ระบำไฟ

ลำดับตอนที่ #4 : แมวตาย

 เก็จไพลินขับรถกลับมาถึงบ้านด้วยอาการอ่อนแรง เธอค่อยถอยรถเก๋งคันหรูเข้าไปในลานจอดรถ แล้วเดินมายังตัวบ้าน

“เจ้าลิลลี่ เจ้าลิลลี่  ไปไหนนะ”  เก็จไพลินร้องเรียกแมวที่ตนเลี้ยงไว้ตั้งแต่มันยังเป็นลูกแมว ปกติแล้วเจ้าลิลลี่ต้องออกมาหาหล่อนอย่างดีใจทุกครั้งที่หล่อนกลับมาถึงบ้าน แต่คราวนี้กลับไร้วี่แววของมันโดยสิ้นเชิง เก็จไพลินค่อยก้าวเข้าในบ้าน

‘ทำไมบ้านถึงได้เงียบอย่างนี้นะ’

เก็จไพลินพึมพำกับตัวเอง

“นมหวีจ๊ะ นมหวี”

เก็จไพลินเรียกคนเก่าแก่ในบ้านซึ่งเป็นแม่นมของแม่เธอ

“ขา คุณลิน กลับมาแล้วเหรอคะ”

นมหวีเดินออกมาหาเก็จไพลินตามคำร้องเรียก เก็จไพลินยกมือไหว้และถาม

“พี่พลอยไม่อยู่เหรอจ๊ะ”

“เห็นเข้าห้องตั้งแต่คุณลินไปแล้ว ยังไม่ลงมาเลยจ้ะ” นมผ่อนตอบนายสาว

เก็จไพลินเดินขึ้นไปบนห้องเพื่อไปอาบน้ำ เธอรู้สึกเหนียวตัวเต็มทีแล้ว กระนั้นเธอก็เดินสวนพี่สาวตรงทางเดินระหว่างห้องนอนแต่ละห้อง

“อ้าว พี่พลอย นมหวีบอกว่าพี่พลอยเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องทั้งวัน ไม่สบายเหรอจ๊ะ”

“ข้า.. เอ่อ ฉันปวดหัวนิดหน่อยน่ะ” พลอยโกเมนพูดกับเก็จไพลินด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“แล้วกินยาหรือยัง เดี๋ยวลินไปหาให้เอาไหม”

“มิต้อง!” คราวนี้พลอยโกเมนพูดกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงตวาด เก็จไพลินตกใจมาก พลอยโกเมนเดินดุ่มๆลงบันไดไปโดยไม่สนใจน้องสาวอีกเลย

‘เป็นอะไรของเขา’ เก็จไพลินคิดในใจ

คืนนั้นเก็จไพลิน นอนไม่หลับทั้งคืนเพราะมัวแต่แปลกใจกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของพี่สาวในวันนี้  เธอตัดสินใจลุกขึ้นไปยืนนับดาวที่ระเบียงด้านนอก

“เมื่อไรฉันจะได้เจอคุณธัชธีร์อีกน้า” เก็จไพลินมองดูดาวแล้วเห็นภาพธัชธีร์ล่องลอยอยู่บนฟ้า

แต่ทันใดนั้น เริ่มมีกลิ่นๆหนึ่งลอยเข้ามาทางจมูกเธอ

ไม่ใช่กลิ่นดอกไม้ในสวนของคุณย่า....

กลิ่นนั้นระคายจมูกของเธออย่างมาก

กลิ่นนั้นเป็นกลิ่นของ

เลือด....

เก็จไพลินหันตามกลิ่นนั้นไป

สิ่งที่เธอเกาะอยู่ตรงขอบระเบียงนั่น...

“ลิลลี่ ไม่นะ ลิลลี่”