คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : { SAVE } ใบสมัครนางเอกยูชอน (แวมไพร์) [2]
ใบสมัครนางเอกยูชอน(แวมไพร์)
Tohoshingi
[Mic]
Now I see this way
ตอนนี้ฉันเห็นทางเส้นนี้
Is look like Purple line
มันเหมือนกับpurple line
gotta introduce myself
ต้องนำเสนอตัวเอง
[Jae]
세상을 만질수가없다면
เซซังอึล มันชิลซูกา ออบตามยอน
ถ้าโลกนี้จับต้องไม่ได้
나에겐보이지도않는다면
นาเอเกน โบอีจีโด ออนนึนดามยอน
ถ้าแสดงให้ฉันเห็นไม่ได้
어떻게 내가 틀렸다는 걸
ออตอดเค แนกา ทึลยอดกานึน กอล
알수 있을까
อัลซู อิดซึลก๊า
แล้วฉันจะรู้ได้ไง ว่าอะไรไม่ถูกต้อง
[Mic]
I really wanna touch myself
ฉันอยากสัมผัสถึงตนเอง
기적만을 바랄수도 없는 나
กีจักมานึล บารัลซูโด ออบนึน นา
ฉันไม่คาดหวังกับปาฏิหารย์
[Jae]
그렇게 간절했다면
กือรอดเก กันจลแฮดดามยอน
ถ้าตั้งใจจริงขนาดนั้น
다시 움직어야돼right now
ดาชี อุมชิกกอยาดเว right now
ตอนนี้ ก็ควรจะเคลื่อนไหวอีกครั้งได้แล้ว
[All]
purple line, let me set up my world (my world)
purple line ให้ฉันได้สร้างโลกของฉันเอง
누구도 걸어보지 못했던this way
นูกูโด กอบอโบจี มทแฮดดอน this way
เส้นทางที่ไม่มีใครเคยเดินผ่านไปได้
이제는 내 방식 다른 어떤 누구와도 같을 수 없어
อีเจนึน แน บังชิก ทารึน ออตอน นูกูวาโด กัดทึล ซู ออบซอ
ตอนนี้ ฉันมีวิธีที่ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ
나 보고 싶은건 my progression
นา โบโก ชิบอึนกอน my progression
ฉันอยากเห็นการก้าวหน้าของตัวเอง
나의 모든 믿음을 태워도 (끝까지)
นาเอ โมดึน มิดึมมึล แทวอโด (กึ้ดก๊าจี)
ฉันก้าวไปพร้อมๆกับทุกสิ่งที่ฉันเชื่อ (จนถึงที่สุด)
부딪혀서 이겨내는 순간의 purple line
บูดิดฮยอซอ อียอแนนึน ซุนกันเอ purple line
Purple Line แห่งเวลาที่ได้พุ่งเข้าชน แล้วนำชัยชนะมา
[Xiah]
시련을 거듭할수록
ชีรยอนอึน กอ ดึบฮันซูโรค
ยิ่งได้พิสูจน์ครั้งแล้วครั้งเล่า
내가 아닌 날경험할 수 있는것
แนกา อานิน นัล กยองฮอมฮัล ซู อีดนืนกด
ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่ตัวฉัน
이제껏 나를 넘어선 내가
อีเจก๊อด นารึล นอมออซอน แนกา
내겐 없었지
แนเกน ออบซอจี
จนตอนนี้ สำหรับฉัน ฉันยังเอาชนะตัวเองไม่ได้
[Min]
거스를 수 없지만
กอซือรึล ซู ออบจีมัน
시간은 다시 기회를 주고
ชีมันอึน ดาชี กีฮเวรึล จูโก
ถึงจะต่อต้านไม่ได้ แต่เวลา ก็ได้ให้โอกาสอีกครั้ง
[Xiah]
언젠가 지쳤을 내게
ออนเจนกา จีจยอดซึล แนเก
끝이 아니라고 말해 줘
กึ้ดชี อานีราโก มัลแฮ จวอ
วันนึง ที่ฉันจะหมดแรง ช่วยบอกฉันหน่อยว่ามันยังไม่สิ้นสุด
[All]
purple line, let me set up my world (my world)
purple line ให้ฉันได้สร้างโลกของฉันเอง
누구도 걸어보지 못했던this way
นูกูโด กอบอโบจี มทแฮดดอน this way
เส้นทางที่ไม่มีใครเคยเดินผ่านไปได้
이제는 내 방식 다른 어떤 누구와도 같을 수 없어
อีเจนึน แน บังชิก ทารึน ออตอน นูกูวาโด กัดทึล ซู ออบซอ
ตอนนี้ ฉันมีวิธีที่ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ
나 보고 싶은건 my progression
นา โบโก ชิบอึนกอน my progression
ฉันอยากเห็นการก้าวหน้าของตัวเอง
나의 모든 믿음을 태워도 (끝까지)
นาเอ โมดึน มิดึมมึล แทวอโด (กึ้ดก๊าจี)
ฉันก้าวไปพร้อมๆกับทุกสิ่งที่ฉันเชื่อ (จนถึงที่สุด)
부딪혀서 이겨내는 순간의 purple line
บูดิดฮยอซอ อียอแนนึน ซุนกันเอ purple line
Purple Line แห่งเวลาที่ได้พุ่งเข้าชน แล้วนำชัยชนะมา
[Jae]
내게 있어 소중했던 순간
แนเก อิดซอ โซจุงแฮดดอน ซุนกัน
ฉันมีช่วงเวลาที่สำคัญ
[Xiah]
사진 처럼 남겨진 그 영상
ซาจิน ชอรอม นัมกยอจิน กือ ยองซัง
เหมือนภาพถ่าย ที่เป็นภาพสะท้อน
[Jae+Xiah]
영화같은 삶을 사는 내가 되기를
ยองฮวากัดทึน ซัลมึล ซานึน แนกา ทเวกีรึล
เหมือนชีวิตในละคร ที่ฉันได้เริ่มเล่นอีกครั้ง
[Min]
다시 시작됐어 나의 어막은
ทาชี ชีจักดเวซอ นาเอ อีมักกึน
ละครของฉันจะกลายเป็นจริง
어제보다 가치 있는 모습으로 태어나
ออเจโบดา คาชี อิดนึน โมซึบบือโร แทออนา
โดยการแสดงที่มีคุณค่ามากกว่าเมื่อวาน
~ Rap ~
[Yun]
Yo, check it
다시 또 움직여라 그리고 생각하라
ดาชี อือ อุมจิก ยอรา กือรีโก แซงกักฮารา
เคลื่อนไหวอีกครั้ง และก็คิดซะสิ
you must be lovin the way
คุณจะต้องรักทางเส้นนี้
그대의 내면 속에 꿈 그대의 정열이
กือแดเอ แนมยอน ซดเอ กุน กือแดเอ จองยอรี
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำ คอยชี้นำทางให้การจบสิ้นของฉัน
어떻게 모든 things that you do keep walking my death
ออตอเค โมดึน things that you do keep walking my death
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำ คอยชี้นำทางให้การจบสิ้นของฉัน
실패란건 믿지 마 그대만의 멘토은 그대
ชิลแบรันกอน มิดจี มากือแดมันเอ เมนโทอึน กือแด
อย่าเชื่อในความผิดพลาดล้มเหลว
เธอเท่านั้นผู้ให้คำปรึกษา ผู้มีคำอธิบายที่ถูกต้องเป็นธรรม
show you must be trick
การแสดง ที่เธอโดนลวง
[All]
woo, 세상은 black and white
woo, เซซังอึน black and white
Woo, โลกเป็นทั้งดำและขาว
서로 다른 믿음의south and north, like
ซอโร ดารึล มิดอึมเอ south and north, like
ความเชื่อในกันและกัน เหนือ และใต้ เหมือนว่า
세상을 믿지마 너도 다른 모습으로 마주보고 있어
เซซังอึล มิดจีมา นอโด ดารึน โมซึบอือโร มาจูโบโก อิดซอ
อย่าไว้ใจโลกนี้ เธอเองก็กำลังเผชิญหน้ากับรูปลักษณ์ในแบบอื่นอยู่
나는 다른 길을 가고 싶어
นานึน ดารึน กิลอึล กาโก ชิบพอ
ฉันอยากไปยังทางสายอื่น
다른 세계 그려보고 싶어
ดารึน เซกยอ กือรยอโบโก ชิบพอ
อยากลองสร้างโลกใบอื่น
we gotta purple like that (like that)
เราต้องpurpleให้ได้แบบนั้น ?
my time is still going on
เวลาของฉันยังคงดำเนินต่อไป
[All]
purple line, let me set up my world (my world)
purple line ให้ฉันได้สร้างโลกของฉันเอง
누구도 걸어보지 못했던this way
นูกูโด กอบอโบจี มทแฮดดอน this way
เส้นทางที่ไม่มีใครเคยเดินผ่านไปได้
이제는 내 방식 다른 어떤 누구와도 같을 수 없어
อีเจนึน แน บังชิก ทารึน ออตอน นูกูวาโด กัดทึล ซู ออบซอ
ตอนนี้ ฉันมีวิธีที่ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ
나 보고 싶은건 my progression
นา โบโก ชิบอึนกอน my progression
ฉันอยากเห็นการก้าวหน้าของตัวเอง
나의 모든 믿음을 태워도 (끝까지)
นาเอ โมดึน มิดึมมึล แทวอโด (กึ้ดก๊าจี)
ฉันก้าวไปพร้อมๆกับทุกสิ่งที่ฉันเชื่อ (จนถึงที่สุด)
부딪혀서 이겨내는 순간의 purple line
บูดิดฮยอซอ อียอแนนึน ซุนกันเอ purple line
Purple Line แห่งเวลาที่ได้พุ่งเข้าชน แล้วนำชัยชนะมา
purple line, let me set up my world (my world)
purple line ให้ฉันได้สร้างโลกของฉันเอง
누구도 걸어보지 못했던this way
นูกูโด กอบอโบจี มทแฮดดอน this way
เส้นทางที่ไม่มีใครเคยเดินผ่านไปได้
이제는 내 방식 다른 어떤 누구와도 같을 수 없어
อีเจนึน แน บังชิก ทารึน ออตอน นูกูวาโด กัดทึล ซู ออบซอ
ตอนนี้ ฉันมีวิธีที่ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ
나 보고 싶은건 my progression
นา โบโก ชิบอึนกอน my progression
ฉันอยากเห็นการก้าวหน้าของตัวเอง
나의 모든 믿음을 태워도 (끝까지)
นาเอ โมดึน มิดึมมึล แทวอโด (กึ้ดก๊าจี)
ฉันก้าวไปพร้อมๆกับทุกสิ่งที่ฉันเชื่อ (จนถึงที่สุด)
부딪혀서 이겨내는 순간의 purple line
บูดิดฮยอซอ อียอแนนึน ซุนกันเอ purple line
Purple Line แห่งเวลาที่ได้พุ่งเข้าชน แล้วนำชัยชนะมา
"ฮ่าๆๆๆๆๆ บลาๆๆ"พี่แวมไพร์คุยอยู่กับเพื่อนๆของเขาอยู่ในตอนนี้
"เอ่อ... พี่แวมไพร์คะ!!"ฉันเรียกพี่เขาดังๆ อ๊ายยย! พี่เค้าหันมาแล้วอ๊า~
"What??"เขาถามหน้าเรียบๆ
" คือฉันจะบอกพี่ว่า... ฉันเอ่อ... ฉันชอบพี่แวมไพร์มากเลยนะคะ กรุณารับรักของฉันด้วยเถอะค่ะ >////<" กรี๊ดดดด พูดออกไปแล้ว อ๊ายยย
" เหอะ! ฉันว่านะ... คนหน้าตาดีอย่างฉัน ไม่คู่ควรกับคนอย่างเธอหรอก ยัยเด็กเอ๋อ!! ฮ่าๆๆๆ"พี่เขาปฏิเศษฉันอยู่ใช่มั้ย? นั่นฉันเตรียมใจไว้แล้ว! แต่ทำไม? ทำไมพี่เขาว่าฉันว่าเด็กเอ๋อ!?!? อับ-อาย-อย่าง-มาก-ค่ะ-ทุก-ทุก-คน!!!
ตอน นี้ฉันอยู่ที่ผับในย่านดัง คนเยอะมากเลย เต้นอยู่บนฟลอร์ก็มีนะ แต่ตอนนี้แนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ มองหานายแวมไพร์ วันนี้แนอุตส่าห์แต่งตัวซะเซ็กซี่ สายเดี่ยวกับกระโปรงสั้นเกือบเห็นกางเกงใน
"สวัสดีครับ"ตัวการจอมเจ้าชู้เดินเข้ามาทักฉัน
"สวัสดีค่ะ คุณ...?"ฉันแกล้งถามชื่อเขา
"แวมไพร์ครับ แล้วคุณล่ะ"
"ฉันชื่อเชลซีค่ะ^^"ฉันยิ้ม
"ชื่อเพราะจังเลยนะครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
"จะเป็นอะไรไหมครับ ถ้าผมขอเลี้ยงน้ำซักแก้ว?"เขาถาม
"เอาสิคะ"
"อานิแซทสอง"เขาหันไปสั่งบาร์เทนเดอร์
"นี่ครับ"เขายื่นแก้วมาให้ฉัน
" ขอบคุณค่ะ ว้าย!"ฉันรับแก้วมาแล้วแกล้งทำหกใส่กระโปรงตัวเอง ฉันหยิบทิชชู่ขึ้นมาสองสามแผ่นแล้วถกกระโปรงขึ้นมาเช็ด ฉันเหลือบเหลือบเห็นเขามองหน้าอกฉันด้วยนะ แถมยังมองขาอ่อนของฉันอีกด้วยแหละ เฮอะ! ไอ้ชีกอเอ๊ย!
"คุณสวยจังเลยนะครับ"มามุขไหนอีกล่ะ ฉันจะได้รับทัน
"ขอบคุณค่ะ คุณก็หล่อจังเลย"
"ถ้าผมได้คนสวยๆแบบคุณเป็นแฟน คงจะนะครับเนี่ย"ฉันพอรู้มุขนายแล้วล่ะ โอกาสทองแท้ๆเลยนะเนี่ย^_^+++
"ก็เป็นแฟนฉันสิคะ"
"จริงรึป่าวครั้บ"
"ฉันจะหลอกคุณทำไมล่ะ"ฉันพูด แล้วแกล้งทำสายเดี่ยวตก
"ว้าย..!!"ฉันร้องออกมา เขามองด้วยสายตาหื่นกระหาย
" คุณสวยและเซ็กซี่อย่างเนี้ย... ผมโงหัวไม่ขึ้นแน่เลยครับ เชลซี.. ^^" หึ! นายบอกว่าจะหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้นใช่มั้ย? ฉันดีใจมากเลยนะ ที่ได้ยินอย่างนี้!! ทุกคนคะ! เกมส์ของฉันเริ่มต้นขึ้นแล้ว!!
:: วันนี้ฉันนัดเดตกับเขาค่ะ นายแวมไพร์นั่นไง...
แต่ตอนนี้ฉันรอเขามาสองชั่วโมงเต็มแล้ว!!!!
ฉันหยิบไอโฟนขึ้นมากดเบอร์ของเขา
"ตู๊ด...~!"เขาไม่รับสาย ลองกดไปอีก
"ตู๊ด...~!"ไม่รับ
" ตู๊ดๆๆๆๆๆ...~!"กี่ครั้งๆเขาก็ไม่รับ!! ฉันเริ่มเบื่อมองออกไปนอกร้าน มีผู้หญิงน่ารักสดใสคนหนึ่งเดินอยู่กับผู้ชายหน้าตาดี แต่ฉันจะไม่เอะใจอะไรเลย...
ถ้านั่นไม่ใช่นายแวมไพร์!!!!
เขาเดินเข้ามาในร้าน แล้วนั่งหันหลังอยู่โต๊ะข้างๆฉัน แถมยังนั่งข้างๆยัยน่ารักอีกด้วย!!
"พี่แวมไพร์อยากกินอะไรดีคะ?"ยัยนั่นถามเสียงใส
"ขอเป็นน้องแซนสองที่ละกันครับ"นายแวมไพร์ตอบ
"บ้าเหรอ! ให้สั่งอาหาร ไม่ได้ให้กินแซนซะหน่อย พี่แวมไพร์อ่ะ >///<"ยัยแซนอะไรนั่นพูด
อยากกินกันมากใช่มั้ย? ได้... เดี๋ยวเชลซีคนนี้จัดให้ชุดใหญ่เลย!
ฉันเดินอ้อมโต๊ะของฉัน แล้วไปโผล่ตรงทางที่นายแวมไพร์มองเห็น เขาดูตกใจนิดๆตอนเห็นฉัน
"นายแวมไพร์ มานี่ได้ไงเนี่ย?"ฉันแกล้งถาม
"เอ่อ.. เชลซีเองเหรอ ว่าไง ^-^;;;"
"ใครกันคะเนี่ย?"ยัยแซนถาม
"ฉันเป็นแฟนเขาน่ะค่ะ แล้วนี่.. แวมไพร์จ๊ะ นี่กิ๊กใหม่เหรอ?"
"อะไรนะ! ไหนพี่แวมไพร์บอกว่าไม่มีแฟนไง? แล้วกิ๊กอะไรกันคะ"
"กิ๊กน่ะ คือเธอไงล่ะ แล้วเธอน่ะเป็นคนที่ห้าสิบเก้าแล้วด้วย!!"
"ไม่จริ๊งงงงง ไม่แวมไพร์รักแซนจะตาย จริงไหมคะ"ยัยแซนหันไปถามนายแวมไพร์
"ขอโทษนะ แซนกลับไปก่อนเถอะ"เขาไล่ กรี๊ดดด สะใจๆๆๆ
"ฮือๆๆๆ จำไว้นะพี่แวมไพร์ โฮกกก TOT"
"เธอทำแบบนี้ทำไม?"เขาถาม
"นายลืมแล้วเหรอ? ว่าวันนี้ต้องทำอะไร?"
"ฉันก็ไม่ได้ลืมอะไรนี่ ลืมอะไรล่ะ?"เขาถาม
"นาย... นายกับฉันนัดกันวันนี้ไงล่ะ! นายมันทุเรศที่สุดเลย!!"ฉันพูดเสียงดัง แล้ว
เพี๊ยะ!!!
ตอบหน้าอย่างสะใจหนึ่งรอบ
" นายมันใจร้ายที่สุด ฉันรอนายสองชั่วโมง โทรไปก็ไม่รับ มาก็ไม่มา ยังปล่อยให้รออีก ฮึกๆ T^T"ฉันแกล้งรองไห้ค่ะ ฉันไม่เสียน้ำตาให้นายนี่หรอก!
"ฉันขอโทษนะ วันหลังฉันจะไม่ทำอีกแล้ว.. โอ๋ๆๆ"นายแวมไพร์ลูบหัวฉันเบาๆ
"แน่ใจนะ"
"อื้อ"ฮึๆ เกมส์ของฉันเริ่มสนุกขึ้นมาแล้วสิเนี่ย โฮะๆๆๆ
ฉันเดินเข้าร้านเสื้อประจำของฉัน เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนหอมแก้มและจูบผู้หญิงอีกคนอยู่
นั่นมันแวมไพร์นี่!!!
เขาไม่รักษาสัญญาอีกแล้วเหรอ?!?!
ทำไมฉันโกรธ ทำไมฉันเคือง ทำไมฉันอยากร้องไห้...?
ฉันรักหมอนี่อยู่เหรอ...?
"เชล...ซี!"เขามองเห็นฉันแล้วเรียกชื่อออกมา
"หึๆ แฟนนายน่ารักดีนะ คนเก่าเทียบไม่ติดเลย"ฉันพูดน้ำเสียงเย็นๆ
"นี่ใครคะ?"ยัยนั่นหันมาถาม
"อ๋อ.. ฉันเป็นเพื่อนสนิทของแฟนเธอน่ะ สนิทกันมากๆเลยนะ^___^+++"
"อ้าว! สวัสดีค่ะ"ยัยนั่นยิ้มน่ารักให้ฉัน
"ฉันไปก่อนนะ"ฉันพูดแล้ววิ่งออกมา แล้วเอาของเข้ารถแล้วขับกลับบ้านทันที
ฝนตกหนักจังเลย!!
ตอน นี้ฉันนั่งอย่ริมหน้าต่างในห้องนั่งเล่นค่ะ นายแวมไพร์ยืนอยู่ข้างนอก มายืนทำไมล่ะ? ทำไมไม่ไปกระหนุงกระหนิงกับยัยนั่นต่อ... มาสนใจฉันทำไม?
"ไอ้หมอนั่นมันใครเหรอ"อาเซน่อลพี่ชายฉันถาม
"คนที่ทำให้ฉันเปลี่ยนไปไง"ฉันตอบเรียบๆ
"อ๋อ... ไอ้หมอนั่น่ะเหรอ? อยากอัดมันจังเลย -_-+++~"อาเซน่อลพูด
ทำไมนายยังยืนอยู่ล่ะ? นายทำฉันใจอ่อนอีกแล้ว
ฉันเดินออกไปหานายแวมไพร์พร้อมร่ม (ไม่งั้นฉันก็เปียกสิ)
"นายมายืนทำไมน่ะ"
"ฉันมาขอโทษ"
"จะขอโทษทำไม? นายยังเห็นหัวฉันเหรอ?"
"ฉันขอโทษๆๆๆ"นายยืนขอโทษแบบนั้นฉันยิ่งใจอ่อนนะ! นายแวมไพร์!!
"นายกลับบ้านไปเถอะ ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นนนายเป้นไข้! เอ้า! เอาร่มไป"ฉันยื่นร่มที่กางมาให้นายแวมไพร์ไป นายนั่นถือมันไว้
"เธอยกโทษให้ฉันนะ..."นายนั่นพูด
ฉันยกโทษให้นายไม่ได้หรอก ฉันเองสิ ที่ต้องให้นายยกโทษให้ เพียงเพราะฉัน... หลงรักนายเข้าอีกแล้ว
" ฉันผิดไปแล้วจริงๆ เธอก็รู้นิสัยฉันดีนี่!"นั่นที่ไหลออกมาน่ะ น้ำตานายเหรอ? นายเสียน้ำตาให้ฉันเหรอ? นายชอบฉันจริงๆเหรอ? นายแวมไพร์
"ฉันยกโทษให้ นายกลับบ้านไปเถอะ"
"ขอบคุณนะ ฉันรักเธอจริงๆ ขอบคุณ"ฉันเดินเข้าบ้านไป โดยไม่เหลียวมองนายนั่น
"หมอนั่นไม่เบาเลยนะ ทำแกร้องไห้ได้"อาเซน่อลพูดเบาๆ
"เพราะฉันรักเขาไงล่ะ"เกมส์ของฉัน... เจอทางตันซะแล้ว...
สู้ๆขอรับ ธันกับพี่บลูเป็นกำลังใจให้ค่ะ^O^
|  | Name : Everything U Now Is Not Me :P< My.iD > [ IP : 125.24.50.159 ] |
ใบสมัครนางเอกยูชอน(แวมไพร์)
คำถามเป็นสีเขียว คำตอบเป็นตัวบางสีดำนะคะ
ส่วนที่ 1 (เกี่ยวกับข้อมูลตัวละคร)
1. ชื่อ-นามสกุล / ชื่อเล่น (ขอทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษค่ะ) ::
ปลายฝัน – สริญญา วงศ์พิพัฒดิสกุล [Plaifun-Sarinya Wongpiputdisagoon]
2. วันเกิดและอายุ (ต่ำกว่าแวมไพร์ไม่เกิน 3 ปีนะคะ) ::
14 มีนาคม (white day) / 21 ปี
3. บุคลิกและรูปร่างลักษณะ ::
ผิวสีแทน ค่อนข้างสูง หุ่นดี สามารถยิ้มแล้วทำให้ใครๆหลงสเน่ห์ได้ไม่ยาก แต่คนใกล้ชิดกลับบอกว่าเธอยิ้มเจ้าเลห์!
4. น้ำหนัก/ส่วนสูง ::
หนัก 48 สูง 167 ซม.
5. สัญชาติ / เชื้อชาติ ::
ไทย/ไทย
6. ลักษณะนิสัย (ไม่ต่ำว่า 5 บรรทัดนะคะ) ::
เดิมที เป็นคนเรียบร้อย ขี้เกรงใจ ขี้สงสาร ชอบเป็นห่วงคนอื่น หนอนหนังสือสุดๆ นี่แหละปลายฝัน...แพทย์หญิงในอนาคต แต่เหตุการณ์กลับพลิกผัน เธอกลับกลายมาเป็นผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองสูง ไม่เคยกลัวใคร กล้าได้กล้าเสีย ชอบการท้าทาย และที่สำคัญ ‘ปลายฝันไม่เคยแพ้ใคร..’ ... ถ้ามีอะไรจะต้องคิดเธอจะกลายเป็นคนเย็นชาไปโดยปริยาย ใครดีมาเธอจะดีกลับแต่ถ้าใครร้ายมา เธอสามารถร้ายกลับคืนไปได้ 100 เท่าตัว... คนที่เธอดีด้วยนับรวมๆแล้วก็เฉพาะน้องสาวของเธอกับเพื่อนสนิทอีก 1 คน เท่านั้น แต่นั่นก็เพียงแค่ภายนอก...ไม่มีใครรู้หรอกว่าในใจของเธอนั้น มันเจ็บหรือปวดร้าวมากแค่ไหน.. แต่อย่าหวังเลยว่าจะเห็นปลายฝันคนที่อ่อนแอง่ายๆ เมินไปซะชาตินึงเถอะ!!
7. สิ่งที่ชอบและสิ่งที่เกลียดหรือไม่ชอบ ::
ชอบ.. การแข่งขันและความท้าทาย และด้วยวิธีใดก็ตามเธอต้องชนะ!
เกลียด.. ความอ่อนแอ และน้ำตา(โดยเฉพาะของตัวเอง)
8. สิ่งที่กลัว ::
ใจของตัวเอง (กลัวว่ามันจะกลับมาอ่อนแออีกครั้ง)
9. ประวัติครอบครัว ::
เธอเป็นทายาทคนต่อไปของตระกูลวงศ์พิพัฒดิสกุล เธอเป็นลูกสาวคนแรกและมีน้องสาวอีก 1 คน ชื่อวันใส[สรัญญา] อายุ 5 ขวบ คุณพ่อเป็นหมอรักษาโรคหัวใจ จึงจำเป็นต้องเดินทางไปทั่วโลกปกติแล้วทุกๆ 1 ปีท่านจะกลับมาตอนปีใหม่ แต่ 5 ปีที่ผ่านมามีเพียงการ์ด 1 ใบกับของขวัญ 1 ชิ้นเท่านั้นที่ส่งกลับมา..ส่วนแม่ ไม่มีใครเคยพูดถึงแม่เลย นับตั้งแต่วันที่แม่หายไปหลังจากที่วันใสคลอดเพียง 3 วัน...เธอจึงต้องรับหน้าที่นั้นแทนแม่มาตลอด...และนั่นก็เป็นอีกแผลใจที่เธอยังรักษาไม่หาย และไม่มีใครสามารถจะเยียวยา...
10. ประวัติการเรียน ::
เรียนอยู่ปี 2 คณะรัฐศาสตร์
11. ประวัติความรัก ::
รักครั้งแรกของเธอคือ ‘แวมไพร์’ ผู้ชายสุดหล่อ และแสนดีในสายตาของเธอ แต่นั่นก็เป็นเพียงภาพที่เพล์บอยคนนึงจะสร้างขึ้นเท่านั้น เค้า..ไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิดเลย ในวันที่เธอไปบอกรัก..เค้ากลับหัวเราะและเหยียบย่ำหัวใจเธอราวกับว่ามันเป็น เพียงแค่ก้อนหินก้อนนึง .. ความเสียใจที่สั่งสมมาเป็นความเจ็บปวด แล้วเธอจะยอมแพ้อีกครั้งหรือ... ... ขอโทษนะแวมไพร์ ฉันขอเป็นคนชนะบ้างแล้วกัน!
12. นิยามความรัก ::
รัก...คือความเจ็บปวดที่เราต้องพยายามเอาชนะให้ได้
13. ความสามารถพิเศษ ::
วางแผนเก่ง เจ้าเล่ห์ ไม่หลงกลใครง่ายๆ
14. ขอเพลงประจำคู่พร้อมกับความหมายของเพลงค่ะ(ที่คิดว่าเข้ากับคู่ของคุณ) ::
Evergreen : TVXQ!
ความทรงจำเปรอะเปื้อนด้วยน้ำตา เสียงเธอที่ดังก้องในหูของฉัน
ความมัวหมองเบื้องหลังสีสันที่จางหาย ฉันรู้สึกเหนื่อย
และดวงตาก็ยังคงวั่นไหว
ในหัวใจที่ชุ่มโชก เธอกลายเป็นดั่งสนิมที่ไม่สามารถลบได้ และตอนนี้
ยังคงเป็นส่วนหนึ่งของปริศนาและบังคงเรียกหาฉันอยู่
# ชัวนิรันดร์, เหมือนคนโง่ ไร้ประสบการณ์
ฉันมีชีวิตโดยไม่สำนึกถึงความรักที่เธอมอบให้
ไม่มีอีกครั้งที่ฉันจะล่อยให้เธอร้องไห้นอกจากฉัน
ฉันจะเป็นความอบอุ่นที่ปกคลุมทุกความเศร้าและโอบกอดเธอ #
หัวใจฉันที่เต้นเหมือนคนบ้า ไม่มีความลังเล กำลังเตร็ดเตร่ และมองหาเธอตอนนี้
หวังว่า เธอจะอยู่ตรงนั้น ฟังอยู่ที่สุดสายถนนนี้
(#)
ไม่มีเธอ ฉันไม่สามารถมองเห็นอะไร
ไม่มีเธอ ฉันไม่สามารถยินเสียงอะไร
อย่าร้องไห้ แม้ว่าเธออยู่คนเดียวโดยไม่มีฉันตอนนี้
ฉันจะโอบกอดเธอ และ ลบรอยน้ำตาของเธอ
15. อิมเมจ (ขอแบบดูดีนะคะ ไม่ต่ำกว่า 5 รูปค่ะ) ::
AFTER...
ส่วนที่ 2 (เกี่ยวกับประวัติผู้สมัคร)
1. ท่านมีชื่อว่าอะไรคะ?? :: ฟ้า ครับพ้ม!
2. อายุเท่าไหร่เอ่ย?? :: 15 ปีครับพ้ม..
3. คิดว่าตอบเต็มที่กับใบสมัครกี่เปอร์เซ็นคะ?? :: มีเปอร์เซ็นเท่าไหร่ ให้หมดเลยครับพ้ม!
ส่วนที่ 3 (คำถามทั่วไป)
1. ความรักของคุณ(ตัวละครน่ะค่ะ)กับพระเอกของเราคิดว่าดำเนินไปในรูปแบบใดบ้าง
:: อย่างที่รู้กันว่าตอนแรกๆปลายฝันเป็นคนเรียบร้อย และออกจะเด็กเรียนมากๆ แต่วันนึงเธอกลับไปเห็นแวมไพร์
ชน เด็กผู้หญิง(รุ่นน้อง)คนนึงล้มแต่เค้าก็ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่แถมยังชวยพาไป ห้องพยาบาล และอีกหลายๆครั้งที่เธอไปเห็นเค้าช่วยคนอื่น โดยทำให้เธอรู้สึกดีกับเค้ามาเรื่อยๆ แต่การกระทำของเค้าก็เป็นเพียงการหว่าน
สเน่ห์ของเพล์บอยทั่วๆไปเท่านั้น...และในที่สุดเธอก็ตัดสินใจบอกรักเค้าในวันจบการศึกษา(แวมไพร์อยู่ ม.6) แต่เค้ากลับเหยียบย่ำหัวใจเธอ...หลังจากนั้นปลายฝันจึงตั้งใจที่จะเปลี่ยน แปลงตัวเอง และวันนึงเธอก็รู้ว่าเค้าไม่ใช่ผู้ชายที่แสนดีอย่างที่เธอคิดมาตลอด เธอจึงสั่งสมความเจ็บปวดจนกลายเป็นความอยากเอาชนะผู้ชายคนนี้(เรียกง่ายๆว่า แค้นจัด) และพยายามจะทำให้เค้าได้รู้ว่า การที่ถูกคนอื่นย่ำยีหัวใจหนะ มันเจ็บปวดแค่ไหน!...แล้วเค้าจะต้องเจ็บมากกว่าเธอเป็นร้อยเท่า!!
2. อยากให้มีบรรยายฉากตอนจบในจินตนาการของคุณให้ฟังหน่อยค่ะ(จะเป็นคำบรรยายหรือบทสนทนาก็ได้ค่ะ สั้นยาวไม่ว่ากันแต่ขอให้รู้เรื่อง)
:: ปลาย ฝัน ทนเห็นแวมไพร์เจ็บปวดไม่ได้.. ทั้งๆที่มันเป็นไปตามที่เธอต้องการ แต่กลับไม่ดีใจเลยสักนิด เธอกลับสงสารเค้าอยากจะเข้าไปปลอบ...แต่เธอก็ทำไม่ได้ เธอทำกับเค้าไว้มากเหลือเกิน มากจนเกินให้อภัย.. เธอจึงตัดสินใจไปเรียนต่อที่เมืองนอก ไปทั้งๆที่ไม่ได้บอกใคร... ส่วนแวมไพร์พยายามจะขอโทษหญิงสาวทุกๆทาง ในสิ่งที่เค้าเคยทำกับเธอ แต่เค้าก็ไม่มีโอกาสเสียแล้ว... แวมไพร์มารอปลายฝันที่บ้านของเธอทุกๆวัน บางทีก็มาเล่นกับวันใส บางทีก็มาค้างเป็นเพื่อนเด็กน้อย และเค้าก็เริ่มเข้าใจความรู้สึกของปลายฝันดีจากการบอกเล่าของคนในบ้านหรือ แม่แต่จากวันใส ว่าเธอต้องเจ็บปวดเพียงใด เค้าเคยคิดว่าชีวิตของเค้านั่นแย่มากแล้ว แต่เค้ายังมีแม่นมที่คอยรักและให้กำลังใจอยู่เสมอ แต่เธอ ไม่เคยได้รับไอ้สิ่งที่เรียกว่า ‘รัก’ เลย.. แต่เธอกลับต้องกลายเป็นผู้ให้มากกว่าผู้รับซะอีก... วันเวลาผ่านไปหลายปี(ปลายฝันกลับมาเป็นครู) และทั้งคู่ก็กลับมาพบกันอีกที่ๆแรกที่ทั้งคู่พบกัน ที่เค้าๆเป็นคนสร้างเรื่องราวนี่ขึ้นมาทั้งหมด เค้าได้สารภาพรักกับเธอตรงนั้น... ว่าเค้านั้นรักเธอมากแค่ไหนและเค้ายังรอคำให้อภัยจากเธอมาตลอด.. และก็จบด้วย Happy Ending...
3. คุณคิดว่าพล็อตของคู่คุณเป็นยังไง ดีรึเปล่า
:: ดีมากเลย.. ชอบอิมเมจแวมไพร์มาก เลือกคนได้เจ๋งเป้งไปเลย! ฮ่าๆๆ
ส่วนที่ 4 (คำถามชิงบท)
1. บรรยายฉากตอนที่คุณถูกแวมไพร์ปฎิเสธหน่อยสิคะ(เล่าตั้งแต่ตอนที่คุณไปสารภาพ รักกับเค้านะคะ ขอแบบโดนตอกกลับมาแรงๆทำให้คุณโกรธจนตัวสั่นได้)
:: ... วันสุดท้ายแล้วนะปลาย...นี่มันโอกาสสุดท้ายของเธอแล้วนะปลายฝัน!! จะบอกก็รีบๆไปบอกสิ...... เร็วอย่างที่ใจคิด ตอนนี้เธอมาหยุดอยู่หน้าห้องของ ‘รุ่นพี่แวมไพร์’ แล้ว ... วันนี้เป็นจบการศึกษาเธอจะต้องสารภาพรักกับเค้าให้ได้!!....
“อ้าว! น้องมาหาใครเหรอครับ?” รุ่นพี่หน้าตาดีที่เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับแวมไพร์เปิดประตูออกมา...
“เอ่อ คือ...” ปลายฝันอ้ำอึ้ง ก่อนจะมองเข้าไปในห้อง... อ๊า!อยู่ด้วยแฮะ ...
“อ้อ...ไอ้ไพร์อ่ะเหรอ เข้ามาสิ!!” ว่าพลางดันหลังหญิงสาวเข้าไปในห้อง... โต๊ะเรียนที่บัดนี้กลายเป็นเหมือนกองขยะกองย่อมๆ มีทั้งของขวัญที่แกะแล้วและยังไม่แกะมากมายกองรวมกันอยู่ ส่วนชายหนุ่มเจ้าของโต๊ะ กำลังนั่งคุยกับเพื่อนอย่างออกรส...
“เฮ้ยไพร์!! มีเด็กมาหาอ่ะ...”
“เอ๋!! มาหาพี่เหรอครับ?” ร่างสูงว่าพลางลุกขึ้นบิดขี้เกียจ...ก่อนจะค่อยๆเดินมาประจันหน้ากับหญิงสาวด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม...
“...เอ่อ คือว่า...คือ...” ปลายฝันอ้ำอึ้ง... หัวใจบ้านี่ก็เต้นแรงอยู่ได้ ไม่มีสมาธิเลย!
“ว่า?..”
“..ฉันชอบพี่แวมไพร์มานานแล้ว กรุ..กรุณารับรักของฉันด้วยนะคะ!!” ทั้งๆที่อยากจะพูดว่า... คบกับฉันด้วยนะคะแท้ๆ ... ไม่ไหวเลยยัยปลายเอ้ยย!!
“.......” เงียบฉี่ไปทั้งห้อง โดยเฉพาะแวมไพร์...
“เอ่อ....” ร่างบางค่อยๆช้อนตาขึ้นมองชายหนุ่มที่ยื่นนิงไปนาน....
“...คิก..อึก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!~ โอ้ยยๆๆ......ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“..?....”
“ขำ จะตายอยู่แล้ว นี่เธอ..ก่อนมาเนี่ยเคยส่องกระจกดูบ้างมั้ย? ว่าสภาพเธอตอนนี้เป็นยังไง ผู้หญิงสวยระดับดาวโรงเรียนฉันยังเขี่ยทิ้งมาแล้ว แล้วนับประสาอะไรกับผู้หญิงอย่างเธอ...แล้วแว่นเนี่ยใส่ไปทำไม อ๋อ! เข้าใจและๆสงสัยว่าจะเอาไว้ปกปิดความขี้แหร่....เฮ้ยพวกเรา ตั้งแต่กิดมาไอ้ไพร์คนนี้ไม่เคยเห็นใครน่าเกลียดเท่ายัยนี่เลยหวะ ไม่สวยแล้วยังไม่เจียมตัว! ถ้าบ้านไม่มีกระจก อ่ะ! ยื้มของเพื่อนฉันไปส่องก่อนก็ได้นะ..” แวมไพร์คว้ากระจกในมือนักเรียนหญิงในห้องก่อนจะโยนใส่เธอ แต่มันก็ตกลงไปที่พื้นในที่สุด....
ตอน นี้เธอรู้สึกว่าใบหน้านั้นชาไปหมด เหมือนโดนตบฉาดใหญ่ ปลายฝันไม่ได้ร้องไห้ กลับทว่าเจ็บที่ข้างในใจจนอยากจะบีบคอคนตรงหน้าให้ตายไปซะตรงนี้... คนทั้งห้องก็ได้แต่หัวเราะเยาะเพราะสมเพชเธอ....
..... ‘แล้วสักวันนายจะรู้ว่า...ฉันมันก็ทำให้นายเจ็บได้เหมือนกัน!! นายแวมไพร์...’
2. คุณโกรธและแค้นเค้าเป็นอย่างมากคุณจึงเปลี่ยนตัวเองเป็นอีกคนเพื่อแก้แค้น เขาแล้วก็เจอกับโอกาสดีเมื่อแวมไพร์เข้ามาจีบคุณ คุณจะทำอย่างไรให้แวมไพร์หลงคุณแบบโงหัวไม่ขึ้น(เอาแบบยั่วเต็มที่ค่ะ จะสมมติสถานการณ์ขึ้นมาสถานการณ์หนึ่งหรือบรรยายภาพโดยรวมก็ได้)
:: “แน่ใจนะว่าที่นี่......อ่ะ แล้วก็รีบไปได้แล้ว พรุ่งนี้มีสอบไม่ใช่เหรอ” ธนบัตรใบละพัน 5 ใบถูกส่งให้เด็กผู้ชายที่ไหว้แบบปลกๆ...พลางถือเงินแล้ววิ่งออกไป
“...” ร่างบางในชุดกางเกงยีสน์ขาสั้น และเสื้อแขนกุดสีขาว แต่ทว่าข้างหลังกลับผ่าลึกไปจนถึงเอวมีเพียงโซ่สีทองยึดไว้เท่านั้น...มือ เรียวถอดแว่นตาสีชาออก พลางกระชับกระเป๋าใบเล็กเข้ากับตัวแล้วเดินหายเข้าไปในกลุ่มคนที่ยืนออกัน อยู่หน้าผับ....
“หึ..หาตัวง่ายนักนะนายเนี่ย.....” ยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวาน เมื่อ‘เธอ’มองเห็น‘เค้า’..อยู่ท่ามกลางผู้หญิงตรงโต๊ะมุมหนึ่งของผับ..
“แม้เจ้า! เอ็กซ์ชะมัดเลย..เฮ้ย ไพร์ๆๆ ดูผู้หญิงคนนั้นดิ”
“...ไหนวะๆๆ ใจเย็นๆนะครับสาวๆ” เป็นอย่างที่เพื่อนของเค้าพูด สาบานได้เลยว่า..ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนสวยและ มีสเน่ห์เท่าเธอคนนี้มาก่อน...
“เอ๊า! พ่อเพล์บอย มัวรีรออะไรอยู่หละ..ได้ข่าวว่าเบื่อของเก่าไม่ใช่เหรอ? ไปบริหารเสน่ห์หน่อยไป..” ร่างสูงกระตุกยิ้ม พลางคว้าแก้วมาร์ตินี่บนโต๊ะแล้วเดินออกไป โดยที่ไม่รู้ตัวว่า...ได้ติดกับเธอเข้าให้ซะแล้ว!!
“..เอ่อ ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ามีโต๊ะนั่งรึยัง?” หญิงสาวกระตุกยิ้ม พลางทำทีหันมาประจันหน้ากับชายหนุ่มด้วยสีหน้างงๆ...
“อ๋อ..ยังเลยคะ” ...
“งั้นเชิญที่โต๊ะผมดีกว่าครับ..ผมแวมไพร์ครับ แล้วคุณ....” ปลายฝันไม่ตอบ แต่เดินนำหน้าเค้าไปยังโต๊ะที่เพื่อนๆของเค้านั่งอยู่แทน...แวมไพร์เกาหัว งงๆ สงสัยเสียงเพลงคงดังมั้ง เธอเลยไม่ได้ยิน..
“เฮ้ย!ๆๆ พวกแกหนะย้ายๆๆๆ ออกไปเลย...”
“อะไรวะ ได้หญิงแล้วลืมเพื่อน...” แต่ก็ลุกออกไปแต่โดยดี..
“เชิญนั่งครับ ว่าแต่..ดื่มอะไรดีครับ?” หญิงสาวไม่ตอบหากแต่ยิ้มให้เค้าเล็กน้อย ใบหน้าสวยเริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ใบหน้าของแวมไพร์มากขึ้นๆทุกที..ชาย หนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก และหญิงสาวก็หยุดลงทั้งๆที่ริมฝีปากห่างกันเพียงแค่ 1 เซนติเมตรเท่านั้น!..
“..คือ จะหยิบเมนูหนะค่ะ” ปลายฝันเพียงแค่จะหยิบเมนูทีวางอยู่อีกฝั่งของแวมไพร์เท่านั้น...ซึ่งก็ทำให้เธอต้องโน้มตัวมากไปหน่อย... ‘หึ เสียดายหนะสิ...’
“อะ..อ้อ...ครับ ผมชื่อแวมไพร์ครับแล้วคุณ?...”
“น้องคะ! อืม เอาเป็นพันช์ดีกว่า..” ร่างบางกลับหันไปสั่งเครื่องดื่มซะนี่... ‘จะคลั่งรึยังหละ...แวมไพร์!’
“..แวมไพร์ ที่เป็นผีดูดเลือดหนะเหรอคะ?...” ร่างบางแสร้งทำหน้าฉงน
“ครับ...และเฉพาะเลือดคนสวยๆอย่างคุณด้วยแล้ว ผมยิ่งชอบ..” ร่างสูงโน้มตัวเข้ามาใกล้..ปลายฝันเพียงแต่หัวเราะ..
“จะจีบกันง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ?..”
“แล้วคนสวย อยากจะให้ผมทำยังไงหละครับ หรือต้องแสดงความเป็นเจ้าของก่อน..ถึงจะจีบได้?”
“..หึ แล้วแวมไพร์ตนนี้ มีอะไรดี? ฉันถึงจะต้องยอมให้คุณดูดเลือด...” นิ้วเรียวไล่ไปตาใบหน้าหล่อเหลา แล้วค่อยๆไล่เข้าไปในเสื้อของร่างสูง ตอนนี้ทั้งคู่นั่งชิดกันจนอากาศแทบแทรกผ่านไม่ได้อยู่แล้ว...
“จะทดสอบก่อนก็ได้นะครับ ผมไม่คิดเงินหรอก...”
“งั้นก็โทรมาแล้วกันนะ...พ่อนักดูดเลือด!” ปากกาเมจิกสีดำจรดลงที่หน้าอกข้างซ้ายของชายหนุ่ม หญิงสาวเขียนอะไรลงไปตรงนั้น ติดกระดุมให้ชายหนุ่มก่อนจะประทับจูบผ่านเนื้อผ้าบางๆทับรอยอักษรที่เธอ เขียนไว้ ก่อนจะปิดปากกาแล้วลุกขึ้นยืน...
“แล้วเจอกันนะคะ....” ทิ้งท้ายก่อนจะเดินหายออกไปในกลุ่มคน...
........................................................ ............................................ “..ยั่วชะมัด ให้ตายสิ ดูสิว่าชื่ออะไร?.....ปลายฝัน....เราจะเจอกันอีกแน่นอน...” .................................. ....
................................
“ขอโทษนะแวมไพร์ ฉันนำนายมา 1 แต้มแล้ว....”........
3. วันหนึ่งคุณนั่งรอนัดของเขาเป็นเวลาสองชั่วโมงเต็ม แต่เขากลับไม่โผล่มาตามนัดแถมคุณโทรหาเขาก็ไม่รับแล้วจู่ๆคุณก็เห็นเขาเดิน อยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งแถมยังเดินเขามาในร้านอาหารที่คุณนั่งอย่างไม่รู้ร้อน รู้หนาว คุณจะทำอย่างไรเมื่อเขามานั่งหันหลังให้คุณแถมอยู่โต๊ะข้างๆคุณซะด้วย
::
“.......” หากปลายฝันมีเวทมนตร์ น้ำส้มปั้นตรงหน้าคงจะกลายเป็นน้ำส้มเดือดเป็นแน่... เธอไม่เคยรอใครเกิน 1ชั่วโมง ให้ตายสิ!!... 5 miscalls เกินพอสำหรับคนอย่างนาย
“เอ๊ะ!...” ทว่าร่างบางกลับมองไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งเดินหยอกล้อกันเข้ามาในร้าน... นายแวมไพร์!! ... แถมยังเลือกที่นั่งได้เหมาะเหม็ง ข้างๆโต๊ะเธอพอดี!!
“...วันนี้จะทานอะไรดีครับ? เอาเป็นว่า สั่งเครื่องดื่มก่อนดีกว่านะ..สวยๆอย่างนี้ ผมขอกาแฟเย็นแก้วนึงกับน้ำสตรอเบอรรี่ปั่นนะครับ..” ....
“..........”
“ทานเค้กมั้ยครับ? ร้านนี้เค้กอร่อยนะ...เอาเป็นว่าเราทานข้าวกันก่อนแล้วค่อยเลือกเค้กแล้วกันเน๊อะ..”
“น้องคะ..เช็คบิลด้วยค่ะ” เสียงทุ้มของชายหนุ่มโต๊ะข้างๆกลับสะดุดกึก...
“พี่ไพร์เป็นอะไรรึเปล่าคะ?...”
“อ้อ ปะ..เปล่าครับ เมื่อกี้พี่พูดถึงไหนแล้วนะ....”
“เมื่อกี้นายพูดถึงกินข้าวเสร็จแล้วจะกินเค้ก ไปดูหนังสักเรื่องก่อนกลับบ้านไงหละ.... สวัสดีตอนบ่ายๆนะ แวมไพร์...” ร่างบางส่งยิ้มไปให้ชายหนุ่มกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้วยกัน... ‘ยัยเด็กเมื่อวานซืน เธอจะมาทำแผนฉันล่มไม่ได้!!’
“ปลายฝัน!!....”
“ท่าทางจะตกใจน่าดู เชิญตามสบายฉันจะกลับหละ ลาก่อนนะ..โชคดี” ร่างบางทำท่าจะเดินออก แต่ทว่ากลับมีมือหนามาคว้าไว้...
“พี่ไพร์!!!”
“ปลายฝัน..ฉัน...ฉันขอโทษ! ฉัน....” .. ‘หึ แล้วนายก็แพ้อีกครั้ง แวมไพร์’
“.. ฉันไม่ได้โกรธ นายมีสิทธิ์จะทำทุกอย่างอยู่แล้วแวมไพร์ นายสามารถทำทุกอย่างได้โดยไม่คำนึงถึงอะไร...ฉันจะไม่ว่าอะไรนายทั้งนั้น จากกันด้วยดีเถ....”
“ไม่นะปลายฝัน เธออย่าพูดนะ...อย่าพูดมันออกมา ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว..ให้อภัยฉันเถอะนะ” ร่างสูงกอดร่างบางไว้ในอ้อมอก..เค้าไม่สามารถปล่อยเธอไปได้! ... ในความเสียใจของแวมไพร์ กลับมีรอยยิ้มหนึ่งผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวาน .... ‘ขอบคุณนะ...ที่พยายามจะให้ฉันเป็นผู้ชนะ...’
..... วูบนึงในความคิดของปลายฝัน เธอแอบดีใจที่แวมไพร์พยายามจะขอโทษเธอ...
แต่หากมันก็ถูกลบไปด้วยความเจ็บปวด ที่เค้าเคยทำไว้กับเธอจนหมดสิ้น!!
4. แวมไพร์ที่ไม่เคยคิดจริงจังกับใครมายืนตากฝนอยู่หน้าบ้านคุณทั้งวันเพราะเขา ทำให้คุณโกรธโดยการไปมีผู้หญิงคนอื่นระหว่างที่คบกับคุณ คุณจะตัดสินใจหรือทำอย่างไรระหว่าปล่อยให้เขาตากฝนไปกับยอมใจอ่อนให้เขา(ขอ บรรยายตั้งแต่ฉากที่แวมไพร์มีผู้หญิงอื่นเลยนะคะ)
::
... ผู้ชายเสื้อสีขาว ที่ยืนอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ทำไมท่าทางคุ้นเหลือเกิน.......... ร่างบางตัดสินใจโทรศัพท์หาชายหนุ่มผู้ซึ่งได้ชื่อว่า ‘แฟน’ ของเธอ.....
.........ตืด ตืดด ตืดด...
‘ฮัลโหล...ปลายฝันเหรอ? ว่าไงครับ..’
“นะ..นายอยู่ไหน?” ... ผู้ชายคนนั้นรับโทรศัพท์ ทั้งๆที่ใบหน้ายิ้มแย้มนั้นกลับยกให้ผู้หญิงอีกคน...
‘อ้อ..อยู่ที่บ้าน มีอะไรรึเปล่า?’
“งะ..งั้นเหรอ?..”
‘อื้ม มีอะไรรึเปล่า?...’ ร่าง บางค่อยเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มมากขึ้นทุกทีๆ... มั่นใจแล้วจริงๆว่าคนที่เธอกำลังคุยอยู่ ณ ตอนนี้ เป็นคนๆเดียวกับผู้ชายตรงหน้า...
“ไม่มีหรอก แค่โทรเพื่อความแน่ใจ”
‘เอ๊ะ! แน่ใจอะไรเหรอ?...’ ร่างสูงเอามือจุ๊ปากตัวเองเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่มากับเค้ากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง..
“แน่ใจว่า คนๆนี้คือนายไง...นายแวมไพร์” ร่างบางกดวางเมื่อชายหนุ่มหันมาทางเธอพอดี...
“ปลายฝัน..คือมัน.....”
“น้องคะ เสื้อตัวนั้นพี่มีแล้วตัวนึง...พี่ว่าลองเปลี่ยนเป็นสีนี้ดีกว่า เพราะน้องขาวใส่อะไรก็สวย...” ร่างบางดึงเสื้อจากเด็กผู้หญิงตรงหน้าแล้วกลับหยิบอีกตัวใจเธอ...
“...เอ่อ คือ...พี่คือ”
“ไม่สำคัญหรอกค่ะว่าพี่เป็นใคร?..จริงมั้ย แวมไพร์?”
“ปลายฝันคือมัน..ไม่...”
“ฉันไม่เคยว่าอะไรนายเลยนะไพร์ แต่...ขอร้องอย่างนึงเถอะ อย่าเอาของแบบที่นายเคยซื้อให้ฉันไปซื้อให้คนอื่น เพราะฉันไม่ชอบ!! และขอโทษทีที่ขัดจังหวะ...อ้อ บ้านนายนี่คนเยอะดีนะ เดินกันให้ควักเลย..” ร่างบางตอกกลับก่อนจะเดินออกไป ชายหนุ่มพยายามตะโกนเรียกแต่...เธอก็ไปไกลซะแล้ว ....
.... อย่าร้องไห้นะปลายฝัน นี่มันเป็นแผนของเธอไม่ใช่รึไง?...
.............................................................
..........
“คุณหนูคะ คือ....” ป้าแม่บ้านเดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าเลิกลัก...
“ยังไม่ไปอีกเหรอ? ปล่อยเค้ายืนไปเถอะ อ้อ!ห้ามรบกวนนะ ฉันจะอ่านหนังสือ...”
“แต่นี่มันจะ 5 ชั่วโมงแล้วนะคะ...ฝนข้างนอกก็ตกหนักเหลือเกิน ให้เค้าเข้ามาหลบฝนในบ้านก็ยังดี”
“..ถ้าฉันไม่ได้สั่งห้ามใครทำอะไรทั้งนั้น!!...ตากฝนแค่นี้คงไม่ตายหรอก ออกไปเถอะ...” แม่บ้านได้แต่เพียงถอนหายใจ เมื่อบ่ายคุณกลับมาก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ขนาดคุณวันใสกลับมาเธอยังไม่กล้าเข้าไปรบกวนพี่สาวเลย ‘พี่ปลายน่ากลัวจังค่ะคุณแม่บ้าน...’ ....
“พ่อหนุ่ม ป้าว่ากลับไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ....” ป้าแม่บ่านที่ลงทุนกางร่มลุยน้ำออกมาบอก...
“ผมแค่อยากจะขอโทษเธอ...ให้ผมเข้าไปไม่ได้เหรอครับ?”
“ป้าก็จนปัญญาแล้วค่ะคุณ...คุณหนูใจแข็งเหลือเกิน....” ......................
......................................................................................................... “งั้นผมก็คง...จะไปไม่ไหนหละครับ...”
ใคร ว่าคุณหนูใจแข็งหละ...ถ้าใจแข็งจริงเธอคงไม่ได้มองผ่านกระจกลงมาแบบนี้หรอก นะ?.... ทำไมเธออ่อนแอแบบนี้ปลายฝัน เธอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้นะ... อย่าอ่อนแอนะปลายฝัน! เธอกำลังจะชนะนะ...
..... สาสมแล้วไม่ใช่รึไง? สาสมแล้วกับที่เค้าทำกับเธอ......
“นายแวมไพร์...นายรู้รึยังว่าการรอคอยมันเป็นยังไง มันยังไม่สาสมกับที่ฉันถูกนายย่ำยีหัวใจหรอกนะ...ไม่เลยสักนิดเดียว!!” ผ้าม่านสีขาวถูกปิดลงแทบจะทันที...ใบหน้าหวานที่บัดนี้เต็มไปด้วยน้ำตา.... น้ำตาที่เธอไม่เคยรู้จักมานานนับปี น้ำตาที่กลั่นออกมาจากดวงใจ มิใช่เสแสร้ง...น้ำตาแห่งความเจ็บปวด....
“พี่ปลายคือวันใส....พี่ปลายร้องไห้ทำไมคะ?” เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งเข้ามากอดพี่สาว..ทีแรกเธอว่าจะเข้ามาถามการบ้าน....แต่กลับเห็นพี่สาวทรุดนั่งอยู่ที่พื้นข้างๆหน้าต่าง
“...โอ๋ๆ ใครทำพี่ปลายร้องไห้ วันใสจะให้คุณป้าแม่บ้านเอาไม้แขวนเสื้อไปตีเลย...” เด็กน้อยกอดพี่สาวไว้แน่น
“อึก...วันใส พี่ทำถูกแล้วใช่มั้ย? พี่ทำถูกแล้วจริงๆรึเปล่า?...” ร่างบางถาม ทั้งๆที่รู้ว่าเด็กน้อยไม่เข้าใจที่เธอพูดสักคำเดียว... เพียงแต่อ้อนวอนอยากจะให้ใครมารับฟังปัญหาของเธอบ้างจะได้มั้ย?...
“...........” เด็ก น้อยไม่พูดอะไร เพียงแต่พยุงพี่สาวให้ลุกขึ้นพลางพาเธอไปนอนที่เตียงห่มผ้าห่มให้ก่อนจะก้ม ลงจุมพิตที่หน้าฝากมน....เหมื่อนที่พี่ของเธอทำให้ทุกคืน...
“...อื้ม..... วันใสจะเล่านิทานให้พี่ปลายฟังนะ.....เอาเป็นเรื่องนี้แล้วกัน.....................” เสียงเท่านิทานเจือยแจ้วก้องเข้าไปถึงในหัวใจของหญิงสาว...
.............................................................. ‘....และเจ้าหญิงกับเจ้าชายถึงผ่านทุกอุปสรรคนั้นมาได้ และครองรักกันอย่างมีความสุข ตลอดกาล....’
สู้ๆขอรับ ธันกับพี่บลูเป็นกำลังใจให้ค่ะ^O^
|  | Name : ~@_ChiCken_@~< My.iD > [ IP : 124.121.176.147 ] |
ความคิดเห็น