ระบำไฟ

ลำดับตอนที่ #3 : รักแรกพบของเก็จไพลิน

 “กลับได้แล้วล่ะจ้ะ แม่ลิน เดี๋ยวจะถึงบ้านมืดค่ำดึกดื่น” คุณยายทิพมณีพูดกับหลานรัก

“สวัสดีค่ะ คุณยาย สวัสดีค่ะ พี่เนตร” เก็จไพลินไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง

หญิงสาวเดินออกมาจากวัดอันสงบเงียบแห่งนั้นมาตามทางเดินที่สงบร่มเย็นไปด้วนต้นไม้ใหญ่ขนาบข้าง กลิ่นหอมของดอกไม้ชนิดต่างๆ รวยระรินเข้าสู่จมูกเธอ 

“คุณยายมาอยู่ที่นี่ ต้องมีความสุขมากแน่ๆ” สาวเจ้าพูดกับตัวเอง

เก็จไพลินขับรถออกมาจากวัดตามถนนเพื่อมุ่งสู่เมืองหลวง กลับบ้านของเธอ  ระหว่างนั้นเก็จไพลินก็นึกคิดเรื่องอะไรต่างเรื่อยเปื่อย จากนี้เธอจะมีชีวิตอย่างอิสระ ไม่ต้องอยู่ในการควบคุมของคุณยาย ตั้งแต่พ่อแม่ตายไปเธอต้องมาอยู่กับยาย คอยฟังคำจู้จี้ขี้บ่นของยาย เธอยังทนฟังได้ แต่พี่สาวของเธอนี่สิ ไม่พอใจอะไรเป็นต้องปรี๊ดแตกทุกที ความคิดของเก็จไพลินหยุดลงตรงนี้ กระเพาะของเธอเริ่มองการอาหารไปเลี้ยงแล้ว หญิงสาวเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันข้างทาง เดินเข้าร้านสะดวกซื้อเพื่อหาขนมปังสักชิ้นหรือบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสักถ้วยรับประทานรองท้อง

“ขนมปังทาเนย แล้วก็นมอีกกล่องหนึ่ง คงพอกระมัง แล้วค่อยไปหาอะไรกินพร้อมพี่พลอยที่บ้าน” เก็จไพลินพูดพลางหยิบของที่ตัวเองต้องการ

“มาคนเดียวเหรอคะ”  มีเสียงหวานๆเสียงหนึ่ง พูดอยู่ข้างตัวเธอ

“มาจากกรุงเทพค่ะ ทำธุระนิดหน่อย เสร็จแล้วก็กลับเลย” หล่อนตอบไปตามมารยาททางสังคม

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้หล่อนแปลกๆ จากนั้นก็เดินจากไป เก็จไพลินเดินไปที่แคชเชียร์เพื่อจ่ายเงินค่าสินค้า เมื่อถึงคิว หล่อนล้วงไปหยิบกระเป๋าสตางค์เพื่อจ่ายเงิน แต่ควานเท่าไรก็หาไม่เจอ หญิงสาวตกใจมาก ล้วงดูจนทั่ว และพึมพำกับตนเอง

“ต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ” เก็จไพลินเริ่มรู้ตัว

“เชิญท่านอื่นก่อนไหมคะ” แคชเชียร์หันมาพูดกับลูกค้าด้านหลังอย่างไม่สบอารมณ์ ในขณะที่เก็จไพลินกำลังวุ่นวายใจ  ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่อยู่ด้านหลังเธอก็เอ่ยขึ้น

“ให้ผมช่วยออกให้ก่อนก็ได้ครับ”  ชายหนุ่มคนนั้นพูดกับเธอ

เก็จไพลินรู้สึกดีใจยิ่งกว่าตอนเธอเรียนจบคณะอัญมณีวิทยาเสียอีก เธอรู้สึกขอบคุณชายหนุ่มผู้นี้เป็นอย่างมากที่ทำให้เธอได้มีวันนี้ (เวอร์ไปมั้ย!)

หลังจากธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็เดินออกมาจากมินิมาร์ทด้วยกัน  เก็จไพลินพูดกับเขา

“ขอบคุณมากนะคะ ดิฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณยังไง” เก็จไพลินตอบด้วยเสียงหวานสุดในชีวิต เธอเริ่มรู้สึกดีกับหนุ่มคนนี้เสียแล้ว

“เอาไว้ถ้าเราบังเอิญเจอกันอีก คุณค่อยใช้คืนผมละกันนะครับ” ชายหนุ่มพูด เขาเปิดประตูเตรียมขึ้นรถออก แต่หญิงสาวดึงเขาไว้เสียก่อน

“ขอโทษนะคะ ดิฉันยังไม่ทราบชื่อคุณเลย ดิฉัน... เก็จไพลินค่ะ จะเรียกสั้นๆว่าลินก็ด้ายยย”

“ผม ธัชธีร์ ครับ” เขาพูดจบก็ขึ้นรถจากไป เก็จไพลินมองดูรถที่แล่นออกไป มือประสานกันที่หน้าอก ยืนบิดตัวพร้อมพึมพำ

“คุณ ธัชธีร์....”