของโจร

แต่ถ้าฟ้าผ่าลงมา เธอคงรู้สึกตกใจน้อยกว่านี้.....

บุคคลที่เธอเห็น…

ไม่ใช่โจร

ไม่ใช่ขโมย

หรือตีนแมวที่ไหน...

แต่คือพี่สาวของเธอเอง

แต่ถ้าเธอเห็นพี่สาวเธอยืนชมต้นไม้อยู่เฉยๆ เธอคงเข้าไปร่วมสมทบด้วยแล้ว

แต่กริยาที่พี่สาวเธอกำลังทำอยู่ก็คือ

กัดกินนกที่อยู่ในกรงทีละตัวสองตัว

เก็จไพลินแทบจะร้องกรี๊ดออกมา  หากเธอข่มใจไว้ได้  หญิงสาวค่อยๆเดินขึ้นบ้าน น้ำตาเอ่อไหลอาบแก้ม มือปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงนั้นดังออกมา

‘พี่พลอยเป็นอะไร ทำไมถึงต้องทำอย่างนี้’

คืนนั้นหญิงสาวนอนไม่หลับทั้งคืน น้ำตาไหลออกจากดวงเนตรไม่ยอมหยุด พร้อมครุ่นคิดถึงถึงสาเหตุใด พี่สาวของเธอจึงต้องทำเช่นนี้

เธอพยายามโกหกตัวเอง

ว่านั่นภาพที่เธอเห็น..

ปากและแก้มของพี่สาวเธอ เต็มไปด้วยเลือดสดๆ

มันเป็นเพียงภาพลวง

เธอพยายามครั้งแล้วครั้งเล่า

จนเพลียหลับไปอีกครั้ง……..