คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : เธอเป็นของฉัน
รถอหน้าลินิ
นเ็บพยายามอร้อให้เาเลิอุ้ม แ่ธีภพลับไม่ยอมฟั
เ้า้านในแพทย์ประำรีบเ้ามารว เพราะเห็นสีหน้าอเาแล้วอสสารไม่ไ้
“เธอเป็นยัไบ้ารับหมอ!”
เาถามน้ำเสียร้อนรน
“้อเย็นนะรับ”
สีหน้านไ้เผือล
น้ำาปริ่มอบ ไม่อยาเย็บเลย
“แผลลึมาเหรอรับ”
ธีภพยััถาม่อ
“ไม่ลึมาหรอรับ
แ่ที่น่าเป็นห่วือ
ผมรู้สึว่ารนี้เยเป็นแผลมา่อนแล้วรอบนี้้ำที่เิมน่ะรับ
ถ้าไม่เย็บอาิเื้อหรืออัเสบ มันะทำให้รัษายาึ้นอีนะรับ” แพทย์อธิบาย
เาพยัหน้าเป็นเิเ้าใ
แ่ยัอห่วไม่ไ้
“ผมฝา้วยนะรับุหมอ”
“ไ้รับ”
อบแล้วอมยิ้ม “ภรรยาุปลอภัยแน่นอนรับผมรับรอ”
นัวเล็หน้าแึ้นมา
แ่เาลับมีสีหน้าเรียบนิ่ และท่าทาสบล ่อนเินออาห้อรวไป
ายหนุ่มทิ้ายลบนเบาะนั่้านนอ แล้วระบายลมหายใ
หัวใทำไมมันถึเ้นระรัวนานี้ ายหนุ่มพยายาม่มใ
ประเทศอัฤษ
ีน่านั่ไว่ห้าเพื่อรอใรบาน
นระทั่เาลมาาั้นบน
ายรูปร่าสูให่ในุสูทหยุเท้า้อมอ ่อนอ้าแนว้าเพื่อรอรับ ีน่าระโเ้าอเาบหน้า้วยวามิถึ
และหวัพึ่พิ
“เป็นอะไรเรา
มาหาพี่ถึอัฤษไ้ ปิเห็นมา็ไม่เยมาเยี่ยมเลย” โนาธานเอ่ยถาม
แล้วอน้อพร้อมเิน
“พี่โ
ีน่ามีเรื่อะบอ่ะ”
นเป็นพี่มวิ้ว
“เรื่ออะไรเหรอ”
“ไปที่อนโ่อนไ้ไหมพี่
ีน่าไม่อยาบอรนี้”
“อืม
ไ้สิ”
สอร่านั่เบาะหลัรถบีเอ็มสีบรอน์
โยมีนับพาเลื่อนห่าออาบริษัทไฮลาส บริษัทส่ออวัสุสำหรับผลิรถยน์
โนาธานเหลือบมอใบหน้าน้อ แววาและท่าทาูเปลี่ยนไป
เหมือนมีวามทุ์บาอย่าภายในใ
รถเลื่อนมาอหน้าอนโหรู
สอพี่น้อลารถ โนาธานเินนำน้อไปสู่ห้อพันเอ
มาถึห้อเาทิ้ายลบนโฟา โยมีีน่านั่อยู่ร้าม สูทถูถอออ
ระุมเสื้อเิ้ถูปลแล้วพับแน โน้มายมา้านหน้า มือสอ้าผสานัน
แล้ว้อนสายามอน้อสาว
“มีเรื่ออะไร
เราถึมาหาพี่ีน่า” นเป็นพี่เริ่มบทสนทนา
ีน่าสะอื้นึ้นมาทันที
ยมือรีน้ำา ีหน้าเศร้าหมอ
“น้อ...
โน่มืน” ัริมฝีปาแน่น มือำ้าัว ในเมื่อเธอไม่ไ้
นัเ็นั่น็้อไม่ไ้
ล้าปิเสธเธอ
เา็้อยอมรับผลที่ามมา ิัาับเธอมันไม่่ายหรอธี
เธอะทำให้เานั่ไม่ิที่ และเ็บปวเหมือนที่เธอไ้รับบ้า
โนาธานมอน้อแววาวาวโรน์
ลุยืนเินมานั่้าๆ รั้ร่ามาอไว้ เพื่อปลอบประโลม น้อ้อผ่านอะไรมาบ้า
ไอ้นทำมันเป็นใร อย่าหวัะไ้อยู่เป็นสุเลย
“ใรทำ
บอพี่มา” เ้นเสียถาม ล้ำลืนวามเ็บแ้น
นถูถามแสร้ส่ายหน้า
“อย่านะพี่ ผู้ายนนั้นเาเป็นถึประธานบริษัทผลิรถแ่อันับโล
พี่สู้เาไม่ไ้หรอ” พูบระุยิ้มมุมปา
โนาธานระุมุมปายิ้มเหี้ยม
่อให้มันให่มาาไหน เาไม่แร์ ไอ้นทำผิศีลธรรมแบบนั้น
้อลามารับผิอบเรื่อั่ว้าที่มันทำให้ไ้
“น้อไม่้อห่วีน่า
พี่ไม่มีวันยอมให้น้อโนทำร้ายแน่นอน”
นเป็นน้อยิ้มว้าับแผอ
แล้วส่เสียสะอื้นไห้ แล้วเาะไ้รู้
ผู้หิอย่าเธอือนทีู่่วรับเาโยแท้ริ
ออาลินิเือบสอทุ่มแล้ว นเ็บสลึมสลือเพราะยาที่หมอีให้
ส่ผลให้่วึม ลอเส้นทาเธอพิศีรษะับไหล่หนาโยมีมือเาโอบประอไม่ห่า
ธีภพ้อมอลาศีรษะเห็นวัน้อยๆ ้มลสูมวามหอมแล้วยิ้มอ่อนโยน
อยุทธ์มอภาพนั้นผ่านระ
เ้านายหลรัผู้หินนี้เ้าแล้ว
ถึห้อ
ธีภพว่านป่วยไว้บนฟู แล้วห่มผ้าให้อย่าี เฝ้ามอแววาห่วใย
ในห้อถูัเ็บเรียบร้อยแล้ว แ่้อหาื้ออมาใหม่ เาเินไปหยิบผ้าเ็ัวแล้วำระร่าาย
ัวนมันันแ็ืนึ้นมา พอนึภาพนนอนบนเีย ัฟัน่มอารม์ไว้
อยาทำอะไรเหมือนเยแ่ันทำไม่ไ้เลย
อยาปลปล่อยเสียนแทบลั่
รินา... ทำไมับเธอเา้อวุ่นวายใถึเพียนี้้วย
นิ้วทั้ห้าำแ่ายแน่น
มืออี้าเท้าผนัห้อน้ำ รามบเป็นสันนูนนเห็นเส้นเลือ้นอ
สายน้ำถูปล่อยออมาเพื่อับวามร้อนในาย มือให่ยับึ้นลอย่ารวเร็วและรุนแร
ในสมอนึภาพระหว่าเาและเธอยามอาย ร่วมรั
“อา...”
เสียทุ้มราวแผ่ว น้ำสีาวุ่นทะลัออมา
ธีภพระบายลมหายใแล้วัารนเอนเรียบร้อย
เินออมาาห้อน้ำ
นบนเียยัหลับสนิท แ่ายแล้วนั่ลรอบ
มือยลูบไล้ใบหน้านสวยแผ่วเบารอยยิ้มบาๆ ปรา ธีภพเอนายลนอนแล้วโอบเอวบาไว้
ใบหน้าุบ้นอนระทั่หายใสม่ำเสมอ ลิ่นนี้่าหอมสำหรับเาเสียเหลือเิน
สนามบินสุวรรภูมิ
เ้าอร่าสูให่สวมแว่นันแสีำำลัเินออาสนามบิน
นระทั่ถึ้านหน้า รถมาอเทียบ นับทำหน้าที่ัเ็บระเป๋าใส่้านหลัให้ เพื่อเินทาไปยับ้านพัย่านใลาเมือ
โนาธานเินทามาที่นี่เพื่อเรื่อเียว ารแ้แ้นให้น้อสาว
ธีภพมัน้อรู้สึถึวามเ็บปวเ่นเียวับีน่า
รถเลี้ยวเ้า้านใน
ายหนุ่มลมาทันทีไม่ไ้สนใสัมภาระนเอ
ลูน้อที่เาให้เินทามา่อนหยุยืนรหน้าแล้วยื่นอเอสารสีน้ำาลให้
โนาธานหรี่ามอ ภาพใบหน้าผู้หินหนึ่
“นี่ใรัน”
เาถาม ไม่ไ้ละสายาาวหน้าในรูป
“เธอือผู้หินใหม่อธีภพรับ”
วินัยอบ
มือหนาำแน่น้วยวามแ้นเือ
่มืนน้อสาว แล้วยัไ้ผู้หิใหม่หน้าาสะสวยถึเพียนี้
ไอ้ธีภพมันทำเรื่อเลวทรามไ้นานี้เียวหรือ
“อยับามันไว้ให้ีอย่าให้ลาสายา
ันอยารู้ทุวามเลื่อนไหวอมัน และผู้หิอมัน้วย!”
โนาธานสั่
“ไ้รับุโนาธาน”
วินัยอบรับแล้วเินออนอห้อไป
สีหน้าโนาธานเรียึ้น
ทำไมเาถึรู้สึบาอย่าแปลไป ผู้หิอไอ้ธีภพ ่าเรียวาม้อารในส่วนลึไ้ีเหลือเิน
หาเราพบัน่อน เธอมายืนเีย้าเา ไม่ใ่มันแน่นอน
ความคิดเห็น